Η προσευχή θεραπεύει τον καρκίνο, υποστηρίζει επικεφαλής της Καθολικής εκκλησίας

Η προσευχή δύναται να νικήσει τον καρκίνο, όμως η ελπίδα για μία θαυματουργή ίασή του είναι «μακρινό όνειρο», τόνισε ο επικεφαλής των 5 εκατ. Καθολικών της Αυστραλίας.

«Ναι προφανώς ο καρκίνος μπορεί να θεραπευθεί μέσω της προσευχής. Και στα επίσημα αρχεία υπάρχει ικανός αριθμός από παραδείγματα», τόνισε ο καρδινάλιος Τζορτζ Πελ, στο δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο ABC.

Ωστόσο, ο αρχιεπίσκοπος του Σίδνεϊ διευκρίνισε πως οι ασθενείς στο τελικό στάδιο θα πρέπει να κατανοήσουν πως οι θαυματουργές θεραπείες είναι σπάνια φαινόμενα.

Στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου το Βατικανό αναγνώρισε το δεύτερο από δύο θαύματα που αποδίδονται στη Μέρι Μακ Κίλοπ, που έχει πεθάνει εδώ και 100 χρόνια, καθώς φέρεται ότι οι προσευχές μίας γυναίκας σε τελικό στάδιο τη θεράπευσαν από ανεγχείρητο καρκίνο. Η Μακ Κίλοπ αναμένεται να γίνει η πρώτη αυστραλή αγία.

Ο μεγαλύτερος αριθμός των πιστών όσον αφορά στον Θεό και τα πνευματιστικά φαινόμενα είναι γυναίκες, ενώ στην ύπαρξη των εξωγήινων πιστεύουν περισσότερο οι άνδρες.

Την ίδια στιγμή, ο ένας στους τέσσερις Αυστραλούς δηλώνει άθεος ή αγνωστικιστής.

Οι γυναίκες εμφανίζονται πιο πιστές από τους άνδρες. Το 69% των γυναικών, που έλαβαν μέρος στη δημοσκόπηση της εφημερίδας «The Age», δήλωσε ότι πιστεύει στον Θεό (ανεξάρτητα από το όνομα αυτού), ενώ το ανάλογο ποσοστό των πιστών ανδρών ήταν περίπου 54%.

O Χριστιανισμός παραμένει ακόμα η κυρίαρχη θρησκεία, αφού το 64% των πιστών δήλωσε ότι τον εκφράζει η συγκεκριμένη θρησκεία, ενώ ο Βουδισμός έρχεται "καταϊδρωμένος" δεύτερος, με ποσοστό πιστών γύρω στο 2% και τον ακολουθούν οι θρησκείες του Ινδουισμού και του Μουσουλμανισμού, που συγκεντρώνουν το 1% των πιστών η κάθε μία.

Όσον αφορά στα θαύματα, τα αγγελουδάκια, τους υπερκόσμιους παραδείσους και όλα τα άλλα… συναφή, το 63% των πιστών πιστεύει ότι γίνονται θαύματα, το 53% στη ζωή μετά τον θάνατο και το 51% στην ύπαρξη των αγγέλων. Την κόλαση, όμως, οι περισσότεροι πιστοί, μάλλον, δεν την λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους. Μόνο ένα 38% πιστεύει στην ύπαρξή της.

Παρά το γεγονός, όμως, ότι οι πιστοί είναι πολλοί στην Αυστραλία, λίγοι είναι εκείνοι που ασπάζονται την άποψη ότι ο Μεγαλοδύναμος δημιούργησε τον κόσμο. Μόνο ένα 25% πιστεύει στη θεία κοσμογονία, ενώ το 42% ασπάζεται τη δαρβινική εξελικτική θεωρία και ένα 32% πιστεύει ότι ο Δαρβίνος τα λέει πολύ καλά αλλά κάπου στην όλη υπόθεση... έβαλε το χεράκι της και κάποια ανώτερη δύναμη.

Μπορεί θρησκείες, αστρολογία, εξωγήινοι, υπερφυσικά φαινόμενα και ανώτερες δυνάμεις να μπερδεύονται γενικώς στον πνευματικό κόσμο των Αυστραλών και να ακούγεται λίγο "σχιζοφρενικό" το όλο μωσαϊκό, σύμφωνα όμως με τον δρα Φίλιπ Χιούζ, από το Χριστιανικό Ερευνητικό Ινστιτούτο, η κατάσταση είναι απόλυτα φυσιολογική. "Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές δοξασίες, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του", δήλωσε συγκεκριμένα ο δρ Χιούζ.

Πηγή:  ΑΠΕ - ΜΠΕ

ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ο χριστιανισμός αποτελεί τη μόνη αληθινή θρησκεία. Σύμβολό της είναι ο Σταυρός. Ο σταυρός δεν συμβολίζει παρά τα βάσανα και το θάνατο. Ο Ιησούς είπε για όποιον θέλει να Τον ακολουθήσει να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει το σταυρό του. Οι μάρτυρες που επικαλούμαστε ως αγίους βρήκαν φρικτό θάνατο και δεν βρέθηκε κανείς να τους γλυτώσει. Ο άγιος Νεκτάριος πέθανε από καρκίνο. Ο Σταυρός όμως χάρη στο Σωτήρα και Κύριο Ιησού Χριστό, έγινε σύμβολο της νίκης επί του θανάτου, σύμβολο της Ανάστασης!

Αυτό που αναμένουμε και ελπίζουμε ως "στεφάνι" για τα βάσανα της ζωής μας είναι η αιώνια ζωή. Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας, η προσδοκία για την ανάσταση των νεκρών και την ζωή του μέλλοντος αιώνος.

Θεωρώ εξευτελιστικό και ταπεινωτικό να βλέπω καρκινοπαθείς του τελικού σταδίου, με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει να ανεβαίνουν τα αμέτρητα σκαλοπάτια στον Όσιο Πατάπιο στο Λουτράκι ελπίζοντας σε μια ίαση.

Όπως όλη αυτή η βιομηχανία με τους θαυματουργούς αγίους και τα προσκυνήματά τους, με τους τάφους τους να αναβλύζουν μύρο....Ο Ιησούς είχε εντελώς διαφορετική άποψη για τους τάφους.
Αντί λοιπόν οι διάφοροι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι να διαφημίζουν τα ανά την οικουμένη θαυματουργά προσκυνήματα που είναι από την φύση τους κέντρα αισχοκέρδειας επειδή πλουτίζουν ασύστολα από την καρκινοπαθή μάνα που ελπίζει να θεραπευθεί για να μείνει μαζί με τα παιδιά της, από την σύζυγο που δεν θέλει να χάσει τον άνδρα της από την σκλήρυνση κατά πλάκας, ας κάνουν αυτό που είναι πραγματικά ευαγγελικό: να είναι οι πρωταγωνιστές στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

Πράγματι, η Καθολική Εκκλησία είναι πρωταγωνίστρια στην φιλανθρωπία, στην ανέγερση δεκάδων χιλιάδων νοσοκομείων και ιατρείων πόνου ανά την υφήλιο. Ένα έργο μοναδικό και αξιοθαύμαστο! Και αυτή είναι η αποστολή της Εκκλησίας, να συμπάσχει με τον πόνο του κάθε άρρωστου ανθρώπου. Όπως ο Χριστός που έκλαψε για τον θάνατο του φίλου του Λάζαρου. Όπως οι χιλιάδες άγιοι που εγκατέλειψαν τα πάντα και αφιερώθηκαν στην ανακούφιση των πονεμένων μέσα από τα ιδρύματα των ταγμάτων, επειδή με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να υπηρετήσουν τον Κύριο και επειδή η καρδιά τους γεμάτη πίστη, συνέπασχε με τους αρρώστους. "Ήμουν άρρωστος και με επισκεφτήκατε". Ο Ιησούς ταυτίζει τον εαυτό του με τον κάθε άρρωστο, ο Ιησούς ταυτίζει τον εαυτό του με τον καρκινοπαθή!

Σε αντίθετη περίπτωση οι ναοί της θα αδειάζουν όλο και περισσότερο από τους απογοητευμένους πενθούντες που θα έχουν θυμώσει με τον "κακό" Θεό που γύρισε την πλάτη στις προσευχές τους και άφησε το αγαπημένο τους άνθρωπο να υποφέρει την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι τυχεροί και όχι απαραίτητα ευσεβέστεροι και πιστότεροι, με μια προσευχούλα κέρδισαν την υγεία τους και την παραμονή τους σε αυτή την "κοιλάδα των δακρύων".

Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος, ΑΜΗΝ!

Περί μάρκετινγκ και Καθολικής Εκκλησίας, Μέρος Β΄

Αναφερθήκαμε πρόσφατα στα περί μάρκετινγκ με τον οποίο πολλοί καθολικοί προσπαθούν να προβάλλουν την εκκλησία τους.
Πρόσφατα προβλήθηκε και ένα σχετικό σποτάκι στις ΗΠΑ για την Καθολική Εκκλησία που θυμίζει διαφήμιση πολυεθνικής ασφαλιστικής εταιρείας. Τα σχόλια δικά σας.

Υπόλογη η Καθολική εκκλησία για τα αδικήματα των ιερέων της

Ντροπιαστικό εξώφυλλο για τα αίσχη του ψευδο-απόστολου της Λατινικής Αμερικής Maciel Delgado

Το δρόμο στα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης καθολικών ιερέων για διεκδίκηση αποζημίωσης από την Καθολική Εκκλησία ανοίγει η νομολογία στη Βρετανία.

Σε σημαντική πρόσφατη απόφαση του High Court κρίθηκε για πρώτη φορά ότι η Εκκλησία φέρει ευθύνη για τις πράξεις των ιερέων, εφόσον θεωρείται εργοδότης τους.Το δικαστήριο δικαίωσε την νεαρή γυναίκα JGE –για λόγους διακριτικότητας το όνομά της δεν δόθηκε στη δημοσιότητα- η οποία είχε καταγγείλει καθολικό ιερέα για σεξουαλική κακοποίηση σε κατηχητικό του Hampshire. Απορρίφθηκε ο ισχυρισμός της Εκκλησίας ότι η σχέση που τη συνδέει με τους ιερείς δεν είναι εργοδότη-εργαζομένου. 

Αν γινόταν δεκτός αυτός ο ισχυρισμός θα έπρεπε να απορριφθεί το αίτημα αποζημίωσης του θύματος κατά της Εκκλησίας, και θα δημιουργούνταν νομολογιακό προηγούμενο για την απόρριψη όλων των μεταγενέστερων αγωγών, των θυμάτων παρόμοιας κακοποίησης.«Παρότι δεν υπήρχε επίσημη σύμβαση μεταξύ της Εκκλησίας και του ιερέα, υπάρχουν σημαντικά στοιχεία τα οποία δεν μπορούν να αγνοηθούν. Η Εκκλησία είχε παράσχει στον Πατέρα Baldwin την ενδυμασία και ό,τι άλλο χρειαζόταν για να ασκήσει τα καθήκοντά του. Είχε πλήρη εξουσία εντός της χριστιανικής κοινότητας και αναγνωριζόταν ως αντιπρόσωπος της Εκκλησίας. Είχε εκπαιδευθεί και είχε λάβει εντολή ώστε να επιτελεί συγκεκριμένα καθήκοντα. Διορίστηκε από την Εκκλησία διευθυντής του κατηχητικού και διαχειριστής των πόρων του ιδρύματος, ασχέτως αν καταχράστηκε τη θέση αυτή», ανέφερε το αιτιολογικό.

Η απόφαση θεωρείται ορόσημο, καθώς εξομοιώνει τη σχέση Εκκλησίας-ιερέων με σύμβαση εργασίας, νομιμοποιώντας έτσι εκατοντάδες θύματα να διεκδικήσουν αποζημίωση. H δικηγόρος της ενάγουσας, JGE, δήλωσε σχετικά: «Το ότι κερδίσαμε σημαίνει ότι μπορούν και πολλοί άλλοι νέοι να φέρουν τα σκάνδαλα στην επιφάνεια και να ζητήσουν χρηματική ικανοποίηση. Παρότι η σχέση μεταξύ Εκκλησίας και ιερέων δεν είναι αυστηρώς εργασιακή, το δικαστήριο ορθά έκρινε ότι ο ιερέας ενεργεί εκ μέρους του επισκόπου –ο οποίος είναι εργαζόμενος της Εκκλησίας- και άρα οι ενέργειές του ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από αυτόν». Η Εκκλησία μέσω του πληρεξουσίου δικηγόρου της γνωστοποίησε την πρόθεση άσκησης έφεσης: «Δεν προσπαθούμε να συγκαλύψουμε οποιοδήποτε θέμα παιδοφιλίας κάποιων καθολικών ιερέων. Η Εκκλησία λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη τέτοιες καταγγελίες και τις ερευνά. Η συγκεκριμένη υπόθεση βασίζεται σε ένα νομικό κενό, ποιά δηλαδή η σχέση των απλών ιερέων με την Εκκλησία, και εμείς επιμένουμε στον αρχικό ισχυρισμό μας περί μη ευθύνης και σκοπεύουμε να εφεσιβάλλουμε την απόφαση».

Πηγή: lawnet.gr

Η Θεία Λειτουργία στα ελληνικά

 του κ. Τασσιά Γεωργίου

Αγαπητοί αδελφοί  με πνεύμα αδελφικής αγάπης , ταπεινοφροσύνης και  πίστης λαμβάνω το θάρρος να εκφράσω τις σκέψεις μου. 

Πιστεύω ότι μια από τις κυριότερες αιτίες για το ότι δεν προσέρχονται οι πιστοί στο Ναό για να παρακολουθήσουν  τη θεία Λειτουργία, για το ότι άλλοι προσερχόμενοι δεν λατρεύουν πραγματικά τον Θεό, αλλά στέκονται τυπικά ή περιφέρονται και περιεργάζονται ανευλαβώς, ή φεύγουν από τον Ναό ακαίρως και ατάκτως, είναι η άγνοια της θείας λειτουργίας. Αυτή η άγνοια οφείλεται στο ότι  οι Χριστιανοί ακούν μόνο τις εκφωνείς ευχές και αγνοούν τις μυστικά λεγόμενες από τον ιερέα, οι οποίες πολλές φορές έχουν κατάληξη τις εκφωνείς. Άρα δεν έχουν την δυνατότητα να εννοήσουν την σειρά της τελέσεως του μυστηρίου. Πολλοί βέβαια από τους πιστούς δεν κατανοούν ούτε των εκφώνων  προσευχών την έννοια και έτσι δεν μπορούν να μετέχουν στην τελούμενη λατρεία. Δεν είναι παράδοξο το ότι μηχανικά και χωρίς ενδιαφέρον παρακολουθούν την θεία λατρεία χωρίς να αποκομίζουν από αυτή ωφέλεια. 

 Οι απλοί (αγράμματοι)  άνθρωποι, οι καθημερινοί  άνθρωποι του μόχθου είναι αυτοί που στηρίζουν την εκκλησία, αλήθεια, αλλά κάντε ένα πείραμα, πάρτε τους ανθρώπους αυτούς αλλά και νέους ανθρώπους και βάλτε τους να κάνουν μια απλή μετάφραση ή απόδοση κειμένων της λειτουργίας , των ψαλμών ή  του Ευαγγελίου, μετά πείτε τους να σας πουν τι κατανόησαν, κατόπιν δώστε τους να διαβάσουν τις αποδόσεις στην νέα  Ελληνική.  Τι θα παρατηρήσετε;  

Μας δίδεται κάποια στιγμή το παράδειγμα των λογοτεχνικών κειμένων όπου οι μαθητές δεν μπορούν να αναλύσουν τα κείμενα της κοινής ελληνικής . Αυτό το παράδειγμα δεν έχει να κάνει με το τι διαβάζει ο αναγνώστης αλλά με το πώς και τι κατανοεί από τις σκέψεις που θέλει να αποδώσει  ο συγγραφέας. Το σημαντικό λοιπόν  για έναν αναγνώστη ή έναν ακροατή είναι να καταλάβει πρώτα το τι διαβάζει ή το  τι ακούει  για να μπορεί με λίγη βοήθεια από τους ιερείς να εμβαθύνει και να συνειδητοποιήσει  το τι εννοείται σε κάθε κείμενο ή περικοπή. 

Το θέμα της εκκλησίας μας δεν είναι η εκμάθηση ή η διάδοση της Ελληνικής γλώσσης  αλλά η δημιουργία καλών Χριστιανών. Κάποιοι από εμάς θα πρέπει ασφαλώς  να γνωρίζουν τα αρχαία Ελληνικά για να μπορούμε να κάνουμε τις μεταφράσεις από τις πηγές.  Το να είναι κάποιος  Έλληνας είναι κάτι διαφορετικό από το να είναι Χριστιανός. Όπως καταλαβαίνω και στο θέμα της γλώσσας ίσως γίνει μια μικρή ρήξη.   Στη θεία λειτουργία πρέπει να είμαστε όλοι συμμέτοχοι, με όλη την ψυχή ,το πνεύμα και το νου μας. Θα πρέπει να είμαστε όλοι ένα σώμα. Θα πρέπει να ακολουθούμε την εξέλιξη  της τελετής με πλήρη κατανόηση των λεχθέντων και με συγκεντρωμένο μυαλό. Οι επικλήσεις, οι προσευχές, οι ανταποδόσεις των ευχών, θα πρέπει να γίνονται από κοινού από όλο το εκκλησίασμα, έστω και νοερώς,  χάριν ευφωνίας πια, καθώς την δουλειά του λαού σήμερα την κάνουν οι ψάλτες.  Εάν ο κάθε ένας από τους πιστούς λέει την δική του προσευχή ή κάνει τις δικές του σκέψεις κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας τότε αποκλίνουμε από την πραγματική τελετή και έχουμε κάτι άλλο το οποίο ίσως το αποκαλούμε ιδιωτική ή προσωπική προσευχή παρά δημόσια προσευχή και λατρεία.   Η θεία λατρεία αποτελεί την σπουδαιότερη προσευχή της εκκλησίας του Χριστού και την μοναδική λατρεία, δια της οποίας ο άνθρωπος λατρεύει τον Θεό κατά τον πλέον ευάρεστο προς Αυτόν  τρόπο. Άρα τα κείμενα που λέγονται κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας θα πρέπει να είναι στην κοινή Ελληνική η οποία είναι κατανοητή και καταληπτή από όλους τους πιστούς, για να μπορεί πραγματικά ο κάθε πιστός να είναι παρών και συμμέτοχος  της Λατρείας.  Ο πιστός στην ιδιωτική του προσευχή χρησιμοποιεί λίγα λόγια με απλή γλώσσα και μάλιστα γλώσσα που καταλαβαίνει και ομιλεί καθημερινά.

Όταν εγράφησαν τα κείμενα και οι προσευχές της θείας λειτουργίας εγράφησαν στην γλώσσα η οποία ήταν κοινή εκείνη την εποχή και όχι στην αρχαϊζουσα ή την Ομηρική. Και αυτό έγινε διότι έπρεπε όλοι να κατανοούν τα κείμενα, όλοι να ψάλουν από κοινού. Αυτό πρέπει να ισχύσει και σήμερα, καιρός οι πιστοί να κατανοούν την θεία Λειτουργία και τα κείμενα των πράξεων των Αποστόλων και του Αγίου Ευαγγελίου. Το να μάθουν οι Έλληνες καθαρεύουσα είναι δύσκολο πόσο μάλλον το να μάθουν τα κλασικά Ελληνικά. Μακάρι η καθαρεύουσα ή τα αρχαία να γίνουν η κοινή Ελληνική όπως παλαιά αλλά …  Γιατί αυτή η εμμονή στην αρχαία γλώσσα στα κείμενα της λειτουργίας και στο Ευαγγέλιο; Είναι γλώσσα Ελληνική ναι, καλύτερη ναι , με υψηλότερα νοήματα ναι σύντομη και μεστή ναι, όμως η εκκλησία άλλα οφείλει να καλύπτει. Η Εκκλησία του Θεού δεν είναι αποκλειστικά Ελληνική αλλά παγκόσμια, οικουμενική και δεν ενδιαφέρεται για το εάν θα πεθάνει μια γλώσσα αλλά για την σωτηρία της ψυχής των ανθρώπων, για την διάδοση της ειρήνης και της αγάπης. Όσον αφορά την γλώσσα την ενδιαφέρει τα νοήματα που εκφράζονται μέσω μιας γλώσσας να είναι κατανοητά από τους πιστούς. Ο απόστολος Παύλος μας ενημερώνει καθαρά για αυτό το θέμα των γλωσσών:<< …πρέπει να επιζητείτε να είστε πιο πλούσιοι σ’ εκείνα που οικοδομούν την εκκλησία. Για αυτό όποιος γλωσσολαλεί ας ζητά στην προσευχή του και το χάρισμα να εξηγεί στου άλλους αυτά που λαλεί.  Γιατί εάν προσεύχομαι σε ακατανόητη  γλώσσα, προσεύχεται το πνεύμα μου, ο νους μου όμως παραμένει αμέτοχος. Τι πρέπει όμως να κάνω; Θα προσευχηθώ με το πνεύμα μου , θα προσευχηθώ όμως και με το νου μου` θα ψάλω με το πνεύμα , θα ψάλω και με το νου. Γιατί, πραγματικά , αν ευλογείς τον Θεό στη γλώσσα του πνεύματος, πως θα μπορέσει αυτός που δεν καταλαβαίνει αυτή τη γλώσσα να πει το αμήν στην προσευχή της ευχαριστίας που είπες; Αφού δεν καταλαβαίνει τι λες. Εσύ μπορεί να λες μια ωραία προσευχή ευχαριστίας, αλλά όμως δεν κερδίζει τίποτα….. στην εκκλησία προτιμώ να λέω πέντε λόγια κατανοητά για να καθοδηγήσω και άλλους στην πίστη, παρά μύρια λόγια που κανείς δε θα καταλάβει.>>  (προς Κορινθίους α΄ 14,14-19)

Όσο για την πεποίθηση ότι εάν γίνει απόδοση των κειμένων στην νέα Ελληνική θα χαθούν πολλές έννοιες που εκφράζονται μέσω των πρωτοτύπων απλά θα ελπίζω οι σλαβόφωνοι, οι αγγλόφωνοι και οι λοιποί λαοί οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τα αρχαία Ελληνικά να μην έχουν χάσει πολλές από τις έννοιες  των κειμένων της θείας  λειτουργίας και της Καινής Διαθήκης λόγω της μετάφρασης των κειμένων . 

 Με αδελφική αγάπη, ο Κύριος να είναι μαζί σας!

Τα μοιρολόγια σε Ελλάδα και Ιταλία

Ο Νοέμβριος για την Καθολική Εκκλησία είναι αφιερωμένος στην προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων. Με την ευκαιρία αυτή παρουσιάζω δύο βίντεο με αληθινά μοιρολόγια.

Το πρώτο είναι από το 1963 και συνέβει στη Σαρδηνία της Ιταλίας σε κηδεία ενός εικοσάχρονου αστυνομικού. Αφηγείται ο Πίτερ Ουστίνοφ.
Το δεύτερο βίντεο είναι απο μια πρόσφατη κηδεία στη Μάνη.
Παραδόσεις που φανερώνουν τον πόνο και την οδύνη συγγενών και φίλων για το θάνατο του αγαπημένου τους προσώπου και που δυστυχώς εξαφανίστηκαν σήμερα, σε μια εποχή που φοβόμαστε να πατήσουμε σε κηδείες και αυτές σιγά σιγά μεταμορφώνονται σε ξενέρωτες "celebration of life".

Το μυστικό

ο Πάπας των 33 ημερών Ιωάννης Παύλος Α΄ (1978)

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Με τον τίτλο «Ποτέ δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια», φράση που είπε ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος Α’ Luciani, ο Πάπας των τριάντα τριών (33) ημερών, το περιοδικό “30 Days” (Ιούνιος Ιούλιος 2006) –το οποίο διευθύνεται από τον πρώην Πρωθυπουργό της Ιταλίας Giulio Andreotti– δημοσίευσε συνέντευξη που παραχώρησε στην Stefania Falasca ο Ισπανός Ιησουίτης Miguel Arranz. Ο Arranz συνόδευσε -προκειμένου να βοηθήση στην μετάφραση- τον Μητροπολίτη της Αγίας Πετρουπόλεως (Λένιγκραντ) Νικόδημο στην συνάντησή του με τον νεοεκλεγέντα Πάπα την 5η Σεπτεμβρίου του 1978 και, όπως είναι γνωστόν σε όσους παρακολουθούν τα εκκλησιαστικά πράγματα, ο Μητροπολίτης Νικόδημος, μετά την ιδιαίτερη αυτή συνομιλία, ξεψύχησε μπροστά στα πόδια του Πάπα.

Το γεγονός αυτό τάραξε τον νέο Πάπα και μάλιστα ύστερα από δυό ημέρες ο ίδιος ο Πάπας δημοσίως είπε: «Πριν 2 ημέρες πέθανε ο Μητροπολίτης Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος στα χέρια μου. Απαντούσα στην προσφώνησή του. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια για την Εκκλησία όσο τα λόγια που είπε εκείνος. Δεν μπορώ να τα ξαναπώ, παραμένει μυστικό».

Ποιά ήταν αυτά τα λόγια για την Εκκλησία που ενθουσίασαν τότε τον νέο Πάπα και παραμένουν ως μυστικό;

Στην συνέντευξή του ο Miguel Arranz, που ήταν παρών στην συνάντηση αυτή ως μεταφραστής, την οποία παραχώρησε στην Stefania Falasca, αναφέρθηκε στα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα μπροστά στον Πάπα, κατά την επίσημη υποδοχή των ορθοδόξων αντιπροσωπειών προκειμένου να τον συγχαρούν, μετά την εκλογή και την ενθρόνισή του και, όπως προαναφέραμε, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «30 Days».

Στα εισαγωγικά σχόλια της Stefania Falasca, που προηγούνται της συνεντεύξεως, γράφεται ότι ο Μητροπολίτης της Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος ήταν τότε ηλικίας 49 ετών και «ένας εκ των λαμπροτέρων προσωπικοτήτων της Ορθοδοξίας, αλλά προ πάντων ένας των σπουδαιοτέρων μορφών στην ιστορία του Οικουμενισμού. Είχε λεπτή οικουμενική συνείδηση, που τον οδήγησε να εντείνη την επικοινωνία του με την Καθολική Εκκλησία και να μπη κάμποσες φορές στο Βατικανό για να συναντήση τον Πάπα Ρώμης στην εποχή μετά την Σύνοδο (την Β Βατικάνειο) στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν συχνά διασταυρώθηκαν οι δρόμοι του Οικουμενισμού και της πολιτικής».

Ο Μητροπολίτης Νικόδημος ήταν Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, το οποίο Τμήμα ιδρύθηκε το 1946. Πρώτος Πρόεδρός του ήταν ο Μητροπολίτης Νικόλαος και διάδοχός του ο Νικόδημος.

Επίσης, στον πρόλογο της συνεντεύξεως αυτής γράφεται:

«Ο Miguel Arranz, παλαιός πρόμαχος του Οικουμενισμού και τώρα συνταξιούχος, θυμάται ακριβώς εκείνη την εποχή, την μετά την Σύνοδο, σαν μια αθετημένη υπόσχεση: "Χωρίς να το διακηρύσσουν ανοικτά, οι Επίσκοποι της Ανατολής στην πραγματικότητα αναγνώριζαν τότε την θέση του Πάπα ως διαδόχου του Πέτρου. Τα ταξίδια τους στην Ρώμη ήταν πραγματικές επισκέψεις στο κατώφλι (ad limina) του Πέτρου. Τα κράτη τους πίεζαν (παρότρυναν) και έρχονταν στον Πάπα με την πίστη των υιών, ως υιοί μιας αδελφής Εκκλησίας. Ίσως η σχέση (δεσμός, ομολογία) μεταξύ του διαδόχου του Πέτρου και των Χριστιανών εκείνων των χωρών θα μπορούσε να βρη τρόπο να επιβληθή. Ίσως ήταν όλο μια απάτη, αλλά η επιστροφή για την ένωση φαινόταν σε κάποιες στιγμές πάρα πολύ εύκολη».

Φαίνεται ότι τα λόγια που άκουσε ο Πάπας από τον Μητροπολίτη Νικόδημο σχετίζονταν με «την ένωση των Εκκλησιών» μέσα στα πλαίσια του οικουμενισμού.

Διαβάζοντας κανείς ολόκληρη την συνέντευξη μπορεί να προσέξη μερικά ενδιαφέροντα σημεία.

Το πρώτο είναι ότι ο Μητροπολίτης Νικόδημος είχε επισκεφθή την Ρώμη για την κηδεία του Πάπα Παύλου ΣΤ’ και τέλεσε μνημόσυνο στην βασιλική του Αγίου Πέτρου στο οποίο «συμμετείχαν πολλοί εκπρόσωποι της ιεραρχίας της καθολικής Εκκλησίας». Ο αρχηγός των Ιησουϊτών P.Arrupe πρότεινε να τον φιλοξενήση όλο τον μήνα Αύγουστο, στην Βίλα Cavaletti στο Φρασκάκι μέχρι την εκλογή του νέου Πάπα, και ο Νικόδημος αποδέχθηκε την πρόσκληση και παρέμεινε στην Ιταλία μέχρι την εκλογή του νέου Πάπα.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι, όπως γνωρίζουμε και από άλλα κείμενα, την 26η Αυγούστου του 1978 εξελέγη νέος Πάπας ο Luciani ως Ιωάννης-Παύλος Α’, παρά πάσα προσδοκία πολλών ανθρώπων. Βέβαια, για λίγο καιρό παρέμεινε στον θρόνο, γιατί λίγες ημέρες μετά την ενθρόνισή του, και μάλιστα, όταν κάποια ημέρα επρόκειτο να κάνη ριζικές αλλαγές στα ηγετικά στελέχη του Βατικανού, τα ξημερώματα βρέθηκε στο δωμάτιό του νεκρός. Γύρω από τον θάνατό του έχουν λεχθή πολλά, αλλά δεν είναι σκοπός μου να αναφερθώ στα θέματα αυτά, παρά μόνον να παρουσιάσω ο,τι λέγεται στην συνέντευξη αυτή.

Το γεγονός είναι ότι ο Luciani δεν ήταν το φαβορί για την εκλογή σε αυτό το ύπατο αξίωμα και γι’ αυτό η εκλογή του προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και έκπληξη. Μάλιστα, όπως διηγείται ο Arranz, όταν πήγαιναν μαζί με τον Νικόδημο, στην πλατεία του Αγίου Πέτρου για να ακούσουν την πρώτη ομιλία του νέου Πάπα, μετά την εκλογή του, περνούσε από εκεί ο Καρδινάλιος Willebrands, Πρόεδρος της Γραμματείας για την Χριστιανική ενότητα, ο οποίος «κατέβηκε από το αυτοκίνητό του και άρχισε να αναφωνή στον Μητροπολίτη Νικόδημο: " Ήταν το Άγιον Πνεύμα! Το Άγιον Πνεύμα!…"». Ο Μητροπολίτης Νικόδημος άκουγε με μεγάλη έκπληξη αυτά τα λόγια. Μάλιστα ο ίδιος ο Πάπας εκείνη την ημέρα στην πρώτη ομιλία του είπε: «Χθες το πρωΐ πήγα να ψηφίσω…. Ποτέ δεν φανταζόμουν …ποτέ».

Το τρίτο σημείο είναι ότι ο Μητροπολίτης Νικόδημος επεδίωξε να συναντήση τον Πάπα κατ’ ιδίαν και να έχη μια ιδιαίτερη συνομιλία μαζί του, παρά το ότι δεν προβλεπόταν από το πρόγραμμα και το αυστηρό πρωτόκολλο των ημερών εκείνων. Είχε προσδιορισθή ο Πάπας να συναντήση όλες τις ορθόδοξες αντιπροσωπείες που πήγαν στην ενθρόνισή του, κατά την 5η Σεπτεμβρίου, αλλά αυτή ήταν μια τυπική και γενική συνάντηση. «Προσωπικές συνομιλίες με τους εκπροσώπους δεν ήταν στο πρόγραμμα για εκείνη την επίσκεψη». Όμως, «ο Νικόδημος ήθελε να μιλήση στον Πάπα εμπιστευτικά. Εζήτησε μια ακρόαση έξω από το πρωτόκολλο, να επωφεληθή από την συνάντηση με τις αντιπροσωπείες. Επέμενε πολύ στον Casarola να του δοθή η ευκαιρία», λέγοντας μάλιστα ότι «υπήρχε επείγουσα ανάγκη». Και ύστερα από τις ανάλογες συνεννοήσεις πήρε την διαβεβαίωση «ότι θα επιτρεπόταν να μιλήση με τον Πάπα» λίγο πριν συναντηθούν μαζί του οι ορθόδοξες αντιπροσωπείες.

Αμέσως μετά από αυτήν την διαβεβαίωση ο Μητροπολίτης Νικόδημος «αποσύρθηκε νωρίς στο δωμάτιό του, γιατί ήξερε ότι η άλλη ημέρα επρόκειτο να είναι τεταμένη και σημαντική». Το πρωί ο Arranz, ο μεταφραστής του, λίγο πριν την συνάντηση με τον Πάπα, είδε τον Νικόδημο «πολύ στενοχωρημένο», ο οποίος του είπε «ότι δεν είχε κοιμηθή», λόγω ζέστης και κλεισούρας και μάλιστα προσέθεσε ότι «αισθάνθηκε σαν να πνιγόταν». Ο γραμματέας του Μητροπολίτου, Αρχιμανδρίτης Lev του μέτρησε την πίεση και ο Νικόδημος «ήπιε αμέσως νιτρογλυκερίνη, αφού είχε προβλήματα με την καρδιά του». Μάλιστα εκείνη την νύκτα το αυτοκίνητο που είχε δανεισθή «για να πάη στο Βατικανό είχε κλαπή. Εκείνο το γεγονός τον είχε ταράξει». Έγινε και άλλο γεγονός καθ’ οδόν προς το Βατικανό για να συναντήση τον Πάπα, πράγμα που τον στενοχώρησε, γιατί είχε «υπ' όψη του ότι είχε το προνόμιο να είναι ο πρώτος που θα έβλεπε τον Πάπα».

Στην αίθουσα της αναμονής, ενώ ο Arranz εξηγούσε στον Μητροπολίτη τις «ζωγραφιές που κρέμονταν εκεί», εκείνος δεν πρόσεχε, «αλλά ήταν φανερό ότι ο νους του ήταν απασχολημένος εκείνη την στιγμή με άλλες σκέψεις». Μάλιστα, κρατούσε το φιαλίδιο με την νιτρογλυκερίνη ανοικτό, το έδωσε στον μεταφραστή του λέγοντας: «Φύλαξέ το ανοιχτό, μπορεί να χρειασθή».

Το τέταρτο ενδιαφέρον σημείο είναι τα όσα έγιναν κατά την διάρκεια της συναντήσεως του Νικοδήμου με τον Πάπα. Ας παρακολουθήσουμε την αφήγηση του Arranz, που ως μεταφραστής ήταν εκεί καθ’ όλη την διάρκεια της συνομιλίας και αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων.

«Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο, ο Ιωάννης Παύλος Α χαμογέλασε αμέσως και πλησίασε τον Μητροπολίτη. Τον χαιρέτησε πολύ εγκάρδια. Ο Νικόδημος προσέφερε στον αρχηγό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τις θερμές ευχές του Πατριάρχη της Μόσχας Ποιμένος, της Συνόδου και όλης της Ρωσικής Εκκλησίας, και ευχήθηκε στον νέο Πάπα πολλά έτη παπωσύνης. Εξέφρασε την μεγάλη ελπίδα οι αδελφικές σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών, που ξεκίνησαν καλά κατά την διάρκεια του Πάπα Ιωάννη ΚΓ καί συνεχίσθηκαν με τον Παύλο Α , να προχωρήσουν σε βαθύτερη αλληλοκατανόηση από τις δύο πλευρές, στις κοινές προσπάθειες των δύο Εκκλησιών να ενθαρρύνουν την ειρήνη. Τον ευχαρίστησε ο Πάπας για τους χαιρετισμούς και τις ευχές, και παρακάλεσε τον Μητροπολίτη να διαβιβάση στον Πατριάρχη Ποιμένα την ελπίδα του για καρποφόρα συνεργασία για το καλό της Ρωσσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Του είπε (ο Πάπας) ότι πάντα παρακολουθούσε την οικουμενική του δράση με πολύ ενδιαφέρον και εξέφρασε επίσης την επιθυμία του να συνεχισθή το έργο. Μετά από αυτές τις ανταλλαγές χαιρετισμών, κάθησαν για μια εμπιστευτική συνομιλία».

Όταν η δημοσιογράφος ρώτησε τον Arranz τι ακριβώς είπε ο Νικόδημος στον Πάπα εκείνος απάντησε:

«Δεν επιτρέπεται να το πω• είναι μυστικό. Αλλά τα λόγια του ήταν έκφραση πλήρους εμπιστοσύνης. Σαν να πηγαίνη κάποιος στον πατέρα του». Όταν στην συνέχεια τον ερώτησε πως συμπεριφερόταν ο Νικόδημος στον Πάπα, εκείνος απάντησε: «Και θυμάμαι ακόμα ότι μιλούσε με χαμηλή φωνή στον Πάπα Luciani. Μάλιστα ήταν μερικές στιγμές που μιλούσε και χαμηλότερα σαν να μην ήθελε να τον ακούσουν αδιάκριτα αυτιά. Δεν ήθελε να τον κρυφακούση κανείς».

Μετά το πέρας αυτής της εμπιστευτικής συνομιλίας προσκλήθηκε ο Αρχιμανδρίτης Lev να εισέλθη μέσα στον χώρο. Ας δούμε την όλη σκηνή όπως την διασώζει ο μεταφραστής Arranz:

«Όταν τελείωσε η συνομιλία, ο Αρχιμανδρίτης Lev προσκλήθηκε να μπη. Ο Νικόδημος τον σύστησε στον Πάπα. Είπε στον Άγιο Πατέρα ότι ο Lev σπούδαζε στην Ρώμη, στο Γρηγοριανό Ινστιτούτο, και ότι ήξερε Ιταλικά. Τότε ο Πάπας, όρθιος, άρχισε να μιλάη με το Lev για τις σπουδές του. Και ο Νικόδημος στεκόταν κοντά του. Κάποια στιγμή, ενώ τελείωνε η συνομιλία με το Lev, ο Νικόδημος κάθισε χωρίς να πη λέξη, και σαν κάθισε, έσκυψε μπροστά με ήρεμο και εύσχημο τρόπο, σαν να έκανε μετάνοια, μια βαθιά μετάνοια... με τέτοιο τρόπο που έμεινα έκπληκτος. Γνωρίζοντας με τι ακρίβεια τηρούσε το πρωτόκολλο, σκέφθηκα ότι ήταν έκφραση σεβασμού... Σωριάσθηκε στα πόδια του Πάπα. Προσπαθήσαμε να τον σηκώσουμε. Ακόμη και ο Πάπας έσκυψε πάνω του και προσπάθησε να τον σηκώση. Εκείνη την ταραγμένη στιγμή ο Πάπας Luciani δεν κατάλαβε αμέσως τι συνέβαινε. Τον πληροφόρησα για την καρδιοπάθεια (του Μητροπολίτου Νικοδήμου), ενώ ο Αρχιμανδρίτης Lev ξαναμπήκε τρέχοντας με τον χαρτοφύλακα με τα φάρμακα και προσπάθησε να του κάνη ένεση διεγερτικού για την καρδιά, χωρίς αποτέλεσμα. Τα μάτια του Νικοδήμου ήταν ακόμα λίγο ανοιχτά. Έτσι ψιθύρισα στον Άγιο Πατέρα: "Δώστε του άφεση αμαρτιών...". Γονάτισε ο Πάπας και του έδωσε άφεση στην λατινική γλώσσα. Μετά από λίγο μπήκε ο γιατρός, που δεν μπορούσε να κάνη τίποτε, παρά μόνο να δηλώση ότι πέθανε ο Νικόδημος».

Το τραγικό αυτό γεγονός τάραξε υπερβολικά τον Πάπα, ο οποίος έλεγε: «Θεέ μου, Θεέ μου, και αυτό έπρεπε να συμβή σε μένα». Και πραγματικά «τα είχε τόσο χαμένα εκείνη την στιγμή, που, όταν έφθασε ο γιατρός, και ο Νικόδημος ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα, μάζευε (ο Πάπας) τους κόκκους της νιτρογλυκερίνης που μου είχαν πέσει στην αναστάτωση. Τους έβαλε στην παλάμη μου... Είπα: "Παναγιώτατε, δεν είναι χρήσιμα πια"».

Σύμφωνα, όμως, με το πρόγραμμα ο Πάπας έπρεπε, μετά από το γεγονός αυτό, να δεχθή τις Ορθόδοξες αντιπροσωπείες. Και διηγείται ο Arranz:

«Ο Πάπας έφυγε από την βιβλιοθήκη να πάει να υποδεχθή τις άλλες αντιπροσωπείες που περίμεναν την σειρά τους. Αλλά μετά που μεταφέρθηκε το λείψανο του Νικοδήμου σε άλλο δωμάτιο, προσκλήθηκα και πάλι να διερμηνεύσω για την Βουλγαρική αντιπροσωπεία. Έτσι βρέθηκα πάλιν κοντά στον Πάπα Luciani. Ο Βούλγαρος Δεσπότης έπρεπε να προσφέρη αμέσως τις θερμές του ευχές, αλλά ο ηλικιωμένος Ορθόδοξος Επίσκοπος και ο Πάπας ήταν αδύνατον να πουν κάτι. Γι’ αυτό άρχισα τότε να διαβάζω το κείμενο της προσφωνήσεως που μου είχαν αναθέσει να μεταφράσω στα Ιταλικά. Και συνέχισα να διαβάζω καθώς έκλαιγαν σιωπηλά και οι δυό τους, χωρίς να πουν μια λέξη».

Μετά από δύο (2) ημέρες, δηλαδή στις 7 Σεπτεμβρίου, πήγε στην Ρώμη η Ρωσσική αντιπροσωπεία για να παραλάβη το νεκρό σώμα του Νικοδήμου. Ο Πάπας συνάντησε την αντιπροσωπεία στο δωμάτιο εκείνο όπου πέθανε ο Νικόδημος. Διηγείται ο Arranz:

«Πριν την ακρόαση μίλησα πολύ σύντομα με τον Μονσίγνωρ Μagee. Μου είπε ότι ο Άγιος Πατέρας είχε δύο νύχτες να κοιμηθή, και ότι ο θάνατος (του Μητροπολίτη) τον είχε συντρίψει βαθιά. Ο Πάπας περιέγραψε στα μέλη της αντιπροσωπείας τις τελευταίες στιγμές της ζωής του Νικοδήμου και αναφέρθηκε και στα λόγια που ειπώθηκαν».

Στην αποκαλυπτική αυτή συνέντευξη που σχολιάζουμε γίνεται λόγος και για τις διαδόσεις που κυκλοφόρησαν εκείνον τον καιρό για τον θάνατο του Νικοδήμου, ότι δηλαδή δεν πέθανε, αλλά αυτό το γεγονός ήταν κατά κάποιο τρόπο σκηνοθετημένο από το Βατικανό για να τον κρύψη από τον κόσμο, αφού «είχε ασπασθή την Ρωμαιοκαθολική πίστη»,, «ότι ήπιε κατά λάθος ένα δηλητηριασμένο καφέ που προοριζόταν για τον Ιωάννη-Παύλο Α’», ότι πέθανε επειδή «είπε ο Ορθόδοξος Δεσπότης πράγματα που δεν έπρεπε να πη σε αυτόν τον νέο Πάπα», «ότι κατάσκοποι της KGB τον είxαν σκoτώσει από απόσταση», από την ρωσσική πρεσβεία από την οποία «φαίνονται τα παράθυρα του διαμερίσματος του Πάπα». Βέβαια, ο Arranz απέκρουσε όλες αυτές τις διαδόσεις, λέγοντας: «Πλήρης φαντασία! Η υγεία του Νικοδήμου ήταν σοβαρά κλονισμένη από αρκετά πριν».

Ο ίδιος ο Πάπας ήταν ενθουσιασμένος από τα λόγια που του είπε ο Νικόδημος πριν πεθάνει, γι’ αυτό, όπως το είπαμε στην αρχή, ομολόγησε δημόσια:

«Πριν 2 ημέρες πέθανε ο Μητροπολίτης Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος στα χέρια μου. Απαντούσα στην προσφώνησή του. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια για την Εκκλησία όσο τα λόγια που είπε εκείνος. Δεν μπορώ να τα ξαναπώ, παραμένει μυστικό».

Στην ερώτηση που υποβλήθηκε στον Arranz: «Μετά από τόσα χρόνια ποιά εντύπωση σας απομένει από εκείνη την συνάντηση; Θα μπορούσε πραγματικά να υποδείξη (ο Νικόδημος) τον δρόμο προς την πλήρη κοινωνία;» εκείνος απάντησε:

«Δεν ήρθε ο Νικόδημος να συμβουλεύση τον Πάπα. Είχε σαφή αντίληψη (βαθειά αίσθηση) της θέσεως του κάθε ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία. Ο Νικόδημος μιλούσε πολύ έντονα για την Εκκλησία, την όλη Εκκλησία... ένα νέο όραμα. Ο Πάπας Luciani δεν έκανε πίσω. Επί πλέον ήταν μια χειρονομία που εξέφρασε (ο Πάπας) την αφοβία του και ταυτόχρονα την ειλικρίνειά του και την απλότητά του... ότι ένας Πάπας αναγνωρίζει ότι ένας μη Καθολικός μπορεί να του διδάξη κάτι, και ότι βεβαιώνει αυτό εκείνη την στιγμή και δημοσία, με τον αφοπλιστικό του αυθορμητισμό. "Σας βεβαιώνω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια...". Και επανέλαβε ότι εντυπωσιάσθηκε πραγματικά. " Ένας Ορθόδοξος", είπε, ¨αλλά τι αγάπη είχε για την Εκκλησία!". Και πιστεύω ότι υπόφερε πολύ για την Εκκλησία, και έκανε πολλά για την ενότητα».

Ο Μητροπολίτης της Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος πέθανε μπροστά στα πόδια του Πάπα, ύστερα από μια μυστική συνομιλία που ενθουσίασε τον Πάπα. Αλλά και ο ίδιος ο Πάπας αργότερα, μεταξύ 28ης και 29ης Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, βρέθηκε νεκρός στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Παρέμεινε στον Παπικό θρόνο τριάντα τρεις (33) ημέρες. Και ο μεταφραστής, που ήταν παρών στην συνάντηση εκείνη, κρατάει το στόμα του κλειστό και δεν μας αποκαλύπτει «τα ωραία λόγια» που είπε ο Νικόδημος στον Πάπα που «ποτέ δεν είχε ακούσει». Απλώς δίνει την ατμόσφαιρα των λόγων: «Ήταν έκφραση πλήρους εμπιστοσύνης, σαν να πάει κάποιος στον πατέρα του», και μάλιστα μιλούσε χαμηλόφωνα γιατί «δεν ήθελε να τον κρυφακούση κανείς».

Τελικά ποιό ήταν το μυστικό;

Πηγή: Parembasis

Αυτοί που κατηγορούν το Βατικανό, επενδύουν με Μουσουλμάνους

 

Η μείωση των εσόδων της Εκκλησίας λόγω της οικονομικής κρίσης οδήγησε τον Αρχιεπίσκοπο μέχρι το Κατάρ, σε αναζήτηση συνεργασιών και επενδυτών για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

 

Σύμφωνα με εκκλησιαστικές πηγές ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν - σε διερευνητικό στάδιο - ήταν και πιθανές επενδύσεις. Ο κ. Ιερώνυμος αποφεύγει προς το παρόν να προβεί σε ανακοινώσεις, διότι θέλει πρώτα να ενημερώσει τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που συνεδριάζει την 1η Νοεμβρίου. Σύμφωνα ωστόσο με επιχειρηματικές πηγές, ανάμεσα στα άλλα εκδηλώθηκε ενδιαφέρον από την πλευρά του Κατάρ για εξόρυξη μαρμάρων σε εκτάσεις της Εκκλησίας.

 

Ενα από τα «άγια πρότζεκτ» της Εκκλησίας στην προσπάθειά της να αυξήσει τα έσοδά της είναι αυτό των επενδύσεων στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας - και συγκεκριμένα των φωτοβολταϊκών πάρκων. Κι αυτό διότι η Εκκλησία διαθέτει μεγάλες εκτάσεις σε όλη τη χώρα - εκτάσεις που θεωρούνται κατάλληλες για τέτοιου τύπου εγκαταστάσεις. 

 

«Πιλότος» για το παραπάνω πρότζεκτ που μελετά η Εκκλησία είναι το σχέδιο της Αρχιεπισκοπής για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκού πάρκου σε έκταση της Μονής Πεντέλης. Αυτό το διάστημα η Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών (ΕΚΥΟ) πραγματοποιεί έρευνα για να διαπιστώσει σε ποιες εκτάσεις της Εκκλησίας υπάρχει η δυνατότητα να εγκατασταθούν φωτοβολταϊκά πάρκα. Παρόμοια έρευνα κάνει η Υπηρεσία Οικονομικών και για την εξόρυξη μαρμάρων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει στην Πεντέλη αλλά «με σύγχρονες μεθόδους - δηλαδή υπογείως - και όχι με τρόπους όπως στο παρελθόν που έβλαπταν το περιβάλλον και το τοπίο», αναφέρουν στα «ΝΕΑ» πηγές της ΕΚΥΟ. 

 

Οι προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου και της Ιεραρχίας για εξεύρεση πόρων εν μέσω κρίσης δεν σταματούν εδώ. Γι' αυτό και το οικονομικό επιτελείο της Εκκλησίας έχει βάλει μπρος και άλλα σχέδια αύξησης εσόδων. Στόχος είναι - όπως τονίζει συχνά ο κ. Ιερώνυμος - να ενισχυθεί περαιτέρω το προνοιακό έργο της Εκκλησίας αλλά παράλληλα να δοθεί και βοήθεια στην ανάπτυξη της χώρας.

«Αυτό που θέλουμε είναι στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε η Εκκλησία να μπορεί να βοηθήσει όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους που υποφέρουν. Να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους» τονίζει ο γενικός διευθυντής της ΕΚΥΟ αρχιμανδρίτης Αντώνιος Αβραμιώτης.

Βασική προσπάθεια της ΕΚΥΟ είναι να αυξηθούν τα έσοδα από τα ακίνητα που διαθέτει προς ενοικίαση. Σήμερα η Κεντρική Διοίκηση της Εκκλησίας έχει 486 ακίνητα (γραφεία, διαμερίσματα, καταστήματα) στην Αθήνα, στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη. Περίπου ένα στα τέσσερα όμως - συνολικά 127 - παραμένουν ξενοίκιαστα. Εβδομήντα τρία ακίνητα είναι ξενοίκιαστα στην Αθήνα και 54 στη Θεσσαλονίκη. Για παράδειγμα, ξενοίκιαστο παραμένει εδώ και τρία χρόνια ακίνητο της Εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Βαλαωρίτου, το οποίο χρησιμοποιείτο ως βιοτεχνία.

Ρίχνει τις τιμές των ενοικίων,

ανακαινίζει για να βρει ενοικιαστές

Ακολουθώντας την τακτική πολλών ιδιοκτητών ακινήτων που κατεβάζουν τα μισθώματα λόγω της κρίσης, η Εκκλησία προσπαθεί να προσελκύσει ενοικιαστές για τα ξενοίκιαστα ακίνητά της με τον ίδιο τρόπο - μειώνει δηλαδή τα ενοίκια.

Την ίδια στιγμή η ΕΚΥΟ με στόχο την προσέλκυση ενοικιαστών προσπαθεί - «με φειδώ όμως, διότι η κρίση δεν δίνει δυνατότητες για πολλά έξοδα» σημειώνουν εκκλησιαστικές πηγές - να κάνει ριζικές ανακαινίσεις στις εγκαταστάσεις (ηλεκτρομηχανολογικές) ή και στις όψεις κτιρίων της. Τέτοιες επισκευές αναμένεται να γίνουν στο ακίνητο της Εκκλησίας στην οδό Βεντήρη 5, πίσω από το «Χίλτον». 

 

«Αγκάθι» για τις οικονομικές υπηρεσίες της Εκκλησίας αποτελούν και τα μεγάλα ακίνητά της που αυτή τη στιγμή παραμένουν ξενοίκιαστα και ανεκμετάλλευτα. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του κτιρίου στην οδό Μητροπόλεως 15 όπου έως το 2006 στεγαζόταν το υπουργείο Παιδείας. Το Δημόσιο έδινε για το ενοίκιο στην Εκκλησία 791.592 ευρώ το χρόνο• ήταν από τα πιο προσοδοφόρα. Μολονότι το 10ώροφο - 7.000 τ.μ. - κτίριο βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, δεν έχει μισθωθεί ακόμη. Περισσότεροι από τρεις διαγωνισμοί έχουν γίνει χωρίς αποτέλεσμα. Πηγές από την ΕΚΥΟ όμως αναφέρουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει έντονο ενδιαφέρον επενδυτών - και από το εξωτερικό - και ευελπιστούν για θετικό αποτέλεσμα σε επόμενο διαγωνισμό. Ανάμεσα στις προτάσεις που έχουν γίνει είναι για τη μετατροπή του κτιρίου σε ξενοδοχείο, γραφεία ή για μεικτή χρήση. 

 

Πηγή: Τα Νέα

Γιατί οι πιστοί δεν προσέρχονται στη Θεία Λειτουργία

Ένας από τους λόγους είναι και οι παρακάτω γελοιότητες που αντικρύζουν πολλοί πιστοί στην Κυριακάτικη Λειτουργία. Αρκετοί ιερείς και οι "λειτουργικές επιτροπές" νομίζουν οτι μετατρέποντας τους Ιερούς Ναούς σε "Δελφινάρια" και τις Θείες Λειτουργίες σε σάτιρες και ροκ συναυλίες, θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον των πιστών. Εν μέρει θα το καταφέρουν προκαλώντας αισθήματα ειρωνίας αλλά και λύπησης. 

Ο τωρινός πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄έχει ανοίξει τα παράθυρα ώστε να φύγει ο μουχλιασμένος αέρας της δεκαετίας του ΄60 και να ξαναμπεί φρέσκος φυσιολογικός αέρας. Μακάρι το παράθυρο αυτό να παραμείνει ολάνοιχτο και από τον διάδοχό του ώστε η Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας να βρεί μια ισορροπία.

Οι σκληροπυρηνικοί Ορθόδοξοι παραδέχονται οτι είναι λάθος απέναντι στον Πάπα Ρώμης!

Με μια απίστευτή γκάφα το αντι-οικουμενικό, αντι-αιρετικό και αντι-παπικό ορθόδοξο μπλογκ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ κατηγορεί το Ευαγγέλιο, τους εκκλησιαστικούς Πατέρες, τις Οικουμενικές Συνόδους, μέχρι και τον Μέγα Φώτιο οτι έκαναν τα πάντα για να "ποδηγετηθεί" η Εκκλησία από τους Πάπες. 

Ευχαριστούμε θερμά τον συγγραφέα του πονήματος κ. Ιωάννη Καρδάση σχετικά με τις πολυάριθμες πηγές που μας αναφέρει για την εκκλησιολογία της πρώτης χιλιετίας και που με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει οτι ο ίδιος ανήκει σε μια εκκλησία που απομακρύνθηκε από την Ιερή Παράδοση και ανέπτυξε μια καινοτόμο εκκλησιολογία, παντελώς αντίθετη και ξένη με αυτήν της Εκκλησίας των 7 Οικουμενικών Συνόδων!

Σύνοψη εκδηλώσεων, ενεργειών, νοοτροπιών, παραδοχών με τις οποίες καταδεικνύεται η εκδυτικοποίηση και ποδηγέτηση της Εκκλησίας από τη Ρώμη ήδη από την αυγή της ιστορίας της Εκκλησίας: 

1/ Απόστολος Πέτρος (50). Προσπάθεια εξάσκησης πρωτείου διαποίμανσης στην Εκκλησία: «Ο Θεός με διάλεξε από όλους εσάς να κηρύξω το ευαγγέλιο σ’ όλα τα έθνη» (Πράξ. 15. 7). 

2/ Ρώμης άγιος Κλήμης Α΄ (90). Σε επιστολή του προς τον Ιεροσολύμων Ιάκωβο τον αδελφόθεο κηρύττει το πρωτείο του Πέτρου, την άφιξή του στη Ρώμη, την χειροτονία του απ’ αυτόν και τον μαρτυρικό θάνατό του. Η επιστολή αυτή αναφέρεται και στην εγκύκλιο της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1722. 

3/ Σύνοδος Σαρδικής (347). Καθιέρωση του εκκλήτου, ε΄ κανόνας: «ένας καταδικαθείς επίσκοπος μπορεί να καταφύγει στον επίσκοπο της Ρώμης, τον αρχηγό του επισκοπικού σώματος, στην έδρα του αγίου Πέτρου». 

4/ Ιω. Χρυσόστομος (400). Θεωρεί τον Πέτρο «προστάτη όλης της Οικουμένης και θεμέλιο της Εκκλησίας». 

5/ Σύνοδος Καρθαγένης (418). Επελήφθη του Σχίσματος Ρώμης-Αλεξάνδρειας λόγω του αφορισμού του Ι. Χρυσοστόμου και απευθύνεται στον Ρώμης Ιννοκέντιο Α΄ (όχι στον Αλεξανδρείας) να επιβάλει την ειρήνη στην Εκκλησία. 

6/ Αλεξανδρείας άγιος Κύριλλος (430). «Ο Κύριος θεμελίωσε την Εκκλησία του πάνω στον Πέτρο και τον κατέστησε ποιμένα της καθόλου Εκκλησίας». 

7/ Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος (431). Δέχτηκε, χωρίς καμία αντίρρηση, τη διατύπωση του πρωτείου διαποίμανσης του Πάπα άγιου Κελεστίνου Α΄. 

8/ Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος (451). Καθιέρωσε τον Πάπα άγιο Λέοντα, ως τον «αρχιεπίσκοπο πάσης της Οικουμένης, πατέρα τε και πατριάρχην» και «μακαριώτατο άνδρα πασών των εκκλησιών». Πράγματι, η προσαγόρευση του Πάπα, ως πατέρα, από τους Πατριάρχες ΚΠόλεως γινότανε μέχρι το Σχίσμα (1054). Ο Ρώμης Λέων Α΄ δεν υπογράφει τον κη΄ κανόνα περί των ίσων πρεσβείων τιμής με τον ΚΠόλεως. Στη Σύνοδο αυτή έχουμε τον πλήρη θρίαμβο του Παπισμού. 

9/ Αυτοκράτορας Μαρκιανός (451). Απείλησε τους Πατέρες της Δ΄, ότι αν δεν έβγαζαν Όρο αρεστό στον Πάπα Λέοντα Α΄, θα μετέφερε τη Σύνοδο στη Ρώμη. 

10/ ΚΠόλεως άγιος Ανατόλιος (458). Διαβεβαιώνει τον Ρώμης Λέοντα Α΄, ότι: «άνευ της εγκρίσεώς του, ουδείς Κανόνας της Δ΄ Συνόδου θα εφαρμοστεί». 

11/ Αυτοκράτορας Ιουστίνος Α΄ (519). Ζήτησε από τον Πατριάρχη Ιωάννη Β΄ και τους λοιπούς Επισκόπους και υπέγραψαν τον παπικό λίβελλο Ορμίσδα : «επόμενοι εν πάσι τω αποστολικώ θρόνω και κηρύσσοντες αυτού πάσας τας διατάξεις», ώστε να λήξει το Ακακιανό Σχίσμα. 

12/ Ρώμης άγιος Αγαπητός (535). Πρώτος εξάσκησε το αλάθητο στην εκλογή του ΚΠόλεως Μηνά, «πως υποδέξονται την κρίσιν της Αποστολική καθέδρας» και όχι της Συνόδου, που το δέχτηκε και η Εκκλησία. 

13/ Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ (545). Κατοχυρώνει το πρωτείο του Πάπα Ρώμης νομοθετικά (131 νεαρά) και τον θεωρεί πρώτο των Επισκόπων και τον ΚΠόλεως δεύτερο. «Θέλουμε να δούμε όλους τους λαούς που βρίσκονται υπό την τακτική δικαιοδοσία μας, να ζουν στην πίστη, την οποίαν ο άγιος Απόστολος Πέτρος μετέδωσε στους Ρωμαίους ποντίφηκες». 

14/ Ρώμης άγιος Γρηγόριος Α΄ Διάλογος (604). Ο πρώτος που ασχολήθηκε και με την πολιτική εξουσία και θεωρείται ο ηθικός ιδρυτής της κοσμικής εξουσίας των Παπών. 

15/ Αυτοκράτορας Φωκάς (604). Αναγνωρίζει τον Πάπα Γρηγόριο Α΄ ως: «την κεφαλή της Εκκλησίας». 

16/ Ρώμης άγιος Αγάθωνας (680). Η θεολογία και το πρωτείο του θριάμβευσαν στην ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, με την επιστολή του προς αυτήν. 

17/ Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β΄ (711). Υποδέχεται στην ΚΠολη τον Ρώμης Κων/νο γονυπετώντας προ αυτού. Έτσι, ο Πάπας υπέγραψε τους μισούς κανόνες της Πενθέκτης (όσους τον συνέφεραν). 

18/ Κοσμική εξουσία (754). Ο Ρώμης Στέφανος Γ΄ υπήρξε επίσημα ο πρώτος Πάπας, που εξάσκησε και την κοσμική εξουσία. Η Εκκλησία αναγνώρισε de facto την ιδιότητα αυτή, γι’ αυτό έκτοτε οι Πάπες εγίνοντο δεκτοί στις Οικουμενικές Συνόδους (Ζ΄ και Η΄) και με αυτή τη νέα ιδιότητα. . 

19/ Ρώμης Αδριανός Α΄ (787). Η θεολογία, του για τις εικόνες, το κύρος, καθώς και το πρωτείο του επικράτησαν πλήρως στη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο. 

20/ Ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις (800). Πλαστογραφήθηκαν με τη βοήθεια της ΚΠολης, για να στηρίξουν το πρωτείο του Πάπα, έναντι των Φράγκων (ψευδοκωνσταντίνειος δωρεά).

21/ Θεόδωρος Στουδίτης (810). Γράφει στον Ρώμης Λέοντα Γ΄, ότι «είναι ο τελικός κριτής σε θέματα δόγματος και υπακοής» και «….. σώσον ημάς, αρχιποίμην της υπ’ ουρανόν εκκλησίας,…..» και προς τον πάπα Πασχάλη Α΄ (820): «Άκουε, αποστολική κάρα, θεοπρόβλητε ποιμήν των Χριστού προβάτων, κλειδούχε της ουρανών βασιλείας, πέτρα της πίστεως, εφ' η ωκοδόμηται η καθολική εκκλησία. Πέτρος γαρ συ, τον Πέτρου θρόνον κοσμών και διέπων…..». 

22/ Ιγνατιανή Σύνοδος (870). Αναγνώρισε το παπικό πρωτείο και τις παπικές αξιώσεις και κατάργησε τον κη΄ κανόνα της Δ΄, υποβιβάζοντας τον ΚΠόλεως στη δεύτερη θέση. 

23/ ΚΠόλεως άγιος Ιγνάτιος (870). Επιστολή προς τον Ρώμης Αδριανόν Β΄: «ακολουθούμεν την του αποστολικού θρόνου αυθεντίαν». 

24/ ΚΠόλεως άγιος Φώτιος (880). Πλέκει το εγκώμιο του ορθοδοξώτατου και αγιώτατου Πάπα Ιωάννη Η΄, αν και ο τελευταίος τόνιζε ιδιαιτέρως το πρωτείο του και θεωρούσε δογματικώς ορθό το Φιλιόκβε. 

25/ Σχίσμα (1054). Στο Σχίσμα δεν προσχώρησαν αμέσως τα άλλα Πατριαρχεία. Αντιόχεια και Ιεροσόλυμα προσχώρησαν τον 13^ο αι. και η Αλεξάνδρεια τον 14^ο, αντιδρώντας στην μέχρι το Σχίσμα, ασφυκτική κηδεμονία της ΚΠολης. 

26/ Άγιος Γεώργιος Αθωνίτης (1060). «Η Ρώμη μπορεί να χρησιμοποιεί άζυμο άρτο, γιατί ποτέ δεν έπεσε σε αίρεση, ενώ η Ανατολή χρησιμοποιεί ένζυμο άρτο λόγω των αιρέσεων, στις οποίες υπέπεσε». 

27/ Βουλγαρίας Θεοφύλακτος (1109). «να δοθεί στη Ρώμη το δικαιωματικό της πρωτείο». 

28/ Αυτοκράτορας Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός (1169). Πρότεινε στον Πάπα Αλέξανδρο Γ΄ τη θέση και του Πατριάρχη ΚΠόλεως. Ο τελευταίος αρνήθηκε. 

29/ Αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος (1261). Αποκαλεί τον Πάπα Ουρβανό Δ΄ «πατέρα και πρώτο στο βαθμό μεταξύ των Επισκόπων». 

30/ Αυτοκράτορας Ιωάννης Ε΄ Παλαιολόγος (1369). Κατά την επίσκεψή του στη Ρώμη έσκυψε και φίλησε το πόδι του Πάπα Ιννοκέντιου ΣΤ΄. 

31/ Αυτοκράτορας Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός (1352). Έστειλε επιστολή τέλειας αφοσίωσης στον Πάπα Κλήμη ΣΤ΄, φθάνοντας στο σημείο «να φιλήσει ακόμη το πόδι του ή το πόδι του αλόγου του ή ακόμη τη σκόνη κάτω από αυτό!». 

32/ Θεσ/νίκης άγιος Συμεών (1429). Έκανε συμφωνία με τους Παπικούς να παραμείνουν στην πόλη και αυτός στο θρόνο του και κατέστη αίτιος πολλών συμφορών της πόλης. 

33/ Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος. Υπέγραψε τον ενωτικό όρο της Φλωρεντίας, με τον οποίον ο Πάπας αναφέρεται ως «κεφαλή όλης της Εκκλησίας». Τον όρο υπέγραψαν και 3 Μονές του Αγίου Όρους. 

34/ Αυτοκράτορας Κων/νος ΙΑ΄ Παλαιολόγος. Στην ουνίτικη λειτουργία της 12.12.1452 με την παρουσία του αυτοκράτορα, διαβάστηκε ο όρος της Συνόδου της Φλωρεντίας και μνημονεύθηκε ο Πάπας Νικόλαος Ε΄ και ο καθαιρεθείς πατριάρχης Γρηγόριος Γ΄ Μάμμας, που είχε καταφύγει στη Ρώμη. 

35/ Άγιοι που στήριξαν το πρωτείο. Ρώμης Κλήμης Α΄, Αντιοχείας Ιγνάτιος, Λουγδούνου Ειρηναίος, Ρώμης Ανίκητος, Στέφανος Α΄, Ιππώνος Αυγουστίνος, Ιερώνυμος, Ρώμης Κελεστίνος Α΄, Λέων Α΄, Αγαπητός Α΄, Μαρτίνος Α΄, Αγάθων, Αλεξανδρείας Κύριλλος, Θεόδωρος Στουδίτης, ΚΠόλεως Ανατόλιος, Ιγνάτιος, Γεώργιος Αθωνίτης. 

36/ Συλλείτουργα. Δεν έπαυσαν από το 1054 και μετά να τελούνται μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων ακόμη και όταν είχε καταληφθεί η ΚΠολη από τους Σταυροφόρους. 

37/ Σχολή Ιησουϊτών στο άγιον Όρος. Το 1635-1641 λειτουργεί Σχολή Ιησουιτών στο Πρωτάτο του αγίου Όρους με την έγκριση της Ι. Κοινότητας. Τη Σχολή κατάργησαν οι Τούρκοι και μετεφέρθη στη Θεσ/νίκη . 

38/ Τουρκοκρατία. Πολλοί Πατριάρχες ΚΠόλεως ήταν παπόφιλοι ή παπόδουλοι, όπως π.χ. οι Ραφαήλ Β΄, Νεόφυτος Β΄, Τιμόθεος Β΄, Κύριλλος Β΄ Κονταρής κ.ά. οι οποίοι αναγνωρίζουν τον Πάπα ως «κεφαλή της Εκκλησία» ή φιλοπροτεστάντες, όπως ο Κύριλλος Α΄ Λούκαρις, που καταδικάζεται από την Σύνοδο ΚΠόλεως του 1638. 

39/ Πανορθόδοξη Σύνοδος (1848). Αναφέρει, ότι ο απόστολος Πέτρος ήταν «εγωιστής και αναδείκνυε τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους μαθητές», γι’ αυτό επετράπη μόνο σ’ αυτόν να τον πειράξει ο Σατανάς. 

40/ Σύγχρονη εποχή. Όλες οι Ορθόδοξες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες, η μια μετά την άλλη υποδέχονται ή ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον Πάπα της Ρώμης, ως τον «αγιώτατο Πάπα Ρώμης», συνεχίζοντας τη φιλοπαπική πολιτική της Εκκλησίας, που είναι διαχρονική, παρ’ όλες τις περιστασιακές καταδίκες του Παπισμού, αλλά ποτέ της «εκκλησίας» της Ρώμης. . 

Κύριες Πηγές:

Αγίου Νεκταρίου. «Τα αίτια του Σχίσματος», «Οικουμενικές Σύνοδοι».

Πισιδίας Μεθόδιου. «Έλληνες και Λατίνοι».

Ράνσιμαν Στ. «Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα».

Ρωμανίδης Ι. «Δογματική», «Φραγκία».

Σχετικά άρθρα:
"Ω ΘΕΙΩΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΚΕΦΑΛΩΝ ΚΕΦΑΛΗ"

Περί Πρωτείου και Αλάθητου του Πάπα

Τελικά τί είναι αυτό το περίφημο παπικό αλάθητο?

 Περαιτέρω διευκρινίσεις για το Παπικό αλάθητο

Tι και πως θ’ απαντούσε στον Hawking ο Einstein…

τoυ Χάρη Ανδρεόπουλου,

Δημοσιογράφου – θεολόγου ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr),

καθηγητή Β/θμιας Εκπαίδευσης (Γυμνάσιο Δομενίκου Ελασσόνας)

Mε την περίπτωση του Stephen Hawking ασχολήθηκε και ο αείμνηστος καθηγητής Δογματικής και Φιλοσοφίας του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, Νίκος Ματσούκας, σχολιάζοντας τις διφορούμενες απόψεις του διάσημου αστροφυσικού, χωρίς να τις (δια-) συνδέσει με την υφιστάμενη παραπληγία του και, φυσικά, χωρίς να προχωρήσει σε εικασίες περί «συγχύσεως του νοός του», όπως - αδικαιολογήτως, κατά τη ταπεινή μας γνώμη - πράττει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ,  σχολιάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Hawking με τίτλο “The Grand Desing” («Ο μεγάλος σχεδιασμός»).

Ο μεγάλος δογματολόγος της Θεσσαλονίκης Νικ. Ματσούκας αναφερόταν συχνά σε σύγχρονους επιστήμονες, κυρίως από το χώρο της αστροφυσικής, που κάνουν λόγο για ένα ξεκίνημα του σύμπαντος σε μια δεδομένη στιγμή, για μια έκρηξη μιας κοσμογονίας, για ένα διαστελλόμενο σύμπαν, για συνεχή δημιουργία, κτλ, κτλ, και θεωρούσε ότι οι απόψεις αυτές είναι άκρως ενδιαφέρουσες για τη σημερινή θεολογική επιστήμη, αλλά επεσήμαινε και τόνιζε: «Προς Θεού, χρειάζεται μεγάλη προσοχή – οι απόψεις αυτές μπορούν να ενδιαφέρουν μονάχα για λόγους ερμηνευτικούς, και ποτέ για λόγους απολογητικούς ή για συμπεράσματα αθεϊας (…) Τέτοιες συζητήσεις για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του Θεού κατά τη σημερινή επιστημολογία τουλάχιστον είναι ανόητες…», υποστήριζε ο καθηγητής, επικαλούμενος ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φιλοσοφία του L. Wittgenstein.   (βλ. «Δογματική και Συμβολική Θεολογία», τόμος Δ’, εκδ. Πουρναρά, Θεσ/νίκη, 1999, σελ. 39)

Ο Νικ. Ματσούκας, ένιωσε μάλιστα την ανάγκη να υπερασπισθεί το δικαίωμα του Hawking να αρνηθεί να απαντήσει αν είναι θρησκευόμενος ή άθεος, όταν ρωτήθηκε σχετικώς, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετιας του ’90, για να δώσει διάλεξη. Κατά τη επίσκεψή του εκείνη στην Αθήνα, «χριστιανομαθημένοι» δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν πιστεύει στο Θεό. Πολύ σωστά, όμως - γράφει ο Ματσούκας (ο.π., σελ. 39) - ο Hawking είπε ότι δεν επιθυμεί ν’ απαντήσει, γιατί δεν θα’ θελε να θεωρηθεί μήτε θρησκευόμενος, μήτε άθεος. Ωστόσο ένας «χριστιανομαθημένος» δημοσιογράφος δεν σεβάσθηκε την επιθυμία του και στο ρεπορτάζ που έκανε φρόντισε να μας πληροφορήσει κατηγορηματικά ότι ο Hawking είναι «εκ πεποιθήσεως άθεος» (έκφραση του δημοσιογράφου). «Προφανώς η συμπεριφορά αυτή του δημοσιογράφου μόνο …αγιοπνευματική (κάθε άλλο!) επιρροή δεν μαρτυρούσε…», είχε παρατηρήσει ο αείμνηστος καθηγητής του τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ.  

Επί της ουσίας τώρα και σχετικά με τη άποψη (αυτή είναι που μας ενδιαφέρει και - προς Θεού! - όχι το εάν είναι ή δεν είναι παραπληγικός …) που εξέφρασε ο Hawking, ότι δηλ. ο Θεός δεν είναι δημιουργός του σύμπαντος και άρα η επίκληση του Θείου δεν είναι αναγκαία για την κατανόηση του κόσμου μας, κλπ.,  θα μπορούσαμε, θεολογικώς πράττοντες, να απαντήσουμε με το λίαν χαριτωμένο παράδειγμα που έδιδε ο Albert Einstein, περιγράφοντας τη σχέση επιστήμης και αποκάλυψης (: θρησκείας / πίστης): «Εμείς οι θετικοί επιστήμονες», έλεγε ο κορυφαίος φυσικός του 20ου αιώνα, «μοιάζουμε με τους αναρριχητές ορειβάτες. Με πολλή προσπάθεια και κόπο ανεβαίνουμε το όρος της Αλήθειας. Όταν, όμως, φθάσουμε στη κορυφή, βρίσκουμε εκεί τους θεολόγους να μας περιμένουν…».  Νομίζουμε ότι ο Αγιος Πειραιώς,  εξ επόψεως θεολογικής, είπε λιγότερα απ’ όσα ώφειλε και εξ επόψεως απολογητικής, περισσότερα απ’ όσα έπρεπε.

πηγή: amen.gr