"Εμείς είμαστε Εκκλησία", με υπογραφή του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ'

Πρόκειται για απόσπασμα μιας ομιλίας που έδωσε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ στο πρόσφατο ταξίδι του στη Γερμανία, στους φοιτητές της Ιερατικής Σχολής του Φριβούργου. Λόγια που βγήκαν μέσα από την καρδιά του, αφού δεν κρατούσε κείμενο μπροστά του. Ένα ηχηρό χαστούκι στον ρελατιβισμό, αλλά και σε όσους προσπαθούν να επιβάλλουν μια εικόνα της εκκλησίας όπως βρίσκεται μέσα στη φαντασία τους, είτε πρόκειται για μια εκκλησία με «ηθικές αξίες» όπως συμφέρει εμένα, είτε πρόκειται για μια εκκλησία-απολίθωμα, είτε πρόκειται για μια φρέσκια εκκλησία ξεκάρφωτη, αποκομμένη από την παράδοσή της.

Μόνο στο εμείς μπορούμε να πιστέψουμε. Κάποιες φορές λέω: ο Άγιος Παύλος έγραψε ότι η πίστη προέρχεται από την ακοή, όχι από την ανάγνωση. Η πίστη έχει ανάγκη και από την ανάγνωση, αλλά έρχεται από το άκουσμα, δηλαδή από τον ζωντανό λόγο, από τα λόγια που οι άλλοι απευθύνουν σε μένα και μπορώ να ακούσω. Από τα λόγια της Εκκλησίας διαμέσω όλων των αιώνων, από τον επίκαιρο λόγο που αυτή μου απευθύνει μέσω των ιερέων, των επισκόπων, και των πιστών. Το «εσύ» του διπλανού μας αποτελεί μέρος της πίστης, και αποτελεί μέρος της πίστης το «εμείς». Και ακριβώς το να υπομένουμε αμοιβαία ο ένας τον άλλον αποτελεί κάτι το πολύ σημαντικό. Το να μαθαίνουμε να δεχόμαστε τον άλλον ως άλλον στην διαφορετικότητά του, και να μαθαίνουμε ότι ο άλλος πρέπει να υπομείνει εμένα στην διαφορετικότητά μου , ώστε να γίνουμε ένα «εμείς», με σκοπό κάποια μέρα και στην ενορία να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια κοινότητα, να καλέσουμε τους ανθρώπους να εισέλθουν σε κοινωνία με το Λόγο και να είμαστε μαζί στην πορεία προς το ζωντανό Θεό.
Αποτελεί μέρος αυτού, το πολύ συγκεκριμένο «εμείς», όπως είναι η ιερατική σχολή, όπως θα είναι η ενορία, αλλά επίσης σημαντικό είναι να βλέπουμε πέρα από το πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο «εμείς», στο μεγάλο «εμείς» της Εκκλησίας κάθε τόπου και κάθε εποχής, ώστε να μην καταστήσουμε τους εαυτούς μας ως απόλυτο κριτήριο. Όταν λέμε «εμείς είμαστε Εκκλησία», ναι, αποτελεί αλήθεια. Είμαστε εμείς, όχι οποιοσδήποτε άνθρωπος. Το «εμείς» είναι ολόκληρη η κοινότητα των πιστών, σε όλα τα μέρη του κόσμου, του σήμερα και όλων των εποχών. Και λέω πάντα: «στην κοινότητα των πιστών, ναι, εκεί υπάρχει, ας πούμε, η κρίση της πλειοψηφίας de facto, μα δεν μπορεί να αποτελεί πλειοψηφία ενάντια στους αποστόλους και ενάντια στους αγίους. Αυτή θα αποτελούσε μια πλειοψηφία που κάνει λάθος. Εμείς είμαστε Εκκλησία: να είμαστε! Να είμαστε ακριβώς με το να ανοιγόμαστε και να πηγαίνουμε πέρα από τον εαυτό μας και με το είμαστε μαζί με τους άλλους!

Ο "ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟΣ" ΧΟΚΙΝΓΚ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Μα είναι δυνατόν εν έτει 2011 να εκλέγονται ακόμα τέτοιοι "Μητροπολίτες"? Αναδημοσιεύω το άρθρο του ορθόδοξου Θεολόγου Παναγιώτη Ανδριόπουλου και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ εφαρμόζει με επιτυχία – είναι αλήθεια – την ιδιωτική του “θεολογία”, αυτή των αποκλεισμών. Οι παπικοί, οι ομοφυλόφιλοι, οι μουσουλμάνοι, ο Καντάφι και ο Έλτον Τζον, οι παραπληγικοί... Όλοι χωρούν στον Καιάδα του.

Το νέο του “χτύπημα” παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ο παγκοσμίου φήμης επιστήμονας Στήβεν Χόκινγκ στο τελευταίο του βιβλίο εξέφρασε την γνωστή και μη εξαιρετέα σε μερίδα επιστημόνων άποψη ότι ο Θεός δεν είναι δημιουργός του σύμπαντος και άρα “η επίκληση του Θείου δεν είναι αναγκαία για την κατανόηση του κόσμου μας”.

Η “απάντηση” του Πειραιώς Σεραφείμ καταπέλτης!

“Με αφορμή τον συνεχιζόμενο θόρυβο που έχει προκαλέσει διεθνώς η κυκλοφόρησις του τελευταίου βιβλίου του παραπληγικού Βρετανού αστροφυσικού Stephen Hawking με τίτλο The Grand Desing... Ο συγκεκριμένος παραπληγικός Βρετανός επιστήμων είναι απολύτως συμπαθής ιδιαιτέρως διότι ευρίσκεται εις μίαν δραματικήν κατάστασιν υγείας απεικονιζομένην εις δημοσιευθέντα φωτογραφικά στιγμιότυπα, απολύτως καθηλωμένος και επικοινωνών με ηλεκτρονικήν φωνήν, που επιφέρει την κατανόησιν δια την συμπλεγματικότητα και τραγικότητα των απόψεών του που αδίκως βεβαίως ενοχοποιούν ουσία τον Τρισάγιον Θεόν δια την δυσχερεστάτην θέσιν της υγείας του διότι η ασθένεια, η φθορά και ο θάνατος δεν προέρχονται από τον Θεόν αλλά είναι αποτέλεσμα της σχάσεως των ανθρώπων και του κόσμου από Αυτόν... Και όμως την άπειρη αυτή δύναμη, σοφία και πρόνοια αποδίδουν κατά καιρούς οι άφρονες υλιστές και σήμερον ο κ. Χόκινγκ που έχει το ελαφρυντικό της συγχύσεως του νοός του, από την αφόρητο σωματική δυστυχία του...”.
 
Ο Σεβασμιώτατος δεν έχει κανένα ενδοιασμό, ήδη από την αρχή του κειμένου του, να χαρακτηρίσει δις τον Χόκινγκ “παραπληγικό”, δηλ. να μας βροντοφωνάξει πόσο ανάπηρος είναι ο επιστήμονας κι αυτό τον κάνει να έχει σύγχυση φρενών, ο “απολύτως συμπαθής” και δυστυχής!...
Άραγε αν ο Σεβ. είχε στην Μητρόπολή του ίδρυμα παραπληγικών θα τους επισκεπτόταν για να τους τονίσει πόσο παραπληγικοί είναι, πόσο δεν φταίει ο Θεός για την κατάστασή τους και, εν πάση περιπτώσει, είναι – κατά τα άλλα – συμπαθείς, οι δυστυχείς... Μια νέα ποιμαντική ανατέλλει!
Σε ταλιμπανικό ιστολόγιο, που δυστυχώς εγκωμιάζει τον Πειραιώς για τις “αντι-οικουμενιστικές” θέσεις του, διάβασα επανειλημμένως για τον βδελυρό “οικουμενιστή” Μητροπολίτη Νόβισαντ Ειρηναίο Μπούλοβιτς, τον και “αλλήθωρο”! Προφανώς ο υπερτονισμός φυσικών αδυναμιών των “αντιπάλων” ενισχύει τις “πατερικές και παραδοσιακές” θέσεις των εργολαβικώς “ορθοδοξούντων”.

Άρα, δε μένει παρά κάθε φορά να επισημαίνουμε τι σωματικό ή άλλο κουσούρι έχει ο “αντίπαλος” για να το κραδαίνουμε αναλόγως. Είναι μια νέα “αντιρρητική” θεολογία, βασισμένη στα φυσικά ελαττώματα.
Πάντως παρέβλεψε (;) ο Άγιος Πειραιώς να απαντήσει στον προσφάτως θανόντα νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκο, ο οποίος δήλωνε ευθαρσώς ότι “χωρίς την Βίβλο θα ήμασταν καλύτεροι” και γενικώς διεκήρυττε την αθεϊα του. Ίσως να το κάνει τώρα, μετά θάνατον... Αναλογίζομαι τι κουσούρι θα του προσήπτε.

Πάντως ο Κύριος καταδέχθηκε και έσωσε και αυτούς που είχαν κάποιο σωματικό κουσούρι, χωρίς φυσικά να το ξεστομίσει. Ο Ζακχαίος ήταν κοντός. Ο Μωϋσής στην Π.Δ. ήταν βραδύλγωσσος.

Ο Χόκινγκ, ας μη το ξεχνάμε, πάσχοντας από τη νευροεκφυλιστική νόσο των κινητικών νευρώνων και εργαζόμενος ως επιστήμονας σκληρά και ακαταπαύστως, αποτελεί την καλύτερη δυνατή απόδειξη της ψυχικής δύναμης του ανθρώπινου όντος και ζωντανό παράδειγμα για άλλους ασθενείς. Ο άνθρωπος αυτός απολαμβάνει την οικογενειακή ζωή, έχει τρία παιδιά και ένα εγγόνι και είχε δηλώσει στο παρελθόν «υπήρξα τυχερός που η κατάστασή μου δεν χειροτέρεψε με μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτό δείχνει ότι δεν πρέπει κανείς να χάνει το θάρρος του».
 
Πώς άραγε ερμηνεύει ο Άγιος Πειραιώς αυτή την καλή εξέλιξη του Χόκινγκ (τυχερού μέσα στην ατυχία του); Ως επίσκεψη του Θεού, ακόμα και στον αρνητή του, ή ως δαιμονική επιρροή;

Εστιατόριο «πλήρωσε ό,τι μπορείς» άνοιξε στο Νιού Τζέρσι ο Μπον Τζόβι

«Soul Kitchen» το όνομα του εστιατορίου του Τζον Μπον Τζόβι. Έτσι είχε ονομάσει το εστιατόριό του και ο ήρωας της ταινίας του Φατίχ Ακίν

 

Νέα Υόρκη

Ένα εστιατόριο που επιτρέπει στους πελάτες να πληρώνουν όσα χρήματα θέλουν άνοιξε ο διάσημος Αμερικανός τραγουδιστής Τζον Μπον Τζόβι στο Νιού Τζέρσι. Και σε περίπτωση που ο πελάτης δεν έχει λεφτά, δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Στο Soul Kitchen υπάρχουν αρκετά πιάτα για πλύσιμο.

Το εστιατόριο, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του την Τετάρτη στο Νιού Τζέρσι, δεν διαθέτει τιμοκατάλογο και αφήνει τους πελάτες να πληρώνουν ό,τι ποσό θέλουν.

Για όσους δεν διαθέτουν καθόλου χρήματα, υπάρχει η λύση της εργασίας στο εστιατόριο.

«Σε μια εποχή όπου ένα στα πέντε νοικοκυριά ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και σε μια εποχή όπου ένας στους έξι Αμερικανούς δεν έχει εξασφαλίσει το γεύμα του, ένα εστιατόριο σαν και αυτό είναι απολύτως απαραίτητο» δήλωσε ο Τζον Μπον Τζόβι στο New York Magazine.

Newsroom ΔΟΛ

Η Καθολική Εκκλησία

Η Καθολική Εκκλησία

 Του κ. Γιώργου Τασιά

Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε την αρχαιότητα του ονόματος Καθολική Εκκλησία την ιστορικότητά της ως εκκλησία αλλά και την συνεχή της ύπαρξη ως οντότητα αλλά και ως πραγματική εκκλησία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Θα αναλύσουμε απλά και επιγραμματικά προς το τέλος αυτού του άρθρου την μοναδική της έννοια και σημασία αναδεικνύοντας επίσης και την μοναδική θέση του Πέτρου και κατ επέκταση του επισκόπου της Ρώμης ως αρχηγού στην την αρχαία χριστιανική εκκλησία..

Η έννοια και ο όρος Καθολική Εκκλησία απαντάται σε επιστολές από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια και δηλώνει την αληθινή εκκλησία του Χριστού, την εκκλησία την οποία συνέχισαν μετά τους αποστόλους, οι επίσκοποι και οι πατέρες της εκκλησίας.

Παρατίθενται ερμηνευμένες στη νέα Ελληνική μερικές αναφορές του όρου που βρέθηκαν σε επιστολές ή άλλα κείμενα γραμμένα από επισκόπους ή μάρτυρες της Χριστιανικής πίστεως:

Ο Πάπας Άγιος Κλήμης  Ι, 88-97 μ.Χ. : "Αιρετικοί εκπαιδευτικοί διαστρέφουν τη Γραφή και  προσπαθούν να μπουν στον ουρανό με ψεύτικο κλειδί, γιατί έχουν σχηματίσει τις ανθρώπινες συνελεύσεις τους αργότερα από την Καθολική Εκκλησία, από αυτή την προϋπάρχουσα και πιο αληθινή Εκκλησία, και είναι πολύ σαφές ότι αυτές οι αιρέσεις, και άλλες που έχουν τεθεί σε λειτουργία από τότε, είναι πλαστές και  νέες εφευρέσεις ». (Επιστολή προς Κορινθίους)

Ο Άγιος Πιόνιος (πέθανε το 250 μ.Χ.): «Είμαι Χριστιανός και ανήκω στην Καθολική Εκκλησία . Με τη βούληση του Θεού μακάρι να μπορούσα να πείσω όλους σας να γίνετε Χριστιανοί διότι θα είναι το χειρότερο για σας να καείτε αιώνια μετά το θάνατο.."

Ο Άγιος Κυπριανός (πέθανε το 258 μΧ): ". Αλλά αν κάποιος σκεφτεί αυτά τα πράγματα προσεκτικά, δεν θα χρειαστεί χρόνο λόγου ή επιχειρήματα. Η απόδειξη είναι απλή και πειστική, και συνοψίζεται σε μια πραγματικότητα. Ο Κύριος λέει στον Πέτρο,." Κι εγώ λέγω σε σένα, πως εσύ είσαι ο Πέτρος και επάνω σε αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, και δεν θα την καταστρέψουν οι δυνάμεις του Άδου. Θα δώσω τα κλειδιά για τη βασιλεία των ουρανών. Και ότι εσύ θέλεις να δεσμεύσεις πάνω στη γη, δεσμεύεται επίσης και στον ουρανό, καθώς και οτιδήποτε θέλεις να λύσεις πάνω στη γη θα είναι λυμένο και στον ουρανό. "Και του λέει πάλι μετά την ανάσταση," βόσκε τα αρνία μου... "Είναι σε αυτόν που χτίζει την Εκκλησία, και σε αυτόν εμπιστεύεται τα πρόβατα για τη βοσκή. Εάν ένας άνθρωπος δεν κρατά αναλλοίωτη αυτή τη μοναδικότητα του Πέτρου, άραγε φαντάζεται ότι εξακολουθεί να κατέχει την πίστη; Αν εγκαταλείπει την έδρα του Πέτρου στον οποίο οικοδομήθηκε η Εκκλησία, εξακολουθεί ο ίδιος να έχει πεποίθηση  ότι ανήκει στην Εκκλησία; " (Για την ενότητα της Εκκλησίας)

Ο Λακτάντιος (πέθανε το 310 μΧ): «Είναι η Καθολική Εκκλησία και μόνο, αυτή που διατηρεί την αληθινή λατρεία. Αυτή είναι η πηγή της αλήθειας, αυτή είναι η κατοικία της πίστεως, αυτή είναι ο ναός του Θεού, στην οποία εάν κάποιος δεν εισέλθει ή από την οποία αν κάποιος βγει εκτός, γίνεται ένας ξένος προς την ελπίδα της ζωής και της αιώνιας σωτηρίας. Κανείς δεν πρέπει να κολακεύει τον εαυτό του με την συντήρηση της διαμάχης.. Διότι ο αγώνας είναι στο να σέβεται κάποιος τη ζωή και τη σωτηρία, η οποία, αν δεν είναι προσεκτικά και επιμελώς διατηρημένη κατά άποψη, θα χαθεί και θα σβήσει. " (The Divine Institutes)

Σύνοδος της Νίκαιας (Α Οικουμενικής Συνόδου, μΧ 325): «Αφήστε  τον πατριάρχη να εξετάζει ποιά πράγματα γίνονται από τους αρχιεπίσκοπους και τους επίσκοπους στις επαρχίες τους, και εάν θα βρει κάτι που εκτελείται από αυτούς με άλλο τρόπο από αυτόν που θα πρέπει να είναι, αφήστε τον να το αλλάξει και να το ορίσει όπως σε αυτόν αρμόζει γιατί αυτός είναι ο πατέρας όλων, και αυτοί είναι γιοι του. Και μολονότι ο Αρχιεπίσκοπος  είναι μεταξύ των επισκόπων ως ένας μεγάλος αδερφός, ο οποίος έχει τη φροντίδα των αδελφών του, και οι οποίοι του οφείλουν υπακοή γιατί εκείνος είναι από πάνω τους, εν τούτοις ο πατριάρχης είναι προς όλους εκείνους που βρίσκονται υπό την εξουσία του, όπως ακριβώς  αυτός που κατέχει την έδρα της Ρώμης ο οποίος είναι ο αρχηγός και ηγέτης όλων των πατριαρχών, επειδή αυτός είναι ο πρώτος, όπως ήταν ο Πέτρος, που του έχει δοθεί δύναμη πάνω σε όλους τους  χριστιανούς ηγεμόνες και πάνω σε όλους τους λαούς τους, όπως ο ίδιος ο οποίος είναι ο τοποτηρητής του Χριστού και Θεού μας, σε όλους τους λαούς και σε όλη την Χριστιανική Εκκλησία, και όποιος αναιρέσει τα παραπάνω, είναι αφορισμένος από την σύνοδο. " (Αραβικοί Κανόνες, XXXIX κανών)

Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, 381 μ.Χ.: " Canon VII  Αυτοί που από την αίρεση επιστρέφουν στην Ορθοδοξία της πίστεως, καθώς και για τον αριθμό εκείνων που σώζονται λαμβάνουμε σύμφωνα με την ακόλουθη μέθοδο και έθιμο, Αρειανούς, και Μακεδόνες, Τετραδίτες, και Αππολιναριανούς, τους δεχόμαστε δε δίνοντας τους μια γραπτή παραίτηση από τα λάθη τους και αναθεματίζουμε κάθε αίρεση η οποία δεν είναι σύμφωνη με την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Θεού ".

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, (που πέθανε το 407 μ.Χ. ): «Ξέρουμε ότι η σωτηρία ανήκει στην Εκκλησία και μόνο, και ότι κανείς δεν μπορεί να μετέχει του Χριστού, ούτε να σωθεί αν είναι έξω από την Καθολική Εκκλησία και την Καθολική Πίστη." (De Capto Eutropia)

Γύρω στο έτος 107, ένας επίσκοπος, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας στην Εγγύς Ανατολή, συνελήφθη,  και μεταφέρθηκε στην Ρώμη από ένοπλους φρουρούς και τελικά μαρτύρησε εκεί στην αρένα. Σε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή του, ως ένας από τους πρώτους επίσκοπους μάρτυρες έγραψε στους συναδέλφους του Χριστιανούς  στη Σμύρνη (σήμερα Izmir στη σύγχρονη Τουρκία), και κάνει ίσως την πρώτη γραπτή αναφορά στην ιστορία για την Καθολική Εκκλησία.  Έγραψε, «όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν η Ιησούς Χριστός, εκεί η καθολική εκκλησία» (Προς Σμυρναίους § VIII).

 Διαπιστώνουμε ότι ο δεύτερος αιώνας του Χριστιανισμού είχε μόλις ξεκινήσει και το όνομα της Καθολικής Εκκλησίας ήταν ήδη σε χρήση.

Στη συνέχεια, η αναγραφή του ονόματος γίνεται όλο και πιο συχνή. Φαίνεται πάλι σε μια γραπτή αναφορά που διαθέτουμε για το μαρτύριο  ενός χριστιανού για την πίστη του, του μαρτυρίου του Αγίου Πολυκάρπου, ο οποίος ήταν επίσκοπος της ίδιας Εκκλησίας της Σμύρνης προς την οποία είχε γράψει την επιστολή του ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας.

Ο Άγιος Πολύκαρπος μαρτύρησε γύρω στο 155, και το μαρτύριό του χρονολογείται περίπου την εποχή εκείνη. Ο αφηγητής, μας πληροφορεί ότι στις τελευταίες προσευχές του ο Άγιος Πολύκαρπος, πριν δώσει τη ζωή του για τον Χριστό, θυμήθηκε  όλους εκείνους που είχαν συναντηθεί μαζί του ανά πάσα στιγμή, μικρούς και μεγάλους, τόσο αυτούς με φήμη όσο και αυτούς χωρίς φήμη, καθώς και το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γνωρίζουμε ότι ο Άγιος Πολύκαρπος, κατά τον χρόνο του θανάτου του το 155, ήταν ήδη χριστιανός εδώ και 86 χρόνια. Δεν θα μπορούσε, ως εκ τούτου, να έχει γεννηθεί πολύ αργότερα από το 69 ή το 70. Ωστόσο, φαίνεται ότι ήταν κανονικό μέρος του λεξιλογίου ενός ανθρώπου της εποχής να είναι σε θέση να μιλήσει για το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το όνομα είχε επικρατήσει από τότε, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχε επικρατήσει για σοβαρούς λόγους.
Ας δούμε τώρα την ετοιμολογία και την σημασία της έννοιας Καθολικός.  «καθολικός» λοιπόν σημαίνει , ο κατά το όλον, ο εις το όλον αναφερόμενος, γενικός, δηλαδή «οικουμενικός» παγκόσμιος, και όταν χρησιμοποιούν αυτό τον όρο εκείνες τις πρώτες ημέρες, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας και ο Αγ. Πολύκαρπος Σμύρνης αναφέρονται στην Εκκλησία που ήταν ήδη «παντού» σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, σε όλους τους ανθρώπους διαχρονικά, η οποία διακρίνεται από όποιες αιρέσεις, σχίσματα ή αποσχισθείσες ομάδες μπορεί να είχαν δημιουργηθεί κατά τόπους, σε αντίθεση με την παγκοσμιότητα και σταθερότητα της διδασκαλίας της Καθολικής Εκκλησίας.
Ο όρος είχε ήδη γίνει κατανοητός ακόμα και τότε που ήταν ένα ιδιαίτερα επινενοημένο   όνομα, διότι η Καθολική Εκκλησία ήταν για όλους, όχι μόνο για τους ιδεολόγους, τους ενθουσιώδες ή για τους μυημένους  που  μπορεί να είχαν προσελκυστεί από αυτήν.
Και πάλι, κατέστη σαφές ότι η Εκκλησία ήταν «καθολική», διότι – για να υιοθετήσουμε μια σύγχρονη έκφραση - αυτή κατείχε την πληρότητα των μέσων της σωτηρίας. Επίσης, έμελλε να είναι "καθολική" στο χρόνο, καθώς και στο χώρο, και ήταν αυτή στην οποία εφαρμόστηκε η υπόσχεση του Χριστού στον Πέτρο και στους άλλους αποστόλους ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής>.(Ματθ 16: 18).

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας σήμερα με ακριβή τρόπο συνόψισε όλους τους λόγους για τους οποίους το όνομα της Εκκλησίας του Χριστού είναι  Καθολική Εκκλησία: Η Εκκλησία είναι καθολική, δηλαδή παγκόσμια, επειδή σ΄ αυτήν είναι παρών ο Χριστός: Εκεί όπου είναι παρών ο Χριστός εκεί είναι η Καθολική Εκκλησία (Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας). Η Εκκλησία αναγγέλλει την ολότητα και την ακεραιότητα της πίστης, φέρει και διαχειρίζεται την πληρότητα των μέσων της σωτηρίας, είναι σταλμένη σε αποστολή προς όλους τους λαούς κάθε εποχής και σε οποιονδήποτε πολιτισμό κι αν ανήκουν.

Κάθε τοπική εκκλησία είναι καθολική εάν είναι αποτελούμενη από την κοινότητα των χριστιανών που βρίσκονται σε κοινωνία, στην πίστη και στα ιερά μυστήρια με τον Επίσκοπό τους, χειροτονημένο μέσα στην αποστολική διαδοχή, και με την Εκκλησία της Ρώμης, η οποία προΐσταται στην αγάπη (Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας) (κατήχηση της καθολικής εκκλησίας – σύνοψη σελ 69)

Έτσι, το όνομα της έγινε ταυτόσημο με την εκκλησία του Χριστού. Κατά τη στιγμή της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας κατά το έτος 325 μ.Χ., οι επίσκοποι της εν λόγω συνόδου νομοθέτησαν πολύ φυσικά στο όνομα του καθολικού σώματος που ονομάζεται στη σύνοδο των επίσημων εγγράφων της Νικαίας , Καθολική Εκκλησία.  Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, ήταν το ίδιο συμβούλιο που διατύπωσε το βασικό Πιστεύω στο οποίο ο όρος «καθολική» διατηρήθηκε ως ένα από τα τέσσερα σημεία της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Στο πιστεύω μας δηλώνουμε  ότι πιστεύουμε …εις μιαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν.  

Και είναι το ίδιο όνομα το οποίο βρίσκεται σε όλα τα 16 έγγραφα της εικοστής πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Εκκλησίας, της ΙΙ Βατικανικής Συνόδου.

Ήταν ακόμα τέταρτος αιώνας όταν ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων εύστοχα έγραψε, «Ερευνήστε όχι μόνον το που είναι ο οίκος του Κυρίου, διότι βέβηλες αιρέσεις κάνουν  προσπάθεια να καλέσουν τους δικούς τους οίκους  ως οίκους του Κυρίου. Ούτε να ρωτήσετε μόνο το που είναι η εκκλησία, αλλά το που η Καθολική Εκκλησία είναι. Διότι αυτό είναι το πραγματικό όνομα αυτού του Αγίου Σώματος, η μητέρα όλων, η οποία είναι σύζυγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού »(Κατηχήσεις, xviii, 26).
Η ίδια έρευνα πρέπει να γίνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σήμερα, διότι το όνομα της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού σε καμία περίπτωση δεν έχει αλλάξει. Ήταν αναπόφευκτο ότι η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας θα υιοθετήσει το ίδιο όνομα σήμερα με αυτό που η  Εκκλησία είχε καθ 'όλη την πολύ μεγάλη ιστορία της.

Βλέπουμε ότι η Καθολική Εκκλησία υπήρξε και υπάρχει αδιαλείπτως ως έννοια και ως οντότητα επί δύο χιλιάδες χρόνια , δηλαδή από την αρχή της δομής της Χριστιανοσύνης , διδάσκοντας την ίδια σταθερή πίστη και εφαρμόζουσα πάντα κατά γράμμα τα παραγγέλματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού .

Ο άζυμος άρτος στη Θεία Ευχαριστία

του κ. Γιώργου Τασιά.

Για την Καθολική Εκκλησία η  Αγία Ευχαριστία είναι Μυστήριο στο οποίο υπό τα δύο είδη του άρτου και του οίνου βρίσκεται αληθινά , πραγματικά και ουσιωδώς το σώμα, το αίμα , η ψυχή και η Θεότητα του Ιησού Χριστού.  «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον». (Ιωαν 6,55)

Η ύλη του Μυστηρίου της Ευχαριστίας είναι άρτος από σιτάρι και οίνος αμπέλου αγνός. Στον οίνο προστίθενται και λίγες σταγόνες ύδατος για τους εξής λόγους:

Α) Διότι κατά το Ιουδαϊκό έθιμο στο ποτήρι του Πάσχα ανεμιγνύετο και λίγο νερό.

Β) Διότι η ένωση αυτή υπενθυμίζει το αίμα και το ύδωρ , τα οποία εξήλθαν από την πλευρά του Χριστού.

Γ) Διότι απεικονίζει τις δύο φύσεις του Ιησού Χριστού.

Όσον αφορά τον άρτο η Καθολική Εκκλησία ακολουθούσα αρχαία συνήθεια μεταχειρίζεται άζυμο άρτο για την τέλεση του μυστηρίου της Αγίας ευχαριστίας. Αυτό γίνεται διότι τρείς από τους ευαγγελιστές μας αναφέρουν (Ματθαίος 26,17  Μάρκος 4,12  και Λουκάς 22,7-8)  ότι ο Ιησούς τέλεσε  το Πάσχα κατά την πρώτη ημέρα των αζύμων. Εφόσον, (καθώς μας λέγουν οι τρείς Ευαγγελιστές), ο Κύριος τέλεσε το Πάσχα την πρώτη ημέρα της περιόδου  των αζύμων , το έκανε κάνοντας χρήση αζύμου άρτου. 

Πρέπει να δούμε την σημασία της χρήσεως του αζύμου άρτου για εκείνη την εποχή. Η ζύμωση ως διαδικασία αλλοίωσης της αρχικής κατάστασης των συστατικών του ψωμιού , θεωρείτο σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής  ότι καταστρέφει την καθαρότητά του και για το λόγο αυτό δεν επιτρεπόταν κατά την προσφορά θυσιών η χρήση ένζυμου άρτου (πρβλ. Εξ 23,18 Λευ 2,11  7,12) Ιδιαίτερα κατά την περίοδο του Πάσχα δεν έπρεπε να υπάρχει καθόλου ζύμη στα σπίτια ( Εξ 12,18-20) . Η γιορτή των Αζύμων ήταν επταήμερης διάρκειας γιορτή , η οποία άρχιζε από την επομένη της γιορτής του Πάσχα, δηλαδή από 15 έως 21 του μήνα Νισάν. Η στενή σύνδεση των δύο εορτών είχε ως συνέπεια να καταστούν οι όροι Πάσχα και Άζυμα ταυτόσημοι στη γλώσσα του λαού και να δηλώνουν ολόκληρη την περίοδο κατά την οποία έτρωγαν άζυμο ψωμί , αφού προηγουμένως είχαν απομακρύνει όλα τα αποθέματα ζύμης από τα σπίτια. 

Την σημασία της χρήσης και της έννοιας του αζύμου άρτου μας δίνει παραβολικά και ο απόστολος Παύλος  στην Α΄ Κορ  5,6-8. «…Δεν ξέρετε ότι λίγο προζύμη φουσκώνει όλο το ζυμάρι; Βγάλτε λοιπόν από ανάμεσά σας το παλιό προζύμι για να γίνετε καινούργιο ζυμάρι – αφού πραγματικά είστε χωρίς το προζύμι της αμαρτίας. Γιατί η δική μας γιορτή του Πάσχα  συνίσταται στο γεγονός ότι θυσιάστηκε για χάρη μας ο Χριστός. Ας γιορτάζουμε λοιπόν το Πάσχα όχι με ψωμί που περιέχει την παλιά ζύμη, τη ζύμη της αμαρτίας και της πονηρίας , αλλά με το άζυμο ψωμί της καθαρότητας και της αλήθειας» (από την μετάφραση της Βιβλικής εταιρίας εγκεκριμένη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και την Καθολική Ιεραρχία της Ελλάδος).

Τι άλλο να παραθέσει κανείς από τα λόγια των Ευαγγελιστών και την προτροπή του Παύλου. Ο Ιησούς Χριστός ως αυθεντικός ερμηνευτής και διδάσκαλος των γραφών εάν προτίθετο να αλλάξει αυτή την συνήθεια της χρήσης αζύμου κατά την περίοδο του Πάσχα ή να υποβαθμίσει την εννοιολογική σημασία του, θα μας το είχε ορίσει ,όμως  αντιθέτως , ουδεμία μνεία αλλαγής της χρήσης ή υποβάθμισης της έννοιας μας παραθέτει, αντιθέτως με την τέλεση του Πάσχα την πρώτη των Αζύμων και δια  μέσω του Παύλου, ενισχύει την συνήθεια της χρήσης αζύμου άρτου. Μάλιστα ο Παύλος μας προτρέπει να είμαστε χωρίς την ζύμη της αμαρτίας, αλλά καθαροί σαν άζυμοι. 

Ο τύπος του Μυστηρίου της ευχαριστίας είναι οι λέξεις της καθιερώσεως τις οποίες ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μεταχειρίστηκε λέγοντας « τούτο εστί το σώμα μου» και « τούτο εστί το αίμα μου»

Όλοι οι Πατέρες και οι αρχαίοι συγγραφείς  ομοφώνως διακηρύττουν ότι η μετουσίωση γίνεται με των ως άνω Κυριακών λόγων.  Παραθέτω μαρτυρίες:

Ο Άγιος Ειρηναίος λέει, «Οπότε ουν και το κεκραμμένον ποτήριον και ο γηγενής άρτος επιδέχεται τον λόγον του Θεού και γίνεται η Ευχαριστία σώμα Χριστού…Προσλαμβανόμενα τον λόγον του Θεού, Ευχαριστία γίνεται, όπερ εστί σώμα και αίμα Χριστού» (κατά αιρεσ. 5,2)

(Όποτε λοιπόν το κεκραμμένο ποτήριο και ο γηγενής άρτος λαμβάνουν το Λόγο του Θεού,  η Ευχαριστία γίνεται το αίμα και το σώμα του Χριστού… Προσλαμβανόμενα τα προκείμενα τον Λόγο του Θεού,  γίνονται Ευχαριστία , η οποία είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού.)

Ο Γρηγόριος Νύσσης τονίζει ότι, « καλώς ουν και νυν τω λόγω του Θεού αγιάζομεν άρτον εις σώμα του Θεού Λόγου μεταποιείσθαι  πιστεύομεν … Ευθύς προς το σώμα του Λόγου μεταποιείται , καθώς  είρηται υπό του Λόγου, ότι τούτό εστι το σώμα μου» ( λόγοι κατηχ. Ελλην. Πατρ. 2, 7, στ. 27)

(Καλώς λοιπόν και τώρα με τον Λόγο του Θεού αγιάζουμε τον άρτο σε σώμα του Θεού. Δια του λόγου του πιστεύουμε ότι γίνεται αυτή η μεταβολή…. Ευθύς  σε σώμα του λόγου μετατρέπεται ,  όταν λέγεται από τον Λόγο, ότι τούτο εστί το σώμα μου.)

Ο ιερός Χρυσόστομος αποδεικνύει ότι η προσφορά του Χριστού και η του Ιερέως είναι η αυτή, διότι αμφότεροι τα ίδια και τα αυτά λόγια μεταχειρίσθηκαν. « Η αυτή εστίν, ην ο Χριστός τοις μαθηταίς έδωκε και ην νυν οι ιερείς ποιούσιν. Ουδέν αύτη έλαττον εκείνης , ότι και ταύτην ουκ άνθρωποι αγιάζουν, αλλ΄αυτός ο και εκείνην αγιάσας. Ώσπερ γαρ τα ρήματα άπερ ο Θεός φθέξατο τα αυτά εστιν, άπερ ο ιερεύς και νυν λέγει, ούτω και η προσφορά η αύτη εστι».(ομιλ. Β΄εις Β΄προς Τιμ.)

(Η ίδια και αυτή είναι η προσφορά την οποία ο Χριστός παρέδωσε στους μαθητές του και η οποία σήμερα χρησιμοποιείται από τους ιερείς. Αυτή η προσφορά δεν είναι υποδεέστερη εκείνης, διότι και αυτήν σήμερα δεν την αγιάζουν άνθρωποι, αλλά Αυτός ο οποίος και εκείνη αγίασε.  Διότι όποια ρήματα ο Θεός είπε τότε τα ίδια και αυτά είναι εκείνα που λέει σήμερα ο ιερέας, έτσι και η προσφορά είναι η ίδια με εκείνη.)

Και αλλού… « Πάρεστι και νυν Χριστός εκείνος την τράπεζαν ταύτην κοσμών. Ο γαρ την τράπεζαν εκείνην κοσμήσας  τότε, ούτος και ταύτην διακοσμεί νύν. Ου γαρ άνθρωπος έστιν ο ποιών τα προκείμενα γενέσθαι σώμα και αίμα Χριστού, αλλ΄αυτός ο σταυρωθείς υπέρ υμών Χριστός. Σχήμα πληρών ο ιερεύς μόνον έστηκε και προσφέρει την δέησιν τα ρήματα φθεγγόμενος εκείνα, η δε χάρις και η δύναμις εστι του Θεού, η τα πάντα εργαζομένη. Τούτο μου εστί το σώμα, φησί, τούτο το ρήμα τα προκείμενα μεταρρυθμίζει» ( Ομιλ. Β εις την προδοσίαν του Ιούδα).

(Παρών είναι και τώρα ο Χριστός, εκείνος κοσμεί αυτή την Αγία τράπεζα. Αυτός που εκείνη την τράπεζα τότε κόσμησε, Αυτός και αυτή την τράπεζα τώρα διακοσμεί.  Διότι δεν είναι άνθρωπος αυτός που κάνει τα προκείμενα να γίνονται σώμα και αίμα Χριστού, αλλά Αυτός που σταυρώθηκε για εμάς, ο Χριστός. Ως σχήμα μόνο υπάρχει ο ιερέας  και στέκεται εκεί και προσφέρει τη δέηση λέγοντας τις λέξεις εκείνες, η δε χάρις και η δύναμη του Θεού είναι εκείνη η οποία εργάζεται τα πάντα. Τούτο μου εστί το σώμα, λέει, και αυτή η πρόταση αλλάζει την ουσία των προκειμένων.)