Αφιερωμένο εξαιρετικά στη μήνυση του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ

Μήνυση για γέλια......

Γνωστοποιούμε την ημετέρα ποινική έγκλησι που υπεβλήθη εις τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Πειραιώς κατά της Ρωμαιοκαθολικής παρασυναγωγής και της ανιέρου δράσεώς της. Αφιερώνουμε την εν λόγω έγκλησιν εις τους τραγικούς οικουμενιστάς συνοδοιπόρους του εκπεσόντος Ρωμαιοκαθολικισμού που δεν ορωδούν να συμφύρωνται και να συναγελάζωνται και να συνευδοκούν μετά των θεηλάτων απομειωτών της εις Χριστόν πίστεως και αληθείας.

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟΥ
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΣ ΠΛΗΜΜΕΛΙΟΔΙΚΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΜΗΝΥΣΙΣ

Μητροπολίτου Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
κατοίκου Πειραιώς, οδός Ακτή Θεμιστοκλέους 198
τηλ. 210 4514833 (εσωτ. 19)
κατόχου του υπ’ αριθμ. ΑΔΤ: ΜΟ12069/Ζ  Παρ. Ασφ. Αθηνών

ΚΑΤΑ

Του κ. Νικολάου Φωσκόλου,
Αρχιεπισκόπου των εν Αθήναις Ρωμαιοκαθολικών
 κατοίκου Αθηνών, Ομήρου 9,

Του κ. Ιωάννου Πάτση,
Ρωμαιοκαθολικού Ιερέως, κατοίκου Πειραιώς, Φίλωνος 23,

Της αδ. Αλβέρτας Στεφάνου,
Ηγουμένης της εν Πειραιεί Ρωμαιοκαθολικής Μοναστικής Αδελφότητος Αγ. Ιωσήφ της Εμφανίσεως, Διευθυντρίας της εν Πειραιεί λειτουργούσης Σχολής Jeanne d’ Arc, Ελ. Βενιζέλου 12Α

Εξοχώτατε Κύριε Εισαγγελεύ, μετά πολλής θλίψεως και βαθυτάτου άλγους ευρίσκομαι στην δυσχερεστάτη θέση να υποβάλω έγκλησιν για ποινική καταδίωξη για παράβαση του άρθρου 13 του Συντάγματος και των Α.Ν. 1363/38 άρθρα 4 και 5 ως αντικατεστάθησαν από το άρθρο 2 του Α.Ν. 1672/1939 κατά των ως άνω προσώπων, του μεν πρώτου ως ηθικού αυτουργού και των ετέρων δύο ως φυσικών αυτουργών και ειδικώτερον εις το υπό του Ρωμαιοκαθολικού Μοναχικού Τάγματος Αγίου Ιωσήφ της εμφανίσεως και υπό την επωνυμίαν «Jeanne d’ Arc» λειτουργούν εκπαιδευτήριον υπό την διεύθυνσιν της ηγουμένης αδ. Αλβέρτας φοιτούν τέκνα ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών γονέων και κατ’έτος κατά την έναρξιν του ειρημένου σχολείου της Πρωτοβαθμίου εκπαιδεύσεως, τελείται ο καθιερωμένος αγιασμός της νέας σχολικής περιόδου υπό του Ρωμαιοκαθολικού Εφημερίου Πειραιώς κ. Ιωάννου Πάτση, και δια τους ορθοδόξους μαθητάς, γεγονός που απάδει εις την εκκλησιολογίαν και ποιμαντικήν της Εκκλησίας διότι αμβλύνει την ορθόδοξον αυτοσυνειδησίαν των μικρών ευπλάστων μαθητών, επιφέρει μίαν συγκρητιστικήν οικουμενιστικήν αντίληψιν και εμπίπτει εις τας περί προσηλυτισμού διατάξεις του δικαιϊκού εν Ελλάδι συστήματος. Το γεγονός αυτό συνέβη και εφέτος στις 11/9/2011 και ως προκύπτει από την συνημμένη τοπική Εφημερίδα «Ο φάρος της Τήνου» αρ. φύλλου 83 σελ. 3 αποτελεί συνήθη πρακτική.  Δια το γεγονός διεμαρτυρήθην εγγράφως δυνάμει του υπ’ αριθμ. ημ. Πρωτ. 910/27.9.2011 εγγράφου μου προς τον πρώτον των μηνυομένων ως εξής: «Εκλαμπρότατε, Μετά πολλής συνοχής καρδίας ευρισκόμεθα εις την ανάγκην να οχλήσωμεν Υμάς, δια θέμα απτόμενον της ποιμαντικής ημών ευθύνης και της ενώπιον του πανακηράτου και αιωνίου Θεού δοθείσης φρικτής ορκοδοσίας ημών δια την επακριβή τήρησιν των υπό του Παναγίου και Ζωαρχικού Πνεύματος τεθεσπεισμένων Θείων και Ιερών Κανόνων της αδιαιρέτου και ακαινοτομήτου Ορθοδόξου Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας.

Αναφερόμεθα δια του παρόντος εις το εντός της ημετέρας Κανονικής δικαιοδοσίας λειτουργούν εκπαιδευτήριον του Υμετέρου μοναχικού τάγματος του Αγίου Ιωσήφ της εμφανίσεως υπό την επωνυμίαν «Jeanne d’ Arc» εις το οποίον φοιτούν τέκνα Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών γονέων και υποβάλλομεν Υμίν την έντονον ημετέραν διαμαρτυρίαν διότι κατά την έναρξιν του ειρημένου σχολείου της πρωτοβαθμίου εκπαιδεύσεως τελείται ο καθιερωμένος αγιασμός δια την ευλογίαν της νέας σχολικής περιόδου υπό του Ρωμαιοκαθολικού Εφημερίου Πειραιώς κ. Ιωάννου Πάτση, και δια τους ορθοδόξους μαθητάς, γεγονός που απάδει εις την εκκλησιολογίαν και ποιμαντικήν της Εκκλησίας διότι αμβλύνει την ορθόδοξον αυτοσυνειδησίαν των μικρών ευπλάστων μαθητών, επιφέρει μίαν συγκρητιστικήν οικουμενιστικήν αντίληψιν και εμπίπτει εις τας περί προσηλυτισμού διατάξεις του δικαιϊκού εν Ελλάδι συστήματος. Διεμαρτυρήθην καθηκόντως, δια το γεγονός εις την Ηγουμένην του Υμετέρου Μοναχικού Τάγματος αδ. Αλβέρταν, ήτις και μου επεβεβαίωσεν το γεγονός και εδήλωσεν ότι θα θέση την ημετέραν Κανονικήν διαμαρτυρίαν υπ’ όψιν της Υμετέρας Εκλαμπρότητος. Επειδή ειλικρινώς δεν επιθυμώ να καταφύγω εις την ποινικήν διαδικασίαν δια την αντιμετώπισιν του εξόχως σοβαρού αυτού θέματος, που θα ηδύνατο να αντιμετωπισθή ευχερώς με την τέλεσιν κεχωρισμένως δια τους ορθοδόξους και ρωμαιοκαθολικούς μαθητάς της τελετής του αγιασμού εν τω αυτώ τόπω, εκτιμών την Υμετέραν Εκλαμπρότητα και την Υμετέραν θρησκευτικήν κοινωνίαν ως Έλληνας συμπολίτας, παρακαλώ όπως εγγράφως διαβεβαιώσητε ότι δεν θα επαναληφθή εις το μέλλον, τηρουμένης επ’ ακριβώς της ορθοδόξου κανονικής τάξεως, των υπό του Συντάγματος και του Νόμου προβλεπομένων και των ισχυόντων παρ’ ημίν θείων και ιερών Κανόνων, οίτινες σαφώς και πλήρως απαγορεύουν την υπό μελών της Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας αποδοχήν ακοινωνήτου προσώπου ως Κληρικού, ως και την συμμετοχήν εις συμπροσευχάς μετά προσώπων μεθ’ ων δεν υφίσταται εκκλησιαστική κοινωνία, ούτε ταυτότης εν τη πίστει.

Τυγχάνει ασφαλώς εγνωσμένη εις Υμάς η ημετέρα πίστις δια την Υμετέραν θρησκευτικήν κοινωνίαν, ερειδομένη επί της κοινής μεθ’ Υμών χιλιετούς πορείας, και των υπό των Αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων της Αδιαιρέτου Εκκλησίας, ήστινος ιστορική και ακαινοτόμητος συνέχεια αποτελεί η καθ’ ημάς αγιωτάτη Εκκλησία και των θεοκηρύκων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων Αυτής, διακελευομένων και επομένως αι τυχόν προσωπικαί πτώσεις πρωτιστευόντων διακόνων του ευχαριστιακού σώματος της Εκκλησίας, δι’ ας θα αποδώσουν φρικτόν λόγον ενώπιον του Δομήτορος Αυτής Κυρίου Ιησού Χριστού, εντός του δαιμονικού κλίματος του συγκρητιστικού Οικουμενισμού, ουδόλως δεσμεύουν την Εκκλησίαν του Θεού ούτε δύνανται να αποτελέσουν πρόσχημα δια την απομείωσιν της εν Χριστώ αληθείας. Αναμένων την Υμετέραν διαβεβαίωσιν διατελώ μετά πλείστης τιμής». Παρήλθεν άπρακτος τρίμηνος περίοδος και ουδεμιάς απαντήσεως έτυχον και επομένως καθηκόντως προβαίνω εις την ποινικήν έγκλησιν κατά των ανωτέρω διότι η τέλεσις «αγιαστικής» πράξεως υπό του δευτέρου εκ των κατηγορουμένων με την εντολή της τρίτης των κατηγορουμένων και την ηθική παρότρυνση και άδεια του πρώτου εξ αυτών σαφώς αποτελεί έμμεση προσπάθεια προς διείσδυση στην θρησκευτική συνείδηση ετεροδόξων και συγκεκριμένως των ορθοδόξων μαθητών της ειρημένης σχολής επί σκοπώ μεταβολής του περιεχομένου αυτής και συγκεκριμένως ότι ο Ρωμαιοκαθολικισμός αποτελεί Εκκλησίαν έχουσαν μυστηριακήν και αγιαστικήν χάριν και όχι αιρετικήν παρασυναγωγήν ως η Ορθόδοξος Καθολική του Χριστού Εκκλησία διαχρονικά και διϊστορικά διακηρύσσει και ως εν τω συνημμένω πονήματί μου «Αι Αιρέσεις του Παπισμού» εκδόσεως 2009, αναντιρρήτως αποδεικνύω. Η πράξις των ανωτέρω ελέγχεται και δια την επιβαρυντικήν αιτίαν του ότι διεπράχθη εντός σχολικής μονάδος. 

Ο ορισμός του ποινικού αδικήματος του προσηλυτισμού δίδεται, κατ’ αρχήν, στην (ακόμη και σήμερον ισχύουσα) διατάξι των άρθρων 4 και 5 του ΑΝ 1363/1938 όπως αντικαταστάθηκε από το άρθρο 2 του ΑΝ1672/1939 όπου η απαριθμήση των αθεμίτων μέσων είναι ενδεικτική. Πολλοί συγγραφείς και δικαστές αμφισβήτησαν (κακώς) αν ακόμη ισχύουν οι ως άνω διατάξεις και αν αυτές είναι αντισυνταγματικές η όχι και αν είναι αντιθετες η όχι στην Ευρωπαϊκή Συμβάση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, άρθρο 9. Ήλθε, όμως, η κρατούσα Νομολογία του Ε.Δ.Δ.Α. (βλ. προσφυγές Κοκκινάκης και Λαρίσης κατά Ελλάδος) και του Αρείου Πάγου και του ΣΤΕ και έθεσαν τέρμα σ’ αυτές τις αμφισβητήσεις. Έτσι έληξε και αυτή η σύγχυση-διχογνωμία και όλοι πλέον συμφωνούν ότι οι ως άνω Ειδικοί Ποινικοί Νόμοι (ΑΝ. 1363/38, ΑΝ 1672/39) ισχύουν μέχρι σήμερον. Και απειλούν φυλάκιση μέχρι 5 έτη, χρηματική ποινή, αστυνομική επιτηρήση η και  σε συνδυασμό με άλλες διατάξεις για τους αλλοδαπούς- απελάσι ,ακόμη δε και αρνήσι χορηγήσης αδείας λειτουργίας τόπου λατρείας, σε όσους διενήργησαν προσηλυτισμό. Ιδιαίτερα επιβαρυντική αιτία είναι η διενέργεια προσηλυτισμού σε σχολείο και σε μορφωτικό η φιλανθρωπικό ίδρυμα. Ο προσηλυτισμός είναι έγκλημα τυπικό, δεν έχει σημασία αν επιτευχθεί ο επιδιωκόμενος σκοπός η αν ήταν πρόσφορα τα χρησιμοποιούμενα μέσα, επίσης και η ιδιότητα των προσώπων -μεταξύ των οποίων τελούνται προσηλυτιστικές ενέργειες- καθώς και η σχέση που τυχόν τα συνδέει.

Ο Ρωμαιοκαθολικισμός αποτελεί δεινή εκτροπή εκ του Χριστιανισμού ο οποίος απομείωσε πλήρως το Ευαγγελικό μήνυμα ημαύρωσε εις την Δύσιν την Χριστιανική αποκάλυψη και καταξίωσε στυγνούς εγκληματίας κατεγνωσμένους υπό της διεθνούς κοινότητος ως δήθεν «αγίους» ως επισυνέβη προσφάτως με τον ειδεχθή και δι’ εγκλήματα γενοκτονίας καταδικασμένον Αλουΐσιον Στέπινατς, Ρωμαιοκαθολικόν Αρχιεπίσκοπον του Ζάγκρεμπ της Κροατίας ο οποίος υπήρξε ηθικός αυτουργός για την φρικώδη δολοφονία 800.000 Σέρβων ορθοδόξων κατά τον Β  παγκόσμιον πόλεμον υπό των Κροατών Ουστάσι και του ηγέτου των Άντε Πάβελιτς, τον οποίον διεπόρθμευσε μέσω Βατικανού εις την Λατινικήν Αμερικήν δια να μείνη ατιμώρητος δια τα εγκλήματά του. Προσφάτως δε βοά η οικουμένη δια τα χιλιάδες θύματα παιδεραστίας ανά τον κόσμο που κακοποιήθησαν από τους Ρωμαιοκαθολικούς ιερείς με την αποσιώπησι και την συγκάληψι του εκπεσόντος Βατικανού και των ανυποστάτων κανονικώς ηγετών του εν οις και ο πρότριτα «αγιοποιηθείς» Ιωάννης Παύλος ο Β . Μόνον εις την Ολλανδίαν ανεξάρτητος επιτροπή της Ολλανδικής Βουλής απεκάλυψε ότι 34.000 αγόρια και κορίτσια κακοποιήθησαν από Ρωμαιοκαθολικούς ιερείς τις τελευταίες εξ δεκαετίες. Παρέλκει να αναφέρωμεν την διακομματική καταδίκη για το θέμα αυτό της Ρωμαιοκαθολικής ηγεσίας από το Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας. Προσάγω δημοσιεύματα αποδεικνύοντα την ανίερον και φρικώδη δράσιν της Ρωμαιοκαθολικής παρασυναγωγής εις τον κόσμον. Μάρτυρας δε επικαλούμαι τον Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτην κ. Δανιήλ Ψωΐνον, Εφημέριον Ι. Ναού Αγ. Τριάδος Πειραιώς και τον Αιδεσιμ. Πρωτοπρ. κ. Ιωάννην Θεοδωρόπουλον, Εφημέριον του ιδίου Ι. Ναού.

Εν Πειραιεί τη 21η Δεκεμβρίου 2011

Ο  ΜΗΝΥΩΝ
+ ο Μητροπολίτης Πειραιώς
ΣΕΡΑΦΕΙΜ

π. Γεώργιος Μεταλληνός: η Καθολική Εκκλησία ως αιρετική παρέκκλιση, είναι βλασφημία κατά του Θεού

Απάντηση σε συνηθισμένο λίβελλο του π. Μεταλληνού κατά της Καθολικής Εκκλησίας.

Του κ. Γιώργου Τασιά

Αγαπητοί αδελφοί,

Διαβάζω καθημερινά και βλέπω από μια μερίδα Χριστιανών να βάλλονται κατά της ενώσεως και κατά αυτών που επιθυμούν την ένωση των Χριστιανών. Εναντίων αυτών των οποίων επιθυμούν την πραγμάτωση του όρου μια αγία καθολική και αποστολική εκκλησία. Αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται επειδή προκαλούν τον φόβο ενός νέου σχίσματος στους ιεράρχες, χαίρονται διότι οδηγούν τον Χριστιανισμό στην συντήρηση της αιώνιας αμαρτίας του σχίσματος και του μίσους, χαίρονται διότι μας στερούν την ειρήνη του Κυρίου, χαίρονται διότι μας στερούν την συμφιλίωση. 

Αγαπητοί αδελφοί αυτά τα διχαστικά λόγια δεν μπορεί να είναι λόγια Χριστιανών. Δεν το πιστεύω. Και πάνω σε αυτή τη βάση θα μιλήσω δηλαδή ως έχων μπροστά μου έγγραφα και λόγους λαϊκών μη Χριστιανών. Οι ιεράρχες των Χριστιανών όπως και οι λοιποί πιστοί Χριστιανοί πρέπει να διακατέχονται από άλλες σκέψεις άλλες ιδέες, άλλες έννοιες και άλλα πρότυπα βιωμένα μέσα από τον λόγο και την ζωή του Κυρίου μας, καθώς και από τα λόγια και τα έργα των πατέρων της εκκλησίας. Ίσως τα διχαστικά, να είναι λόγια θεολόγου… ναι, αλλά δεν μπορεί να είναι Χριστιανού. Από αυτά τα κείμενα λείπουν τα χαρακτηριστικά του Χριστιανικού λόγου. Δηλαδή λείπει η αγάπη, λείπει η αδελφοσύνη, λείπει η ταπεινότητα, λείπει η αλήθεια, λείπει η γνώση των λόγων του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Περισσεύουν η διχόνοια, η διχογνωμία, η διαίρεση, το μίσος, τα πάθη ….δεν θέλω να γράψω περισσότερα διότι με λυπεί ιδιαίτερα. Βαρέθηκα να διαβάζω κακίες και ανακρίβειες από υποτιθέμενους ευλαβείς και ταπεινούς Χριστιανούς. 

Η πιο αθώα παραπλάνηση που μπορεί κανείς και να γελά είναι αυτή που αναφέρεται σ τους Ρωμιούς η οποία όμως δεν αφορά την χριστιανική θρησκεία παρά μόνο στο γεγονός ότι και οι Ρωμιοί είναι άνθρωποι του Θεού. Το Ρωμιός για όσους τους είναι δύσκολο να το κατανοήσουν προέρχεται από το Ρωμαίος = πολίτης ή κάτοικος της Ρώμης ή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ως αυτοκράτωρ των Ρωμαίων υπέγραψε και ο τελευταίος αυτοκράτωρ ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος (όπως δηλαδή και όλοι οι προκάτοχοί του). Ρωμιοί και Ρούμ το ίδιο , Ρούμ αποκαλούσαν οι Οθωμανοί τους Χριστιανούς κατοίκους της αυτοκρατορίας. Έτσι απλά στην καθομιλουμένη της εποχής το Ρωμαίος έγινε Ρωμιός. Η ένωση επετεύχθη και υπεγράφη από τον νόμιμο εκπρόσωπο του Ρωμαϊκού κράτους αλλά και τους νόμιμους εκπροσώπους της Χριστιανικής εκκλησίας. 

Ο μετέπειτα όμως διορισμένος από τον Σουλτάνο και ανθενωτικός Πατριάρχης , πρώην Καθολικός Κριτής των Ρωμαίων (δικαστικό αξίωμα) και Καθολικός Σεκρετάριος του Βασιλέως, ο οποίος ορίστηκε και πολιτικός ηγέτης των Ρουμ, των χριστιανών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αναίρεσε την απόφαση. Τον ανθενωτικό χαρακτήρα αυτού του ιεράρχη μπορούμε να τον δικαιολογήσουμε μόνο βλέποντάς τον ως άνθρωπο ο οποίος ήθελε να σώσει την Χριστιανική πίστη και την εκκλησία από τους Οθωμανούς οι οποίοι απειλούσαν με το κλείσιμο των ενοριών εάν υπήρχε οποιασδήποτε φύσεως επαφή, από πλευράς της ανατολικής εκκλησίας, με την δυτική. Αυτή η απειλή δεν υπάρχει πλέον.

Το άλλο θέμα, περί του τι είναι και τι σημαίνει μια Αγία Καθολική και Αποστολική εκκλησία όλοι το καταλαβαίνουμε. Αλλά από τα λόγια των ανθενωτικών συγγραφέων το σύμβολο της πίστεως και η σημασία των εννοιών που εκφράζονται μέσα από αυτό πολύ απέχουν από την αλήθεια. Όταν βέβαια δεν θεωρείς Χριστιανούς, τους πιστούς του ενός και κάτι δισεκατομμυρίου , οι οποίοι πιστεύουν στον ίδιο Θεό, έχουν τα ίδια μυστήρια, πιστεύουν στην αγία τριάδα, έχουν ναούς, έχουν εκκλησίες , έχουν επισκόπους και δεν τους αναγνωρίζεις έτσι αυθαίρετα τα μυστήρια ή την ύπαρξη τους τότε μπορείς να αποκαλέσεις την δική σου εκκλησία καθολική! Γιατί θα είσαι μόνος σου καθ’ ολοκληρία. (Παρότι εδώ και χρόνια είχες εγκαταλείψει αυτή την έννοια ,Καθολικός), από τους πιστούς σου ως εκκλησία, τους οποίους είχες ποτίσει με το ότι το Καθολικός σημαίνει μιαρός, αιρετικός, ανίερος και είχες γίνει ο ορθόδοξος , ίσως και λίγο Χριστιανός. 

Τώρα προσπαθούμε να απαλλάξουμε από την έννοια αυτή, του καθολικού, κάθε προηγούμενο βάρος και να της δώσουμε μια πιο αθώα έννοια αφού την έχουμε και στο σύμβολο της πίστης μας, πρέπει τώρα να την ενστερνιστούμε και πώς λοιπόν να αφαιρέσουμε το καθολική εκκλησία από την πίστη μας, θα γίνουμε εμείς μετά οι αιρετικοί, άρα προσθέτουμε το ορθόδοξος , Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Δεν θα προσπαθήσω να αποδείξω το εάν η Καθολική εκκλησία είναι εκκλησία του Θεού γιατί αυτό εξυπακούεται. 

Είναι ακόμα το μόνο ελεύθερο Πατριαρχείο (από τα τρία αρχαία πατριαρχία) που βρίσκεται σε μη εχθρικό και αλλόθρησκο περιβάλλον. Άρα ο λόγος του Κυρίου μας είναι αληθινός (ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι η αλήθεια και η αλήθεια δεν ψεύδεται) και κρατά ακόμα η αλήθεια αυτή καθώς όταν έλεγε τα κατώτερα λόγια στον Πέτρο, τον εκεί ενταφιασμένο μετά του Παύλου, έλεγε διαχρονικά την αλήθεια << … συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη Πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν , και πύλαι άδου ου κατασχίσουν αυτής…>> Μτθ 16,7-20 Μκ 8,27-30 Λκ 9,18-21 Ο Πέτρος έγινε το αγκωνάρι επί του οποίου χτίσθηκε και στηρίζεται ακόμα ο Χριστιανισμός ως πίστη , ως εκκλησία και ως ομολογία. Δεν θέλω να αποδείξω ότι δεν ενδιαφέρονται (όσοι ανθενωτικοί) για την εφαρμογή του όρου μια αγία καθολική και αποστολική εκκλησία. Είναι δυστυχώς σχεδόν φανερό αυτό. Η εκκλησία μας θα πρέπει να είναι μια, τώρα δεν είναι και δυστυχώς δεν σας/τους ενδιαφέρει να γίνει τέτοια. Άρα δεν πιστεύετε στο σύμβολο της πίστεως μας.

Όταν ως Χριστιανοί μιλάμε με λόγια συκοφαντικά και με διάθεση διαχωρισμού προς τα πού οδεύουμε ως πιστοί; Είναι αληθινά αυτά που λέει ο απόστολος Παύλος ή δεν καταλαβαίνω καλά τι λέει, και μήπως τα λέει για άλλους ; Μας ονομάζει ένα προς ένα, και μας ενημερώνει για τα αμαρτωλά έργα <<.. μοιχεία, διχοστομία, ακαθαρσία, ασέλγεια,.., έχθραι, έρεις, ζήλος, θυμοί, εριθείαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι,.., οι τα τοιαύτα πράσσοντες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσιν>> προς Γαλάτας 5,16-25.

Εσάς (λαϊκούς και ιερείς) μπορεί να μην σας ενδιαφέρει η κληρονομία της αιωνίου ζωής αλλά γιατί εμείς να μην την κληρονομήσουμε γιατί δεν ενδιαφέρεστε για την σωτηρία μας; Γιατί να διασπείρουμε καθημερινά την διαίρεση παρά την αδελφοσύνη; Δεν φοβούνται οι πράσσοντες ταύτα; Ο Κύριός μας , μας λέει << είναι αδύνατο να μην έρθουν σκάνδαλα αλλά αλίμονο όμως σε εκείνον που τα προκαλεί …>> Μτθ 18,6-7,21-22 Μκ 9,42 << …αλίμονό σας γραμματείς και φαρισαίοι γιατί κλείνετε τον δρόμο στους ανθρώπους για την βασιλεία των ουρανών. Ούτε εσείς μπαίνετε ούτε το επιτρέπετε σ’ όσους θέλουν να μπουν>> Μτθ 23,9-24 Ελπίζω αυτά τα λόγια να μην αφορούν τους χριστιανούς που έχουν την ορθή πίστη… και να αφορούν άλλους, των οποίων την ύπαρξη δεν γνωρίζουμε και δεν αναγνωρίζουμε! Ο Χριστιανισμός είναι πηγή ζωής και εκμάθηση αγάπης, είναι ο κήρυκας της κοινωνίας για την ομόνοια την σύμπνοια και την ταπεινότητα των ανθρώπων οι οποίοι θεωρούνται τέκνα του Θεού και μεταξύ τους αδελφοί. Παραθέτω την απάντηση του Κυρίου μας στην ερώτηση για το ποιες είναι οι μεγαλύτερες εντολές, << να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου μ’ όλη την καρδιά σου , μ’ όλη την ψυχή σου και μ’ όλο το νου σου. Αυτή είναι η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή. 

Δεύτερη εξίσου σπουδαία μ’ αυτήν ν’ αγαπάς τον πλησίον όπως και τον εαυτό σου . Σ’ αυτές τις δύο εντολές συνοψίζεται όλος ο νόμος και οι προφήτες>> Μτθ 22,33-40 Μκ 12,28-34 Λκ 10,25-28 Ποιο το νόημα λοιπόν του να αγαπάμε μόνο αυτούς που μας αγαπούν ρωτά ο Κύριος και μας προτρέπει να γίνουμε εμείς οι τέλειοι και να μην είμαστε σαν τους τελώνες Λκ 6,27-28.32-36 Μτθ 5,43-48 Η επίγεια μέριμνα μας, η αγάπη προς τον πλησίον μας όποιος κι αν είναι αυτός. Έτσι το μάθαμε στα κατηχητικά. Αυτές τις αρχές ως Χριστιανοί δεν πρέπει να τις τηρούμε; Τι πάει να πει είναι αιρετικοί τι πάει να πει ο Πάπας λέει το ένα ο Πάπας κάνει το άλλο; Οι απόστολοι είπαν κάποτε στον Κύριο << είδαμε τινα εν τω ονόματί σου εκβάλλοντα δαιμόνια ός ουκ ακολουθεί ημίν και εκωλύσαμεν αυτόν , ότι ουκ ακολουθεί ημίν , ο δε Ιησούς είπε μη κωλύετε αυτόν ουδείς γαρ εστιν ός ποιήσει δύναμιν επί του ονόματί μου και δυνήσεται ταχύ κακολογήσαί με. Ος γαρ ουκ έστι καθ’ υμών υπέρ υμών έστιν,…>> Μκ 9.38 Λκ 9,49-50 Οι ιερείς της Καθολικής εκκλησίας εις ποίου το όνομα λειτουργούν; Δεν είναι και αυτοί αδελφοί μας δεν είναι Χριστιανοί; Πόσα συγνώμη πρέπει να ζητήσουν, πόσες τιάρες να κάνουν μουσειακά εκθέματα; Πόσες φορές πρέπει να ζητήσουν την ένωση των Χριστιανών;

Οι αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Παλαιολόγοι , οι ιεράρχες της εποχής μήπως ήταν άπιστοι όταν έκαναν την ένωση και ήταν πιστοί Χριστιανοί αυτοί που έκραζαν για τον διχασμό; Οι αρχηγοί του κράτους ενώνουν και ορισμένοι εκπρόσωποι της εκκλησίας του Θεού, πράττουν τι; Την αποδοχή του πορθητή! Απλές αρχές έχει ο Χριστιανισμός γιατί απλές αρχές καλοσύνης αγάπης και θυσίας μας άφησε ο Κύριός μας. Τι κι αν θα είναι κάποιος πρώτος , η αρχή , πάντα και παντού υπάρχει και χρειάζεται για την οργάνωση των ανθρώπων και την ενότητα, και είναι μεγάλη η ευθύνη του άρχοντος της επίγειας εκκλησίας απέναντι στον Θεό << ο πιο σπουδαίος σας να είναι υπηρέτης σας . Γιατί όποιος υψώσει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί κι όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του θα υψωθεί>>. Μτθ 23,9-24 Μκ 12,38-40 Σε μια υπογραφή από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο , εκπρόσωπο του Θεού, έχω δει την υπογραφή < δούλος των δούλων του Θεού> και φορά λευκά ενδύματα. Πρώτοι υπάρχουν παντού στην εκκλησία , πρωτοδιάκονοι, αρχιδιάκονοι, πρωτοπρεσβύτεροι, αρχιμανδρίτες, πρωτοσύγκελοι, αρχιεπίσκοποι, πατριάρχες, οικουμενικός Πατριάρχης! Όλοι αυτοί οι τίτλοι και οι βαθμοί έχουν ξεχωριστή και συγκεκριμένη εξουσία. Δηλαδή αυτοί μπορούν να έχουν και να τιμούνται με πρωτείο, άλλοι όχι…

Καθόμαστε λοιπόν και αναλύουμε την άκτιστο ή κτιστή ενέργεια του Θεού, την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και τον φόβο υποβάθμισής του ή όχι . Για το και εκ του Υιού υπάρχει το "Σύμβολο του Αθανασίου" ή Symbolum Quicunque που φέρεται να έχει πρωτογραφτεί στα Λατινικά και ασχολείται ιδιαίτερα με την τριαδικότητα του Θεού. Καταπολεμά τον Αρειανισμό, τον Νεστοριανισμό, τον Μονοφυσιτισμό και την αίρεση του Μακεδονίου. Σε ένα σημείο του, που μπορεί κάποιος να το χρησιμοποιήσει και ως επεξηγηματική ανάλυση , μας λέει : ….Pater a nullo est factus: nec creatus, nec genitus. (Ο Πατήρ δεν έχει φτιαχτεί από κανέναν: ούτε έχει δημιουργηθεί, ούτε έχει γεννηθεί).
Filius a Patre solo est: non factus, nec creatus, sed genitus. (Ο Υιός, είναι μόνο του Πατρός. Δεν είναι κτιστός ούτε δημιουργημένος, αλλά γεννημένος).
Spiritus Sanctus a Patre et Filio: non factus, nec creatus, nec genitus, sed procedens. (Το Άγιο Πνεύμα είναι του Πατρός και του Υιού. Δεν είναι κτιστό ούτε δημιουργημένο, ούτε γεννημένο, αλλά εκπορευόμενο). Εκπορευόμενο από πού και από ποιόν , μα από αυτόν στον οποίο ανήκει, και σε ποιόν ανήκει , μα στον Πατέρα και στον Υιό.

Τι μας είπε σοφά ο απόστολος των εθνών; μας είπε καθαρά να μην κάνουμε σαν τους ειδωλολάτρες μάταιους συλλογισμούς. Προσπαθούμε να ορίσουμε το Θείο και να το εξηγήσουμε μέσα από περιορισμένες ανθρώπινες γνώσεις , με ποιο νου, το δικό μας; Το ανθρώπινο, το πλήρες λαθών και αμαρτιών; Διότι όταν έλθει η ημέρα της κρίσης δεν θα με εξετάσει ο Κύριος για το από πού εκπορεύεται το Άγιο Πνεύμα και το εάν πιστεύω στην άκτιστη ή και στην κτιστή ενέργειά του, για την ύπαρξη του Άδου ή του καθαρτηρίου , αλλά για τον βίο μου, για την στάση μου απέναντί του και απέναντι των αδελφών μου , για το εάν η ζωή μου ήταν ορισμένη μέσα στα πλαίσια της διδασκαλίας της αγάπης και της αλήθειας. Εάν αγάπησα τον πλησίον μου ως τον εαυτό μου , εάν συγχώρεσα τους αδελφούς μου, εάν υπήρξα ψεύτης, εάν έσπειρα την διχόνοια και την διχογνωμία, εάν παραπλανούσα τους αδελφούς μου προς ίδιον όφελος κλπ.

Η εκκλησία του Θεού δεν θα πεθάνει , εάν πάλι πεθάνει, θα είναι αυτό το θέλημά Του . Εμείς ως πιστοί πρέπει να πορευόμαστε ασάλευτα ενωμένοι με αληθινή αγάπη και με αγάπη για την αλήθεια. Θα ήθελα όταν έλθει η ώρα του θανάτου μου, πριν αφήσω την τελευταία μου πνοή να έχω ήδη πει το σύμβολο της πίστεως μας και η μία, Αγία, Καθολική και αποστολική εκκλησία να είναι και ως έννοια τέτοια αλλά και ως πραγματική υπόσταση.

Ας με συγχωρήσει ο Θεός και εσείς για τις σκέψεις και τα γραφόμενά μου.

Σχετικά άρθρα:

Οι σκληροπυρηνικοί Ορθόδοξοι παραδέχονται οτι είναι λάθος απέναντι στον Πάπα Ρώμης!

 "Ω ΘΕΙΩΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΚΕΦΑΛΩΝ ΚΕΦΑΛΗ"

Περί Πρωτείου και Αλάθητου του Πάπα

Περαιτέρω διευκρινίσεις για το Παπικό αλάθητο

Τελικά τί είναι αυτό το περίφημο παπικό αλάθητο? Τα 7+2 σημεία

Πάπας Ρώμης και Ελλάδα

Όλο και περισσότεροι καρδινάλιοι τελούν την "παλαιά" Θεία Λειτουργία

Πρόσφατα ο καρδινάλιος Raymond Leo Burke, τέλεσε την Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό της Αγίας Αγνής στο Άμστερνταμ όπως φαίνεται και στο βίντεο σύμφωνα με την τυπική εκδοση του 1962, πριν την Λετουργική Μεταρρύθμιση του 1970. Το ίδιο έκανε τον Οκτώβριο και ο καρδινάλιος Darío Castrillón Hoyos μέσα στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.

Το ιδιόβουλο του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ' Summorum Pontificum το 2007 έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς καθολικούς που ουδεμία σχέση έχουν με τους λεφεβριανούς και τις παραφυάδες τους, να γνωρίσουν την Θεία Λειτουργία όπως τελούταν επί αιώνες πριν την δεκαετία του 1960.

Με αυτό τον τρόπο οι σημερινοί καθολικοί μπορούν να προσεγγίσουν την ίδια ιεροπρεπή ατμόσφαιρα που έθρεψε εκατοντάδες αγίους, από τον Άγιο Ιγνάτιο Λογιόλα μέχρι την Αγία Θηρεσία του Βρέφους Ιησού και την Αγία Μαρία Γκορέττι, κουρασμένοι από τις Θείες Λειτουργίες με τα ντραμς και τις ηλεκτρικές κιθάρες, τα παλαμάκια και τα άσματα...νηπιαγωγείου.

Η "παλιά" Λειτουργία έδωσε δυναμικό παρόν και στην Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας στη Μαδρίτη τον περασμένο Αύγουστο παρουσία χιλιάδων νέων. Ελπίζουμε να εγκατασταθεί σύντομα και σε ορισμένους Καθολικούς Ναούς στην Ελλάδα. Για παράδειγμα η Θεία Λειτουργία των 11 π.μ. στα λατινικά, στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Διονυσίου στην Αθήνα....

Μετά την Μαδρίτη. Πώς ο Βενέδικτος ΙΣΤ' έδωσε νέα πνοή στις ΠΗΝ

Τουλάχιστον τρεις είναι οι καινοτομίες που χαρακτηρίζουν με αυτόν τον  Πάπα τις Παγκόσμιες Ημέρες Νεολαίας: οι στιγμές σιωπής, η πολύ νεαρή ηλικία, και το πάθος για την μαρτυρία της πίστης στον κόσμο.

Είναι προφανές ότι ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ βλέπει την Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας, ως μια κορυφαία στιγμή της αποστολής του ως Διάδοχος του Πέτρου.

Με μια απλή εξωτερική ματιά, οι τελευταίες τρεις παγκόσμιες συγκεντρώσεις (Κολωνία, Σύδνευ και Μαδρίτη) φανερώνουν τουλάχιστον τρία νέα ξεχωριστά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που εμφανίστηκαν στη Μαδρίτη, με έντονη προβολή.

Μια παρατεταμένη σιωπή, εντονότατη, που εμφανίζεται σε σημαντικές στιγμές, σε ένα κύμα νέων που μέχρι λίγες στιγμές πριν, πανηγύριζαν μέσα σε ένα κλίμα ατέλειωτης χαράς.

Ο Δρόμος του Σταυρού είναι μία από εκείνες τις στιγμές. Μια άλλη, ακόμη πιο εντυπωσιακή, είναι η τελετή της Αγίας Ώρας με την προσκύνηση του Ευχαριστιακού Ιησού στη νυχτερινή Αγρυπνία. Η τρίτη είναι η στιγμή της Κοινωνίας κατά την διάρκεια της τελευταίας Θείας Λειτουργίας.

Η σιωπηλή λατρεία του Ευχαριστιακού Ιησού στην Τελετή της Αγίας Ώρας, αποτελεί μια καινοτομία που εισήγαγε ο Βενέδικτος ΙΣΤ' στην Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας. Ο Πάπας γονατίζει και μαζί του γονατίζουν στη γυμνή γη εκατοντάδες χιλιάδες νέοι. Όλοι γονατισμένοι, όχι προς στον Πάπα, αλλά προς Εκείνον "τον Άρτον ημών τον επιούσιον", που είναι ο Ιησούς. Η βίαιη καταιγίδα που προηγήθηκε της Ευχαριστιακής Λατρείας στη Μαδρίτη, δημιουργώντας σημαντική αναταραχή, έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακή την ανατροπή που προκάλεσε στη συνέχεια μια τέτοια σιωπή. Και το ίδιο συνέβη και το επόμενο πρωί, στη Λειτουργία. Η απρόσμενη ακύρωση της μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας - για ανεξήγητους λόγους ασφαλείας - δεν προκάλεσε ταραχή ούτε απόσπαση της προσοχής μέσα στην πεδιάδα, πλημμυρισμένη από νέους, αλλά αντίθετα, μια ψύχραιμη και έντονη σιωπή που αποτελεί έκπληξη, μια μαζική «πνευματική Κοινωνία"  της οποίας δεν υπάρχει προηγούμενο.

Ένα δεύτερο διακριτικό χαρακτηριστικό αυτής της Παγκόσμιας Ημέρας Νεολαίας είναι ο πολύ μικρός μέσος όρος ηλικίας των συμμετεχόντων, 22 ετών.

Αυτό σημαίνει ότι πολλοί από αυτούς έλαβαν μέρος για πρώτη φορά. Ο Πάπας τους είναι ο Βενέδικτος ΙΣΤ', όχι ο Ιωάννης Παύλος Β', τον οποίο γνώρισαν μόνο σαν παιδιά. Αποτελούν μέρος μιας γενιάς πολύ νέων που είναι εκτεθειμένοι σε μια εκκοσμικευμένη κουλτούρα. Αλλά την ίδια στιγμή αποτελούν το σημείο ότι τα ερωτήματα σχετικά με τον Θεό και τον τελικό μας προορισμό είναι ζωντανά και παρόντα σε αυτή τη γενιά. Και αυτό που κινεί αυτούς τους νέους είναι ακριβώς αυτά τα ερωτήματα, στα οποία ένας Πάπας όπως ο Βενέδικτος ΙΣΤ ', προσφέρει απαντήσεις που είναι απλές, αλλά συνάμα δυναμικά προκλητικές και ελκυστικές.

Οι Βετεράνοι των Παγκόσμιων Ημερών Νεολαίας, ήταν παρόντες στη Μαδρίτη. Αλλά, ήταν κυρίως μεταξύ των δεκάδων χιλιάδων εθελοντών, οι οποίοι προσφέρθηκαν για τη διοργάνωση. Ή ανάμεσα στους πολυάριθμους ιερείς και μοναχούς/μοναχές που συνόδευσαν τους νέους, και των οποίων οι κλήσεις άνθησαν σε προηγούμενες Παγκόσμιες Ημέρες Νεολαίας. Είναι πιά αποδεδειγμένο ότι αυτές οι συναντήσεις αποτελούν φυτώριο για τους μελλοντικούς leadership των Καθολικών κοινοτήτων στον κόσμο.

Ένα τρίτο ξεχωριστό χαρακτηριστικό είναι η "ad extra" προβολή  αυτών των νέων. Δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου οι εσωτερικές διαμάχες της Εκκλησίας για τον εκσυγχρονισμό της στους ρυθμούς της εποχής μας. Βρίσκονται έτη φωτός μακριά από το "Cahier de doléances" μερικών μεγαλύτερων αδελφών τους: για έγγαμους ιερείς, για γυναίκες ιερείς, για την μετάληψη των διαζευγμένων που ξαναπαντρεύτηκαν, για τη λαϊκή εκλογή των επισκόπων, για τη δημοκρατία μέσα στην Εκκλησία, κλπ κλπ.

Για τους νέους της Μαδρίτης, όλα αυτά είναι ασήμαντα. Για αυτούς αρκεί να είναι καθολικοί με τον τρόπο που ο Πάπας Βενέδικτος δείχνει και κάνει κατανοητό. Χωρίς εκτροπές, χωρίς εκπτώσεις. Αν είναι υψηλό το τίμημα με το οποίο λυτρωθήκαμε, το αίμα του Χριστού, υψηλή πρέπει επίσης να είναι η προσφορά ζωής των αληθινών Χριστιανών. Δεν είναι η εσωτερική αναδιοργάνωση της Εκκλησίας, αλλά το πάθος να δώσουν μαρτυρία για την πίστη τους που δραστηριοποιεί αυτούς τους νέους. Ο Πάπας ήταν έτοιμος να τους το πει με αυτά τα λόγια, στην ομιλία του διακόπηκε από την καταιγίδα:

"Αγαπητοί φίλοι, μην φοβάστε τον κόσμο, ούτε το μέλλον, ούτε την αδυναμία σας. Ο Κύριος επέτρεψε να ζήσετε σε αυτή τη στιγμή της ιστορίας, ώστε χάρη στην πίστη σας να συνεχίζει να αντηχεί το όνομά Του σε όλη τη γη."

Η προσευχή θεραπεύει τον καρκίνο, υποστηρίζει επικεφαλής της Καθολικής εκκλησίας

Η προσευχή δύναται να νικήσει τον καρκίνο, όμως η ελπίδα για μία θαυματουργή ίασή του είναι «μακρινό όνειρο», τόνισε ο επικεφαλής των 5 εκατ. Καθολικών της Αυστραλίας.

«Ναι προφανώς ο καρκίνος μπορεί να θεραπευθεί μέσω της προσευχής. Και στα επίσημα αρχεία υπάρχει ικανός αριθμός από παραδείγματα», τόνισε ο καρδινάλιος Τζορτζ Πελ, στο δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο ABC.

Ωστόσο, ο αρχιεπίσκοπος του Σίδνεϊ διευκρίνισε πως οι ασθενείς στο τελικό στάδιο θα πρέπει να κατανοήσουν πως οι θαυματουργές θεραπείες είναι σπάνια φαινόμενα.

Στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου το Βατικανό αναγνώρισε το δεύτερο από δύο θαύματα που αποδίδονται στη Μέρι Μακ Κίλοπ, που έχει πεθάνει εδώ και 100 χρόνια, καθώς φέρεται ότι οι προσευχές μίας γυναίκας σε τελικό στάδιο τη θεράπευσαν από ανεγχείρητο καρκίνο. Η Μακ Κίλοπ αναμένεται να γίνει η πρώτη αυστραλή αγία.

Ο μεγαλύτερος αριθμός των πιστών όσον αφορά στον Θεό και τα πνευματιστικά φαινόμενα είναι γυναίκες, ενώ στην ύπαρξη των εξωγήινων πιστεύουν περισσότερο οι άνδρες.

Την ίδια στιγμή, ο ένας στους τέσσερις Αυστραλούς δηλώνει άθεος ή αγνωστικιστής.

Οι γυναίκες εμφανίζονται πιο πιστές από τους άνδρες. Το 69% των γυναικών, που έλαβαν μέρος στη δημοσκόπηση της εφημερίδας «The Age», δήλωσε ότι πιστεύει στον Θεό (ανεξάρτητα από το όνομα αυτού), ενώ το ανάλογο ποσοστό των πιστών ανδρών ήταν περίπου 54%.

O Χριστιανισμός παραμένει ακόμα η κυρίαρχη θρησκεία, αφού το 64% των πιστών δήλωσε ότι τον εκφράζει η συγκεκριμένη θρησκεία, ενώ ο Βουδισμός έρχεται "καταϊδρωμένος" δεύτερος, με ποσοστό πιστών γύρω στο 2% και τον ακολουθούν οι θρησκείες του Ινδουισμού και του Μουσουλμανισμού, που συγκεντρώνουν το 1% των πιστών η κάθε μία.

Όσον αφορά στα θαύματα, τα αγγελουδάκια, τους υπερκόσμιους παραδείσους και όλα τα άλλα… συναφή, το 63% των πιστών πιστεύει ότι γίνονται θαύματα, το 53% στη ζωή μετά τον θάνατο και το 51% στην ύπαρξη των αγγέλων. Την κόλαση, όμως, οι περισσότεροι πιστοί, μάλλον, δεν την λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους. Μόνο ένα 38% πιστεύει στην ύπαρξή της.

Παρά το γεγονός, όμως, ότι οι πιστοί είναι πολλοί στην Αυστραλία, λίγοι είναι εκείνοι που ασπάζονται την άποψη ότι ο Μεγαλοδύναμος δημιούργησε τον κόσμο. Μόνο ένα 25% πιστεύει στη θεία κοσμογονία, ενώ το 42% ασπάζεται τη δαρβινική εξελικτική θεωρία και ένα 32% πιστεύει ότι ο Δαρβίνος τα λέει πολύ καλά αλλά κάπου στην όλη υπόθεση... έβαλε το χεράκι της και κάποια ανώτερη δύναμη.

Μπορεί θρησκείες, αστρολογία, εξωγήινοι, υπερφυσικά φαινόμενα και ανώτερες δυνάμεις να μπερδεύονται γενικώς στον πνευματικό κόσμο των Αυστραλών και να ακούγεται λίγο "σχιζοφρενικό" το όλο μωσαϊκό, σύμφωνα όμως με τον δρα Φίλιπ Χιούζ, από το Χριστιανικό Ερευνητικό Ινστιτούτο, η κατάσταση είναι απόλυτα φυσιολογική. "Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές δοξασίες, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του", δήλωσε συγκεκριμένα ο δρ Χιούζ.

Πηγή:  ΑΠΕ - ΜΠΕ

ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ο χριστιανισμός αποτελεί τη μόνη αληθινή θρησκεία. Σύμβολό της είναι ο Σταυρός. Ο σταυρός δεν συμβολίζει παρά τα βάσανα και το θάνατο. Ο Ιησούς είπε για όποιον θέλει να Τον ακολουθήσει να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει το σταυρό του. Οι μάρτυρες που επικαλούμαστε ως αγίους βρήκαν φρικτό θάνατο και δεν βρέθηκε κανείς να τους γλυτώσει. Ο άγιος Νεκτάριος πέθανε από καρκίνο. Ο Σταυρός όμως χάρη στο Σωτήρα και Κύριο Ιησού Χριστό, έγινε σύμβολο της νίκης επί του θανάτου, σύμβολο της Ανάστασης!

Αυτό που αναμένουμε και ελπίζουμε ως "στεφάνι" για τα βάσανα της ζωής μας είναι η αιώνια ζωή. Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας, η προσδοκία για την ανάσταση των νεκρών και την ζωή του μέλλοντος αιώνος.

Θεωρώ εξευτελιστικό και ταπεινωτικό να βλέπω καρκινοπαθείς του τελικού σταδίου, με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει να ανεβαίνουν τα αμέτρητα σκαλοπάτια στον Όσιο Πατάπιο στο Λουτράκι ελπίζοντας σε μια ίαση.

Όπως όλη αυτή η βιομηχανία με τους θαυματουργούς αγίους και τα προσκυνήματά τους, με τους τάφους τους να αναβλύζουν μύρο....Ο Ιησούς είχε εντελώς διαφορετική άποψη για τους τάφους.
Αντί λοιπόν οι διάφοροι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι να διαφημίζουν τα ανά την οικουμένη θαυματουργά προσκυνήματα που είναι από την φύση τους κέντρα αισχοκέρδειας επειδή πλουτίζουν ασύστολα από την καρκινοπαθή μάνα που ελπίζει να θεραπευθεί για να μείνει μαζί με τα παιδιά της, από την σύζυγο που δεν θέλει να χάσει τον άνδρα της από την σκλήρυνση κατά πλάκας, ας κάνουν αυτό που είναι πραγματικά ευαγγελικό: να είναι οι πρωταγωνιστές στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

Πράγματι, η Καθολική Εκκλησία είναι πρωταγωνίστρια στην φιλανθρωπία, στην ανέγερση δεκάδων χιλιάδων νοσοκομείων και ιατρείων πόνου ανά την υφήλιο. Ένα έργο μοναδικό και αξιοθαύμαστο! Και αυτή είναι η αποστολή της Εκκλησίας, να συμπάσχει με τον πόνο του κάθε άρρωστου ανθρώπου. Όπως ο Χριστός που έκλαψε για τον θάνατο του φίλου του Λάζαρου. Όπως οι χιλιάδες άγιοι που εγκατέλειψαν τα πάντα και αφιερώθηκαν στην ανακούφιση των πονεμένων μέσα από τα ιδρύματα των ταγμάτων, επειδή με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να υπηρετήσουν τον Κύριο και επειδή η καρδιά τους γεμάτη πίστη, συνέπασχε με τους αρρώστους. "Ήμουν άρρωστος και με επισκεφτήκατε". Ο Ιησούς ταυτίζει τον εαυτό του με τον κάθε άρρωστο, ο Ιησούς ταυτίζει τον εαυτό του με τον καρκινοπαθή!

Σε αντίθετη περίπτωση οι ναοί της θα αδειάζουν όλο και περισσότερο από τους απογοητευμένους πενθούντες που θα έχουν θυμώσει με τον "κακό" Θεό που γύρισε την πλάτη στις προσευχές τους και άφησε το αγαπημένο τους άνθρωπο να υποφέρει την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι τυχεροί και όχι απαραίτητα ευσεβέστεροι και πιστότεροι, με μια προσευχούλα κέρδισαν την υγεία τους και την παραμονή τους σε αυτή την "κοιλάδα των δακρύων".

Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος, ΑΜΗΝ!

Οι σκληροπυρηνικοί Ορθόδοξοι παραδέχονται οτι είναι λάθος απέναντι στον Πάπα Ρώμης!

Με μια απίστευτή γκάφα το αντι-οικουμενικό, αντι-αιρετικό και αντι-παπικό ορθόδοξο μπλογκ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ κατηγορεί το Ευαγγέλιο, τους εκκλησιαστικούς Πατέρες, τις Οικουμενικές Συνόδους, μέχρι και τον Μέγα Φώτιο οτι έκαναν τα πάντα για να "ποδηγετηθεί" η Εκκλησία από τους Πάπες. 

Ευχαριστούμε θερμά τον συγγραφέα του πονήματος κ. Ιωάννη Καρδάση σχετικά με τις πολυάριθμες πηγές που μας αναφέρει για την εκκλησιολογία της πρώτης χιλιετίας και που με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει οτι ο ίδιος ανήκει σε μια εκκλησία που απομακρύνθηκε από την Ιερή Παράδοση και ανέπτυξε μια καινοτόμο εκκλησιολογία, παντελώς αντίθετη και ξένη με αυτήν της Εκκλησίας των 7 Οικουμενικών Συνόδων!

Σύνοψη εκδηλώσεων, ενεργειών, νοοτροπιών, παραδοχών με τις οποίες καταδεικνύεται η εκδυτικοποίηση και ποδηγέτηση της Εκκλησίας από τη Ρώμη ήδη από την αυγή της ιστορίας της Εκκλησίας: 

1/ Απόστολος Πέτρος (50). Προσπάθεια εξάσκησης πρωτείου διαποίμανσης στην Εκκλησία: «Ο Θεός με διάλεξε από όλους εσάς να κηρύξω το ευαγγέλιο σ’ όλα τα έθνη» (Πράξ. 15. 7). 

2/ Ρώμης άγιος Κλήμης Α΄ (90). Σε επιστολή του προς τον Ιεροσολύμων Ιάκωβο τον αδελφόθεο κηρύττει το πρωτείο του Πέτρου, την άφιξή του στη Ρώμη, την χειροτονία του απ’ αυτόν και τον μαρτυρικό θάνατό του. Η επιστολή αυτή αναφέρεται και στην εγκύκλιο της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1722. 

3/ Σύνοδος Σαρδικής (347). Καθιέρωση του εκκλήτου, ε΄ κανόνας: «ένας καταδικαθείς επίσκοπος μπορεί να καταφύγει στον επίσκοπο της Ρώμης, τον αρχηγό του επισκοπικού σώματος, στην έδρα του αγίου Πέτρου». 

4/ Ιω. Χρυσόστομος (400). Θεωρεί τον Πέτρο «προστάτη όλης της Οικουμένης και θεμέλιο της Εκκλησίας». 

5/ Σύνοδος Καρθαγένης (418). Επελήφθη του Σχίσματος Ρώμης-Αλεξάνδρειας λόγω του αφορισμού του Ι. Χρυσοστόμου και απευθύνεται στον Ρώμης Ιννοκέντιο Α΄ (όχι στον Αλεξανδρείας) να επιβάλει την ειρήνη στην Εκκλησία. 

6/ Αλεξανδρείας άγιος Κύριλλος (430). «Ο Κύριος θεμελίωσε την Εκκλησία του πάνω στον Πέτρο και τον κατέστησε ποιμένα της καθόλου Εκκλησίας». 

7/ Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος (431). Δέχτηκε, χωρίς καμία αντίρρηση, τη διατύπωση του πρωτείου διαποίμανσης του Πάπα άγιου Κελεστίνου Α΄. 

8/ Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος (451). Καθιέρωσε τον Πάπα άγιο Λέοντα, ως τον «αρχιεπίσκοπο πάσης της Οικουμένης, πατέρα τε και πατριάρχην» και «μακαριώτατο άνδρα πασών των εκκλησιών». Πράγματι, η προσαγόρευση του Πάπα, ως πατέρα, από τους Πατριάρχες ΚΠόλεως γινότανε μέχρι το Σχίσμα (1054). Ο Ρώμης Λέων Α΄ δεν υπογράφει τον κη΄ κανόνα περί των ίσων πρεσβείων τιμής με τον ΚΠόλεως. Στη Σύνοδο αυτή έχουμε τον πλήρη θρίαμβο του Παπισμού. 

9/ Αυτοκράτορας Μαρκιανός (451). Απείλησε τους Πατέρες της Δ΄, ότι αν δεν έβγαζαν Όρο αρεστό στον Πάπα Λέοντα Α΄, θα μετέφερε τη Σύνοδο στη Ρώμη. 

10/ ΚΠόλεως άγιος Ανατόλιος (458). Διαβεβαιώνει τον Ρώμης Λέοντα Α΄, ότι: «άνευ της εγκρίσεώς του, ουδείς Κανόνας της Δ΄ Συνόδου θα εφαρμοστεί». 

11/ Αυτοκράτορας Ιουστίνος Α΄ (519). Ζήτησε από τον Πατριάρχη Ιωάννη Β΄ και τους λοιπούς Επισκόπους και υπέγραψαν τον παπικό λίβελλο Ορμίσδα : «επόμενοι εν πάσι τω αποστολικώ θρόνω και κηρύσσοντες αυτού πάσας τας διατάξεις», ώστε να λήξει το Ακακιανό Σχίσμα. 

12/ Ρώμης άγιος Αγαπητός (535). Πρώτος εξάσκησε το αλάθητο στην εκλογή του ΚΠόλεως Μηνά, «πως υποδέξονται την κρίσιν της Αποστολική καθέδρας» και όχι της Συνόδου, που το δέχτηκε και η Εκκλησία. 

13/ Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ (545). Κατοχυρώνει το πρωτείο του Πάπα Ρώμης νομοθετικά (131 νεαρά) και τον θεωρεί πρώτο των Επισκόπων και τον ΚΠόλεως δεύτερο. «Θέλουμε να δούμε όλους τους λαούς που βρίσκονται υπό την τακτική δικαιοδοσία μας, να ζουν στην πίστη, την οποίαν ο άγιος Απόστολος Πέτρος μετέδωσε στους Ρωμαίους ποντίφηκες». 

14/ Ρώμης άγιος Γρηγόριος Α΄ Διάλογος (604). Ο πρώτος που ασχολήθηκε και με την πολιτική εξουσία και θεωρείται ο ηθικός ιδρυτής της κοσμικής εξουσίας των Παπών. 

15/ Αυτοκράτορας Φωκάς (604). Αναγνωρίζει τον Πάπα Γρηγόριο Α΄ ως: «την κεφαλή της Εκκλησίας». 

16/ Ρώμης άγιος Αγάθωνας (680). Η θεολογία και το πρωτείο του θριάμβευσαν στην ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, με την επιστολή του προς αυτήν. 

17/ Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β΄ (711). Υποδέχεται στην ΚΠολη τον Ρώμης Κων/νο γονυπετώντας προ αυτού. Έτσι, ο Πάπας υπέγραψε τους μισούς κανόνες της Πενθέκτης (όσους τον συνέφεραν). 

18/ Κοσμική εξουσία (754). Ο Ρώμης Στέφανος Γ΄ υπήρξε επίσημα ο πρώτος Πάπας, που εξάσκησε και την κοσμική εξουσία. Η Εκκλησία αναγνώρισε de facto την ιδιότητα αυτή, γι’ αυτό έκτοτε οι Πάπες εγίνοντο δεκτοί στις Οικουμενικές Συνόδους (Ζ΄ και Η΄) και με αυτή τη νέα ιδιότητα. . 

19/ Ρώμης Αδριανός Α΄ (787). Η θεολογία, του για τις εικόνες, το κύρος, καθώς και το πρωτείο του επικράτησαν πλήρως στη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο. 

20/ Ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις (800). Πλαστογραφήθηκαν με τη βοήθεια της ΚΠολης, για να στηρίξουν το πρωτείο του Πάπα, έναντι των Φράγκων (ψευδοκωνσταντίνειος δωρεά).

21/ Θεόδωρος Στουδίτης (810). Γράφει στον Ρώμης Λέοντα Γ΄, ότι «είναι ο τελικός κριτής σε θέματα δόγματος και υπακοής» και «….. σώσον ημάς, αρχιποίμην της υπ’ ουρανόν εκκλησίας,…..» και προς τον πάπα Πασχάλη Α΄ (820): «Άκουε, αποστολική κάρα, θεοπρόβλητε ποιμήν των Χριστού προβάτων, κλειδούχε της ουρανών βασιλείας, πέτρα της πίστεως, εφ' η ωκοδόμηται η καθολική εκκλησία. Πέτρος γαρ συ, τον Πέτρου θρόνον κοσμών και διέπων…..». 

22/ Ιγνατιανή Σύνοδος (870). Αναγνώρισε το παπικό πρωτείο και τις παπικές αξιώσεις και κατάργησε τον κη΄ κανόνα της Δ΄, υποβιβάζοντας τον ΚΠόλεως στη δεύτερη θέση. 

23/ ΚΠόλεως άγιος Ιγνάτιος (870). Επιστολή προς τον Ρώμης Αδριανόν Β΄: «ακολουθούμεν την του αποστολικού θρόνου αυθεντίαν». 

24/ ΚΠόλεως άγιος Φώτιος (880). Πλέκει το εγκώμιο του ορθοδοξώτατου και αγιώτατου Πάπα Ιωάννη Η΄, αν και ο τελευταίος τόνιζε ιδιαιτέρως το πρωτείο του και θεωρούσε δογματικώς ορθό το Φιλιόκβε. 

25/ Σχίσμα (1054). Στο Σχίσμα δεν προσχώρησαν αμέσως τα άλλα Πατριαρχεία. Αντιόχεια και Ιεροσόλυμα προσχώρησαν τον 13^ο αι. και η Αλεξάνδρεια τον 14^ο, αντιδρώντας στην μέχρι το Σχίσμα, ασφυκτική κηδεμονία της ΚΠολης. 

26/ Άγιος Γεώργιος Αθωνίτης (1060). «Η Ρώμη μπορεί να χρησιμοποιεί άζυμο άρτο, γιατί ποτέ δεν έπεσε σε αίρεση, ενώ η Ανατολή χρησιμοποιεί ένζυμο άρτο λόγω των αιρέσεων, στις οποίες υπέπεσε». 

27/ Βουλγαρίας Θεοφύλακτος (1109). «να δοθεί στη Ρώμη το δικαιωματικό της πρωτείο». 

28/ Αυτοκράτορας Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός (1169). Πρότεινε στον Πάπα Αλέξανδρο Γ΄ τη θέση και του Πατριάρχη ΚΠόλεως. Ο τελευταίος αρνήθηκε. 

29/ Αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος (1261). Αποκαλεί τον Πάπα Ουρβανό Δ΄ «πατέρα και πρώτο στο βαθμό μεταξύ των Επισκόπων». 

30/ Αυτοκράτορας Ιωάννης Ε΄ Παλαιολόγος (1369). Κατά την επίσκεψή του στη Ρώμη έσκυψε και φίλησε το πόδι του Πάπα Ιννοκέντιου ΣΤ΄. 

31/ Αυτοκράτορας Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός (1352). Έστειλε επιστολή τέλειας αφοσίωσης στον Πάπα Κλήμη ΣΤ΄, φθάνοντας στο σημείο «να φιλήσει ακόμη το πόδι του ή το πόδι του αλόγου του ή ακόμη τη σκόνη κάτω από αυτό!». 

32/ Θεσ/νίκης άγιος Συμεών (1429). Έκανε συμφωνία με τους Παπικούς να παραμείνουν στην πόλη και αυτός στο θρόνο του και κατέστη αίτιος πολλών συμφορών της πόλης. 

33/ Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος. Υπέγραψε τον ενωτικό όρο της Φλωρεντίας, με τον οποίον ο Πάπας αναφέρεται ως «κεφαλή όλης της Εκκλησίας». Τον όρο υπέγραψαν και 3 Μονές του Αγίου Όρους. 

34/ Αυτοκράτορας Κων/νος ΙΑ΄ Παλαιολόγος. Στην ουνίτικη λειτουργία της 12.12.1452 με την παρουσία του αυτοκράτορα, διαβάστηκε ο όρος της Συνόδου της Φλωρεντίας και μνημονεύθηκε ο Πάπας Νικόλαος Ε΄ και ο καθαιρεθείς πατριάρχης Γρηγόριος Γ΄ Μάμμας, που είχε καταφύγει στη Ρώμη. 

35/ Άγιοι που στήριξαν το πρωτείο. Ρώμης Κλήμης Α΄, Αντιοχείας Ιγνάτιος, Λουγδούνου Ειρηναίος, Ρώμης Ανίκητος, Στέφανος Α΄, Ιππώνος Αυγουστίνος, Ιερώνυμος, Ρώμης Κελεστίνος Α΄, Λέων Α΄, Αγαπητός Α΄, Μαρτίνος Α΄, Αγάθων, Αλεξανδρείας Κύριλλος, Θεόδωρος Στουδίτης, ΚΠόλεως Ανατόλιος, Ιγνάτιος, Γεώργιος Αθωνίτης. 

36/ Συλλείτουργα. Δεν έπαυσαν από το 1054 και μετά να τελούνται μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων ακόμη και όταν είχε καταληφθεί η ΚΠολη από τους Σταυροφόρους. 

37/ Σχολή Ιησουϊτών στο άγιον Όρος. Το 1635-1641 λειτουργεί Σχολή Ιησουιτών στο Πρωτάτο του αγίου Όρους με την έγκριση της Ι. Κοινότητας. Τη Σχολή κατάργησαν οι Τούρκοι και μετεφέρθη στη Θεσ/νίκη . 

38/ Τουρκοκρατία. Πολλοί Πατριάρχες ΚΠόλεως ήταν παπόφιλοι ή παπόδουλοι, όπως π.χ. οι Ραφαήλ Β΄, Νεόφυτος Β΄, Τιμόθεος Β΄, Κύριλλος Β΄ Κονταρής κ.ά. οι οποίοι αναγνωρίζουν τον Πάπα ως «κεφαλή της Εκκλησία» ή φιλοπροτεστάντες, όπως ο Κύριλλος Α΄ Λούκαρις, που καταδικάζεται από την Σύνοδο ΚΠόλεως του 1638. 

39/ Πανορθόδοξη Σύνοδος (1848). Αναφέρει, ότι ο απόστολος Πέτρος ήταν «εγωιστής και αναδείκνυε τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους μαθητές», γι’ αυτό επετράπη μόνο σ’ αυτόν να τον πειράξει ο Σατανάς. 

40/ Σύγχρονη εποχή. Όλες οι Ορθόδοξες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες, η μια μετά την άλλη υποδέχονται ή ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον Πάπα της Ρώμης, ως τον «αγιώτατο Πάπα Ρώμης», συνεχίζοντας τη φιλοπαπική πολιτική της Εκκλησίας, που είναι διαχρονική, παρ’ όλες τις περιστασιακές καταδίκες του Παπισμού, αλλά ποτέ της «εκκλησίας» της Ρώμης. . 

Κύριες Πηγές:

Αγίου Νεκταρίου. «Τα αίτια του Σχίσματος», «Οικουμενικές Σύνοδοι».

Πισιδίας Μεθόδιου. «Έλληνες και Λατίνοι».

Ράνσιμαν Στ. «Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα».

Ρωμανίδης Ι. «Δογματική», «Φραγκία».

Σχετικά άρθρα:
"Ω ΘΕΙΩΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΚΕΦΑΛΩΝ ΚΕΦΑΛΗ"

Περί Πρωτείου και Αλάθητου του Πάπα

Τελικά τί είναι αυτό το περίφημο παπικό αλάθητο?

 Περαιτέρω διευκρινίσεις για το Παπικό αλάθητο

Φωτογραφίες από την εκταφή του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' ανακηρύχτηκε Μακάριος από την Καθολική Εκκλησία μόλις 6 χρόνια μετά την κοίμησή του παραβλέποντας τον εκκλησιαστικό νόμο που απαιτεί 50 χρόνια. Για το λόγο αυτό έγινε εκταφή χωρίς όμως να ανοιχθεί το φέρετρο ώστε αυτό να μεταφερθεί από την κρύπτη της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου, μέσα στο Ναό. Εκτέθηκε για 3 μέρες σε λαικό προσκύνημα.

"Εμείς είμαστε Εκκλησία", με υπογραφή του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ'

Πρόκειται για απόσπασμα μιας ομιλίας που έδωσε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ στο πρόσφατο ταξίδι του στη Γερμανία, στους φοιτητές της Ιερατικής Σχολής του Φριβούργου. Λόγια που βγήκαν μέσα από την καρδιά του, αφού δεν κρατούσε κείμενο μπροστά του. Ένα ηχηρό χαστούκι στον ρελατιβισμό, αλλά και σε όσους προσπαθούν να επιβάλλουν μια εικόνα της εκκλησίας όπως βρίσκεται μέσα στη φαντασία τους, είτε πρόκειται για μια εκκλησία με «ηθικές αξίες» όπως συμφέρει εμένα, είτε πρόκειται για μια εκκλησία-απολίθωμα, είτε πρόκειται για μια φρέσκια εκκλησία ξεκάρφωτη, αποκομμένη από την παράδοσή της.

Μόνο στο εμείς μπορούμε να πιστέψουμε. Κάποιες φορές λέω: ο Άγιος Παύλος έγραψε ότι η πίστη προέρχεται από την ακοή, όχι από την ανάγνωση. Η πίστη έχει ανάγκη και από την ανάγνωση, αλλά έρχεται από το άκουσμα, δηλαδή από τον ζωντανό λόγο, από τα λόγια που οι άλλοι απευθύνουν σε μένα και μπορώ να ακούσω. Από τα λόγια της Εκκλησίας διαμέσω όλων των αιώνων, από τον επίκαιρο λόγο που αυτή μου απευθύνει μέσω των ιερέων, των επισκόπων, και των πιστών. Το «εσύ» του διπλανού μας αποτελεί μέρος της πίστης, και αποτελεί μέρος της πίστης το «εμείς». Και ακριβώς το να υπομένουμε αμοιβαία ο ένας τον άλλον αποτελεί κάτι το πολύ σημαντικό. Το να μαθαίνουμε να δεχόμαστε τον άλλον ως άλλον στην διαφορετικότητά του, και να μαθαίνουμε ότι ο άλλος πρέπει να υπομείνει εμένα στην διαφορετικότητά μου , ώστε να γίνουμε ένα «εμείς», με σκοπό κάποια μέρα και στην ενορία να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια κοινότητα, να καλέσουμε τους ανθρώπους να εισέλθουν σε κοινωνία με το Λόγο και να είμαστε μαζί στην πορεία προς το ζωντανό Θεό.
Αποτελεί μέρος αυτού, το πολύ συγκεκριμένο «εμείς», όπως είναι η ιερατική σχολή, όπως θα είναι η ενορία, αλλά επίσης σημαντικό είναι να βλέπουμε πέρα από το πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο «εμείς», στο μεγάλο «εμείς» της Εκκλησίας κάθε τόπου και κάθε εποχής, ώστε να μην καταστήσουμε τους εαυτούς μας ως απόλυτο κριτήριο. Όταν λέμε «εμείς είμαστε Εκκλησία», ναι, αποτελεί αλήθεια. Είμαστε εμείς, όχι οποιοσδήποτε άνθρωπος. Το «εμείς» είναι ολόκληρη η κοινότητα των πιστών, σε όλα τα μέρη του κόσμου, του σήμερα και όλων των εποχών. Και λέω πάντα: «στην κοινότητα των πιστών, ναι, εκεί υπάρχει, ας πούμε, η κρίση της πλειοψηφίας de facto, μα δεν μπορεί να αποτελεί πλειοψηφία ενάντια στους αποστόλους και ενάντια στους αγίους. Αυτή θα αποτελούσε μια πλειοψηφία που κάνει λάθος. Εμείς είμαστε Εκκλησία: να είμαστε! Να είμαστε ακριβώς με το να ανοιγόμαστε και να πηγαίνουμε πέρα από τον εαυτό μας και με το είμαστε μαζί με τους άλλους!

Η Καθολική Εκκλησία

Η Καθολική Εκκλησία

 Του κ. Γιώργου Τασιά

Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε την αρχαιότητα του ονόματος Καθολική Εκκλησία την ιστορικότητά της ως εκκλησία αλλά και την συνεχή της ύπαρξη ως οντότητα αλλά και ως πραγματική εκκλησία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Θα αναλύσουμε απλά και επιγραμματικά προς το τέλος αυτού του άρθρου την μοναδική της έννοια και σημασία αναδεικνύοντας επίσης και την μοναδική θέση του Πέτρου και κατ επέκταση του επισκόπου της Ρώμης ως αρχηγού στην την αρχαία χριστιανική εκκλησία..

Η έννοια και ο όρος Καθολική Εκκλησία απαντάται σε επιστολές από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια και δηλώνει την αληθινή εκκλησία του Χριστού, την εκκλησία την οποία συνέχισαν μετά τους αποστόλους, οι επίσκοποι και οι πατέρες της εκκλησίας.

Παρατίθενται ερμηνευμένες στη νέα Ελληνική μερικές αναφορές του όρου που βρέθηκαν σε επιστολές ή άλλα κείμενα γραμμένα από επισκόπους ή μάρτυρες της Χριστιανικής πίστεως:

Ο Πάπας Άγιος Κλήμης  Ι, 88-97 μ.Χ. : "Αιρετικοί εκπαιδευτικοί διαστρέφουν τη Γραφή και  προσπαθούν να μπουν στον ουρανό με ψεύτικο κλειδί, γιατί έχουν σχηματίσει τις ανθρώπινες συνελεύσεις τους αργότερα από την Καθολική Εκκλησία, από αυτή την προϋπάρχουσα και πιο αληθινή Εκκλησία, και είναι πολύ σαφές ότι αυτές οι αιρέσεις, και άλλες που έχουν τεθεί σε λειτουργία από τότε, είναι πλαστές και  νέες εφευρέσεις ». (Επιστολή προς Κορινθίους)

Ο Άγιος Πιόνιος (πέθανε το 250 μ.Χ.): «Είμαι Χριστιανός και ανήκω στην Καθολική Εκκλησία . Με τη βούληση του Θεού μακάρι να μπορούσα να πείσω όλους σας να γίνετε Χριστιανοί διότι θα είναι το χειρότερο για σας να καείτε αιώνια μετά το θάνατο.."

Ο Άγιος Κυπριανός (πέθανε το 258 μΧ): ". Αλλά αν κάποιος σκεφτεί αυτά τα πράγματα προσεκτικά, δεν θα χρειαστεί χρόνο λόγου ή επιχειρήματα. Η απόδειξη είναι απλή και πειστική, και συνοψίζεται σε μια πραγματικότητα. Ο Κύριος λέει στον Πέτρο,." Κι εγώ λέγω σε σένα, πως εσύ είσαι ο Πέτρος και επάνω σε αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, και δεν θα την καταστρέψουν οι δυνάμεις του Άδου. Θα δώσω τα κλειδιά για τη βασιλεία των ουρανών. Και ότι εσύ θέλεις να δεσμεύσεις πάνω στη γη, δεσμεύεται επίσης και στον ουρανό, καθώς και οτιδήποτε θέλεις να λύσεις πάνω στη γη θα είναι λυμένο και στον ουρανό. "Και του λέει πάλι μετά την ανάσταση," βόσκε τα αρνία μου... "Είναι σε αυτόν που χτίζει την Εκκλησία, και σε αυτόν εμπιστεύεται τα πρόβατα για τη βοσκή. Εάν ένας άνθρωπος δεν κρατά αναλλοίωτη αυτή τη μοναδικότητα του Πέτρου, άραγε φαντάζεται ότι εξακολουθεί να κατέχει την πίστη; Αν εγκαταλείπει την έδρα του Πέτρου στον οποίο οικοδομήθηκε η Εκκλησία, εξακολουθεί ο ίδιος να έχει πεποίθηση  ότι ανήκει στην Εκκλησία; " (Για την ενότητα της Εκκλησίας)

Ο Λακτάντιος (πέθανε το 310 μΧ): «Είναι η Καθολική Εκκλησία και μόνο, αυτή που διατηρεί την αληθινή λατρεία. Αυτή είναι η πηγή της αλήθειας, αυτή είναι η κατοικία της πίστεως, αυτή είναι ο ναός του Θεού, στην οποία εάν κάποιος δεν εισέλθει ή από την οποία αν κάποιος βγει εκτός, γίνεται ένας ξένος προς την ελπίδα της ζωής και της αιώνιας σωτηρίας. Κανείς δεν πρέπει να κολακεύει τον εαυτό του με την συντήρηση της διαμάχης.. Διότι ο αγώνας είναι στο να σέβεται κάποιος τη ζωή και τη σωτηρία, η οποία, αν δεν είναι προσεκτικά και επιμελώς διατηρημένη κατά άποψη, θα χαθεί και θα σβήσει. " (The Divine Institutes)

Σύνοδος της Νίκαιας (Α Οικουμενικής Συνόδου, μΧ 325): «Αφήστε  τον πατριάρχη να εξετάζει ποιά πράγματα γίνονται από τους αρχιεπίσκοπους και τους επίσκοπους στις επαρχίες τους, και εάν θα βρει κάτι που εκτελείται από αυτούς με άλλο τρόπο από αυτόν που θα πρέπει να είναι, αφήστε τον να το αλλάξει και να το ορίσει όπως σε αυτόν αρμόζει γιατί αυτός είναι ο πατέρας όλων, και αυτοί είναι γιοι του. Και μολονότι ο Αρχιεπίσκοπος  είναι μεταξύ των επισκόπων ως ένας μεγάλος αδερφός, ο οποίος έχει τη φροντίδα των αδελφών του, και οι οποίοι του οφείλουν υπακοή γιατί εκείνος είναι από πάνω τους, εν τούτοις ο πατριάρχης είναι προς όλους εκείνους που βρίσκονται υπό την εξουσία του, όπως ακριβώς  αυτός που κατέχει την έδρα της Ρώμης ο οποίος είναι ο αρχηγός και ηγέτης όλων των πατριαρχών, επειδή αυτός είναι ο πρώτος, όπως ήταν ο Πέτρος, που του έχει δοθεί δύναμη πάνω σε όλους τους  χριστιανούς ηγεμόνες και πάνω σε όλους τους λαούς τους, όπως ο ίδιος ο οποίος είναι ο τοποτηρητής του Χριστού και Θεού μας, σε όλους τους λαούς και σε όλη την Χριστιανική Εκκλησία, και όποιος αναιρέσει τα παραπάνω, είναι αφορισμένος από την σύνοδο. " (Αραβικοί Κανόνες, XXXIX κανών)

Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, 381 μ.Χ.: " Canon VII  Αυτοί που από την αίρεση επιστρέφουν στην Ορθοδοξία της πίστεως, καθώς και για τον αριθμό εκείνων που σώζονται λαμβάνουμε σύμφωνα με την ακόλουθη μέθοδο και έθιμο, Αρειανούς, και Μακεδόνες, Τετραδίτες, και Αππολιναριανούς, τους δεχόμαστε δε δίνοντας τους μια γραπτή παραίτηση από τα λάθη τους και αναθεματίζουμε κάθε αίρεση η οποία δεν είναι σύμφωνη με την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Θεού ".

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, (που πέθανε το 407 μ.Χ. ): «Ξέρουμε ότι η σωτηρία ανήκει στην Εκκλησία και μόνο, και ότι κανείς δεν μπορεί να μετέχει του Χριστού, ούτε να σωθεί αν είναι έξω από την Καθολική Εκκλησία και την Καθολική Πίστη." (De Capto Eutropia)

Γύρω στο έτος 107, ένας επίσκοπος, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας στην Εγγύς Ανατολή, συνελήφθη,  και μεταφέρθηκε στην Ρώμη από ένοπλους φρουρούς και τελικά μαρτύρησε εκεί στην αρένα. Σε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή του, ως ένας από τους πρώτους επίσκοπους μάρτυρες έγραψε στους συναδέλφους του Χριστιανούς  στη Σμύρνη (σήμερα Izmir στη σύγχρονη Τουρκία), και κάνει ίσως την πρώτη γραπτή αναφορά στην ιστορία για την Καθολική Εκκλησία.  Έγραψε, «όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν η Ιησούς Χριστός, εκεί η καθολική εκκλησία» (Προς Σμυρναίους § VIII).

 Διαπιστώνουμε ότι ο δεύτερος αιώνας του Χριστιανισμού είχε μόλις ξεκινήσει και το όνομα της Καθολικής Εκκλησίας ήταν ήδη σε χρήση.

Στη συνέχεια, η αναγραφή του ονόματος γίνεται όλο και πιο συχνή. Φαίνεται πάλι σε μια γραπτή αναφορά που διαθέτουμε για το μαρτύριο  ενός χριστιανού για την πίστη του, του μαρτυρίου του Αγίου Πολυκάρπου, ο οποίος ήταν επίσκοπος της ίδιας Εκκλησίας της Σμύρνης προς την οποία είχε γράψει την επιστολή του ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας.

Ο Άγιος Πολύκαρπος μαρτύρησε γύρω στο 155, και το μαρτύριό του χρονολογείται περίπου την εποχή εκείνη. Ο αφηγητής, μας πληροφορεί ότι στις τελευταίες προσευχές του ο Άγιος Πολύκαρπος, πριν δώσει τη ζωή του για τον Χριστό, θυμήθηκε  όλους εκείνους που είχαν συναντηθεί μαζί του ανά πάσα στιγμή, μικρούς και μεγάλους, τόσο αυτούς με φήμη όσο και αυτούς χωρίς φήμη, καθώς και το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γνωρίζουμε ότι ο Άγιος Πολύκαρπος, κατά τον χρόνο του θανάτου του το 155, ήταν ήδη χριστιανός εδώ και 86 χρόνια. Δεν θα μπορούσε, ως εκ τούτου, να έχει γεννηθεί πολύ αργότερα από το 69 ή το 70. Ωστόσο, φαίνεται ότι ήταν κανονικό μέρος του λεξιλογίου ενός ανθρώπου της εποχής να είναι σε θέση να μιλήσει για το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το όνομα είχε επικρατήσει από τότε, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχε επικρατήσει για σοβαρούς λόγους.
Ας δούμε τώρα την ετοιμολογία και την σημασία της έννοιας Καθολικός.  «καθολικός» λοιπόν σημαίνει , ο κατά το όλον, ο εις το όλον αναφερόμενος, γενικός, δηλαδή «οικουμενικός» παγκόσμιος, και όταν χρησιμοποιούν αυτό τον όρο εκείνες τις πρώτες ημέρες, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας και ο Αγ. Πολύκαρπος Σμύρνης αναφέρονται στην Εκκλησία που ήταν ήδη «παντού» σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, σε όλους τους ανθρώπους διαχρονικά, η οποία διακρίνεται από όποιες αιρέσεις, σχίσματα ή αποσχισθείσες ομάδες μπορεί να είχαν δημιουργηθεί κατά τόπους, σε αντίθεση με την παγκοσμιότητα και σταθερότητα της διδασκαλίας της Καθολικής Εκκλησίας.
Ο όρος είχε ήδη γίνει κατανοητός ακόμα και τότε που ήταν ένα ιδιαίτερα επινενοημένο   όνομα, διότι η Καθολική Εκκλησία ήταν για όλους, όχι μόνο για τους ιδεολόγους, τους ενθουσιώδες ή για τους μυημένους  που  μπορεί να είχαν προσελκυστεί από αυτήν.
Και πάλι, κατέστη σαφές ότι η Εκκλησία ήταν «καθολική», διότι – για να υιοθετήσουμε μια σύγχρονη έκφραση - αυτή κατείχε την πληρότητα των μέσων της σωτηρίας. Επίσης, έμελλε να είναι "καθολική" στο χρόνο, καθώς και στο χώρο, και ήταν αυτή στην οποία εφαρμόστηκε η υπόσχεση του Χριστού στον Πέτρο και στους άλλους αποστόλους ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής>.(Ματθ 16: 18).

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας σήμερα με ακριβή τρόπο συνόψισε όλους τους λόγους για τους οποίους το όνομα της Εκκλησίας του Χριστού είναι  Καθολική Εκκλησία: Η Εκκλησία είναι καθολική, δηλαδή παγκόσμια, επειδή σ΄ αυτήν είναι παρών ο Χριστός: Εκεί όπου είναι παρών ο Χριστός εκεί είναι η Καθολική Εκκλησία (Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας). Η Εκκλησία αναγγέλλει την ολότητα και την ακεραιότητα της πίστης, φέρει και διαχειρίζεται την πληρότητα των μέσων της σωτηρίας, είναι σταλμένη σε αποστολή προς όλους τους λαούς κάθε εποχής και σε οποιονδήποτε πολιτισμό κι αν ανήκουν.

Κάθε τοπική εκκλησία είναι καθολική εάν είναι αποτελούμενη από την κοινότητα των χριστιανών που βρίσκονται σε κοινωνία, στην πίστη και στα ιερά μυστήρια με τον Επίσκοπό τους, χειροτονημένο μέσα στην αποστολική διαδοχή, και με την Εκκλησία της Ρώμης, η οποία προΐσταται στην αγάπη (Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας) (κατήχηση της καθολικής εκκλησίας – σύνοψη σελ 69)

Έτσι, το όνομα της έγινε ταυτόσημο με την εκκλησία του Χριστού. Κατά τη στιγμή της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας κατά το έτος 325 μ.Χ., οι επίσκοποι της εν λόγω συνόδου νομοθέτησαν πολύ φυσικά στο όνομα του καθολικού σώματος που ονομάζεται στη σύνοδο των επίσημων εγγράφων της Νικαίας , Καθολική Εκκλησία.  Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, ήταν το ίδιο συμβούλιο που διατύπωσε το βασικό Πιστεύω στο οποίο ο όρος «καθολική» διατηρήθηκε ως ένα από τα τέσσερα σημεία της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Στο πιστεύω μας δηλώνουμε  ότι πιστεύουμε …εις μιαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν.  

Και είναι το ίδιο όνομα το οποίο βρίσκεται σε όλα τα 16 έγγραφα της εικοστής πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Εκκλησίας, της ΙΙ Βατικανικής Συνόδου.

Ήταν ακόμα τέταρτος αιώνας όταν ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων εύστοχα έγραψε, «Ερευνήστε όχι μόνον το που είναι ο οίκος του Κυρίου, διότι βέβηλες αιρέσεις κάνουν  προσπάθεια να καλέσουν τους δικούς τους οίκους  ως οίκους του Κυρίου. Ούτε να ρωτήσετε μόνο το που είναι η εκκλησία, αλλά το που η Καθολική Εκκλησία είναι. Διότι αυτό είναι το πραγματικό όνομα αυτού του Αγίου Σώματος, η μητέρα όλων, η οποία είναι σύζυγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού »(Κατηχήσεις, xviii, 26).
Η ίδια έρευνα πρέπει να γίνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σήμερα, διότι το όνομα της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού σε καμία περίπτωση δεν έχει αλλάξει. Ήταν αναπόφευκτο ότι η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας θα υιοθετήσει το ίδιο όνομα σήμερα με αυτό που η  Εκκλησία είχε καθ 'όλη την πολύ μεγάλη ιστορία της.

Βλέπουμε ότι η Καθολική Εκκλησία υπήρξε και υπάρχει αδιαλείπτως ως έννοια και ως οντότητα επί δύο χιλιάδες χρόνια , δηλαδή από την αρχή της δομής της Χριστιανοσύνης , διδάσκοντας την ίδια σταθερή πίστη και εφαρμόζουσα πάντα κατά γράμμα τα παραγγέλματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού .