Αρχιεπισκοπικές αιχμές για τους επικριτές του διαλόγου με τους Ρ/Καθολικούς

Στη Σχολή Εθνικής Αμύνης βρέθηκε σήμερα (28/03/2012) το πρωί ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, όπου είχε την ευκαιρία να συζητήσει με τους σπουδαστές για επίκαιρα θέματα.

Για τις αντιδράσεις στο διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς ο Μακαριώτατος είπε:

«Δεν κάναμε ποτέ εμείς διάλογο μόνοι μας, ως Ορθόδοξοι Έλληνες, με τους Καθολικούς. Ούτε οι Ρώσοι θα μπορούσαν να πάνε μόνοι τους. Ήρθαν όλοι οι Ορθόδοξοι, ψήφισαν και είπαν θα κάνουμε το διάλογο με τους Καθολικούς, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και ορισμένους όρους. Έρχονται μερικοί Αρχιερείς –και επηρεάζουν και μερικούς λαϊκούς– και λένε “τι τον θέλουμε αυτόν τον διάλογο;”

Κατ’ αρχήν, χριστιανικά, δεν μπορούμε να απορρίψουμε ποτέ τον διάλογο. Με όλους πρέπει να μιλάμε. Το θέμα είναι να κρατάμε εμείς την αλήθεια. Έχουμε, λοιπόν, αυτόν τον διάλογο και υπάρχουν μερικοί που λένε “όχι!”. Μα δεν είναι απόφαση μόνο δική μας. Είναι απόφαση που έχουν πάρει όλοι οι Ορθόδοξοι. Δεν είναι θέμα δικό μου να πω “όχι στο διάλογο”.

Συνήλθαν όλοι οι Ορθόδοξοι και αποφάσισαν να μιλήσουν και με τους Καθολικούς. Τώρα τελευταία μιλάμε και με το Ισλάμ, να μιλήσουμε και με τους Διαμαρτυρομένους κ.λπ. Η προσοχή του διαλόγου είναι μέχρι πού φτάνουν, εάν ζητούν να κάνουμε παραχωρήσεις, συμφωνίες κ.λπ. Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δεν έχει παρατηρήσει σημεία με βάση τα οποία πρέπει να πούμε πως διακόπτουμε τον διάλογο»

Σχετικά με την έννοια της Νεο - πατερικής ή Μετα- πατερικής Θεολογίας:

«Η εποχή μας έχει βγάλει κι αυτή Πατέρες. Η νεοπατερική, την είπανε μεταπατερική, δεν είναι άλλη θεολογία, είναι χρονικό πράγμα. Όπως θα λέγαμε η σύγχρονη θεολογία, οι σύγχρονοι θεολόγοι. Περιμένουμε, βέβαια, την απάντηση του Σεβ. Δημητριάδος. Εάν είναι, λοιπόν, ζήτημα χρονικό, δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε».

Σχετικά με την εκκλησιαστική περιουσία και τον χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους:

«Όταν βλέπω ότι την περιουσία τη δίνω στον φτωχό και την παίρνεις και τη δίνεις στον πλούσιο, δεν θα διαμαρτυρηθώ; Τώρα τι λέει ο νόμος, όποια περιουσία δόθηκε το 1952 και δεν έχει διατεθεί, το κράτος μπορεί να τη δώσει όπου θέλει».

«Είμαστε υπέρ του χωρισμού, όχι γιατί το θέλουμε εμείς, εμείς δεν θα το ζητήσουμε ποτέ. Εάν μας πούνε ότι δεν μας θέλουν, θα το κάνουμε. Θα περάσουμε καλύτερα. Μόνοι μας δεν θα το κάνουμε, γιατί μπορούμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε ακόμη.»

Σχετικά με τα πρεσβυγενή Πατριαρχεία και τις εξελίξεις στη Συρία:

«Στο Ιράκ χάθηκε ο Χριστιανισμός όλος. Πρέπει να μας απασχολήσει το θέμα των Χριστιανών γύρω από τη Μεσόγειο. Φεύγουν από όλα αυτά τα μέρη για να γίνουν αραβικά. Δεν πρέπει εμείς να νοιαστούμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους;»

Για τα μέτρα που ελήφθησαν για τις πρόσφατες παρελάσεις ο Μακαριώτατος τόνισε:

"Τα μέτρα που ελήφθησαν πριν μερικές μέρες είναι ταπεινωτικά για όλους μας."

 Πηγή: amen.gr

Βαρυσήμαντη επιστολή Καθηγητών ΑΠΘ για τους "αντιρρησίες" των διαλόγων

Ο Πάπας Παύλος ΣΤ' ασπάζεται στη Ρώμη τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα, ενδεδυμένος το επιτραχήλιο που του είχε φορέσει ο ίδιος ο Πατριάρχης κατά την πρώτη συνάντησή τους στα Ιεροσόλυμα, δηλώνοντας με αυτή την κίνηση οτι παρά την ακοινωνησία, ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ρωμαική αρχιεροσύνη.

Αναδημοσίευση από το Amen.gr. Οι υπογραμμίσεις είναι του ιστολογίου.

Επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο απέστειλε νωρίτερα σήμερα, όπως πρώτο είχε γράψει από χθες βράδυ το Amen.gr, ομάδα καθηγητών του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ. με την οποία καταδικάζεται η στάση ορισμένων Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος έναντι της συνοδικώς ληφθείσης αποφάσεως συμμετοχής της στους διαχριστιανικούς διαλόγους. Ιδιαίτερη αναφορά μάλιστα γίνεται στη στάση και τα «αναθέματα» που εξαπέλυσε ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ ενώ οι Καθηγητές δεν παραλείπουν να αναφερθούν και στον Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ.«Ενώ, όμως, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει ενθέρμως ταχθεί υπέρ της συμμετοχής στον οικουμενικό και διαθρησκειακό διάλογο, παρατηρούμε ότι ορισμένα μέλη της προβαίνουν σε πράξεις που υποσκάπτουν όχι μόνον την πορεία αυτών των διαλόγων, αλλά, ακόμη, και αυτήν την διορθόδοξο ενότητα δημιουργώντας προϋποθέσεις σχίσματος εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η ανησυχία μας εδράζεται στο γεγονός ότι η Ι. Σύνοδος έως στιγμής δεν ήλεγξε τα μέλη της, Ιεράρχες, για την άτοπη και αντισυνοδική συμπεριφορά τους. Η στάση αυτή της Ι. Συνόδου μας αναγκάζει να αποστείλουμε την παρούσα επιστολή δια της οποίας θέτουμε προς το σεπτό σώμα της Ι. Συνόδου της Ιεραρχίας τις ακόλουθες παρατηρήσεις και ερωτήσεις» σημειώνουν οι καθηγητές που υπογράφουν την επιστολή.

Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής και τα ονόματα των καθηγητών που την υπογράφουν:

Προς την Ι. Σύνοδο
της Εκκλησίας της Ελλάδος
Ι. Γενναδίου 14,
115 21 Αθήνα

Θεσσαλονίκη, 29 Μαρτίου 2012

"προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ
ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ,
ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου".
Πρ 20,28

Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε,

Σεβασμιώτατοι,

Από μακρού χρόνου η ακαδημαϊκή κοινότητα παρακολουθεί την εξέλιξη μιας ιδιοτύπου διαμάχης, η οποία αφορά στην θέση της διοικήσεως της Εκκλησίας της Ελλάδος στους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους και τους οργανισμούς όπου αυτοί διεξάγονται. Οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε συμμετάσχει στο παρελθόν και εξακολουθούμε να συμμετέχουμε στους επιστημονικούς αυτούς διαλόγους, εκπροσωπούντες είτε την Εκκλησία της Ελλάδος είτε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις άλλες παλαίφατες εκκλησιαστικές διοικήσεις. Για τα αποτελέσματά τους υποβάλλεται λεπτομερής απολογισμός στις αρμόδιες συνοδικές επιτροπές, όπου οι Σεβ. Ιεράρχες έχουν την δυνατότητα να ενημερωθούν διεξοδικώς για την πρόοδο αυτών των κινήσεων.

Η Εκκλησία της Ελλάδος, ακολουθώντας τον τύπο της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, αποφάσισε συνοδικώς, ήδη από το πρώτο μισό του παρελθόντος αιώνος, να αποστείλει αντιπροσώπους της στους οργανισμούς διαχριστιανικού και διαθρησκειακού διαλόγου. Η αποστολική τεκμηρίωση της δια του διαλόγου μαρτυρίας της αληθείας παρείχε πλήρη εχέγγυα για την ορθότητα της συμμετοχής της ενώ, συνάμα, η σύγχρονη απαρχή της διαχριστιανικής προσεγγίσεως με τις εγκύκλιες αποφάσεις της Ι. Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου των ετών 1902 και 1904 επιβεβαίωνε την θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως υπευθύνου για την ενότητα του χριστιανικού κόσμου. Για εκείνους δε που θα επιζητούσαν την περαιτέρω αγιολογική τεκμηρίωση της συγχρόνου διαχριστιανικής κινήσεως, αυτή ευρίσκεται εις το έργο του Αγίου Φιλαρέτου, Μητροπολίτου Μόσχας, ο οποίος έγραψε περί τα μέσα του 19ου αιώνος δια την ανάγκη θεραπείας των τραυμάτων του εκκλησιαστικού σώματος, την δυνατότητα επανενώσεως της διηρημένης χριστιανοσύνης και την κοινή χριστολογική πεποίθηση που διατηρούν μετά της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας οι αποσχισθέντες κλάδοι της. Ως αποφθεγματικώς διετύπωσε τούτο ο Άγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως: «τὸ δόγμα δεν καταπολεμεῖ τὴν ἀγάπην• ἡ δὲ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι».

Ενώ, όμως, η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει ενθέρμως ταχθεί υπέρ της συμμετοχής στον οικουμενικό και διαθρησκειακό διάλογο, παρατηρούμε ότι ορισμένα μέλη της προβαίνουν σε πράξεις που υποσκάπτουν όχι μόνον την πορεία αυτών των διαλόγων, αλλά, ακόμη, και αυτήν την διορθόδοξο ενότητα δημιουργώντας προϋποθέσεις σχίσματος εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η ανησυχία μας εδράζεται στο γεγονός ότι η Ι. Σύνοδος έως στιγμής δεν ήλεγξε τα μέλη της, Ιεράρχες, για την άτοπη και αντισυνοδική συμπεριφορά τους. Η στάση αυτή της Ι. Συνόδου μας αναγκάζει να αποστείλουμε την παρούσα επιστολή δια της οποίας θέτουμε προς το σεπτό σώμα της Ι. Συνόδου της Ιεραρχίας τις ακόλουθες παρατηρήσεις και ερωτήσεις.

Από μέλος της Ιεραρχίας, τον Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, την Κυριακή της Ορθοδοξίας του τρέχοντος έτους ανεγνώσθησαν «νέα αναθέματα» εναντίον του πάπα Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ «καὶ τοῖς αὐτῷ κοινωνοῦσι». Αναρωτιόμαστε, εάν η Εκκλησία της Ελλάδος τηρεί διαφορετική στάση από αυτήν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο δια συνοδικής αποφάσεως εν έτει 1965 ήρε το ανάθεμα του 1054 που είχε εξαπολύσει ο πατριάρχης Μιχαήλ Α΄ εναντίον των απεσταλμένων του πάπα Λέοντος Θ΄. Διότι, αποτελεί λογική ανακολουθία να αναθεματίζονται ο σημερινός πάπας Ρώμης «καὶ οἱ αὐτῷ κοινωνοῦντες» από έναν Επίσκοπο, και μάλιστα την ίδια στιγμή που επισήμως η Σύνοδος, στην οποία ανήκει, βρίσκεται σε θεολογικό διάλογο μαζί τους. Το αυτό ισχύει και για τους μύδρους του Σεβ. Πειραιώς κατά των Διαμαρτυρομένων, τους οποίους «συνανεθεμάτισε», παραβλέποντας πως για τέσσερεις και πλέον αιώνες ουδεμία Σύνοδος Ορθοδόξων θεώρησε σκόπιμο να προβεί σε ανάλογη ενέργεια. Οι πανορθόδοξες αποφάσεις επί του διαχριστιανικού διαλόγου οφείλουν να αποτελούν τον κανονικό οδηγό και την βακτηρία των ποιμένων της Εκκλησίας και όχι να διαβάλλονται και να καταστρατηγούνται από αυτούς.

Ο ίδιος Ιεράρχης, επίσης, έχει λάβει ως συνήθεια να καθυβρίζει σκαιώς την μουσουλμανική και την ιουδαϊκή θρησκεία μαζί με τους λειτουργούς και τους πιστούς τους. Αδυνατούμε να διακρίνουμε ή, έστω, να εικάσουμε ποιο είναι το πνευματικό ή ποιμαντικό όφελος από αυτή την απρόκλητη, βίαιη καταφορά ενός Επισκόπου εναντίον ανθρώπων διαφορετικού θρησκεύματος. Ταυτοχρόνως, μας προβληματίζει σοβαρά η εικόνα της Εκκλησίας της Ελλάδος και των ποιμένων της που εκπέμπεται στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας εξαιτίας αυτών των ενεργειών, και πολλοί από εμάς γινόμαστε κοινωνοί της απορίας και της αγανακτήσεως που αυτές εγείρουν. Είναι, άραγε, δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος την ζημία και την δυσχέρεια που προκαλεί η προαναφερθείσα νοοτροπία και συμπεριφορά στα παλαίφατα Πατριαρχεία, των οποίων άπασες οι καθέδρες ευρίσκονται σε κράτη με μουσουλμανική ή ιουδαϊκή πλειονότητα; Δεν πείθουμε διά των ύβρεων για την ευαγγελική αλήθεια, ειδικώς όταν η αλήθειά μας εκπορεύεται από τον Θεό της ειρήνης, ο οποίος όρισε ως τύπο και τόπο Του τους Επισκόπους και «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει». Σε αυτό το σημείο κρίνουμε αναγκαίο η Ι. Σύνοδος να απαντήσει εάν δέχεται εκβιασμούς ή παρεμβάσεις από οποιοδήποτε ξένο θρησκευτικό κέντρο, όπως σαφώς κατήγγειλε ο ως άνω αναφερόμενος Ιεράρχης.

Συνωδά προς τον Μητροπολίτη Πειραιώς, και ο συνώνυμός του, Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων, καταφέρεται, όπως και ο πρώτος, εναντίον του Πατριαρχείου Σερβίας κατηγορώντας το για κακοδικία (χάριν συμφερόντων ή απωλείας της Ορθοδόξου συνειδήσεως) στην περίπτωση του καθηρημένου πρώην Ράσκας, μοναχού Αρτεμίου, τον οποίο, μάλιστα, αμφότεροι οι προαναφερθέντες επίσκοποι της Εκκλησίας της Ελλάδος χαρακτηρίζουν «κανονικό Επίσκοπο», «ομολογητή» και «άγιο». Τα ερωτήματα που αναφύονται, εν προκειμένω, είναι προφανή: Υφίσταται, Μακαριώτατε, κοινωνία των ως άνω Μητροπολιτών της ελλαδικής διοικήσεως με έναν εγνωσμένα σχισματικό πρώην Επίσκοπο; Αρνείται η Ι. Σύνοδος της Ε.τ.Ε. την δικαιοδοσία και την κρίση των συνοδικών οργάνων της αδελφής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας; Θεωρούμε κανονικώς και εκκλησιολογικώς απαράδεκτο Επίσκοποι αλλοτρίας Αυτοκεφάλου διοικήσεως να συνάπτουν κανονική κοινωνία με σχισματικούς, οι οποίοι δρουν εις βάρος της τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το ίδιο απαράδεκτο θα θεωρούσαμε το να υποστηρίξουν και να κοινωνήσουν Επίσκοποι άλλης Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους εν Ελλάδι σχισματικούς. Εκτός και εάν για τους Σεβασμιωτάτους υφίστανται δύο μέτρα και δύο σταθμά: «ανάθεμα» για τους σχισματικούς της Δύσεως και «κοινωνία» με τους σχισματικούς των Βαλκανίων.

Γνωρίζουμε ότι ικανός αριθμός Ιεραρχών έχει εκφράσει τις ανησυχίες του και αιτηθεί την σύγκληση της Ι. Συνόδου προκειμένου να επιβεβαιωθεί εκ νέου ή να επανακαθορισθεί η στάση της Ε.τ.Ε. έναντι του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού διαλόγου και της Οικουμενικής κινήσεως. Ως μέλη της Εκκλησίας και θεράποντες της ιεράς επιστήμης της Θεολογίας θέτουμε υπ’ όψιν του σεπτού Σώματος της Ιεραρχίας και τις δικές μας παρατηρήσεις και ερωτήσεις. Μια σαφής συνοδική απαντητική διαγνώμη επί του θέματος είμαστε βέβαιοι ότι θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία της ορθοδόξου μαρτυρίας στον κόσμο.

Μετά βαθυτάτου σεβασμού

Ευαγγελία Αμοιρίδου, Επίκουρη Καθηγήτρια
Χρήστος Αραμπατζής, Επίκουρος Καθηγητής
Χαράλαμπος Ατματζίδης, Επίκουρος Καθηγητής
Διονύσιος Βαλαής, Επίκουρος Καθηγητής
Πέτρος Βασιλειάδης, Καθηγητής
Μόσχος Γκουτζιούδης, Λέκτορας
Ηλίας Ευαγγέλου, Επίκουρος Καθηγητής
Αγγελική Ζιάκα, Επίκουρη Καθηγήτρια
Φώτιος Ιωαννίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής
Δημήτριος Καϊμάκης, Καθηγητής
Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής
Άννα Κόλτσιου – Νικήτα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια
Δήμητρα Κούκουρα, Καθηγήτρια
Αντωνία Κυριατζή, Λέκτορας
Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Καθηγητής
Νικόλαος Μαγγιώρος, Επίκουρος Καθηγητής
Γεώργιος Μαρτζέλος, Καθηγητής
Βασιλική Μητροπούλου, Επίκουρη Καθηγήτρια
Ιωάννης Μούρτζιος, Αναπληρωτής Καθηγητής
Παναγιώτης Παχής, Καθηγητής
Ιωάννης Πέτρου, Καθηγητής
Παναγιώτης Σκαλτσής, Αναπληρωτής Καθηγητής
π. Ιωάννης Σκιαδαρέσης, Επίκουρος Καθηγητής
Χρυσόστομος Σταμούλης, Καθηγητής
Χρήστος Τσιρώνης, Επίκουρος Καθηγητής
Στυλιανός Τσομπανίδης, Επίκουρος Καθηγητής
Παναγιώτης Υφαντής, Επίκουρος Καθηγητής
Γλυκερία Χατζούλη, Επίκουρη Καθηγήτρια

Περί δημοσίας διαπομπεύσεως των ιερόδουλων

Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου;

 

της Τίνας Μανδηλαρά από το Πρώτο Θέμα

Όσο κι αν φαντάζει παράξενο δεν μεγαλώσαμε όλες στα σαλόνια σας-αυτά που κρατάτε καθαρά, οικογενειακά και τακτοποιημένα το πρωί και αμαυρώνετε το βράδυ. Φτωχές και ανάξιες να μας καταδεχτείτε στην κοινωνία σας, παιδιά ενός κατώτερου θεού, βρεθήκαμε να πουλάμε για ψαροδίφραγκα το μοναδικό μας όπλο: το σώμα μας. Κι έτσι ανήμπορες χωρίς υγεία πια και δίχως ελπίδα, άρρωστες στην ψυχή και στο σώμα, συρθήκαμε στο τμήμα για να μας δείρετε και να μας φωτογραφήσετε.

Πλέον έχουμε και ταμπέλα-ΠΡΟΣΟΧΗ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ-για να γνωρίζουν οι κύριοι οικογενειάρχες το μίασμα που οι ίδιοι έτρεφαν. Δεν είχαμε λεφτά, όπως οι πλούσιοι πρεζέμποροι για να γλυτώσουμε το διασυρμό, ούτε όπως οι πληρωμένοι δολοφόνοι της νύχτας. Ούτε λόγο για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Ήμασταν όπως οι λεπροί και οι παλιές πόρνες του μεσαίωνα που τις έσερναν με αλυσίδες στην πλατεία του χωριού ή τις φυλάκιζαν σε απομακρυσμένα φρούρια.


Τα λόγια αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν σε μια από τις κοπέλες που συγκέντρωσαν μαζικά και φωτογράφησαν οι «ενάρετοι» ιθύνοντες-όπως στην παλιά «μοναρχική τιμωρία» του Φουκώ-σε μια εποχή που οποιαδήποτε ικμάδα ανθρωπισμού-και κυρίως σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων-φαίνεται πια να έχει χαθεί.


Δεν καταλαβαίνω πραγματικά με ποια λογική μια πόρνη αποτελεί ξαφνικά δημόσιο κίνδυνο και ποιος εχέφρων νους πιστεύει ότι θα επισκεφτεί πορνείο της οδού Αθηνάς ή θα ψαρέψει σύντροφο από τη Σόλωνος και δεν θα μολυνθεί από κάποια ασθένεια; Και ποιος είναι αυτός που τώρα διατείνεται ότι είναι θύμα-κι όχι θύτης- μιας πόρνης; ΕΛΕΟΣ. “Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες απειλητικές σιωπές κολπίτιδες” έγραφε κάποτε με την ακρίβεια μιας προφητικής ποιήτριας η Κατερίνα Γώγου και κυρίως μιας γυναίκας που είχε νιώσει στο πετσί της το σεξισμό των ηθικολόγων και απανταχού νοικοκυραίων.

Το θέμα της δημόσιας διαπόμπευσης δεν είναι θέμα συντηρητισμού, ούτε πρόληψης-είναι θέμα στοιχειώδους σεβασμού της ανθρώπινης φύσης. Και σε μια χώρα που έχουν πια χαθεί η λογική, ο σεβασμός στη δημοκρατία και στην ανθρωπιά, σε μια χώρα που αφήνουμε να επωάζεται απρόσκοπτα το αυγό του φιδιού, αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα. Αλλά όπως έγραφε κι ο Μπροχ στο μεγαλειώδες μυθιστόρημα του για τον φασισμό: «Ω ευσεβείς πόθοι! Κανένας να σας εκπληρώσει δεν μπορεί, μιας και ανεύθυνα υπεύθυνος για το ανεκπλήρωτό σας είναι ο καθένας: όμως αυτός που καπηλεύεται για ίδιον όφελος το φταίξιμο των άλλων, αυτό το κρίμα μέλλει να κολαστεί. Θα τον χτυπήσει η κατάρα της απόδιωξης». Μακάρι να…

"Ω ΘΕΙΩΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΚΕΦΑΛΩΝ ΚΕΦΑΛΗ"

Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης (759-826)

Πολλές είναι οι ιερές (παρα)φλυαρίες των αδελφών μας βυζαντινών, του είδους "κανένα πρωτείο δεν αναγνώρισαν οι Πατέρες μας στον Πάπα"... Ας δούμε, ας διαβάσουμε τα αυθεντικά κείμενα, κι έπειτα ας βγάλουμε γνώμη. Ιδού πως αποκαλούσε τον Πάπα Λέοντα τον Γ' ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, Κωνσταντινουπολίτης μοναχός, στην ΛΓ' και ΛΔ' Επιστολή του (βλ. Ελληνική Πατρολογία, Tόμος 99)

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

1) Επιστολή ΛΓ’ προς Λέοντα πάπα Ρώμης:

Τω αγιωτάτω και κορυφαιοτάτω Πατρί Πατέρων Λέοντι τω δεσπότι μου και αποστολικώ πάπα, Θεόδωρος ελάχιστος πρεσβύτερος και ηγούμενος των Στουδίου.

Γέγονε τοίνυν, ω θειοτάτη των όλων κεφαλών κεφαλή, σύνοδος ως αληθών αθετούντων […]

Τούτων ήδη αψευδώς υπό της ευτελείας ημών ανενεχθέντων, εκείνην την φωνήν, ην ο κορυφαίος συν τοις λοιποίς αποστόλοις προσήγαγε Χριστώ, ηνίκα ο της θαλάσσης κλύδων επεγείρετο, προσφέρομεν τη Χριστομιμήτω σου μακαριότητι: Σώσον ημάς, αρχιποίμην της υπ’ ουρανόν Εκκλησίας, απολλύμεθα. Μίμησαί σου τον διδάσκαλον Χριστόν, και όρεξον χείρα τη καθ’ ημάς Εκκλησία, ως εκείνος Πέτρω […].

Πόσω γε μάλλον εύλογον και αναγκαίον αν είη, υπομιμνήσκομεν φόβω, υπό της θείας πρωταρχίας σου, έννομον κροτηθήναι σύνοδον, ως αν το ορθόδοξον της Εκκλησίας δόγμα, το αιρετικόν αποκρούσηται· και μήτε η κορυφαιότης σου συν άπασι τοις ορθοδόξοις αναθεματίζοιτο παρά των νέων κενοφώνων […].

Ταύτα, ως το ανήκον τη ουθενότητι ημών, ανηγγελκότες, ως ελάχιστα μέλη της Εκκλησίας, και τη υφ’ υμών υπείκοτες θεία ποιμεναρχία […].

2) Επιστολή ΛΔ’ προς Λέοντα πάπα Ρώμης:

Τω ισαγγέλω μακαριοτάτω και Αποστολικώ Πατρί Λέοντι πάπα Ρώμης, Θεόδωρος πρεσβύτερος και ηγούμενος των Στουδίου.

[…] αξιωθείσι δέξασθαι παρά της αποστολικής υμών μακαριότητος πρόσρησιν προσαγορευτικήν […].

Σύνοδος γέγονεν εν τοις καθ’ ημάς, ω μακαριώτατε, πάνδημος συγκαθεστέντων και αρχόντων των εν τέλει· και η σύνοδος επ’ αθετήσει του Ευαγγελίου του Χριστού, ου συ τας κλεις εδέξω προς αυτού, διαμέσω του των αποστόλων πρωτοστάτου, και των αμοιβαδόν, μέχρι του προηγησαμένου την ιεροτάτην σου κεφαλήν. Και όπως ανάσχοιτο επακηκοέναι η θεομίμητος επιείκιά σου;

Πάλιν δε και όλον το Ευαγγέλιον δια των φθασάντων παρανομιών ηθετήκασιν, ω ιερά και θεία κορυφή.

Και ταύτα ως ελάχιστα τέκνα της καθολικής Εκκλησίας, σοι τη πρωτίστη ημών αποστολική κεφαλή αναγγείλαι, κατά το αναγκαίον προεθυμήθημεν.

Απήγγειλε δε ημίν ο αυτός αδελφός ημών Επιφάνιος, ω θειοτάτη κορυφή, ως έγκλησιν εδέξατο παρ’ αυτής […].

Επιστείλαι ημάς τη αγία σου κορυφή δι’ Επιφανίου […].

Ο αδελφός ημών και αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, υπτίαις καρδίας χερσί και εδέξατο την της μακαριότητός σου προσηγορίαν, και δι’ ημών προσκυνητώς κατασπαζόμενός εστι την ιερωτάτην σου κορυφήν. 

Πηγή: Καθολικός Παρατηρητής

Σχετικά άρθρα:

Οι σκληροπυρηνικοί Ορθόδοξοι παραδέχονται οτι είναι λάθος απέναντι στον Πάπα Ρώμης!

Περί Πρωτείου και Αλάθητου του Πάπα

 

Τελικά τί είναι αυτό το περίφημο παπικό αλάθητο?

 Περαιτέρω διευκρινίσεις για το Παπικό αλάθητο

Βαρθολομαίος: "Να ληφθούν μέτρα κατά του Σεραφείμ"

Επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο μέσω της οποίας του υπογραμμίζει ότι ενέργειες ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος δυναμιτίζουν την ενότητα της Ορθοδοξίας απέστειλε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.

Ο Παναγιώτατος αναφέρεται και στα "αναθέματα" του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ζητώντας εν Συνόδω να αποδοκιμαστούν τέτοιες πρακτικές.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ:

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος, εν Χριστώ τω Θεώ λίαν αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος κύριε Ιερώνυμε, Πρόεδρε της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Υμετέραν σεβασμίαν Μακαριότητα αδελφικώς εν Κυρίω κατασπαζόμενοι, υπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Επικοινωνούντες δια των μετά χείρας αδελφικών ημών Πατριαρχικών Γραμμάτων προς την Υμετέραν λίαν ημίν αγαπητήν και περισπούδαστον Μακαριότητα και την περί Αυτήν Ιεράν Σύνοδον της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, επιθυμούμεν ίνα καταστήσωμεν Υμάς κοινωνούς της ην δοκιμάζει η Μήτηρ Εκκλησία αγωνίας και θλίψεως εκ των δηλώσεων, εκδηλώσεων και εν γένει κινήσεων εντός των κόλπων της Υμετέρας Εκκλησίας, καθ' ας εκφράζονται θέσεις και εκτιμήσεις και απόψεις ήκιστα συμβιβαζόμεναι προς το Ορθόδοξον ήθος και έθος, προκαλούσαι ευρυτέραν απορίαν, εγκυμονούσαι δε και κινδύνους και απροβλέπτους συνεπείας δια την ενότητα αυτής ταύτης της καθ' Υμάς Εκκλησίας, αλλά και της Αγίας ημών Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συνόλω αυτής. 

Ως γνωστόν και επιμεμαρτυρημένον ιστορικώς και μέχρι της σήμερον, η Μήτηρ Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία περιβάλλει ανέκαθεν δια τιμής και αγάπης τους κατά καιρούς επί κεφαλής και τους Ιεράρχας της καθ' Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας, μετά στοργής δε και γνησίας μητρικής αγάπης τον ευσεβή Ελληνικόν Λαόν, τον οποίον αύτη, η Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία, εγαλούχησεν εις τα νάματα της αμωμήτου ημών Ορθοδόξου πίστεως, εις ην ετήρησε τούτον εν καιροίς δισέκτοις και χαλεποίς δια το ημέτερον ευσεβές Γένος, ορθοτομούσα τον λόγον της αληθείας.

Η εκκλησιαστική, έτι δε και η θύραθεν ιστορία, μαρτυρούσιν αψευδώς περί της και εν τω τομεί τούτω της κυρίας και καιρίας ευθύνης του Αγιωτάτου Αποστολικού και Πατριαρχικού Οικουμενικού Θρόνου θυσιαστικής προσφοράς αυτού, ευρύτερον μεν εν τω στερεώματι της Αγίας Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, ιδιαιτέρως δε, εν καυχήσει ομολογούμεν και ημείς, προς τον ομαίμονα Ορθόδοξον Ελληνικόν Λαόν. 

Της οφειλετικής ταύτης προσφοράς του καθ' ημάς Θρόνου ούσης αποδεδειγμένης και εκτιμωμένης υπ' αυτού τούτου του ανέκαθεν αφωσιωμένου τη Μητρί αυτού Εκκλησία ευσεβούς Ελληνικού Λαού, αλλά και υπό των αοιδίμων Προκατόχων Υμών, των Ιεραρχών και του κλήρου αυτού, ιδία από του έτους 1850 μέχρι της σήμερον, ένιαι γνωσταί ημίν τε και Υμίν ενέργειαι εις βάρος του κύρους του πανιέρου θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ατυχώς οσημέραι αυξανόμεναι, τείνουσι, θα συμφωνήση ασφαλώς και η Υμετέρα Μακαριότης και η περί Αυτήν Ιερά Σύνοδος της καθ'  Ελλάδα Εκκλησίας, ίνα δημιουργήσωσι κρίσιν εις τους κόλπους της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, μη δυναμένην ίσως εν τω μέλλοντι ακινδύνως να αντιμετωπισθή και ελεγχθή, εάν μη από τούδε ληφθώσιν αι προσήκουσαι αποφάσεις, εκκλησιαστικαί και ποιμαντικαί, προς αντιμετώπισιν των τάσεων τούτων.

Ομολογούμεν ότι μεγάλως απασχολούσι την Μητέρα Εκκλησίαν, πεποίθαμεν δε και την Υμετέραν, αι κινήσεις και εκδηλώσεις ομαδοποιημένων προσώπων, ευτυχώς, το γε νυν, μικράς εμβελείας, στόχον έχουσαι την αμφισβήτησιν και την κριτικήν αποφάσεων πανορθοδόξως ληφθεισών, συμφωνούσης και προσεπικυρούσης και της Εκκλησίας της Ελλάδος, περί συμμετοχής της όλης Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τους διεξαγομένους μετά των ετεροδόξων διμερείς και πολυμερείς Θεολογικούς Διαλόγους και τας διαχριστιανικάς συναντήσεις εν τω Παγκοσμίω Συμβουλίω Εκκλησιών, τω Συμβουλίω Ευρωπαϊκών Εκκλησιών και άλλοις παρεμφερέσι διαχριστιανικοίς οργανισμοίς.

Αι κινήσεις και εκδηλώσεις αύται, περιωρισμέναι και αμελητέαι ίσως κατ' αρχήν, έλαβον προσφάτως απαραδέκτους διαστάσεις, ως συνέβη, μεταξύ άλλων, και εν τινι Ιερά Μητροπόλει της Αγιωτάτης Υμών Εκκλησίας εν οργανωθείση υπό του οικείου Μητροπολίτου λαϊκή συνάξει, ου μην αλλά και κατά την Θείαν Λειτουργίαν της Κυριακής της Ορθοδοξίας δια της εκφωνήσεως υπό του ιδίου Μητροπολίτου "αναθεματισμών" κατά ετεροδόξων και αλλοθρήσκων, ως και πάντων των μετεχόντων εις την λεγομένην Οικουμενικήν Κίνησιν.

Αι τοιαύται εκδηλώσεις δεν δύναται να υποτιμώνται η να τιμώνται δια της ενεργού παρουσίας και συμμετοχής και Ιεραρχών της καθ' Υμάς Εκκλησίας, δυστυχώς δε, μετά λύπης σημειούμεν, και εκπροσώπων της Υμετέρας Μακαριότητος, καθ' ότι εκφράζονται εν αυταίς θέσεις και απόψεις στρεφόμεναι κατά της ηγεσίας των Ορθοδόξων Εκκλησιών και των συνοδικώς ειλημμένων αποφάσεων αυτών, αλλά και εσχάτως δια πρώτην φοράν και κατά αυτού του πανιέρου θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του δια του παραδείγματος και της θυσιαστικής μαρτυρίας και των ανά τους αιώνας αγώνων αυτού υπάρξαντος και υπάρχοντος κήρυκος, προασπιστού και φύλακος της Ορθοδόξου ημών πίστεως και μαρτυρίας και της κανονικής τάξεως εν τη Αγιωτάτη ημών Εκκλησία. 

Μετ' ευλόγου εκπλήξεως δια τας αποδιδομένας κατά τας εν λόγω εκδηλώσεις μονομερείς και επιλεκτικάς αναφοράς και ερμηνείας, κατά της Ορθοδόξου μαρτυρίας της καθ' ημάς πρωτοθρόνου Εκκλησίας και της συμμετοχής αυτής εις τας εν λόγω διεκκλησιαστικάς και διαχριστριανικάς συναντήσεις, επί τω τέλει της εκπληρώσεως, άνευ ουδεμιάς υποχωρήσεως εκ των καιρίων της αμωμήτου ημών Ορθοδόξου πίστεως, της εντολής του καλέσαντος τους πάντας και μάλιστα τους Χριστιανούς εις ενότητα (πρβλ. Ιωάν. ιζ 11),  υπογραμμίζομεν, και πάλιν, λόγω της σοβαρότητος του θέματος, και τας εκ των τοιούτων ευρυτέρων ενεργειών οδυνηράς συνεπείας δι' αυτήν ταύτην την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Ελλάδος, αλλά και δια σύνολον την Αγίαν ημών Ορθόδοξον Εκκλησίαν και τας διορθοδόξους σχέσεις. 

Η καθ' Υμάς Αγιωτάτη Εκκλησία, Μακαριώτατε Αδελφέ, συνωδά και ταις προβλεπομέναις εν τω Ιδρυτικώ της Αυτοκεφαλίας αυτής Τόμω δεσμεύσεσιν αυτής, ιστορικώς ανέκαθεν συνεπορεύθη μετά  του Οικουμενικού Πατριαρχείου εν πάσι τοις κατά καιρούς αναφυομένοις ευρυτέροις και γενικωτέροις εκκλησιαστικοίς ζητήμασι, διορθοδόξοις, διαχριστιανικοίς και άλλοις, συμμετέσχε δε μάλιστα εις τας θεωρηθείσας και ομοφώνως πανορθοδόξως ληφθείσας αποφάσεις περί συμμετοχής εις τους εν λόγω διαλόγους και εν γένει εις την λεγομένην Οικουμενικήν Κίνησιν.

Δεν θα ηθέλομεν να αναφερθώμεν συγκεκριμένως εις τας υπολανθανούσας μέχρι σήμερον και εν τοις παρασκηνίοις, εν πολλοίς, δρώσας ειρημένας κινήσεις, αίτινες ασφαλώς τελούν εν γνώσει της Υμετέρας Μακαριότητος και της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, εκ των οργανουμένων εν τοις ορίοις των διαφόρων Ιερών Μητροπόλεων συγκεντρώσεων, αλλά και εκ του ηλεκτρονικού και ευρύτερον εκκλησιαστικού και θύραθεν τύπου και των μέσων γενικής ενημερώσεως.

Απλώς οφειλετικώς επισημαίνομεν τον υφιστάμενον σοβαρόν κίνδυνον εκ των συνεπειών των εκδηλώσεων τούτων και των εκφραζομένων και διατυπουμένων προφορικώς και εγγράφως ουχί υγιών Ορθοδόξων θέσεων και υπογραμμίζομεν την ευθύνην και το χρέος ημών, των ταχθέντων υπό της Θείας Προνοίας Ποιμένων και ταγών του Ορθοδόξου λαού του Θεού εν τοις ορίοις εκάστης αδελφής αυτοκεφάλου και αυτονόμου Ορθοδόξου Εκκλησίας, προς διατήρησιν της ενότητος αυτής και της μη δημιουργίας περαιτέρω διασπαστικών εστιών, εγκυμονουσών, ως εικός, απροβλέπτους συνεπείας. 

Μετ' αγωνίας δε σημειούμεν ότι η ανοχή των τοιούτων ενεργειών υπό της ηγεσίας των Εκκλησιών υπερβαίνει τα τυπικά όρια ενός μονοσημάντου ζητήματος και αξιολογείται ως πολυσήμαντον ουσιαστικόν ζήτημα δια την εύρυθμον λειτουργίαν της κανονικής τάξεως εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, δυνάμενον να επιφέρη σύγχυσιν και αναταραχήν εν τω πληρώματι αυτής.

Υπό την έννοιαν ταύτην η Μήτηρ Εκκλησία, εν τη οφειλετική μερίμνη αυτής δια την προστασίαν του τε γράμματος και του πνεύματος της Ορθοδόξου παραδόσεως και δια την ευστάθειαν και ενότητα των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, ηξιολόγησε το ζήτημα τούτο επί τη βάσει των ομοφώνων πανορθοδόξων αποφάσεων και έκρινεν ότι θα έδει όπως εκάστη Εκκλησία τοποθετήται μετά της επιβαλλομένης ευθύνης και του χρέους αυτής έναντι του λαού του Θεού,  προς διατήρησιν ακλονήτου της εμπιστοσύνης αυτού έναντι των ποιμένων αυτού. 

Μακαριώτατε,

Γνωρίζοντες τα ανωτέρω οφειλετικώς τη Υμετέρα Μακαριότητι και τη κατ' Αυτήν Αγιωτάτη καθ' Ελλάδα Εκκλησία, παρακαλούμεν Υμάς αδελφικώς, εξ ομοφώνου Συνοδικής αποφάσεως, όπως εν τη διακρινούση την Υμετέραν Εκκλησίαν συνεπεία εις τας εκάστοτε λαμβανομένας πανορθοδόξους αποφάσεις και ενεργείας, οφειλετικώς ως θυγάτηρ το πάλαι και νυν προσφιλεστάτη Αδελφή Εκκλησία, έχουσα υπ' όψει τα ανωτέρω περί των εν πάση αδρότητι περιγραφεισών εν λόγω κινήσεων και τας εξ αυτών προβλεπομένας ουχί ευχαρίστους συνεπείας,  τοποθετηθήτε συνοδικώς επί τούτω και απορρίψητε και καταδικάσητε ταύτας επισήμως ως ανεδαφικάς και επικινδύνους, λάβητε δε και ως εκκλησιαστικόν σώμα τας προσήκουσας αποφάσεις προς ευρυτέραν καταδίκην και απόρριψιν των ενεργειών τούτων και των εκφραζομένων αστηρίκτων εν πολλοίς, ανορθοδόξων και ερχομένων εις αντίθεσιν προς τας συνοδικάς αποφάσεις των Αγιωτάτων Ορθοδόξων Εκκλησιών θέσεων των εν λόγω ομάδων. 

Ούτως, η Μήτηρ Εκκλησία, σταθμίζουσα τας οδυνηράς συνεπείας δια την εσωτερικήν ενότητα της καθ' Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας και ευρύτερον της Ορθοδοξίας, επιφυλάσσεται, μετά την αναμενομένην απόκρισιν και επίσημον τοποθέτησιν της Υμετέρας Εκκλησίας, ίνα οφειλετικώς προβή και αύτη εις τας δεούσας πανορθοδόξους ενεργείας δια την έγκαιρον πρόληψιν επαπειλουμένων απευκταίων καταστάσεων.

Επί δε τούτοις, εν αναμονή της αποκρίσεως της Υμετέρας Μακαριότητος, περιπτυσσόμεθα Αυτήν αδελφικώς μετά βαθείας και αναλλοιώτου αδελφικής αγάπης και πάσης τιμής.

‚βιβ’ Μαρτίου ις’
Της Υμετέρας σεβασμίας Μακαριότητος
αγαπητός εν Χριστώ αδελφός