«Κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο, κάτι συμβαίνει μα τον Άγιο»

του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη
Καθημερινά διαπιστώνω την αξία της λαϊκής προγονικής σοφίας στις παροιμίες που μας πλουτίζουν με τα συμπεράσματα αιώνων για να φυλαγόμεθα από αλλοπαρμένα πρόσωπα τα οποία αντί να λογίζονται σοβαρά απαντούν «Κύματι θαλάσσης» κατά το «άνεμος τ' ανέμου του καπνού» ! Η μακρά διδακτική και συγγραφική μου πείρα με διδάξαν ότι μόνο «κακοί χρεωφειλέτες πετούν άχυρα» κατά προσώπων και θεσμών γιατί όταν: «ένας παλαβός πετάξει μιa πέτρα μέσα στο γιαλό χίλιοι γνωστικοί δεν αρκούν να την βρούν και να τη βγάλουν». Έτσι, η ξέφρενη προκλητικότητα αντιμετωπίζεται μόνον σκωπτικά και «εν παραβολαίς» με διηγήσεις γεγονότων που έζησα ως έφηβος στον Πειραιά και ίσως να τις θυμούνται και δυο τρείς φίλοι μου Πειραιώτες σημερινοί αρχιερείς.

1) Η γιαγιά μου ζούσε στην Καστέλα και πήγαινα τακτικά να τη βλέπω. Εξ άλλου αυτή με δίδαξε να αγαπώ και να σέβομαι την Εκκλησία. Πολλές φορές την συνόδευα στα μαγαζιά του κέντρου του Πειραιά. Η νησιώτικη ευλάβειά της με οδηγούσε να προσκυνήσω και στον πρόχειρο ναό που στήθηκε μέσα στην Αγία Τριάδα μετά τον καταστροφικό βομβαρδισμό του 1944. Έτσι, δυό-τρείς φορές παρακολούθησα ένα κωμικοτραγικό θέαμα. Στα σκαλιά της Αγίας Τριάδος ήταν ανεβασμένος ένας περίεργος τύπος. Φορούσε μαύρη ρεντιγκότα και φουλάρι και με ύφος θερμού ρήτορα ανέπτυσσε οργισμένος το πρόγραμμα των «Κυανοφρόνων» και κατακεραύνωνε τα κακώς κείμενα της δημόσιας ζωής.

Ερώτησα ποιός είναι και έμαθα! Ήταν ο σαλεμένος Αρμόνδος Δελαπατρίδης που περιφερόταν και στην πλατεία Συντάγματος των Αθηνών και καταφερόταν επί δικαίων και αδίκων που δεν τον ψήφιζαν. Το ακροατήριό του το αποτελούσαν περαστικοί ανακατεμένοι με την χάσκουσα αληταρία της παρακείμενης κρεαταγοράς του Πειραιά. Ο δυστυχής, νόμιζε πως οι συγκεντρωθέντες ήλθαν για να τον ακούσουν και παραληρούσε. Ύψωνε τη φωνή του στο κατακόρυφο και προκαλούσε την καζούρα του ακροατηρίου του που άρχιζε με μουγκρητά και κατέληγε στα σφυρίγματα. Τότε γούρλωνε τα μάτια του, έτριζε τα δόντια του και με ύφος έξαλλου «ιεροκήρυκα» πρότεινε τον δείκτη του χεριού του και «αναθεμάτιζε» παρόντες και απόντες. Τότε η «μαρίδα» τον γιουχάιζε και εκείνος υποσχόταν την πίσσα όλων των καζανιών της Κολάσεως! Και όσο ανερχόταν την κλίμακα των απειλών, τόσο αντιδρούσαν και τον αποτρέλαιναν σφοδρότερα οι παρόντες μέχρι που έφθανε η αστυνομία για να σταματήσει ο «ιεροκήρυκας» και να διαλυθεί η «ομήγυρης» !

Δίδαγμα: Αλλοίμονο σε εκείνον που έχασε το μέτρο κρίσεως και τη σεμνή και ισορροπημένη παρουσία. Οι απειλές των «αφορισμών» δεν συγκινούν πλέον κανένα ούτε και προστατεύουν! Έχουν αντίθετα αποτελέσματα στο λαό που διαπιστώνει την παρακμή της αυτοκεφαλίας. Απλά η κοινή γνώμη αξιολογεί τον κάθε πυρομανή αναλόγως και άλλοι μεν αηδιάζουν από την αμετροέπεια, άλλοι λοιδορούν την Ι. Σύνοδο που ανέχεται τους διάφορους «λοξίες» και οι πολλοί τους χαρακτηρίζουν αξιοδάκρυτους «τύπους» έχοντες χρεία περιθάλψεως.

2) Όταν πήγαινα στη γιαγιά μου συνήθιζα να διαβάζω στη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Πειραιά, που τότε στεγαζόταν στο Δημοτικό Θέατρο. Διερχόμενος την πλατεία του αντίκριζα συνήθως έναν άκακο σαλεμένο που λεγόταν Διπλαράκος και όλοι τον αποκαλούσαν «στρατηγό»!

Αυτός πήγαινε και ερχότανε εκεί με μια δήθεν «στραταρχική ράβδο» περιτυλιγμένη με αλυσίδα και διέταζε έντονα το φανταστικό του στράτευμα με παραγγέλματα! Η μανία του αποτυπωνόταν στο στήθος του. Ήταν καταστόλιστο από ψευτοπαράσημα αποδεικτικό της ψυχικής του καταστάσεως. Είχε καρφιτσώσει στο γιλέκο του αγκράφες από ζώνες, φανταχτερά κουμπιά και μερικά παλιά μετάλλια από τα παλιατζίδικα της πλατεία Ιπποδαμείας που του κρεμούσαν για να διασκεδάσουν φιλοπαίγμονες Πειραιώτες. Η λόξα του ήταν ανεξέλεγκτη γιατί φανταζόταν ότι είναι «στρατηγός» και ζούσε στον κόσμο του, αλλά δεν ενοχλούσε κανένα. Παρέμεινε όμως στη μνήμη μας ως ένας που έχασε το μέτρο των λογισμών του και που ήταν άξιος της συμπαθείας μας γι'αυτό : Αιωνία η μνήμη του.

Δίδαγμα: Η φαντασία ότι κάποιος έγινε «στρατηγός» δεν του εξασφαλίζει κύρος και εκτίμηση όταν δεν μπορεί να κυβερνήσει τον εαυτό του και τα νεύρα του. Πορεύεται στη ζωή του μέχρι τέλος ως κακομαθημένος πλούσιος νεανίας με τραγική μεγαλομανία και αμετροέπεια μόλις νιώσει «στρατηγός» και λοιδορεί προσβλητικά τους πάντες με αγένεια, απρέπεια, νοσηρή υψηγορία εκφραζόμενη με εξεζητημένο λεξιλόγιο, ενώ είναι γνωστή η τεθλασμένη γραμμή πλεύσεως. Οι συνειρμοί είναι των αναγνωστών μου.

3) Ένας παλαιός εξαίρετος και πραγματικά άγιος κληρικός, που υπηρέτησε ως θεολόγος στο Πειραιά, χωρίς ποτέ να γίνει θηρευτής της αρχιερωσύνης, δέχθηκε ενώ δίδασκε, ένα τηλεφώνημα της Συνόδου πώς εκλέχθηκε μητροπολίτης Κερκύρας! Αυτός ήταν ο Μεθόδιος Κοντοστάντος. Στα γηρατειά του ήταν υποχρεωμένος από την εθιμοτυπία στις επίσημες τελετές να φέρει τα παράσημά του. Κάποτε για να τον πειράξει ο Κίτρους Βαρνάβας άρχισε να τον ερωτά περί της ιστορίας κάθε διακρίσεως. Ο ανύποπτος γέροντας του εξιστορούσε τα καθέκαστα. Αυτό, ο Κίτρους Βαρνάβας, του το ζήτησε τουλάχιστον οκτώ φορές για να του πει στο τέλος, με σοβαροφάνεια, ότι κάποιο παράσημο του λείπει! Ο γέροντας στεναχωρήθηκε και τον ρώτησε ποιό είναι; Εκείνος χαμογελώντας του είπε περιπαικτικά: Σεβασμιώτατε «Δεν βλέπων να έχετε του Φίξ». Ο Γέροντας δεν κατάλαβε το πείραγμα. Πολύ απλά ο Βαρνάβας εννοούσε, ελαφρώς ειρωνικά, το καπάκι της φιάλης του ζύθου Φιξ που συνήθως φορούσαν σαν παράσημο στο πέτο τους τα παιδιά!

Γι' αυτό δεν υπάρχει δίδαγμα! Υπάρχει ερώτημα: Οι παρασημοφορηθέντες μετά τα Αναθέματα κληρικοί ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι δεν αναλογίστηκαν την ευθύνη αυτής της ύβρεως κατά του μέγιστου μέρους της θεολογικής οικογένειάς που διαφωνεί με τις εξαλλοσύνες των «ακριβολατρών»; Και ποια είναι η πραγματική αξία του παρασήμου που έλαβαν;

Αυτά δείχνουν τη βαθειά παρακμή της ελλαδικής αυτοκεφαλίας. Η εικόνα της είναι πως κατάντησε ένα ασύντακτο «σκορποχώρι» από την κατάχρηση της «ελευθερίας της γνώμης» από μερικούς αρχιερείς και από την ασκούμενη τρομοκρατία του αχαλίνωτου Νεοζηλωτισμού. Αυτά διχάζουν την εκκλησιαστική ζωή του Γένους, που βρίσκεται μάλιστα αντιμέτωπο με την σοβαρότερη κρίση μετά το 1922! Μήπως το Πατριαρχείο θα πρέπει να ξανασκεφθεί αρχικά την βεβιασμένη «Πράξη του 1928» και αργότερα την δωρεά του 1850; Αμήν, Γένοιτο !
_____________

Υ.Γ. Με την ευκαιρία τα περί του καρδιναλικού αξιώματος τα αντιπαρέρχομαι γιατί άκουσα κάτι για «καταθύμιο» ενός φιλόδοξου νεαρού! Τα δε περί «διγαμίας» είναι αστεία και επιστρέφονται αφού και οι μετατεθέντες σε δεύτερη Μητρόπολη αρχιερείς είναι δίγαμοι, κατά τον μακαρίτη το φίλο μου π.Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, και μάλιστα τιμώνται επ' εκκλησίες της κανονικής μνημονεύσεως, είτε είναι ζώντες, είτε κεκοιμημένοι!

Η πρόκληση είναι να καθυβρίζονται ως «αναθεματισμένοι» οι συνειδητοί θεολόγοι χωρίς την προστασία της Διοικούσης Εκκλησίας μας και οι «λοξίες» να αφρίζουν;

Αυτά γράφονται γιατί από τα συμβάντα συμπεραίνουμε πως «Κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο, κάτι συμβαίνει μα τον Άγιο».-
Amen