Περί δημοσίας διαπομπεύσεως των ιερόδουλων

Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου;

 

της Τίνας Μανδηλαρά από το Πρώτο Θέμα

Όσο κι αν φαντάζει παράξενο δεν μεγαλώσαμε όλες στα σαλόνια σας-αυτά που κρατάτε καθαρά, οικογενειακά και τακτοποιημένα το πρωί και αμαυρώνετε το βράδυ. Φτωχές και ανάξιες να μας καταδεχτείτε στην κοινωνία σας, παιδιά ενός κατώτερου θεού, βρεθήκαμε να πουλάμε για ψαροδίφραγκα το μοναδικό μας όπλο: το σώμα μας. Κι έτσι ανήμπορες χωρίς υγεία πια και δίχως ελπίδα, άρρωστες στην ψυχή και στο σώμα, συρθήκαμε στο τμήμα για να μας δείρετε και να μας φωτογραφήσετε.

Πλέον έχουμε και ταμπέλα-ΠΡΟΣΟΧΗ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ-για να γνωρίζουν οι κύριοι οικογενειάρχες το μίασμα που οι ίδιοι έτρεφαν. Δεν είχαμε λεφτά, όπως οι πλούσιοι πρεζέμποροι για να γλυτώσουμε το διασυρμό, ούτε όπως οι πληρωμένοι δολοφόνοι της νύχτας. Ούτε λόγο για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Ήμασταν όπως οι λεπροί και οι παλιές πόρνες του μεσαίωνα που τις έσερναν με αλυσίδες στην πλατεία του χωριού ή τις φυλάκιζαν σε απομακρυσμένα φρούρια.


Τα λόγια αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν σε μια από τις κοπέλες που συγκέντρωσαν μαζικά και φωτογράφησαν οι «ενάρετοι» ιθύνοντες-όπως στην παλιά «μοναρχική τιμωρία» του Φουκώ-σε μια εποχή που οποιαδήποτε ικμάδα ανθρωπισμού-και κυρίως σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων-φαίνεται πια να έχει χαθεί.


Δεν καταλαβαίνω πραγματικά με ποια λογική μια πόρνη αποτελεί ξαφνικά δημόσιο κίνδυνο και ποιος εχέφρων νους πιστεύει ότι θα επισκεφτεί πορνείο της οδού Αθηνάς ή θα ψαρέψει σύντροφο από τη Σόλωνος και δεν θα μολυνθεί από κάποια ασθένεια; Και ποιος είναι αυτός που τώρα διατείνεται ότι είναι θύμα-κι όχι θύτης- μιας πόρνης; ΕΛΕΟΣ. “Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες απειλητικές σιωπές κολπίτιδες” έγραφε κάποτε με την ακρίβεια μιας προφητικής ποιήτριας η Κατερίνα Γώγου και κυρίως μιας γυναίκας που είχε νιώσει στο πετσί της το σεξισμό των ηθικολόγων και απανταχού νοικοκυραίων.

Το θέμα της δημόσιας διαπόμπευσης δεν είναι θέμα συντηρητισμού, ούτε πρόληψης-είναι θέμα στοιχειώδους σεβασμού της ανθρώπινης φύσης. Και σε μια χώρα που έχουν πια χαθεί η λογική, ο σεβασμός στη δημοκρατία και στην ανθρωπιά, σε μια χώρα που αφήνουμε να επωάζεται απρόσκοπτα το αυγό του φιδιού, αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα. Αλλά όπως έγραφε κι ο Μπροχ στο μεγαλειώδες μυθιστόρημα του για τον φασισμό: «Ω ευσεβείς πόθοι! Κανένας να σας εκπληρώσει δεν μπορεί, μιας και ανεύθυνα υπεύθυνος για το ανεκπλήρωτό σας είναι ο καθένας: όμως αυτός που καπηλεύεται για ίδιον όφελος το φταίξιμο των άλλων, αυτό το κρίμα μέλλει να κολαστεί. Θα τον χτυπήσει η κατάρα της απόδιωξης». Μακάρι να…