Ο Πάπας Πίος ΙΒ', ο Χίτλερ και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

O Πάπας Πίος ΙΒ'

Πρόκειται για δύο αποσπάσματα διάρκειας 10 λεπτών το καθένα από ένα έγκριτο ντοκυμαντέρ ιστορίας της RAI με αγγλικούς υπότιτλους, για την στάση του Πάπα Πίου ΙΒ' (1939-1958) στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τη σχέση του με τον Χίτλερ και το ναζισμό καθώς και για τη "σιωπή" που τήρησε απέναντι στη γενοκτονία των Εβραίων. 

Πέρα από το ενδιαφέρον κινηματογραφικό υλικό, παρουσιάζονται πρώην απόρρητα διπλωματικά έγγραφα καθώς και μαρτυρίες συνεργατών τόσο του Τσώρτσιλ όσο και του Χίτλερ.

Στο πρώτο απόσπασμα παρουσιάζονται έγγραφα του βρετανικού Foreign Office που αποκαλύπτουν τη συμμετοχή του τότε Πάπα στην μυστική οργάνωση Black Orchestra που είχε ως σκοπό την δολοφονία του Χίτλερ. Επίσης παρουσιάζονται οι λόγοι που ανάγκαζαν τον Πάπα να είναι πολύ προσεχτικός σε οποιαδήποτε δήλωσή του κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Κάντε κλικ εδώ για να το δείτε.

Στο δεύτερο απόσπασμα παρουσιάζονται το σχέδιο του Χίτλερ να αιχμαλωτίσει τον Πάπα και τους Καρδινάλιους μεταφέροντάς τους στη Γερμανία,  το φιλανθρωπικό έργο του Πάπα κατά την διάρκεια του πολέμου, το πώς κατάφερε να σώσει εβραίους κρύβοντάς τους μέσα στο Βατικανό και σε διάφορες εκκλησίες, το πώς έτρεξε αμέσως μετά το βομβαρδισμό της Ρώμης ανάμεσα στα χαλάσματα, τους νεκρούς και τραυματίες, αλλά και το βαρύ τίμημα που πλήρωσε η Καθολική Εκκλησία απέναντι στους Ναζί, για να παραμείνει πιστή στα λόγια του Ιησού.

Ο Πάπας Πίος ΙΑ' και η σύγκρουσή του με το φασισμό

O Πάπας Πίος ΙΑ'

Ο Πάπας Πίος ΙΑ' (1922-1939) κατά κόσμον Achille Ratti, δεν γνώριζε τη διπλωματική γλώσσα ούτε μάσαγε και τα λόγια του. Η αρχιερατεία του συνέπεσε με την γέννηση του ναζισμού και του φασισμού στην Ευρώπη. Γρήγορα ήρθε σε σύγκρουση με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι αντιδρώντας έντονα, προφορικά και γραπτά στους ρατσιστικούς νόμους αλλά και στην κατάργηση κατηχητικών και καθολικής νεολαίας στη Γερμανία και την αναγκαστική ενσωμάτωση των νέων στη χιτλερική νεολαία.

Στο 5λεπτο βίντεο που ακολουθεί με αγγλικούς υπότιτλους παρουσιάζεται πολύ εμπεριστατωμένα το θολό τοπίο στην Ευρώπη παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο εριστικός και ειλικρινής χαρακτήρας του Πάπα αλλά και οι μυστηριώδεις συνθήκες του ξαφνικού θανάτου του, παραμονές της δημοσίευσης μιας εγκυκλίου που καταδίκαζε τον ναζισμό και το φασισμό και που τελικά δεν δημοσιεύτηκε ποτέ....

Η μνήμη του είναι ακόμα ζωντανή στην Καθολική Εκκλησία αφού αυτός θέσπισε την εορτή του Χριστού Βασιλιά, μια ξεκάθαρη απάντηση σε κάθε μορφής ρατσισμό.

Καθολικός Ιερέας το πρώτο θύμα της 11/09/2001

Ο π. Mychal ανασύρεται νεκρός από τους Δίδυμους Πύργους

O π. Mychal F. Judge (1948-2001), φραγκισκανός, εφημέριος του Πυροσβεστικού Σώματος της Νέας Υόρκης, είναι το πρώτο καταγεγραμμένο θύμα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στους δίδυμους πύργους, αψηφώντας τον κίνδυνο, για να είναι κοντά στα πνευματικά του παιδιά, τους πυροσβέστες, και για να προσφέρει το ευχέλαιο, εξομολόγηση σε όποιον το είχε ανάγκη, ένα λόγο παρηγοριάς. Ήταν ένας καλός ποιμένας που θυσίασε την ίδια του τη ζωή για τα πρόβατά του. 
Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή του! 

Απολογητική περί αγαμίας του Καθολικού Κλήρου

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απάντηση σε προσβλητικό σχόλιο ορθόδοξου για τον άγαμο κλήρο της Καθολικής Εκκλησίας.

Αγαπητέ φίλε, επίτρεψέ μου με την σειρά μου να σε διορθώσω και εγώ επειδή καλό είναι να μην μανιπολάρουμε την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση και να τα παρουσιάζουμε όπως συμφέρει τον εγωισμό μας, απομονώνοντας κάποια κείμενα από τα συμφραζόμενα, εμπαίζοντας έτσι το  Θεό και τους ανθρώπους. Είναι πραγματικά κρίμα αντί να λέμε ουσιαστικά πράγματα, να παίζουμε με τις λέξεις.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι η αγαμία του καθολικού κλήρου αποτελεί πρακτική και όχι διδασκαλία της Καθολικής Εκκλησίας. Όποτε η ίδια κρίνει απαραίτητη την αναβίωση του έγγαμου κλήρου όπως συνέβαινε σε πολλές περιοχές μέχρι την Οικουμενική Σύνοδο του Τρέντο (1564), θα το κάνει.
Καταρχήν η Αγία Γραφή δεν είναι Κοράνι. Οι θεόπνευστοι συγγραφείς των Γραφών δεν ήταν μέντιουμ, ούτε χρησιμοποιούσαν την «μέθοδο της αραβικής γραφής» όπως κάποιος αστρολόγος στην τηλεόραση που γράφοντας ορνιθοσκαλίσματα προβλέπει το μέλλον. Με βάση αυτό, το επιχείρημά σου να συνδέσεις το Ματθ. 19:11-12 με το μοναχισμό που είναι παντελώς άγνωστος στην αποστολική περίοδο και πρωτοεμφανίζεται ….250 χρόνια αργότερα στην Αίγυπτο,  είναι παντελώς ατυχές. Και ένας λαικός μπορεί να παραμείνει άγαμος για την βασιλεία των Ουρανών χωρίς να υποχρεωθεί να μπλέκει με μοναστήρια, ηγουμένους κλπ.

Όπως ατυχής είναι και η προσπάθειά σου να εμφανίσεις τον Απόστολο Παύλο ως υπέρμαχο της έγγαμης ζωής του κλήρου. Όποιος έχει διαβάσει χωρίς παρωπίδες όλες τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, βλέπει ότι υπάρχουν εξίσου σημαντικά εδάφια, τα οποία ίσως κρύβεις με το σκουπάκι κάτω από το χαλί, εσκεμμένα: Α’ Κορ 7, 7-8 θέλω γὰρ πάντας ἀνθρώπους εἶναι ὡς καὶ ἐμαυτόν· ἀλλ' ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ, ὃς μὲν οὕτως, ὃς δὲ οὕτως.  Λέγω δὲ τοῖς ἀγάμοις καὶ ταῖς χήραις, καλὸν αὐτοῖς ἐστιν ἐὰν μείνωσιν ὡς κἀγώ.
Επίσης, λίγο πιο κάτω λέει, Α Κορ 7, 25-27 Περὶ δὲ τῶν παρθένων ἐπιταγὴν Κυρίου οὐκ ἔχω, γνώμην δὲ δίδωμι ὡς ἠλεημένος ὑπὸ Κυρίου πιστὸς εἶναι.  νομίζω οὖν τοῦτο καλὸν ὑπάρχειν διὰ τὴν ἐνεστῶσαν ἀνάγκην, ὅτι καλὸν ἀνθρώπῳ τὸ οὕτως εἶναι.  δέδεσαι γυναικί; μὴ ζήτει λύσιν· λέλυσαι ἀπὸ γυναικός; μὴ ζήτει γυναῖκα.

Και αυτή είναι η γνώμη ενός Αποστόλου, του οποίου οι επίσκοποι είναι διάδοχοι και οι ιερείς αντιπρόσωποι. Και μαζί με με τα Τιτ 1,6 και  Ματθ. 19,11-12 που παραθέτεις, όχι μόνο συμπεραίνουμε λογικά και ισορροπημένα αλλά γνωρίζουμε ότι η αγαμία αποτελούσε επιλογή ήδη από την αποστολική περίοδο με τον έγγαμο κλήρο φυσικά να υπερτερεί.

Το βλέπουμε και στους αποστολικούς κανόνες αν και ο Καν. Ε που παραθέτεις είναι παντελώς άσχετος με το θέμα μας επειδή δεν αναφέρεται στην αγαμία του κλήρου αλλά απλά και πολύ σωστά αφορίζει και καθαιρεί όσους κληρικούς  παρατάνε τις συζύγους τους.

Αντίθετα, πάλι ξεχνάς εσκεμμένα να παραθέσεις από τους ίδιους αποστολικούς κανόνες τον Κανόνα ΚΣΤ’ που λέει ξεκάθαρα ότι Τῶν εἰς κλῆρον προσελθόντων ἀγάμων, κελεύομεν βουλομένους γαμεῖν, ἀναγνώστας, καὶ ψάλτας μόνους, και με απλά ελληνικά ότι όσοι μπήκαν στις τάξεις του κλήρου άγαμοι αλλά θέλουν στη συνέχεια να παντρευτούν, να χειροθετούνται μόνο μέχρι το βαθμό του ψάλτη και του αναγνώστη, οι δε υπόλοιποι άγαμοι που δεν άλλαξαν ιδέα, να χειροτονούνται ιερείς.

Και ακόμα λίγο παρακάτω στο ίδιο κείμενο ο κανόνας ΝΑ’ λέει ότι Εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τοῦ ἱερατικοῦ, γάμου, καὶ κρεῶν, καὶ οἴνου, οὐ δι' ἄσκησιν, ἀλλὰ διὰ βδελυρίαν ἀπέχηται, ἐπιλαθόμενος ὅτι πάντα καλὰ λίαν, καὶ ὅτι ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν ὁ θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ βλασφημῶν διαβάλλῃ τὴν δημιουργίαν, ἢ διορθούσθω, ἢ καθαιρείσθω, καὶ τῆς ἐκκλησίας ἀποβαλλέσθω. Ὡσαύτως καὶ λαϊκός. Δεν νομίζω ότι το κείμενο χρειάζεται μετάφραση.
Και αν δεχτούμε την γνώμη των ιστορικών επιστημόνων ότι οι Αποστολικοί Κανόνες μόνο αποστολικοί δεν είναι αλλά άρχισαν να συντάσσονται μετά το 90 μ.Χ. αλλά δίνουν ανεκτίμητες πληροφορίες για την δομή και οργάνωση της εκκλησιαστικής ζωής κατά την πατερική περίοδο, τότε η εντύπωση που προσπαθείς να δώσεις για την εκκλησιαστική πρακτική….πάει σύννεφο.

Και καταλήγοντας (ποτέ δεν μου άρεσε η απολογητική, από τότε που ήμουν φοιτητής Θεολογίας στη Ρώμη) η Α’ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας το 325 που πήρε θέση για τον Άρειο, το βάπτισμα των αιρετικών, τον ευνουχισμό και την μετάληψη των ετοιμοθανάτων, δεν ασχολήθκε καν με την σημαντική για τα τότε εκκλησιαστικά δεδομένα Σύνοδο της Ελβίρας (306) που λέει ακριβώς το αντίθετο από τους αποστολικούς κανόνες: 2c Can. 33. Placuit in totum prohibere episcopis, presbyteris et diaconibus, vel omnibus clericis positis in ministerio, abstinere se a coniugibus suis et non generare filios: quicumque vero fecerit, ab honore clericatus exterminetur. Δηλαδή οι επίσκοποι, πρεσβύτεροι και διάκονοι να απέχουν από τις γυναίκες τους και να μην κάνουν παιδιά. ‘Οποιος συνεχίζει, θα καθαιρείται. Η Σύνοδος της Ελβίρας ήταν γνωστή στους Αγίους Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, και δεν ασχολήθηκαν με τις αποφάσεις της επειδή απλά δεν βρήκαν τίποτα το επιλήψιμο, ενώ ασχολήθηκαν με τον ευνουχισμό. Λόγια καθαρά σαν το γάργαρο νερό.

Καλό είναι λοιπόν να έχουμε μια ισορροπημένη εικόνα της μακραίωνης εκκλησιαστικής ζωής και όχι να τα παρουσιάζουμε ανεύθυνα και μονόπλευρα όπως εμείς θα θέλαμε να είναι. Βέβαια ύστερα από τουλάχιστον 450 χρόνια υποχρεωτικής αγαμίας του κλήρου, η πλειοψηφία των καθολικών έχουν συνδυάσει στη συνείδησή τους την ιεροσύνη με την αγαμία. Οπότε όποιος επιλέγει να χειροτονηθεί, επιλέγει ελεύθερα να μιμηθεί σε όλα τον Ιησού Χριστό και τον Απόστολο Παύλο.
Τέλος τα όσα λες για αγαμία και ομοφυλοφιλία στα καθολικά ιεροσπουδαστήρια, επίτρεψέ μου, εμένα που έζησα επί 7 χρόνια σε ιεροσπουδαστήριο στη Ρώμη και συμβίωσα στο διάστημα αυτό με εκατοντάδες νέους που πέρασαν από εκεί κατά την επταετία, και γνώρισα εκατοντάδες άλλους νέους από άλλα ιεροσπουδαστήρια μέσω του Πανεπιστημίου, να καγχάσω. Και μάλιστα σε ενθαρρύνω να γράψεις κάποιο Άρλεκιν σχετικό με το θέμα. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα εκτιμήσουν την οργιάζουσα φαντασία σου.

Στο ετοιμόρροπο κτίριο που ζούσα αγαπητέ μου, οι τοίχοι ήταν λεπτοί , άκουγα τα πάντα, όπως το όταν αερίζονταν οι διπλανοί, οι από πάνω και οι από κάτω, στα διπλανά δωμάτια, από το αυτί και μόνο καταλάβαινες ποιος και ποιοι έμπαιναν στο κάθε δωμάτιο, το τί λέγανε και το τι κάνανε, το κουτσομπολιό έδινε και έπαιρνε για χίλια δύο θέματα, αλλά δεν είδα καμία περίπτωση ομοφυλόφιλου… ειλικρινά. Δεν είναι κάτι που μπορεί να κρυφτεί επί 7 χρόνια ούτε από εμένα, ούτε από όλους τους άλλους, και δεν θεωρώ τον εαυτό μου κουτορνίθι, ούτε αγαθό.

Δεν είμαστε εμείς  οι καθολικοί αυτοί που καμαρώνουμε για τους Αρχιεπισκόπους με Ηπατίτιδα, για τους μητροπολίτες που παίζουν με τις Barbie, για τις Σουλτάνες του Αιγαίου, για τις καυτές τηλεφωνικές συνομιλίες μητροπολιτών και ηγουμένων με αγόρια έλληνες και αλλοδαπούς.

Όσοι χιλιάδες νέοι γεμίζουν ασφυκτικά το Γκάζι της Αθήνας, γνωστό και ως gay village, ή παίρνουν μέρος στην ημέρα υπερηφάνειας στην πλατεία Κλαυθμώνος, ή κατακλύζουν τις ιστοσελίδες με αγγελίες γνωριμιών, δεν μπήκαν μικροί σε ιεροσπουδαστήρια, ούτε συγχνωτίζονταν με αρρένες. Και γενικότερα δεν είχαν και ούτε τους απασχολεί να έχουν σχέση με οποιαδήποτε εκκλησία.

Το επαναλαμβάνω για τελευταία φορά (τα έχω γράψει εμπεριστατωμένα σε προηγούμενες απαντήσεις μου στο ίδιο θέμα) ότι η ομοφυλοφιλία και η παιδεραστία ουδεμία σχέση έχουν με την αγαμία του καθολικού κλήρου. Είναι δύο πρακτικές/φαινόμενα ιδιαίτερα διαδεδομένες παντού, και είναι αναπόφευκτο κάποιοι από αυτές τις ομάδες να εισχωρήσουν στον καθολικό κλήρο, αλλά η αναλογία είναι πολύ μικρή, αλλά κραυγαλέα όταν βγαίνει στη φόρα λόγω της φύσως της ιερατικής κλήσης.
Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, των άρλεκιν και των παρωπίδων.

Η Καθολική Εκκλησία όπως την γνώρισα εγώ επί 7 χρόνια στη Ρώμη των χιλιάδων ιεροσπουδαστών και δοκίμων, αλλά και στην Ελλάδα, πριν και μετά, δεν είναι όπως την φαντάζεστε κ. Χατζησταυρίδη στο μυαλό σας. Όπως και δεν είναι τέτοια η Εκκλησία που γνώρισαν οι προηγούμενες γενεές και της οποίας ο άγαμος κλήρος γέννησε χιλιάδες στρατιές επώνυμων και ανώνυμων ιερέων αγίων, ιεραποστόλων, μαρτύρων και ομολογητών. Και καλό είναι άλλη φορά πριν γράψουμε κάτι, να το σκεφτόμαστε δις, όχι λόγω του συντηρητισμού της συγκεκριμένης ιστοσελίδας, απλά επειδή μπορεί τα γραπτά μας να τα διαβάσουν άνθρωποι πιο μπασμένοι στα πράγματα και να γίνουμε και ριντίκολο. Αυτά….

Οι καρποί του οικουμενικού Διαλόγου

Αν αναλογιστούμε οτι μέχρι πριν 50-60 χρόνια δεν υπήρχε καμία επαφή ανάμεσα σε καθολικούς και ορθόδοξους ιεράρχες αλλά μόνο παγωνιά και αντιπαράθεση, σήμερα έχουν βγάλει πολλές άκρες.

Μπορούμε να διανοηθούμε τί τεράστιες προόδους έχουν γίνει ώστε ο Πάπας Βενέδικτος όταν επισκέφτηκε στην Πόλη τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο 2006 του έδωσαν ψαλτήρι και έψελνε στα ελληνικά τα τροπάρια του Όρθρου? Το παρατήρησε κανείς αυτό?
Πόση πρόοδος δεν έχει σημειωθεί από την εποχή που ο προκάτοχός του Λέων ο 13ος το 1898 (?) είχε απευθυνθεί στις Ορθόδοξες Εκκλησίες καλώντας να επιστρέψουν στο μαντρί λες και ήταν μαύρα πρόβατα?

Ή το 1995 όταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' μέσα από την εγκύκλιό του "Ίνα πάντες έν ώσι" της οποίας συμμετείχα στο Βατικανό στη μετάφραση, έφτασε στο σημείο να προσκαλέσει τους Ορθόδοξους να του προτείνουν πώς θα μπορεί να ασκηθεί το παπικό πρωτείο? Ποιός? Ένας Πάπας!
Τουλάχιστον στην Αθήνα, όταν πανηγυρίζει μια καθολική ενορία, παρίσταται και ορθόδοξος ιερέας.

Στη Σύρο, ο καθολικός Επίσκοπος και ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης απευθύνουν την πρωτοχρονιά κοινό μήνυμα. Αυτό ήταν αδιανόητο πριν λίγες δεκαετίες!

Η μητέρα μου, ορθόδοξη, επειδή τέλεσε μόνο καθολικό γάμο στο εξωτερικό και όχι ορθόδοξο, της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια! Αυτά δεν συμβαίνουν πλέον.

Έπειτα από 1000 χρόνια χωρισμού δεν μπορούν να τα ξαναβρούν μέσα σε λίγα χρόνια. Αυτό οφείλεται τόσο στο γεγονός οτι το Παπικό Πρωτείο δεν είχε τις διαστάσεις που έχει σήμερα όσο και στο γεγονός οτι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει κατακερματιστεί σε δεκάδες εκκλησίες όπου η κάθε μια έχει τις δικές ενστάσεις.

Παρόλα αυτά όμως ο διάλογος για την επανένωση συνεχίζεται, πολλά βήματα έχουν γίνει και πολλά περισσότερα θα γίνουν ακόμα και αυτό ακριβώς επειδή είναι διάλογος βασιζόμενος στην αγάπη και στην αλήθεια και όχι σε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.

Απάντηση σε λίβελλο του Πατριάρχη Μόσχας κατά της Καθολικής Εκκλησίας

Τότε ακόμα (1980) δεν είχε μεν
αρχίσει η μαζική ίδρυση καθολικών ναών, όμως υπήρχε ήδη το προαίσθημα
της αρχής αυτής της διαδικασίας. Και η Σύνοδος ακύρωσε την απόφαση.

Δεν μας τα λέει καλά ο νυν Πατριάρχης Μόσχας και τότε Μητροπολίτης Σμολένσκ!
Αλλά τί να κάνουμε όταν έχουμε επιλεκτική μνήμη!

Ουδέποτε τις τελευταίες δεκαετίες η Καθολική Εκκλησία ίδρυσε ναούς σε Ρωσία/Ουκρανία για να προσηλυτίσει ορθόδοξους.

Το 1595 υπογράφηκε η Ένωση της Βρέστης σύμφωνα με την οποία μεγάλο μέρος των χριστιανών της Ανατολικής Ευρώπης επανενώθηκε με την Εκκλησία της Ρώμης διατηρώντας την Βυζαντινή Θεία Λατρεία. Η ένωση αυτή δεν έγινε δια πυρός και σιδήρου.
Το σχίσμα ανάμεσα στην Καθολική και Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ήταν όπως το εννοούμε σήμερα.

Το Σχίσμα ανάμεσα σε Ρώμη και Κωνσταντινούπολη έγινε το 1054. Το Σχίσμα ανάμεσα σε Ρώμη και Μόσχα έγινε το 1595. Αυτό σημαίνει οτι μέχρι τότε Ρώμη και Μόσχα βρισκόντουσαν σε εκκλησιαστική κοινωνία.

Το Ορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας ήταν σε κοινωνία με την Ρώμη μέχρι το 1726. Τότε υπήρξε διχασμός στην τοπική Εκκλησία της Αντιοχείας σχετικά με την διαδοχή στον Πατριαρχικό Θρόνο και εξελέγησαν δύο Πατριάρχες. Ο Πάπας Ρώμης αναγνώρισε τον έναν και έτσι δημιουργήθηκε σχίσμα με 2 Πατριαρχεία. Αλλά και στη συνέχεια οι ελληνικές εκκλησίες στη Νότια Ιταλία βρίσκονταν σε κοινωνία και με τη Ρώμη και με την Κωνσταντινούπολη.

Το οριστικό σχίσμα επήλθε το 1870 όταν η Α' Οικουμενική Σύνοδος του Βατικανού ανακήρυξε το παπικό αλάθητο και το οτι εκτός Καθολικής Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία, γεγονός που προκάλεσε την αγανάκτηση των Ορθοδόξων Εκκλησιών και όχι μόνο.

Για να επιστρέψω στον νυν Πατριάρχη Μόσχας, ξεχνάει να μας πει οτι το 1946 η Ελληνόρυθμη Καθολική Εκκλησία στην Ουκρανία ("ουνίτες") που αριθμούσε 4 εκατομμύρια πιστούς, αποσπάστηκε με τη βία από το κομμουνιστικό σταλινικό καθεστώς και η περιουσία της, ναοί, μοναστήρια που είτε προυπήρχαν του 1595 είτε χτίστηκαν αργότερα, αποδόθηκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Μόσχας. Οι επίσκοποι, οι ιερείς και φυσικά ο λαός που ήταν η απόλυτη πλειοψηφία αναγκάστηκαν με το ζόρι να απαρνηθούν την Καθολική Εκκλησία, όσοι παρέμειναν πιστοί στη Ρώμη τους περίμεναν η εξορία στη Σιβηρία, οι μυστηριώδεις εξαφανίσεις κλπ. Για το ευτυχές γεγονός μάλιστα δόθηκε και πάρτυ από την πλευρά Κομουνιστών και Ορθόδοξων.

Ο λόγος που αποσπάστηκε η Ελληνοκαθολική Εκκλησία ήταν απλός. Αφού η ηγεσία της βρισκόταν στο εξωτερικό, σε εχθρικό έδαφος, ήταν εκτός ελέγχου και αποτελούσε απειλή για το κομουνιστικό καθεστώς. Ενώ μια εκκλησία με έδρα δίπλα στην Κόκκινη Πλατεία έστω και σακατεμένη όπως την είχε καταντήσει το καθεστώς, ήταν εύκολα ελεγχόμενη. Μην ξεχνάμε οτι πολλοί "επίσκοποι" της Ρώσικης Εκκλησίας ήταν πράκτορες της KGB και κάρφωναν τους πιστούς που προσεύχονταν, γεγονός που αναγνώρισε η Ρωσική Εκκλησία και ζήτησε συγγνώμη. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που οδήγησαν τον Πάπα Πίο Ιβ' το 1950 να αφορίσει όσους ήταν μέλη των κομουνιστικών κομμάτων.

Το 1989 όταν κατέρρευσε το κομουνιστικό καθεστώς, οι καθολικοί απλά πήραν πίσω τους ναούς και τις περιουσίες τους, και αυτό θεωρήθηκε προσηλυτισμός από την Ορθόδοξη Εκκλησία! Το να διεκδικεί εκκλησία τους πιστούς και την περιουσία άλλης εκκλησίας που της είχαν αποδοθεί αυθαίρετα από ένα άθεο καθεστώς, το θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο.
Ας προσέχει λοιπόν ο κάθε Σμολένσκ και Μόσχας όταν μιλάει επειδή τα ιστορικά ντοκουμέντα και μαρτυρίες υπάρχουν στην διάθεση του καθενός.

Μόνο οι ίδιοι οι καθολικοί Ουκρανοί ξέρουν πόσο υπέφεραν και βασανίστηκαν από αυτή την ληστρική απόφαση.

Κατά τα άλλα συμφωνούμε απόλυτα οτι
«Ουσιαστικά και σε εμάς (όπως και στους Καθολικούς) υπάρχει η αμοιβαία
αναγνώριση των Μυστηρίων. Δεν έχουμε Μυστηριακή κοινωνία, όμως
αναγνωρίζουμε τα Μυστήρια... Αν ένας καθολικός κληρικός προσέλθει στην
Ορθοδοξία εμείς τον δεχόμαστε ως κληρικό, δεν τον χειροτονούμε εκ νέου.
Και αυτό σημαίνει ότι de facto αναγνωρίζουμε τα Μυστήρια της Καθολικής
Εκκλησίας».