Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οικουμενισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οικουμενισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 31 Μαρτίου 2020

Μαθήματα αγάπης: Καθολικοί κληρικοί σε ορθόδοξα έδρανα

Το Θεολογικό Οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας φιλοξενεί εδώ και 15 χρόνια σπουδαστές από κάθε γωνιά του πλανήτη, οι οποίοι θέλουν να γνωρίσουν την ελληνική γλώσσα, τον πολιτισµό, αλλά και την ορθόδοξη εκκλησιαστική πραγµατικότητα

Το Θεολογικό Οικοτροφείο της Αποστολικής Διακονίας φιλοξενεί εδώ και 15 χρόνια σπουδαστές από κάθε γωνιά του πλανήτη, οι οποίοι θέλουν να γνωρίσουν την ελληνική γλώσσα, τον πολιτισµό, αλλά και την ορθόδοξη εκκλησιαστική πραγµατικότητα

Μ­ια «ζεστή» αγκαλιά προσφέρει η Εκκλησία µέσω του Θεολογικού Οικοτροφείου της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κάθε καλοκαίρι, µε την ευλογία και τη στήριξη του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυµου, ανοίγει τις πύλες του για να φιλοξενήσει ρωµαιοκαθολικούς κληρικούς και ιεροσπουδαστές από κάθε γωνιά του πλανήτη οι οποίοι θέλουν να µάθουν τη γλώσσα µας και τον πολιτισµό µας, αλλά και να εντρυφήσουν στην ορθόδοξη εκκλησιαστική πραγµατικότητα.

Η «ψυχή» του προγράµµατος είναι ο τιτουλάριος µητροπολίτης Φαναρίου Αγαθάγγελος, γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, που -χωρίς υπερβολή- έχει αφιερώσει τη µισή του ζωή για να πετύχει αυτό το φιλόδοξο εγχείρηµα. Και τα έχει καταφέρει περίφηµα, αφού εδώ και 15 χρόνια το πρόγραµµα λειτουργεί αδιάκοπα, σε συνεργασία µε το Ποντιφικό Συµβούλιο για την ενότητα των χριστιανών.
Το πανέµορφο κτίριο 3.000 τ.µ. βρίσκεται από το 2004 σε ένα καταπράσινο κοµµάτι της Αγίας Βαρβάρας, δίπλα στο ιερό προσκύνηµά της, µακριά από το κέντρο της πρωτεύουσας. Από τα θρανία του Θεολογικού Οικοτροφείου έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια περίπου 450 φοιτητές από 40 και πλέον χώρες του κόσµου και ευδοκιµούν σε αυτό αληθινές και γνήσιες σχέσεις.
Φέτος το καλοκαίρι η επιτυχία του προγράµµατος ξεπέρασε κάθε προσδοκία, αφού οι συµµετέχοντες ξεπερνούν τους 25. Μάλιστα προέρχονται από όλα τα µήκη και πλάτη της γης -από 22 χώρες-, όπως το Μεξικό, το Πράσινο Ακρωτήριο (Cabo Verde), την Κολοµβία, την Ινδία, την Αφρική, τον Καναδά, την Πολωνία, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή κ.ο.κ. Χωρίς να συνυπολογίσουµε τον αριθµό των Αράβων σπουδαστών που φοιτούν στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή στο Μπαλαµάντ του Λιβάνου και θα διαµείνουν για ένα διάστηµα στο oικοτροφείο.
Στην πλειονότητά τους πρόκειται για στελέχη της Ρωµαιοκαθολικής Εκκλησίας, δηλαδή ιερείς και ιεροσπουδαστές που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα και θα διδαχθούν για ενάµιση µήνα την ελληνική γλώσσα, θα επισκεφθούν µοναστήρια, µητροπόλεις, ιδρύµατα, µουσεία, δήµους, αρχαιολογικούς χώρους, ενώ θα γνωρίσουν και τις οµορφιές της πατρίδας µας.
«Είναι ένα πλήρες πρόγραµµα που προσπαθεί να δώσει ψήγµατα απ’ όλα τα κοµµάτια του νεοελληνικού βίου και της παράδοσης της πατρίδας µας. Αυτό το πρόγραµµα έχει δώσει καρπούς σε πολλές πλευρές της Ιστορίας αυτού του κόσµου, γιατί έχει την ευλογία του Θεού. Είναι µια άσκηση στην αγάπη και µια συνύπαρξη ρωµαιοκαθολικών και ορθοδόξων» τονίζει ο µητροπολίτης Φαναρίου Αγαθάγγελος.

ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

«Αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν την πατρίδα µας, αγαπούν τη γλώσσα µας, την ορθόδοξη παράδοση, την ελληνική φιλοσοφία. Αυτό που έχουµε εµείς ως πολύτιµη κληρονοµιά το µοιραζόµαστε µαζί τους, όπως µοιραζόµαστε τις κοινές µας αγωνίες, τα προβλήµατα και τους κοινούς µας αγώνες.
Παράλληλα, το πρόγραµµα είναι µια επένδυση στο µέλλον. Ανθρωποι που συµµετείχαν από τα πρώτα χρόνια σε αυτό το εγχείρηµα σήµερα είναι σηµαντικά στελέχη σε εκκλησίες και θέσεις-κλειδιά σε όλο τον κόσµο, όπως ο γραµµατέας του Ποντιφικού Συµβουλίου, π. Ανδρέας Παλµιέρι, ο διάκονος του Πάπα Φραγκίσκου. Είναι πρέσβεις µας» προσθέτει ο διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας.
Αν και στο πηδάλιο της Ορθόδοξης και της Ρωµαιοκαθολικής Εκκλησίας βρίσκονται δύο φωτισµένοι ποιµενάρχες, οι οποίοι έχουν δείξει σαφή δείγµατα προσέγγισης των δύο Εκκλησιών, εντούτοις δεν παύει να υπάρχει το ζήτηµα των διαφορετικών θρησκευτικών οµολογιών. Ωστόσο, για τους καθολικούς φοιτητές και ιερείς που παρακολουθούν το πρόγραµµα του Θεολογικού Οικοτροφείου κάθε συνάντηση µε το διαφορετικό είναι ένας σπόρος που µπορεί να αναπτυχθεί σε δέντρο όπου πολλοί θα βρουν ανάπαυση και τροφή.
Ολοι πιστεύουν πως η Εκκλησία έχει άλλο προορισµό: να κηρύττει την αγάπη, που είναι υπερβατική και πανανθρώπινη. Επίσης, ο ρόλος των θρησκειών στον σύγχρονο κόσµο δεν είναι να µεγιστοποιήσουν τις δυνάµεις τους, αλλά να βοηθήσουν τον άνθρωπο να ξεφύγει από τις συµπληγάδες της ζωής. Σηµασία έχει, όπως λένε, να γίνονται µικρά βήµατα που να λειτουργούν ως γέφυρες και ως όργανα αµοιβαίας κατανόησης και ανεκτικότητας µεταξύ των ανθρώπων. «Να σεβόµαστε τη διαφορετικότητα του άλλου»
«Πρόκειται για µια ξεχωριστή εµπειρία» αναφέρει στο «Εθνος της Κυριακής» ο 42χρονος ιερέας Ερικ Ροντρίγκες (Eric Rodrigues) από τον Καναδά. «Αν και στο Τορόντο υπάρχουν πολλοί Ελληνες, είναι η πρώτη φορά που επισκέπτοµαι αυτή την πανέµορφη χώρα και µου δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσω τη γλώσσα, την παράδοση και την εκκλησιαστική κουλτούρα. Οι “ανοιχτές” καρδιές των ανθρώπων που συνάντησα εδώ είναι αυτό που θα κουβαλάω πάντοτε µαζί µου».
Ο Ερικ έχει σπουδάσει ∆ογµατική Θεολογία, ενώ αυτή την περίοδο ολοκληρώνει τις διδακτορικές του σπουδές πάντοτε στη συγκεκριµένη κατεύθυνση της θεολογικής επιστήµης. Ωστόσο, αυτό που έχει ενδιαφέρον στη δική του περίπτωση είναι ότι προτού αφιερωθεί στην Εκκλησία εργαζόταν ως βιοχηµικός. Η ιερατική του κλίση τον οδήγησε στο να εγκαταλείψει την προηγούµενη ζωή του. Πλέον έχει ακολουθήσει τον δρόµο του Χριστού και της Εκκλησίας, κάτι που τον ικανοποιεί απόλυτα.
Αν και µόλις 23 ετών, ο καθολικός ιεροσπουδαστής Βίκτορ Σεζάρι (Wiktor Cezary) από την Πολωνία πληροφορήθηκε το πρόγραµµα του οικοτροφείου από κάποιον φίλο του που είχε έρθει πριν από δύο χρόνια στην Ελλάδα και αποφάσισε φέτος να µη χάσει αυτήν τη µοναδική ευκαιρία.
Γνώριζε, σε σχέση µε την εκκλησιαστική κατάσταση, ότι είναι µια χώρα ορθόδοξη που η πλειονότητα των πιστών ανήκει σε αυτή την οµολογία. Και ακόµη µία εικόνα που είχε για την πατρίδα µας, όπως και πάρα πολλοί συµπατριώτες του, ήταν αυτός ο ωραίος ήλιος που ανατέλλει και δύει πάνω από τα εκπληκτικά κυκλαδίτικα σπιτάκια. «Αυτήν τη µαγευτική εικόνα είχα» λέει χαµογελώντας. «Ωστόσο, όσο βρίσκοµαι εδώ πιστεύω ότι αυτή η χώρα είναι ακόµα πιο όµορφη γιατί έχει ανοιχτόκαρδους ανθρώπους. Αν και ζω σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, υπάρχουν κάποια πράγµατα που είδα για πρώτη φορά. Δεν είναι συνηθισµένη εικόνα να βλέπεις ανθρώπους που περνάνε το πρωί από την Εκκλησία. Καταλαβαίνεις ότι υπάρχει έντονη ευσέβεια του κόσµου ακόµη και από τους νέους. Η πόλη της Αθήνας σού δίνει την αίσθηση ότι δεν έχει αρχή ούτε τέλος» σηµειώνει ο 23χρονος Βίκτορ.
Οι γνώσεις του για την Ελλάδα, την Ιστορία και τον πολιτισµό µάς ξάφνιασαν ευχάριστα. Ο λόγος για τον 33χρονο καθολικό κληρικό, Χοσέ Γκαρσία Λούις (Garcia Jose Luis), από το Μεξικό.
«Η Ελλάδα είναι µια χώρα πασίγνωστη για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισµό της, τους Ολυµπιακούς Αγώνες, τον τόπο όπου γεννήθηκε η φιλοσοφία. Ωστόσο έγινε γνωστή τα τελευταία χρόνια και για την οικονοµική της κρίση. Είµαι χαρούµενος που συµµετέχω στο πρόγραµµα του οικοτροφείου. Εχω εντυπωσιαστεί από τη φιλοξενία των ανθρώπων. Οι δύο λαοί έχουν πολλά κοινά στοιχεία».
Για το τέλος αφήσαµε τον 24χρονο ιεροσπουδαστή Ερνάνι Ντίας Φόρτες (Hernany Dias Fortes), που κατάγεται από το Πράσινο Ακρωτήριο. Πρόκειται για ένα µέρος που βρίσκεται στη µέση του Ατλαντικού, 460 χλµ. από τις ακτές της Σενεγάλης, ένα σύµπλεγµα από 10 µεγάλα και πολλά µικρότερα νησιά.
«Eχω ενθουσιαστεί που βρίσκοµαι στην Ελλάδα. Εκτός από πανέµορφη χώρα, έχει τόσο πλούσια Ιστορία που είναι αξιοζήλευτη. Αυτά που διαβάζω όλα αυτά τα χρόνια, φιλοσοφικά και αρχαιοελληνικά κείµενα, βίους αγίων, τώρα πια τα είδα από κοντά. Οµορφοι και φιλόξενοι άνθρωποι… Διδάσκοµαι µια υπέροχη γλώσσα και νιώθω ευλογηµένος» καταλήγει ο 24χρονος Ερνάνι.

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Ο ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜΠΑΣΤΟΥΝΑΣ...


Ο Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας, λόγιος ιεράρχης, συγγραφεύς πολλών σημαντικών βιβλίων, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, δόκιμος κήρυκας του θείου λόγου και ζηλωτής πυρίπνους, στο κήρυγμά του προς τους πιστούς της επαρχίας του (θα αναγνωσθεί επ' εκκλησίαις την προσεχή Κυριακή 15 Δεκεμβρίου), αποδεικνύει με αδιαμφισβήτητο τρόπο πόσο φρικτοί αιρετικοί είναι οι παπικοί. Και για να το αισθητοποιήσει στο ποίμνιό του, τούς παραλληλίζει με τους Χιλιαστές προτρέποντάς τους πατρικά:
Θά θυμᾶστε, ἀγαπητοί μου, ὅτι στά χωριά σας πού ἔρχομαι σᾶς λέγω γιά τούς Χιλιαστές, τούς ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, ὅταν σᾶς ἐπισκέπτονται γιά νά σᾶς παραπλανήσουν, νά τούς λέτε πρῶτα ὅτι ἐμεῖς ἔχουμε γιά Θεό τήν Ἁγία Τριάδα, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Νά τούς λέτε ἔπειτα ὅτι ἐμεῖς προσκυνᾶμε τήν Παναγιά καί ὅτι ἐμεῖς κάνουμε τόν Σταυρό μας. Μάλιστα σᾶς λέγω νά παίρνετε καί μιά εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς καί νά λέτε στόν Χιλιαστή: «Προσκύνα ἐδῶ! Κάνε τόν Σταυρό σου»! Καί θά θυμᾶστε πού σᾶς λέγω ἔπειτα, ἄν αὐτός δέν προσκυνάει τήν εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς καί ἄν δέν κάνει τόν Σταυρό του, νά παίρνετε τήν μπαστούνα πίσω ἀπό τήν πόρτα καί νά τόν κυνηγᾶτε, νά τόν «λακᾶτε» ἀπό τό χωριό σας. Νά μήν τόν χτυπήσετε ὅμως μέ τήν μπαστούνα, ἀλλά μόνο νά τόν φοβήσετε γιά νά φύγει. 
Το παραπάνω απόσπασμα είναι εξόχως αποκαλυπτικό των ...θεοειδών προθέσεων και συμβουλών του Σεβασμιωτάτου. Ένα του λείπει, ταπεινώς φρονούμε. Σε επόμενο Κυριακάτικο εγκύκλιο κήρυγμά του να προτρέψει τους πιστούς να ακολουθήσουν το παράδειγμα του προφήτου Ηλία: να σφάζουν τους αιρετικούς, όπως και εκείνος ο μακάριος κατέσφαξε τους ιερείς της αισχύνης. Νομίζω πως ειδικά οι άνθρωποι της υπαίθρου – και δη της επαρχίας του που ασχολείται με την κτηνοτροφία - διαθέτουν τα κατάλληλα χασαπομάχαιρα, ώστε να φέρουν το ποθούμενο αποτέλεσμα και να λάβουν τον μισθό εν τοις ουρανοίς. Γιατί ο απλός εκφοβισμός με την μπαστούνα που προτρέπει ο Σεβασμιώτατος να ακολουθήσουν ως τακτική οι πιστοί του, δεν έχει μεγάλο μισθό εν τοις ουρανοίς. Τουλάχιστον να κάνουν το ...καλό οι άνθρωποι και να λάβουν τον της δόξης στέφανον ακέραιο από τον Κύριο, που θα ευλογεί την εξολόθρευση των αιρετικών που μας μαγαρίζουν. Αμήν. 

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

«Το παρόν και το μέλλον των Βιβλικών σπουδών στην Ορθόδοξη και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία»


Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος σε συνεργασία με την Ρωμαιοκαθολική Θεολογική Σχολή της Κεντρικής Ιταλίας, διοργάνωσε στις 6-7 Ιουνίου Διεθνές Συνέδριο με θέμα: «Το Παρόν και το Μέλλον των Βιβλικών Σπουδών στην Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία». Το συνέδριο φιλοξενήθηκε στις εγκαταστάσεις της Καθολικής Θεολογικής Σχολής της Κεντρικής Ιταλίας και το παρακολούθησαν ο Καρδινάλιος Giuseppe Betori, Αρχιεπίσκοπος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Φλωρεντία, Πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης της Θεολογικής Σχολής, ο Αρχιεπίσκοπος του Arezzo κ. Riccardo Fontana, ο Υπογραμματέας του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Ενότητα των Χριστιανών π. Andrea Palmieri, ο Εφημέριος της Ελληνικής Ορθοδόξου Ενορίας του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου π. Νικόλαος Παπαδόπουλος, καθώς και πολλοί καθηγητές, μελετητές της Βίβλου, ιερείς και λαϊκοί τόσο από τη Ρωμαιοκαθολική όσο και την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Κατά την έναρξη του Συνεδρίου σύντομους χαιρετισμούς απηύθυναν ο Καρδινάλιος Giuseppe Betori (Αρχιεπίσκοπος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Φλωρεντία), ο Καθηγητής Stefano Tarocchi (Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής της Φλωρεντίας) και ο Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης (Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου), ενώ ο π. Χρίστος Χαχαμίδης (Δρ. Θεολογίας, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και μέλος του ΔΣ της Ακαδημίας) διάβασε χαιρετισμό εκ μέρους του απουσιάζοντος Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου.
Στην πρώτη συνεδρία ο Καθηγητής Stefano Tarocchi (Θεολογική Σχολή Φλωρεντίας) παρουσίασε το θέμα «Ο Κανόνας της Καινής Διαθήκης στη Ρωμαιοκαθολική παράδοση». Σύμφωνα με τον ομιλητή, ο εισαγωγικός...

κανόνας της «Γενικής Συνόδου της Αφρικής στην Ιππώνα» διακηρύσσει: «(θεσμοθετείται οτι) πέραν των κανονικών Γραφών, τίποτε δεν μπορεί να διαβάζεται στην Εκκλησία φέροντας το όνομα των θείων Γραφών». Μια συζήτηση η οποία είχε διαρκέσει επί αιώνες παρέμεινε κατά κάποιο τρόπο αφανής. Ο Αυγουστίνος επίσης, πριν μας εφοδιάσει με τον ισχύοντα -ακόμη- κατάλογο των βιβλίων της Καινής Διαθήκης έγραψε: «Τώρα αναφορικά με τις κανονικές Γραφές, κάποιος οφείλει να ακολουθήσει την απόφαση του μεγαλύτερου αριθμού των Καθολικών Εκκλησιών, και μεταξύ αυτών βεβαίως, σημαντική θέση πρέπει να δοθεί σ' αυτόν που θεωρείται ότι κάθεται στη θέση του Αποστόλου και λαμβάνει τις επιστολές». Αυτός είναι ο τρόπος που τα 27 βιβλία καθιερώθηκαν στην λατινική παράδοση, δια μέσου των αιώνων, παρά τις όποιες αμφιταλαντεύσεις, όπως λ.χ. στην περίπτωση των Παύλειων επιστολών. Η Λέκτωρ Αικατερίνη Τσαλαμπούνη (Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.), ανέπτυξε το θέμα «Ο κανόνας της Καινής Διαθήκης στην Ορθόδοξη παράδοση». Σύμφωνα με την ομιλήτρια, μολονότι υπάρχει γενικά συμφωνία στη Δύση και στην Ανατολή όσον αφορά στον κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, ορισμένα ιστορικά και θεολογικά ζητήματα παραμένουν ανοικτά. Επιπλέον, φαίνεται ότι ο τρόπος που αυτός κατανοείται στον Χριστιανισμό της Δύσης και της Ανατολής είναι διαφορετικός. Μέσα από μία συζήτηση των θεολογικών όρων κανονικότητας σύμφωνα με τις πατερικές πηγές καθώς επίσης και μέσα από τη διερεύνηση της σχέσης του Κανόνα με την Εκκλησία, σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία, στην εν λόγω εισήγηση τονίστηκε αυτή η διαφορά καθώς και τα ρευστά όρια του κανόνα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Υποστηρίχθηκε ότι (α) ο σχηματισμός του κανόνα ήταν μία σύνθετη διεργασία που υπαγορεύθηκε από εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς παράγοντες κι ο κανόνας διατήρησε μία ρευστότητα και αμφισημία στις ανατολικές Εκκλησίας, (β) υπάρχει μία αλληλεξάρτηση του Κανόνα και του κανόνα της πίστης και (γ) αυτή η ιδιαίτερη σχέση επιτρέπει την ποικιλία κι εγγυάται ταυτόχρονα την ενότητα του Κανόνα, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τα όριά του ρευστά επιτρέποντάς τον από θεολογικής απόψεως να παραμένει ανοικτός. Ο Αν. Καθηγητής Χρήστος Καρακόλης (Θεολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών), ανέπτυξε το θέμα «Πατερική παράδοση, Ορθόδοξη θεολογία και η σημασία της Αγίας Γραφής στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Στο πρώτο μέρος αναλύθηκε η εξέλιξη της πατερικής ερμηνευτικής παράδοσης μέχρι και την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Επίσης ο ομιλητής έθιξε ζητήματα πρωτοτυπίας της βιβλικής ερμηνείας, της κατ' ιδίαν μελέτης της Αγίας Γραφής και της αυθεντίας των κλασικών πατερικών ερμηνειών. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάστηκε σε αδρές γραμμές η σχέση της Ορθόδοξης Θεολογίας του 20ού αιώνα με τη Βίβλο και τη βιβλική επιστήμη. Στο πλαίσιο αυτό έγινε αναφορά στις χριστιανικές αδελφότητες θεολόγων, στη θεολογία της δεκαετίας του ‘60, στην περιθωριοποίηση της βιβλικής επιστήμης και στην ταύτιση ορθόδοξης και πατερικής θεολογίας. Στο τρίτο μέρος απαριθμήθηκαν οι τομείς της ορθόδοξης εκκλησιαστικής ζωής, στους οποίους έχει περιοριστεί η σημασία της Βίβλου. Η εισήγηση ολοκληρώθηκε με συγκεκριμένες προτάσεις για την επαναφορά της Βίβλου στο επίκεντρο της ζωής της Εκκλησίας. Ο Καθηγητής Roberto Filippini (Theological Studium, Camaiore), ανέπτυξε το θέμα «Αγία Γραφή και Παράδοση στο Ρωμαιοκαθολικισμό». Ο εισηγητής υποστήριξε ότι η επίπονη και σε βάθος μελέτη της έννοιας της μετάδοσης της θείας αποκάλυψης πρέπει να αναγνωριστεί ως ένα από τα πιο θετικά και καρποφόρα αποτελέσματα της Β' Βατικανής ΣυνόδουΧάρη στο παράδειγμα της αποκάλυψης ως αυτο-επικοινωνίας του Τριαδικού Θεού, με τον διαλογικό-προσωποκεντρικό και ιστορικό-Χριστοκεντρικό χαρακτήρα της, όπως επίσης και τον σωτηριολογικό-κοινωνιακό στόχο τηςσε σχέση με την επιθυμία του ανθρώπου για capax Dei (DV 1-6και χάρη στη δυναμική και ζωντανή έννοια της παράδοσης, που νοείται ως αυτή η ίδια η ζωή της Εκκλησίας (DV 7-10), το Διάταγμα Dei Verbum προχωράει πέρα από το αρχαιότατο ζήτημα για τις δύο πηγές της Αποκάλυψης και προτείνει μια θεώρηση, όπου η ιερήπαράδοση και οι ιερές Γραφές «συνδέονται στενά και επικοινωνούν μεταξύ τους» (DV 9). Η Αποκάλυψη, ακόμα και όταν θεωρείται ολοκληρωμένη, εξακολουθεί να είναι ο πάντοτε σύγχρονος και επίκαιρος Λόγος που έχει ανατεθεί στην Εκκλησία, στην παράδοση και την Αγία Γραφή, σ' αυτήν ακριβώς την αλληλεξάρτησή τους.  Αυτά στην πραγματικότητα παρουσιάζονται στην αρχική τους μορφή, ως ενιαία στοιχεία με τις ποικίλες συνδέσεις τους, ως  μια "ενιαία ιερή παρακαταθήκη" (DV10), η οποία δενείναι αδρανής, διότι μέσω αυτών ο Λόγος του Θεού μεταδίδεται, στην Εκκλησία, σε όλους τους ανθρώπους σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο, αυξάνοντας την κατανόησή της με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος (DV 8).
Στην απογευματινή συνεδρίαση ο Καθηγητής Μιλτιάδης Κωνσταντίνου (Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.) μίλησε με θέμα «Η θεοπνευστία της Βίβλου στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Σύμφωνα με τον ομιλητή, αν και τα γραπτά των Πατέρων και οι αποφάσεις των Οικουμενικών και τοπικών Συνόδων περιγράφουν την Βίβλο ως ‘θεία', ωστόσο δεν θα συναντήσει κανείς μια θεωρητική προσέγγιση της σημασίας του όρου, ούτε την ανάπτυξη μιας συστηματικής διδασκαλίας για τη συνεργασία του θείου και ανθρώπινου παράγοντα στην Βίβλο. Το ερώτημα για τον «λόγο του Θεού» στην ελληνορθόδοξη φιλολογία εμφανίζεται στο τέλος του 18ου αιώνα και εξής, πιθανότατα υπό την επίδραση σχολαστικών θεολογικών θεωρήσεων, που αναπτύχθηκαν από δυτικούς θεολόγους. Απο τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη μέχρι τους θεολόγους του 20ου αιώνα, η θεολογική σκέψη βασίστηκε στην διάκριση ανάμεσα στα κείμενα που είναι γραμμένα «δια της θεοπνευστίας» και σε εκείνα που γράφτηκαν «υπο την καθοδήγηση» του Θεού. Στις μέρες μας, η βιβλική επιστήμη και η συστηματική θεολογική προσέγγιση συμφωνούν ότι η θεοπνευστία της Βίβλου είναι κατανοητή μονάχα μέσα στο πλαίσιο της κοινότητας. Η μαρτυρία της Γραφής δεν αναφέρεται σε μια αντικειμενικά επαληθεύσιμη πηγή αλλά στην ζώσα παράδοση του λαού του Θεού, και δεν θα μπορούσε να έχει καμιά εξουσία εκτός Εκκλησίας. Ο Δρ. Alessandro Biancalani (Θεολογική Σχολή Φλωρεντίας), ανέπτυξε το θέμα «Η διδασκαλία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας περί θεοπνευστίας». Στην εισήγησή του ο ομιλητής ανέπτυξε την διδασκαλία της θεοπνευστίας στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με αφετηρία μια βασική αρχή: η θεοπνευστία αναγνωρίζει την θεία διαμεσολάβηση σε όλα τα επίπεδα, έτσι ώστε να μπορεί να ειπωθεί ότι το βιβλίο είναι θεόπνευστο, ότι ο συγγραφέας εμπλέκεται πλήρως ως «αγιογράφος», αλλά επίσης μπορεί να ειπωθεί ότι ο Θεός είναι ο «αληθινός συγγραφέας». Προκειμένου να διασαφηνίσει τα επιμέρους αυτά επίπεδα θεοπνευστίας, ο ομιλητής χώρισε την εισήγησή του σε δύο μέρη ή δυο προσεγγίσεις: τη διαχρονική και τη συγχρονική. Από την μια πλευρά είναι αναγκαίο να ανιχνευθούν εκ νέου τα βήματα του Magisterium, στην κατεύθυνση της αποσαφήνισης των τριών παραπάνω επιπέδων, ενώ από την άλλη πλευρά, είναι εξίσου ουσιαστικό, πάντοτε από την οπτική γωνία της σχετικής διαμεσολάβησης του Magisterium, να αναπτυχθούν περαιτέρω τα θέματα των θεόπνευστων βιβλίων και του κάθε συγγραφέα, του «αγιογράφου». Κλείνοντας την εισήγησή του ο ομιλητής συζήτησε το ζήτημα του "Deus auctor", όπως περιγράφηκε από την εγκύκλιο Verbum Domini του Πάπα Βενέδικτου 16ου , η οποία αφορά στην ερμηνεία των κειμένων από την οπτική γωνία της ερμηνευτικής της πίστης. Ο ΚαθηγητήςGérard Rossé (Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Sophia, Loppiano), ανέπτυξε το θέμα «Οι ερμηνευτικές μέθοδοι της βιβλικής εξήγησης στο Ρωμαιοκαθολικισμό». Επιδίωξη του ομιλητή ήταν να παρουσιάσει την εξέλιξη της προσέγγισης της Βίβλου, ξεκινώντας από τους Πατέρες της Εκκλησίας, δια μέσω των Μέσων Χρόνων, μέχρι σήμερα. Ειδική σημασία δόθηκε στην αλλαγή παραδείγματος που έλαβε χώρα μετά την περίοδο του Διαφωτισμού, όπου ο λόγος έλαβε προτεραιότητα έναντι της πίστης και αναδείχθηκε η ιστορική-κριτική μέθοδος, ακολουθούμενη από άλλες μεθόδους μελέτης του κειμένου. Ο ομιλητής επέμεινε επίσης στη σπουδαιότητα των πιστών, με ιδιαίτερη αναφορά στην εγκύκλιο Dei Verbum της Β' Βατικανής Συνόδου και στην Εγκύκλιο της Ποντιφικής Βιβλικής Επιτροπής «Η ερμηνεία της Βίβλου στην Εκκλησία (1993).
Στην μοναδική συνεδρία της δεύτερης μέρας, ο Αν. Καθηγητής Ιωάννης Φωτόπουλος (Saint Mary's College, Notre Dame, ΗΠΑ), ανέπτυξε το θέμα «Το παρόν και το μέλλον των βιβλικών σπουδών στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Στην εισήγησή του, ο ομιλητής αναφέρθηκε στη σημασία της παπικής εγκυκλίου, Divino Afflante Spiritu (1943), και Dei Verbum (1965) της Β' Βατικανής Συνόδου για τις σύγχρονες Βιβλικές Σπουδές στον Ρωμαιοκαθολικισμό, και στο πώς η έμφαση του Βατικανού στις λογοτεχνικές μορφές επηρέασαν σημαντικά την Ρωμαιοκαθολική βιβλική επιστήμη με τον πιο θετικό τρόπο. Ο συγγραφέας σημείωσε, ωστόσο, ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παρατηρήθηκε κάποια αναλογία προς αυτά τα ρωμαιοκαθολικά διατάγματα. Δεν είχαμε πατριαρχικές εγκυκλίους παρόμοιες με αυτά, ούτε διαθέτουμε μια παγκόσμια ορθόδοξη βιβλική επιτροπή υπό την δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Ωστόσο, παρά την πραγματικότητα αυτή, υπάρχουν πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί ερευνητές που χρησιμοποιούν την ιστορικο-κριτική μέθοδο με γόνιμο τρόπο για τη μελέτη των Γραφών, καθώς και πολλές από τις λεγόμενες «νέες μεθόδους» της βιβλικής επιστήμης. Ο συγγραφέας αναφέρθηκε στο γεγονός ότι πολλοί σύγχρονοι Ορθόδοξοι ερευνητές της Βίβλου έχουν λάβει το διδακτορικό τους δίπλωμα από μεγάλα πανεπιστήμια, έχοντας εκπαιδευτεί από μερικούς από τους κορυφαίους μελετητές της Βίβλου στον κόσμο. Πράγματι, οι ορθόδοξοι βιβλικοί ερευνητές κατέχουν πλέον τακτικές θέσεις σε πολλά αξιόλογα μη Ορθόδοξα κολλέγια και πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Πολλοί άλλοι σημαντικοί ορθόδοξοι βιβλικοί ερευνητές κατέχουν έδρες σε κρατικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα, το Λίβανο, τη Ρουμανία, τη Σερβία και τη Ρωσία. Παρόλες τις επιτυχίες αυτές, σημείωσε ο ομιλητής, ακόμα φαίνεται να υπάρχει μια γενική αδιαφορία για την Ορθόδοξη ιστορικο-κριτική μελέτη των Γραφών, αν όχι μια παντελής εχθρότητα προς αυτή, από την πλευρά πολλών κληρικών και μοναχών που προτιμούν να επαναλαμβάνουν την εξήγηση ενός μικρού αριθμού πατέρων, θεωρώντας ότι αυτή είναι «η» ορθόδοξη ερμηνεία ενός συγκεκριμένου βιβλικού κειμένου. Ωστόσο, μια τέτοια πρακτική παραγνωρίζει το πνεύμα των πατέρων που ακατάπαυστα μελετούσαν τις Γραφές, έκαναν χρήση των επιστημονικών μεθόδων της εποχής τους, και προσφέφεραν μια μεγάλη ποικιλία από βιβλικές ερμηνείες. Ο συγγραφέας κατέληξε επισημαίνοντας ότι, αν και εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε κάνει κάποια σημαντικά βήματα στις βιβλικές σπουδές κατά τα τελευταία 100 χρόνια, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε. Χρειάζεται να δοθεί σημαντική έμφαση στην μελέτη των Γραφών εκ μέρους της ιεραρχίας σε συνεννόηση με τους Ορθόδοξους βιβλικούς ερευνητές όπως επίσης πρέπει να εξεταστεί και μια καλά αιτιολογημένη πορεία προς τα εμπρός. Θεωρείται επομένως βέβαιο ότι απαιτούνται συντονισμένες προσπάθειες, με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος προς όφελος των Ορθόδοξων βιβλικών σπουδών.
Ο Επ. Καθηγητής Κωνσταντίνος Ζάρρας (Θεολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών), μίλησε με θέμα «Ιουδαίοι, Ιουδαϊκές σπουδές και ιουδαιοφοβία στη σύγχρονη Ελλάδα». Σύμφωνα με τον ομιλητή, από τα αρχαία χρόνια, οι Ιουδαίοι είχαν μια διαρκή και σημαντική παρουσία στην Ελλάδα τόσο σε θρησκευτικό όσο και σε πολιτισμικό επίπεδο. Έχοντας ως βασικό τους κέντρο τη Θεσσαλονίκη που ακτινοβολούσε για αιώνες, μπόρεσαν να αναπτυχθούν και να συμβάλουν στην διαμόρφωση ολάκερης της μεσογειακής πολιτιστικής ταυτότητας. Ωστόσο, αν και είχαν διανύσει πολύ δρόμο μαζί με τους χριστιανούς αδελφούς τους, ως αυθεντικά παιδιά του Αβραάμ, αντι-ιουδαϊκά αισθήματα και στάσεις εμφανίζονταν συχνά, ακόμα και μεταξύ των μορφωμένων. Σε έναν ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο, η εκπαίδευση και η προώθηση των ιουδαϊκών σπουδών θα βοηθήσει στη θεραπεία βαθιά ριζωμένων παρανοήσεων και θα οδηγήσει στην καλύτερη κατανόηση ανάμεσα στις διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες. Ο Καθηγητής Luc Mazzinghi (Καθολική Θεολογική Σχολή Φλωρεντίας και Ποντιφικό Βιβλικό Ινστιτούτο, Ρώμη), ανέπτυξε το θέμα «Η θέση των Βιβλικών σπουδών στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μετά την Διάταξη Dei Verbum της Β΄ Βατικανής Συνόδου». Στην εισήγησή του ο ομιλητής τόνισε ορισμένες σημαντικές πτυχές σε σχέση προς την καθολική εξηγητική, όπως αυτή γίνεται κατανοητή στις μέρες μας, υπο το φως τ
ης Β' Βατικανής Συνόδου. Καταρχάς, η εισήγηση ασχολήθηκε με τον κεντρικό ρόλο που έπαιξαν οι Γραφές μέσα στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, υπο το φως σύνολης της Β' Βατικανής Συνόδου. Δεύτερον, ο εισηγητής μελέτησε την έννοια της «Αποκαλύψεως» στο Διάταγμα DV2, ως «διαλογική» και «ιστορική» αποκάλυψη. Η Αποκάλυψη λαμβάνει χώρα, ως διάλογος ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Αυτό συνεπάγεται ότι η Αποκάλυψη δεν έχει ως αντικειμενό της μια αφηρημένη ή δογματικά κωδικοποιημένη αλήθεια, αλλά τη δημιουργία μιας διαπροσωπικής σχέσης. Η ιστορία του κόσμου διαφωτίζει τον Λόγο και με τη σειρά του διαφωτίζεται από αυτόν. Τρίτον, η εισήγηση ασχολήθηκε με το πρόβλημα της ερμηνευτικής, όπως παρουσιάζεται στο Διάταγμα DV 12-13, η οποία οφείλει να είναι ταυτόχρονα θεολογικά και ιστορικο-κριτικά προσανατολισμένη. Τέλος, ο εισηγητής επεχείρησε να υπογραμμίσει ορισμένα λυμένα προβλήματα και να αναδείξει ανοικτά ερωτήματα στην καθολική εξηγητική μετά το Διάταγμα της DV, ειδικά υπο το φως της Εγκυκλίου της Ποντιφικής Βιβλικής Επιτροπής το 1993. Ο Ομ. Καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης (Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.), μίλησε με θέμα «Η λειτουργική χρήση των σύγχρονων μεταφράσεων στη σύγχρονη ελληνόφωνη Ορθοδοξία». Ο ομιλητής παρουσίασε μια ιστορική και θεολογική διαδρομή σε 12 βήματα, προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους υπάρχει δισταγμός στην Ελλαδική Ορθοδοξία να χρησιμοποιείται η Βίβλος με ένα περισσότερο κατανοητό τρόπο στη λειτουργία. Ο ακαθόριστος και μη κλειστός κανόνας, η ριζοσπαστική κατανόηση της βιβλικής αυθεντίας, η απόρριψη της παράδοσης της Αντιόχειας, σε συνδυασμό με μια πρόσφατη υπερβολική δόση εσχατολογίας και την «σύγχρονη» κατανόηση της Βίβλου, οδήγησαν σε μια σημαντική κληρονομιά που εμπόδισε την βιβλική και λειτουργική ανανέωση. Ανεξάρτητα από αυτό, η Εκκλησία στην Ελλάδα εγκαινίασε εδώ και 15 σχεδόν χρόνια, ένα επίσημο, αν και χωρίς επιτυχία πρόγραμμα λειτουργικής ανανέωσης. Η χρήση της Βίβλου, όχι μόνο στη λειτουργία αλλά και στη ζωή της Εκκλησίας, αποτελεί επείγουσα ανάγκη, εξαιτίας της βαθμιαίας απώλειας του προφητικού χαρακτήρα της Εκκλησίας, που είναι περισσότερο φανερός στην Βίβλο. Η τελική πρόταση του ομιλητή ήταν ο συνδυασμός της παραγνωρισμένης αυτής προφητικής και παραδοσιακά εσχατολογικής διάστασης της ορθόδοξης πίστης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παραδοσιακή λειτουργία.
            Με τη λήξη του Συνεδρίου έλαβε χώρα ενδιαφέρουσα συζήτηση για την ευρύτερη θέση της Βίβλου και των βιβλικών σπουδών στα προγράμματα σπουδών των Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών Πανεπιστημίων, ενώ εκφράστηκε η επιθυμία για τη συνέχιση της συνεργασίας ανάμεσα στους δυο φορείς, με τη διοργάνωση του επόμενου συνεδρίου πάνω σε κάποιο βιβλικό θέμα μέτα από δυο χρόνια στο Βόλο.
            Η Καθολική Θεολογική Σχολή της Κεντρικής Ιταλίας διοργάνωσε για τους συμμετέχοντες στο συνέδριο ξενάγηση στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας (Duomo) και το Βαπτιστήριο, ενώ το Σεμινάριο της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής της Φλωρεντίας υποδέχτηκε τους ορθόδοξους συνέδρους στη διάρκεια γεύματος που παρατέθηκε προς τιμή τους.

Ιλαρίων: ''Οι Ορθόδοξοι με τους Ρ/Καθολικούς είναι σύμμαχοι''


Συνέντευξη στην Γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» παραχώρησε ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας.
Ακολουθεί αναλυτικά η συνέντευξη του Σεβασμιωτάτου.
Τι αναμένει η Ρωσική Εκκλησία από την επίσκεψη του Β. Πούτιν στο Βατικανό στις 25 Νοεμβρίου 2013; Κατά πόσον ο Πρόεδρος Πούτιν είναι σε θέση να συμβάλει στην προσέγγιση μεταξύ των δυο Εκκλησιών; Ποια είναι η γνώμη Σας για το Γράμμα του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στον Β. Πούτιν υπέρ της ειρηνικής διευθέτησης της καταστάσεως στη Συρία, το οποίο απέστειλε κατά τη Σύνοδο Κορυφής του G 20;
Η επίσκεψη του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Β. Πούτιν στο Βατικανό θα πραγματοποιηθεί στα πλαίσια της ανάπτυξης των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών, δηλαδή της Ρωσίας και του Βατικανού (Αγίας Έδρας).
Στα πλαίσια της περίπλοκης καταστάσεως διεθνώς ελπίζουμε ότι η εν λόγῳ επίσκεψη και η συνάντηση κορυφής θα συνεισφέρουν πρωτίστως στην αναζήτηση της ειρηνικής διευθέτησης της συνεχιζόμενης πολεμικής συγκρούσεως στη Συρία.
Ο πόλεμος στη χώρα αυτή στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες φιλήσυχους πολίτες. Επίσης παρουσιάζει απειλή στη χριστιανική παρουσία τόσο στην ίδια τη Συρία, όσο και στη Μέση Ανατολή εν γένει.
Να υπενθυμίσω ότι οι χριστιανοί διαφόρων δογμάτων πριν τον πόλεμο απάρτιζαν περίπου 1/10 του συνολικού πληθυσμού της Συρίας.
Όμως τα τελευταία ο αριθμός αυτών συρρικνώνεται ραγδαίως, διότι είτε πέφτουν θύματα των ισλαμικών εξτρεμιστών, είτε φεύγουν από τη χώρα, επειδή δεν αισθάνονται ασφαλείς.
Φοβάμαι πως με την περαιτέρω εξέλιξη των πραγμάτων όπως αυτά έχουν έως σήμερα, η Συρία θα ακολουθήσει την πορεία του Ιράκ, όπου σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις μετά τον πόλεμο 2003 από 1,5 εκ. χριστιανούς έμειναν μόνο από 150 έως 250 χιλιάδες.
Δυστυχώς η ασταθής πολιτική κατάσταση και η αύξηση του εξτρεμισμού στη Μέση Ανατολή επηρεάζουν αρνητικά την κατάσταση των χριστιανών σε ολόκληρη την περιοχή. Φόβο και αβεβαιότητα για το αύριο αισθάνονται οι χριστιανοί ακόμα και φαινομενικά τόσο ευημερούς χώρας όπως είναι ο Λίβανος.
Έχω επισκεφθεί πρόσφατα τη χώρα αυτή και συναντήθηκα με επικεφαλής των Εκκλησιών και με χριστιανούς πολιτικούς. Διατύπωσαν τις ανησυχίες και αγωνίες τους, διότι ο Δύση άφησε αβοήθητους τους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι δεν προσβλέπουν πλέον σε καμία άλλη προστασία εκτός εκείνης της Ρωσίας και της Ρωσικής Εκκλησίας.
Η Αγία Έδρα συμμερίζεται πλήρως τη θέση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του Πατριαρχείου Μόσχας σχετικά με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Επίσης αυτή είναι εκείνη η οποία τάσσεται αποκλειστικά υπέρ της ειρηνικής διευθέτησης της συγκρούσεως στη Συρία.
Με ενθουσιασμό πληροφορηθήκαμε τη δήλωση του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου κατά της επιθέσεως εναντίον της Συρίας, ο οποίος επίσης κάλεσε στην αναζήτηση διπλωματικών τρόπων διευθέτησης της συγκρούσεως.
Μεγάλης σημασίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν και η επιστολή της 5ης Σεπτεμβρίου του Πάπα Φραγκίσκου προς τον Πρόεδρο Β. Πούτιν ως προεδρεύοντα της Συναντήσεως Ηγετών της G 20, διότι μέσω αυτού έδωσε μήνυμα σε όλους τους μετόχους της Συνόδου Κορυφής.
Νομίζω ότι μαζί με την ακλόνητη θέση της Ρωσικής Πολιτείας και τις σχετικές ενέργειες του Πατριαρχείου Μόσχας η επιστολή συνέβαλε στην επικράτηση του κοινού λόγου μεταξύ των δυτικών πολιτικών και έτσι απετράπη το χτύπημα κατά της Συρίας.
Είχα συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο στις 12 Νοεμβρίου στο Βατικανό. Κατά τις συνομιλίες μας μοιράσθηκα τις απόψεις μου από την επίσκεψη στο Λίβανο και τόνισα την ανάγκη συντονισμένων ενεργειών των χριστιανικών Εκκλησιών για την προστασία των χριστιανών στη Συρία.
Ως εκ τούτου μεγάλες ελπίδες αναθέτω στις επικείμενες συνομιλίες μεταξύ του Προέδρου της Ρωσίας και του Πάπα Ρώμης, οι οποίες, υποθέτω, θα έχουν σημαντική απήχηση διεθνώς και θα οδηγήσουν στη λήψη πραγματικών μέτρων προστασίας του χριστιανικού πληθυσμού της Μέσης Ανατολής.
Мπορούμε να πούμε ότι το κλίμα, το οποίο διαμορφώθηκε μετά την εκλογή του νέου Πάπα Ρώμης είναι μάλλον ευμενής για την ενδεχόμενη συνάντηση κορυφής των Ηγετών των δυο Εκκλησιών; Πώς εκδηλώνεται αυτό;
Η θέση του Πάπα Φραγκίσκου επί σειράς ζητημάτων προσεγγίζει τη σχετική της καθ΄ημάς Εκκλησίας. Ακόμα πριν εκλεγεί Πάπας ο Καρδινάλιος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο δήλωσε τη βαθιά του συμπάθεια απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας και την επιθυμία του να συνάψει στενές επαφές μαζί της.
Στα πλαίσια των πανηγυρικών εκδηλώσεων της ενθρονίσεως του νέου Πάπα είχα τη δυνατότητα να συζητήσω μαζί του την επίκαιρη κατάσταση στις σχέσεις της Ρωσικής Εκκλησίας με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Ο Πάπας Φραγκίσκος επιβεβαίωσε την πρόθεσή του να συνεισφέρει στην επίτευξη της αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ των δυο Εκκλησιών. Η δεύτερη συνάντησή μας το Νοέμβριο επίσης έδειξε ότι ήταν όμοιες οι απόψεις μας επί πολλών προβλημάτων της σύγχρονης εποχής.
Ειδικότερα δε, η επιθυμία του Πάπα να φέρει την Εκκλησία κοντά στους φτωχούς και τους αδυνάτους, να επιβάλει διοικητικές μεταρρυθμίσεις στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία προκειμένου να πετύχει τη μεγαλύτερη συνοδικότητα, η έκκλησή του προς τη διεθνή κοινότητα να στρέψει την προσοχή της στους δοκιμαζόμενους και καταδιωκόμενους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής και άλλων περιοχών της υφηλίου, όλα αυτά απολαμβάνουν υποστηρίξεως της Ρωσικής Εκκλησίας.
Τα ως άνω, είναι αδιαμφισβήτητα, ότι καθιστούν την ενδεχόμενη συνάντηση μεταξύ του Πάπα και του Πατριάρχου όλο και πιο ρεαλιστική. Και όμως να μην καταλήξει η συνάντηση αυτή σε αμιγώς εθιμοτυπική, είναι ανάγκη να την προετοιμάσουμε καταλλήλως από πλευράς περιεχομένου.
Όσον δε αφορά τον τόπο διεξαγωγής της συναντήσεως και τις διάφορες εθιμοτυπικές λεπτομέρειες, αυτά δεν έχουν συζητηθεί προς το παρόν σε διμερές επίπεδο.
Σήμερα ποιό είναι το βασικό κώλυμα για την οργάνωση της παρόμοιας συναντήσεως;
Η ανεπίλυτη σύγκρουση μεταξύ των Ορθοδόξων και των Ελληνοκαθολικών στην Ουκρανία παραμένει το βασικό κώλυμα. Κατά την επαναλειτουργία στο τέλος της δεκαετίας 1980 των δομών της Ουκρανικής Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας το Πατριαρχείο Μόσχας στερήθηκε σχεδόν όλων των Ιερών Ναών του στη Δυτική Ουκρανία.
Και έως σήμερα αντιμετωπίζει δυσκολίες η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας όταν θέλει να χτίσει Ναό στις δυτικές περιοχές της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα η Ουκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία επεκτείνει την ιεραποστολική της δράση στα ανέκαθεν Ορθόδοξα εδάφη της Ανατολικής και Νότιας Ουκρανίας, κάτι το οποίο δεν μπορεί παρά να προκαλέσει ανησυχία στους Ορθοδόξους.
Ποια μπορούν να είναι σημεία επαφής για την προσέγγιση μεταξύ των δυο Εκκλησιών; Ίσως η τύχη των χριστιανών της Μέσης Ανατολής; Συμμερίζεσθε την σχετική ανησυχία της Ρώμης;
Η τύχη των χριστιανών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι ίσως το πιο σημαντικό θέμα για τη συνεργασία μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών.
Τόσο η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, όσο και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας έχουν επανειλημμένως εκφράσει ανησυχίες για την τύχη των χριστιανών στη Μέση Ανατολή και τις άλλες χώρες, όπου υφίστανται διώξεις.
Κατά τη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας τον Μάιο 2011 υιοθετήθηκε κείμενο, διά του οποίου η καθ΄ημάς Εκκλησία καταδίκασε διώξεις σε βάρος των οπαδών του Χριστού και κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στο εν λόγῳ πρόβλημα και από κοινού να επεξεργασθούμε μέτρα καταπολέμησης της διακρίσεως σε βάρος των χριστιανών.
Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος τον Σεπτέμβριο 2013 απέστειλε γράμμα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Μπ. Ομπάμα, όπου τον κάλεσε να αφουγκρασθεί τη φωνή των χριστιανικών Εκκλησιών και να απέχει από την επίθεση κατά της Συρίας. Είναι τα ελάχιστα μόνο παραδείγματα τα οποία επιβεβαιώνουν τον κοινό προβληματισμό των Εκκλησιών μας σχετικά με την κατάσταση των χριστιανών στη Μέση Ανατολή.
Και όμως δεν είναι ο μόνος ενδεχόμενος τομέας συνεργασίας μεταξύ των Εκκλησιών. Τα τελευταία όλο και περισσότερο επιβάλλεται η συνεργασία των Ορθοδόξων και των Ρωμαιοκαθολικών για την υπεράσπιση των χριστιανικών αξιών στη σύγχρονη εκκοσμικευμένη κοινωνία.
Συγκλίνουν οι θέσεις των Εκκλησιών μας επί πολλών προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίζει σήμερα ο χριστιανισμός. Μεταξύ τους είναι η υποβάθμιση των οικογενειακών αξιών και η παραβίαση στην κοινωνία των κανόνων της συμβατικής οικογενειακής ηθικής.
Οι Εκκλησίες μας στα πλαίσια της ενιαίας προσπάθειας τάσσονται κατά των αμβλώσεων, της ευθανασίας, των ιατρικών και βιολογικών πειραμάτων, ασύμβατων με την ηθική αρχή σεβασμού του ανθρώπινου προσώπου, της εξισώσεως της συμβιώσεως των ομόφυλων προσώπων με την ένωση γάμου και πολλών άλλων «επιτευγμάτων» του σύγχρονου φιλελεύθερου πολιτισμού, ο οποίος σε κίνδυνο θέτει την επιβίωση των Ευρωπαϊκών λαών.
Ακριβώς αυτή η υποβάθμιση των αρχών της οικογενειακής ηθικής πλήττει άμεσα και σοβαρά ολόκληρο το σύστημα των ανθρώπινων σχέσεων και αποτελεί την κύρια αιτία της δεινότατης δημογραφικής κρίσεως, η οποία μαστίζει πολλές χώρες της Ευρώπης.
Όταν στη Γαλλία οι αρχές χρησιμοποιούν τα δακρυγόνα για να διαλύσουν τους διαδηλωτές κατά της υιοθεσίας των παιδιών από τα ομόφυλα ζευγάρια αυτό είναι μια ολοφάνερη περιφρόνηση της βουλήσεως μιας σημαντικής μερίδας ανθρώπων.
Κατά την άποψή μου είναι αυτοκτονία για τις χώρες της Ευρώπης η στοχευμένη αυτή πολιτική που υπονομεύει την οικογένεια, διότι οδηγεί στην σταδιακή εξαφάνιση των αυτοχθόνων πληθυσμών της Ευρώπης.
Όλο και πιο επίκαιρο αναδεικνύεται το πρόβλημα της παραβιάσεως των δικαιωμάτων των χριστιανών εξαιτίας της θρησκευτικής τους ταυτότητας.
Δυστυχώς τις δηλωμένες αντιχριστιανικές θέσεις τις παρατηρούμε και στη σύγχρονη Ευρώπη, όπου υπάρχουν ορισμένες δυνάμεις, οι οποίες αποπειρώνται τον εξοβελισμό της θρησκείας από το δημόσιο χώρο στον αποκλειστικά ιδιωτικό.
Έχουμε ζήσει στη Ρωσία την πικρή εμπειρία διώξεων κατά της Εκκλησίας, και γι΄αυτό ξέρουμε την αξία της θρησκευτικής ελευθερίας.
Είμαστε βέβαιοι ότι η θρησκευτική ελευθερία δεν σημαίνει απλώς να είσαι ελεύθερος να φοράς σταυρό κάτω από το πουκάμισό σου και να προσεύχεσαι μπροστά στις εικόνες στο σπίτι σου.
Περιλαμβάνει και την ελευθερία να μιλάς ελεύθερα για τις χριστιανικές απόψεις, να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με πίστη, να αποφεύγεις τις πράξεις, που αντιβαίνουν στις χριστιανικές ηθικές αρχές.
Έχουμε πάρα πολλά σημεία επαφής σε όλα αυτά τα θέματα οι Ορθόδοξοι και οι Ρωμαιοκαθολικοί. Και θα αναπτύξουμε τη συνεργασία μας, έχοντας υπόψη ότι τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι Ρωμαιοκαθολικοί, δεν είμαστε ανταγωνιστές, αλλά σύμμαχοι.
Έχουμε ένα κοινό ιεραποστολικό πεδίο, αντιμετωπίζουμε κοινές προκλήσεις, έχουμε μια κοινή πίστη στο Χριστό ως Θεό και Σωτήρα.
Από αυτή την πίστη να απορρέουν και όλες οι κοινές μας προσπάθειες προκειμένου να διαφυλάξουμε τις χριστιανικές αξίες στο σύγχρονο εκκοσμικευμένο κόσμο.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

«Βρήκε ο Φίλιππος… τον Ναθαναήλ!»


Του Μαρκιανού Πρωτονοταρίου, για το Amen.gr

Είναι αλήθεια, πως όταν γίνεται τσακωμός, μια προσπάθεια επέμβασης μπορεί να γίνει αιτία να σταματήσουν εκείνοι  που πιάστηκαν μεταξύ τους και… να πιαστούν με εσένα… Ωστόσο θα το επιχειρήσω !
Διάβασα με προσοχή την απάντηση του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Νάξου κ. Νικολάου, της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θυμήθηκα τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, προς την “Εκκλησιαστική κοινότητα” των Κορινθίων, τότε που η Εκκλησία του Χριστού βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα της Βηθλεέμ και ανέγνωσα με μια προσεκτικότερη ματιά την απάντηση του Σεβ. Νάξου λουσμένη από το φώς του άστρου που ακολούθησαν οι τρεις Σοφοί “μάγοι”, το οποίο και μας δείχνει την πορεία μας προς το σπήλαιον ένθα εγεννήθη ο Χριστός ! Στην προμνημονευθήσα επιστολή, ο Παύλος, αφού έχει ενημερωθεί σχετικά με έριδες που προέκυψαν στην Εκκλησία της Κορίνθου, θέτει το μεγαλειώδες ερώτημα στο οποίον εν συνεχεία εμπράκτως απαντήσαμε οι Χριστιανοί! Διερωτάται λοιπόν: “μεμέρισται ὁ Χριστός;” ( Α. Κορ. 1-13).
Η απαντητική επιστολή του Σεβ. Νικολάου με εξέπληξε και τούτον διότι είχα μείνει με την εντύπωση πως το προνόμιο της παρουσίας και του λόγου του Σεβ. Σεραφείμ, το είχαμε μόνον εμείς στην Ορθοδοξία! Ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς, είναι ένας λόγιος Ιεράρχης που διατυπώνει τις απόψεις του με ένα συγκεκριμένο μέτρο, όποιο και αν είναι αυτό. Ωστόσο, οι απόψεις ανήκουν στο πρόσωπο και όχι στο σύνολο της Εκκλησίας. Για τον λόγο αυτό, οι απόψεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς, είναι αλήθεια πως προβληματίζουν - ιδιαίτερα ως προς το θέμα των σχέσεων Ρωμαιοκαθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας, κυρίως επειδή δημιουργούν την αίσθηση πως θέτουν υπό αμφισβήτηση κοινές θέσεις που έχουν υιοθετήσει οι δύο Εκκλησίες στην πορεία του μεταξύ τους διαλόγου, τον οποίο διεξάγουν τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Όμως να, που αυτό το προνόμιο το διαθέτει τελικά και η δυτική όχθη μιας και ο Σεβ. Νικόλαος, μέσα από την επιστολή του κατέδειξε τελικά τον τρόπο να μεταποιούνται οι απόψεις ενός προσώπου σε απόψεις της Εκκλησίας, την στιγμή που μέσα από αυτή τη δημόσια τοποθέτησή του καθιστά την Εκκλησία ως πρόσωπο, αφού όπως αναφέρει : «…μάθετε μια για πάντα ότι, αυτήν που εσείς αποκαλείτε απλώς «κοινότητα», είτε το θέλετε είτε όχι είναι: Η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, όσο και αν αυτό σας κοστίζει! Αν θέλετε να χρησιμοποιείτε κι εσείς τον ίδιο τίτλο για τη δική σας  Εκκλησία,  μπορείτε να το κάνετε. Εξ άλλου οι  άνθρωποι συνηθίζουν να δίνουν το ίδιο όνομα σε διαφορετικά πρόσωπα…».
Η Ανατολή με την Δύση, δεν νομίζω πως θα καταφέρουν ποτέ να επανενωθούν, αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, τουλάχιστον όσο υπάρχουν  αντιπαραθέσεις μεταξύ προσώπων, και από τις δύο πλευρές, που με τον λόγο και τις πράξεις τους συνεχίζουν να κάνουν ό,τι δεν έκαναν οι Ρωμαίοι στρατιώτες στον άραφο Χιτώνα του Χριστού…
Οι απόψεις των δύο Επισκόπων, όπως άλλωστε και η δική μου -που χώνομαι ανάμεσα- παραμένουν προσωπικές. Τουλάχιστον όμως, θα υπενθυμίζουν σε όλους μας αυτό: Τελικά, Δύση και Ανατολή θα συναντώνται σε τακτά χρονικά διαστήματα - και - μέσα από κείμενα και απόψεις που διαβάζοντας τα, το μόνο που δεν θα μπορούν να μας προσφέρουν είναι μια ελπίδα, μια προοπτική υπέρβασης των ανθρωπίνων, ένα φως που θα οδηγεί στην επίτευξη της εντολής του Κυρίου, «… ίνα πάντες εν ώσιν…»
Αντίθετα, θα μας θυμίζουν πως καμιά φορά, ξανά και ξανά, μπορεί να βρει ο Φίλιππος… τον Ναθαναήλ!  

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Αυτοί που κατηγορούν το Βατικανό, επενδύουν με Μουσουλμάνους

 
Η μείωση των εσόδων της Εκκλησίας λόγω της οικονομικής κρίσης οδήγησε τον Αρχιεπίσκοπο μέχρι το Κατάρ, σε αναζήτηση συνεργασιών και επενδυτών για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
 
Σύμφωνα με εκκλησιαστικές πηγές ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν - σε διερευνητικό στάδιο - ήταν και πιθανές επενδύσεις. Ο κ. Ιερώνυμος αποφεύγει προς το παρόν να προβεί σε ανακοινώσεις, διότι θέλει πρώτα να ενημερώσει τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που συνεδριάζει την 1η Νοεμβρίου. Σύμφωνα ωστόσο με επιχειρηματικές πηγές, ανάμεσα στα άλλα εκδηλώθηκε ενδιαφέρον από την πλευρά του Κατάρ για εξόρυξη μαρμάρων σε εκτάσεις της Εκκλησίας.
 
Ενα από τα «άγια πρότζεκτ» της Εκκλησίας στην προσπάθειά της να αυξήσει τα έσοδά της είναι αυτό των επενδύσεων στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας - και συγκεκριμένα των φωτοβολταϊκών πάρκων. Κι αυτό διότι η Εκκλησία διαθέτει μεγάλες εκτάσεις σε όλη τη χώρα - εκτάσεις που θεωρούνται κατάλληλες για τέτοιου τύπου εγκαταστάσεις. 
 
«Πιλότος» για το παραπάνω πρότζεκτ που μελετά η Εκκλησία είναι το σχέδιο της Αρχιεπισκοπής για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκού πάρκου σε έκταση της Μονής Πεντέλης. Αυτό το διάστημα η Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών (ΕΚΥΟ) πραγματοποιεί έρευνα για να διαπιστώσει σε ποιες εκτάσεις της Εκκλησίας υπάρχει η δυνατότητα να εγκατασταθούν φωτοβολταϊκά πάρκα. Παρόμοια έρευνα κάνει η Υπηρεσία Οικονομικών και για την εξόρυξη μαρμάρων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει στην Πεντέλη αλλά «με σύγχρονες μεθόδους - δηλαδή υπογείως - και όχι με τρόπους όπως στο παρελθόν που έβλαπταν το περιβάλλον και το τοπίο», αναφέρουν στα «ΝΕΑ» πηγές της ΕΚΥΟ. 
 
Οι προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου και της Ιεραρχίας για εξεύρεση πόρων εν μέσω κρίσης δεν σταματούν εδώ. Γι' αυτό και το οικονομικό επιτελείο της Εκκλησίας έχει βάλει μπρος και άλλα σχέδια αύξησης εσόδων. Στόχος είναι - όπως τονίζει συχνά ο κ. Ιερώνυμος - να ενισχυθεί περαιτέρω το προνοιακό έργο της Εκκλησίας αλλά παράλληλα να δοθεί και βοήθεια στην ανάπτυξη της χώρας.
«Αυτό που θέλουμε είναι στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε η Εκκλησία να μπορεί να βοηθήσει όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους που υποφέρουν. Να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους» τονίζει ο γενικός διευθυντής της ΕΚΥΟ αρχιμανδρίτης Αντώνιος Αβραμιώτης.
Βασική προσπάθεια της ΕΚΥΟ είναι να αυξηθούν τα έσοδα από τα ακίνητα που διαθέτει προς ενοικίαση. Σήμερα η Κεντρική Διοίκηση της Εκκλησίας έχει 486 ακίνητα (γραφεία, διαμερίσματα, καταστήματα) στην Αθήνα, στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη. Περίπου ένα στα τέσσερα όμως - συνολικά 127 - παραμένουν ξενοίκιαστα. Εβδομήντα τρία ακίνητα είναι ξενοίκιαστα στην Αθήνα και 54 στη Θεσσαλονίκη. Για παράδειγμα, ξενοίκιαστο παραμένει εδώ και τρία χρόνια ακίνητο της Εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Βαλαωρίτου, το οποίο χρησιμοποιείτο ως βιοτεχνία.

Ρίχνει τις τιμές των ενοικίων,
ανακαινίζει για να βρει ενοικιαστές
Ακολουθώντας την τακτική πολλών ιδιοκτητών ακινήτων που κατεβάζουν τα μισθώματα λόγω της κρίσης, η Εκκλησία προσπαθεί να προσελκύσει ενοικιαστές για τα ξενοίκιαστα ακίνητά της με τον ίδιο τρόπο - μειώνει δηλαδή τα ενοίκια.
Την ίδια στιγμή η ΕΚΥΟ με στόχο την προσέλκυση ενοικιαστών προσπαθεί - «με φειδώ όμως, διότι η κρίση δεν δίνει δυνατότητες για πολλά έξοδα» σημειώνουν εκκλησιαστικές πηγές - να κάνει ριζικές ανακαινίσεις στις εγκαταστάσεις (ηλεκτρομηχανολογικές) ή και στις όψεις κτιρίων της. Τέτοιες επισκευές αναμένεται να γίνουν στο ακίνητο της Εκκλησίας στην οδό Βεντήρη 5, πίσω από το «Χίλτον». 
 
«Αγκάθι» για τις οικονομικές υπηρεσίες της Εκκλησίας αποτελούν και τα μεγάλα ακίνητά της που αυτή τη στιγμή παραμένουν ξενοίκιαστα και ανεκμετάλλευτα. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του κτιρίου στην οδό Μητροπόλεως 15 όπου έως το 2006 στεγαζόταν το υπουργείο Παιδείας. Το Δημόσιο έδινε για το ενοίκιο στην Εκκλησία 791.592 ευρώ το χρόνο• ήταν από τα πιο προσοδοφόρα. Μολονότι το 10ώροφο - 7.000 τ.μ. - κτίριο βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, δεν έχει μισθωθεί ακόμη. Περισσότεροι από τρεις διαγωνισμοί έχουν γίνει χωρίς αποτέλεσμα. Πηγές από την ΕΚΥΟ όμως αναφέρουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει έντονο ενδιαφέρον επενδυτών - και από το εξωτερικό - και ευελπιστούν για θετικό αποτέλεσμα σε επόμενο διαγωνισμό. Ανάμεσα στις προτάσεις που έχουν γίνει είναι για τη μετατροπή του κτιρίου σε ξενοδοχείο, γραφεία ή για μεικτή χρήση. 
 
Πηγή: Τα Νέα

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Τί σημαίνει Διάλογος Καθολικών και Ορθοδόξων

Πρόκειται για λόγια του Ορθόδοξου ιερέα π. Αυγουστίνου Μπαιρακτάρη από το Ηράκλειο Κρήτης μέσα από το ιστολόγιό του για την αείμνηστη και χαρισματική Κιάρα Λούμπιχ, ιδρύτρια του κινήματος των Φοκολάρε. Ο π. Αυγουστίνος είναι Διδάκτωρ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με ειδικότητα στην Οικουμενική Κίνηση και στους Διαχριστιανικούς Διαλόγους. Το κείμενο που ακολουθεί θα μπορούσε να θεωρηθεί κάλλιστα ως η Χάρτα του Οικουμενικού Διαλόγου, πώς να αγαπάς τον πλησίον σου που δεν ανήκει στην ίδια εκκλησία ή πίστη με σένα.

θα ήθελα μέσα από το παρόν σχόλιό μου να αναφερθώ λίγο παραπάνω στην προσωπικότητα της Chiara Lubich, μιλώντας από καρδιάς. Η Chiara με απλά λόγια είχε καταφέρει από τη νεανική της ηλικία ν' αγαπήσει τον άνθρωπο, τον οποιοδήποτε άνθρωπο, αυτόν που χαρακτήριζε ως prossimo, τον γείτονα δηλαδή. Και στην ενδεχόμενη ερώτηση ποιός είναι αυτός ο γείτονας (ο πλησίον) έλεγε:"...είναι ο αδελφός που περνά από δίπλα μας κάθε στιγμή της ημέρας...Γι' αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι πάντοτε να τον διακονήσουμε, διότι έτσι διακονούμε τον ίδιο τον Θεό".
Έβλεπε μέσα από τον άνθρωπο το πρόσωπο του ίδιου του Θεού. Και αυτό την οδήγησε σε μία πράξη ζωής, που διακρίνεται από την επιθυμία και την δράση για την ενότητα όλων. Πρώτα η ίδια ξεπέρασε τις όποιες διακρίσεις και ταμπέλες βάζουμε εμείς ως άνθρωποι (φυλετικές, ομολογιακές, κοινωνικές, πολιτικές κ.α.) μέσα από την αγάπη της για τον Χριστό και ύστερα προχώρησε στην έμπρακτη αγάπη για τον άλλον, για τον όποιον άλλον, τον πλησίον.
Ωστόσο, αυτή η αγάπη για τον άλλον δεν είναι κάτι το γενικό και αφηρημένο, ούτε κάτι το ιδεαλιστικό, αλλά εξάπαντος είναι κάτι το πραγματικό. Γι' αυτό συνήθιζε να λέγει: "Πρέπει να είμαστε ένα με τον αδελφό , όχι σ' έναν κόσμο ιδεατό, αλλά στον πραγματικό. Όχι σ' έναν κόσμο μελλοντικό, αλλά στον παρόντα κόσμο". Δηλαδή το βίωμα και το όραμά της ήταν μεν εσχατολογικό, καθώς πάντοτε απέβλεπε στην εν δυνάμει ενότητα των χριστιανών, μία πραγματικότητα εσχατολογική, με την έννοια της ευχαριστιακής εκπλήρωσης, αλλά παράλληλα η καρδιά και οι πράξεις προσδιόριζαν το σήμερα, το τώρα.

Διακρινόταν δηλαδή για μία θεολογία ρεαλιστική και όχι ιδεαλιστική. Παρά το γεγονός ότι όποιος είναι εκφραστής της οικουμενικής θεολογίας, όπως είναι ο γράφων, χαρακτηρίζεται από τους άλλους ως εκφραστικής της παλαιότερης "ρομαντικής θεολογίας", ωστόσο η ουσία της θεολογίας είναι η απροϋπόθετη αγάπη για τον άλλον, η απρόσμενη, η αδιάκριτη, η απεριόριστη, καθώς στη ζωή δεν έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε τον "γείτονα". Εκεί βασίζεται η όλη έννοια, η δυναμική και οι συμβολισμοί της οικουμενικής θεολογίας. Εκεί που όλα στη ζωή και στις σχέσεις αναδύουν έναν αρνητισμό και μία κατάσταση διαίρεσης, η οικουμενική θεολογία έρχεται να επιβεβαιώσει και να επιστεγάσει το οξύμωρο του πράγματος, ότι δηλαδή μέσα από τον θάνατο κερδίζουμε την ζωή, μέσα από τον θάνατο του εγωισμού μας, της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού μας κερδίζουμε την όντως ζωή.

Αυτό βέβαια είναι έκφραση μίας τέχνης, της τέχνης της αγάπης, και όχι της τεχνικής που βασίζεται σε μία ορισμένη μεθοδολογία. Δεν είναι κάτι που διδάσκεται, παρά κάτι που βιώνεται. Αυτό το ονόμαζε η Chiara "η τέχνη του να αγαπάς" - "l'arte di amare". Και ο άνθρωπος οδηγείται σ' αυτή την ενωτική και αγαπητική διάθεση μέσα από το "μυστηριώδες μονοπάτι" - "il misterioso cammino" που φανερώνει ο Θεός στον κόσμο. "E noi siamo chiamati a vivere l'unita ogni momento nella nostra vita quotidiana". Έχουμε λοιπόν κληθεί να ζούμε την ενότητα κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας. Και πώς μπορούμε να το πετύχουμε αυτό; Μέσα από την αγάπη μας για τον Χριστό. Αλλά αυτή η οδός προς τον Χριστό περνά μέσα από την αγάπη μας για τον αδελφό μας. "...la via per andare a Dio, passa dunque attraverso il fratello...l'unita esige la morte di tutti per dar la vita all'UnoSopra la vostra morte viva la Vita". Εκεί κάπου βιώνεται αυτό που η Chiara ονόμαζε "Gesu Abbandonato" (ο εγκαταλειμμένος Ιησούς) και στον οποίο θα αναφερθούμε σε κάποιο άλλο μας σχόλιο.

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Μαθήματα ειρηνικής συμβίωσης Καθολικών και Ορθοδόξων στη Συρία

Ο Σεβ. Ισίδωρος Μπάτικα, τοποτηρητής του Ελληνόρυθμου Καθολικού Πατριαρχείου στην Δαμασκό της Συρίας, προσφωνεί τους προσκυνητές της ΑΕΘΖ τον Μάιο του 2005.

 

Καλησπέρα!
Το πρόβλημά μου είναι σε ποια γλώσσα θα πρέπει να μιλήσω. Στα Ελληνικά; Στα Αραβικά; ή μήπως προτιμάτε Γαλλικά; Τα Αγγλικά είναι καλύτερα. Επομένως θα πρέπει να ανεχτείτε τα «φτωχά» μου Αγγλικά. Εντάξει; Αν δεν καταλαβαίνετε, πείτε μου, οπότε ίσως μιλήσω Αραβικά.
Καλώς ήρθατε στην Δαμασκό! Είμαι ο Πατριαρχικός Βικάριος για τους Ελληνόρυθμους στη Δαμασκό. Θα σας μιλήσω για την κατάσταση της εκκλησίας στη Συρία. Η Συρία έχει Χαλδαίους και μη-Χαλδαίους επειδή οι Σύνοδοι, στην ιστορία της Εκκλησίας έγιναν στη χώρα μας. Έτσι, η χώρα μας είναι Άγιος Τόπος. Ο Άγιος Παύλος ξεκινά από εδώ. Λοιπόν, σας ζητώ συγνώμη, δεν ήξερα ότι θα ερχόσασταν στη Δαμασκό, γιατί θα ήθελα να σας είχαμε ετοιμάσει κάτι. Βρισκόσασταν στον Καθεδρικό μας ναό σήμερα το πρωί. Απουσίαζα, γιατί είχα δύο λειτουργίες σε άλλες εκκλησίες.
Η κοινωνία της Δαμασκού στηρίζει όλη την ιστορία της Εκκλησίας. Στη Δαμασκό έχουμε τους Ορθοδόξους της Ελληνικής Εκκλησίας και τους Ελληνόρυθμους. Τους Σύριους Ορθοδόξους και τους Σύριους Καθολικούς. Αρμένιους Ορθοδόξους και Αρμένιους Καθολικούς, Μαρωνήτες, Χαλδαίους Προτεστάντες, Αγγλικανούς Λατίνους. Όλες οι Εκκλησίες αντιπροσωπεύονται στη Συρία.
Η Συρία έχει μεγάλη σπουδαιότητα. Όταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ ήρθε στη Συρία, ονομάσαμε την επίσκεψη «Συρία, η αρχή της Χριστιανοσύνης». Είναι υψίστης σημασίας. Ο Χριστός αρχίσει την ζωή του με τους ανθρώπους στην Ιερουσαλήμ, αλλά ο Χριστιανισμός ως Εκκλησία αρχίζει στη Συρία με τον Ανανία και τον Αγ. Παύλο. Τα ξέρετε από τις Πράξεις των Αποστόλων.
Σήμερα στη Συρία ζούμε μια οικουμενική ζωή μεταξύ των Εκκλησιών. Είναι πράγματι μια Οικουμενική Εκκλησία.
Πρέπει να σας πως ένα μυστικό που ίσως δεν ξέρετε. Κτίσαμε μαζί τον πρώτο ναό για τους Ορθοδόξους της Ελληνικής Εκκλησίας και Ελληνόρυθμους. Οι δύο εκκλησίες έβαλαν τα χρήματα για να κτιστεί η Εκκλησία αλλά είναι στη διάθεση όλων των Χριστιανικών Εκκλησιών. Οι Ελληνόρυθμοι μπορούν να αντιπροσωπεύουν όλους τους άλλους Καθολικούς και οι Ορθόδοξοι της Ελληνικής Εκκλησίας όλους τους Ορθόδοξους. Όλοι μπορούν να έχουν την Λειτουργία τους στην Εκκλησία του Αγ. Πέτρου και Παύλου στο Dumar. Τα εγκαίνια έγιναν πριν λίγους μήνες. Ήμασταν μαζί ο Πατριάρχης της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας και ο Ελληνόρυθμος Πατριάρχης και όλοι οι επίσκοποι της Δαμασκού, μαζί για τα εγκαίνια της Εκκλησίας.
Ξέρετε πως έγινε και την κτίσαμε μαζί; Δεν έγινε μόνο από μας. Η κυβέρνηση της Συρίας σε κάθε νέα επέκταση της πόλης δίνει δύο οικόπεδα. Ένα στους Μουσουλμάνους για να κτίσουν ένα Τζαμί και ένα στους Χριστιανούς για να κτίσουν μια Εκκλησία. Δεν πρόκειται για τη διαίρεση της Εκκλησίας. Δεν είναι για τους Ελληνορυθμους Καθολικούς. Δεν είναι για τους Ορθόδοξους της Ελληνικής Εκκλησίας, δεν είναι για τους Λατίνους , δεν είναι για τους Σύριους. Δεν είναι για τους Αρμένιους ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ (το ακροατήριο χειροκροτεί).
Έφθασα στη Δαμασκό το 1992. Ο κόσμος μου είπε ότι εδώ, στο δρόμο αυτό είναι ένα Τζαμί, το οικόπεδο όμως πριν ήταν για την Εκκλησία.
Δεν το πήραμε, γιατί είμαστε διαιρημένοι. Η κυβέρνηση λοιπόν αποφάσισε να το δώσει στους Μουσουλμάνους που πήραν έτσι δύο οικόπεδα: ένα για το τζαμί συν το οικόπεδο της Εκκλησίας, επειδή δεν είμαστε μαζί, ενωμένοι. Χάσαμε έτσι πολλά οικόπεδα και δεν μπορούμε να χτίσουμε ναούς.
Αποφάσισα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Πηγαίνω λοιπόν στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία για να συναντήσω τον Πατριάρχη και των ρωτώ. «Μακαριότατε, γιατί πρέπει να χάνουμε τα οικόπεδα; Σε παρακαλώ, μπορούμε να υπογράψουμε ένα χαρτί για την Κυβέρνηση και ν’ αρχίσουμε να παίρνουμε τα οικόπεδα. Απάντησε: «Για ποιο σκοπό; Αφού δεν μπορούμε να χτίσουμε μια εκκλησία απο κοινού; Ίσως να μπορέσουμε να το κάνουμε σε λίγα χρόνια. Τώρα, ας αποφασίσουμε να παίρνουμε τα οικόπεδα» και συμφωνήσαμε. Υπόγραψαν ο Πατριάρχης Ιγνάτιος της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας και Πατριάρχης Μάξιμος Χακίμ των Καθολικών του Βυζαντινού τυπικού (Ελληνόρυθμων). Τώρα έχει πεθάνει.
Πήραμε το οικόπεδο και έπρεπε τώρα να κτίσουμε. Οι Ορθόδοξοι της Ελληνικής Εκκλησίας είπαν δεν έχουμε λεφτά (γέλια στο ακροατήριο). Και οι Ελληνόρυθμοι είπαν δεν έχουμε λεφτά (κι άλλα γέλια). Στην πραγματικότητα όλοι είχανε λεφτά αλλά φοβόμαστε. Θέλουμε την Εκκλησία χωρίς να θυσιάσουμε κάτι.
Είπα λοιπόν, εντάξει. Χρειάζομαι κι άλλο γράμμα. Ας υπογράψουμε και οι δύο μαζί, άλλο ένα γράμμα και θα βρω τα χρήματα στην Ευρώπη. Πηγαίνω λοιπόν στην Ευρώπη μαζεύω 300.000 δολάρια κι αρχίζω την ανέγερση του ναού.
Έγινε τώρα πραγματικότητα. Όμως δεν τελείωσε. Πηγαίνω λοιπόν στον Ορθόδοξο και στο Καθολικό Πατριάρχη και τους λεω πρέπει να τελειώσουμε, δεν μπορούμε να μείνουμε έτσι. Όλοι λοιπόν, Καθολικοί κι Ορθόδοξοι πλήρωσαν μισά-μισά για να τελειώσει η Εκκλησία. Τώρα η Εκκλησία είναι έτοιμη.
Δεν λειτουργούμε μαζί. Κάνουμε δύο λειτουργίες την Κυριακή, μία για τους Καθολικούς και μια για τους Ορθόδοξους – επειδή οι Καθολικοί του Βυζαντινού τυπικού και οι Ορθόδοξοι της Ελληνικής Εκκλησίας είναι η μεγαλύτερη κοινότητα εδώ στην Δαμασκό. Αν όμως κι άλλες κοινότητες θέλουν να τελέσουν τη Θεία Λειτουργία, μπορούν. Αν είναι Καθολικοί το κάνουν την ώρα της Καθολικής Εκκλησίας. Αν είναι Ορθόδοξοι παίρνουν την ώρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μπορούμε λοιπόν να λειτουργήσουμε στο ίδιο μέρος. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την ενότητα (άφθονα χειροκροτήματα).
Σημαντικό ζήτημα είναι επίσης και ο εορτασμός του Πάσχα από κοινού. Έχουμε δύο Πάσχα στην Συρία. Αυτό είναι κακό για την Εκκλησία. Δεν δίνουμε μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό. Είναι «υπερβολικό» για τους Μουσουλμάνους να μας βλέπουν να έχουμε δύο Πάσχα, 1, δύο Σταυρώσεις, δύο Αναστάσεις. Δεν βρήκαμε μια λύση. Ξέρουμε ότι η αποδεκτή λύση μέχρι τώρα είναι οι Καθολικοί να γιορτάζουν μαζί με τους Ορθοδόξους. Μέχρι τώρα οι Ορθόδοξοι δεν μπορούν να κινηθούν. Ελπίζουμε ότι θα κινηθούμε στο μέλλον για να λυθεί το θέμα για όλους τους Χριστιανούς μαζί. Σκεφτόμαστε όμως ότι κάτι πρέπει να κάνουμε του χρόνου. Ίσως του χρόνου να αρχίσουμε να γιορτάζουμε μαζί (το Πάσχα) στην Εκκλησία του Dumar. Αυτόν τον χρόνο, δεν θα δεχθούμε να γιορτάσουμε δύο φορές (το Πάσχα) στην ίδια Εκκλησία. Θα γιορτάσουμε μαζί με τους Ορθοδόξους (πολλά χειροκροτήματα). Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο θα γιορτάζουμε μαζί (πολλά χειροκροτήματα πάλι).
Είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον. Όπως διαπιστώνουμε από την ιστορία της Εκκλησίας, από τη Συρία έρχονται πολλές λύσεις για τα προβλήματα της Εκκλησίας. Από την εποχή του Αρειανισμού, ζητείται από την Συρία κάθε φορά να βρει λύσεις. Προτιμώ να αποκαλώ την Εκκλησία μου «Γέφυρα». Μια γέφυρα μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής. Γιατί γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία είναι η Δύση και η Ανατολή μαζί.
Είμαστε Ελληνορυθμοι Ενωτικοί και γνωρίζουμε ότι ως Ελληνόρυθμοι είμαστε και Βυζαντινοί και ότι είμαστε στην καρδιά μας Ορθόδοξοι, αλλά κατά τον ίδιο τρόπο και την ίδια ώρα, επιθυμούμε την ενότητα των Εκκλησιών. Όποτε είμαστε χαρούμενοι που είμαστε Καθολικοί. Αλλά δεν ξεχνούμε, ποτέ, ότι η καταγωγή μας είναι η Ορθοδοξία. Οπότε πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε Ορθόδοξοι στην Καθολική Εκκλησία (δυνατό χειροκρότημα).
Θα τελειώσω την ομιλία μου παρουσιάζοντας την Εκκλησίας μου σας.
Έχουμε μια ιδιαιτερότητα. Εδώ είμαστε Άραβες και χαιρόμαστε ιδιαίτερα που είμαστε η Εκκλησία των Αράβων, αλλά δεν είμαστε Μουσουλμάνοι. Είμαστε Ορθόδοξοι ενωμένοι με τη Ρώμη. Είμαστε Καθολικοί αλλά όχι Λατίνοι. Ποτέ δεν ξεχνούμε ότι είμαστε Ορθόδοξοι στη Καθολική Εκκλησία.
Σας ευχαριστώ.
http://www.tlig.org/el/churchunity/isidore/

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Οι καρποί του οικουμενικού Διαλόγου


Αν αναλογιστούμε οτι μέχρι πριν 50-60 χρόνια δεν υπήρχε καμία επαφή ανάμεσα σε καθολικούς και ορθόδοξους ιεράρχες αλλά μόνο παγωνιά και αντιπαράθεση, σήμερα έχουν βγάλει πολλές άκρες.

Μπορούμε να διανοηθούμε τί τεράστιες προόδους έχουν γίνει ώστε ο Πάπας Βενέδικτος όταν επισκέφτηκε στην Πόλη τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο 2006 του έδωσαν ψαλτήρι και έψελνε στα ελληνικά τα τροπάρια του Όρθρου? Το παρατήρησε κανείς αυτό?
Πόση πρόοδος δεν έχει σημειωθεί από την εποχή που ο προκάτοχός του Λέων ο 13ος το 1898 (?) είχε απευθυνθεί στις Ορθόδοξες Εκκλησίες καλώντας να επιστρέψουν στο μαντρί λες και ήταν μαύρα πρόβατα?


Ή το 1995 όταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' μέσα από την εγκύκλιό του "Ίνα πάντες έν ώσι" της οποίας συμμετείχα στο Βατικανό στη μετάφραση, έφτασε στο σημείο να προσκαλέσει τους Ορθόδοξους να του προτείνουν πώς θα μπορεί να ασκηθεί το παπικό πρωτείο? Ποιός? Ένας Πάπας!
Τουλάχιστον στην Αθήνα, όταν πανηγυρίζει μια καθολική ενορία, παρίσταται και ορθόδοξος ιερέας.


Στη Σύρο, ο καθολικός Επίσκοπος και ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης απευθύνουν την πρωτοχρονιά κοινό μήνυμα. Αυτό ήταν αδιανόητο πριν λίγες δεκαετίες!


Η μητέρα μου, ορθόδοξη, επειδή τέλεσε μόνο καθολικό γάμο στο εξωτερικό και όχι ορθόδοξο, της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια! Αυτά δεν συμβαίνουν πλέον.


Έπειτα από 1000 χρόνια χωρισμού δεν μπορούν να τα ξαναβρούν μέσα σε λίγα χρόνια. Αυτό οφείλεται τόσο στο γεγονός οτι το Παπικό Πρωτείο δεν είχε τις διαστάσεις που έχει σήμερα όσο και στο γεγονός οτι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει κατακερματιστεί σε δεκάδες εκκλησίες όπου η κάθε μια έχει τις δικές ενστάσεις.


Παρόλα αυτά όμως ο διάλογος για την επανένωση συνεχίζεται, πολλά βήματα έχουν γίνει και πολλά περισσότερα θα γίνουν ακόμα και αυτό ακριβώς επειδή είναι διάλογος βασιζόμενος στην αγάπη και στην αλήθεια και όχι σε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.