Πάπας Ρώμης και Ελλάδα

Τι να περιμένεις τώρα να σου πουν οι ορθόδοξοι που έχουν βγάλει το εκκλησιαστικό λύκειο και δεν έχουν σπουδάσει σε Πανεπιστήμια Ιστορία και Θεολογία αλλά επιβάλλουν τις απόψεις τους μόνο και μόνο επειδή είναι ιεροκύρηκες και “ξέρουν”.

Πολύ περιληπτικά, η σχέση Πάπα Ρώμης και Ελλάδας είναι πολύ παλιά. Εξ αρχής όλη η Ελλάδα μέχρι την Θεσσαλονίκη, με εξαίρεση την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη ήταν υπό την δικαιοδοσία του Πάπα και όχι του Οικουμενικού Πατριάρχη. Οι έλληνες λοιπόν κατά την πρώτη βυζαντινή περίοδο τελούσαν στις εκκλησίες το Βυζαντινό τυπικό όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι τότε αλλά είχαν ως Πατριάρχη τον Πάπα που λειτουργούσε με άλλο τυπικό, αυτό που κατά γενικές γραμμές ακολουθούμε εμείς οι καθολικοί σήμερα. Όσο και να εκπλαγούν κάποιοι, στην αρχαία Εκκλησία ο διαφορετικός τρόπος τέλεσης της Λειτουργίας και των Ακολουθιών δεν αποτελούσε διαφορά επειδή όλοι ομολογούσαν την ίδια πίστη.

Το 731 μ.Χ. την εποχή της εικονομαχίας ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Λέων Γ’ ο Ίσαυρος που καταπολεμούσε την προσκύνηση των εικόνων αφαίρεσε την Ελλάδα και την Κάτω Ιταλία από την δικαιοδοσία του Πάπα Γρηγορίου του Γ’ για να τον εκδικηθεί για την σύνοδο που είχε συγκαλέσει για να καταδικάσει την εικονομαχία. Τονίζω ότι ο Πάπας υποστήριζε την προσκύνηση των εικόνων κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα στην Καθολική και Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Αυτοκράτορας έδωσε στον Οικουμενικό Πατριάρχη την Ελλάδα, ο οποίος φυσικά το αποδέχτηκε και είπε και ευχαριστώ!
Το ειρωνικό στην υπόθεση είναι ότι στους έλληνες δεν άρεσε αυτή η αλλαγή και μάλιστα οργάνωσαν και επανάσταση κατά του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχη η οποία πνίγηκε στο αίμα. Πόσο έχουν αλλάξει οι έλληνες από τότε!

Μέχρι σήμερα ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ο Άνθιμος στις μέρες μας, είναι ο μόνος επίσκοπος στην Ελλάδα που υπογράφει με κόκκινο μελάνι επειδή ήταν ο Βικάριος του Πάπα. Ούτε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας δεν έχει αυτό το “προνόμιο”.

Όσον αφορά το Φιλιόκβε η Καθολική Εκκλησία πιστεύει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και από τον Υιό όχι από δύο αρχές όπως υποστηρίζει λανθασμένα ο Ιερόθεος Αργύρης, αλλά από μία αρχή, επειδή ο Πατέρας και ο Υιός είναι Ένα, δηλαδή έχουν την ίδια Φύση και ότι ανήκει στον Πατέρα ανήκει και στον Υιό. Στην αρχαία Εκκλησία είχε αποφασιστεί να μην προστεθεί ούτε μια λέξη στο Πιστεύω και να μείνει ως έχει. Για αυτό το λόγο ο Πάπας Λέων ο Γ’ αποδοκίμασε την προσθήκη και όχι επειδή ήταν “λανθασμένο”.

Τώρα για το Πρωτείο και το Αλάθητο που είναι πάνω από όλα διακονία αγάπης και αφοσίωσης προς όλη την Εκκλησία, αν βγάλουμε τις παρωπίδες και διαβάσουμε την Καινή Διαθήκη θα δούμε στα Ευαγγέλια όποτε ο Ιησούς ρωτάει τους μαθητές του κάτι, πάντα απαντάει ο Πέτρος στο όνομα όλων των Αποστόλων χωρίς να του πηγαίνει κόντρα κανένας. Στις Πράξεις των Αποστόλων, την ημέρα της Πεντηκοστής που ιδρύθηκε η Εκκλησία, ο Πέτρος παίρνει πρώτος τον λόγο μιλώντας για το “καταστατικό” Εκκλησίας. Οι 12 Απόστολοι πάντα αναφέρονται ως ο Πέτρος και οι συν αυτώ. Ο Πέτρος ήταν ο μόνος που είπε στον Ιησού ότι είναι ο Υιός του Θεού. Και ο Ιησούς του απάντησε ότι χάρη στην πίστη του πάνω σε αυτόν θα οικοδομήσει την εκκλησία Του, του έδωσε τα κλειδιά, τα οποία στον αρχαίο κόσμο αποτελούν τα σύμβολα της εξουσίας. Και παρόλο που σε μια στιγμή δειλίας ο Πέτρος τον απαρνήθηκε 3 φορές, ο Ιησούς τον συγχώρεσε και τον ρώτησε μάλιστα αν τον αγαπάει περισσότερο από ότι οι άλλοι απόστολοι. Αν διαβάσει κανείς τα Ευαγγέλια θα διαπιστώσει την μοναδική σχέση που είχαν ο Ιησούς και ο Πέτρος. Για την Αποστολική Σύνοδο, αν την διαβάσει κάποιος σωστά και αμερόληπτα και όχι με τις παρωπίδες του Ιερόθεου Αργύρη (Πράξεις 15,7-11) θα δει ότι τον λόγο τον λαμβάνει πρώτα ο Πέτρος, στη συνέχεια ο Ιάκωβος που βασίζεται σε όσα είπε πριν ο Πέτρος και στο τέλος οι Απόστολοι βγάζουν απόφαση!

Αλλά και στη συνέχεια, οι διάδοχοι των Αποστόλων που είναι οι Επίσκοποι, συνέχισαν την ίδια πρακτική. Στις 7 Οικουμενικές Συνόδους προεδρεύουν πάντα οι αντιπρόσωποι του Πάπα, και σε παρεμβάσεις του Πάπα οι βυζαντινοί επίσκοποι απαντούν ότι ο Πέτρος μιλάει με το στόμα του Πάπα. Μετά το σχίσμα του 1054 οι ορθόδοξοι δεν συγκάλεσαν ξανά Οικουμενική Σύνοδο επειδή δεν θα ήταν παρών ο διάδοχος του Πέτρου. Λάθος μέγα όσα μας γράφει ο Ιερόθεος Αργύρης.

Επειδή τελικά μόνο περιληπτικός δεν είμαι, όσον αφορά το Αλάθητο του Πάπα όταν μιλάει εξ καθέδρας για θέματα πίστης, αυτό προυπήρχε αλλά αποτέλεσε σημείο διαμάχης όταν ανακηρύχθηκε σε δόγμα το 1870 στην Α’ Σύνοδο του Βατικανού. Το 1995 ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ στην εγκύκλιο Ut unum sint, παράγραφο 95, προσκάλεσε τους Ορθοδόξους να ψάξουν από κοινού τρόπους με τους οποίους το παπικό πρωτείο μπορεί να αποτελέσει διακονία αγάπης, αναγνωρισμένο από όλους. Κανένας δεν απάντησε επειδή δεν θα μπορούσαν πλέον να παίζουν με τις λέξεις. Αυτό ας μας προβληματίσει όλους.

Για την Ουνία, έχω ήδη ξαναγράψει αλλού ότι μετά το 1989 στην Ουκρανία τα 4 εκατομμύρια καθολικοί απλά ζήτησαν και ξαναπήραν πίσω τους Ναούς και τα Μοναστήρια που τους είχαν αφαιρεθεί το 1946 από το κομουνιστικό καθεστώς και αποδοθεί αυθαίρετα στους Ορθοδόξους, υποχρεώνοντας τους καθολικούς να γίνουν ορθόδοξοι με το ζόρι. Αλλά και εδώ ο ιεροκήρυκας έχει επιλεκτική μνήμη.

Τώρα για την αγαμία, ναι είναι εκκλησιαστικός νόμος, καθολικοί ιερωμένοι παντρεμένοι υπήρχαν μέχρι και πριν 450 χρόνια, και η Εκκλησία όποτε το κρίνει θα επαναφέρει τον αρχαίο θεσμό. Η Αγαμία όμως δεν αποτελεί διαφορά αλλά εναλλακτική μορφή αφιέρωσης στο Θεό. Άλλωστε και στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι Αρχιμανδρίτες και Μητροπολίτες δεν παντρεύονται.
Για τις λατρευτικές διαφορές πιστεύω πως κάλυψα το θέμα ικανοποιητικά στην αρχή της απάντησής μου.

Τέλος, για τα ψιλά, συγχωροχάρτια είχε και η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχω φωτογραφίες τέτοιων χαρτιών, σε όποιον ενδιαφέρεται τις στέλνω. Και χαρτί να μην έπαιρνες, αν δεν πλήρωνες κανένας ορθόδοξος ιερέας δεν σου έδινε άφεση αμαρτιών , όπως συνέβαινε στον ελλαδικό χώρο μέχρι αρχές του 1800, τουλάχιστον. Όσον αφορά την Ιερά Εξέταση και οι ορθόδοξοι πετούσαν με άλλη τόση μεγάλη χαρά τους αιρετικούς στην πυρά. Στην καλύτερη περίπτωση τους έκοβαν χέρια, μύτες, γλώσσες. Άτιμη συνήθεια να κρύβεις τα δικά σου ελαττώματα και να τα τονίζεις στον αδελφό σου! Τα καράβια των σταυροφόρων δεν τα έστειλε στην Κωνσταντινούπολη ο Πάπας αλλά ο Δόγης της Βενετίας. Μάλιστα ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ’ καταδίκασε την λεηλασία της Κωνσταντινούπολης απαριθμώντας όλα τα άσχημα που συνέβησαν.

Για τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα το 1922 στον Κεμάλ Ατατούρκ, εδώ με πιάνει αδιάβαστο και δεν θέλω να δώσω απάντηση χωρίς να έχω πηγές. Θα το ψάξω όμως επειδή μου κίνησε την περιέργεια. Για τα τις κατηγορίες περί Γιουγκοσλαβίας τις θεωρώ γελοιότητες. Ήταν ο Πατριάρχης των Σέρβων Παύλος που καλούσε τους αβάπτιστους Σέρβους σε Ιερό Πόλεμο κατά των Κροατών, ως φερέφωνο της τότε κυβέρνησης του Βελιγραδίου να μην χάσει τα εδάφη. Η Κύπρος είναι εντελώς άσχετη με τον Πάπα.

Απάντησα με στοιχεία. Αν σας ενδιαφέρουν οι πηγές και τα άρθρα με τα οποία αντικρούω κάποια θέματα, ευχαρίστως να τα παραθέσω!

Ένας νέος Σύλλαβος για τον 21ο αιώνα

Δηλαδή ένα έγγραφο που να καταδικάζει τις παρερμηνείες των Διαταγμάτων της Β’ Βατικανής Συνόδου. Το ζήτησε ένας επίσκοπος του Καζακστάν, σε ένα συνέδριο στη Ρώμη με άλλους επισκόπους και καρδιναλίους. Επίσης, προκαλεί αντιδράσεις η ανακοίνωση του Βενέδικτου ΙΣΤ’ για μια νέα διαθρησκευτική συνάντηση στην Ασίζη. 

Η ανακοίνωση, που έγινε από τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’ μετά το Angelus της πρωτοχρονιάς για ένα ταξιδι του στην Ασίζη, τον ερχόμενο Οκτώβριο, με σκοπό μια νέα συνάντηση των θρησκειών για την ειρήνη, έχει αναθερμάνει την αντιπαράθεση όχι μόνο για το λεγόμενο «πνεύμα της Ασίζης», αλλά και για τη Β’ Σύνοδο του Βατικανού και την μετα-συνοδική περίοδο.

Ο καθηγητής Roberto de Mattei – νέος συγγραφέας ενός βιβλίου με θέμα  την ιστορία της Β’ Βατικανής Συνόδου, μέσα από το οποίο ζητάει από τον Βενέδικτο να προωθήσει «μια νέα εξέταση των συνοδικών εγγράφων, προκειμένου να διαλυθούν οι υποψίες ότι έχουν ξεκόψει από την παραδοσιακή διδασκαλία της Εκκλησίας»  υπέγραψε μαζί με άλλες καθολικές προσωπικότητες μια έκκληση στον πάπα, έτσι ώστε η νέα συνάντηση στην Ασίζη "να μην αναζωπυρώσει την συγκριτιστική σύγχυση», της πρώτης, που διοργανώθηκε στις 27 Οκτώβρη 1986 από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’ στην πόλη του Αγίου Φραγκίσκου.

Πράγματι, το 1986, ο τότε Καρδινάλιος Joseph Ratzinger δεν πήγε στην πρώτη συνάντηση, για την οποία ήταν επιφυλακτικός. Αντ 'αυτού συμμετείχε σε μια επαναληπτική συνάντηση, που έλαβε χώρα πάντα στην Ασίζη στις 24 Ιανουαρίου 2002, στην οποία προσήλθε την τελευταία στιγμή, μετά από εξασφαλίσεις ότι οι παρανοήσεις της προηγούμενης δεν θα επαναληφθούν.

Η κύρια παρανόηση που τροφοδοτήθηκε από τη συνάντηση στην Ασίζη το 1986 ήταν η εξίσωση όλων των θρησκειών ως πηγή σωτηρίας για την ανθρωπότητα. Ενάντια σε αυτή την παρανόηση, η Σύνοδος για την  Διδασκαλία της Πίστης, το 2000 εξέδωσε την δήλωση "Dominus Iesus," για να επαναβεβαιώσει ότι κάθε άνθρωπος δεν έχει κανένα άλλο Σωτήρα παρά μόνο τον Ιησού.

Αλλά  και ως πάπας, ο Ράτσινγκερ  επέστρεψε για να συστήσει την προσοχή όσον αφορά την σύγχυση. Σε ένα μήνυμα προς τον Επίσκοπο της Ασίζης στις 2 Σεπτεμβρίου, 2006 έγραψε:

«Για να μην παρερμηνευθεί η έννοια που το 1986, ο Ιωάννης Παύλος Β’ θέλησε να δώσει, και ο οποίος, με τα δικά του λόγια, την αποκάλεσε ως το« πνεύμα της Ασίζης », είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε την προσοχή που δόθηκε τότε ώστε η διαθρησκευτική συνάντηση προσευχής να μην προσφερθεί  για  συγκρητιστικές  ερμηνείες, που βασίζονται σε ρελατιβιστικές αντιλήψεις. [...] Για αυτό το λόγο, ακόμα και όταν συγκεντρώνόμαστε για να προσευχηθούμε για την ειρήνη, είναι αναγκαίο  η προσευχή να γίνεται σύμφωνα με τους διαφορετικούς τρόπους που χαρακτηρίζουν τις διάφορες θρησκείες ξεχωριστά. Αυτή ήταν η επιλογή του 1986, και μια τέτοια επιλογή δεν μπορεί παρά να εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Η σύγκλιση των διαφορετικών δεν πρέπει να δίνει την εντύπωση μιας υποχώρησης σε εκείνο το ρελατιβισμό που αρνείται την ίδια την έννοια της αλήθειας και την δυνατότητα να την πλησιάσει κανείς ".

Και κατά την επίσκεψη στην Ασίζη στις 17 Ιούνίου  2007, είπε στην ομιλία του:

«Η απόφαση για να τελεστεί αυτή η συνάντηση στην Ασίζη, ήταν εμπνευσμένη από τη μαρτυρία του Φραγκίσκου ως άνθρωπος της ειρήνης, τον οποίο πολλοί βλέπουν με συμπάθεια από άλλες πολιτισμικές και θρησκευτικές θέσεις. Ταυτόχρονα, το φως των φτωχούλη του Θεού στην εν λόγω πρωτοβουλία, αποτελούσε εγγύηση της χριστιανικής αυθεντικότητας, δεδομένου ότι η ζωή του και το μήνυμά του,  βασίζονται τόσο ορατά στην επιλογή του Χριστού, ώστε να απορρίπτεται εκ των προτέρων κάθε πειρασμός θρησκευτικής αδιαφορίας, η οποία δεν έχει καμία σχέση με το γνήσιο διαθρησκευτικό διάλογο. [...]Δεν θα μπορούσε να είναι ευαγγελική ή φραγκισκανική συμπεριφορά, η αποτυχία να συνδυαστεί η υποδοχή, ο διάλογος και σεβασμός όλων με τη βεβαιότητα της πίστης που κάθε χριστιανός, σε συντονία με τον Άγιο της Ασίζης, δεσμεύεται να καλλιεργήσει, ανακηρύσσοντας τον Χριστό ως οδό, αλήθεια και ζωή του ανθρώπου, μοναδικό Σωτήρα του κόσμου. "

Επιστρέφοντας στην αντιπαράθεση γύρω από την Β’ Σύνοδο του Βατικανού, αξίζει να γίνει λόγος για μια σημαντική διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στις 16-18 Δεκεμβρίου 2010 στη Ρώμη, μόλις λίγα βήματα από τη βασιλική του Αγίου Πέτρου, "για την ορθή ερμηνεία της Συνόδου, υπό το φως της Παράδοσης της Εκκλησίας."

Έπεσε  στην κριτική αξιολόγηση των ομιλητών κυρίως η "ποιμαντική" φύση της Β’ Βατικανής, με τις παραβάσεις που πραγματοποιήθηκαν στο όνομά της.

Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν ο καθηγητής de Mattei και ο θεολόγος Brunero Gherardini, 85 ετών, ιερέας της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου, επίτιμος καθηγητής του Ποντιφικού Πανεπιστημίου του Λατερανού και εκδότης του περιοδικού θωμιστικής θεολογίας »Divinitas.

Ο Gherardini είναι ο συγγραφέας ενός βιβλίου για την Β’ Σύνοδο του Βατικανού, το οποίο τελειώνει με μια "ικεσία στον Άγιο Πατέρα." Στον οποίο ζητείται να υποβάλλει υπό επανεξέταση τα διατάγματα της Συνόδου ώστε να διευκρινιστεί «αν, με ποια έννοια και σε ποιο βαθμό" η Β’ Βατικανή είναι ή δεν είναι σε συνέχεια με την προηγούμενο Διδακτικό Σώμα της Εκκλησίας.

Το βιβλίο του Gherardini προλογίζει ο Albert Malcolm Ranjith,  Αρχιεπίσκοπος του Κολόμπο και πρώην γραμματέας της Συνόδου για Θεία Λατρεία, ο οποίος και ονομάστηκε καρδινάλιος στο κονσιστόριο του περασμένου Νοεμβρίου.

Παρών στην διάσκεψη της 16-18 Δεκεμβρίου ως ομιλητής ήταν επίσης, ο βοηθός επίσκοπος της Καραγάντα στο Καζακστάν, Athanasius Schneider.

Παρακάτω είναι το τελευταίο μέρος της ομιλίας του. Που ολοκληρώνεται με  δύο προτεινόμενες θεραπείες για τις καταχρήσεις της μετα-συνοδικής περιόδου.

Η πρώτη είναι η έκδοση ενός «Σύλλαβου» εναντίον των δογματικών σφαλμάτων ερμηνείας της Β’ Βατικανής.

Η δεύτερη είναι η ονομασία επισκόπων «αγίων, γενναίων και βαθιά ριζωμένων στην παράδοση της Εκκλησίας. »

Τον Schneider άκουσαν καρδινάλιοι, κορυφαίοι θεολόγοι και υπεύθυνοι της Ρωμαικής Κούριας. Αρκεί να πούμε ότι μεταξύ  των ομιλητών ήταν ο Καρδινάλιος Velasio de Paolis, ο Αρχιεπίσκοπος Agostino Marchetto, ο επίσκοπος Luigi Negri και ο πανοσιολογιότατος  Florian Kolfhaus από την Γραμματεία του Κράτους του Βατικανού.

Μεταξύ των ακροατών ήταν παρούσα μια μεγάλη ομάδα των Φραγκισκανών της Αμίαντης Σύλληψης, ένα νεαρό θρησκευτικό τάγμα που ιδρύθηκε πάνω στη γραμμή του Αγίου Φραγκίσκου, ανθηρή σε κλήσεις και με προσανατολισμό κατηγορηματικά ορθόδοξο, σε αντίθεση με το δήθεν  «πνεύμα της Ασίζης», και οργανωτής της συγκεκριμένης διάσκεψης.

__________



Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ των αντικρουόμενων ερμηνειών

Του Athanasius Schneider


[...] Για μια ορθή ερμηνεία της Β’ Βατικανής Συνόδου, είναι αναγκαίο να ληφθεί υπόψη η πρόθεση, η οποία είναι εμφανής στα ίδια τα συνοδικά έγγραφα καθώς και στα συγκεκριμένα λόγια των Παπών που την ανήγγειλαν και προήδρευσαν, των Ιωάννη ΚΓ’ και Παύλου ΣΤ’.
Είναι επίσης αναγκαίο να ανακαλύφθεί το κοινό νήμα όλόκληρου  του έργου της Συνόδου, δηλαδή, η ποιμαντική της πρόθεση, η οποία είναι η «Salus animarum,",  η σωτηρία των ψυχών. Αυτή, με τη σειρά της, εξαρτάται και υποτάσσεται στην προώθηση της θείας λατρείας και τη δόξα του Θεού, δηλαδή εξαρτάται από το πρωτείο του Θεού.

Αυτό το πρωτείο του Θεού στη ζωή και σε όλη την δραστηριότητα της Εκκλησίας φανερώνεται απερίφραστα από το γεγονός ότι το διάταγμα για την λειτουργία καταλαμβάνει εκ προθέσεως και χρονολογικά  την πρώτη θέση στο τεράστιο έργο της Συνόδου.[...]

*

Το χαρακτηριστικό της ρήξης στην ερμηνεία των συνοδικών κειμένων, φανερώνεται με τρόπο περισσότερο στερεότυπο  και διαδεδομένο στην θεωρία μιας ανθρωποκεντρικής εξέλιξης, εκκοσμικευμένης ή νατουραλιστικής της Β’ Βατικανής Συνόδου, σε σχέση με την προηγούμενη εκκλησιαστική παράδοση.

Μια από τις πιο γνωστές εκδηλώσεις μιας τέτοιας εσφαλμένης ερμηνείας υπήρξε, για παράδειγμα, η λεγόμενη θεολογία της απελευθέρωσης και η μεταγενέστερη καταστροφική ποιμαντική πρακτική της.
Η αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα σε αυτή την θεολογία της απελευθέρωσης και την πρακτική της και στη Σύνοδο είναι εμφανής στην ακόλουθη συνοδική διδασκαλία: "Η ειδική αποστολή, την οποία ο Χριστός ανέθεσε στην Εκκλησία του, δεν είναι πολιτικής, οικονομικής ή κοινωνικής φύσης: ο σκοπός, πράγματι, που της έθεσε πρώτα από όλα είναι θρησκευτικής φύσης»(πρβλ. Gaudium et SPES, 42). [...]

Μια ερμηνεία ρήξης δογματικά ελαφρύτερη σημειώθηκε στο ποιμαντικό-λειτουργικό πεδίο. Αξίζει να αναφερθεί εν προκειμένω η χαλάρωση του ιερού και ύψιστου χαρακτήρα της λειτουργίας και η εισαγωγή στοιχείων και χειρονομιών περισσότερο ανθρωποκεντρικών.

Αυτό το φαινόμενο είναι εμφανές σε τρεις λειτουργικές πρακτικές πολύ γνωστές και διαδεδομένες σε όλες σχεδόν τις ενορίες της καθολικής οικουμένης: η σχεδόν πλήρης εξαφάνιση της χρήσης των λατινικών, η λήψη του ευχαριστιακού Σώματος του Χριστού απευθείας στο χέρι και όρθια, και η τέλεση της ευχαριστιακής θυσίας σε ένα περιβάλλον κλειστού κύκλου στον οποίο ιερέας και λαός κοιτάζουν συνεχώς ο ένας τον άλλον στο πρόσωπο.

Αυτός ο τρόπος προσευχής - ότι δεν είναι όλοι στραμμένοι προς μία κατεύθυνση, που αποτελεί μια σωματική και συμβολική έκφραση περισσότερο φυσιολογική όσον αφορά την αλήθεια ότι είμαστε όλοι στραμμένοι πνευματικά προς το Θεό στη δημόσια λατρεία- έρχεται σε αντίθεση με την την πρακτική που ο ίδιος ο Ιησούς και οι απόστολοί Του τήρησαν στη δημόσια προσευχή είτε στο Ναό είτε στη συναγωγή. Επίσης έρχεται σε αντίθεση με την ομόψυχη μαρτυρία των Πατέρων και όλης της μεταγενέστερης παράδοσης της Ανατολικής και της Δυτικής Εκκλησίας.

Αυτές οι τρεις ποιμαντικές και λειτουργικές πρακτικές που έρχονται σε ηχηρή ρήξη με τον νόμο της προσευχής που διατηρήθηκε από τις γενιές των καθολικών πιστών για τουλάχιστον μια χιλιετία, δεν βρίσκουν καμία υποστήριξη στα συνοδικά κείμενα, αντίθετα, έρχονται περισσότερο σε αντίθεση με ένα συγκεκριμένο κείμενο της Συνόδου (για την λατινική γλώσσα Cf " Sacrosanctum concilium, 36 και 54),
και με την πραγματική πρόθεση των Πατέρων της Συνόδου, όπως μπορεί να επαληθευθεί στις πράξεις της Συνόδου.

*

Στο χάος των αντικρουόμενων ερμηνειών και στη σύγχυση των ποιμαντικών και λειτουργικών εφαρμογών, εμφανίζεται ως μοναδικός αυθεντικός ερμηνευτής των συνοδικών κειμένων, η ίδια η Σύνοδος μαζί με τον Πάπα.

Θα μπορούσε να γίνει μια αναλογία με το συγκεχυμένο ερμηνευτικό κλίμα των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας, που προκλήθηκε από αυθαίρετες δογματικές και βιβλικές ερμηνείες από την πλευρά ετερόδοξων ομάδων. Ο Τερτυλλιανός στο περίφημο έργο του  "De haereticorum praescriptione" μπορούσε να αντιταχθεί στους αιρετικούς με διαφορετικό προσανατολισμό με το γεγονός ότι μόνο η Εκκλησία κατέχει την «praescriptio», δηλαδή μόνο η Εκκλησία είναι η νόμιμη ιδιοκτήτρια της πίστεως, του Λόγου του Θεού και της Παράδοσης. Με αυτό η Εκκλησία μπορεί να απορρίψει τους αιρετικούς στις διαφωνίες σχετικά με αληθινή ερμηνεία. Μόνο η Εκκλησία μπορεί να πεί, κατά τον Τερτυλλιανό, « Εγώ είμαι ο κληρονόμος των αποστόλων». Μιλώντας αναλογικά, μόνο το Διδακτικό Σώμα του Πάπα ή μιας πιθανής μελλοντικής οικουμενικής Συνόδου θα μπορεί να πεί «Εγώ είμαι ο διάδοχος της Β’ Βατικανης Συνόδου».

Τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν και υπάρχουν ακόμη, οι ομάδες μέσα στην Εκκλησία που προκαλούν  μια τεράστια κατάχρηση του ποιμαντικού χαρακτήρα της Συνόδου και των κειμένων της, γραμμένα σύμφωνα με αυτή την ποιμαντική πρόθεση, επειδή η Σύνοδος δεν ήθελε να παρουσιάσει οριστικές διδασκαλίες που δεν χρήζουν μεταρρύθμισης. Από την ίδια την ποιμαντική φύση των κειμένων της Συνόδου είναι εμφανές ότι τα κείμενα είναι εξ’αρχής ανοικτά σε ολοκληρώσεις και περαιτέρω δογματικές διευκρινίσεις.  Λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία πολλών δεκαετιών με ερμηνείες δογματικά και ποιμαντικά λανθασμένες και αντίθετες με την συνέχιση δύο χιλιετιών του δόγματος και της προσευχής της πίστης, προκύπτει λοιπόν η επείγουσα ανάγκη μιας συγκεκριμένης και επίσημης επέμβασης του Πάπα με δογματικές προσθήκες και διευκρινίσεις, ένα είδος «Σύλλαβου» σχετικό με τα σφάλματα των ερμηνειών της Β’ Βατικανής Συνόδου.

Υπάρχει ανάγκη για ένα νέο Σύλλαβο, που αυτή τη φορά δεν θα απευθύνεται τόσο στα σφάλματα που προέρχονται εκτός Εκκλησίας, μα ενάντια στα σφάλματα μέσα στην Εκκλησία, διαδεδομένα από τους υποστηρικτές της θεωρίας της ασυνέχειας και της, με εφαρμογή δογματική, λειτουργική και ποιμαντική. 

Ο εν λόγω Σύλλαβος θα έπρεπε να αποτελείται από δύο μέρη, το μέρος που αναφέρει τα σφάλματα, και το θετικό μέρος με αποσαφηνιστικές προτάσεις, ολοκλήρωση και δογματικές διευκρινίσεις.
*

Υπάρχουν δύο ομάδες που υποστηρίζουν τη θεωρία της ρήξης. Μια από αυτές τις ομάδες προσπαθεί να «προτεσταντοποιήσει» δογματικά, λειτουργικά και ποιμαντικά την ζωή της Εκκλησίας. Από την αντίθετη πλευρά υπάρχουν συντηρητικές ομάδες που στο όνομα της παράδοσης, απορρίπτουν την Σύνοδο και ξεφεύγουν από την υπακοή στο ζωντανό διδακτικό Σώμα της Εκκλησίας και στον Πάπα, υπακούοντας μόνο στο Χριστό και αναμένοντας καλύτερες μέρες. [...]

Υπήρχαν στην ουσία δύο λόγοι που εμπόδισαν την Σύνοδο να φέρει πλούσιους και διαρκείς καρπούς.

Ο ένας λόγος βρισκόταν έξω από την Εκκλησία, στη βίαιη διαδικασία της πολιτιστικής και κοινωνικής επανάστασης της δεκαετίας του 60, που όπως κάθε δυνατό κοινωνικό φαινόμενο εισχωρούσε μέσα στην Εκκλησία μολύνοντας με το πνεύμα της ρήξης που το χαρακτήριζε, μεγάλο μέρος των ανθρώπων και των θεσμών της.

Ο άλλος λόγος εκδηλωνόταν στην έλλειψη σοφών και συγχρόνως θαρραλέων ποιμένων της Εκκλησίας που θα ήταν έτοιμοι να υπερασπίσουν την αγνότητα και την ακεραιότητα της πίστης και της λειτουργικής και ποιμαντικής ζωής, χωρίς να αφεθούν να επηρεαστούν ούτε από τον έπαινο, ούτε και από τον φόβο.

Ήδη η Οικουμενική Σύνοδος του Τρέντο (1545-1563) σε ένα από τα τελευταία διατάγματα για την γενική μεταρρύθμιση της Εκκλησίας δήλωνε ότι «η Αγία Σύνοδος, κλονισμένη από τα πολλά σοβαρά δεινά που ταλαιπωρούν την Εκκλησία, δεν μπορεί να μην θυμάται ότι το πιο αναγκαίο πράγμα για την Εκκλησία του Θεού είναι να επιλέξει ποιμένες άριστους και κατάλληλους. Κυρίως για το λόγο ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός θα ζητήσει λογαριασμό για εκείνα τα πρόβατα που θα μπορούσαν να χαθούν εξαιτίας της κακής διακυβέρνησης των απρόσεκτων ποιμένων που ξεχνούν το καθήκον τους».   (Περίοδος  XXIV, Decreto "de reformatione", can. 1)

Η Σύνοδος συνέχιζε «Όσο για όλους αυτούς που για οποιοδήποτε λόγο έχουν κάποιο δικαίωμα από την πλευρά της Αγίας Έδρας για να παρέμβουν στην προώθηση μελλοντικών επισκόπων ή σε αυτούς που λαμβάνουν μέρος με άλλο τρόπο, η Αγία Σύνοδος τους προτρέπει και τους προειδοποιεί ώστε να θυμούνται πρώτα απ’ όλα ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πιο χρήσιμο για την δόξα του Θεού και την σωτηρία των λαών από το να δεσμευτούν να επιλέξουν καλούς και κατάλληλους ποιμένες για την διακυβέρνηση της Εκκλησίας».

Υπάρχει, λοιπόν, πραγματικά ανάγκη για ένα συνοδικό Σύλλαβο με δογματική αξία και επιπλέον υπάρχει η ανάγκη να αυξηθεί ο αριθμός των επισκόπων που να είναι άγιοι, θαρραλέοι και βαθιά ριζωμένοι στην παράδοση της Εκκλησίας, χωρίς ίχνος νοοτροπίας ρήξης είτε σε δογματικό πεδίο, είτε σε λειτουργικό πεδίο.

Αυτά τα δύο στοιχεία αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση  ώστε να μειωθεί σε μεγάλο βαθμό η δογματική, λειτουργική και ποιμαντική σύγχυση, και το ποιμαντικό έργο της Β’ Βατικανής Συνόδου να μπορέσει να φέρει πολλούς και διαρκείς καρπούς μέσα στο πνεύμα της παράδοσης,  που μας συνδέει με το πνεύμα που επικρατούσε σε κάθε εποχή, παντού και σε όλα τα αληθινά παιδιά της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία είναι η μοναδική και αληθινή Εκκλησία του Θεού στη γη.

Καθολική Εκκλησία και Ιουδαϊσμός

Πρόκειται για αποσπάσματα από διάλογο σχετικά με τις διαφορές χριστιανισμού και ιουδαϊσμού.

1). Συνηθίζουμε να κάνουμε διαχωρισμό ανάμεσα στον όρο Ισραηλινός που σήμερα σημαίνει ο υπήκοος του κράτους του Ισραήλ και στον όρο εβραίος που σημαίνει ο ανήκων στην ομώνυμη θρησκεία. Υπάρχουν πολλοί εβραίοι που είναι θρησκευόμενοι αλλά δεν νοιώθουν κανένα δεσμό με το κράτος του Ισραήλ. Πριν την ίδρυση όμως του ισραηλινού κράτους οι δύο έννοιες πρέπει να ταυτίζονταν. Αναφέρω για παράδειγμα την μακραίωνη σε παρουσία εβραϊκή κοινότητα της Αθήνας η οποία ανέκαθεν αυτοπροσδιορίζεται ως Ισραηλιτική Κοινότητα, δηλαδή ως κοινότητα ανθρώπων που κατάγεται από την Γη της επαγγελίας και ανήκουν στην ίδια θρησκεία.

2). Όσον αφορά για τους διωγμούς αυτό δεν ισχύει παντού. Για παράδειγμα στην Ελλάδα πριν τον β’ παγκόσμιο πόλεμο ζούσαν περισσότεροι από 100,000 εβραίοι. Η Θεσσαλονίκη ήταν περισσότερο γνωστή ως Ιερουσαλήμ της Ευρώπης επειδή από τους 100000 κατοίκους που είχε μέχρι το 1922, οι 70000 ήταν εβραίοι. Σήμερα όσοι επιβίωσαν από τη ναζιστική θηριωδία δεν ξεπερνούν τις λίγες εκατοντάδες. Στη χώρα μας ουδέποτε υπέστησαν διωγμούς πέρα ίσως από κάποιες διακρίσεις. Σε άλλες χώρες όμως υπέστησαν τα πάνδεινα. Αυτό συνέβαινε επειδή παντού αποτελούσαν μειονότητα. Και οι μειονότητες, οι ομάδες δηλαδή που διαφέρουν σε θρησκεία και έθιμα από την πλειοψηφία αντιμετωπίζονταν πάντα εχθρικά από την πλειοψηφία. Επιπλέον σε παγκόσμιο επίπεδο παρατηρείται ανέκαθεν το φαινόμενο του αποδιοπομπαίου τράγου. Δηλαδή το σύνολο απομονώνει τον διαφορετικό, αυτόν που δεν έχει δύναμη και του επισυνάπτει όλα τα κακά και τον χλευάζει. Σε καθημερινό επίπεδο το βλέπουμε στα Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια όπου τα αδύναμα παιδιά χλευάζονται από όλη την τάξη και απομονώνονται. Το βλέπαμε σε εμάς τους καθολικούς που για παράδειγμα μέχρι πριν 20 χρόνια ήταν δύσκολο να βρούμε δουλειά επειδή στην αίτηση πρόσληψης ζητούσαν το θρήσκευμα. Εμένα για παράδειγμα κάποια σουπερ μάρκετ μου έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να με δεχτούν επειδή είμαι καθολικός. Αναφέρω και ως παράδειγμα τις περιπτώσεις καθολικών στρατιωτών ή πολιτών σε δικαστήρια που τους υποχρέωναν να ορκίζονται στο…Κοράνι! Ήταν πάγια τακτική του κάθε κράτους να δυσκολεύει τη ζωή όσων ανήκαν σε άλλη θρησκεία επειδή η διαφορά θρησκείας αποτελούσε απειλή για την ενότητα του κράτους που δεν μπορούσε έτσι να επιβάλλει τα πιστεύω του μέσω των ιερωμένων. Και μιλάω για εποχές που υπήρχαν καθολικά, διαμαρτυρόμενα και ορθόδοξα κράτη στην Ευρώπη. Αναφέρω χαρακτηριστικά τους διωγμούς και εκτελέσεις ορθόδοξων ιερέων στα ιταλικά κρατίδια πριν το 1870 και στις διώξεις εις βάρος των καθολικών στην ορθόδοξη Ρωσία πριν το 1917. Πάω ακόμα πιο πίσω στο 18ο αιώνα όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε εγκύκλιο με την οποία απαγόρευσε στους έλληνες να έχουν οποιαδήποτε επαφή και συναλλαγή με τους καθολικούς των Κυκλάδων καταδικάζοντάς τους στην απόλυτη φτώχεια και απομόνωση. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και με τους εβραίους. Είχαν άλλα πιστεύω, επέμεναν σε αυτά, ζούσαν απομονωμένοι μεταξύ τους και αυτό οδηγούσε την πλειοψηφία να τους μισεί και να φαντάζονται απίθανα πράγματα για αυτούς, όπως το ότι θυσίαζαν μικρά παιδιά και τα έτρωγαν. Δες για παράδειγμα εδώ στην Ελλάδα με πόση «αγάπη» αναφέρονται κάποιοι ορθόδοξοι ιερωμένοι σε εμάς τους καθολικούς που είμαστε λίγες δεκάδες χιλιάδες και αδύναμοι. Οι ίδιοι όμως είναι πολύ προσεχτικοί όταν αναφέρονται στους μουσουλμάνους επειδή είναι πολυάριθμοι (ένα εκατομμύριο ίσως?) και αντιδρούν βίαια όταν κάποιος πει ή κάνει κάτι εναντίον τους. Αναφέρω ως παράδειγμα την ιστορία με τον αστυνομικό που έσκισε το κοράνι και τί επακόλουθα είχε στο κέντρο της Αθήνας αυτό το γεγονός. Σε παλαιότερες εποχές όταν εκκλησιαζόταν το 100% του πληθυσμού στην Ευρώπη, το να βλέπεις μια μειονότητα να μην εκκλησιάζεται όπως όλος ο κόσμος αλλά να πηγαίνει σε δικό του ναό με δική του λατρεία, αυτό αποτελούσε σκάνδαλο. Με λίγα λόγια, ότι ήταν διαφορετικό ήταν επικίνδυνο και έπρεπε να εξαφανιστεί. Όσο απαράδεκτη να φαίνεται σε μας αυτή η πρακτική, ήταν εντελώς φυσιολογική μέχρι πριν 50-60 χρόνια. Δες τους διωγμούς των αριστερών στη χώρα μας, την εξορία τους σε ξερονήσια, την γκετοποίηση των λεπρών στη Σπιναλόγκα.

3). Ρωτάς πώς γίνεται και επιβιώνουν με τόσους διωγμούς. Επειδή δεν γίνονταν διωγμοί ταυτόχρονα σε παγκόσμιο επίπεδο. Στην Ευρώπη η πλειοψηφία των Εβραίων αποδεκατίστηκαν την περίοδο 1939-1945. Την ίδια χρονική περίοδο όμως αυτό δεν συνέβαινε στις ΗΠΑ ή στη Μέση Ανατολή (ακόμα και στον Ιράν) ή στην Ισπανία, Βόρεια Αφρική όπου υπήρχαν άλλοι τόσοι Εβραίοι. Αλλά και στην Ευρώπη υπήρξαν περιπτώσεις όπου σώθηκαν ολόκληρες κοινότητες εβραίων. Αναφέρω την περίπτωση των εβραίων της Ρώμης 16000 άνθρωποι, που σώθηκαν επειδή τους έκρυψαν στα μοναστήρια, στο Βατικανό, πολλοί έγιναν ξαφνικά ελβετοί φρουροί, ή τους δόθηκαν αληθινές ταυτότητες όπου δήλωναν χριστιανοί.

4). Όσον αφορά τα καίρια πόστα, θα διαφωνήσω. Στην Ελλάδα τα καίρια πόστα τα έχουν οι Λάτσηδες, Βαρδινογιάννηδες, Μητσοτάκηδες, Παπανδρέοι, Καραμανλήδες οι οποίοι είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Στη γειτονική Ιταλία τα καίρια πόστα τα έχει ο Μπερλουσκόνι και η οικογένεια Αγνιέλι που είναι καθολικοί. Τον κόσμο της τεχνολογίας τον κυβερνά ο Μπιλ Γκέιτς , ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου που δεν είναι εβραίος. Ο Τάρνερ που έχει το CNN, την Warner και το περιοδικό Time δεν είναι εβραίος. Κανείς από τους πλανητάρχες προέδρους των ΗΠΑ που προκάλεσαν τα πάνδεινα στην ανθρωπότητα δεν ήταν Εβραίοι. Ο Michael Jackson και οι Beatles που είχαν καίρια πόστα με την έννοια ότι απέκτησαν αμύθητη περιουσία αλλά και επηρέαζαν συνειδήσεις μιας ολόκληρης γενιάς, δεν ήταν εβραίοι. Η Λιζ Τέηλορ έγινε εβραία για να μπορέσει να παντρευτεί κάποιον από τους πολλούς συζύγους της αλλά αυτό δεν αύξησε το πρεστίζ και την περιουσία της. Η Μαντόνα προσχώρησε σε κάποιο παρακλάδι του Εβραϊσμού όταν πλέον είχε φτάσει στο απόγειο της δόξας της αλλά αυτό δεν άρεσε και πολύ στους Εβραίους. Όπως η μικρή Ελλάδα μπορεί να καυχιέται για τον Ωνάση, τον Ελύτη, τον γιατρό Παπανικολάου έτσι και οι Εβραίοι μπορούν να καυχιόνται για τον Αϊνστάιν ή τον Μέρντοχ. Στο σημερινό κράτος του Ισραήλ οι περισσότεροι ζουν απλά αξιοπρεπώς, δεν είναι πλούσιοι όπως οι μουσουλμάνοι στα αραβικά εμιράταUrban Legend όπως και οι αντίστοιχες θεωρίες για τους Μασόνους, για το κλαμπ των 100, για τα ύπουλα σχέδια του Βατικανού κατά της Ορθοδοξίας κλπ κλπ. Αυτή που έχει καταλάβει όλα τα καίρια πόστα παγκοσμίως είναι η πλεονεξία, η οποία δεν ανήκει σε καμία θρησκεία!

5). Οι Εβραίοι είναι ο αγαπημένος Λαός του Θεού επειδή για όσους πιστεύουν, αυτό γράφει η Βίβλος ότι ο Θεός επέλεξε αυτόν τον λαό για να φανερωθεί σε όλη την ανθρωπότητα και ο Θεός είναι πάντα πιστός στις υποσχέσεις του. Βέβαια εμείς οι χριστιανοί αποτελούμε το νέο Ισραήλ, τον αληθινό Ισραήλ για να γίνω πιο τολμηρός, που αποδέχτηκαν τον Ιησού ως Υιό του Θεού και Σωτήρα. Είμαστε ο κατεξοχήν λαός του Θεού, αποτελούμε την εκπλήρωση των όσον Αυτός υποσχέθηκε στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτό δυστυχώς πολλές φορές στη διάρκεια της ιστορίας μας γέμισε με υπερηφάνεια και υπεροψία εις βάρος των αδελφών μας Εβραίων που δεν δέχτηκαν τον δικό τους Ιησού ως Μεσσία, αλλά τον αναμένουν ακόμα. Ευτυχώς ο Θεός δεν κρίνει με τα δικά μας κριτήρια και έχει μια ξεχωριστή θέση για αυτούς μέσα στην καρδιά Του. Όπως μια μητέρα αγαπάει και πονάει για το παιδί της που δεν την ακούει και πάντα το περιμένει να πάρει τον καλό δρόμο. Αυτό σε θεολογικό επίπεδο και για όσους πιστεύουν. Σε καθαρά ιστορικό/επιστημονικό επίπεδο, εμείς οι χριστιανοί προερχόμαστε από τους Εβραίους, είμαστε ένα παρακλάδι του Εβραϊσμού. Όπως τόλμησε να δηλώσει ο αείμνηστος Πάπας Πίος ΙΑ’ το 1938, πολέμιος του ναζισμού και του φασισμού, σε μια σύγκρουσή του με τον Μουσολίνι, όλοι μας είμαστε Εβραίοι! Ο Ιησούς, η Μητέρα του και οι πρώτοι μαθητές Του ήταν όλοι Εβραίοι που τηρούσαν ευλαβικά τον εβραϊκό νόμο. Μέχρι που ο Ιησούς έφερε την καινοτομία, το κομμάτι που έλειπε από το Θείο Νόμο. Αλλά εδώ πάλι μιλάω θεολογικά. Η αρχαία Εκκλησία μέχρι και τον 5ο αιώνα αποτελούνταν από 2 κοινότητες, την εκκλησία που προερχόταν από τα έθνη/ειδωλολάτρες και την εκκλησία που προερχόταν από τους περιτμημένους, δηλαδή τους Εβραίους. Οι χριστιανοί αυτοί ήταν Εβραίοι που δέχτηκαν τον Ιησού και βαφτίστηκαν, αλλά στη λατρεία τους χρησιμοποιούσαν πολλές εβραϊκές συνήθειες όπως η περιτομή στα αγόρια, η αποχή από μολυσμένα τρόφιμα κλπ. Λόγω της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού η Εκκλησία απαγόρεψε τον 5ο αιώνα τα έθιμα αυτά. Έτσι, ο Χριστιανισμός όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, βασίζεται στο μοντέλο της Εκκλησίας εκ των Εθνών η οποία απορρίπτει πολλές λατρευτικές συνήθειες της Παλαιάς Διαθήκης ως ξεπερασμένες.

6). Όσον αφορά την ερώτησή σου για τους πολέμους που όπως λες κηρύττει το Ισραήλ θα την συνδυάσω με την ερώτηση για το έτος δημιουργίας του κράτους. Είναι τόσο μπερδεμένη πλέον η κατάσταση που δεν γνωρίζουμε ποιος κηρύττει πόλεμο σε ποιόν. Οι εβραίοι από χρόνια επιδίωκαν την ίδρυση δικού τους κράτους στην περιοχή από την οποία κατάγονταν όχι για να κυβερνήσουν τον κόσμο όπως λέγεται αλλά για να βρουν επιτέλους την ησυχία τους από όλους τους διωγμούς και τις διακρίσεις στην Γη της Επαγγελίας που τους είχε υποσχεθεί ο Θεός. Μέχρι τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ήταν απολύτως φυσιολογικό να οργανώνονται κάθε τόσο πογκρόμ στις εβραϊκές συνοικίες σε διάφορες μεγάλες πόλεις της Ευρώπης όπου ο καθένας μπορούσε να πάει και να καταστρέψει τα σπίτια και τα μαγαζιά τους, να τους κλέψει το εμπόρευμα, να βιάσει τις γυναίκες τους χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Θα σου επαναλάβω ότι τότε, για ότι στραβό πήγαινε στην οικονομία, στην πολιτική, οι κυβερνώντες τα έριχναν στην μειονότητα επειδή διέφερε από την πλειονότητα. Ο Θεός μας τιμωρούσε και μας έφερνε δεινά επειδή δεν είχαμε κάνει τους εβραίους δικούς μας. Θα σου φανεί τρελό αυτό που γράφω αλλά πριν την ολοκληρωτική φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η βιαιοπραγίες εις βάρος μειονοτήτων ήταν κάτι εντελώς φυσιολογικό και αποδεκτό από τους προπαππούδες μας. Η χάρτα των δικαιωμάτων του ανθρώπου ψηφίστηκε από τον ΟΗΕ μόλις το 1948. Στο παπικό κράτος της Ρώμης μέχρι το 1870 ήταν απολύτως φυσιολογικό στην εορτή των Αγίων Πέτρου και Παύλου να παρουσιάζονται μπροστά στον Πάπα οι αριστοκράτες, οι διπλωμάτες, ιερωμένοι και να του προσφέρουν δώρα. Όταν παρουσιαζόταν μπροστά του ο Ραβίνος (εβραίος ιερωμένος), αποχωρώντας, έτρωγε μπροστά σε όλους μια κλωτσιά στα οπίσθια από τον φρουρό και όλοι ξέσπαγαν σε ειρωνικά γέλια. Όσο κατάπτυστο και να μας φαίνεται αυτό σήμερα, τότε ήταν εντελώς φυσιολογικό. Φαντάζεσαι λοιπόν πόση οργή και μίσος μπορεί να τρέφει ένας εβραίος μέσα του για όλα όσα έχει υποστεί. Το 1938 όταν η ναζιστική Γερμανία αύξησε τους διωγμούς κατά των εβραίων και δημιούργησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η καλή Γαλλία και η καλή Βρετανία, το καλό Βέλγιο έκλεισαν τα σύνορά τους για όσους εβραίους προσπαθούσαν να διαφύγουν και να σωθούν. Σήμερα κατηγορούμε μόνο τους ναζί αλλά και οι καλές δυνάμεις φέρνουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Απλά δυστυχώς η συλλογική συνείδηση συχνά έχει επιλεκτική μνήμη. Μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν να προσφέρουν ένα κομμάτι γης στους Εβραίους ως αποζημίωση για όσα υπέφεραν. Αυτά σε επίσημο επίπεδο. Ο πραγματικός λόγος ήταν να έχουν στη Μέση Ανατολή ένα κράτος ανδρείκελο από όπου θα μπορούν να ελέγχουν την περιοχή (πετρέλαια). Εκατομμύρια εβραίοι μετανάστευσαν στη γη των προγόνων τους από την οποία είχαν εκδιωχθεί το 70 μ.Χ. όταν επαναστάτησαν κατά των Ρωμαίων. Επιτέλους θα είχαν το δικό τους κράτος, όπου δεν θα ζούσαν σε γκέτο, δεν θα τους απαγόρευαν να σπουδάζουν σε σχολεία και πανεπιστήμια μόνο και μόνο επειδή διαφέρουν. Ένα κράτος στο οποίο δεν θα τους καταστρέφουν τις περιουσίες και δεν θα βιάζουν τις γυναίκες και τις κόρες τους επειδή αυτοί φταίνε για όλα τα προβλήματα. Οι αραβικές χώρες όμως δεν είδαν με καλό μάτι την δημιουργία ενός μη ισλαμικού κράτους, πύργο ελέγχου των δυτικών δυνάμεων μέσα στην περιοχή τους όπως δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι την δημιουργία ενός χριστιανικού κράτους. Οπότε το 1967 πριν κηρύξουν τον πόλεμο κατά του Ισραήλ, συμβούλεψαν τους παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τη χώρα και να επιστρέψουν όταν αυτό θα είχε καταστραφεί και οι ισραηλινοί φύγει. Πράγμα το οποίο οι Παλαιστίνιοι έκαναν και κατέφυγαν στα γειτονικά αραβικά κράτη. Έλα μου ντε όμως που μέσα σε 6 μέρες το Ισραήλ όχι μόνο κέρδισε αλλά κατέλαβε και την χερσόνησο του Σινά? Στη συνέχεια απαγόρεψε την επιστροφή εκατομμυρίων Παλαιστινίων με αποτέλεσμα αυτοί να γίνουν πρόσφυγες και να ξεκινήσει αυτός ο φαύλος κύκλος που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς αν οι πόλεμοι που κάνει το Ισραήλ για παράδειγμα κατά του Λιβάνου είναι αμυντικός ή επιθετικός. Όπως κάθε κράτος έτσι και αυτό έχει δικαίωμα να προστατέψει την εδαφική του ακεραιότητα και τους κατοίκους του. Εξάλλου οι παλαιστίνιοι που κατέφυγαν στη γειτονική Ιορδανία, απογοητευμένοι από τις υποσχέσεις των αράβων περί αφανισμού του Ισραήλ εξηγέρθησαν το 1973 αν δεν κάνω λάθος, με αποτέλεσμα η Ιορδανία να κατασφάξει 300000 παλαιστίνιους. Αλλά και εδώ έχουμε επιλεκτική μνήμη και θυμόμαστε μόνο τα θύματα παλαιστίνιους των Εβραίων. Και φυσικά έχουν σκοτωθεί πολύ περισσότεροι παλαιστίνιοι από ότι εβραίοι, αλλά όσον αφορά τους εβραίους, πώς περιμένεις να αντιδράσουν μέσα από τόση φρίκη που έζησαν μέχρι πρόσφατα στην πολιτισμένη μας Ευρώπη? Δεν τους δικαιολογώ αλλά πες μου εσύ όταν κάποιο έθνος επί αιώνες έχει δεχτεί μόνο μίσος και εξευτελισμό επειδή είναι διαφορετικό, πώς περιμένεις να αντιδράσει, τώρα που έχει και ισχύ? Ας αναλάβουμε ως άνθρωποι, χριστιανοί και ευρωπαίοι τη συλλογική ευθύνη μας….
7). Τέλος, όσον αφορά τη θρησκεία τους και το τί κοινό έχουμε οι Καθολικοί με τους εβραίους. Η θρησκεία ονομάζεται ευρέως Ιουδαϊσμός από τον τόπο καταγωγής της, την Ιουδαία που βρίσκεται στο σημερινό Ισραήλ. Όπως και οι χριστιανοί αρχικά ονομάζονταν Ναζωραίοι επειδή ο Ιησούς μεγάλωσε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην πόλη Ναζαρέτ. Τι κοινό έχουμε με τους εβραίους? Μα θρησκευτικά/πνευματικά καταγόμαστε από αυτούς, είμαστε «παρακλάδι» τους. Πιστεύουμε στον ίδιο Θεό Πατέρα που φανερώθηκε στον Αβραάμ, τον Ιακώβ, το Μωυσή. Μοιραζόμαστε το ίδιο Ιερό Βιβλίο, την Παλαιά Διαθήκη την οποία διαβάζουμε κάθε Κυριακή στη Θεία Λειτουργία αλλά και τις καθημερινές στις ακολουθίες του Όρθρου, του Εσπερινού. Προσευχόμαστε με τους Ψαλμούς του Δαβίδ, τους ακούμε ή τους ψέλνουμε κάθε Κυριακή στη Θεία Λειτουργία αλλά και τις καθημερινές μετά το πρώτο Ανάγνωσμα. Οι ακολουθίες του Όρθρου και του Εσπερινού αποτελούνται κατά το μεγαλύτερο μέρος από τους Ψαλμούς του Δαβίδ. Η ηθική που έχει ο καθολικισμός, οι 10 εντολές, οι ιστορίες που όλοι μας ξέρουμε πάνω κάτω όπως το ότι ο Θεός έχτισε τον κόσμο σε 6 μέρες και την εβδόμη ξεκουράστηκε, ο Αδάμ και η Εύα, το πέρασμα των εβραίων από την Ερυθρά Θάλασσα όλα προέρχονται από τους Εβραίους. Το Πάσχα, η μεγαλύτερη εορτή μας, είναι εβραϊκή, στην οποία μέχρι σήμερα κάθε Μεγάλο Σάββατο θυμόμαστε το πέρασμα της Ερυθράς Θάλασσας, το πέρασμα από τη σκλαβιά στην ελευθερία. Ο Ιησούς ήταν εβραίος, έκανε περιτομή, μεγάλωσε και τηρούσε το Νόμο του Μωυσή, κάθε Σάββατο, που αποτελεί την ιερή μέρα των Εβραίων επειδή εκείνη τη μέρα ο Θεός αναπαύτηκε μετά τη δημιουργία του κόσμου, πήγαινε στη Συναγωγή και προσευχόταν και διάβαζε την Παλαιά Διαθήκη όπως την αποκαλούμε εμείς σήμερα. Ο Ιησούς όμως δεν ήταν απλά ένας πιστός εβραίος, είναι ο Μεσσίας, Αυτός που ο Θεός υποσχέθηκε στους Εβραίους ότι θα στείλει κάποια μέρα για να λυτρώσει αυτούς και όλη την ανθρωπότητα από τα δεσμά του θανάτου. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε ότι δεν ήρθε να καταργήσει ούτε ένα Νι από τον εβραϊκό νόμο, αλλά να τον συμπληρώσει. Έτσι έχουμε την Καινή Διαθήκη. Το Πάσχα εορτάζουμε την Ανάστασή Του και το δικό μας πέρασμα από το θάνατο στην αιώνια ζωή. Οι εβραίοι όμως δεν δέχτηκαν τον Ιησού, περιμένουν ακόμα το Μεσσία, ίσως επειδή τους έκανε σκληρή κριτική για τον ξερό τρόπο με τον οποίο τηρούσαν το Θείο Νόμο. Και μεγάλο μέρος της Ιεραρχίας τους, τυφλωμένο από την υπεροψία επειδή ένας ξυλουργός τους ασκούσε κριτική τον παρέδωσαν στους Ρωμαίους. Μεγάλο μέρος των Εβραίων όμως σχημάτισαν την πρώτη Εκκλησία η οποία και υπάρχει μέχρι τις μέρες μας, δηλαδή εμείς. Στο πέρασμα των αιώνων όμως συχνά μας τύφλωσε η υπεροψία και φερθήκαμε άσχημα στα αδέλφια μας τους εβραίους. Για αυτό το λόγο ο αείμνηστος Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ επανειλημμένα ζήτησε συγγνώμη για όσα άσχημα πράξαμε εναντίον τους, άσχημα που οδήγησαν στην γκετοποίησή τους, στο διασυρμό τους, σε σημείο που ο αντίχριστος ναζισμός να χρησιμοποιήσει την μισαλλοδοξία των χριστιανών για να τους αφανίσει, επειδή τυφλωμένος από τον εθνικισμό του δεν ήθελε να υπάρχουν στο έδαφός του άνθρωποι που δεν ανήκουν στην αρεία φυλή, δεν ομιλούν τη γερμανική, αρνούνται να θεοποιήσουν το έθνος, όπως εξάλλου έκανε και με όσους είχαν διανοητικά/κινητικά προβλήματα, τους αθίγγανους, αλλά και όσους καθολικούς επισκόπους, ιερείς, μοναχούς και λαϊκούς πήγαν ενάντια.
Αρκετά με την πολυλογία μου! Ελπίζω να συμπλήρωσα και εγώ κάποια στοιχεία!

Ἐκ βαθέων...

Ἐκ βαθέων ἐκέκραξά σε, κύριε· 2 κύριε, εἰσάκουσον τῆς φωνῆς μου· γενηθήτω τὰ ὦτά σου προσέχοντα εἰς τὴν φωνὴν τῆς δεήσεώς μου. 3 ἐὰν ἀνομίας παρατηρήσῃ, κύριε, κύριε, τίς ὑποστήσεται; 4 ὅτι παρὰ σοὶ ὁ ἱλασμός ἐστιν. 5 ἕνεκεν τοῦ νόμου σου ὑπέμεινά σε, κύριε, ὑπέμεινεν ἡ ψυχή μου εἰς τὸν λόγον σου. 6 ἤλπισεν ἡ ψυχή μου ἐπὶ τὸν κύριον ἀπὸ φυλακῆς πρωίας μέχρι νυκτός· ἀπὸ φυλακῆς πρωίας ἐλπισάτω Ισραηλ ἐπὶ τὸν κύριον. 7 ὅτι παρὰ τῷ κυρίῳ τὸ ἔλεος, καὶ πολλὴ παρ’ αὐτῷ λύτρωσις, 8 καὶ αὐτὸς λυτρώσεται τὸν Ισραηλ ἐκ πασῶν τῶν ἀνομιῶν αὐτοῦ.
De profundis clamavi ad te DomineDomine exaudi vocem meam fiant aures tuae intendentes in vocem deprecationis meae
Si iniquitates observabis Domine Domine quis sustinebit
Quia apud te propitiatio est propter legem tuam sustinui te Domine sustinuit anima mea in verbum eius
Speravit anima mea in Domino
A custodia matutina usque ad noctem speret Israel in Domino
Quia apud Dominum misericordia et copiosa apud eum redemptio
Et ipse redimet Israel ex omnibus iniquitatibus eius