Βυζαντινή Σικελία: το Σπήλαιο του Εσταυρωμένου - Συρακούσες

Το Σπήλαιο του Εσταυρωμένου βρίσκεται στην περιοχή Contrada del Crocefisso, Carlentini των Συρακουσών και διασώζει υστεροβυζαντινές αγιογραφίες του 16ου-17ου αιώνα. Ανήκε και αυτό στο Τάγμα των Μοναχών του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου, στο οποίο είχαν οργανωθεί οι ελληνόρρυθμοι μοναχοί μετά το Σχίσμα υπό την επίβλεψη του Πάπα.
Οι αγιογραφίες εδώ απεικονίζουν τον Παντοκράτορα, την Δευτέρα Παρουσία και δυτικούς αγίους όπως τον Ελίγιο, Αικατερίνη της Σιέννης, Πέτρο, Καλόγηρο και Μαργαρίτα.
Όλες οι βυζαντινόρρυθμές μονές της Σικελίας υπάγονταν στη Σταυροπηγιακή Μονή του Σωτήρος στη Μεσσήνη (San Salvatore in lingua Phari) του οποίου ο Ηγούμενος έφερε τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη και σταδιακά εκλατινίζονταν χρησιμοποιώντας πλέον περιστασιακά το βυζαντινό τυπικό.
Το τελειωτικό χτύπημα στα βυζαντινά μοναστήρια της Σικελίας επήλθε το 1866 όταν το νεοσυσταθέν Ιταλικό κράτος κατάσχεσε την εκκλησιαστική περιουσία και οι μοναχοί διασκορπίστηκαν. Η Μονή του Σωτήρος στη Μεσσήνη λειτουργούσε μέχρι το 1908 οπότε καταστράφηκε ολοσχερώς από τον καταστρεπτικό σεισμό μαζί με όλη την πόλη και οι μοναχοί του σκοτώθηκαν.

Βυζαντινή Σικελία: Ναός Αγίου Νικολάου - Modica

Ο Ναός του Αγίου Νικολάου (SAN NICOLÒ INFERIORE)  βρίσκεται στην κωμόπολη Modica στην επαρχία Ragusa και διασώζει θαυμάσεις υστεροβυζαντινές αγιογραφίες του 15ου αιώνα. 

Βυζαντινή Σικελία: Κοινόβιο GROTTA DEI SANTI - Κατάνη

Το κοινόβιο βρίσκεται στην περιοχή Contrada Alia, Licodia Eubea και διασώζει βυζαντινές αγιογραφίες του 13ου. Εγκαταλείφθηκε από τους μοναχούς το 1400.

Βυζαντινή Σικελία: Σπήλαιο των Αγίων - Έννα

Η Λαύρα των Μοναχών του Τάγματος του Αγίου Βασιλείου στην Έννα της κεντρικής Σικελίας (Contrada San Calogero, Enna) διασώζει υπέροχες βυζαντινές αγιογραφίες του 13ου αιώνα.

Βυζαντινή Σικελία: Σπήλαιο των εν Σεβαστεία Σαράντα Αγίων Μαρτύρων - Συρακούσες

Το σπήλαιο των εν Σεβαστεία Σαράντα Αγίων Μαρτύρων στις Συρακούσες (ORATORIO DEI QUARANTA MARTIRI) διασώζει βυζαντινές αγιογραφίες του 13ου αιώνα.

Βυζαντινή Σικελία: Κρύπτη του Αγίου Μαρκιανού - Συρακούσες

Η Κρύπτη του Αγίου Μαρκιανού στις Συρακούσες στην Ανατολική Σικελία διασώζει σημαντικές βυζαντινές αγιογραφίες του 13ου αιώνα,

Βυζαντινή Σικελία: Μονή Αγίου Φιλίππου εν Φαργάλα

Η Μονή Αγίου Φιλίππου εν Φαργάλα (San Filippo di Fragalà) στην επαρχία της Messina στη δυτική Σικελία, ιδρύθηκε ως ελληνικό μοναστήρι το 1090 από τους Νορμανδούς λόγω του ελληνόφωνου πληθυσμού στα κοντινά χωριά και λειτούργησε ανελλιπώς μέχρι το 1866.

Στη θέση του υπήρχε ήδη "ευκτήριον" από τον 8ο αιώνα που ήταν αφιερωμένο κατά πάσα πιθανότητα στον Άγιο Νικόλαο.

Ο Κόμης Ruggero των Νορμανδών το επανίδρυσε το 1090 αφιερωμένο στον Άγιο Φίλιππο Ιερομάρτυρα τον Αργύριο του οποίου η μνήμη τιμάται στις 12 Μαιου. Εἶναι ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ στὰ Μηναῖα. Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸ Σιναϊτικὸ Κώδικα 647 καὶ στὸν Κώδικα Δ. α. Ι.Χ. τῆς μονῆς τῆς Κρυπτοφέρρης τῆς Ρώμης, ὅπου καὶ ἡ ἀκολουθία του. Ο πρώτος ηγούμενος ονομαζόταν Γρηγόριος και ετάφη στο καθολικό της Μονής στην οποία σώζονται υπέροχες βυζαντινές αγιογραφίες. Η ονομασία της τοποθεσίας Φαργάλας είναι αραβικής προέλευσης και αυτό επειδή οι Άραβες που είχαν καταλάβει την Σικελία το 827 είχαν επιβάλλει παντού αραβικά τοπωνύμια. Ο συγκεκριμένος λόφος ονομάστηκε από αυτούς Farragh Allah, δηλαδή παρηγοριά του Θεού, ακριβώς λόγω της παρουσίας του μοναστηριού. Στη συνέχεια, στα έγγραφα της Μονής η ονομασία έχει εξελληνισθεί ως Φαργάλας και σήμερα στη σικελική διάλεκτο και επίσημα ονομάζεται Fragala'.

Από το 1131 και μέχρι το κλείσιμό του, το μοναστήρι μαζί με όλα τα βυζαντινά μοναστήρια της Σικελίας  υπαγόταν στην Μάνδρα του Σωτήρος στη Μεσσήνη, της οποίας ο Ηγούμενος με απόφαση του κόμη Ruggero B' έφερε τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη. Μάλιστα το 1635 ο Πάπας Ουρβανός ο Η' εξύψωσε τη Μάνδρα σε ανεξάρτητη Εκκλησιαστική επαρχία υπό τον άμεσο έλεγχό του,  «Dioecesim propriam, distinctam, et separatam a quavis alia Dioecesi». Σκοπός του ήταν η προστασία των εναπομείναντων βυζαντινών μονών από τον φανατισμό των τοπικών λατίνων επισκόπων που αποσκοπούσαν στον πλήρη εκλατινισμό τους. Ήταν άλλωστε στο συμφέρον της Ρώμης να διατηρήσει την βυζαντινή παράδοση στην Κάτω Ιταλία για να προσεγγίσει τους Ορθόδοξους πληθυσμούς της Ανατολής.

Τιμία Κάρα του Οσίου Λαυρεντίου του Ομολογητή, Λειψανοθήκη του 1680

Η μεγαλύτερη προσωπικότητα της Μονής είναι ο ιερομόναχος Όσιος Λαυρέντιος ο Ομολογητής που γεννήθηκε στο γειτονικό ελληνόφωνο τότε χωριό Φραξινός (σήμερα Frazzano') το 1120 και απολαμβάνει και σήμερα μεγάλης ευλάβειας στη Σικελία με φήμη θαυματουργού. Όταν στο γειτονικό χωριό Frazzano' ανοίχτηκε η λειψανοθήκη του στα τέλη του 16ου αιώνα, βρέθηκε περγαμηνή με το βίος του στα ελληνικά και δυστυχώς σήμερα σώζεται μόνο η μετάφραση που έγινε τότε στα ιταλικά.
Η Μονή φύλασσε δύο λειψανοψήθες του Αγίου, την τιμία κάρα και το δεξί χέρι τα οποία μετά το αναγκαστικό κλείσιμο της Μονής, μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται σε Ναό στο γειτονικό χωριό Frazzano'. Αίσθηση προκαλεί η λειψανοθήκη με το δεξί χέρι να δίνει ευλογία βυζαντινή, που φιλοτεχνήθηκε το 1680 όταν Ηγούμενος ήταν ο Antonio Magrì. Στο συγκεκριμένο χωριό μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχαν ακόμα οικογένειες με τα επίθετα Papa και Protopapa που μαρτυρούν την ύπαρξη έγγαμου κλήρου στο χωριό τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 15ου αιώνα. Επί Μουσολίνι τα επίθετα αυτά άλλάξαν σε μια απόπειρα ακραίου εθνικισμού.

Το δεξί χέρι του Οσίου Λαυρεντίου ευλογεί ελληνικά, 1680

Το Μοναστήρι είχε υπό τον έλεγχο του πολλά μετόχια στη γύρω περιοχή, που μαρτυρούν την άνθηση του Βυζαντινού μοναχισμού στη Σικελία κατά το μεσαίωνα, μερικά από τα οποία ήταν τα Μετόχια του Αγίου Θαλλελαίου, του Αγίου Ιππολύτου, του Αγίου Θεοδώρου, του Αγίου Νικολάου του Παλαιοκάστρου, της Αγίας Μαρίας της Γούλλας και του Αγίου Πέτρου του Γαλατίου.

Οι πληθυσμοί στα γύρω χωριά είχαν πλέον εκλατινισθεί το 1400 αλλά το Μοναστήρι ακόμα τελούσε όλες τις ακολουθίες σύμφωνα με το ορθόδοξο τυπικό αν και σε κοινωνία με τον Πάπα Ρώμης.

Το Βυζαντινό τυπικό σιγά σιγά αντικαταστάθηκε από το λατινικό, οι ακολουθίες τελούνταν πότε με το λατινικό και πότε με το ορθόδοξο τυπικό και τον 19ο αιώνα οι βυζαντινές ακολουθίες τελούνταν πλέον σπάνια μόνο σε μεγάλες εορτές.

Το μοναστήρι κατασχέθηκε μαζί με σχεδόν το σύνολο της εκκληστιαστικής περιουσίας το 1866 από το νεοσυσταθέν ιταλικό κράτος και οι μοναχοί που ανήκαν πλέον στο βυζαντινόρρυθμο Τάγμα του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν και διασκορπίστηκαν. Έκτοτε οι φθορές που υπέστη είναι σημαντικές, η συντήρησή του ξεκίνησε το 1990.

Η Μονή είχε σημαντική βιβλιοθήκη με ελληνικές περγαμηνές και βιβλία γραμμένα από τους ίδιους τους μοναχούς, της οποίας μεγάλο μέρος σώζεται και φυλάσσεται στο Παλέρμο.

Βυζαντινή Σικελία: Κρύπτη Santa Maria della Grotta

Η Κρύπτη Santa Maria della Grotta βρίσκεται στην πόλη Marsala, στην επαρχία Trapani, στη δυτική Σικελία και φυλάσσει εξαιρετικές βυζαντινές αγιογραφίες του 12ου-13ου αιώνα.

Περί της παρουσίας "λαθραίων" και κινδύνου αλλοίωσης της Ευρώπης

Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ [οἱ] κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ· 42 ἐπείνασα γὰρ καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, 43 ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. 44 τότε ἀποκριθήσονται καὶ αὐτοὶ λέγοντες, Κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; 45 τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων, Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. 46 καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον (Ματθαίον, κεφ. 25, στίχοι 31-46).

Απλά και ξεκάθαρα λόγια, χωρίς διευκρινίσεις για το δόγμα, την θρησκεία, την εθνικότητα ή την ράτσα του αναγκεμένου. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού.
Αφιερωμένο σε όλους τους ανήσυχους με ένα παιδί ή χωρίς παιδί που κρούουν τον κίνδυνο του αφελληνισμού στους άλλους, αφιερωμένο και σε όσους προειδοποιούν για την ισλαμοποίηση της χώρας αλλά δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία πάρα μόνο σε γάμους, βαφτίσια, μνημόσυνα, επιτάφιο και ανάσταση... και αν. 

Μου φαίνεται δείγμα υψηλού πολιτισμού να παίρνεις μαζί σου στην αναζήτηση νέας πατρίδας, τον γονιό και τον ανάπηρο, όπως βλέπω να κάνουν οι πρόσφυγες. Θα ήταν τόσο ευκολότερο και φθηνότερο το ταξίδι χωρίς αυτούς ... [σκέφτομαι μελαγχολικά τους δικούς μας παρκαρισμένους γέροντες στους γνωστούς οίκους...]

Πειραιώς Σεραφείμ: Η λειτουργία της Χρυσής Αυγής είναι απολύτως επικίνδυνη

Επικίνδυνη χαρακτηρίζει την λειτουργία του κόμματος "Χρυσή Αυγή", ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, σε ανακοίνωσή του στην οποία απαντά στους ισχυρισμούς του επικεφαλής του πολιτικού σχηματισμού, βουλευτή Νίκου Μιχαλολιάκου. "Η λειτουργία του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου που με το παγανιστικό εφαλτήριό του επιδίδεται στην λατρεία της δυνάμεως και όχι όπως η ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπεία μας επιτάσσει στην δύναμη της αγάπης είναι απολύτως επικίνδυνος όπως ακριβώς και η λειτουργία των εθνικομηδενιστικών και αθεϊστικών κινημάτων", τονίζει ο Μητροπολίτης Πειραιώς.

Ακολουθεί ανακοίνωση του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ:

Επί των λεχθέντων από τον κ. Γεν. Γραμματέα του Κομματικού σχηματισμού «Λαϊκός Σύνδεσμος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» κ. Νικολ. Μιχαλολιάκο και των υπό μερίδος του Τύπου αναφερομένων ως δήθεν «σχέσεων στοργής» εκκλησιαστικών προσώπων μετά του συγκεκριμένου χώρου επάγομαι τα κάτωθι:

 1. Είναι αξιωματική μου θέση να ευχαριστώ τους ευφήμως ομιλούντας για το πρόσωπό μου και να συγχωρώ τους υβριστάς και λοιδώρους μου. Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση δεν μπορώ να αποδεχθώ καμμία ευμενή κρίσι από τον αναφερόμενο όχι βέβαια διότι μέχρι τελεσιδίκου καταδίκης του δεν έχει υπέρ αυτού το τεκμήριο της αθωότητος, όπως επιτάσσει ο νομικός μας πολιτισμός με δεδομένο ότι στο κράτος δικαίου μας καταδικαζόμεθα μόνο για τετελεσμένη απόπειρα ή συντελεσμένο έγκλημα και όχι ασφαλώς για τις όποιες πεποιθήσεις ή δοξασίες όσο παρανοϊκές η ασύμβατες με την λογική μας και το ήθος μας είναι, αλλά διότι όπως έχω αποδείξει πλέον ο συγκεκριμένος δημιούργησε ένα παγανιστικό μόρφωμα που το εξέλιξε αναμιγνύοντας τον ειδωλολατρικό αρχαιοελληνικό και τον ρουνικό παγανισμό του εθνικοσοσιαλισμού σε πολιτικό βραχίονα του νεοπαγανισμού στη χώρα μας με την παθογένεια του εθνικισμού.

 2. Η επανακυκλοφόρησις από τον κ. Ν. Μιχαλολιάκο το 2008 και τις εκδόσεις «Νέα Σπάρτη» της ποιητικής του συλλογής «Η εξομολόγηση ενός εθνικού» με σαφές παγανιστικό περιεχόμενο, η ομολογία του κομματικού σχηματισμού στην ιστοσελίδα του ότι η νεολαία του κόμματος τιμά τον «ανίκητο Θεό Ήλιο», η δημόσια κατάθεση του φερομένου ως συντρόφου της θυγατρός του κ. Μιχαλολιάκου Βουλευτού κ. Αρτέμη Μαθιόπουλου, ότι τιμά την αρχαία Ελληνική θρησκεία και το show της Χρυσής Αυγής στο Θέατρο «Χυτήριο» όπου για ψηφοθηρικούς λόγους φόρεσε το προσωπείο του δήθεν θιγομένου ορθοδόξου πιστού από το βορβορώδες χυδαιολόγημα του γνωστού ομοφυλόφιλου κ. Μακνάλυ για μία μόνο ημέρα και μετά εξηφανίσθησαν, αποδεικνύοντες πόσο πολύ πονούσαν για την απομείωση και τον ευτελισμό του Θείου Προσώπου και βέβαια η αναφορά του κ. Ν. Μιχαλολιάκου στον «πρωτομάστορα» του ερμητικού Τάγματος Χρυσή Αυγή του Ιρλανδού ποιητού Ουίλλιαμ Γιέιτς και η δήλωσή του για την αναγκαιότητα «εθνικής» εκκλησίας καθιστούν πασίδηλα τα παραπάνω.

Επομένως η λειτουργία του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου που με το παγανιστικό εφαλτήριό του επιδίδεται στην λατρεία της δυνάμεως και όχι όπως η ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπεία μας επιτάσσει στην δύναμη της αγάπης είναι απολύτως επικίνδυνος όπως ακριβώς και η λειτουργία των εθνικομηδενιστικών και αθεϊστικών κινημάτων.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος: Η χριστιανική αγάπη δεν περιορίζεται σε δόγματα, χρώματα και κόμματα

Ο Ιησούς παρέδωσε στους μαθητές του μία σύντομη και περιεκτική διαθήκη. Ενώ ήταν ακόμη ταραγμένοι για τα γεγονότα, που θα έφερναν πιο κοντά τον αποχωρισμό τους από το Δάσκαλο και  Κύριό τους, ο Ιησούς τους προετοιμάζει για την αποστολή τους. Αυτή που θα είναι η συνέχεια της δικής του. «όπως ο Πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω κι΄εγώ εσάς» (Ιωάν. 20, 21).  Αυτήν τώρα  οι ίδιοι οι Απόστολοι οφείλουν να συνεχίσουν μέσα στους αιώνες με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και την συνοδοιπορία του Αναστημένου Χριστού, που όμως  δεν θα είναι πια και σωματικά μαζί τους.  Τους αποχαιρετά δίνοντάς τους μία νέα εντολή: «Σας δίνω μία νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο (Ιωαν. 13,34).

Είναι φυσικό να διερωτάται κανείς, τι το καινούριο περιέχει  αυτή η εντολή; Τι το νέο υπάρχει στο να μιλά κανείς για αγάπη; Όλος ο κόσμος  κινείται από αγάπη. «Κανείς δεν κάνει κάτι,  εάν δεν είναι ερωτευμένος», έλεγε ήδη στην εποχή του ο Άγιος Αυγουστίνος.

Ας δούμε όμως, σε πια στιγμή ο Κύριος δίνει αυτή την εντολή, διότι αυτό σίγουρα θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε, πως πράγματι η εντολή της αγάπης, που δίνει ο Ιησούς, είναι πάντα νέα.

Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη διαβάζουμε: «Όταν εκείνος (ο Ιούδας) έφυγε, λέει ο Ιησούς: «Ήρθε τώρα η ώρα να φανερωθεί η δόξα του Υιού του κι ο Θεός να δοξαστεί δι’  αυτού» (Ιωάν. 13, 31).Είναι η στιγμή που ο Ιούδας φεύγει  για να προδώσει: αρχίζει το Πάθος.  Ο Σταυρός είναι η «δόξα»  του Ιησού και του Πατέρα, διότι είναι το αποκορύφωμα της θεϊκής προσφοράς για μας. «ήρθε γεμάτος χάρη θεϊκή κι αλήθεια για μας»  (Ιωάννης 1,14) – είναι η αγάπη που προσφέρεται μέχρι το θάνατο του Σταυρού. Ο Σταυρός είναι η υπέρτατη φανέρωση  της καρδιάς του Θεού. Εκεί βρίσκεται  η πηγή της αληθινή αγάπης, είναι η ίδια η Αγάπη. «Ο Θεός είναι αγάπη»(Α΄Ιωαν. 4,16)

 Ο ευαγγελιστής αναφερόμενος στο λόγο του Ιησού, συνεχίζει: "Σ’ αυτό συνίσταται η αγάπη: όχι ότι εμείς αγαπήσαμε το Θεό αλλά ότι Εκείνος μας αγάπησε και  έστειλε τον Υιό Του, που θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας." (Α Ιωάννη 4,10).

Να λοιπόν ποια είναι η καινοτομία σ’ αυτή την εντολή:  «όπως με αγάπησε ο Πατέρας, έτσι σας αγάπησα κι εγώ» (Ιωαν. 15,9). Η σωστός τρόπος να αγαπά κανείς είναι ο τρόπος με τον οποίο μας αγαπά  ο Χριστός.

Ο Ιησούς έζησε αυτή την αγάπη μέχρι το τέλος, μας αγάπησε έτσι  όπως είμαστε, μας συγχώρησε την αμαρτία μας προσφέροντας τη ζωή του, για να ζήσουμε μαζί του.

Με το θάνατό του, μας κατέστησε υιοθετημένα παιδιά του Πατέρα του και μεταξύ μας αδέλφια. Τώρα πρέπει να παραμείνουμε παιδιά του Θεού και αδέλφια μεταξύ μας. Ο Κύριος μας υπέδειξε τον τρόπο για να ζούμε ενωμένοι μαζί του και με τον πλησίον μας, με όλους τους αδελφούς μας. Όμως δεν μας συμβούλεψε, ούτε μας παρακάλεσε, αλλά μας έδωσε μία  εντολή να αγαπιόμαστε: «Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλο».

Δεν είναι λοιπόν ηρωισμός και κατόρθωμα η κάθε προσπάθεια αγάπης μεταξύ των χριστιανών, είναι καθήκον. Είναι απόδειξη πως παραμένουμε μαθητές του Ιησού. Όποιος δεν αγαπά δεν μπορεί να είναι μαθητής, εφόσον δεν μένει ενωμένος με το Θεό και με την ενσαρκωμένη Αγάπη που είναι Ο λόγος!  Ο Υιός ο Μονογενής του Θεού. Ας το προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό. Δεν βλέπω να έχει πολλές ερμηνείες αυτός ο λόγος.

Για να παραμένουμε σ’ αυτή την αγάπη, έχουμε ανάγκη από το Άγιο Πνεύμα που είναι το Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, η  τέλεια Αγάπη και Κοινωνία μεταξύ των Τριών Προσώπων, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται από τον Υιό στους Αποστόλους και μαθητές του «όταν δε έλθη ο παράκλητος  ον εγώ πέμψω  υμιν, το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός  εκπορεύεται» (Ιωαν. 15,25), για να εξασφαλίζει την ενότητα και την κοινωνία μεταξύ όλων εκείνων που πιστεύουν στον  Ένα και Τριαδικό Θεό.

 Η εντολή της αγάπης που δίνει ο Χριστός δεν είναι νέα  για το περιεχόμενο της, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να βιώνεται και για τις δυνατότητες που μας προσφέρει. Τώρα πράγματι μπορούμε, αν θέλουμε, να αγαπιόμαστε ως αδέλφια, διότι  Εκείνος πρώτος μας αγάπησε.

Ο Ιησούς μας ζητά και μας βοηθά να πάμε πιο πέρα: να αγαπούμε και εκείνους που δεν μας αγαπούν,  αυτούς που μας καταδιώκουν, που μας μισούν, να αγαπούμε ακόμη και τους εχθρούς μας. Να αγαπούμε δηλαδή  τον αδελφούς μας  γι’ αυτό που είναι και όχι για δικό μας όφελος.

Να λοιπόν γιατί είναι αδιανόητο στις παραμονές του 2014 να υπάρχουν χριστιανοί που όχι μόνο δεν αγαπούν όσους δεν ανήκουν στο δικό τους δόγμα, αλλά και ίσως τους μισούν, τους θεωρούν ανταγωνιστές, ίσως και εχθρούς. Αυτός όμως ο τρόπος συμπεριφοράς δεν έχει καμία σχέση με τη Διδασκαλία του Χριστού. Ο Χριστός δίδαξε να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας, πόσον μάλλον τους αδελφούς μας! Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε και το ζούμε, τόσο πιο εύκολα θα πείσουμε και σε όσους το κηρύττουμε!

Οι σημερινοί μαθητές του Ιησού, αλλά και όλων των εποχών, οφείλουν να αγαπούν κάθε άνθρωπο, όποια και αν είναι η κατάστασή του, όποιο κι είναι το πιστεύω του, όποια και αν είναι η πατρίδα του, διότι ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά είναι αντικείμενο της αγάπης του ίδιου του Θεού. Η αγάπη του Χριστού δεν περιορίζεται σε δόγματα, χρώματα και κόμμα, αλλά αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, διότι είναι εικόνα του Θεού. Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουμε, αν αυτό δεν το προσπαθούμε και δεν το τηρούμε, τότε ότι κι αν κάνουμε, ματαιοπονούμε.

Τότε ακόμη και ο λατρευτικές μας πράξεις και οι ευλάβειές μας και η τιμή και οι πανηγύρεις μας προς τιμή των Αγίων δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιδερμικοί συναισθηματισμοί που απλώς παρουσιάζουν μία φαινομενική πίστη που όμως δεν αγγίζει τη ζωή μας.  Τότε η πίστη μας μοιάζει με ένα ειδικό ένδυμα που το φορούμε σε ώρες υπηρεσίας και το αποβάλλουμε σε όλες τις άλλες στιγμές της ζωής μας. Ο Κύριος όμως μας λέει: «από αυτό θα γνωρίσουν οι άλλοι ότι είστε μαθητές μου αν αγαπάτε ο ένας τον άλλο». (Ιωάν. 13, 35)

Ο κόσμος έχει ανάγκη από αυτή την αγάπη, την έχει ανάγκη η ίδια η Εκκλησία, την έχει ανάγκη η ίδια η κοινωνία. Ο Χριστιανός οφείλει να είναι ο ίδιος μέσα στην Εκκλησία Ναό και στην Εκκλησία Λαό.

Πρέπει όλοι οι Χριστιανοί να γίνουμε όργανα της αγάπης του Θεού, όχι με τα λόγια αλλά με την ίδια τη ζωή μας και αυτό είναι το δύσκολο. Αν το προσπαθήσουμε αυτό μόνοι μας, σίγουρα δεν θα τα καταφέρουμε και ίσως απογοητευτούμε , αν όμως το προσπαθήσουμε μαζί με το Χριστό και μαζί με όλους εκείνους που αληθινά πιστεύουν στο Χριστό, τότε  είναι βέβαιο πως θα τα καταφέρουμε. Όποιος δεν πείθεται  γι’ αυτό, ας το δοκιμάσει!

Νικόλαος Καθολικός Αρχιεπίσκοπος