Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Στο αρχείο η μήνυση του Σεραφείμ Πειραιώς κατά των καθολικών?


Σε δήλωσή του που δημοσιεύθηκε χτες στη Ρομφαία, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ κάνει μια σύντομη αναδρομή όλων των δικαστικών περιπετειών με τις οποίες έμπλεξε την Εκκλησία του και μυστηριωδώς παραλείπει κάθε αναφορά στην πρόσφατη μήνυση που κατέθεσε κατά της Καθολικής Εκκλησίας στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου των εν Αθήναις Καθολικών, του καθολικού Εφημερίου Πειραιά και της Ηγουμένης της Ι.Μ. Αγίου Ιωσήφ.

Να υποθέσουμε οτι ο Εισαγγελέας έθεσε στο αρχείο την μήνυση επειδή δεν βρήκε τίποτα το αξιόποινο με αποτέλεσμα να μην πληρεί τα κριτήρια για να φτάσει στις αίθουσες των δικαστηρίων?

Από το παρών ιστολόγιο πάντως δεν επιχειρήθηκε καμία προσπάθεια φίμωσης του Σεβασμιοτάτου και όλες οι αναφορές του σχετικά με τη μήνυση όπως και η ίδια η μηνυτήρια αναφορά αναδημιοσιεύθηκαν αυτούσιες χωρίς να παραλαφθεί ούτε ένα κόμα.

Του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ


Υπείκων εις τον σωτηριώδη λόγο του ενσαρκωθέντος Κυρίου ότι τα μέλη του σώματός Του πρέπει να είναι το άλας της γης και το φως του κόσμου και η βίοτή τους να αποδεικνύει καθημερινώς τον συντονισμό της προς την Ευαγγελική αλήθεια ως «πόλις επάνω όρους κειμένη» (Ματθ. 5:13-14) χρεωστώ ως ποιμένας της Εκκλησίας να γνωστοποιώ τα κατ’ εμέ εις τους διακονουμένους υπό της αναξιότητός μου.

Όπως προ ολίγου χρόνου τα λεγόμενα «ομοερωτικά» σωματεία με είχαν εγκαλέσει ποινικά δια δήθεν εξύβρισή τους επειδή ομιλώ εναντίον της θανασίμου αμαρτίας της ομοφυλοφιλίας, που αποκόπτει από τον αιώνιο Θεό και αντιβαίνει στην ανθρώπινη φυσιολογία και ψυχολογία επιχειρούσα την ανατροπή της ανθρωπίνης οντολογίας με την συνδρομή του κ. Παναγιώτου Δημητρά, εκπροσώπου του ελληνικού παρατηρητηρίου των συμφωνιών του Ελσίνκι, μιας Μη Κυβερνητικής Οργανώσεως (ΜΚΟ), με αποτέλεσμα να αθωωθώ τελεσιδίκως με την υπ’ αριθμ. 455/2011 Διάταξη του Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών έτσι και πάλι η ανωτέρω ΜΚΟ με την συνδρομή του εκδότου κ. Μωρίς Χατζή του περιοδικού «Κρησάρα», που ασχολείται με θέματα του Εβραϊσμού και του κ. Abdulhalim Dede που αυτοπροσδιορίζεται στην Ελλάδα, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης η οποία δεν αναγνωρίζει Τουρκική μειονότητα επειδή δεν υφίσταται, ως εκπρόσωπος της «Τουρκικής μειονοτικής κίνησης για τα ανθρώπινα δικαιώματα», με εγκαλούν ενώπιον της ποινικής δικαιοσύνης για δήθεν παράβαση των άρθρων 1 και 2 του Νόμου 927/1979 «Περί κολασμού πράξεων η ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις» σε συνδυασμό με την απόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ/28.11.2008 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δια δημοσιευθείσες θέσεις μου δια τον διεθνή Σιωνισμό και τον Ισλαμισμό παρερεμηνεύοντες εντελώς τας διατάξεις των Νόμων που επικαλούνται διότι ουδέποτε ο λόγος μου προέτρεψε στην πρόκληση διακρίσεων, μίσους η βίας κατά προσώπων, αλλ’ ανέδειξε ως έχω χρέος εκ της Επισκοπικής μου ευθύνης, την αλήθεια των πραγμάτων εκφράζων ελευθέρως ως στο Σύνταγμα της χώρας κατωχυρούται την προσωπικήν μου άποψιν.

Χρησιμοποιούν βεβαίως δηλώσεις στρεβλωτικές των θέσεών μου, του τότε Κυβερνητικού Εκπροσώπου κ. Πεταλωτή, της Προέδρου της ΔΗΣΥ κας Ντόρας Μπακογιάννη, του Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, της Ι. Αρχιεπισκοπής Αμερικής, του Προέδρου της ΑΧΕΠΑ κ. Νικολάου Καρακώστα, του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδας, του Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, του κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη, εκδότου της «Νέας Εστίας» κλπ.
Οι εγκαλούντες την ταπεινότητά μου παραθεωρούν δια των μηνύσεών των ότι ευρισκόμεθα σε χώρα δημοκρατική και ελευθέρα, όπου η ελευθερία εκφράσεως αποτελεί συνταγματικό κεκτημένο δικαίωμα του ανθρώπου και επομένως εάν διαφωνούν με τας θέσεις μου έχουν την δυνατότητα να αντιπαρατεθούν προς αυτάς δημοσία.

Έχω αναρτήσει στο διαδίκτυο συγκρητική μου μελέτη δια τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό όπου αποδεικνύω εναργέστατα ότι το Ισλάμ είναι θρησκεία κατασκευασμένη από ανθρώπους και μη προερχομένη εκ της θείας αποκαλύψεως, όπως ο Χριστιανισμός και ουδείς εκπρόσωπος του Ισλαμισμού τόλμησε να την αντικρούσει.

Το ίδιο έχω δημόσια με αδιάψευστα επιχειρήματα εκ της Παλαιάς Διαθήκης και του Προφητισμού αποδείξει απευθυνόμενος στον τ. Ραββίνο της Θεσσαλονίκης κ. Φριζήν ότι ο ενσαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Μεσσίας και ότι ο αναμενόμενος υπό του Ιουδαϊσμού θα είναι ο τραγικός Αντίχριστος.

Και πάλι ουδείς ετόλμησε να αντικρούση το κείμενό μου. Το να επιχειρείται η φίμωσις μου με αβάσιμες, έωλες και ανεπέρειστες μηνύσεις είναι καθαρή ματαιοπονία.

Ταπεινώς και φιλαδέλφως προτρέπω τους διώκτας μου να μετανοήσουν ειλικρινώς, να δεχθούν τον μόνο Σωτήρα και Λυτρωτή Κύριο Ιησού Χριστό, διότι άλλως θα απωλέσουν και αυτήν την ζωήν κατατρυχόμενοι από ψευδή κοσμοείδωλα και το φρικωδέστερον την αιώνια και αδιάστατη και ατελεύτητη συνέχειά της.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

TΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ?

TΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Του Σεβασμιωτάτου Ραφαήλ Martinelli,
Eπισκόπου Φρασκάτι

Ο Σεβασμιώτατος Ραφαήλ Martinelli γεννήθηκε στο Bergamo της Ιταλίας, όπου και υπηρέτησε ως ιερέας. Αφού έκανε το διδακτορικό του στην Ιερή Θεολογία με εξειδίκευση στην ποιμαντική της κατήχησης στο Ποντιφικό Λατερανό Πανεπιστήμιο και έλαβε το πτυχίο Παιδαγωγικής στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, από το 1980 είναι μέλος της Ιεράς Συνόδου για τη Διδασκαλία της Πίστης.
Ως Πριμικήριος της Βασιλικής των Αγίων Αμβροσίου και Καρόλου στη Ρώμη, έχει συγγράψει μερικά κατηχητικά δελτία επάνω σε διάφορα θέματα επικαιρότητας, τα οποία διατίθενται σε όσους εισέρχονται στην προαναφερθείσα Βασιλική. Εξαντλήθηκαν περισσότερο από 2.000.000 αντίτυπα σε περίπου δύο χρόνια.
Αυτά τα κατηχητικά δελτία έχουν συνταχθεί, σε διαλογική μορφή, στη βάση των εγγράφων της Αγίας Έδρας και, ιδιαιτέρως, θεμελιώνονται στην Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας και στη Σύνοψή της.
Όλα τα κατηχητικά δελτία, 50 στο σύνολό τους, έχουν συγκεντρωθεί και εκδοθεί από την Libreria Editrice Vaticana υπό τον τίτλο “50 Θέματα επικαιρότητας – διαλογική κατήχηση”. Μπορεί επίσης να τα βρει κανείς και στην ιστοσελίδα: www.sancarlo.pcn.net
Στις 2 Ιουνίου 2009 ονομάστηκε Επίσκοπος Φρασκάτι, στο Λάτιο, από την Α.Α. τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’.



Τι είναι ο Οικουμενισμός;

■ Είναι η Κίνηση η οποία στοχεύει στην ενότητα των χριστιανών και συμπεριλαμβάνει «τις δραστηριότητες και τις πρωτοβουλίες εκείνες, οι οποίες, αναλόγως προς τις διάφορες ανάγκες της Εκκλησίας και τις απαιτήσεις των καιρών, αποσκοπούν και είναι τεταγμένες στην προώθηση της ενότητας των χριστιανών» (UR 4).

■ H αναζήτηση της ενότητας των χριστιανών αποτελεί δέσμευση και επιτακτικό καθήκον της καθολικής Εκκλησίας. Ο οικουμενισμός – τον οποίο οφείλουμε να διακρίνουμε από τον διαθρησκειακό διάλογο – θεμελιώνεται στη διαθήκη την οποία μας άφησε ο ίδιος ο Ιησούς την παραμονή του θανάτου του: «ώστε να είναι όλοι ένα» (Ιω 17, 21). Η Β’ Βατικανή Σύνοδος περιέγραψε τις ενέργειες για την προαγωγή της ενότητας των χριστιανών ως έναν από τους πρωταρχικούς σκοπούς της (UR 1) και ως ωθούμενες από την πνοή και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος (UR 1, 4). O μακαριστός Πάπας Ιωάννης-Παύλος Β’ πολλές φορές υπογράμμισε το «αμετάκλητο της οικουμενικής επιλογής» (Ut unum sint, 3). Και ο Άγιος Πατέρας Βενέδικτος ΙΣΤ’, ήδη από τις πρώτες ημέρες της Αρχιερατείας του, διαβεβαίωσε πως θα εργαστεί εις βάθος για την αποκατάσταση της πλήρους και ορατής ενότητας των μαθητών του Χριστού.
Σε αυτό το ιερό έργο, το πρωτεύον κριτήριο είναι η ενότητα της Πίστης.
Το σημείο αφετηρίας του οικουμενισμού είναι το Βάπτισμα, και εκείνο της άφιξης είναι η από κοινού τέλεση της Θείας Ευχαριστίας.

■ Ο οικουμενικός διάλογος βασίζεται στο δικαίωμα-καθήκον που έχει ο καθένας να εκφράσει, με ηρεμία και αντικειμενικότητα, την ταυτότητά του, καθιστώντας σαφές αυτό που ο ίδιος είναι, αυτό που ενώνει και αυτό που διαιρεί. Το να εκθέτει κανείς με σαφήνεια τις θέσεις του δεν περιορίζει τον οικουμενικό διάλογο, αλλά τον ευνοεί.


Γιατί υπάρχει ο Οικουμενισμός;

■ Διότι υπάρχουν, μεταξύ των χριστιανών, διαιρέσεις, οι οποίες αντιτίθενται στο θέλημα του Χριστού, ο οποίος προσευχήθηκε «ώστε να είναι όλοι ένα» (Ιω 17, 21), κι έτσι να αποκατασταθεί η ενότητα όλων των χριστιάνων σε «ένα ποίμνιο με έναν ποιμένα» (Ιω 10, 16), ώστε «ο λαός του Θεού να φτάσει χαρούμενος σε όλο το πλήρωμα της αιώνιας δόξας, στην ουράνια Ιερουσαλήμ» (UR 3).

■ O Βενέδικτος ΙΣΤ’ υπογραμμίζει πως μερικοί χριστιανοί επιτείνουν σήμερα τις διαιρέσεις ιδιαιτέρως για δύο λόγους:
1) εξαιτίας «μιας φονταμενταλιστικής ερμηνείας του δεδομένου της Αγίας Γραφής και της Ιερής Παράδοσης. Συνεπώς, οι κοινότητες αρνούνται να ενεργήσουν ως ένα ενωμένο σώμα, και προτιμούν αντιθέτως την αρχή της τοπικής απομόνωσης. Χάνεται έτσι η ανάγκη μιας διαχρονικής κοινωνίας – η κοινωνία με την Εκκλησία όλων των εποχών – ακριβώς τη στιγμή που ο κόσμος έχει χάσει τον προσανατολισμό του κι έχει ανάγκη μιας πειστικής και από κοινού μαρτυρίας της σωστικής δύναμης του Ευαγγελίου»·
2) πολλοί χριστιανοί, «στην παρουσίαση της χριστιανικής πίστης, θεωρούν πως δεν είναι αναγκαίο να υπογραμμίζεται η αντικειμενική αλήθεια, αλλά πρέπει ο καθένας να ακολουθεί τη συνείδησή του και να επιλέγει εκείνη την κοινότητα η οποία ικανοποιεί καλύτερα τα προσωπικά του γούστα. Το αποτέλεσμα είναι επαληθεύσιμο στη συνεχή αύξηση κοινοτήτων οι οποίες συχνά αποφεύγουν τις θεσμικές δομές και ελαχιστοποιούν τη σπουδαιότητα που έχει για τη χριστιανική ζωή το περιεχόμενο της επίσημης διδασκαλίας. Ακόμη και στο εσωτερικό της οικουμενικής κίνησης οι χριστιανοί είναι δυνατόν να φανούν απρόθυμοι να υποστηρίξουν τη θέση της επίσημης διδασκαλίας από φόβο πως αυτή μπορεί να οξύνει παρά να θεραπεύσει τα τραύματα της διαίρεσης» (Ομιλία, Οικουμενική συνάντηση στη Νέα Υόρκη στον ιερό ναό Αγίου Ιωσήφ, 18 Απριλίου 2008).


Τι είδος κακού προκαλούν οι διαιρέσεις μεταξύ των χριστιανών;

■ Προκαλούν διάφορα είδη κακού, τόσο στο εσωτερικό της Εκκλησίας όσι και εκτός αυτής. Πράγματι:
• Είναι ένα σκάνδαλο, το οποίο αποδυναμώνει τη φωνή της Εκκλησίας.
• «Οι διαιρέσεις μεταξύ των χριστιανών εμποδίζουν την ίδια την Εκκλησία να πραγματοποιεί το πλήρωμα της καθολικότητάς της σ’ εκείνα από τα παιδιά της που ανήκουν βέβαια σε αυτήν, χάρη στο βάπτισμά τους, αλλά είναι χωρισμένα από την πλήρη κοινωνία της. Και μάλιστα γίνεται δυσκολότερο για την ίδια την Εκκλησία να εκφράζει από κάθε άποψη το πλήρωμα της καθολικότητάς της μέσα στην ίδια την πραγματικότητα της ζωής» (UR 4).
• «Η καθολικότητα, που αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας, η οποία ποιμαίνεται από τον Διάδοχο του Πέτρου και από τους Επισκόπους σε κοινωνία μαζί του, εξαιτίας της διαίρεσης των χριστιανών, βρίσκεται μπροστά σε ένα πρόσκομμα το οποίο εμποδίζει την πλήρη πραγμάτωσή της μέσα στην ιστορία» (IΣΔΠ, Επιστ. Communionis notio, 17).

■ Αυτή η έλλειψη ενότητας μεταξύ των χριστιανών ζημιώνει σοβαρά και τη μαρτυρία, την οποία οι χριστιανοί οφείλουν να δίνουν στους μη χριστιανούς: αποτελεί μια αντιμαρτυρία. «Είναι οδυνηρή η διαπίστωση πως λόγω αυτής της κατάστασης οι χριστιανοί χάνουν ένα μέρος της ιεραποστολικής κι ευαγγελιστικής ορμής τους εξαιτίας των διαιρέσεων οι οποίες ναρκοθετούν την εσωτερική ζωή τους και μειώνουν την αποστολική αξιοπιστία τους» (ΠΟΝΤΙΦΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, Οδηγός για την εφαρμογή των αρχών και των κανόνων του Οικουμενισμού, Παρουσίαση).


Γιατί πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ ενότητας της Εκκλησίας και ενότητας των χριστιανών;

■ Διότι η ενότητα της Εκκλησίας υπάρχει ήδη. Η ενότητα, «την οποία ο Χριστός ευθύς εξ αρχής δώρησε στην Εκκλησία του, εμείς πιστεύουμε πως ενυπάρχει στην καθολική Εκκλησία, χωρίς πιθανότητα να απολεσθεί, και ελπίζουμε ότι θα αυξάνει κάθε ημέρα και περισσότερο, ως τη συντέλεια των αιώνων» (UR 4). Γι’ αυτό στο Πιστεύω εμείς ομολογούμε: «[Πιστεύω] και εις μίαν [...] Εκκλησίαν», και αυτή η Εκκλησία ενυπάρχει στην καθολική Εκκλησία (βλ. LG 8).

■ Αυτό που λείπει είναι η ενότητα των χριστιανών. Πράγματι, «μέσα σε αυτή τη μία και μοναδική Εκκλησία του Θεού εμφανίστηκαν ήδη από πολύ νωρίς μερικά σχίσματα, τα οποία καταδικάζει αυστηρά ο Απόστολος· κατά τους επόμενους αιώνες προκλήθηκαν ευρύτερα σχίσματα, και ολόκληρες κοινότητες αποχωρίστηκαν από την πλήρη κοινωνία της καθολικής Εκκλησίας, μερικές φορές όχι χωρίς ανθρώπινη ενοχή και από τις δύο πλευρές» (UR 3).

■ «Η ενότητα της μοναδικής Εκκλησίας, που ήδη υπάρχει στην καθολική Εκκλησία χωρίς πιθανότητα να απολεσθεί, μας εγγυάται πως μια ημέρα και η ενότητα όλων των χριστιανών θα γίνει πραγματικότητα» (IΩΑΝΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ Β’, Ομιλία, 13 Νοεμβρίου 2004).

■ Ωστόσο, οι χριστιανοί που είναι χωρισμένοι από την πλήρη κοινωνία με την καθολική Εκκλησία έχουν με αυτήν, ήδη από τώρα, πολλά κοινά στοιχεία.


Ποια είναι τα στοιχεία τα οποία οι Εκκλησίες και οι μη καθολικές χριστιανικές Κοινότητες έχουν από κοινού με την καθολική Εκκλησία;

■ Τα μέλη αυτών των Εκκλησιών και μη καθολικών χριστιανικών Κοινοτήτων:
• «έχοντας λάβει στο βάπτισμα τη δικαίωση από την πίστη, είναι ενσωματωμένα στον Χριστό, και απομένως δίκαια φέρουν το χριστιανικό όνομα και πολύ σωστά αναγνωρίζονται από τα παιδιά της καθολικής Εκκλησίας ως αδελφοί εν Κυρίω» (UR 3).
• απολαμβάνουν αγαθών που μπορούν να υπάρχουν και έξω από τα ορατά όρια της καθολικής Εκκλησίας, όπως: «ο γραπτός λόγος του Θεού, η ζωή της χάρης, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη, όπως και άλλα εσωτερικά δώρα του Αγίου Πνεύματος ή ορατά στοιχεία» (UR 3).

■ Aυτές τις Εκκλησίες και εκκλησιακές Κοινότητες «το Πνεύμα του Θεού δεν αρνείται να τις χρησιμοποήσει ως μέσα σωτηρίας, η ισχύς των οποίων προέρχεται από το ίδιο το πλήρωμα της χάρης και της αλήθειας, το οποίο ο Χριστός εμπιστεύθηκε στην καθολική Εκκλησία. Όλα αυτά τα αγαθά προέρχονται από τον Χριστό και στον Χριστό οδηγούν» (UR 3), και «ωθούν προς την καθολική ενότητα» (LG 8).

■ M’ εκείνους που, χάρη στο βάπτισμά τους, τιμώνται με το χριστιανικό όνομα, αλλά δεν ομολογούν ακέραιη την πίστη ή δεν διατηρούν την ενότητα της κοινωνίας υπό τον Διάδοχο του Πέτρου, η Εκκλησία γνωρίζει πως είναι ενωμένη με πολλούς και διάφορους δεσμούς» (LG 15).

■ Tαυτόχρονα, η καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει πως οι ορθόδοξες Εκκλησίες είναι πλησιέστερες προς αυτήν σε σχέση με τις μη καθολικές χριστιανικές Κοινότητες, καθότι υπάρχει μια όχι ευκαταφρόνητη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις τελευταίες και τις ορθόδοξες Εκκλησίες.


Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις ορθόδοξες Εκκλησίες και τις μη καθολικές εκκλησιακές Κοινότητες;

■ Οι ορθόδοξες Εκκλησίες ονομάζονται έτσι από το έτος 1054 και μετά:

• «έχουν αληθινά μυστήρια και προπάντων, χάρη στην αποστολική διαδοχή, την Ιερωσύνη και τη Θεία Ευχαριστία, διαμέσου των οποίων παραμένουν ακόμη ενωμένες μαζί μας με πάρα πολύ στενούς δεσμούς» (UR 3)·
• συνεπώς, «μία κάπoια μυστηριακή ενδοκοινωνία (communicatio in sacris), κάτω από ορισμένες συνθήκες και με την έγκριση της εκκλησιαστικής αρχής, είναι όχι μόνο δυνατή αλλά και αξιοσύσταση» (UR 15)·
• αξίζουν να ονομάζονται “επιμέρους ή κατά τόπους Εκκλησίες” και αποκαλούνται “αδελφές Εκκλησίες των κατά τόπους καθολικών Εκκλησιών” (UR 14)·
• «διαμέσω της τέλεσης της Ευχαριστίας του Κυρίου σε αυτές τις τοπικές Εκκλησίες, η Εκκλησία του Θεού οικοδομείται και αυξάνει» (UR 15)·
• έχουν μια κοινωνία με την καθολική Εκκλησία, τόσο βαθιά «που τους λείπει πολύ λίγο για να επιτύχουν την πληρότητα η οποία επιτρέπει την από κοινού τέλεση της Θείας Ευχαριστίας» (ΠΑΥΛΟΣ Στ’, Ομιλία στο Σίξτειο Παρεκκλήσιο κατά τη δέκατη επέτειο της αμοιβαίας άρσης των αφορισμών μεταξύ των Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινούπολης, 14 Δεκεμβρίου 1975)·
• δεν είναι ωστόσο σε πλήρη κοινωνία με τη καθολική Εκκλησία, καθόσον αυτές δεν είναι σε κοινωνία με την ορατή Κεφαλή της μοναδικής καθολικής Εκκλησίας, τον Πάπα, Διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, Κορυφαίου των Αποστόλων, στον οποίο ο Κύριος εμπιστεύθηκε τη διαποίμανση όλων των προβάτων του (βλ. Ιω 21, 16). Και αυτό δεν είναι ένα δευτερεύον γεγονός, αλλά μία από τις συστατικές αρχές οι οποίες ενυπάρχουν στο εσωτερικό της κάθε επιμέρους Εκκλησίας. Γι’ αυτό, εφόσον «η κοινωνία με την καθολική Εκκλησία, της οποίας η ορατή Κεφαλή είναι ο Επίσκοπος Ρώμης και Διάδοχος του Πέτρου, δεν είναι ένα κάποιο εξωτερικό συμπλήρωμα στην επιμέρους Εκκλησία, αλλά μία από τις εσωτερικές συστατικές αρχές της, η κατάσταση της επιμέρους Εκκλησίας, την οποία απολαμβάνουν εκείνες οι σεβάσμιες χριστιανικές Κοινότητες, υφίσταται έλλειμμα» (IΣΔΠ, Responsa ad quaestiones, 4).

■ Oι μη καθολικές εκκλησιακές Κοινότητες:

• είναι προπάντων εκείνες οι οποίες γεννήθηκαν από τη μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα: οι προτεσταντικές (εμπνευσμένες από τη σκέψη και το έργο του Μαρτίνου Λούθηρου: 1483-1546), η αγγλικανική (η οποία γεννήθηκε με την Πράξη Επικυριαρχίας του άγγλου βασιλιά Ερρίκου Η’ το 1534). Πέρα από αυτές, υπάρχει μια πληθώρα νέων χριστιανικών ομολογιών, οι οποίες συνεχώς γεννιούνται και πολλαπλασιάζονται·
• δεν έχουν την αποστολική διαδοχή στο Μυστήριο της Ιεροσύνης, και γι’ αυτό στερούνται ενός ουσιαστικού δομικού στοιχείου, απαραίτητου στο «είναι» της Εκκλησίας·
• κυρίως εξαιτίας της απουσίας της διακονηματικής Ιεροσύνης, δεν έχουν διατηρήσει τη γνήσια και ακέραιη ουσία του ευχαριστιακού Μυστηρίου (πρβλ. UR 22)·
• «γι’ αυτόν τον λόγο, δεν είναι δυνατόν, για την καθολική Εκκλησία, η ευχαριστιακή διακοινωνία (communicatio in sacris) με αυτές τις Κοινότητες (ΚατΚΕ 1400)·
• εν τούτοις, «όταν με το ιερό Δείπνο τελούν την ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Κυρίου, ομολογούν ότι η ζωή βρίσκεται στην κοινωνία με τον Χριστό και προσδοκούν την ένδοξή του έλευση (UR 22)·
• δεν μπορούν, σύμφωνα με την καθολική διδασκαλία, να ονομάζονται «Εκκλησίες» (πρβλ. ΙΣΔΠ, Dominus Iesus, 17) καθότι στερούνται των Μυστηρίων της Ιεροσύνης και της Ευχαριστίας·
• σε αυτές βρίσκονται ωστόσο «πολυάριθμα στοιχεία εξαγιασμού και αλήθειας, τα οποία, καθότι δώρα ιδιαίτερα της Εκκλησίας του Χριστού, ωθούν προς την καθολική ενότητα» (LG 8), όπως, πχ. η Αγία Γραφή, το Βάπτισμα, η αγάπη.


Ποια αρχή είναι βασικής σημασίας στον οικουμενικό διάλογο;

Στον οικουμενικό διάλογο «ισχύει πάντοτε η αρχή της αδελφικής αγάπης, της κατανόησης και της αμοιβαίας προσέγγισης· αλλά και η υπεράσπιση της πίστης του λαού μας, διασφαλίζοντάς τον στη χαρούμενη πεποίθηση πως η «unica Christi Ecclesia [...] subsistit in Ecclesia catholica, a successore Petri et Episcopis in eius communione gubernata» («η μοναδική Εκκλησία του Χριστού [...] ενυπάρχει στην καθολική Εκκλησία, η οποία ποιμαίνεται από τον διάδοχο του Πέτρου και από τους Επισκόπους που βρίσκονται σε κοινωνία μαζί του» (LG 8· BENEΔΙΚΤΟΣ ΙΣΤ’, Ομιλία, 12-5-07).


Πώς πρέπει να εννοηθεί η διατύπωση σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία του Χριστού ενυπάρχει στην καθολική Εκκλησία;

Ο Χριστός ίδρυσε επάνω στη γη μία και μοναδική Εκκλησία και την συγκρότησε ως κοινότητα ορατή και πνευματική, η οποία υπάρχει από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της και θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα στον ρου της ιστορίας, και στην οποία μόνο παραμένουν και θα παραμένουν όλα τα στοιχεία τα οποία από τον ίδιο τον Χριστό συστάθηκαν. Αυτή είναι η μοναδική Εκκλησία του Χριστού, την οποία στο Σύμβολο της Πίστης ομολογούμε μία, αγία, καθολική και αποστολική. Αυτή η Εκκλησία, σε αυτόν τον κόσμο συγκροτημένη και διαρθρωμένη ως κοινωνία, ενυπάρχει στην καθολική Εκκλησία, η οποία ποιμαίνεται από τον διάδοχο του Πέτρου και από τους Επισκόπους που βρίσκονται σε κοινωνία μαζί του (πρβλ. LG 8).

Στη Δογματική Διάταξη «ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» (LG 8) η ενύπαρξη είναι αυτή η διαρκής ιστορική συνέχεια και η παραμονή όλων των στοιχείων που συστάθηκαν από τον Χριστό μέσα στην καθολική Εκκλησία, μέσα στην οποία συγκεκριμενοποιείται η Εκκλησία του Χριστού επάνω σε αυτή εδώ τη γη» (ΙΣΔΠ, Responsa ad quaestiones, 2).


Γιατί χρησιμοποιείται από τη Β’ Βατικανή Σύνοδο (LG) η έκφραση subsistit in και όχι το ρήμα est;

■ Με τη λέξη subsistit (ενυπάρχει), η Σύνοδος:
• δείχνει την πλήρη ταύτιση της Εκκλησίας του Χριστού με την καθολική Εκκλησία. Επειδή η Εκκλησία έτσι όπως τη θέλησε ο Χριστός πραγματώνεται και συνεχίζει να υπάρχει (subsistit in) μέσα στην καθολική Εκκλησία, το συνεχές της ενύπαρξης συνεπιφέρει μια πραγματική ταύτιση ουσίας μεταξύ της Εκκλησία του Χριστού και της καθολικής Εκκλησίας. Η Σύνοδος θέλησε συνεπώς να διδάξει πως η Εκκλησία του Ιησού Χριστού, ως συγκεκριμένο υποκείμενο σε αυτόν τον κόσμο, απαντάται μέσα στην καθολική Εκκλησία·
• δηλώνει πως το ρήμα “ενυπάρχει” «μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά μόνο στην καθολική Εκκλησία, διότι αναφέρεται ακριβώς στο χαρακτηριστικό της ενότητας που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστης (Πιστεύω εις μίαν Εκκλησίαν)» (ΙΣΔΠ, Responsa ad quaestiones, 2)·
• εκφράζει την αλήθεια πως η Εκκλησία του Χριστού είναι μοναδική και όχι πολλαπλασιάσιμη: η Εκκλησία του Χριστού είναι μόνο μία και ενυπάρχει, στην ιστορική πραγματικότητα, σε ένα μοναδικό υποκείμενο, το οποίο είναι η καθολική Εκκλησία·
• διαφυλάγει έτσι την ενότητα και τη μοναδικότητα της Εκκλησίας, που θα κλονίζονταν αν γινόταν παραδεκτό πως μπορούν να υπάρχουν περισσότερες ενυπάρξεις της Εκκλησίας που ιδρύθηκε από τον Χριστό·
• εμποδίζει να φανταστούμε την Εκκλησία του Χριστού σαν «το άθροισμα – διαφοροποιό και κατά κάποιο τρόπο ενοποιό – των Εκκλησιών και εκκλησιακών Κοινοτήτων» ή «να σκεφτούμε πως η Εκκλησία του Χριστού σήμερα δεν υπάρχει πια πουθενά και πως, γι’ αυτό, πρέπει μόνο να είναι αντικείμενο αναζήτησης εκ μέρους όλων των Εκκλησιών και Κοινοτήτων» (ΙΣΔΠ, Mysterium Ecclesiae, 1). Αν ήταν έτσι, η Εκκλησία του Χριστού δεν θα υπήρχε πια ως «μία» μέσα στην ιστορία ή θα υπήρχε μόνο κατά τρόπο ιδεατό, δηλαδή in fieri, σε μία μελλοντική σύγκλιση ή επανενοποίηση των διαφόρων αδελφών Εκκλησιών·
• εκφράζει σαφέστερα πώς εκτός της ορατής διάρθρωσης της καθολικής Εκκλησίας βρίσκονται «πολυάριθμα στοιχεία εξαγιασμού και αλήθειας», «τα οποία, καθότι δώρα ιδιαίτερα της Εκκλησίας του Χριστού, ωθούν προς την καθολική ενότητα» (LG 8). Αναγνωρίζει συνεπώς την παρουσία, στις μη καθολικές χριστιανικές Κοινότητες, εκκλησιακών στοιχείων τα οποία είναι ιδιαίτερα της Εκκλησίας του Χριστού. «Επομένως, οι χωρισμένες αυτές Εκκλησίες και Κοινότητες, αν και, όπως πιστεύουμε, έχουν ελλείψεις, δεν στερούνται καθόλου από τη σημασία τους και τη σπουδαιότητά τους μέσα στο μυστήριο της σωτηρίας. Πραγματικά, το Πνεύμα του Χριστού δεν αρνείται να τις χρησιμοποιήσει ως μέσα σωτηρίας, η ισχύς των οποίων προέρχεται από το ίδιο το πλήρωμα της χάρης και της αλήθειας, το οποίο εμπιστεύθηκε ο Χριστός στην καθολική Εκκλησία». (UR 3)·
• επιτρέπει ένα μεγαλύτερο άνοιγμα της καθολικής Εκκλησίας στο ιδιαίτερο αίτημα του οικουμενισμού να αναγνωρίσει η καθολική Εκκλησία έναν χαρακτήρα και μια διάσταση πραγματικά εκκλησιακή στις χριστιανικές Κοινότητες που δεν είναι σε πλήρη κοινωνία μαζί της, αναλογιζόμενη τα «plura elementa sanctificationis et gratiae» (πολυάριθμα στοιχεία εξαγιασμού και αλήθειας), τα οποία είναι παρόντα σε αυτές.

■ Η έκφραση subsistit εναρμονίζει συνεπώς δύο καταφάσεις της καθολικής διδασκαλίας: από τη μία πλευρά, πως η Εκκλησία του Χριστού, παρά τις διαιρέσεις των χριστιανών, συνεχίζει να υπάρχει πλήρως μόνο στην καθολική Εκκλησία, και, από την άλλη, πως υπάρχουν πολυάριθμα στοιχεία εξαγιασμού και αλήθειας εκτός της διάρθρωσής της, δηλαδή στις Εκκλησίες και εκκλησιακές Κοινότητες που δεν είναι ακόμη σε πλήρη κοινωνία με την καθολική Εκκλησία (πρβλ. ΙΣΔΠ, Responsa ad quaestiones, 3, και συνοδευτικό άρθρο σχολιασμού).


Τι είναι εκείνα που χρειάζονται για την ενότητα των χριστιανών;

■ Είναι απαραίτητα:
• η διαρκής ανανέωση της Εκκλησίας, η οποία έτσι μένει πιστή στην κλήση της. Αυτή η ανανέωση είναι η κινητήριος δύναμη της ενότητας·
• η μεταστροφή της καρδιάς «για να ζήσουμε μια ζωή πιο σύμμορφη προς το Ευαγγέλιο», διότι είναι η απιστία των μελών στη δωρεά του Χριστού που προκαλεί τις διαιρέσεις·
• η από κοινού προσευχή· πράγματι «η μεταστροφή της καρδιάς» και «η αγιότητα της ζωής, μαζί με τις ιδιωτικές και δημόσιες προσευχές για την ενότητα των χριστιανών, πρέπει να θεωρηθούν ως η ψυχή όλης της οικουμενικής κίνησης και μπορούν δίκαια να ονομαστούν πνευματικός οικουμενισμός»·
• η αμοιβαία αδελφική γνωριμία·
• η διαπαιδαγώγιση των πιστών και ειδικά των ιερέων επάνω στον οικουμενισμό·
• ο διάλογος μεταξύ των θεολόγων και οι συναντήσεις μεταξύ των χριστιανών των διαφόρων Εκκλησιών και Κοινοτήτων·
• η συνεργασία μεταξύ των χριστιανών στους διαφόρους χώρους κοινωνικής υπηρεσίας» (KατKE 821).

■ «Αληθινός οικουμενισμός δεν υπάρχει χωρίς εσωτερική μεταστροφή και κάθαρση της μνήμης, χωρίς αγιότητα ζωής σύμμορφης με το Ευαγγέλιο, και προπαντός δεν υπάρχει χωρίς έντονη και αδιάλειπτη προσευχή η οποία να αντηχεί την προσευχή του Ιησού» (ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ Β’, Ομιλία, 13 Νοεμβρίου 2004).

■ «Η ένωση με τον Χριστό είναι ταυτόχρονα ένωση με όλους τους άλλους στους οποίους Αυτός δίνεται. Εγώ δεν μπορώ να έχω τον Χριστό μόνο για μένα· μπορώ να του ανήκω μόνο ενωμένος με όλους εκείνους που έχουν γίνει ή θα γίνουν δικοί του. Η κοινωνία με βγάζει έξω από τον εαυτό μου και με ωθεί προς αυτόν, κι έτσι με ωθεί προς την ένωση με όλους τους χριστιανούς (ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΙΣΤ’, Deus caritas est, αρ. 14).


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για την εμβάθυνση στο θέμα, συνιστάται η ανάγνωση των εξής εγγράφων:
* B’ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ, Lumen gentium – “To φως των εθνών” – (LG)· Unitatis redintegratio – “Η αποκατάσταση της ενότητας” – (UR).
* ΠΟΝΤΙΦΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, Οδηγός για την εφαρμογή των αρχών και των κανόνων του Οικουμενισμού, 1993·
* ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΚατΚΕ)·
* ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ (ΙΣΔΠ), Responsa ad quaestiones de aliquibus sententiis ad doctrinam de Ecclesia pertinentibus, 29 Ιουνίου 2007).

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Βενετία: τάφος του Ευαγγελιστή Μάρκου ή του Μεγάλου Αλεξάνδρου?


Μακεδονικά σύμβολα στην κρύπτη του Αγίου Μάρκου στη Βενετία


Ο Μέγας Αλέξανδρος, οι πρώτοι Χριστιανοί, η Καθολική εκκλησία και μια γνωστή κρύπτη με ένα κρυμμένο μυστικό. Μπορεί ο παρακάτω συσχετισμός ιστορικών γεγονότων και εικασιών να είναι πραγματικός;

Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο μεγάλος αυτός αρχαίος Έλληνας στρατηλάτης, είναι σίγουρα μια από τις πιο γνώριμες προσωπικότητες της αρχαιότητας. Στην Ελλάδα είναι γνωστός ως ο άνθρωπος που ένωσε τα διάφορα ελληνικά φύλα και μέσα από τις κατακτήσεις του μετέδωσε τον ελληνικό πολιτισμό σε ένα μεγάλο τμήμα του τότε γνωστού κόσμου. Στην Περσία είναι γνωστός ως ο μεγάλος αντίπαλος. Σε χώρες από όπου πέρασε ή και δεν πέρασε λένε ιστορίες και θρύλους γι’ αυτόν. Στα βάθη της κεντρικής Ασίας υπάρχουν φυλές που ακόμη και σήμερα θεωρούν εαυτούς απόγονους του Αλέξανδρου και των στρατιωτών του. Σε όλους αυτούς του θρύλους και τις ιστορίες σχετικά με τον Αλέξανδρο ήρθε πρόσφατα να προστεθεί και μια ακόμη. Ο Βρετανός μελετητής Andrew Chugg υποστηρίζει πως έχει εντοπίσει τη σορό του Αλέξανδρου. Η περιγραφή των γεγονότων που εξιστορεί από την μια φαίνονται να ακολουθούν κάποια λογική, από την άλλη μοιάζουν με παραμύθι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το 334 π.Χ. αφού ο Αλέξανδρος εδραίωσε την κυριαρχία του στην Ελλάδα, ξεκίνησε την εκστρατεία του ενάντια στην Περσική Αυτοκρατορία. Μετά από αλλεπάλληλες νίκες έφτασε στην Ινδία όπου νίκησε τον Πόρο στη μάχη του Υδάσπη το 326 π.Χ. Στόχος του ήταν να συνεχίσει τις εκστρατείες αλλά οι στρατιώτες του αρνήθηκαν. Ο Αλέξανδρος δέχτηκε και ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής. Αφού οργάνωσε την αυτοκρατορία σταμάτησε στη Βαβυλώνα και άρχισε να καταστρώνει σχέδια για την κατάκτηση της Αραβικής Χερσονήσου. Δεν πρόλαβε όμως να τα εκπληρώσει. Στις 10/11 Ιουνίου του 323 π.Χ., λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει την νέα εκστρατεία του, πέθανε. Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα από τι. Η πιο πιθανή εκδοχή είναι να πέθανε από ελονοσία. Λίγο πριν πεθάνει είχε οδηγήσει μια ανιχνευτική αποστολή σε παραποτάμους του Ευφράτη με ελώδεις περιοχές γεμάτες κουνούπια.

Το σώμα του Αλέξανδρου ταριχεύθηκε και φαίνεται πως σκοπός των υπασπιστών του, ή τελευταία του επιθυμία, ήταν να θαφτεί στη Μακεδονία ποτέ όπως δεν έφτασε εκεί. Με τον θάνατο του ξέσπασαν διαμάχες ανάμεσα στους αξιωματικούς του για την διαδοχή. Ο Πτολεμαίος, ένας από τους στενότερους φίλους του Αλέξανδρου, πήρε την Αίγυπτο και μαζί το σώμα του Αλέξανδρου το οποίο μετέφερε στην Μέμφιδα. Αργότερα, ο γιος του Πτολεμαίου, Πτολεμαίος Β’ έχτισε ένα ένδοξο μαυσωλείο στην Αλεξάνδρεια και μετέφερε την σορό του Αλέξανδρου εκεί.

Στην Αλεξάνδρεια η σορός έμεινε με βεβαιότητα για τους επόμενους περίπου έξι αιώνες και έγινε αντικείμενο μεγάλων τιμών. Φημισμένοι Ρωμαίοι όπως ο Πομπήιος, ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Αύγουστος Καίσαρας επισκέφθηκαν το μαυσωλείο για να αποδώσουν τιμή στον μεγάλο στρατηλάτη. Όποιος επιφανής Ρωμαίος ή άλλος επισκεπτόταν την Αλεξάνδρεια, σχεδόν με βεβαιότητα πήγαινε και στο μαυσωλείο του Αλέξανδρου. Το 215 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Καρακάλα έκλεισε τον τάφο για το κοινό.

Τα ίχνη του μαυσωλείου γίνονται ισχνά προς το τέλους του 3ου αν και μια αναφορά του Πατριάρχη Γεώργιου που χρονολογείται στο 361 μ.Χ. φαίνεται να υπονοεί ότι το μαυσωλείο ήταν ακόμη ακέραιο. Το 365 μ.Χ. η Αλεξάνδρεια γνώρισε ένα μεγάλο σεισμό και το επακόλουθο τσουνάμι φαίνεται πως κατέστρεψε το μαυσωλείο. Προς το τέλος του αιώνα υπάρχει αναφορά ότι το σώμα του Αλέξανδρου ήταν ακόμη εκεί. Λίγο αργότερα όμως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι οι Αλεξάνδρειοι δεν γνώριζαν που βρίσκεται ο τάφος. Το ίδιο λέει και ο Θεοδώρητος λίγες δεκαετίες μετέπειτα. Μπορούμε λοιπόν να πούμε με αρκετή βεβαιότητα ότι η σορός του Αλέξανδρου χάθηκε γύρω στα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ.

Τι απέγινε; Πολλοί νομίζουν ότι όταν η Αυτοκρατορία έγινε Χριστιανική, οι Χριστιανοί καταλήφθηκαν από καταστρεπτική μανία και κατέστρεψαν πάμπολλα έργα τέχνης, κτίρια κλπ. Γιατί όχι λοιπόν και το σώμα του Αλέξανδρου. Ο James Hannam όμως έχει αποδείξει με προσεκτική μελέτη των πηγών ότι τα περί καταστροφών από Χριστιανούς είναι ένας μεγάλος μύθος, δυστυχώς συχνά αναμασούμενος. Αν το σώμα λοιπόν δεν καταστράφηκε, τι απέγινε; Το πιθανότερο είναι ότι με την εδραίωση του Χριστιανισμού στην Αίγυπτο προσκυνήματα στον τάφο του Αλέξανδρου δεν θεωρούνταν πλέον πρέποντα και έτσι το σώμα του ίσως αποθηκεύτηκε σε κάποια κρύπτη μέσα ή κοντά στο κατεστραμμένο πλέον μαυσωλείο.

Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, όμως έχει και συνέχεια και μάλιστα εντυπωσιακή. Λίγο μετά την εξαφάνιση της σορού του Αλέξανδρου εμφανίζεται μια άλλη σορός, η σορός του Ευαγγελιστή Μάρκου. Είναι η εποχή που οι Χριστιανοί, σε συνέχιση αρχαίων παγανιστικών προτύπων, αρχίζουν να αποδίδουν τιμές σε λείψανα και σορούς αγίων ανθρώπων. Κάθε πόλη "έπρεπε" πλέον να έχει το λείψανο της και για την Αλεξάνδρεια το πιο κατάλληλο ήταν αυτό του Ευαγγελιστή Μάρκου, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση των πρώτων Χριστιανικών εκκλησιών της πόλης. Υπήρχε όμως ένα διπλό πρόβλημα. Πρώτον, σύμφωνα με τις πλέον έγκυρες πηγές, ο Ευαγγελιστής Μάρκος μαρτύρησε στην Αλεξάνδρεια το 68 μ.Χ. και οι ειδωλολάτρες έκαψαν κατόπιν το σώμα του. Δεύτερον, ακόμη και αν δεν το είχαν κάψει είναι γνωστό ότι οι Χριστιανοί δεν ταρίχευαν τους νεκρούς. Οπότε λοιπόν η σορός του "Μάρκου" αποκλείεται να ήταν η πραγματική σορός του Ευαγγελιστή Μάρκου. Τότε λοιπόν ποιανού ήταν;

Η Αίγυπτος βέβαια δεν έχει έλλειψη από ταριχευμένα σώματα. Τις περισσότερες φορές όμως αυτά είναι καλά κρυμμένα σε τάφους και είναι απίθανο οι Χριστιανοί να άρχισαν τις συλήσεις τάφων για να βρουν μια σορό. Είναι πολύ πιθανότερο να βρήκαν τυχαία, ή εν γνώση την καλοδιατηρημένη σορό του Αλέξανδρου με το λευκό δέρμα και τα ξανθά μαλλιά και να την "βάφτισαν" Ευαγγελιστής Μάρκος. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποδειχθεί και παραμένει μια εικασία. Το σίγουρο είναι ότι η σορός του Αλέξανδρου χάνεται από την ιστορία στα τέλη του 4ου αιώνα και πολύ σύντομα εμφανίζεται η σορός του Ευαγγελιστή Μάρκου που δεν μπορεί να ήταν όμως του Ευαγγελιστή Μάρκου. Δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι, αλλά είναι πολύ πιθανό οι δυο σοροί να είναι στην πραγματικότητα μια, αυτή του Αλέξανδρου.

Η σορός του "Μάρκου" έμεινε στην Αλεξάνδρεια για περίπου 400 χρόνια. Το 827 μ.Χ. δυο έμποροι από την Βενετία μετέφεραν το σώμα στη Βενετία όπου και παραμένει μέχρι σήμερα σε μια κρύπτη στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Υπάρχει λοιπόν μια σοβαρή πιθανότητα η σορός στην κρύπτη της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου να είναι αυτή του Αλέξανδρου. Αν έχεις επισκεφθεί την Βενετία και την εκκλησία του Αγίου Μάρκου τότε ίσως να ήσουν σε απόσταση αναπνοής από τον μεγάλο αρχαίο στρατηλάτη χωρίς να το ξέρεις!

Υπάρχει τρόπος να μάθουμε αν αυτό το σενάριο αληθεύει; Ναι και όχι. Επιστημονικά, ναι. Μια προσεκτική μελέτη θα μπορούσε να επιβεβαίωση την ταυτότητα καθώς γνωρίζουμε για τραυματισμούς και άλλα χαρακτηριστικά του. Στην πραγματικότητα μάλλον όχι. Η Καθολική Εκκλησία αρνείται να δώσει άδεια για να γίνει μια τέτοια μελέτη με το σκεπτικό ότι η σορός είχε εξεταστεί οπτικά το 1815 και 1835 όχι βέβαια με σκοπό να γίνει πιθανή ταύτιση με τον Αλέξανδρο αλλά για άλλους λόγους. Το μυστήριο λοιπόν για το αν στην Βενετία υπάρχει η σορός του Αλέξανδρου ίσως παραμείνει μυστήριο για αρκετές δεκαετίες ακόμη.

Τον Νοέμβριο του 2009 το Ιταλικό περιοδικό FENIX , δημοσίευσε άρθρο της αρχαιολόγου Emanuella Karntarelli στο οποίο ζητά να γίνει έρευνα DNA στην σωρό του Αγίου Μάρκου στην Βασιλική του Αγίου στην Βενετία.


Στην πραγματικότητα  είναι η δεύτερη φορά που ζητείται κάτι τέτοιο . Την πρώτη φορά κατατέθηκε σχετικό αίτημα στην Καθολική εκκλησία το 2005 . Τότε ο επίσκοπος Έτορε Βίτο απάντησε στο αίτημα λέγοντας οτι το θέμα έχει ξεκαθαρισθεί και σε ικανοποιητικό βαθμό από το 1815 όταν τότε είχε γίνει έρευνα από τον Λεονάρντο Μανίν που δημοσίευσε διατριβή με τίτλο               '''' Ιστορικό μονόγραμμα που αφορά τη ζωή την επανατοποθέτηση και την επανακάλυψη του Ευαγγελιστή Αγίου Μάρκου προστάτη της Βενετίας.'''''


Αφορμή για αυτήν την έρευνα αποτελεί το σχέδιο που κοσμούσε το κουτί μέσα στο οποίο βρέθηκαν τα οστά του Ευαγγελιστή . Στο πάνω μέρος αυτού του κουτιού υπάρχει σύμβολο που θυμίζει έντονα το βασιλικό αστέρι της Μακεδονικής δυναστείας . 
Να υπενθυμίσουμε οτι για την μεταφορά των οστών ερίζουν αρκετές εκκλησίες με πρωτοστάτη την εκκλησία της Καππαδοκίας  η οποία θεωρεί τον Ευαγγελιστή Μάρκο ''δικό της'' καθώς θεωρεί πως τα οστά μεταφέρθηκαν από εκεί στην Βενετία μέσω κάποιων καραβανιών της αποστολής του Μάρκο Πόλο . Εξ ού και η τοποθέτηση μέσα σε κουτί με σύμβολο πεντάκτινο αστέρι που κοσμεί ( είναι αλήθεια ) πολλές από τις εκκλησίες της περιοχής ( όσες δεν έχουν καταστρέψει ακόμη τουλάχιστον οι Τούρκοι)  . Ακόμη συγκρατείστε οτι στην Καππαδοκία ονομάζουν τον Άγιο , αργυροχόο ( εξαιτίας της Αργυρής λάρνακας που φύλασσε τα οστά του )  ενώ στην Βενετία ο ΄Άγιος ονομάζεται και ασημένιος .

Πηγή 1 και 2

Η Αχειροποίητος, το αρχαίο λατρευτικό κέντρο της Εκκλησίας της Ρώμης


Η εικόνα του Χριστού Σωτήρα στη Ρώμη, γνωστή ως Αχειροποίητη

Οι περισσότεροι καθολικοί και όχι μόνο, πιστεύουν ότι το σημαντικότερο προσκύνημα στη Ρώμη είναι ο Άγιος Πέτρος στο Βατικανό και ότι αποτελεί την Μητρόπολη της αιώνιας πόλης. Κάνουν λάθος.

Ο Καθεδρικός Ναός της Ρώμης είναι η Πατριαρχική Αρχιβασιλική του Αγίου Ιωάννη στο Λατερανό, αφιερωμένη στο Χριστό Σωτήρα και στους Αγίους Ιωάννη Πρόδρομο και Ιωάννη Ευαγγελιστή. Κτίσθηκε στα χρόνια του Αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου πριν την μεταφορά της πρωτεύουσας στη Νέα Ρώμη και είναι η μοναδική από τις πέντε Βασιλικές της Ρώμης στην οποία υπάρχει ο επισκοπικός Θρόνος του Πάπα. Σημειωτέον ότι στον Άγιο Πέτρο του Βατικανού δεν υπάρχει επισκοπικός θρόνος του πάπα Ρώμης.

Απέναντι από το μητροπολιτικό Ναό διασώζεται τμήμα από το παλαιό παπικό ανάκτορο στο οποίο διέμεναν οι πάπες μέχρι τον 14ο αιώνα. Στο εσωτερικό του υπάρχει το ιδιωτικό παρεκκλήσι των Παπών αφιερωμένο στον Άγιο Λαυρέντιο (Sanctus Laurentius in Palatio) γνωστό ως SANCTA SANCTORUM το οποίο ανάγεται στον 6ο αιώνα.

Η ονομασία SANCTA SANCTORUM (Άγια των Αγίων) αποτελεί αναφορά στον εσωτερικό χώρο του Ναού του Σολομώντα στα Ιεροσόλυμα όπου φυλασσόταν η κιβωτός της Διαθήκης και μόνο ο αρχιερέας μπορούσε να εισέλθει.
Πάνω από την είσοδο στην αψίδα υπάρχει η επιγραφή NON EST IN TOTO SANCTIOR ORBE LOCUS "Δεν υπάρχει ιερότερος τόπος σε όλο τον κόσμο". Στην κόγχη του παρεκκλησίου πάνω από την Αγία Τράπεζα υπάρχει μια προεικονομαχική εικόνα φτιαγμένη από κερί, γνωστή ως η Αχειροποίητη του Σωτήρα. Σύμφωνα με τον θρύλο ο άγιος Λουκάς ξεκίνησε να ζωγραφίζει την εικόνα και οι άγγελοι την ολοκλήρωσαν.
Το εσωτερικό του παπικού παρεκκλησίου

Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές η εικόνα ζωγραφίστηκε στη Ρώμη τον 5ο/6ο αιώνα ενώ κατά άλλους εστάλη ως δώρο από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο προς τον πάπα Ιωάννη Δ’ (640-642). Στο Παρεκκλήσιο τοποθετήθηκε από τον πάπα Γρηγόριο Β' το 730, όπου και παραμένει μέχρι τις μέρες μας.
Σήμερα, μόνο ελαφρά ίχνη παραμένουν από τα αρχικά υλικά της βαφής. Ο Χριστός απεικονίζεται ένθρονος ως Διδάσκαλος με φωτοστέφανο με σταυρό κρατώντας στο αριστερό χέρι το ρολό του Νόμου και ευλογώντας με το δεξί.
Η εικόνα υπέστη αρκετές αλλαγές και το πρόσωπο έλαβε τη σημερινή του μορφή όταν ο Πάπας Αλέξανδρος Γ’ (1159-1181) , τοποθέτησε πάνω από την αρχική μια καινούργια απεικόνιση ζωγραφισμένη σε μετάξι. Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄(1189-1216) κάλυψε το υπόλοιπο της ιερής εικόνας με ανάγλυφο ασήμι,  ενώ άλλα διακοσμητικά στοιχεία που προστέθηκαν αργότερα άλλαξαν εντελώς την μορφή της εικόνας. Η εικόνα, καθαρίστηκε την δεκαετία του 1990 και αποκαταστάθηκε μερικώς. Οι θύρες με ανάγλυφο ασήμι που προστατεύουν την εικόνα, είναι του 15ου αιώνα. Το κουβούκλιο από μέταλλο και επιχρυσωμένο ξύλο, αντικατέστησε ένα παλαιότερο του Caradaossi (1452-1527), που χάθηκε κατά τη λεηλασία της Ρώμης από τους άγγλους το 1527.


Ήδη από την εποχή του Πάπα Σεργίου Α’ (687-701) υπάρχουν γραπτές αναφορές ότι η εικόνα περιφερόταν δημόσια κάθε χρόνο σε ορισμένες εορτές. Μάλιστα ο πάπας Στέφανος Β’ (752-757), σήκωσε την εικόνα στους ώμους του σε μια λιτάνευσή της με σκοπό να αντιμετωπίσει την απειλή εισβολής από τους Λομβαρδούς.


Κατά την διάρκεια του μεσαίωνα ο πάπας και οι επτά καρδινάλιοι επίσκοποι τελούσαν λειτουργίες στο παρεκκλήσιο και φιλούσαν ευλαβικά τα πόδια της εικόνας. Από τον ένατο αιώνα μάλιστα στην Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ξεκινούσαν ταυτόχρονα δύο λιτανείες, η μια με την εικόνα του Σωτήρα από το Λατερανό και η άλλη με την εικόνα της Θεοτόκου “Salus Populi Romani” από τoν Ναό Santa Maria Maggiore και συναντιούνταν στο ενδιάμεσο του δρόμου που ενώνει τις δύο εκκλησίες.


Από τον 14ο αιώνα και μετά όταν το Λατερανό εγκαταλείφτηκε, η ευλάβεια προς την εικόνα έπεσε σε μερική λήθη. Πολλοί Ρωμαίοι όμως ακόμα και σήμερα τιμούν αυτή την εικόνα θεωρώντας την τελευταία ελπίδα σε καταστροφές και δύσκολες στιγμές της πόλης τους.

Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει και η Αγία Τράπεζα του παρεκκλησίου επειδή μέσα σε αυτήν φυλάσσονται τεμάχια λειψάνων όλων των πρωτομαρτύρων της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Μάλιστα παλαιότερα φυλάσσονταν και οι τίμιες κάρες των κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, που μεταφέρθηκαν στο κουβούκλιο πάνω από την Αγία Τράπεζα στον Άγιο Ιωάννη το Λατερανό καθώς και η τιμία κάρα της αγίας Αγνής που μεταφέρθηκε στον ομώνυμο Ναό στην piazza Navona, τόπο του μαρτυρίου της (στάδιο του Διοκλητιανού) . Μέσα στην Αγία Τράπεζα υπήρχε επίσης τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου που έφερε η αγία Ελένη από τα Ιεροσόλυμα, επιστρέφοντας στη Ρώμη, στο παλάτι της που βρισκόταν δύο βήματα από το Λατερανό. Τεμάχια ανήκουν στους αγίους Αγαθή, Μαρκελλίνο, Φηλικίτη, Ταρκίσιο, Λαυρέντιο, Ιωάννη και Παύλο, Κοσμά και Δαμιανό κλπ. Υπάρχουν επίσης πέτρες και χώμα από τους Αγίους Τόπους που έφερναν οι προσκυνητές τους πρώτους αιώνες. Για αυτό ακριβώς το λόγο το παρεκκλήσιο δικαιολογημένα ονομάστηκε Άγια των Αγίων επειδή περιέχει ότι ιερότερο και πολυτιμότερο μπορεί να καυχηθεί η Πρεσβυτέρα Ρώμη. Αρκετές από τις λειψανοθήκες φέρουν ελληνικές επιγραφές μαρτυρώντας έτσι την εκτεταμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας στην Ρωμαϊκή Θεία Λατρεία τους 6 πρώτους αιώνες. Μέρος των λειψάνων μεταφέρθηκαν στο Βατικανό το 1905.

Η πρόσφατη ανακαίνιση στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έφερε στο φως μοναδικής ομορφιάς αγιογραφίες και ψηφιδωτά μιας άγνωστης ρωμαϊκής σχολής του 12ου αιώνα που φέρουν την υπογραφή του Cosmati. Μια επιγραφή με όμορφα λατινικά γράμματα μαρτυρεί ότι  MAGISTER COSMATUS FECIT HOC OPUS (ο άρχοντας Κοσμάτος έφτιαξε αυτό το έργο).
Το δάπεδο του Ναού αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα της εργασίας του Κοσμάτου. Στο θόλο του μικρού ναού μια αγιογραφία απεικονίζει τα τέσσερα σύμβολα των Ευαγγελιστών, έναν άγγελο, ένα λιοντάρι, ένα ταύρο και έναν αετό που ψέλνουν αδιάκοπα προς το Θεό.
Στους τοίχους βλέπουμε σκηνές από το μαρτύριο των αγίου Στεφάνου του Διακόνου και πρωτομάρτυρα της Εκκλησίας, το μαρτύριο των αγίων Πέτρου και Παύλου, Λαυρεντίου διακόνου και άλλων. Μαρτύρια που μετέτρεψαν τη Ρώμη σε ιερό τόπο.
Τέλος, ως αποκορύφωμα στο θόλο υπάρχει ένα πανέμορφο ψηφιδωτό με το Χριστό Παντοκράτορα μαζί με τους αγγέλους το οποίο είναι του 9ου αιώνα.
Το μαρτύριο του Αποστόλου Παύλου


Το μαρτύριο του Αποστόλου Πέτρου


τα σύμβολα των τεσσάρων ευαγγελιστών




Το μαρτύριο του Αγίου Λαυρεντίου


Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ γονατιστός ανάμεσα στους Αγίους Πέτρο και Παύλο προσφέρει στο Χριστό το παρεκκλήσιο
Ο Χριστός Παντοκράτωρ - 9ος αιώνας


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!


Αθήνα : Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του σεβ/του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Νικολάου

Το Χριστουγεννιάτικο Μηνυμα του σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου των εν Αθήναις Καθολικών κ.κ. Νικολάου.

Προς
το χριστεπώνυμο Πλήρωμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής
Ο χριστιανικός κόσμος, σ’ ολόκληρη την οικουμένη, γιορτάζει σήμερα την επέτειο της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού, του Λόγου του Θεού, τον οποίο ονομάζει «Ήλιο της δικαιοσύνης».
Ιστορικά, η επιλογή της 25ης Δεκεμβρίου, από την Εκκλησία της Ρώμης ως Εορτής των Χριστουγέννων έγινε διότι την ίδια αυτή ημέρα οι ειδωλολάτρες γιόρταζαν ως θεό τον «αήττητο ήλιο», ο οποίος, τέτοιες μέρες του χρόνου με το φως του νικούσε το σκοτάδι, εφόσον, λόγω του χειμερινού ηλιοστασίου, άρχιζε να περιορίζεται η διάρκεια της νύκτας και να αυξάνει η διάρκεια της ημέρας.
Σαν πραγματικό αλλά πνευματικό Ήλιο είδε η Εκκλησία τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος, όπως αναφέρει ο θεολόγος και ευαγγελιστής Ιωάννης, «φωτίζει κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο». (Ιω 1, 9)
Μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων, η αμαρτία είχε κατακλύσει τον κόσμο και είχε επιφέρει ένα πνευματικό σκοτάδι, το οποίο κάλυπτε όλη την οικουμένη. Η αδικία, κατά γενικό κανόνα, επικρατούσε κι άνθρωπος, με μόνες τις δυνάμεις του, δεν είχε τη δυνατότητα να ξαναβρεί την πραγματική ειρήνη, γαλήνη και ηρεμία που αναζητούσε. Είχε ανάγκη από Κάποιον, ο οποίος θα μπορούσε να επέμβει στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο οποίος θα ήταν το Φως για να νικήσει το σκοτάδι, θα ήταν ο Δίκαιος για να νικήσει την αδικία, θα ήταν η Ειρήνη για νικήσει τις έχθρες και τους πολέμους μεταξύ των ανθρώπων.
Οι Προφήτες, φωτισμένοι από το Πνεύμα το Άγιο, είχαν προαναγ-γείλει την έλευση Εκείνου «κατά τις ημέρες του οποίου θα άνθιζε η δικαιοσύνη και αφθονία ειρήνης».(πρβλ. Ψαλ. 71,7)
Κι «όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» ο προαιώνιος Θεός, που πάντα αγαπά τον άνθρωπο, αλλά και πάντα σέβεται την ελευθερία του με την οποία τον έχει προικίσει, (εφόσον τον έχει πλάσει «κατ’ εικόνα και ομοίωσή του»), χάρη στην άπειρη αγάπη του και με δική του πρωτοβουλία έστειλε στον κόσμο τον ίδιο τον Υιό του, το Λόγο του, για να σώσει το κορυφαίο επίγειο πλάσμα του από την απώλεια.
Αλλά, όπως το αναφέρει ο Ιωάννης στον Πρόλογο του Ευαγγελίου του (Ιω 1,11) και το διαπιστώνουμε κατά τη διάρκεια των αιώνων από την ιστορία της ανθρωπότητας, πολλοί δεν τον δέχθηκαν.
Και σήμερα βλέπουμε να επαναλαμβάνεται το ίδιο φαινόμενο. Πολλοί είναι εκείνοι που αντιτάσσονται στο Μήνυμα του Ευαγγελίου, πολλοί το καταπολεμούν και διώκουν όσους είναι χριστιανοί και θέλουν να μείνουν πιστοί στον Κύριο Ιησού Χριστό.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, υποκριτικά συγκεντρώνονται σε διάφορα σημεία της γης και συζητούν για την ειρήνη. Λησμονούν όμως ότι η ειρήνη είναι «έργο της δικαιοσύνης». (Ησ. 32,17) Οι ίδιοι, που δήθεν αναζητούν τρόπους για την επικράτηση της ειρήνης, είναι εκείνοι που διαπράττουν τις μεγάλες αδικίες σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αλλά και στην Πατρίδα μας παρατηρούμε πόση αδικία επικρατεί, ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση. Δικαιώνονται και επιβραβεύονται οι ένοχοι και τιμωρούνται οι νομοταγείς πολίτες
Στον Κύριο Ιησού Χριστό, Ήλιο της δικαιοσύνης και Άρχοντα της ειρήνης, ας στρέψουμε σήμερα τα βλέμματά μας. Με την απλότητα των ποιμένων ας πλησιάσουμε νοερά στη φάτνη κι ας του ζητήσουμε να φωτίσει όσους κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου, για να αγαπήσουν τη δικαιοσύνη (πρβλ. Σολ 1,1) και να την εφαρμόζουν για το καλό των υπηκόων τους, ώστε να δει ο κόσμος μας την αληθινή ειρήνη, την οποία οι άγγελοι ευχήθηκαν τη νύκτα της Γεννήσεώς Του.
Χριστούγεννα 2011
+ Νικόλαος 
Αρχιεπίσκοπος των εν Αθήναις Καθολικών

Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του Εξάρχου Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος σεβτου κ.κ. Δημητρίου

Το Χριστουγεννιάτικο Μηνυμα του  Εξάρχου Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος σεβασμιοτάτου Δημητρίου. 
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ
Τα εφετινά Χριστούγεννα και η ανατολή του Νέου Έτους 2012 συμπίπτουν με οδυνηρές συγκυρίες για τη χώρα μας, για τον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, κάθε οικογένεια, τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους νέους ανθρώπους, τους για πολλούς ακόμα μήνες απλήρωτους εργαζομένους. Η ολοένα και αυξανόμενη οικονομική κρίση, τα χρέη και οι δυσβάστακτοι φόροι που επέβαλε η Πολιτεία προκειμένου να εξοφλήσει τους διεθνείς δανειστές της με πάντα τον εφιάλτη ενός επικείμενου κινδύνου χρεοκοπίας, οδηγούν σε απελπιστική απόγνωση και ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στη χώρα μας έφτασαν στα όρια της ανέχειας, στα όρια της φτώχειας. Eορτάζουμε λοιπόν εφέτος τα Χριστούγεννα μέσα σ’ ένα χρεοκοπημένο κόσμο, όχι μόνο οικονομικά αλλά κοινωνικά και ηθικά...
Όμως, για κάθε χριστιανό και χριστιανή η κατάσταση αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαλείψει μέσα στη ψυχή μας τη χαρά των Χριστουγέννων, δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε κλονισμό της πίστης και εμπιστοσύνης μας στο Θεό, σε «πνευματική χρεοκοπία» της ψυχής μας. Η χαρά των Χριστουγέννων δεν εξαντλείται στα εντυπωσιακά φώτα και τα πολύχρωμα στολίδια, στα ψώνια και τα δώρα, στην ανταλλαγή τυπικών ευχών, σ’ ένα πλούσιο εορταστικό χριστουγεννιάτικο τραπέζι, στις επισκέψεις, σε ταξίδια αναψυχής, σε βραδινές διασκεδάσεις και άλλες παρόμοιες εξωτερικές εκδηλώσεις. Όλα αυτά απέχουν πολύ από το πνεύμα και τη γνήσια χαρά. Τα Χριστούγεννα δεν είναι ειδωλολατρική εορτή, αλλά θρησκευτική παγκόσμια εορτή προσωπικής και βαθιά πνευματικής χαράς, αναγέννησης και νέου ευαγγελισμού.
Δεν εορτάζουμε τον ερχομό ενός παγκόσμιου κοσμοκράτορα, ισχυρού οικονομικού παράγοντα, αλλά του αληθινού Θεού ανάμεσά μας. Ο Θεός ενσαρκώνεται, γεννιέται άνθρωπος, αντιμετωπίζει όμως την περιφρόνηση και την ταλαιπωρία. Διαλέγει να ζήσει ασήμαντος, ταπεινός, φτωχός, να ζήσει την εμπειρία του διωγμού και της μετανάστευσης.
Γι’ αυτό και σήμερα η Εκκλησία μας ψάλλει: «Από τα ύψη του ουρανού μάς επισκέφθηκε ο Σωτήρας μας, η ανατολή των ανατολών, κι εμείς που κατοικούσαμε στο σκοτάδι της πλάνης και στη σκιά της αμαρτίας και του θανάτου βρήκαμε την αλήθεια, διότι από την Παρθένο γεννήθηκε ο Κύριος».
Αγαπητοί μου Αδελφοί ιερείς και πιστοί των ενοριών της Αγίας Τριάδας στην Αθήνα και των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στα Γιαννιτσά της Μακεδονίας, Αδελφές μοναχές της Ιεράς Μονής της «Παμμακαρίστου Θεοτόκου», Μικρές Αδελφές του Ιησού, Αδελφές μοναχές Βασιλειανές, πιστοί των Καθολικών κοινοτήτων των Ουκρανών, Ιρακινών Χαλδαίων, και Ρουμάνων, τρόφιμοι και εργαζόμενοι στα διάφορα φιλανθρωπικά, μορφωτικά και νοσηλευτικά ιδρύματα της Ελληνικής Καθολικής Εξαρχίας, και αξιέπαινοι εθελοντές, ας χαρούμε και ας πανηγυρίσουμε: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» !
Ποια λοιπόν πρέπει να είναι η ευχή μας; Το συγκλονιστικότερο αυτό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας να αγγίξει και να διεισδύσει στην προσωπική ιστορία του καθενός από εμάς και να γεμίσει τη ζωή μας με τη θεία φώτιση, την ευλογία, την ειρήνη, την αγάπη και τη χαρά του Θείου Βρέφους.
Ευλαβείς προσκυνητές και εμείς του Θείου Βρέφους μαζί με τους βοσκούς της Βηθλεέμ και τους τρεις Μάγους, ας σπεύσουμε να προσκυνήσουμε τον Κύριο και Θεό μας. Μας περιμένει εδώ στην Εκκλησία του, εδώ που Τον λατρεύουμε. Εδώ που ακούμε το λόγο του και κοινωνούμε το άχραντο Σώμα και το πανάγιο Αίμα του. Εδώ θα τον προσκυνήσουμε και θα του προσφέρουμε ως δώρο την καρδιά μας για την καθαρίσει, να τη φωτίσει, να την ανακαινίσει.
Η γέννηση του Κυρίου, αδελφοί μου, έδωσε και δίνει νόημα στη δική μας ζωή. Στο θεανθρώπινο πρόσωπό Του, ο καθένας και η καθεμιά από εμάς ευρίσκει στήριγμα στις δυσκολίες, απάντηση στις αβεβαιότητες.
Με τη γέννησή Του, για κάθε άνθρωπο, διαλύεται το σκοτάδι και γεννιέται η ελπίδα. Ο Ιησούς, ενσαρκωμένος Θεός, πήρε την ανθρώπινη φύση μας την αγάπησε και την ανύψωσε. Με αυτό το παράδειγμα και με την παρουσία Του μαθαίνουμε κι’ εμείς πώς να ζούμε την αγάπη και να τη μοιράζουμε στους άλλους.
Η πραγματική αγάπη νοιάζεται για το κοινό καλό περισσότερο από την εγωιστική ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον, συμπαραστέκεται εκείνους που έχουν ανάγκη υλική ή πνευματική, ή που ζουν στα όρια της φτώχειας και των οποίων ο αριθμός συνεχώς αυξάνεται. Η πραγματική, αληθινή αγάπη καλλιεργεί τη φιλία και την αδελφοσύνη σε όλους τους τομείς, και όχι τη σύγκρουση, μας κάνει ελεύθερους όπου κι’ αν ζούμε, εγγυάται την ειρήνη που σκληρά σήμερα δοκιμάζεται από τις αλλόφρονες αποφάσεις των ισχυρών της γης, από τις δυνάμεις του κακού και από τη θρησκευτική ακόμα μισαλλοδοξία απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται. Κανένας από εμάς δεν είναι αυτάρκης, έχει ανάγκη του Θεού και των συνανθρώπων αδελφών του. Όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχουν μια και μόνη αιτία, την άρνηση του Θεού.
Ας προσευχηθούμε λοιπόν και ας ευχηθούμε η θεϊκή αυτή παρουσία του εν Βηθλεέμ γεννηθέντος Χριστού να συνταράξει κάποια στιγμή κάθε ανθρώπινη ψυχή σε όλο τον κόσμο και σ’ αυτή τη χώρα μας για να μας χαρίσει τη δική Του ειρήνη και να μας δώσει τη θεία χάρη και δύναμη να σταθούμε όρθιοι, παρά τα βάσανα και τις θυσίες που καλούμαστε να υποστούμε, να μας μεταδώσει θάρρος, δύναμη κι ελπίδα.
Ευτυχισμένα και ευλογημένα Χριστούγεννα! «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» !
+ Δημήτριος
Αποστολικός Έξαρχος των Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος