Η προσευχή θεραπεύει τον καρκίνο, υποστηρίζει επικεφαλής της Καθολικής εκκλησίας

Η προσευχή δύναται να νικήσει τον καρκίνο, όμως η ελπίδα για μία θαυματουργή ίασή του είναι «μακρινό όνειρο», τόνισε ο επικεφαλής των 5 εκατ. Καθολικών της Αυστραλίας.

«Ναι προφανώς ο καρκίνος μπορεί να θεραπευθεί μέσω της προσευχής. Και στα επίσημα αρχεία υπάρχει ικανός αριθμός από παραδείγματα», τόνισε ο καρδινάλιος Τζορτζ Πελ, στο δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο ABC.

Ωστόσο, ο αρχιεπίσκοπος του Σίδνεϊ διευκρίνισε πως οι ασθενείς στο τελικό στάδιο θα πρέπει να κατανοήσουν πως οι θαυματουργές θεραπείες είναι σπάνια φαινόμενα.

Στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου το Βατικανό αναγνώρισε το δεύτερο από δύο θαύματα που αποδίδονται στη Μέρι Μακ Κίλοπ, που έχει πεθάνει εδώ και 100 χρόνια, καθώς φέρεται ότι οι προσευχές μίας γυναίκας σε τελικό στάδιο τη θεράπευσαν από ανεγχείρητο καρκίνο. Η Μακ Κίλοπ αναμένεται να γίνει η πρώτη αυστραλή αγία.

Ο μεγαλύτερος αριθμός των πιστών όσον αφορά στον Θεό και τα πνευματιστικά φαινόμενα είναι γυναίκες, ενώ στην ύπαρξη των εξωγήινων πιστεύουν περισσότερο οι άνδρες.

Την ίδια στιγμή, ο ένας στους τέσσερις Αυστραλούς δηλώνει άθεος ή αγνωστικιστής.

Οι γυναίκες εμφανίζονται πιο πιστές από τους άνδρες. Το 69% των γυναικών, που έλαβαν μέρος στη δημοσκόπηση της εφημερίδας «The Age», δήλωσε ότι πιστεύει στον Θεό (ανεξάρτητα από το όνομα αυτού), ενώ το ανάλογο ποσοστό των πιστών ανδρών ήταν περίπου 54%.

O Χριστιανισμός παραμένει ακόμα η κυρίαρχη θρησκεία, αφού το 64% των πιστών δήλωσε ότι τον εκφράζει η συγκεκριμένη θρησκεία, ενώ ο Βουδισμός έρχεται "καταϊδρωμένος" δεύτερος, με ποσοστό πιστών γύρω στο 2% και τον ακολουθούν οι θρησκείες του Ινδουισμού και του Μουσουλμανισμού, που συγκεντρώνουν το 1% των πιστών η κάθε μία.

Όσον αφορά στα θαύματα, τα αγγελουδάκια, τους υπερκόσμιους παραδείσους και όλα τα άλλα… συναφή, το 63% των πιστών πιστεύει ότι γίνονται θαύματα, το 53% στη ζωή μετά τον θάνατο και το 51% στην ύπαρξη των αγγέλων. Την κόλαση, όμως, οι περισσότεροι πιστοί, μάλλον, δεν την λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους. Μόνο ένα 38% πιστεύει στην ύπαρξή της.

Παρά το γεγονός, όμως, ότι οι πιστοί είναι πολλοί στην Αυστραλία, λίγοι είναι εκείνοι που ασπάζονται την άποψη ότι ο Μεγαλοδύναμος δημιούργησε τον κόσμο. Μόνο ένα 25% πιστεύει στη θεία κοσμογονία, ενώ το 42% ασπάζεται τη δαρβινική εξελικτική θεωρία και ένα 32% πιστεύει ότι ο Δαρβίνος τα λέει πολύ καλά αλλά κάπου στην όλη υπόθεση... έβαλε το χεράκι της και κάποια ανώτερη δύναμη.

Μπορεί θρησκείες, αστρολογία, εξωγήινοι, υπερφυσικά φαινόμενα και ανώτερες δυνάμεις να μπερδεύονται γενικώς στον πνευματικό κόσμο των Αυστραλών και να ακούγεται λίγο "σχιζοφρενικό" το όλο μωσαϊκό, σύμφωνα όμως με τον δρα Φίλιπ Χιούζ, από το Χριστιανικό Ερευνητικό Ινστιτούτο, η κατάσταση είναι απόλυτα φυσιολογική. "Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές δοξασίες, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του", δήλωσε συγκεκριμένα ο δρ Χιούζ.

Πηγή:  ΑΠΕ - ΜΠΕ

ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ο χριστιανισμός αποτελεί τη μόνη αληθινή θρησκεία. Σύμβολό της είναι ο Σταυρός. Ο σταυρός δεν συμβολίζει παρά τα βάσανα και το θάνατο. Ο Ιησούς είπε για όποιον θέλει να Τον ακολουθήσει να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει το σταυρό του. Οι μάρτυρες που επικαλούμαστε ως αγίους βρήκαν φρικτό θάνατο και δεν βρέθηκε κανείς να τους γλυτώσει. Ο άγιος Νεκτάριος πέθανε από καρκίνο. Ο Σταυρός όμως χάρη στο Σωτήρα και Κύριο Ιησού Χριστό, έγινε σύμβολο της νίκης επί του θανάτου, σύμβολο της Ανάστασης!

Αυτό που αναμένουμε και ελπίζουμε ως "στεφάνι" για τα βάσανα της ζωής μας είναι η αιώνια ζωή. Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας, η προσδοκία για την ανάσταση των νεκρών και την ζωή του μέλλοντος αιώνος.

Θεωρώ εξευτελιστικό και ταπεινωτικό να βλέπω καρκινοπαθείς του τελικού σταδίου, με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει να ανεβαίνουν τα αμέτρητα σκαλοπάτια στον Όσιο Πατάπιο στο Λουτράκι ελπίζοντας σε μια ίαση.

Όπως όλη αυτή η βιομηχανία με τους θαυματουργούς αγίους και τα προσκυνήματά τους, με τους τάφους τους να αναβλύζουν μύρο....Ο Ιησούς είχε εντελώς διαφορετική άποψη για τους τάφους.
Αντί λοιπόν οι διάφοροι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι να διαφημίζουν τα ανά την οικουμένη θαυματουργά προσκυνήματα που είναι από την φύση τους κέντρα αισχοκέρδειας επειδή πλουτίζουν ασύστολα από την καρκινοπαθή μάνα που ελπίζει να θεραπευθεί για να μείνει μαζί με τα παιδιά της, από την σύζυγο που δεν θέλει να χάσει τον άνδρα της από την σκλήρυνση κατά πλάκας, ας κάνουν αυτό που είναι πραγματικά ευαγγελικό: να είναι οι πρωταγωνιστές στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

Πράγματι, η Καθολική Εκκλησία είναι πρωταγωνίστρια στην φιλανθρωπία, στην ανέγερση δεκάδων χιλιάδων νοσοκομείων και ιατρείων πόνου ανά την υφήλιο. Ένα έργο μοναδικό και αξιοθαύμαστο! Και αυτή είναι η αποστολή της Εκκλησίας, να συμπάσχει με τον πόνο του κάθε άρρωστου ανθρώπου. Όπως ο Χριστός που έκλαψε για τον θάνατο του φίλου του Λάζαρου. Όπως οι χιλιάδες άγιοι που εγκατέλειψαν τα πάντα και αφιερώθηκαν στην ανακούφιση των πονεμένων μέσα από τα ιδρύματα των ταγμάτων, επειδή με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να υπηρετήσουν τον Κύριο και επειδή η καρδιά τους γεμάτη πίστη, συνέπασχε με τους αρρώστους. "Ήμουν άρρωστος και με επισκεφτήκατε". Ο Ιησούς ταυτίζει τον εαυτό του με τον κάθε άρρωστο, ο Ιησούς ταυτίζει τον εαυτό του με τον καρκινοπαθή!

Σε αντίθετη περίπτωση οι ναοί της θα αδειάζουν όλο και περισσότερο από τους απογοητευμένους πενθούντες που θα έχουν θυμώσει με τον "κακό" Θεό που γύρισε την πλάτη στις προσευχές τους και άφησε το αγαπημένο τους άνθρωπο να υποφέρει την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι τυχεροί και όχι απαραίτητα ευσεβέστεροι και πιστότεροι, με μια προσευχούλα κέρδισαν την υγεία τους και την παραμονή τους σε αυτή την "κοιλάδα των δακρύων".

Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος, ΑΜΗΝ!

Περί μάρκετινγκ και Καθολικής Εκκλησίας, Μέρος Β΄

Αναφερθήκαμε πρόσφατα στα περί μάρκετινγκ με τον οποίο πολλοί καθολικοί προσπαθούν να προβάλλουν την εκκλησία τους.
Πρόσφατα προβλήθηκε και ένα σχετικό σποτάκι στις ΗΠΑ για την Καθολική Εκκλησία που θυμίζει διαφήμιση πολυεθνικής ασφαλιστικής εταιρείας. Τα σχόλια δικά σας.

Υπόλογη η Καθολική εκκλησία για τα αδικήματα των ιερέων της

Ντροπιαστικό εξώφυλλο για τα αίσχη του ψευδο-απόστολου της Λατινικής Αμερικής Maciel Delgado

Το δρόμο στα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης καθολικών ιερέων για διεκδίκηση αποζημίωσης από την Καθολική Εκκλησία ανοίγει η νομολογία στη Βρετανία.

Σε σημαντική πρόσφατη απόφαση του High Court κρίθηκε για πρώτη φορά ότι η Εκκλησία φέρει ευθύνη για τις πράξεις των ιερέων, εφόσον θεωρείται εργοδότης τους.Το δικαστήριο δικαίωσε την νεαρή γυναίκα JGE –για λόγους διακριτικότητας το όνομά της δεν δόθηκε στη δημοσιότητα- η οποία είχε καταγγείλει καθολικό ιερέα για σεξουαλική κακοποίηση σε κατηχητικό του Hampshire. Απορρίφθηκε ο ισχυρισμός της Εκκλησίας ότι η σχέση που τη συνδέει με τους ιερείς δεν είναι εργοδότη-εργαζομένου. 

Αν γινόταν δεκτός αυτός ο ισχυρισμός θα έπρεπε να απορριφθεί το αίτημα αποζημίωσης του θύματος κατά της Εκκλησίας, και θα δημιουργούνταν νομολογιακό προηγούμενο για την απόρριψη όλων των μεταγενέστερων αγωγών, των θυμάτων παρόμοιας κακοποίησης.«Παρότι δεν υπήρχε επίσημη σύμβαση μεταξύ της Εκκλησίας και του ιερέα, υπάρχουν σημαντικά στοιχεία τα οποία δεν μπορούν να αγνοηθούν. Η Εκκλησία είχε παράσχει στον Πατέρα Baldwin την ενδυμασία και ό,τι άλλο χρειαζόταν για να ασκήσει τα καθήκοντά του. Είχε πλήρη εξουσία εντός της χριστιανικής κοινότητας και αναγνωριζόταν ως αντιπρόσωπος της Εκκλησίας. Είχε εκπαιδευθεί και είχε λάβει εντολή ώστε να επιτελεί συγκεκριμένα καθήκοντα. Διορίστηκε από την Εκκλησία διευθυντής του κατηχητικού και διαχειριστής των πόρων του ιδρύματος, ασχέτως αν καταχράστηκε τη θέση αυτή», ανέφερε το αιτιολογικό.

Η απόφαση θεωρείται ορόσημο, καθώς εξομοιώνει τη σχέση Εκκλησίας-ιερέων με σύμβαση εργασίας, νομιμοποιώντας έτσι εκατοντάδες θύματα να διεκδικήσουν αποζημίωση. H δικηγόρος της ενάγουσας, JGE, δήλωσε σχετικά: «Το ότι κερδίσαμε σημαίνει ότι μπορούν και πολλοί άλλοι νέοι να φέρουν τα σκάνδαλα στην επιφάνεια και να ζητήσουν χρηματική ικανοποίηση. Παρότι η σχέση μεταξύ Εκκλησίας και ιερέων δεν είναι αυστηρώς εργασιακή, το δικαστήριο ορθά έκρινε ότι ο ιερέας ενεργεί εκ μέρους του επισκόπου –ο οποίος είναι εργαζόμενος της Εκκλησίας- και άρα οι ενέργειές του ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από αυτόν». Η Εκκλησία μέσω του πληρεξουσίου δικηγόρου της γνωστοποίησε την πρόθεση άσκησης έφεσης: «Δεν προσπαθούμε να συγκαλύψουμε οποιοδήποτε θέμα παιδοφιλίας κάποιων καθολικών ιερέων. Η Εκκλησία λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη τέτοιες καταγγελίες και τις ερευνά. Η συγκεκριμένη υπόθεση βασίζεται σε ένα νομικό κενό, ποιά δηλαδή η σχέση των απλών ιερέων με την Εκκλησία, και εμείς επιμένουμε στον αρχικό ισχυρισμό μας περί μη ευθύνης και σκοπεύουμε να εφεσιβάλλουμε την απόφαση».

Πηγή: lawnet.gr

Το μυστικό

ο Πάπας των 33 ημερών Ιωάννης Παύλος Α΄ (1978)

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Με τον τίτλο «Ποτέ δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια», φράση που είπε ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος Α’ Luciani, ο Πάπας των τριάντα τριών (33) ημερών, το περιοδικό “30 Days” (Ιούνιος Ιούλιος 2006) –το οποίο διευθύνεται από τον πρώην Πρωθυπουργό της Ιταλίας Giulio Andreotti– δημοσίευσε συνέντευξη που παραχώρησε στην Stefania Falasca ο Ισπανός Ιησουίτης Miguel Arranz. Ο Arranz συνόδευσε -προκειμένου να βοηθήση στην μετάφραση- τον Μητροπολίτη της Αγίας Πετρουπόλεως (Λένιγκραντ) Νικόδημο στην συνάντησή του με τον νεοεκλεγέντα Πάπα την 5η Σεπτεμβρίου του 1978 και, όπως είναι γνωστόν σε όσους παρακολουθούν τα εκκλησιαστικά πράγματα, ο Μητροπολίτης Νικόδημος, μετά την ιδιαίτερη αυτή συνομιλία, ξεψύχησε μπροστά στα πόδια του Πάπα.

Το γεγονός αυτό τάραξε τον νέο Πάπα και μάλιστα ύστερα από δυό ημέρες ο ίδιος ο Πάπας δημοσίως είπε: «Πριν 2 ημέρες πέθανε ο Μητροπολίτης Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος στα χέρια μου. Απαντούσα στην προσφώνησή του. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια για την Εκκλησία όσο τα λόγια που είπε εκείνος. Δεν μπορώ να τα ξαναπώ, παραμένει μυστικό».

Ποιά ήταν αυτά τα λόγια για την Εκκλησία που ενθουσίασαν τότε τον νέο Πάπα και παραμένουν ως μυστικό;

Στην συνέντευξή του ο Miguel Arranz, που ήταν παρών στην συνάντηση αυτή ως μεταφραστής, την οποία παραχώρησε στην Stefania Falasca, αναφέρθηκε στα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα μπροστά στον Πάπα, κατά την επίσημη υποδοχή των ορθοδόξων αντιπροσωπειών προκειμένου να τον συγχαρούν, μετά την εκλογή και την ενθρόνισή του και, όπως προαναφέραμε, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «30 Days».

Στα εισαγωγικά σχόλια της Stefania Falasca, που προηγούνται της συνεντεύξεως, γράφεται ότι ο Μητροπολίτης της Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος ήταν τότε ηλικίας 49 ετών και «ένας εκ των λαμπροτέρων προσωπικοτήτων της Ορθοδοξίας, αλλά προ πάντων ένας των σπουδαιοτέρων μορφών στην ιστορία του Οικουμενισμού. Είχε λεπτή οικουμενική συνείδηση, που τον οδήγησε να εντείνη την επικοινωνία του με την Καθολική Εκκλησία και να μπη κάμποσες φορές στο Βατικανό για να συναντήση τον Πάπα Ρώμης στην εποχή μετά την Σύνοδο (την Β Βατικάνειο) στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν συχνά διασταυρώθηκαν οι δρόμοι του Οικουμενισμού και της πολιτικής».

Ο Μητροπολίτης Νικόδημος ήταν Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, το οποίο Τμήμα ιδρύθηκε το 1946. Πρώτος Πρόεδρός του ήταν ο Μητροπολίτης Νικόλαος και διάδοχός του ο Νικόδημος.

Επίσης, στον πρόλογο της συνεντεύξεως αυτής γράφεται:

«Ο Miguel Arranz, παλαιός πρόμαχος του Οικουμενισμού και τώρα συνταξιούχος, θυμάται ακριβώς εκείνη την εποχή, την μετά την Σύνοδο, σαν μια αθετημένη υπόσχεση: "Χωρίς να το διακηρύσσουν ανοικτά, οι Επίσκοποι της Ανατολής στην πραγματικότητα αναγνώριζαν τότε την θέση του Πάπα ως διαδόχου του Πέτρου. Τα ταξίδια τους στην Ρώμη ήταν πραγματικές επισκέψεις στο κατώφλι (ad limina) του Πέτρου. Τα κράτη τους πίεζαν (παρότρυναν) και έρχονταν στον Πάπα με την πίστη των υιών, ως υιοί μιας αδελφής Εκκλησίας. Ίσως η σχέση (δεσμός, ομολογία) μεταξύ του διαδόχου του Πέτρου και των Χριστιανών εκείνων των χωρών θα μπορούσε να βρη τρόπο να επιβληθή. Ίσως ήταν όλο μια απάτη, αλλά η επιστροφή για την ένωση φαινόταν σε κάποιες στιγμές πάρα πολύ εύκολη».

Φαίνεται ότι τα λόγια που άκουσε ο Πάπας από τον Μητροπολίτη Νικόδημο σχετίζονταν με «την ένωση των Εκκλησιών» μέσα στα πλαίσια του οικουμενισμού.

Διαβάζοντας κανείς ολόκληρη την συνέντευξη μπορεί να προσέξη μερικά ενδιαφέροντα σημεία.

Το πρώτο είναι ότι ο Μητροπολίτης Νικόδημος είχε επισκεφθή την Ρώμη για την κηδεία του Πάπα Παύλου ΣΤ’ και τέλεσε μνημόσυνο στην βασιλική του Αγίου Πέτρου στο οποίο «συμμετείχαν πολλοί εκπρόσωποι της ιεραρχίας της καθολικής Εκκλησίας». Ο αρχηγός των Ιησουϊτών P.Arrupe πρότεινε να τον φιλοξενήση όλο τον μήνα Αύγουστο, στην Βίλα Cavaletti στο Φρασκάκι μέχρι την εκλογή του νέου Πάπα, και ο Νικόδημος αποδέχθηκε την πρόσκληση και παρέμεινε στην Ιταλία μέχρι την εκλογή του νέου Πάπα.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι, όπως γνωρίζουμε και από άλλα κείμενα, την 26η Αυγούστου του 1978 εξελέγη νέος Πάπας ο Luciani ως Ιωάννης-Παύλος Α’, παρά πάσα προσδοκία πολλών ανθρώπων. Βέβαια, για λίγο καιρό παρέμεινε στον θρόνο, γιατί λίγες ημέρες μετά την ενθρόνισή του, και μάλιστα, όταν κάποια ημέρα επρόκειτο να κάνη ριζικές αλλαγές στα ηγετικά στελέχη του Βατικανού, τα ξημερώματα βρέθηκε στο δωμάτιό του νεκρός. Γύρω από τον θάνατό του έχουν λεχθή πολλά, αλλά δεν είναι σκοπός μου να αναφερθώ στα θέματα αυτά, παρά μόνον να παρουσιάσω ο,τι λέγεται στην συνέντευξη αυτή.

Το γεγονός είναι ότι ο Luciani δεν ήταν το φαβορί για την εκλογή σε αυτό το ύπατο αξίωμα και γι’ αυτό η εκλογή του προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και έκπληξη. Μάλιστα, όπως διηγείται ο Arranz, όταν πήγαιναν μαζί με τον Νικόδημο, στην πλατεία του Αγίου Πέτρου για να ακούσουν την πρώτη ομιλία του νέου Πάπα, μετά την εκλογή του, περνούσε από εκεί ο Καρδινάλιος Willebrands, Πρόεδρος της Γραμματείας για την Χριστιανική ενότητα, ο οποίος «κατέβηκε από το αυτοκίνητό του και άρχισε να αναφωνή στον Μητροπολίτη Νικόδημο: " Ήταν το Άγιον Πνεύμα! Το Άγιον Πνεύμα!…"». Ο Μητροπολίτης Νικόδημος άκουγε με μεγάλη έκπληξη αυτά τα λόγια. Μάλιστα ο ίδιος ο Πάπας εκείνη την ημέρα στην πρώτη ομιλία του είπε: «Χθες το πρωΐ πήγα να ψηφίσω…. Ποτέ δεν φανταζόμουν …ποτέ».

Το τρίτο σημείο είναι ότι ο Μητροπολίτης Νικόδημος επεδίωξε να συναντήση τον Πάπα κατ’ ιδίαν και να έχη μια ιδιαίτερη συνομιλία μαζί του, παρά το ότι δεν προβλεπόταν από το πρόγραμμα και το αυστηρό πρωτόκολλο των ημερών εκείνων. Είχε προσδιορισθή ο Πάπας να συναντήση όλες τις ορθόδοξες αντιπροσωπείες που πήγαν στην ενθρόνισή του, κατά την 5η Σεπτεμβρίου, αλλά αυτή ήταν μια τυπική και γενική συνάντηση. «Προσωπικές συνομιλίες με τους εκπροσώπους δεν ήταν στο πρόγραμμα για εκείνη την επίσκεψη». Όμως, «ο Νικόδημος ήθελε να μιλήση στον Πάπα εμπιστευτικά. Εζήτησε μια ακρόαση έξω από το πρωτόκολλο, να επωφεληθή από την συνάντηση με τις αντιπροσωπείες. Επέμενε πολύ στον Casarola να του δοθή η ευκαιρία», λέγοντας μάλιστα ότι «υπήρχε επείγουσα ανάγκη». Και ύστερα από τις ανάλογες συνεννοήσεις πήρε την διαβεβαίωση «ότι θα επιτρεπόταν να μιλήση με τον Πάπα» λίγο πριν συναντηθούν μαζί του οι ορθόδοξες αντιπροσωπείες.

Αμέσως μετά από αυτήν την διαβεβαίωση ο Μητροπολίτης Νικόδημος «αποσύρθηκε νωρίς στο δωμάτιό του, γιατί ήξερε ότι η άλλη ημέρα επρόκειτο να είναι τεταμένη και σημαντική». Το πρωί ο Arranz, ο μεταφραστής του, λίγο πριν την συνάντηση με τον Πάπα, είδε τον Νικόδημο «πολύ στενοχωρημένο», ο οποίος του είπε «ότι δεν είχε κοιμηθή», λόγω ζέστης και κλεισούρας και μάλιστα προσέθεσε ότι «αισθάνθηκε σαν να πνιγόταν». Ο γραμματέας του Μητροπολίτου, Αρχιμανδρίτης Lev του μέτρησε την πίεση και ο Νικόδημος «ήπιε αμέσως νιτρογλυκερίνη, αφού είχε προβλήματα με την καρδιά του». Μάλιστα εκείνη την νύκτα το αυτοκίνητο που είχε δανεισθή «για να πάη στο Βατικανό είχε κλαπή. Εκείνο το γεγονός τον είχε ταράξει». Έγινε και άλλο γεγονός καθ’ οδόν προς το Βατικανό για να συναντήση τον Πάπα, πράγμα που τον στενοχώρησε, γιατί είχε «υπ' όψη του ότι είχε το προνόμιο να είναι ο πρώτος που θα έβλεπε τον Πάπα».

Στην αίθουσα της αναμονής, ενώ ο Arranz εξηγούσε στον Μητροπολίτη τις «ζωγραφιές που κρέμονταν εκεί», εκείνος δεν πρόσεχε, «αλλά ήταν φανερό ότι ο νους του ήταν απασχολημένος εκείνη την στιγμή με άλλες σκέψεις». Μάλιστα, κρατούσε το φιαλίδιο με την νιτρογλυκερίνη ανοικτό, το έδωσε στον μεταφραστή του λέγοντας: «Φύλαξέ το ανοιχτό, μπορεί να χρειασθή».

Το τέταρτο ενδιαφέρον σημείο είναι τα όσα έγιναν κατά την διάρκεια της συναντήσεως του Νικοδήμου με τον Πάπα. Ας παρακολουθήσουμε την αφήγηση του Arranz, που ως μεταφραστής ήταν εκεί καθ’ όλη την διάρκεια της συνομιλίας και αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων.

«Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο, ο Ιωάννης Παύλος Α χαμογέλασε αμέσως και πλησίασε τον Μητροπολίτη. Τον χαιρέτησε πολύ εγκάρδια. Ο Νικόδημος προσέφερε στον αρχηγό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τις θερμές ευχές του Πατριάρχη της Μόσχας Ποιμένος, της Συνόδου και όλης της Ρωσικής Εκκλησίας, και ευχήθηκε στον νέο Πάπα πολλά έτη παπωσύνης. Εξέφρασε την μεγάλη ελπίδα οι αδελφικές σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών, που ξεκίνησαν καλά κατά την διάρκεια του Πάπα Ιωάννη ΚΓ καί συνεχίσθηκαν με τον Παύλο Α , να προχωρήσουν σε βαθύτερη αλληλοκατανόηση από τις δύο πλευρές, στις κοινές προσπάθειες των δύο Εκκλησιών να ενθαρρύνουν την ειρήνη. Τον ευχαρίστησε ο Πάπας για τους χαιρετισμούς και τις ευχές, και παρακάλεσε τον Μητροπολίτη να διαβιβάση στον Πατριάρχη Ποιμένα την ελπίδα του για καρποφόρα συνεργασία για το καλό της Ρωσσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Του είπε (ο Πάπας) ότι πάντα παρακολουθούσε την οικουμενική του δράση με πολύ ενδιαφέρον και εξέφρασε επίσης την επιθυμία του να συνεχισθή το έργο. Μετά από αυτές τις ανταλλαγές χαιρετισμών, κάθησαν για μια εμπιστευτική συνομιλία».

Όταν η δημοσιογράφος ρώτησε τον Arranz τι ακριβώς είπε ο Νικόδημος στον Πάπα εκείνος απάντησε:

«Δεν επιτρέπεται να το πω• είναι μυστικό. Αλλά τα λόγια του ήταν έκφραση πλήρους εμπιστοσύνης. Σαν να πηγαίνη κάποιος στον πατέρα του». Όταν στην συνέχεια τον ερώτησε πως συμπεριφερόταν ο Νικόδημος στον Πάπα, εκείνος απάντησε: «Και θυμάμαι ακόμα ότι μιλούσε με χαμηλή φωνή στον Πάπα Luciani. Μάλιστα ήταν μερικές στιγμές που μιλούσε και χαμηλότερα σαν να μην ήθελε να τον ακούσουν αδιάκριτα αυτιά. Δεν ήθελε να τον κρυφακούση κανείς».

Μετά το πέρας αυτής της εμπιστευτικής συνομιλίας προσκλήθηκε ο Αρχιμανδρίτης Lev να εισέλθη μέσα στον χώρο. Ας δούμε την όλη σκηνή όπως την διασώζει ο μεταφραστής Arranz:

«Όταν τελείωσε η συνομιλία, ο Αρχιμανδρίτης Lev προσκλήθηκε να μπη. Ο Νικόδημος τον σύστησε στον Πάπα. Είπε στον Άγιο Πατέρα ότι ο Lev σπούδαζε στην Ρώμη, στο Γρηγοριανό Ινστιτούτο, και ότι ήξερε Ιταλικά. Τότε ο Πάπας, όρθιος, άρχισε να μιλάη με το Lev για τις σπουδές του. Και ο Νικόδημος στεκόταν κοντά του. Κάποια στιγμή, ενώ τελείωνε η συνομιλία με το Lev, ο Νικόδημος κάθισε χωρίς να πη λέξη, και σαν κάθισε, έσκυψε μπροστά με ήρεμο και εύσχημο τρόπο, σαν να έκανε μετάνοια, μια βαθιά μετάνοια... με τέτοιο τρόπο που έμεινα έκπληκτος. Γνωρίζοντας με τι ακρίβεια τηρούσε το πρωτόκολλο, σκέφθηκα ότι ήταν έκφραση σεβασμού... Σωριάσθηκε στα πόδια του Πάπα. Προσπαθήσαμε να τον σηκώσουμε. Ακόμη και ο Πάπας έσκυψε πάνω του και προσπάθησε να τον σηκώση. Εκείνη την ταραγμένη στιγμή ο Πάπας Luciani δεν κατάλαβε αμέσως τι συνέβαινε. Τον πληροφόρησα για την καρδιοπάθεια (του Μητροπολίτου Νικοδήμου), ενώ ο Αρχιμανδρίτης Lev ξαναμπήκε τρέχοντας με τον χαρτοφύλακα με τα φάρμακα και προσπάθησε να του κάνη ένεση διεγερτικού για την καρδιά, χωρίς αποτέλεσμα. Τα μάτια του Νικοδήμου ήταν ακόμα λίγο ανοιχτά. Έτσι ψιθύρισα στον Άγιο Πατέρα: "Δώστε του άφεση αμαρτιών...". Γονάτισε ο Πάπας και του έδωσε άφεση στην λατινική γλώσσα. Μετά από λίγο μπήκε ο γιατρός, που δεν μπορούσε να κάνη τίποτε, παρά μόνο να δηλώση ότι πέθανε ο Νικόδημος».

Το τραγικό αυτό γεγονός τάραξε υπερβολικά τον Πάπα, ο οποίος έλεγε: «Θεέ μου, Θεέ μου, και αυτό έπρεπε να συμβή σε μένα». Και πραγματικά «τα είχε τόσο χαμένα εκείνη την στιγμή, που, όταν έφθασε ο γιατρός, και ο Νικόδημος ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα, μάζευε (ο Πάπας) τους κόκκους της νιτρογλυκερίνης που μου είχαν πέσει στην αναστάτωση. Τους έβαλε στην παλάμη μου... Είπα: "Παναγιώτατε, δεν είναι χρήσιμα πια"».

Σύμφωνα, όμως, με το πρόγραμμα ο Πάπας έπρεπε, μετά από το γεγονός αυτό, να δεχθή τις Ορθόδοξες αντιπροσωπείες. Και διηγείται ο Arranz:

«Ο Πάπας έφυγε από την βιβλιοθήκη να πάει να υποδεχθή τις άλλες αντιπροσωπείες που περίμεναν την σειρά τους. Αλλά μετά που μεταφέρθηκε το λείψανο του Νικοδήμου σε άλλο δωμάτιο, προσκλήθηκα και πάλι να διερμηνεύσω για την Βουλγαρική αντιπροσωπεία. Έτσι βρέθηκα πάλιν κοντά στον Πάπα Luciani. Ο Βούλγαρος Δεσπότης έπρεπε να προσφέρη αμέσως τις θερμές του ευχές, αλλά ο ηλικιωμένος Ορθόδοξος Επίσκοπος και ο Πάπας ήταν αδύνατον να πουν κάτι. Γι’ αυτό άρχισα τότε να διαβάζω το κείμενο της προσφωνήσεως που μου είχαν αναθέσει να μεταφράσω στα Ιταλικά. Και συνέχισα να διαβάζω καθώς έκλαιγαν σιωπηλά και οι δυό τους, χωρίς να πουν μια λέξη».

Μετά από δύο (2) ημέρες, δηλαδή στις 7 Σεπτεμβρίου, πήγε στην Ρώμη η Ρωσσική αντιπροσωπεία για να παραλάβη το νεκρό σώμα του Νικοδήμου. Ο Πάπας συνάντησε την αντιπροσωπεία στο δωμάτιο εκείνο όπου πέθανε ο Νικόδημος. Διηγείται ο Arranz:

«Πριν την ακρόαση μίλησα πολύ σύντομα με τον Μονσίγνωρ Μagee. Μου είπε ότι ο Άγιος Πατέρας είχε δύο νύχτες να κοιμηθή, και ότι ο θάνατος (του Μητροπολίτη) τον είχε συντρίψει βαθιά. Ο Πάπας περιέγραψε στα μέλη της αντιπροσωπείας τις τελευταίες στιγμές της ζωής του Νικοδήμου και αναφέρθηκε και στα λόγια που ειπώθηκαν».

Στην αποκαλυπτική αυτή συνέντευξη που σχολιάζουμε γίνεται λόγος και για τις διαδόσεις που κυκλοφόρησαν εκείνον τον καιρό για τον θάνατο του Νικοδήμου, ότι δηλαδή δεν πέθανε, αλλά αυτό το γεγονός ήταν κατά κάποιο τρόπο σκηνοθετημένο από το Βατικανό για να τον κρύψη από τον κόσμο, αφού «είχε ασπασθή την Ρωμαιοκαθολική πίστη»,, «ότι ήπιε κατά λάθος ένα δηλητηριασμένο καφέ που προοριζόταν για τον Ιωάννη-Παύλο Α’», ότι πέθανε επειδή «είπε ο Ορθόδοξος Δεσπότης πράγματα που δεν έπρεπε να πη σε αυτόν τον νέο Πάπα», «ότι κατάσκοποι της KGB τον είxαν σκoτώσει από απόσταση», από την ρωσσική πρεσβεία από την οποία «φαίνονται τα παράθυρα του διαμερίσματος του Πάπα». Βέβαια, ο Arranz απέκρουσε όλες αυτές τις διαδόσεις, λέγοντας: «Πλήρης φαντασία! Η υγεία του Νικοδήμου ήταν σοβαρά κλονισμένη από αρκετά πριν».

Ο ίδιος ο Πάπας ήταν ενθουσιασμένος από τα λόγια που του είπε ο Νικόδημος πριν πεθάνει, γι’ αυτό, όπως το είπαμε στην αρχή, ομολόγησε δημόσια:

«Πριν 2 ημέρες πέθανε ο Μητροπολίτης Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος στα χέρια μου. Απαντούσα στην προσφώνησή του. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια για την Εκκλησία όσο τα λόγια που είπε εκείνος. Δεν μπορώ να τα ξαναπώ, παραμένει μυστικό».

Στην ερώτηση που υποβλήθηκε στον Arranz: «Μετά από τόσα χρόνια ποιά εντύπωση σας απομένει από εκείνη την συνάντηση; Θα μπορούσε πραγματικά να υποδείξη (ο Νικόδημος) τον δρόμο προς την πλήρη κοινωνία;» εκείνος απάντησε:

«Δεν ήρθε ο Νικόδημος να συμβουλεύση τον Πάπα. Είχε σαφή αντίληψη (βαθειά αίσθηση) της θέσεως του κάθε ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία. Ο Νικόδημος μιλούσε πολύ έντονα για την Εκκλησία, την όλη Εκκλησία... ένα νέο όραμα. Ο Πάπας Luciani δεν έκανε πίσω. Επί πλέον ήταν μια χειρονομία που εξέφρασε (ο Πάπας) την αφοβία του και ταυτόχρονα την ειλικρίνειά του και την απλότητά του... ότι ένας Πάπας αναγνωρίζει ότι ένας μη Καθολικός μπορεί να του διδάξη κάτι, και ότι βεβαιώνει αυτό εκείνη την στιγμή και δημοσία, με τον αφοπλιστικό του αυθορμητισμό. "Σας βεβαιώνω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια...". Και επανέλαβε ότι εντυπωσιάσθηκε πραγματικά. " Ένας Ορθόδοξος", είπε, ¨αλλά τι αγάπη είχε για την Εκκλησία!". Και πιστεύω ότι υπόφερε πολύ για την Εκκλησία, και έκανε πολλά για την ενότητα».

Ο Μητροπολίτης της Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος πέθανε μπροστά στα πόδια του Πάπα, ύστερα από μια μυστική συνομιλία που ενθουσίασε τον Πάπα. Αλλά και ο ίδιος ο Πάπας αργότερα, μεταξύ 28ης και 29ης Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, βρέθηκε νεκρός στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Παρέμεινε στον Παπικό θρόνο τριάντα τρεις (33) ημέρες. Και ο μεταφραστής, που ήταν παρών στην συνάντηση εκείνη, κρατάει το στόμα του κλειστό και δεν μας αποκαλύπτει «τα ωραία λόγια» που είπε ο Νικόδημος στον Πάπα που «ποτέ δεν είχε ακούσει». Απλώς δίνει την ατμόσφαιρα των λόγων: «Ήταν έκφραση πλήρους εμπιστοσύνης, σαν να πάει κάποιος στον πατέρα του», και μάλιστα μιλούσε χαμηλόφωνα γιατί «δεν ήθελε να τον κρυφακούση κανείς».

Τελικά ποιό ήταν το μυστικό;

Πηγή: Parembasis

Φωτογραφίες από την εκταφή του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' ανακηρύχτηκε Μακάριος από την Καθολική Εκκλησία μόλις 6 χρόνια μετά την κοίμησή του παραβλέποντας τον εκκλησιαστικό νόμο που απαιτεί 50 χρόνια. Για το λόγο αυτό έγινε εκταφή χωρίς όμως να ανοιχθεί το φέρετρο ώστε αυτό να μεταφερθεί από την κρύπτη της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου, μέσα στο Ναό. Εκτέθηκε για 3 μέρες σε λαικό προσκύνημα.

"Εμείς είμαστε Εκκλησία", με υπογραφή του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ'

Πρόκειται για απόσπασμα μιας ομιλίας που έδωσε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ στο πρόσφατο ταξίδι του στη Γερμανία, στους φοιτητές της Ιερατικής Σχολής του Φριβούργου. Λόγια που βγήκαν μέσα από την καρδιά του, αφού δεν κρατούσε κείμενο μπροστά του. Ένα ηχηρό χαστούκι στον ρελατιβισμό, αλλά και σε όσους προσπαθούν να επιβάλλουν μια εικόνα της εκκλησίας όπως βρίσκεται μέσα στη φαντασία τους, είτε πρόκειται για μια εκκλησία με «ηθικές αξίες» όπως συμφέρει εμένα, είτε πρόκειται για μια εκκλησία-απολίθωμα, είτε πρόκειται για μια φρέσκια εκκλησία ξεκάρφωτη, αποκομμένη από την παράδοσή της.

Μόνο στο εμείς μπορούμε να πιστέψουμε. Κάποιες φορές λέω: ο Άγιος Παύλος έγραψε ότι η πίστη προέρχεται από την ακοή, όχι από την ανάγνωση. Η πίστη έχει ανάγκη και από την ανάγνωση, αλλά έρχεται από το άκουσμα, δηλαδή από τον ζωντανό λόγο, από τα λόγια που οι άλλοι απευθύνουν σε μένα και μπορώ να ακούσω. Από τα λόγια της Εκκλησίας διαμέσω όλων των αιώνων, από τον επίκαιρο λόγο που αυτή μου απευθύνει μέσω των ιερέων, των επισκόπων, και των πιστών. Το «εσύ» του διπλανού μας αποτελεί μέρος της πίστης, και αποτελεί μέρος της πίστης το «εμείς». Και ακριβώς το να υπομένουμε αμοιβαία ο ένας τον άλλον αποτελεί κάτι το πολύ σημαντικό. Το να μαθαίνουμε να δεχόμαστε τον άλλον ως άλλον στην διαφορετικότητά του, και να μαθαίνουμε ότι ο άλλος πρέπει να υπομείνει εμένα στην διαφορετικότητά μου , ώστε να γίνουμε ένα «εμείς», με σκοπό κάποια μέρα και στην ενορία να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια κοινότητα, να καλέσουμε τους ανθρώπους να εισέλθουν σε κοινωνία με το Λόγο και να είμαστε μαζί στην πορεία προς το ζωντανό Θεό.
Αποτελεί μέρος αυτού, το πολύ συγκεκριμένο «εμείς», όπως είναι η ιερατική σχολή, όπως θα είναι η ενορία, αλλά επίσης σημαντικό είναι να βλέπουμε πέρα από το πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο «εμείς», στο μεγάλο «εμείς» της Εκκλησίας κάθε τόπου και κάθε εποχής, ώστε να μην καταστήσουμε τους εαυτούς μας ως απόλυτο κριτήριο. Όταν λέμε «εμείς είμαστε Εκκλησία», ναι, αποτελεί αλήθεια. Είμαστε εμείς, όχι οποιοσδήποτε άνθρωπος. Το «εμείς» είναι ολόκληρη η κοινότητα των πιστών, σε όλα τα μέρη του κόσμου, του σήμερα και όλων των εποχών. Και λέω πάντα: «στην κοινότητα των πιστών, ναι, εκεί υπάρχει, ας πούμε, η κρίση της πλειοψηφίας de facto, μα δεν μπορεί να αποτελεί πλειοψηφία ενάντια στους αποστόλους και ενάντια στους αγίους. Αυτή θα αποτελούσε μια πλειοψηφία που κάνει λάθος. Εμείς είμαστε Εκκλησία: να είμαστε! Να είμαστε ακριβώς με το να ανοιγόμαστε και να πηγαίνουμε πέρα από τον εαυτό μας και με το είμαστε μαζί με τους άλλους!

Η Καθολική Εκκλησία

Η Καθολική Εκκλησία

 Του κ. Γιώργου Τασιά

Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε την αρχαιότητα του ονόματος Καθολική Εκκλησία την ιστορικότητά της ως εκκλησία αλλά και την συνεχή της ύπαρξη ως οντότητα αλλά και ως πραγματική εκκλησία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Θα αναλύσουμε απλά και επιγραμματικά προς το τέλος αυτού του άρθρου την μοναδική της έννοια και σημασία αναδεικνύοντας επίσης και την μοναδική θέση του Πέτρου και κατ επέκταση του επισκόπου της Ρώμης ως αρχηγού στην την αρχαία χριστιανική εκκλησία..

Η έννοια και ο όρος Καθολική Εκκλησία απαντάται σε επιστολές από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια και δηλώνει την αληθινή εκκλησία του Χριστού, την εκκλησία την οποία συνέχισαν μετά τους αποστόλους, οι επίσκοποι και οι πατέρες της εκκλησίας.

Παρατίθενται ερμηνευμένες στη νέα Ελληνική μερικές αναφορές του όρου που βρέθηκαν σε επιστολές ή άλλα κείμενα γραμμένα από επισκόπους ή μάρτυρες της Χριστιανικής πίστεως:

Ο Πάπας Άγιος Κλήμης  Ι, 88-97 μ.Χ. : "Αιρετικοί εκπαιδευτικοί διαστρέφουν τη Γραφή και  προσπαθούν να μπουν στον ουρανό με ψεύτικο κλειδί, γιατί έχουν σχηματίσει τις ανθρώπινες συνελεύσεις τους αργότερα από την Καθολική Εκκλησία, από αυτή την προϋπάρχουσα και πιο αληθινή Εκκλησία, και είναι πολύ σαφές ότι αυτές οι αιρέσεις, και άλλες που έχουν τεθεί σε λειτουργία από τότε, είναι πλαστές και  νέες εφευρέσεις ». (Επιστολή προς Κορινθίους)

Ο Άγιος Πιόνιος (πέθανε το 250 μ.Χ.): «Είμαι Χριστιανός και ανήκω στην Καθολική Εκκλησία . Με τη βούληση του Θεού μακάρι να μπορούσα να πείσω όλους σας να γίνετε Χριστιανοί διότι θα είναι το χειρότερο για σας να καείτε αιώνια μετά το θάνατο.."

Ο Άγιος Κυπριανός (πέθανε το 258 μΧ): ". Αλλά αν κάποιος σκεφτεί αυτά τα πράγματα προσεκτικά, δεν θα χρειαστεί χρόνο λόγου ή επιχειρήματα. Η απόδειξη είναι απλή και πειστική, και συνοψίζεται σε μια πραγματικότητα. Ο Κύριος λέει στον Πέτρο,." Κι εγώ λέγω σε σένα, πως εσύ είσαι ο Πέτρος και επάνω σε αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, και δεν θα την καταστρέψουν οι δυνάμεις του Άδου. Θα δώσω τα κλειδιά για τη βασιλεία των ουρανών. Και ότι εσύ θέλεις να δεσμεύσεις πάνω στη γη, δεσμεύεται επίσης και στον ουρανό, καθώς και οτιδήποτε θέλεις να λύσεις πάνω στη γη θα είναι λυμένο και στον ουρανό. "Και του λέει πάλι μετά την ανάσταση," βόσκε τα αρνία μου... "Είναι σε αυτόν που χτίζει την Εκκλησία, και σε αυτόν εμπιστεύεται τα πρόβατα για τη βοσκή. Εάν ένας άνθρωπος δεν κρατά αναλλοίωτη αυτή τη μοναδικότητα του Πέτρου, άραγε φαντάζεται ότι εξακολουθεί να κατέχει την πίστη; Αν εγκαταλείπει την έδρα του Πέτρου στον οποίο οικοδομήθηκε η Εκκλησία, εξακολουθεί ο ίδιος να έχει πεποίθηση  ότι ανήκει στην Εκκλησία; " (Για την ενότητα της Εκκλησίας)

Ο Λακτάντιος (πέθανε το 310 μΧ): «Είναι η Καθολική Εκκλησία και μόνο, αυτή που διατηρεί την αληθινή λατρεία. Αυτή είναι η πηγή της αλήθειας, αυτή είναι η κατοικία της πίστεως, αυτή είναι ο ναός του Θεού, στην οποία εάν κάποιος δεν εισέλθει ή από την οποία αν κάποιος βγει εκτός, γίνεται ένας ξένος προς την ελπίδα της ζωής και της αιώνιας σωτηρίας. Κανείς δεν πρέπει να κολακεύει τον εαυτό του με την συντήρηση της διαμάχης.. Διότι ο αγώνας είναι στο να σέβεται κάποιος τη ζωή και τη σωτηρία, η οποία, αν δεν είναι προσεκτικά και επιμελώς διατηρημένη κατά άποψη, θα χαθεί και θα σβήσει. " (The Divine Institutes)

Σύνοδος της Νίκαιας (Α Οικουμενικής Συνόδου, μΧ 325): «Αφήστε  τον πατριάρχη να εξετάζει ποιά πράγματα γίνονται από τους αρχιεπίσκοπους και τους επίσκοπους στις επαρχίες τους, και εάν θα βρει κάτι που εκτελείται από αυτούς με άλλο τρόπο από αυτόν που θα πρέπει να είναι, αφήστε τον να το αλλάξει και να το ορίσει όπως σε αυτόν αρμόζει γιατί αυτός είναι ο πατέρας όλων, και αυτοί είναι γιοι του. Και μολονότι ο Αρχιεπίσκοπος  είναι μεταξύ των επισκόπων ως ένας μεγάλος αδερφός, ο οποίος έχει τη φροντίδα των αδελφών του, και οι οποίοι του οφείλουν υπακοή γιατί εκείνος είναι από πάνω τους, εν τούτοις ο πατριάρχης είναι προς όλους εκείνους που βρίσκονται υπό την εξουσία του, όπως ακριβώς  αυτός που κατέχει την έδρα της Ρώμης ο οποίος είναι ο αρχηγός και ηγέτης όλων των πατριαρχών, επειδή αυτός είναι ο πρώτος, όπως ήταν ο Πέτρος, που του έχει δοθεί δύναμη πάνω σε όλους τους  χριστιανούς ηγεμόνες και πάνω σε όλους τους λαούς τους, όπως ο ίδιος ο οποίος είναι ο τοποτηρητής του Χριστού και Θεού μας, σε όλους τους λαούς και σε όλη την Χριστιανική Εκκλησία, και όποιος αναιρέσει τα παραπάνω, είναι αφορισμένος από την σύνοδο. " (Αραβικοί Κανόνες, XXXIX κανών)

Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, 381 μ.Χ.: " Canon VII  Αυτοί που από την αίρεση επιστρέφουν στην Ορθοδοξία της πίστεως, καθώς και για τον αριθμό εκείνων που σώζονται λαμβάνουμε σύμφωνα με την ακόλουθη μέθοδο και έθιμο, Αρειανούς, και Μακεδόνες, Τετραδίτες, και Αππολιναριανούς, τους δεχόμαστε δε δίνοντας τους μια γραπτή παραίτηση από τα λάθη τους και αναθεματίζουμε κάθε αίρεση η οποία δεν είναι σύμφωνη με την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Θεού ".

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, (που πέθανε το 407 μ.Χ. ): «Ξέρουμε ότι η σωτηρία ανήκει στην Εκκλησία και μόνο, και ότι κανείς δεν μπορεί να μετέχει του Χριστού, ούτε να σωθεί αν είναι έξω από την Καθολική Εκκλησία και την Καθολική Πίστη." (De Capto Eutropia)

Γύρω στο έτος 107, ένας επίσκοπος, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας στην Εγγύς Ανατολή, συνελήφθη,  και μεταφέρθηκε στην Ρώμη από ένοπλους φρουρούς και τελικά μαρτύρησε εκεί στην αρένα. Σε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή του, ως ένας από τους πρώτους επίσκοπους μάρτυρες έγραψε στους συναδέλφους του Χριστιανούς  στη Σμύρνη (σήμερα Izmir στη σύγχρονη Τουρκία), και κάνει ίσως την πρώτη γραπτή αναφορά στην ιστορία για την Καθολική Εκκλησία.  Έγραψε, «όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν η Ιησούς Χριστός, εκεί η καθολική εκκλησία» (Προς Σμυρναίους § VIII).

 Διαπιστώνουμε ότι ο δεύτερος αιώνας του Χριστιανισμού είχε μόλις ξεκινήσει και το όνομα της Καθολικής Εκκλησίας ήταν ήδη σε χρήση.

Στη συνέχεια, η αναγραφή του ονόματος γίνεται όλο και πιο συχνή. Φαίνεται πάλι σε μια γραπτή αναφορά που διαθέτουμε για το μαρτύριο  ενός χριστιανού για την πίστη του, του μαρτυρίου του Αγίου Πολυκάρπου, ο οποίος ήταν επίσκοπος της ίδιας Εκκλησίας της Σμύρνης προς την οποία είχε γράψει την επιστολή του ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας.

Ο Άγιος Πολύκαρπος μαρτύρησε γύρω στο 155, και το μαρτύριό του χρονολογείται περίπου την εποχή εκείνη. Ο αφηγητής, μας πληροφορεί ότι στις τελευταίες προσευχές του ο Άγιος Πολύκαρπος, πριν δώσει τη ζωή του για τον Χριστό, θυμήθηκε  όλους εκείνους που είχαν συναντηθεί μαζί του ανά πάσα στιγμή, μικρούς και μεγάλους, τόσο αυτούς με φήμη όσο και αυτούς χωρίς φήμη, καθώς και το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γνωρίζουμε ότι ο Άγιος Πολύκαρπος, κατά τον χρόνο του θανάτου του το 155, ήταν ήδη χριστιανός εδώ και 86 χρόνια. Δεν θα μπορούσε, ως εκ τούτου, να έχει γεννηθεί πολύ αργότερα από το 69 ή το 70. Ωστόσο, φαίνεται ότι ήταν κανονικό μέρος του λεξιλογίου ενός ανθρώπου της εποχής να είναι σε θέση να μιλήσει για το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το όνομα είχε επικρατήσει από τότε, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχε επικρατήσει για σοβαρούς λόγους.
Ας δούμε τώρα την ετοιμολογία και την σημασία της έννοιας Καθολικός.  «καθολικός» λοιπόν σημαίνει , ο κατά το όλον, ο εις το όλον αναφερόμενος, γενικός, δηλαδή «οικουμενικός» παγκόσμιος, και όταν χρησιμοποιούν αυτό τον όρο εκείνες τις πρώτες ημέρες, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας και ο Αγ. Πολύκαρπος Σμύρνης αναφέρονται στην Εκκλησία που ήταν ήδη «παντού» σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, σε όλους τους ανθρώπους διαχρονικά, η οποία διακρίνεται από όποιες αιρέσεις, σχίσματα ή αποσχισθείσες ομάδες μπορεί να είχαν δημιουργηθεί κατά τόπους, σε αντίθεση με την παγκοσμιότητα και σταθερότητα της διδασκαλίας της Καθολικής Εκκλησίας.
Ο όρος είχε ήδη γίνει κατανοητός ακόμα και τότε που ήταν ένα ιδιαίτερα επινενοημένο   όνομα, διότι η Καθολική Εκκλησία ήταν για όλους, όχι μόνο για τους ιδεολόγους, τους ενθουσιώδες ή για τους μυημένους  που  μπορεί να είχαν προσελκυστεί από αυτήν.
Και πάλι, κατέστη σαφές ότι η Εκκλησία ήταν «καθολική», διότι – για να υιοθετήσουμε μια σύγχρονη έκφραση - αυτή κατείχε την πληρότητα των μέσων της σωτηρίας. Επίσης, έμελλε να είναι "καθολική" στο χρόνο, καθώς και στο χώρο, και ήταν αυτή στην οποία εφαρμόστηκε η υπόσχεση του Χριστού στον Πέτρο και στους άλλους αποστόλους ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής>.(Ματθ 16: 18).

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας σήμερα με ακριβή τρόπο συνόψισε όλους τους λόγους για τους οποίους το όνομα της Εκκλησίας του Χριστού είναι  Καθολική Εκκλησία: Η Εκκλησία είναι καθολική, δηλαδή παγκόσμια, επειδή σ΄ αυτήν είναι παρών ο Χριστός: Εκεί όπου είναι παρών ο Χριστός εκεί είναι η Καθολική Εκκλησία (Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας). Η Εκκλησία αναγγέλλει την ολότητα και την ακεραιότητα της πίστης, φέρει και διαχειρίζεται την πληρότητα των μέσων της σωτηρίας, είναι σταλμένη σε αποστολή προς όλους τους λαούς κάθε εποχής και σε οποιονδήποτε πολιτισμό κι αν ανήκουν.

Κάθε τοπική εκκλησία είναι καθολική εάν είναι αποτελούμενη από την κοινότητα των χριστιανών που βρίσκονται σε κοινωνία, στην πίστη και στα ιερά μυστήρια με τον Επίσκοπό τους, χειροτονημένο μέσα στην αποστολική διαδοχή, και με την Εκκλησία της Ρώμης, η οποία προΐσταται στην αγάπη (Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας) (κατήχηση της καθολικής εκκλησίας – σύνοψη σελ 69)

Έτσι, το όνομα της έγινε ταυτόσημο με την εκκλησία του Χριστού. Κατά τη στιγμή της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας κατά το έτος 325 μ.Χ., οι επίσκοποι της εν λόγω συνόδου νομοθέτησαν πολύ φυσικά στο όνομα του καθολικού σώματος που ονομάζεται στη σύνοδο των επίσημων εγγράφων της Νικαίας , Καθολική Εκκλησία.  Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, ήταν το ίδιο συμβούλιο που διατύπωσε το βασικό Πιστεύω στο οποίο ο όρος «καθολική» διατηρήθηκε ως ένα από τα τέσσερα σημεία της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Στο πιστεύω μας δηλώνουμε  ότι πιστεύουμε …εις μιαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν.  

Και είναι το ίδιο όνομα το οποίο βρίσκεται σε όλα τα 16 έγγραφα της εικοστής πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Εκκλησίας, της ΙΙ Βατικανικής Συνόδου.

Ήταν ακόμα τέταρτος αιώνας όταν ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων εύστοχα έγραψε, «Ερευνήστε όχι μόνον το που είναι ο οίκος του Κυρίου, διότι βέβηλες αιρέσεις κάνουν  προσπάθεια να καλέσουν τους δικούς τους οίκους  ως οίκους του Κυρίου. Ούτε να ρωτήσετε μόνο το που είναι η εκκλησία, αλλά το που η Καθολική Εκκλησία είναι. Διότι αυτό είναι το πραγματικό όνομα αυτού του Αγίου Σώματος, η μητέρα όλων, η οποία είναι σύζυγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού »(Κατηχήσεις, xviii, 26).
Η ίδια έρευνα πρέπει να γίνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σήμερα, διότι το όνομα της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού σε καμία περίπτωση δεν έχει αλλάξει. Ήταν αναπόφευκτο ότι η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας θα υιοθετήσει το ίδιο όνομα σήμερα με αυτό που η  Εκκλησία είχε καθ 'όλη την πολύ μεγάλη ιστορία της.

Βλέπουμε ότι η Καθολική Εκκλησία υπήρξε και υπάρχει αδιαλείπτως ως έννοια και ως οντότητα επί δύο χιλιάδες χρόνια , δηλαδή από την αρχή της δομής της Χριστιανοσύνης , διδάσκοντας την ίδια σταθερή πίστη και εφαρμόζουσα πάντα κατά γράμμα τα παραγγέλματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού .

Ο άζυμος άρτος στη Θεία Ευχαριστία

του κ. Γιώργου Τασιά.

Για την Καθολική Εκκλησία η  Αγία Ευχαριστία είναι Μυστήριο στο οποίο υπό τα δύο είδη του άρτου και του οίνου βρίσκεται αληθινά , πραγματικά και ουσιωδώς το σώμα, το αίμα , η ψυχή και η Θεότητα του Ιησού Χριστού.  «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον». (Ιωαν 6,55)

Η ύλη του Μυστηρίου της Ευχαριστίας είναι άρτος από σιτάρι και οίνος αμπέλου αγνός. Στον οίνο προστίθενται και λίγες σταγόνες ύδατος για τους εξής λόγους:

Α) Διότι κατά το Ιουδαϊκό έθιμο στο ποτήρι του Πάσχα ανεμιγνύετο και λίγο νερό.

Β) Διότι η ένωση αυτή υπενθυμίζει το αίμα και το ύδωρ , τα οποία εξήλθαν από την πλευρά του Χριστού.

Γ) Διότι απεικονίζει τις δύο φύσεις του Ιησού Χριστού.

Όσον αφορά τον άρτο η Καθολική Εκκλησία ακολουθούσα αρχαία συνήθεια μεταχειρίζεται άζυμο άρτο για την τέλεση του μυστηρίου της Αγίας ευχαριστίας. Αυτό γίνεται διότι τρείς από τους ευαγγελιστές μας αναφέρουν (Ματθαίος 26,17  Μάρκος 4,12  και Λουκάς 22,7-8)  ότι ο Ιησούς τέλεσε  το Πάσχα κατά την πρώτη ημέρα των αζύμων. Εφόσον, (καθώς μας λέγουν οι τρείς Ευαγγελιστές), ο Κύριος τέλεσε το Πάσχα την πρώτη ημέρα της περιόδου  των αζύμων , το έκανε κάνοντας χρήση αζύμου άρτου. 

Πρέπει να δούμε την σημασία της χρήσεως του αζύμου άρτου για εκείνη την εποχή. Η ζύμωση ως διαδικασία αλλοίωσης της αρχικής κατάστασης των συστατικών του ψωμιού , θεωρείτο σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής  ότι καταστρέφει την καθαρότητά του και για το λόγο αυτό δεν επιτρεπόταν κατά την προσφορά θυσιών η χρήση ένζυμου άρτου (πρβλ. Εξ 23,18 Λευ 2,11  7,12) Ιδιαίτερα κατά την περίοδο του Πάσχα δεν έπρεπε να υπάρχει καθόλου ζύμη στα σπίτια ( Εξ 12,18-20) . Η γιορτή των Αζύμων ήταν επταήμερης διάρκειας γιορτή , η οποία άρχιζε από την επομένη της γιορτής του Πάσχα, δηλαδή από 15 έως 21 του μήνα Νισάν. Η στενή σύνδεση των δύο εορτών είχε ως συνέπεια να καταστούν οι όροι Πάσχα και Άζυμα ταυτόσημοι στη γλώσσα του λαού και να δηλώνουν ολόκληρη την περίοδο κατά την οποία έτρωγαν άζυμο ψωμί , αφού προηγουμένως είχαν απομακρύνει όλα τα αποθέματα ζύμης από τα σπίτια. 

Την σημασία της χρήσης και της έννοιας του αζύμου άρτου μας δίνει παραβολικά και ο απόστολος Παύλος  στην Α΄ Κορ  5,6-8. «…Δεν ξέρετε ότι λίγο προζύμη φουσκώνει όλο το ζυμάρι; Βγάλτε λοιπόν από ανάμεσά σας το παλιό προζύμι για να γίνετε καινούργιο ζυμάρι – αφού πραγματικά είστε χωρίς το προζύμι της αμαρτίας. Γιατί η δική μας γιορτή του Πάσχα  συνίσταται στο γεγονός ότι θυσιάστηκε για χάρη μας ο Χριστός. Ας γιορτάζουμε λοιπόν το Πάσχα όχι με ψωμί που περιέχει την παλιά ζύμη, τη ζύμη της αμαρτίας και της πονηρίας , αλλά με το άζυμο ψωμί της καθαρότητας και της αλήθειας» (από την μετάφραση της Βιβλικής εταιρίας εγκεκριμένη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και την Καθολική Ιεραρχία της Ελλάδος).

Τι άλλο να παραθέσει κανείς από τα λόγια των Ευαγγελιστών και την προτροπή του Παύλου. Ο Ιησούς Χριστός ως αυθεντικός ερμηνευτής και διδάσκαλος των γραφών εάν προτίθετο να αλλάξει αυτή την συνήθεια της χρήσης αζύμου κατά την περίοδο του Πάσχα ή να υποβαθμίσει την εννοιολογική σημασία του, θα μας το είχε ορίσει ,όμως  αντιθέτως , ουδεμία μνεία αλλαγής της χρήσης ή υποβάθμισης της έννοιας μας παραθέτει, αντιθέτως με την τέλεση του Πάσχα την πρώτη των Αζύμων και δια  μέσω του Παύλου, ενισχύει την συνήθεια της χρήσης αζύμου άρτου. Μάλιστα ο Παύλος μας προτρέπει να είμαστε χωρίς την ζύμη της αμαρτίας, αλλά καθαροί σαν άζυμοι. 

Ο τύπος του Μυστηρίου της ευχαριστίας είναι οι λέξεις της καθιερώσεως τις οποίες ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μεταχειρίστηκε λέγοντας « τούτο εστί το σώμα μου» και « τούτο εστί το αίμα μου»

Όλοι οι Πατέρες και οι αρχαίοι συγγραφείς  ομοφώνως διακηρύττουν ότι η μετουσίωση γίνεται με των ως άνω Κυριακών λόγων.  Παραθέτω μαρτυρίες:

Ο Άγιος Ειρηναίος λέει, «Οπότε ουν και το κεκραμμένον ποτήριον και ο γηγενής άρτος επιδέχεται τον λόγον του Θεού και γίνεται η Ευχαριστία σώμα Χριστού…Προσλαμβανόμενα τον λόγον του Θεού, Ευχαριστία γίνεται, όπερ εστί σώμα και αίμα Χριστού» (κατά αιρεσ. 5,2)

(Όποτε λοιπόν το κεκραμμένο ποτήριο και ο γηγενής άρτος λαμβάνουν το Λόγο του Θεού,  η Ευχαριστία γίνεται το αίμα και το σώμα του Χριστού… Προσλαμβανόμενα τα προκείμενα τον Λόγο του Θεού,  γίνονται Ευχαριστία , η οποία είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού.)

Ο Γρηγόριος Νύσσης τονίζει ότι, « καλώς ουν και νυν τω λόγω του Θεού αγιάζομεν άρτον εις σώμα του Θεού Λόγου μεταποιείσθαι  πιστεύομεν … Ευθύς προς το σώμα του Λόγου μεταποιείται , καθώς  είρηται υπό του Λόγου, ότι τούτό εστι το σώμα μου» ( λόγοι κατηχ. Ελλην. Πατρ. 2, 7, στ. 27)

(Καλώς λοιπόν και τώρα με τον Λόγο του Θεού αγιάζουμε τον άρτο σε σώμα του Θεού. Δια του λόγου του πιστεύουμε ότι γίνεται αυτή η μεταβολή…. Ευθύς  σε σώμα του λόγου μετατρέπεται ,  όταν λέγεται από τον Λόγο, ότι τούτο εστί το σώμα μου.)

Ο ιερός Χρυσόστομος αποδεικνύει ότι η προσφορά του Χριστού και η του Ιερέως είναι η αυτή, διότι αμφότεροι τα ίδια και τα αυτά λόγια μεταχειρίσθηκαν. « Η αυτή εστίν, ην ο Χριστός τοις μαθηταίς έδωκε και ην νυν οι ιερείς ποιούσιν. Ουδέν αύτη έλαττον εκείνης , ότι και ταύτην ουκ άνθρωποι αγιάζουν, αλλ΄αυτός ο και εκείνην αγιάσας. Ώσπερ γαρ τα ρήματα άπερ ο Θεός φθέξατο τα αυτά εστιν, άπερ ο ιερεύς και νυν λέγει, ούτω και η προσφορά η αύτη εστι».(ομιλ. Β΄εις Β΄προς Τιμ.)

(Η ίδια και αυτή είναι η προσφορά την οποία ο Χριστός παρέδωσε στους μαθητές του και η οποία σήμερα χρησιμοποιείται από τους ιερείς. Αυτή η προσφορά δεν είναι υποδεέστερη εκείνης, διότι και αυτήν σήμερα δεν την αγιάζουν άνθρωποι, αλλά Αυτός ο οποίος και εκείνη αγίασε.  Διότι όποια ρήματα ο Θεός είπε τότε τα ίδια και αυτά είναι εκείνα που λέει σήμερα ο ιερέας, έτσι και η προσφορά είναι η ίδια με εκείνη.)

Και αλλού… « Πάρεστι και νυν Χριστός εκείνος την τράπεζαν ταύτην κοσμών. Ο γαρ την τράπεζαν εκείνην κοσμήσας  τότε, ούτος και ταύτην διακοσμεί νύν. Ου γαρ άνθρωπος έστιν ο ποιών τα προκείμενα γενέσθαι σώμα και αίμα Χριστού, αλλ΄αυτός ο σταυρωθείς υπέρ υμών Χριστός. Σχήμα πληρών ο ιερεύς μόνον έστηκε και προσφέρει την δέησιν τα ρήματα φθεγγόμενος εκείνα, η δε χάρις και η δύναμις εστι του Θεού, η τα πάντα εργαζομένη. Τούτο μου εστί το σώμα, φησί, τούτο το ρήμα τα προκείμενα μεταρρυθμίζει» ( Ομιλ. Β εις την προδοσίαν του Ιούδα).

(Παρών είναι και τώρα ο Χριστός, εκείνος κοσμεί αυτή την Αγία τράπεζα. Αυτός που εκείνη την τράπεζα τότε κόσμησε, Αυτός και αυτή την τράπεζα τώρα διακοσμεί.  Διότι δεν είναι άνθρωπος αυτός που κάνει τα προκείμενα να γίνονται σώμα και αίμα Χριστού, αλλά Αυτός που σταυρώθηκε για εμάς, ο Χριστός. Ως σχήμα μόνο υπάρχει ο ιερέας  και στέκεται εκεί και προσφέρει τη δέηση λέγοντας τις λέξεις εκείνες, η δε χάρις και η δύναμη του Θεού είναι εκείνη η οποία εργάζεται τα πάντα. Τούτο μου εστί το σώμα, λέει, και αυτή η πρόταση αλλάζει την ουσία των προκειμένων.)

Το αδιάλυτο του χριστιανικού γάμου

 του κ. Γιώργου Τασιά.

Ο Γάμος είναι ένα από τα επτά μυστήρια της εκκλησίας. Ο Θεός που είναι αγάπη  έπλασε τον άνθρωπο από αγάπη και τον κάλεσε να αγαπά. Δημιουργώντας τον άνδρα και την γυναίκα , τους κάλεσε μέσω του γάμου, σε μια βαθιά κοινωνία ζωής και αγάπης μεταξύ τους, ( έτσι ώστε να μην είναι πια δύο, αλλά μια μόνο σάρκα…  Ματθ. 19, 6.). Ευλογώντας τους ο Θεός τους είπε να είστε γόνιμοι και να πολλαπλασιάζεστε  Γεν. 1, 28. Ο γάμος γεννά μεταξύ των συζύγων ένα αιώνιο και αποκλειστικό σύνδεσμο. Ο ίδιος ο Θεός σφραγίζει τη συγκατάθεση των συζύγων. Έτσι ο γάμος που τελείται και ολοκληρώνεται μεταξύ βαπτισμένων δεν μπορεί ποτέ να διαλυθεί .

Κ.Κ.Δ.  (1983)  Καν. 1055

1.       Η συμφωνία του γάμου, με την οποία ο άνδρας και η γυναίκα συνιστούν μεταξύ τους κοινότητα ολόκληρης ζωής που από τη φύση της τείνει στο καλό των συζύγων και στη γέννηση και μόρφωση των παιδιών έχει ανυψωθεί από τον Χριστό τον Κύριο, όταν γίνεται μεταξύ βαπτισμένων, στην αξία του μυστηρίου. 

2.       Για αυτό και μεταξύ βαπτισμένων δεν μπορεί να συσταθεί έγκυρη σύμβαση γάμου χωρίς να είναι συγχρόνως μυστήριο.

Το αδιάλυτο του γάμου το συναντάμε στις πρώτες σελίδες της γραφής, ( και έσονται οι δύο εις σάρκα μιαν. Γεν. 2, 24) Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός κήρυξε τον γάμο αδιάλυτο λέγοντας,       (Αυτό  που ο Θεός ένωσε ο άνθρωπος να μην το χωρίζει… Ματθ. 19, 6)  κάνοντας με αυτό τον τρόπο  την ένωση των συζύγων εδραιωμένη και  δομημένη στους νόμους του δημιουργού.  Την διδασκαλία αυτή του Ιησού την κήρυξε και ο απόστολος Παύλος  ( Στους  έγγαμους όμως δίνω εντολή, όχι εγώ αλλά ο Κύρος: Η γυναίκα να μην χωρίζει από τον άνδρα της. Κι αν χωρίσει, να μην ξαναπαντρευτεί, ή να συμφιλιωθεί με τον άνδρα της. Και ο άνδρας να μην διώχνει την γυναίκα του.  Ά Κορινθ. 7, 10)  και αλλού (..ξέρετε καλά αδελφοί μου, πως ο νόμος εξουσιάζει τον άνθρωπο, όσο είναι ακόμα ζωντανός. Έτσι λόγου χάρη, η παντρεμένη γυναίκα είναι δεμένη από το νόμο με τον άντρα της, όσο αυτός ζει. Αν όμως ο άνδρας πεθάνει, τότε πια δεν ισχύει η νομική δέσμευση.  Ρωμ. 7, 2-3).

Κ.Κ.Δ. Περί της λύσεως του δεσμού Καν. 1141

Ο επικυρωμένος και τελειωμένος γάμος δεν μπορεί να λυθεί από καμία ανθρώπινη εξουσία και για καμία αιτία εκτός από το θάνατο.

Σύμφωνα με τον νόμο μια γυναίκα είναι δεμένη με τον άνδρα της ενόσω αυτός ζει, εάν αυτός πεθάνει, είναι ελεύθερη να παντρευτεί όποιον θέλει, μόνο σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ά Κορ 7, 39.

Η συζυγική ένωση όμως απειλείται από την αμαρτία, την άγνοια, το πάθος, την διχόνοια , τον εγωισμό και την απιστία.  Ωστόσο ο Θεός στην άπειρη ευσπλαχνία του δωρίζει στο ζευγάρι την χάρη του για να πραγματοποιήσουν την ένωση της ζωής τους σύμφωνα με το πρωταρχικό σχέδιο.  Η εκκλησία βοηθά τα ζευγάρια που είναι προ μιας τέτοιας τρομακτικής καταστάσεως. Προσπαθεί να ασκήσει κάθε μέτρο ποιμαντικής συγκαταβάσεως ώστε οι Χριστιανοί να αποκαταστήσουν την συζυγική τους κοινωνία προς όφελος των ιδίων αλλά και των τέκνων τους. Η Εκκλησία παραδέχεται τον φυσικό χωρισμό των συζύγων, όταν η συμβίωσή τους , για σοβαρές αιτίες, γίνεται πρακτικά ακατόρθωτη, αν και η Εκκλησία εύχεται πάντα για την συμφιλίωση. Όμως οι σύζυγοι αυτοί , όσο ζουν και οι δύο, δεν είναι ελεύθεροι να συνάψουν νέα συζυγική ένωση, εκτός εάν ο γάμος τους δηλωθεί ως ανυπόστατος από την εκκλησιαστική αρχή.

Υπάρχουν κείμενα ( Ματθ.  5, 32 και Ματθ.  19,9  )όπου μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι ο γάμος μπορεί να διαλυθεί  λόγω πορνείας και τα μέλη να συνάψουν εκ νέου άλλο γάμο. Δεν είναι όμως αυτό ασφαλές καθώς ο Χριστός επαναφέρει το μυστήριο του γάμου στην αρχική του θέση δηλαδή στο αδιάλυτο του μυστηρίου. Όταν οι φαρισαίοι λένε στον Ιησού ότι ο Μωυσής επέτρεπε το διαζύγιο Εκείνος τους απάντησε ότι το έκανε αυτό ο Μωυσής εξ αιτίας της σκληροκαρδίας των ανθρώπων, ενώ εξ αρχής δεν ίσχυε κάτι τέτοιο.  Πιστή στον Κύριο , η Εκκλησία δεν μπορεί να αναγνωρίσει ως Γάμο την ένωση των διαζευγμένων που ξαναπαντρεύτηκαν πολιτικά ή θρησκευτικά σε ορθόδοξο ναό. (Όποιος χωρίσει την γυναίκα του και παντρευτεί μια άλλη , διαπράττει μοιχεία απέναντι της πρώτης, και εάν γυναίκα χωρίσει τον άνδρα της και παντρευτεί άλλον, διαπράττει μοιχεία).  (Μκ. 10, 11-12)

Περαιτέρω διευκρινίσεις για το Παπικό αλάθητο

Η Α' εν Βατικανώ Οικουμενική Σύνοδος (1869-1870) που ανακήρυξε το δόγμα του παπικού αλάθητου

Ο πάπας για να κάνει χρήση του αλάθητου πρέπει πρώτον, να ανακηρύξει μια αλήθεια που αφορά την πίστη ή την ηθική ώς δόγμα, ως αλήθεια δηλαδή που δεν σηκώνει πλέον αμφισβήτηση (Ανακηρύσσουμε οτι από εδώ και πέρα...). Και δεύτερον μέσα στη φόρμουλα ενός δόγματος όπως την ξέρουμε και μέσα από τις οικουμενικές συνόδους πρέπει να υπάρχει ένα ανάθεμα για όσους δεν το δεχτούνε. Αυτό έγινε το 1950 με την ανακήρυξη του δόγματος της μετάστασης της Θεοτόκου. Προτελευταία φορά ήταν το 1854 με την ανακήρυξη του δόγματος της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου. Πριν από αυτές τις ανακηρύξεις, αυτές οι 2 αλήθειες αποτελούσαν πίστη της εκκλησίας όπως τα έχουν οι ορθόδοξοι αλλά όχι δόγματα . Ο Θωμάς ο Ακινάτης είχε τις αμφιβολίες του για την άσπιλη σύλληψη της Θεοτόκου. Εν όψει του τελευταίου Ιωβηλαίου το 2000 υπήρχαν αρκετές φωνές μέσα στα καθολικά πανεπιστήμια που ζητούσαν από τον Πάπα να ανακηρύξει σε δόγμα την Παναγία ως "συλλυτρώτρια του ανθρωπίνου γένους", κάτι που δεν έγινε τελικά. Πολλοί καθολικοί έχουν αυτη την πεποίθηση, η οποία όμως δεν αποτελεί δόγμα, δηλαδή σηκώνει κουβέντα. Οι πάπες μέσα μέσα από τις εγκυκλίους, τις ομιλίες τους, απλά επαναλαμβάνουν την πίστη της εκκλησίας, δεν λένε κάτι καινούργιο. Όταν ένας Πάπας γράφει για παράδειγμα οτι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μοναδικός Σωτήρας και Υιός του Θεού, αυτό είναι ένα δόγμα που το ξέρουμε εδώ και αιώνες, φυσικά και είναι μια αλήθεια αλάθητη, και εδώ ο πάπας δεν κάνει χρήση του αλάθητου, επειδή αυτό είναι ήδη δόγμα. Από την άλλη όταν ο Πάπας ανακηρύσσει κάποιον ως Άγιο, αυτό δεν αποτελεί δόγμα, και φυσικά υπάρχουν πιθανότητες αυτός ο άνθρωπος να μην είναι άγιος και ο πάπας να έχει κάνει λάθος. Αναφέρω ως παράδειγμα την περίπτωση της επιπόλαιης κατ'εμέ μακαριωνυμίας του κροάτη καρδινάλιου Στέπινατς το 1998. Η ανακήρυξη ενός δόγματος είναι μεγάλη ευθύνη και οι 7+2 περιπτώσεις που αναφέρω πιό πάνω σε μια περίοδο 2000 ετών, το αποδεικνύουν ξεκάθαρα. Η Β' Βατικανή Σύνοδος αν και είναι Οικουμενική, δεν είναι αλάθητη επειδή δεν ανακήρυξε κανένα δόγμα.

Σχετικά άρθρα:
Οι σκληροπυρηνικοί Ορθόδοξοι παραδέχονται οτι είναι λάθος απέναντι στον Πάπα Ρώμης!

 "Ω ΘΕΙΩΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΚΕΦΑΛΩΝ ΚΕΦΑΛΗ"

Περί Πρωτείου και Αλάθητου του Πάπα

Τελικά τί είναι αυτό το περίφημο παπικό αλάθητο?

Αθήνα : 50 χρόνια από την Ιερατική Χειροτονία του σεβ/του Νικολάου

Ο Σεβασμιότατος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος των εν Αθήναις Καθολικών

Την Δευτέρα 3 Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, τελέσθηκε στον ομώνυμο Καθολικό Καθεδρικό Ναό της Αθήνας πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία. Αυτήν την ημέρα επέλεξε η Αρχιεπισκοπή Καθολικών Αθηνών για να εορτάσει και την επέτειο των 50 χρόνων της Ιερατικής Χειροτονίας του σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου των εν Αθήναις Καθολικών κ.κ. Νικολάου.

Ήταν ημέρα Κυριακή 1 Οκτωβρίου 1961, πριν 50 χρόνια, στον ενοριακό ναό του Τιμίου Προδρόμου στην Κώμη της Τήνου. Όλα ήταν έτοιμα για την μεγάλη γιορτή της τοπικής Εκκλησίας, την Ιερατική Χειροτονία ενός συντοπίτη τους, του Νικολάου Φωσκόλου. Το ρεπορτάζ της «Καθολικής» έγραφε το 1961 : «Η Κώμη ευρίσκετο από καιρού επί ποδός, προετοιμαζομένη δια το μοναδικόν αυτό γεγονός». Πράγματι, ένα μοναδικό γεγονός για την τοπική εκκλησία, αλλά και ένα μοναδικό γεγονός για τον ίδιο τον νέο των 25 ετών, που έλεγε ναι στο κάλεσμα του Κυρίου για να εργασθεί στον αμπελώνα Του. Με το τέλος της χειροτονίας η χορωδία έψαλε τον ύμνο «Σύ εί ιερεύς εις τον αιώνα», ενώ στην μικρή δεξίωση που ακολούθησε πρώτος είχε μιλήσει ο πατέρας του νέου ιερέα, Ιάκωβος Φώσκολος.

Σήμερα, μισό αιώνα μετά, ο νέος τότε ιερέας γιορτάζει, και μαζί του ολόκληρη η τοπική εκκλησία, που εδώ και 38 χρόνια ποιμαίνει ως Αρχιεπίσκοπος των εν Αθήναις Καθολικών, με μια πορεία που τότε κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, αλλά θεία πρόνοια είχε σχεδιάσει. Μπορεί στην Θεία Λειτουργία να μην ήταν οι γονείς του αλλά ήταν τα αδέλφια του, τα ανίψια του και τα πνευματικά του παιδιά: Ο κλήρος της Εκκλησιαστικής του Επαρχίας, τα μοναχικά τάγματα και το ποίμνιό του, που γέμισε τον ναό για να γιορτάσει μαζί του. Στο Ιερό ήταν οι σεβασμιότατοι συνεπίσκοποί του: ο Επίσκοπος Σύρου, Θήρας και Κρήτης και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας Φραγκίσκος, ο Αρχιεπίσκοπος Νάξου - Τήνου Νικόλαος, ο Έξαρχος των Ελληνορρύθμων Καθολικών Δημήτριος, ο Αρχιεπίσκοπος των Μαρωνιτών της Κύπρου Ιωσήφ Σουέιφ και ο Αποστολικός Νούντσιος Εδουάρδος – Ιωσήφ Άνταμς.

Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Αρχιεπισκοπής Καθολικών Αθηνών π. Νικηφόρος Βιδάλης. Στην ομιλία του έπλεξε το εγκώμιο του σεβασμιοτάτου Νικολάου κάνοντας μία αναδρομή στα χρόνια της υπηρεσίας του στην Αρχιεπισκοπή και στο πλούσιο έργο που έχει επιτελέσει. Στο τέλος της τελετής αναγνώσθηκε το Μήνυμα του πάπα Βενεδίκτου 16^ου προς τον εορτάζοντα.

Προς τον Σεβάσμιο Αδελφό

ΝΙΚΟΛΑΟ ΦΩΣΚΟΛΟ

Αρχιεπίσκοπο Καθολικών Αθηνών

και Αποστολικό Τοποτηρητή

κατά βούληση της Αγίας Έδρας

της χηρεύουσας έδρας

της Καθολικής Αρχιεπισκοπής Ρόδου

Κατά την εορτή της αγίας Θηρεσίας του Βρέφους Ιησού, την οποία τιμούμε ως κυριώτερη Προστάτιδα των ιεραποστολών, με χαρά στρέφουμε τη σκέψη μας προς Εσέ, Σεβάσμιε Αδελφέ, που εορτάζεις ένα εντελώς μοναδικό γεγονός της ζωής σου, δηλαδή την πεντηκοστή επέτειο της χειροτονίας σου σε πρεσβύτερο. Χωρίς αμφιβολία κατ’ αυτή την ημέρα εκ βάθους καρδίας θα αναπέμψεις ύμνον ευχαριστίας και θα προσφέρεις τη θεία Λειτουργία στον δωρεοδότη Θεό ο οποίος έπλασε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν σ’ αυτόν (Πράξ. 17, 24). Εμείς δε, μαζί με το αγαπητό ποίμνιό σου, θέλουμε να είμαστε κοινωνοί της χαράς σου, να σου εκφράσουμε τις καλύτερες ευχές μας και δια των παρόντων Γραμμάτων να ενθυμηθούμε συνοπτικά τα κυριότερα τουλάχιστον γεγονότα της ζωής και της διακονίας σου.

Γεννημένος στην αρχαία επισκοπή της Τήνου, εντρύφησες στις πλούσιες παραδόσεις της Πατρίδας σου και στην καθολική πίστη. Δεχόμενος τη θεία κλήση προς το Ιερατείο, με χαρά ακολούθησες τον Χριστό. Αποστελείς στη Ρώμη, αποπεράτωσες τις φιλοσοφικές, θεολογικές και κανονικού δικαίου σπουδές σου στο Ποντιφικό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο.

Μετά την χειροτονία σου σε πρεσβύτερο επιδόθηκες με προθυμία στη φροντίδα των ψυχών. Κατά την άσκηση της ποιμαντικής σου διακονίας κατεφάνησαν τα άριστα ψυχικά και διανοητικά σου χαρίσματα, η βαθειά πνευματική ζωή και οι ανθρώπινες και χριστιανικές αρετές.

Στις 25 Ιουνίου του έτους 1973 εξελέγης από τον Προκάτοχό μας, δούλο του Θεού Παύλο τον 6^ο , Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών. Αργότερα κατεστάθης και Αποστολικός Τοποτηρητής κατά βούληση της Αγίας Έδρας της χηρεύουσας Καθολικής Αρχιεπισκοπής Ρόδου. Ποιμαίνοντας τις εμπιστευθείσες σε σένα κοινότητες, ανέλαβες διάφορες χρήσιμες πρωτοβουλίες, έδειξες πάντοτε πατρική αγάπη και μέριμνα για τον κλήρο και τους λαϊκούς χριστιανούς. Χαίρεις μεγάλης εκτιμήσεως μεταξύ των επισκόπων της Πατρίδας σου, τόσον των καθολικών όσον και των ορθοδόξων. Επανειλημμένως εξελέγης Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος και Εκπρόσωπός της σε διαφόρους Συνόδους Επισκόπων, που συνεκαλούντο στη Ρώμη. Επί πλέον είσαι μέλος του Ειδικού Συμβουλίου για την Ευρώπη της Γενικής Γραμματείας της Συνόδου των Επισκόπων.

Δέξου, λοιπόν, τώρα Σεβάσμιε Αδελφέ, αυτές τις συγχαρητήριες ευχές Μας, ενώ πλησιάζει η επέτειος του ιωβηλαίου της ιερατικής σου χειροτονίας. Δια των πρεσβειών της Μακαρίας Παρθένου Μαρίας, Βασίλισσας των Αποστόλων, του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και της αγίας Θηρεσίας, εξ όλης καρδίας δεόμεθα ώστε ο Θεός να ευδοκήσει να επιβλέπει και να πληθύνει το έργο που επετέλεσες, να σου χαρίζει σταθερή υγεία, άφθονη πνευματική παρηγορία και κάθε χάρη χρήσιμη και αναγκαία για σένα και το λαό σου. Ως εχέγγυον όλων αυτών ας είναι η Αποστολική Μας Ευλογία, που χορηγούμε με αγάπη σε σένα και σε όλους εκείνους που συμμετέχουν στη χαρά του ιωβηλαίου σου.

Καστέλ Γκαντόλφο, 1^η Σεπτεμβρίου 2011, κατά το έβδομο έτος της Αρχιερατείας Μας.

Πάπας Βενέδικτος 16^ος

Στη συνέχεια ο Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας μας σεβασμιότατος Επίσκοπος Φραγκίσκος, άρτι αφιχθείς από το Συμβούλιο των Πρόεδρων των Ιεραρχιών μελών του CCEE, εκ μέρους της Ιεραρχίας ευχήθηκε και εξήρε την προσφορά του Αρχιεπισκόπου Νικολάου και τον αγώνα του για το καλό της Εκκλησίας, ενώ διάβασε και τις ευχές του προέδρου του CCEE Καρδιναλίου Πήτερ Έρντο εκ μέρους όλων των Πρόεδρων των Ιεραρχιών της Ευρώπης, όπου ο Σεβασμιότατος χαίρει μεγάλης εκτίμησης.

Την ίδια μεγάλη εκτίμηση του εξέφρασαν και όσοι έσπευσαν να του ευχηθούν με το πέρας της Πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας. «Μια τελετή που διεξήχθη μετά πάσης λαμπρότητος και θαυμαστής τάξεως», όπως ακριβώς πριν από 50 χρόνια.

Πηγή: www.cen.gr