Περί προσκύνησης των ιερών λειψάνων και κίνδυνοι ειδωλολατρίας που ενέχει

Το αριστερό χέρι του Αγίου Αλέξανδρου Σβιρ

Οι καθολικοί και οι ορθόδοξοι πιστεύουν οτι τα σώματα (ότι απέμεινε) από όσους αγίασαν είναι γεμάτα θείες χάρες και ευλογίες οπότε πολλοί σπεύδουν να τα προσκυνήσουν είτε για να αποτίσουν τιμή και σεβασμό σε αυτά τα πρόσωπα είτε με την ελπίδα οτι θα βοηθηθούν για κάποιο πρόβλημα που έχουν. Η Καθολική Εκκλησία επιτρέπει την τιμή των λειψάνων αλλά δεν μας υποχρεώνει επειδή δεν είναι απαραίτητα για την πορεία μας προς το Θεό.

Για αυτό το λόγο θα δούμε τα οστά κάποιου αγίου σκορπισμένα σε διάφορα μέρη του κόσμου ώστε να μπορούν να τα επισκεφτούν οι πιστοί που δεν έχουν την δυνατότητα να κάνουν μεγάλα ταξίδια.
Αυτό σε πολλούς αρέσει όπως και φυσικά δεν αρέσει σε άλλους τόσους και καλά κάνει ο καθένας και λέει τη γνώμη του!

Σοκολατάκια δεν είναι μόνο τα οστά των αγίων αλλά και οι δικοί μας νεκροί συγγενείς που ελλείψει χώρου στην Αθήνα αναγκαζόμαστε να κάνουμε την μακάβρια εκταφή και να τους μεταφέρουμε αρχικά αλλού αν δεν έχουν λιώσει (πόσοι λιώνουν σε 3 χρόνια?) και μετά πάλι αλλού αν ακόμα δεν έχουν λιώσει. Μετά έχω ακούσει οτι όσοι δεν λιώνουν με τίποτα τους πετάνε στο "πλυντήριο"! 
Στη συνέχεια πάλι  τους μετακινούμε σε ένα κουτάκι.

Η προσωπική μου γνώμη είναι να μην ενοχλούμε τους κεκοιμημένους, ακόμα και αν έχουν ανακηρυχθεί άγιοι. Δεν είναι πιά και τόσο άφθαρτοι όπως λένε και μάλιστα το θέαμα πολλές φορές είναι αποκρουστικό. Και αν μάλιστα αυτό το τρομακτικό θέαμα το προκαλεί - λέει- η χάρη του αγίου Πνεύματος, τότε κάτι δεν πάει καλά.... Είναι έτσι όμως?

Η πρώτη μου οπτική επαφή με λείψανο δεν ήταν καθόλου ευχάριστη, ήμουν 10 χρονών και όταν βρέθηκα μπροστά στο λείψανο του μάρτυρα Αγίου Κωνστάντιου στην Ελβετία και τον κοίταζα και με "κοίταζε", μετά έκανα 2 μέρες να κοιμηθώ μόνος μου. Ναι το ομολογώ, στις 2 το πρωί μετά από πολλά χρόνια επέστρεψα στο κρεβάτι των γονιών μου και ξάπλωσα ανάμεσά τους, ακόμα θυμάμαι τα γέλια που κάνανε!
Για όσους δεν με πιστεύουν, ορίστε τί αντίκρυσα!

Ο Άγιος Κωνστάντιος, μάρτυρας, στην Ελβετία

Πολλές φορές (μην πώ τις περισσότερες) δεν είναι σχεδόν ειδωλολατρεία αλλά εντελώς ειδωλολατρεία! Στα λείψανα των αγίων πρέπει να δίνουμε απλώς τιμή αλλά ποτέ λατρεία! Όπως κάνουμε και με τους νεκρούς συγγενείς και φίλους που τους επισκεπτόμαστε στα νεκροταφεία αλλά και φυσικά δεν θα τους λατρέψουμε! Ο αληθινός θησαυρός της εκκλησίας είναι οι μάρτυρές της στους τους οποίους τιμάμε και εμπνεόμαστε από το μαρτύριό τους. Ζητάμε τη βοήθειά τους επειδή προτίμησαν να χάσουν τη ζωή τους από το να αλλαξοπιστήσουν. Από εκεί και πέρα όμως το να ταξιδέψω 300 χμ για να προσκυνήσω παντόφλες, φανέλες, ένα δόντι ή το μεσαίο δάχτυλο κάποιου αγίου το θεωρώ απαράδεκτο!

Θυμάμαι το μεγάλο πανηγύρι που είχε στηθεί με τον καημένο το Βησσαρίωνα πριν 4 χρόνια, όπου τελικά το προσκύνημα σταμάτησε όχι επειδή το σώμα του έλιωσε αλλά επειδή βγήκαν στη φόρα κάποια άπλυτα του συχωρεμένου, αλλά αφού το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ είχε γεμίσει ασφυκτικά!

Παραδέχομαι την καθολική εκκλησία που ναι μεν αναγνωρίζει την προσκύνηση των αγίων αλλά δεν την θεωρεί υποχρεωτική/απαραίτητη.Από την άλλη πλευρά όμως δεν οφείλουν οι δύο εκκλησίες να βάλουν ένα φρένο στη λειψανολογία και στις θαυματουργές εικόνες και να σπρώξουν τον κόσμο προς τα ουσιώδη?

Μπορούμε να πηγαίνουμε στην ενορία, όπου στη Θεία Λειτουργία το ψωμί και το κρασί γίνονται σώμα και αίμα του Χριστού και μπορούμε να τα μεταλάβουμε. Τί μεγαλύτερη ευλογία και δύναμη μπορεί να υπάρχει πέρα από αυτό?
Τί να το κάνω το προσκύνημα στη Λούρδη, στην Τήνο ή στη Ζάκυνθο? Σωστά?