Οικουμενικός Διάλογος: Πολυτέλεια ή Ανάγκη;

Η Εκκλησία είναι τόσο οικουμενική, όσο είναι πραγματική και είναι τόσο πραγματική, όσο είναι και οικουμενική.

Η οικουμενικότητά της δεν προέρχεται από κάποια συγκεκριμένη λειτουργία της, αλλά από το ίδιο της το είναι. Η ενότητα μεταξύ των χριστιανών δεν είναι κάτι το δεδομένο και το αυτονόητο. Και έχω την αίσθηση ότι σε μερικά χρόνια δεν θα είναι αυτονόητο ούτε για τις μεταξύ των Ορθοδόξων εκκλησιών σχέσεις. Όσο δεν συνειδητοποιούμε ότι ο διάλογος δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά ανάγκη υπαρξιακή, τόσο περισσότερο "κινδυνεύουμε" μία ημέρα να βρεθούμε εγκλωβισμένοι σε μία κατάσταση χωρίς διέξοδο. Σε μία κατάσταση στην οποία αντί η Εκκλησία να ρυθμίζει τη ζωή, θα ρυθμίζεται η ίδια από τη ζωή, θ' άγεται και θα φέρεται ανάλογα με τα ποικίλα συμφέροντα που επικρατούν .κάθε φορά. Ο διάλογος αποτελεί τη πιο ύψιστη δυνατότητα επικοινωνίας τόσο μεταξύ των κτιστών όντων, όσο και μεταξύ της κτιστής πραγματικότητας με τον Δημιουργό. Βλέπουμε τόσο στην Παλαιά, όσο και στην Καινή Διαθήκη τον ίδιο τον Θεό να διαλέγεται με τον άνθρωπο. Εξάλλου και η λατρεία μας δεν αποτελεί κάτι το μαγικό, αλλά είναι μία έκφραση λειτουργική, που εξαρτάται από την αμφίδρομη σχέση μεταξύ του Θεού πρωτίστως και του ανθρώπου δευτερευόντως. Είναι μια λογική λατρεία, όπως ακριβώς και ο διά-λογος, που βασίζεται στον λόγο.

Ωστόσο, η ύπαρξη του διαλόγου από μόνη της δεν λέει κάτι, εάν δεν συνοδεύεται από το όραμα, την ελπίδα, την αγωνία, τον καημό για την επίτευξη της ευχαριστιακής ενότητας και τη συνεχή προσπάθεια. Παρά τις όποιες απογοητεύσεις και τις όποιες εντάσεις βιώνονται ιστορικά, η προσπάθεια καταλαγής και ειρήνευσης δεν πρέπει να σταματήσει.

Το σημείο της ευλογίας αποτελεί ευχή για ειρήνευση και αρμονία από κοινού· ενώνει τα άνω με τα κάτω. Αυτή βέβαια η πορεία δεν μπορεί να περιγραφεί ως μία πορεία ευθύγραμμη, καθώς έχει πολλές ρίζες, πολλά σημεία αφετηρίας και εκκίνησης. Όλα όμως οφείλουν να ξεκινούν και να καταλήγουν στο πρόσωπο του Χριστού εν Αγίω Πνεύματι.

Πηγή: Ορθόδοξη Οικουμένη