Άρθρα θεολογικά και ιστορικά, επικαιρότητα και απόψεις σχετικά με την Καθολική Εκκλησία ανά τον κόσμο, όπως τα βλέπει ένας καθολικός πιστός. Η πορεία της Καθολικής Εκκλησίας στον 21ο αιώνα, η κρίση μετά την παραίτηση του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ', η αντίσταση στον ρελατιβισμό και τον μοντερνισμό, η αγωνία ώστε το μήνυμα του Ιησού Χριστού να παραμένει αυθεντικό και ζωντανό στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε παγκοσμίως.
Ο Ιησούς παρέδωσε στους μαθητές του μία σύντομη και περιεκτική διαθήκη. Ενώ ήταν ακόμη ταραγμένοι για τα γεγονότα, που θα έφερναν πιο κοντά τον αποχωρισμό τους από το Δάσκαλο και Κύριό τους, ο Ιησούς τους προετοιμάζει για την αποστολή τους. Αυτή που θα είναι η συνέχεια της δικής του. «όπως ο Πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω κι΄εγώ εσάς» (Ιωάν. 20, 21). Αυτήν τώρα οι ίδιοι οι Απόστολοι οφείλουν να συνεχίσουν μέσα στους αιώνες με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και την συνοδοιπορία του Αναστημένου Χριστού, που όμως δεν θα είναι πια και σωματικά μαζί τους. Τους αποχαιρετά δίνοντάς τους μία νέα εντολή: «Σας δίνω μία νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο (Ιωαν. 13,34).
Είναι φυσικό να διερωτάται κανείς, τι το καινούριο περιέχει αυτή η εντολή; Τι το νέο υπάρχει στο να μιλά κανείς για αγάπη; Όλος ο κόσμος κινείται από αγάπη. «Κανείς δεν κάνει κάτι, εάν δεν είναι ερωτευμένος», έλεγε ήδη στην εποχή του ο Άγιος Αυγουστίνος.
Ας δούμε όμως, σε πια στιγμή ο Κύριος δίνει αυτή την εντολή, διότι αυτό σίγουρα θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε, πως πράγματι η εντολή της αγάπης, που δίνει ο Ιησούς, είναι πάντα νέα.
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη διαβάζουμε: «Όταν εκείνος (ο Ιούδας) έφυγε, λέει ο Ιησούς: «Ήρθε τώρα η ώρα να φανερωθεί η δόξα του Υιού του κι ο Θεός να δοξαστεί δι’ αυτού» (Ιωάν. 13, 31).Είναι η στιγμή που ο Ιούδας φεύγει για να προδώσει: αρχίζει το Πάθος. Ο Σταυρός είναι η «δόξα» του Ιησού και του Πατέρα, διότι είναι το αποκορύφωμα της θεϊκής προσφοράς για μας. «ήρθε γεμάτος χάρη θεϊκή κι αλήθεια για μας» (Ιωάννης 1,14) – είναι η αγάπη που προσφέρεται μέχρι το θάνατο του Σταυρού. Ο Σταυρός είναι η υπέρτατη φανέρωση της καρδιάς του Θεού. Εκεί βρίσκεται η πηγή της αληθινή αγάπης, είναι η ίδια η Αγάπη. «Ο Θεός είναι αγάπη»(Α΄Ιωαν. 4,16)
Ο ευαγγελιστής αναφερόμενος στο λόγο του Ιησού, συνεχίζει: "Σ’ αυτό συνίσταται η αγάπη: όχι ότι εμείς αγαπήσαμε το Θεό αλλά ότι Εκείνος μας αγάπησε και έστειλε τον Υιό Του, που θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας." (Α Ιωάννη 4,10).
Να λοιπόν ποια είναι η καινοτομία σ’ αυτή την εντολή: «όπως με αγάπησε ο Πατέρας, έτσι σας αγάπησα κι εγώ» (Ιωαν. 15,9). Η σωστός τρόπος να αγαπά κανείς είναι ο τρόπος με τον οποίο μας αγαπά ο Χριστός.
Ο Ιησούς έζησε αυτή την αγάπη μέχρι το τέλος, μας αγάπησε έτσι όπως είμαστε, μας συγχώρησε την αμαρτία μας προσφέροντας τη ζωή του, για να ζήσουμε μαζί του.
Με το θάνατό του, μας κατέστησε υιοθετημένα παιδιά του Πατέρα του και μεταξύ μας αδέλφια. Τώρα πρέπει να παραμείνουμε παιδιά του Θεού και αδέλφια μεταξύ μας. Ο Κύριος μας υπέδειξε τον τρόπο για να ζούμε ενωμένοι μαζί του και με τον πλησίον μας, με όλους τους αδελφούς μας. Όμως δεν μας συμβούλεψε, ούτε μας παρακάλεσε, αλλά μας έδωσε μία εντολή να αγαπιόμαστε: «Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο».
Δεν είναι λοιπόν ηρωισμός και κατόρθωμα η κάθε προσπάθεια αγάπης μεταξύ των χριστιανών, είναι καθήκον. Είναι απόδειξη πως παραμένουμε μαθητές του Ιησού. Όποιος δεν αγαπά δεν μπορεί να είναι μαθητής, εφόσον δεν μένει ενωμένος με το Θεό και με την ενσαρκωμένη Αγάπη που είναι Ο λόγος! Ο Υιός ο Μονογενής του Θεού. Ας το προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό. Δεν βλέπω να έχει πολλές ερμηνείες αυτός ο λόγος.
Για να παραμένουμε σ’ αυτή την αγάπη, έχουμε ανάγκη από το Άγιο Πνεύμα που είναι το Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, η τέλεια Αγάπη και Κοινωνία μεταξύ των Τριών Προσώπων, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται από τον Υιό στους Αποστόλους και μαθητές του «όταν δε έλθη ο παράκλητος ον εγώ πέμψω υμιν, το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιωαν. 15,25), για να εξασφαλίζει την ενότητα και την κοινωνία μεταξύ όλων εκείνων που πιστεύουν στον Ένα και Τριαδικό Θεό.
Η εντολή της αγάπης που δίνει ο Χριστός δεν είναι νέα για το περιεχόμενο της, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να βιώνεται και για τις δυνατότητες που μας προσφέρει. Τώρα πράγματι μπορούμε, αν θέλουμε, να αγαπιόμαστε ως αδέλφια, διότι Εκείνος πρώτος μας αγάπησε.
Ο Ιησούς μας ζητά και μας βοηθά να πάμε πιο πέρα: να αγαπούμε και εκείνους που δεν μας αγαπούν, αυτούς που μας καταδιώκουν, που μας μισούν, να αγαπούμε ακόμη και τους εχθρούς μας. Να αγαπούμε δηλαδή τον αδελφούς μας γι’ αυτό που είναι και όχι για δικό μας όφελος.
Να λοιπόν γιατί είναι αδιανόητο στις παραμονές του 2014 να υπάρχουν χριστιανοί που όχι μόνο δεν αγαπούν όσους δεν ανήκουν στο δικό τους δόγμα, αλλά και ίσως τους μισούν, τους θεωρούν ανταγωνιστές, ίσως και εχθρούς. Αυτός όμως ο τρόπος συμπεριφοράς δεν έχει καμία σχέση με τη Διδασκαλία του Χριστού. Ο Χριστός δίδαξε να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας, πόσον μάλλον τους αδελφούς μας! Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε και το ζούμε, τόσο πιο εύκολα θα πείσουμε και σε όσους το κηρύττουμε!
Οι σημερινοί μαθητές του Ιησού, αλλά και όλων των εποχών, οφείλουν να αγαπούν κάθε άνθρωπο, όποια και αν είναι η κατάστασή του, όποιο κι είναι το πιστεύω του, όποια και αν είναι η πατρίδα του, διότι ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά είναι αντικείμενο της αγάπης του ίδιου του Θεού. Η αγάπη του Χριστού δεν περιορίζεται σε δόγματα, χρώματα και κόμμα, αλλά αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, διότι είναι εικόνα του Θεού. Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουμε, αν αυτό δεν το προσπαθούμε και δεν το τηρούμε, τότε ότι κι αν κάνουμε, ματαιοπονούμε.
Τότε ακόμη και ο λατρευτικές μας πράξεις και οι ευλάβειές μας και η τιμή και οι πανηγύρεις μας προς τιμή των Αγίων δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιδερμικοί συναισθηματισμοί που απλώς παρουσιάζουν μία φαινομενική πίστη που όμως δεν αγγίζει τη ζωή μας. Τότε η πίστη μας μοιάζει με ένα ειδικό ένδυμα που το φορούμε σε ώρες υπηρεσίας και το αποβάλλουμε σε όλες τις άλλες στιγμές της ζωής μας. Ο Κύριος όμως μας λέει: «από αυτό θα γνωρίσουν οι άλλοι ότι είστε μαθητές μου αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο». (Ιωάν. 13, 35)
Ο κόσμος έχει ανάγκη από αυτή την αγάπη, την έχει ανάγκη η ίδια η Εκκλησία, την έχει ανάγκη η ίδια η κοινωνία. Ο Χριστιανός οφείλει να είναι ο ίδιος μέσα στην Εκκλησία Ναό και στην Εκκλησία Λαό.
Πρέπει όλοι οι Χριστιανοί να γίνουμε όργανα της αγάπης του Θεού, όχι με τα λόγια αλλά με την ίδια τη ζωή μας και αυτό είναι το δύσκολο. Αν το προσπαθήσουμε αυτό μόνοι μας, σίγουρα δεν θα τα καταφέρουμε και ίσως απογοητευτούμε , αν όμως το προσπαθήσουμε μαζί με το Χριστό και μαζί με όλους εκείνους που αληθινά πιστεύουν στο Χριστό, τότε είναι βέβαιο πως θα τα καταφέρουμε. Όποιος δεν πείθεται γι’ αυτό, ας το δοκιμάσει!
Το "΄Αντε να χαθείτε" του Γόρτυνος προς όποιον δεν συμμερίζεται την άποψή του.
Η αλληλογραφία μεταξύ Σεραφείμ Πειραιώς και Τήνου Νικολάου κρατάει πλέον δύο χρόνια με αφετηρία το μνημειώδες τριπλό ανάθεμα κατά του πάπα Βενέδικτου την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 2012. Μέχρι πρότινος κανένας άλλος μητροπολίτης δεν παρενέβη στο έργο του Σεραφείμ επειδή ως δεινός ρήτορας και δικηγόρος τα καταφέρνει περίφημα, δεν χρειάζεται βοήθεια.
Μέχρι που ξέσπασε το σκάνδαλο στη Μητρόπολη Γόρτυνος μετά από δημοσιοποίηση φωτογραφιών διακόνου με ξυρισμένο φρύδι, make up, γούνα και στρας. Ο Μητροπολίτης Ιερεμίας έσπευσε αμήχανα να αποποιήσει κάθε ευθύνη δικαιολογούμενος οτι ναι μεν ο διάκονος είναι δικός του, αλλά δεν τον χειροτόνησε ο ίδιος, τον δέχτηκε με συστάσεις ανθρώπων της εμπιστοσύνης του. Ωραίους ανθρώπους εμπιστεύεται, η κρίση του δεν είναι και το καλύτερο χάρισμα που έχει για να διοικεί την μητρόπολή του. Για να αποσιωπήσει κάπως το γεγονός και να στρέψει αλλού την προσοχή του σκανδαλισμένου ποιμνίου του, ξαφνικά θυμήθηκε τον αντιαιρετικό αγώνα του Σεραφείμ και εισέβαλε από το πουθενά στην "κόντρα" των δύο ιεραρχών. Πρακτικά δεν υπήρχε λόγος αφού στη Μητρόπολή του δεν υπάρχει καθολικός ναός ή ενορία. Θα φαινόταν πιο λογικό να σιγοντάρει τον Πειραιώς ο Μητροπολίτης Σύρου ή ακόμα και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Αναδημοσιεύουμε την νέα επιστολή του Ιερεμία προς τον Νικόλαο Τήνου, μόλις δύο μέρες μετά το αίτημα του τελευταίου να μην του απευθύνει ξανά το λόγο αν συνεχίζει να τον ονομάζει παπικό. Δεν ήθελε φαίνεται ο Ιερεμίας να καταλαγιάσει ο αντιαιρετικός του αγώνας ώστε να μην βρεθεί αντιμετώπος με τα ερωτήματα που του θέτουν το ποίμνιό του και τα ΜΜΕ για τις ευθύνες που έχει ο ίδιος για το ποιά άτομα επιτρέπει να κυκλοφορούν ανάμεσα στους ιερείς και τους διακόνους του. Προφανώς δεν θα μπορέσει να επικαλεστεί και τους αγίους που χρησιμοποιεί για να εμπεριστατώσει τον αντιαιρετικό του αγώνα πάνω στα άγρια και έρημα βουνά της Αρκαδίας.
Από την άλλη, η "συζήτηση" έχει ξεφύγει κατά πολύ, όπως και ο Ιερεμίας με τις δηλώσεις του έρχεται σε σύγκρουση όχι μόνο με την σύγχρονη γραμμή των Ορθοδόξων Εκκλησιών έναντι της πρεσβυτέρας Ρώμης αλλά και με τη γραμμή που κράτησαν τα τέσσερα Πατριαρχεία το 1848 στην απάντησή τους προς τον πάπα Πίο Θ' που τους καλούσε σε ενότητα.
Τα θεολογικά μαργαριτάρια του Γόρτυνος είναι βαριά, και βαρύτερα είναι ακόμα τα γεμάτα μίσος σχόλια των αναγνωστών του romfea.gr που δεν φανερώνουν τίποτα άλλο από μισαλλοδοξία, υπεροψία, ρατσισμό, ξενοφοβία, σχόλια ικανά να προκαλέσουν ακόμα και βίαιες επιθέσεις κατά της καθολικής παρουσίας στην Ελλάδα. Ο Γόρτυνος είναι αρκετά ευφυής για να το καταλάβει, αλλά δεν κάνει τίποτα για κοπάσει τον όχλο του. Τα σχόλια αυτά είναι και αντικρουόμενα μεταξύ τους και όχι πάντα "ορθόδοξα", όχι τόσο λόγο της αμάθειας των "υπερασπιστών" της Ορθοδοξίας, αλλά λόγω του χάους που επικρατεί στην Ορθοδοξία, θεολογικά και εκκλησιολογικά.
Αν απαντήσει ο Τήνου, αυτή τη φορά θα πρέπει η απάντησή του να είναι εμπεριστατωμένη με παραπομπές στην Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, με τρόπο φυσικά που να μην ανάψει τα αίματα άλλων μητροπολιτών. Είναι ένα πολύ επικίνδυνο επιχείρημα, πράγμα που σίγουρα γνώριζε ο Τήνου Νικόλαος όταν αποφάσισε να απευθυνθεί στον Σεραφείμ Πειραιώς.
Τρίτη επιστολή προς τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Νικόλαο, απέστειλε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμίας.
Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Romfea.gr, δημοσιεύει παράκατω την σχετική επιστολή:
ΝΔΚ
Πέστα Νικόλαε,
πέστα, μπας και ξυπνήσουν οι γεροντάδες της "Ελληνικής" Ορδόδοξης Εκκλησίας !!!!
Νικόλαος
Ένας Ορθόδοξος Χριστιανός.
Proterios
Γιατί δεν γίνεσαι ουνίτης να είσαι σύμφωνος με τη συνείδησή σου; Στην οδό Αχαρνών είναι η παρασυναγωγή τους....
catholic
Ως καθολικός δεν έχω παρά να συμφωνήσω με το γεγονός οτι η παρουσία της Ουνίας αποτελεί αγκάθι στο διάλογο και την επαναπροσέγγιση των Εκκλησιών. Όχι μόνο η καθολική Ουνία αλλά και η Ορθόδοξη Ουνία που συστηματικά αποκρύπετε επειδή δεν σας συμφέρει. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ιδρύσει σε ΗΠΑ και Ευρώπας ενορίες δυτικού τυπικού "ορθοδοξοποιώντας" το ελαφρά όπως ακριβώς κάνει και η Ουνία εισάγοντας λατινικές λατρευτικές συνήθειες και ευλάβειες. Βέβαια αυτό που πράττει η Ορθοδοξία είναι σωστό πάντα! Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα! Σας συμφέρει να χτυπάτε μόνο τα στραβά των καθολικών ενώ κλείνετε το μάτι ερμητικά στα ορθόδοξα συγχωροχάρτια (το πατριαρχείο Ιεροσολύμων μέχρι πρόσφατα αν όχι και σήμερα εξέδιδε "λυσίποινα" με το αζημίωτο, η σιμωνία για την ανάδειξη Οικουμενικών Πατριαρχών και Μητροπολιτών κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, η αγαστή συνεργασία μητροπολιτών με πράκτορες της KGB, με την χούντα, τις "εξομολογήσεις" των εξορισμένων στα ερημονήσια καταδικασμένων από "πνευματικούς" μετέπειτα μητροπολίτες που χρησιμοποιούσαν το μυστικό της εξομολόγησης για να ενημερώσουν ΚΥΠ κλπ κλπ. Ο κόσμος το'χει τούμπανο και εσείς κρυφό καμάρι! Πώς περιμένετε εμείς οι "αιρετικοί" να ξεστραβωθούμε και να προσχωρήσουμε στην Ορθοδοξία όταν βλέπουμε τον Σεραφείμ Πειραιώς σε αγαστή συνεργασία με τον νεοναζί προφυλακισμένο τώρα για σύσταση εγληματικής οργάνωσης βουλευτή Παππά? Ή τον Αμβρόσιο Καλαβρύτων να δίνει συστάσεις στην ΧΑ για το πώς να κάνει καλύτερα τη δουλειά της? Ναι ναι, τους αποκήρυξαν και οι 2 τώρα τους ναζιστές μετά βδελυγμίας...αλλά κατόπιν εορτής. Προτιμώ να μείνω στην "τύφλα" μου και ας με κρίνει ο Θεός, όπως θα κρίνει και όλους όσους κρίνουν τα άλλα δόγματα αποκρύπτοντας ηθελημένα τα στραβά τους. Η Ορθοδοξία φέρνει Ορθοπραξία, εδώ όμως υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.
Γεώργιος
Αγαπητέ catholic, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν ακολουθούμε τις διδασκαλίες του Πειραιώς, του Καλαβρύτων, του Κων/πολεως κ.ο.κ. Αν οι διδασκαλίες αυτές δεν συνάδουν με την Παράδοσή μας, τις απορρίπτουμε. Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν αλάθητοι άνθρωποι, αλάθητος είναι μόνο ο Χριστός, η μία και μοναδική κεφαλή της Εκκλησίας. Εμείς ακολουθούμε την Πίστη που παρέδωσε ο Χριστός, στους Αποστόλους και αυτοί με τη σειρά τους στους Αγίους Πατέρες και Διδασκάλους μας. Αρκετά από τα στραβά που αναφέρεις είναι δυστυχώς υπαρκτά αλλά δεν αποτελούν αίρεση, δεν είναι διαστρέβλωση της Πίστης μας. Μπορώ να σου αναφέρω και εγώ αρκετές αμαρτίες παπών και καρδιναλίων αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Δεν σας αποστρεφόμαστε επειδή είστε αμαρτωλοί, άλλωστε και εμείς αμαρτωλοί είμαστε, χειρότεροι από εσάς. Σας αποστρεφόμαστε διότι κηρύττετε έναν ανύπαρκτο Θεό, έναν Χριστό εντελώς διαφορετικό από τον δικό μας Χριστό και μια Σωτηρία που δεν υφίσταται. Αδυνατείται να καταλάβετε πως η Ορθή Πίστη είναι προϋπόθεση για τη Σωτηρία του ανθρώπου. Δεν είναι η αγάπη, η ανεκτικότητα, η φιλανθρωπία, η αμοιβαία υποχώρηση και η καλοσύνη που οδηγούν στη Σωτηρία. Καλοί και φιλάνθρωποι άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες του κόσμου. Είναι η Ορθή Πίστη και η Ορθή Πράξη, δηλαδή η μετάνοια, η προσευχή, η άσκηση, η νηστεία (που εσείς έχετε καταργήσει) και η συμμετοχή στα Μυστήρια. Η φιλοκαλική και ησυχαστική παράδοση της Ορθοδοξίας είναι εντελώς διαφορετική από την δική σας παράδοση, που είναι κατά βάση ουμανιστική. Διάβασε την προσευχή και τις εμπειρίες ενός οποιουδήποτε Αγίου της Ορθοδοξίας και σύγκρινέ τες με τις αντίστοιχες του Φραγκίσμου της Ασίζης. Θα καταλάβεις ότι μας χωρίζει ένα αγεφύρωτο χάσμα.
catholic
Δεν μπορείς να μας κατηγορείς ότι κηρύττουμε έναν Χριστό εντελώς διαφορετικό αν δεν έχεις διαβάσει -έστω από περιέργεια- κάποιο βιβλίο δυτικής θεολογίας, δυτικού συγγραφέα όμως, όχι πχ του π. Μεταλληνού. Από προσωπική εμπειρία είμαι σίγουρος οτι κανένας από εσάς δεν έχει πιάσει στα χέρια του για παράδειγμα την κατήχηση της καθολικής εκκλησίας ώστε με βάση τα γραπτά της να εκφράσει τις ενστάσεις του. Έχετε τυφλή εμπιστοσύνη στους μητροπολίτες τύπου Γόρτυνος που λέει οτι ο πάπας είναι αναμάρτητος και εσείς το πιστεύετε! Για την Ορθή Πίστη και την Ορθή Πράξη έχω ήδη απαντήσει παραπάνω. Λέτε οτι ακολουθείτε την πίστη που παρέδωσε ο Χριστός, αυτό όμως για τους Ορθοδόξους είναι κάτι γενικόλογο και αόριστο. Ποιά πίστη? Αυτή των 7 Οικουμενικών Συνόδων του Οικουμενικού Πατριαρχείου? Ή αυτή των 9 Οικουμενικών Συνόδων του Σεραφείμ Πειραιώς? Εδώ έχουμε διαφορά στην πίστη, Πόσα μυστήρια έχετε? 7? 8? ή μήπως 9 Ο καθένας λέει το δικό του. Πολλοί ορθόδοξοι θεολόγοι κατηγορούν τον Νικόδημο Αγιορείτη για εισαγωγή δυτικών επιρροών, οπότε θα μπορούσαμε να πούμε οτι η πνευματικότητά σας βασίζεται στη "δική μας". Στην Ορθοδοξία επικρατεί το πλήρες χάος σχετικά με την πίστη και την θεολογία. Δεν υπάρχει κάποιο κέντρο ως σημείο αναφοράς για την αυθεντική ερμηνεία της Πίστης. Το ότι ακολουθείτε την Πίστη που παρέδωσε ο Χριστός, όπως προανέφερα, δεν λεεί κάτι, το ίδιο διατείνονται και οι προτεστάντες. Εμείς έχουμε τον Πάπα Ρώμης, τον διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, κορυφαίου των Αποστόλων ως σημείο αναφοράς για την αυθεντική ερμηνεία της Πίστης, των Πατέρων και των Διδασκάλων. Σωστό ή λάθος, εμείς ξέρουμε πού πορευόμαστε. Δεν μπορώ να πώ το ίδιο για τους ορθοδόξους, Κάποιοι ακολουθούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, πολλοί όμως ακολουθούν τον Σεραφείμ Πειραιώς και τις 8 Οικουμενικές του Συνόδους, άλλοι ακολουθούν τον τάδε γέροντα κλπ. Το ότι οι Ορθόδοξοι δεν έχετε κοινή θεολογία, άρα κοινή πίστη, αποδεικνύεται περίτρανα και από το γεγονός οτι δεν υπάρχει μια κοινή θέση απέναντι στην Καθολική Εκκλησία. Για παράδειγμα, ας πούμε οτι εγώ θέλω να γίνω Ορθόδοξος. Καλά μέχρι εδώ. Πώς θα γίνω όμως? Κάποιοι μητροπολίτες λένε οτι πρέπει να βαπτισθώ ξανά, άλλοι οτι αρκεί μόνο το χρίσμα, και άλλοι οτι αρκεί μόνο μια ομολογία πίστης. Θα περάσω λοιπόν το υπόλοιπο της ζωής μου μέσα στην αμφιβολία αν διέπραξα βδελυγμία τελώντας το το βάπτισμα δεύτερη φορά? Μένοντας με την αβεβαιότητα οτι τελώντας απλά το Χρίσμα ή μόνο την ομολογία πίστεως παραμένω αβάπτιστος? Τον 19ο αιώνα, περίοδο μεγάλων εντάσεων μεταξύ Φαναρίου και Ρώμης, υπήρξαν περιπτώσεις καθολικών ιερέων που προσχώρησαν στην Ορθοδοξία. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τους δέχτηκε με μόνη την Ομολογία Πίστης,αναγνωρίζοντας ακόμα και το μυστήριο της Ιερωσύνης που τους είχε χορηγηθεί από λατίνο επίσκοπο. Κάποιος δε από αυτούς έγινε και μητροπολίτης και στη συνέχεια χειροτόνησε ιερείς και μητροπολίτες και δεν αποκλείεται πολλοί από τους σημερινούς μητροπολίτες στην Ελλάδα να έχουν την αποστολική διαδοχή από αυτόν. Είναι μήπως άκυρη η χειροτονία και η αρχιερωσύνη τους? Κανείς δεν μπορεί να δώσει μια τελεσίδικη απάντηση επειδή δεν υπάρχει κανένα κέντρο αναφοράς. Θα μου πείτε είναι ο Χριστός, πολύ γενικόλογο επειδή ο καθένας πιστεύει στο Χριστό με βάση τον γέροντά του, αν δέχεται 7 ή 8 ή και 9 Οικουμενικές Συνόδους. Όσο για τον Φραγκίσκο της Ασσίζης αφήστε τον στην ησυχία του να καθαρίζει τις πληγές των λεπρών και να μιλάει στα πουλιά και εσείς καθίστε όλη μέρα να χαζεύετε τον αφαλό σας. Αν για εσάς η αγάπη και η φιλανθρωπία δεν οδηγούν στην σωτηρία, πολλοί ορθόδοξοι θα σας απαντήσουν το αντίθετο ότι και η αγάπη και η φιλανθρωπία είναι αναγκαία για την Σωτηρία, διαφορετικά η πίστη σας είναι νεκρή και εσείς είστε κύμβαλο αλλαλάζον. Διαφορά πίστης λοιπόν, αίρεση μήπως? Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει....εμείς τουλάχιστον έχουμε τον Πέτρο και ομολογούμε οτι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, και παράλληλα, δίνουμε και από το υστέρημά μας για όσους έχουν ανάγκη. Δεν το κάνουν όλοι, αλλά ξέρουμε οτι αυτό είναι το σωστό. Εσείς ξεκαθαρίστε πρώτα αν ο αγιασμός είναι μυστήριο ή αγιαστική πράξη και μετά ελάτε να μας ελέγξετε.
Ζώντας μέσα στο περιβάλλον του καθολικισμού, έχεις οικοιοποιηθεί την μανιχαϊστική αντίληψη, περί αντιπροσώπων του Θεού μέσα στον κόσμο και στην Εκκλησία. Η Εκκλησία όμως είναι του Κυρίου, όχι του Πάπα, του Πατριάρχη, του Πειραιώς κ.ο.κ. Δεν άφησε κανέναν στο πόδι Του ο Χριστός, αντίθετα είπε στους μαθητές Του: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη.....και ίδου εγώ μεθ' υμών ειμί έως της συντελείας του αιώνος". Ο Κύριος λοιπόν δεν είναι απών, είναι πάντοτε κοντά στους μαθητές Του. Αυτός δίνει τη Χάρη των Μυστηρίων, Αυτός αποφασίζει ποιος είναι άξιος του Αγιασμού Του, Αυτός στέλνει τον Παράκλητο στον κόσμο, Αυτός αποκαλύπτεται στους Αγίους Του. Η εσφάλμενη αντίληψη περί απουσίας του Κυρίου και η επινόηση ενός αντιπροσώπου Του στον κόσμο έγινε δόγμα από τη Δυτική εκκλησία και υπήρχε σε λανθάνουσα μορφή στον χώρο της Ορθοδοξίας τα τελευταία 200-300 χρόνια. Πλέον όμως η αντίληψη αυτή δυστυχώς μετατράπηκε και σε κυρίαρχη "ορθόδοξη" θεολογική άποψη, ένα φαινόμενο που ονομάζεται "ορθόδοξος κληρικαλισμός". Η εξωτερίκευση της εν λόγω κακοδοξίας είναι ο Οικουμενισμός. Άνθρωποι άπειροι πνευματικής ζωής, που η παθητικότητα του λαού και οι συγκυρίες τους βοήθησαν να χειροτονηθούν επίσκοποι, εμφανίζονται ως αυτόκλητοι εκπρόσωποι των Ορθοδόξων στους διαλόγους με τους ετεροδόξους. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχουμε διάλογο μεταξύ ετεροδόξων αλλά μεταξύ ομοδόξων. Και αυτό είναι φυσιολογικό αφού η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών "Ορθοδόξων" επισκόπων, και πολλοί από αυτούς που συμμετέχουν στους διαλόγους, ασπάζεται την λατινική κακοδοξία περί μετάδοσης των Αποστολικών Χαρισμάτων με την χειροτονία. Έτσι λοιπόν έχουμε ένα διάλογο ανάμεσα σε διάνοιες, που διεκδικούν αλάθητο και ασπάζονται αμοβαίως την πλάνη πως κατέχουν το Άγιο Πνεύμα. Η διαφορά είναι πως από τη μία πλευρά έχουμε μόνο μία διάνοια, τον Πάπα, ενώ από την άλλη έχουμε πολλές διάνοιες, ίσες μεταξύ τους, μιας και στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει Πρωτείο Επισκόπου ανάλογο με αυτό του Πάπα. Για αυτό και εσύ δεν μπορείς να αντιληφθείς ποια είναι ακριβώς η Πίστη των Ορθοδόξων. Άλλα λέει ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στους διαλόγους, άλλα ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας, άλλα ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Θα μπορέσεις λοιπόν να καταλάβεις τι λέει η Ορθόδοξη Πίστη, όταν πάψεις να εκλαμβάνεις τους εκπροσώπους στους διαλόγους, ως εκπροσώπους της Ορθόδοξης Πίστης. Η Ορθόδοξη Πίστη εκφράζεται από Συνόδους Αγίων! Πρόσεξε, Συνόδους Αγίων, όχι Συνόδους Επισκόπων. Οι Σύνοδοι Επισκόπων που δεν περιλαμβάνουν Αγίους και ούτε δογματίζουν με βάση τη Διδασκαλία του Χριστού και των Αγίων, είναι απλά ...κοινοβούλια και δεν έχουν κανένα κύρος. Όπως σωστά ανέφερες, υπάρχει σήμερα μια σύγχυση περί του αριθμού των Οικουμενικών Συνόδων. Το πρόβλημα αυτό όμως δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Η Σύνοδος του Μεγάλου Φωτίου, ακόμα και να μην την ονομάσουμε Οικουμενική, έχει κύρος αντίστοιχο με αυτό μιας Οικουμενικής Συνόδου. Και πως να μην έχει, από τη στιγμή που ο Μέγας Φώτιος είναι Άγιος της Εκκλησίας μας. Το ίδιο ισχύει με τις Συνόδους που κατεδίκασαν τον Βαρλαάμ και τον Ακίνδυνο και στις οποίες πρωταγωνίστησε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Υπάρχουν και άλλες τέτοιες Σύνοδοι, που έχουν Πανορθόδοξο κύρος χωρίς να ονομάζονται Οικουμενικές, όπως οι ενδημούσες Σύνοδοι του 12ου αιώνα που έλαβαν χώρα στην Κων/πολη. Θα με ρωτήσεις τώρα, ποιες είναι οι αποδείξεις ότι αυτές οι Σύνοδοι έχουν Πανορθόδοξο κύρος. Είναι αφενός το γεγονός πως οι αποφάσεις τους συνάδουν με το σύνολο της Αγιοπατερικής μας παράδοση και αφετέρου το ότι οι όροι Πίστεως που θέσπισαν έχουν συμπεριληφθεί στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας, ένα κείμενο που διαβάζεται, αποσπασματικά δυστυχώς τις περισσότερες φορές, την Κυριακή της Ορθοδοξίας.
Συγνώμη αν σε κούρασα με το μακροσκελές κείμενό μου, έθιξες πολλά θέματα, για τα οποία χρειάζονται σελίδες ολόκληρες για να μπορέσω να δώσω απαντήσεις.
catholic
Δεν με κούρασες καθόλου, επιβεβαίωσα την υποψία μου οτι η Ορθοδοξία έχει προτεσταντοποιηθεί, μια θρησκεία καθαρά χαρισματική, αδιαμεσαλάβητη, όπου οι επίσκοποι έχουν απλά διακοσημητικό χαρακτήρα, μια θρησκεία α λα καρτ, τσιμπολογάμε οτι μας αρέσει και μας συμφέρει, τα υπόλοιπα είναι απλά ξεπερασμένες "δυτικές επιρροές". Ο Θεός να σας φωτίσει! Εμείς έχουμε Πέτρον, και μαζί του ομολογούμε οτι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος!
"ο Κύριος δε μας είπε να μετράμε πόσους μας αγαπούν, αλλά πόσους αγαπάμε"
Σεβασμιότατε Αδελφέ,
Χαίρομαι που μου δώσατε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε μερικές σκέψεις και να γνωριστούμε, έστω και μέσω του διαδικτύου.
1.- Πράγματι διάβασα την επιστολή σας με ιδιαίτερη προσοχή. Όμως δεν σας κρύβω ότι εξεπλάγην διότι, πίστευα ότι, όταν στέλνου-με μία επιστολή σε κάποιον, την στέλνουμε πρώτα στον ίδιο και στη συνέχεια, όταν βεβαιωθούμε ότι την παρέλαβε ο παραλήπτης, τότε μπορούμε και να την δημοσιεύσουμε, εφόσον δεν είναι απόρρητη! Τώρα λυπούμαι αλλά είμαι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσω την ίδια οδό.
2.- Θα ήθελα να σας πω ότι δεν είμαι ένας «Παπικός» Αρχιεπίσκοπος, όπως εσείς δεν είστε «Πατριαρχικός» Μητροπολίτης. Είμαι έ-νας απλός Αρχιεπίσκοπος της Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Εσείς δεν τολμάτε να με αποκαλείτε αδελφό για κάποιους δικούς λόγους. Λέω δικούς σας διότι ευτυχώς δεν συμφωνούν μαζί πολλοί!
Ακούστε λοιπόν τι έλεγε η ΑΘΠ ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Αθηναγόρας, του οποίου την προσωπικότητα όλοι γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε: «εγώ προτιμώ τον διάλογο της αγάπης. Να αγαπη-θούμε! Και τι γίνεται σήμερα; Πνεύμα μέγα αγάπης εξαπλώνεται υπέρ τους Χριστιανούς Ανατολής και Δύσεως. Ήδη αγαπώμεθα. Ο Πάπας το είπε: απέκτησα έναν αδελφόν και του λέγω σ’ αγαπώ! Το είπα και εγώ: Απέκτησα έναν αδελφό και του είπα σ’ αγαπώ!»
Συνειδητά λοιπόν αποκαλώ τόσο εσάς, όσο και τον Άγιο Πει-ραιώς, αγαπητούς Αδελφούς. Σας τιμώ και σας αγαπώ ως αδελφούς στην Αρχιεροσύνη. Αν δεν αισθάνεστε το ίδιο για την ταπεινότητά μου, δεν πειράζει, εξ άλλου ο Κύριος δε μας είπε να μετράμε πόσους μας αγαπούν, αλλά πόσους αγαπάμε. Προσωπικά όχι μόνο θα συνεχίσω να σας αποκαλώ Αδελφούς, παρά τις όποιες διαφορές μας, αλλά και αγαπητούς, διότι μπορεί να μην κοινωνούμε ακόμη από το ίδιο Ποτήριο, αλλά κοινωνούμε στο ίδιο περιεχόμενο.
Σεβασμιότατε, ούτε εσείς, ούτε εγώ ευθυνόμαστε για τις υπάρ-χουσες ακόμη διαφορές μας. Ευθυνόμαστε όμως και οι δύο όπως και όλοι οι άλλοι Συνεπίσκοποι μας, Ανατολής και Δύσης, αν δεν προσπα-θήσουμε να τις εξαλείψουμε.
Η Ενότητα των Χριστιανών δεν θα γίνει όταν οι Ορθόδοξοι Χρι-στιανοί καλούν τους Καθολικούς Χριστιανούς να γίνουν Ορθόδοξοι ή όταν οι Καθολικοί Χριστιανοί καλούν τους Ορθοδόξους να γίνουν Κα-θολικοί. Αν σκεπτόμαστε έτσι, τότε φοβάμαι πως η ενότητα των Εκ-κλησιών θα πραγματοποιηθεί τις παραμονές της Δευτέρας Παρουσίας. Για να υπάρξει ενότητα των Εκκλησιών οφείλουμε Καθολικοί και Ορθόδοξοι, Ορθόδοξοι και Καθολικοί να κάνουμε αμοιβαία βήματα για να συναντηθούμε εν Χριστώ.
Αναφέρεστε στο χθες και συγκεκριμένα σε δύο Αγίους σας, Κοσμά τον Αιτωλό και Γρηγόριο τον Παλαμά, όπως και σε μερικούς Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, που σε κάποια στιγμή έγραψαν και χρησιμοποίησαν τα λόγια που επικαλείστε. Νομίζω όμως πως, αν ζού-σαν σήμερα, τόσο ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όσο και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι Πατέρες της Εκκλησίας που έχετε κατά νου, δεν θα μιλούσαν με τον ίδιο τρόπο. Είμαι βέβαιος πως θα μιλούσαν, όπως μιλούν οι σημερινοί Άγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας.
Δεν θα ήθελα να πιστεύω, ότι αμφισβητείτε πως, σε όλες τις εποχές η Εκκλησία του Χριστού έχει και Αγίους και Πατέρες. Είναι νομίζω από όλους δεκτό ότι, η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι ένα Μουσείο, αλλά ένας ζωντανός Θεανθρώπινος Θεσμός που είναι το «σημείο σωτηρίας» για όλους τους ανθρώπους. Είναι ο Χριστός που παρατείνεται στους αιώνες (Ιερός Αυγουστίνος). Χρησιμοποιώ λοιπόν τους ίδιους τίτλους που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι Άγιοι Πατέρες Ανατολής και Δύσης. Εξ άλλου και οι πέντε Προκαθήμενοι των ιστορικών Πατριαρχείων, όταν συναντιούνται, α-νταλλάσσουν μεταξύ τους αδελφικό χαιρετισμό και ασπασμό με το «Α-γαπητέ Αδελφέ»!
3.- Αγαπητέ Αδελφέ, είναι δυνατόν ένας επίτιμος καθηγητής της Θεολογίας να λέει ότι η Ορθόδοξη Θεολογία δεν δέχεται ότι η Καθολική Εκκλησία είναι Εκκλησία! Δηλαδή άλλη είναι η Θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος και άλλη είναι η Θεολογία της ανά την οικουμένη Ορθοδόξου Εκκλησία; Εκτός αν είναι προσωπική σας άποψη! Όμως με αυτήν δεν συμφωνούν: Η ΑΘΠ ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, πριν α-ναχωρήσει για τη Ρώμη, για να παραστεί στην ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου, δήλωσε: «Πάω στην ενθρόνιση του Πάπα για να δείξω τη σημασία που δίνω στις φιλικές σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών» (romfea).
Την Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου ε. έ., η ΑΘΜ, ο Πάπας και Πα-τριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, κ. κ. Θεόδωρος Β΄, συνα-ντήθηκε στο Βατικανό με τον Προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκ-κλησίας κ. Φραγκίσκο Α΄.
Προσφωνών τον Ρωμαιοκαθολικό Προκαθήμενο, ο Μακαριώτα-τος ανέφερε μεταξύ άλλων:
Οι δύο Εκκλησίες, η Αλεξανδρινή και η Ρωμαϊκή, ανήκουμε, ι-στορικώς και παραδοσιακώς, στις αρχαίες Εκκλησίες. Ανήκουμε στις Εκκλησίες που, αμέσως μετά την Πεντηκοστή, συνέστησαν την αφετηρία της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. (romfea 30/9/2013)
Στις 28/Σεπτεμβρίου 2013 επισκέφτηκε τον Πάπα ο Πατριάρχης Πατριάρχη Αντιοχείας.
Ο Πάπας Φραγκίσκος καλωσορίζοντας τον Πατριάρχη Ιωάννη, μεταξύ άλλων τόνισε: "Ελπίζω ότι εδώ θα αισθανθείτε σαν το σπίτι σας" "Να μας έχετε στις προσευχές σας", ήταν η ευχή του Πατριάρχη Αντιοχείας προς τον Πάπα Φραγκίσκο".
Ο Ιερός Αυγουστίνος έλεγε αναφερόμενος στους Χριστιανούς Ανατολής και Δύσης: «είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε αδέλφια εφόσον προσευχόμαστε στο Θεό λέγοντας «Πάτερ ημών». Δεν είναι περίεργο να μην τολμάμε να αποκαλούμαστε αδέλφια εμείς που ζούμε τόσα χρόνια μετά στον 21ο αιώνα και απευθύνουμε στο Θεό την ίδια Προσευχή.
4.- Σεβασμιότατε, νομίζω ότι η υπόθεση του filioque είναι θέμα όρων ελληνικών και λατινικών που πρέπει προσεκτικά να μελετηθούν. Η λατινική λέξη «procedit» δεν αποδίδεται απόλυτα με την ελληνική λέξη «εκπορεύεται». Η Καθολική Εκκλησία ποτέ δεν αρνήθηκε ότι υ-πάρχει μόνο μία Αρχή εκπόρευσης, που είναι ο Πατέρας.
Σεβασμιότατε θέλω να πιστεύω, πως ως καθηγητής της Θεολο-γίας, θα γνωρίζετε ότι μετά τη Λειτουργική μεταρρύθμιση της Β΄ Συ-νόδου του Βατικανού, έδωσε τη δυνατότητα στους λαούς να χρησιμο-ποιούν τη μητρική γλώσσα στη Θεία Λατρεία. Όταν η Καθολική Εκκλη-σίας της Ελλάδος μετέφρασε τα λατινικά λειτουργικά κείμενα στην Ελ-ληνική γλώσσα, δε μετέφρασε το Σύμβολο της Πίστεως της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως από τα λατινικά στα ελληνικά, αλλά πήρε το πρωτότυπο κείμενο και αυτό χρησιμοποιεί, και έγινε με την άδεια της Αγίας Έδρας. Απαγγέλλουμε λοιπόν το κοινό Σύμβολο της Πίστεως (Σύνοψη Κατήχησης της Καθολικής Εκκλησίας σελ.33)
5.- Σεβασμιότατε, τόσο στην Καθολική Εκκλησία όσο και στην Ορθόδοξη τα Μυστήρια είναι επτά.
Στην επιστολή σας μεταξύ άλλων αναφέρετε «οι Καθολικοί είναι αβάπτιστοι». Λυπούμαι ειλικρινά που αυτό το πιστεύει, το γρά-φει και το δημοσιεύει ένας καθηγητής της Θεολογίας του 21ου αιώνα!
Σεβασμιότατε, στην Καθολική Εκκλησία το Βάπτισμα δεν είναι «ένα απλό ράντισμα» όπως εσείς το χαρακτηρίζετε, αλλά το Πρώτο από τα Επτά Μυστήρια που τελούνται στην Καθολική Εκκλησία. Τι θα λέγατε, αν κάποιος Καθολικός καθηγητής της Θεολογίας τολμούσε να πει ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία το Βάπτισμα είναι τρεις βουτιές μέσα στο νερό! Εγώ θα έλεγα ότι βλασφημεί!
Προσέξτε, τι λένε οι οδηγίες της Εκκλησίας μας στη Διάταξη της Ακολουθίας του Μυστηρίου του Βαπτίσματος (σελ. 21 αρ. 22): «Το Βάπτισμα μπορεί να γίνει νόμιμα με κατάδυση, που συμ-βολίζει καλύτερα τη συμμετοχή στο θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού, είτε με επίχυση». Ο συμβολισμός παραμένει ο ίδιος, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου (Ρωμ. 6,3-5).
Τα λόγια με τα οποία μεταδίδεται το Βάπτισμα είναι: «Εγώ σε βαπτίζω εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Το ότι ο λειτουργός λέει: «εγώ σε βαπτίζω» και όχι «βαπτίζεται» πιστεύω ότι εσείς, ως καθηγητής, καταλαβαίνετε ότι στην πρώτη περίπτωση είναι ο λειτουργός στο πρόσωπο του Χριστού που βαπτίζει (in persona Christi) και στη δεύτερη περίπτωση ο δούλος του Θεού που βαπτίζεται από το Χριστό. Δεν βλέπω καμία Θεολογική δια-φορά!
Εμείς, όπως κι εσείς, είμαστε ευτυχείς που διαθέτουμε αυτά τα σωτήρια Επτά Μυστήρια με τα οποία ο Κύριος πλούτισε την Εκκλησία του, για να βιώνουμε και να καρπούμαστε του Μυστηρίου της σωτηρί-ας.
6.- Ως καθηγητής, που είστε όταν αναφέρεστε στην Καθολική Εκκλησία, σας παρακαλώ, μην αναφέρεστε μόνο στις μεταξύ μας δια-φορές που εξ άλλου δεν είναι και τόσες πολλές. Είναι λάθος να νομίζει ο λαός, ότι μεταξύ μας υπάρχουν μόνο διαφορές. Εσείς εξ άλλου γνωρίζετε ότι πολλές από τις «διαφορές» υπήρχαν και πριν το 1054 και όμως η Εκκλησία Ανατολής και Δύσης ήταν Μία.
Και κάτι άλλο, καλό είναι να διδάσκει κανείς για την άλλη Εκ-κλησία, όχι αυτό που πιστεύει ο ίδιος, αλλά αυτό που πιστεύει η ίδια, έτσι είναι πιο αντικειμενικός και γίνεται και πιο πειστικός.
Είναι πολύ σημαντικό οι Καθολικοί Χριστιανοί να ξέρουν τι πι-στεύουν οι αδελφοί τους Ορθόδοξοι Χριστιανοί και οι Ορθόδοξοι Χρι-στιανοί τι πιστεύουν οι αδελφοί τους Καθολικοί Χριστιανοί. Αυτό θα τους βοηθήσει στο να συνεχίσουν να παίρνουν πρωτοβουλίες που τους φέρνουν πιο κοντά. Να προσεύχονται στο Θεό Πατέρα μαζί με τον Μονογενή του Υιό: «ίνα πάντες εν ώσιν» (Ιωάν. 7,21)
7.- Αν απαντώ στην επιστολή σας, το κάνω μόνο με πρόθεση να διευκρινίσω μερικές σκέψεις σας που μπορούν να δημιουργήσουν λανθασμένες εντυπώσεις στους αναγνώστες. Θα ήμουν αληθινά ευτυ-χής, αν μας δινόταν κάποτε η δυνατότητα να τα πούμε και από κοντά, όμορφα και αδελφικά. Το ίδιο σκέπτομαι και για τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Ίσως αυτό είναι καλύτερο, από το να ανταλλάσσουμε επιστολές μέσω διαδικτύου! Πάνω από όλα πρέπει να μας ενώνει η αγάπη για τον Χριστό, η αγάπη για την αποστολή μας, που δεν είναι άλλη από το να βιώνουμε την αγάπη του Χριστού για να μπορούμε και να την κηρύττουμε.
Σεβασμιότατε κ. Ιερεμία, είμαστε οι σημερινοί μαθητές του Χρι-στού που βαδίζουμε με συνοδοιπόρο τον Αναστημένο Χριστό, που μας ερμηνεύει τις Γραφές και μας καίει τις καρδιές, οδηγώντας μας στο κοινό Ποτήριο, στη σύγχρονη Εμμαούς που είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Όσο πιο κοντά στο Χριστό βρισκόμαστε, τόσο πιο γρήγορα θα συναντηθούμε και μεταξύ μας, ώστε μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, μαζί να προσέλθουμε στο κοινό Ποτήριο.