Απάντηση του π. Λέοντος Κισκίνη στην ανάρτηση για τον καρκίνο και την προσευχή.
Χρειάζεται ισορροπία σε ό,τι κάνουμε. Η προσευχη ειναι διαλογος με τον Θεο, ειναι δοξολογία, ευχαριστια, αλλά και αιτηση, παρακληση. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να πει σε εναν καρκινοπαθή ή σε οποιονδηποτε αλλο αρρωστο: "Μην προσευχεσαι, μην ελπιζεις/μην πιστευεις πως ο Θεος μπορει να σε θεραπευσει". Η Εκκλησια κραυγαζει καθε μερα στον Κυριο της, ωστε εκεινοι που βρισκονται στο σκοταδι να μπορεσουν επιτελους να βρουν το φως τους και να θεραπευτουν.
Αν λοιπον εχουμε πιστη, ας αρχισουμε να κραυγαζουμε με τη δυναμη της προσευχης, ας ουρλιαξουμε τη μοναξια μας, το εσωτερικο μας σκοταδι, τον πονο μας, σωματικο και ψυχικο. Εκεινη τη στιγμη πολλοι, γυρω μας, μας λενε να σιωπησουμε. "Ο Θεος δεν υπαρχει", "Δεν ασχολειται μαζι σου", "Βγαλτα περα μονο σου".
Ο κοσμος μας θελει να υποβαθμισει τη συναντηση με τον Ιησου σε προσωπικη ευλαβεια, σε πνευματικη υπερευαισθησια, σε ευσεβη ψευδαισθηση. Αν ομως εχουμε πιστη, αν ακομα κραυγαζουμε απο τα βαθη της απογνωσης μας, ο Κυριος σταματα και μας πλησιαζει, οπως στο ευαγγελικο αναγνωσμα της περασμενης Δευτερας (Λκ 18, 35-43).
Συμμεριζομαι οσα λες για τον Σταυρό, για την παρουσία του Χριστού στον άνθρωπο, για το εργο της Εκκλησιας. Θελησα να τονισω την αναγκαιοτητα της προσευχης.
Ποσες φορες ακουσα απο ευσεβεις χριστιανους: "Μα πως... εγω παω στη Λειτουργια, προσευχομαι, συμπεριφερομαι σωστα, και μου συνεβη αυτη η συμφορα, αυτη η δυστυχια...". Δεν ειμαστε εμεις ομως που θα υποδειξουμε στον Θεο τι πρεπει να κανει ή αν κανει καλά το "επάγγελμα" του... Τον Υιό του τον αφησε και πέθανε πάνω στον σταυρο, παροτι εκεινος προσευχηθηκε να απελθει το ποτηριο του θανατου... Ναι, εχω πιστη, επιθυμω ο Θεος να με εισακουσει, αλλα βρισκω τη χριστιανικη δυναμη και γαληνη να πω: "Κυριε, ας γινει το δικο σου θελημα, οχι το δικο μου". Διαφορετικα διαπραγματευομαστε με τον Θεο... τον βλεπουμε σαν εναν υπουργο που θελουμε να τον λαδωσουμε, σαν εναν ασφαλιστη με τον οποιο ερχομαστε σε συμφωνια... Mercanteggiare, οπως λενε οι ιταλοι... Εγω ξερω ποια ειναι η ευτυχια μου, Αυτος ας παει με τα νερα μου, ας προσαμοστει...
Επειτα χρειαζεται διαπαιδαγωγηση στο μυστηριο του ανθρωπινου πονου, που καταλαβαινω πως δεν μπορουν να εχουν ολοι οι χριστιανοι...κυριως οι συγγενεις, που τα ριχνουν ολα στον "κακο" Θεο..
Υπαρχει, αδελφε μου, ενα σχεδιο του Θεου για τη ζωη του καθενος μας... Υπαρχει στο dna μας μολις ηρθαμε στον κοσμο. Ερχομαστε απο τον Πατερα, οδευουμε σε αυτη τη γη, αφηνουμε αυτον τον κοσμο, και επιστρεφουμε στον Πατερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου