Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

«Κοριοί» στην Τράπεζα του Βατικανού, «κοράκια» στην αυλή της Αγίας Εδρας

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 23 Μαΐου ο 46χρονος Πάολο Γκαμπριέλε αποχαιρέτισε τη σύζυγό του, πέρασε από τα υπνοδωμάτια των τριών παιδιών τους και έφυγε για να αρχίσει άλλη μια ημέρα στην υπηρεσία του ανθρώπου που οι ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν πως είναι ο βικάριος, ο τοποτηρητής του Χριστού επί της Γης. Λίγο αργότερα έφτανε στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του Πάπα, στον τρίτο και τελευταίο όροφο του Αποστολικού Ανακτόρου, χρησιμοποιώντας τον ανελκυστήρα που οδηγεί κατευθείαν εκεί. Είναι ένα από τα δέκα πρόσωπα που έχουν στην κατοχή τους το κλειδί αυτό. Εως το τέλος της ίδιας ημέρας, πολλοί τον χαρακτήριζαν προδότη και κάποιοι - ανάμεσά τους και ένας καρδινάλιος - τον συνέκριναν με τον πιο διαβόητο προδότη στην Ιστορία, τον Ιούδα Ισκαριώτη που παρέδωσε τον Χριστό στους Ρωμαίους.


Η Αστυνομία του Βατικανού είχε βρει στο σακίδιό του προσωπικά έγγραφα του Πάπα και πιστεύει πως αυτός τα διοχεύτευσε σε ιταλό δημοσιογράφο. Δέκα ημέρες μετά, το Βατικανό προσπαθεί να ελέγξει τις ζημιές. Περιγραφές για καρδιναλίους που εκτοξεύουν φοβερές κατηγορίες εναντίον αλλήλων κάνουν την Αγία Εδρα να μοιάζει με φωλιά οχιών, λέει ο ιστορικός του Βατικανού Βιτόριο Μεσόρι. Διαβάζοντας τον ιταλικό Τύπο μπορεί κανείς να φανταστεί οργισμένους αξιωματούχους με άμφια να υψώνουν τη γροθιά τους, κατηγορώντας ο ένας τον άλλο ως τον «εγκέφαλο» πίσω από την κλοπή του μπάτλερ. Το Βατικανό όμως αρνείται τα πάντα και ασφαλώς ουδείς περιμένει ότι θα παραδεχθεί ποτέ εμπλοκή κάποιου καρδιναλίου στο VatiLeaks, το σκάνδαλο των διαρροών από το Βατικανό, ούτε ότι ενδεχομένως ο Πάπας γνώριζε τι συνέβαινε.

Ο εκπρόσωπος της Αγίας Εδρας πατήρ Φεντερίκο Λομπάρντι επιμένει πως δεν διεξάγεται έρευνα εις βάρος καρδιναλίων. Μόνο ο οικονόμος κατηγορείται, λέει, και μόνο αυτός θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δικαστήριο του Βατικανού. Εντούτοις οι βατικανολόγοι θα παρακολουθούν τις μεταθέσεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων σε δύσκολες θέσεις, οι οποίες θα μπορούσε να θεωρηθούν πειθαρχικές κυρώσεις.

Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΠΑΟΛΕΤΟ.

Από την άλλη, οι άνθρωποι που τον ξέρουν λένε πως ο Γκαμπριέλε, τον οποίο φώναζαν Παολέτο, είναι θύμα της υπόθεσης. Είναι πεπεισμένοι, του Πάπα περιλαμβανομένου, πως είτε είναι εντελώς αθώος είτε χειραγωγήθηκε. Λένε πως είναι ευγενικός, διακριτικός και πολύ αφοσιωμένος. Το γεγονός ότι ανήκε στην πολύ στενή ομάδα που είναι γνωστή ως «η παπική οικογένεια» εξηγεί τη θλίψη και την πικρία στα λόγια του Πάπα όταν μίλησε για πρώτη φορά δημόσια για την κρίση, την περασμένη Τετάρτη, ακριβώς μία εβδομάδα μετά τη σύλληψη του οικονόμου του. Ενώ οι γραμματείς του και οι τέσσερις γυναίκες που τον βοηθούν στη διαχείριση του απλού νοικοκυριού του ζουν στην παπική κατοικία, ο Γκαμπριέλε έμενε με την οικογένειά του και έτσι θα μπορούσε να έρθει σε επαφή με οποιονδήποτε μέσα ή έξω από το Βατικανό.

Οσοι όμως τον γνωρίζουν επιμένουν πως, αν είναι ένοχος για κάτι, η συμπεριφορά του δεν μπορεί παρά να υπαγορεύτηκε από την αγάπη του για την αλήθεια και από τη βαθιά αφοσίωσή του στην Εκκλησία και στον Πάπα. Προσθέτουν μάλιστα ότι ο δυστυχής Παολέτο είναι και λίγο αφελής και, ως εκ τούτου, αν τελικά αποδειχθεί πως έκλεψε πράγματι τα έγγραφα από τα ποντιφικικά διαμερίσματα, είναι αδύνατο να σχεδίασε και να εκτέλεσε μόνος του την κλοπή. Αν καταδικαστεί, αντιμετωπίζει ποινή κάθειρξης 30 ετών.
Αν ο Γκαμπριέλε θεωρείται ευρέως θύμα του σκανδάλου, ο ίδιος ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ' είναι αναμφίβολα το δεύτερο θύμα του. Μπορεί κανείς να πει τα πάντα γι' αυτόν, για τον συντηρητισμό του ή για την ανικανότητά του να διαχειριστεί μια κουρία (η γραφειοκρατία του Βατικανού) που έχει γίνει ανεξέλεγκτη από τότε που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του καρδιναλίου Ταρτσίζιο Μπερτόνε. Ωστόσο, ουδείς έχει πει ποτέ ότι ενδέχεται να μηχανορραφεί για να διασφαλίσει την εξουσία του ή για να προωθήσει τους φίλους του. Ο Βενέδικτος μοιάζει ολοένα και περισσότερο ξένος σε αυτή τη φωλιά των οχιών που έχει γίνει η κουρία - ένας χώρος όπου όλοι βάλλουν εναντίον όλων και όπου ομάδες πίεσης έχουν σχηματιστεί και μηχανεύονται ήδη τη διαδοχή του, υπογραμμίζει το γαλλικό περιοδικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ».


Προετοιμάζεται έτσι μια διαδοχή του 85χρονου Βενέδικτου στην οποία θα πρωταγωνιστήσουν οι Ιταλοί, οι οποίοι αριθμούν τώρα 30 μεταξύ των 110 καρδιναλίων που θα κληθούν να εκλέξουν τον Πάπα. Υποψήφιός τους, σύμφωνα με την ίδια πηγή, θα είναι ο Αντζελο Σκόλα, αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου. «Είναι ιστορίες Ιταλών… Τίποτε περισσότερο», λένε πως απάντησε ο Ποντίφικας όταν του μίλησαν γι' αυτές τις «συνωμοσίες». Είναι όμως αρκετές για να χαλάσουν τα τελευταία χρόνια του γερμανού Πάπα.

Οι διαρροές εγγράφων αγγίζουν πλέον και το «δεξί χέρι» του Ποντίφικα


Το σκάνδαλο αγγίζει τον δεύτερο στην ιεραρχία του Βατικανού, τον καγκελάριο Ταρτσίζιο Μπερτόνε, υπουργό Εξωτερικών της Αγίας Εδρας και δεξί χέρι του Πάπα. Σύμφωνα με ιταλικά μέσα ενημέρωσης, το σκάνδαλο περικλείει μια σύγκρουση για την εξουσία ανάμεσα σε συμμάχους και εχθρούς του Μπερτόνε που φέρνει στον νου αναγεννησιακές μηχανορραφίες ή τα μυθιστορήματα του Νταν Μπράουν.


Η ανακοίνωση του Βατικανού για τη σύλληψη του οικονόμου ήρθε μια μέρα αφότου ο πρόεδρος της Τράπεζας του Βατικανού, ο Ιταλός Ετόρε Γκότι Τεντέσκι, παραιτήθηκε αφού καταψηφίστηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας, που αποτελείται από οικονομικούς εμπειρογνώμονες εκτός Βατικανού.


Η ξαφνική αποχώρησή του θεωρήθηκε επίσης πλήγμα για τον Μπερτόνε, ο οποίος ως υπουργός Εξωτερικών διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη μετακίνηση του Τεντέσκι από την ισπανική Banco Santander στην Τράπεζα του Βατικανού το 2009. Είχε προσληφθεί για να την εκσυγχρονίσει και να εμπεδώσει τη διαφάνεια στις λειτουργίες της ώστε να ανταποκρίνεται στις διεθνείς τραπεζικές προδιαγραφές. Η ανάγκη να υπάρξει διαφάνεια στην Τράπεζα του Βατικανού υπογραμμίστηκε το 2010, όταν ιταλοί εισαγγελείς κατέσχεσαν από τραπεζικό λογαριασμό της στη Ρώμη 23 εκατ. ευρώ επειδή υποψιάζονταν παραβιάσεις της νομοθεσίας περί ξεπλύματος χρημάτων.

Μεταξύ των λόγων για την αποπομπή του Γκότι Τεντέσκι, σύμφωνα με το Διοικητικό Συμβούλιο, ήταν η «ολοένα και πιο αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του», αλλά και το γεγονός ότι «δεν παρέσχε καμιά επίσημη εξήγηση για τη διαρροή εγγράφων που ήταν γνωστό πως βρίσκονταν στην κατοχή του».



Ο άνθρωπος πίσω από το σκάνδαλο, ο ιταλός δημοσιογράφος Τζανλουίτζι Νούτσι, αρνείται τις κατηγορίες του Βατικανού ότι είναι ένας εγκληματίας και λέει πως το μόνο που έκανε ήταν το καθήκον του για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Ο 42χρονος περιγράφει στο βιβλίο «Η Αυτής Αγιότητα: Τα μυστικά χαρτιά του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ'» - που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα και έχει σχεδόν εξαντληθεί στη Ρώμη - υποθέσεις διαφθοράς και συνωμοσίες μεταξύ καρδιναλίων που συγκρούονται για την εξουσία. Οι περιγραφές αυτές έχουν οδηγήσει σε ένα ανθρωποκυνηγητό για να βρεθούν οι πληροφοριοδότες του μέσα στην Αγία Εδρα και στη σύλληψη του οικονόμου του Πάπα. «Η δουλειά μου είναι να βρίσκω και να δημοσιεύω ειδήσεις, είναι το δεοντολογικό καθήκον μου. Αυτά τα έγγραφα αποκαλύπτουν τα μυστικά του Βατικανού και δεν υπάρχει τίποτε μέσα σε αυτά που να απειλεί την ασφάλεια αυτού του κράτους», δήλωσε ο Νούτσι σε συνέντευξη που έδωσε στο πρακτορείο Ρόιτερ.
Το βιβλίο περιέχει έναν θησαυρό ιδιωτικής αλληλογραφίας, στον οποίο περιλαμβάνονται έγγραφα με κατηγορίες για ρουσφέτια και διαφθορά σε συμβόλαια με ιταλικές εταιρείες για έργα υποδομής, για συνωμοσίες μεταξύ καρδιναλίων και συγκρούσεις για τη διαχείριση της Τράπεζας του Βατικανού, της IOR.

Ο Νούτσι περιγράφει μυστικές συναντήσεις με πηγές, οι οποίες μοιάζει να έχουν βγει από τις σελίδες ψυχροπολεμικού μυθιστορήματος κατασκοπείας. Λέει πως βασίστηκε σε συνομιλίες με περισσότερους από 10 πληροφοριοδότες μέσα από το Βατικανό, τους οποίους ο ιταλικός Τύπος αναφέρει υποτιμητικά ως «corvi», «κοράκια». «Δεν είναι κοράκια, είναι περιστέρια που θέλησαν να ρίξουν φως, να καθαρίσουν την ατμόσφαιρα», υποστηρίζει ο Νούτσι, ο οποίος αρνήθηκε να διευκρινίσει αν ο Γκαμπριέλε ή κάποιος καγκελάριος ήταν ανάμεσα στις πηγές του. «Είναι άνθρωποι που έδιναν τακτικά πληροφορίες σε εφημερίδες. Είναι σαφές πως συσσωρεύονταν πράγματα τα οποία δεν μπορούσαν να καταλάβουν ή να αντέξουν. Αν η εικόνα που προκύπτει για το Βατικανό είναι αρνητική δεν είναι δικό μου λάθος, είναι εξαιτίας αυτών που είναι γραμμένα στα έγγραφα».
ΤΑ ΝΕΑ

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Μήνυμα του Πάπα Βενέδικτου στους καθολικούς νέους: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε»!


Μήνυμα του Πάπα στους νέους: «Δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχείς αν οι άλλοι δεν είναι» «Σε έναν κόσμο θλίψης και άγχους, η χαρά είναι μια σημαντική μαρτυρία για την ομορφιά και την αξιοπιστία της χριστιανικής πίστης».

Αυτό έγραψε o Βενέδικτος ΙΣΤ’ σε μήνυμά του για την 27η Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας, με θέμα «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε»! (Φιλ 4:4). «Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς -παρατηρεί ο Πάπας στο μήνυμά του- οι νέοι άνθρωποι παντού πρέπει να ακούσουν ότι το χριστιανικό μήνυμα είναι ένα μήνυμα χαράς και ελπίδας»! Με αυτά τα λόγια ενθαρρύνει τους νέους να είναι «Απόστολοι της χαράς», επειδή «δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχείς αν οι άλλοι δεν είναι: η χαρά πρέπει να μοιράζεται». «Πηγαίνετε και πείτε στους άλλους νέους για τη χαρά σας στην αναζήτηση του πολύτιμου θησαυρού που είναι ο ίδιος ο Ιησούς».

Στο κεντρικό μέρος του μηνύματός του ο Πάπας τονίζει ότι «βιώνοντας την πραγματική χαρά, σημαίνει επίσης, ότι γνωρίζουμε τους πειρασμούς που μας οδηγούν μακριά από αυτή». «Ο σημερινός πολιτισμός -προειδοποιεί ο Βενέδικτος ΙΣΤ’- συχνά μας πιέζει να επιδιώξουμε άμεσους στόχους, επιτεύγματα και απολαύσεις. Ενισχύει την αστάθεια έναντι της επιμονής, της σκληρής δουλειάς και της πίστης στις δεσμεύσεις. Τα μηνύματα που στέλνει προωθούν μια νοοτροπία καταναλωτισμού και ψευδών υποσχέσεων ευτυχίας». Αλλά «η εμπειρία μάς διδάσκει ότι τα υλικά αγαθά δεν εξασφαλίζουν την ευτυχία».

«Πόσοι άνθρωποι – εξηγεί ο Πάπας– είναι περιτριγυρισμένοι από υλικά αγαθά αλλά η ζωή τους γεμίζει με απελπισία, θλίψη και κενό! Για να έχουμε διαρκή χαρά χρειάζεται να ζούμε την αγάπη και την αλήθεια. Χρειάζεται να ζούμε εν Θεώ». Μνημονεύοντας τον μακάριο Pier Giorgio Frassati και την μακαρία Chiara Badano, ο Βενέδικτος ΙΣΤ’ υπενθύμισε ότι «μαρτυρίες» τους μας δείχνουν ότι οι «αυθεντικοί Χριστιανοί ποτέ δεν είναι απελπισμένοι ή λυπημένοι, ακόμη και όταν έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλες δοκιμασίες» και ότι η «χριστιανική χαρά δεν είναι μια διαφυγή από την πραγματικότητα, αλλά μια υπερφυσική δύναμη που μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της καθημερινής ζωής».

«Ο Χριστιανισμός -παρατηρεί ο Πάπας- μερικές φορές απεικονίζεται ως ένας τρόπος ζωής που καταπνίγει την ελευθερία μας και έρχεται σε αντίθεση με τις επιθυμίες μας για ευτυχία και χαρά». Αλλά «αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια: Οι Χριστιανοί είναι άνθρωποι που είναι πραγματικά χαρούμενοι γιατί ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι. Ξέρουν ότι ο Θεός τούς κρατάει πάντα στα χέρια Του». Και συνεχίζει με μια έκκληση προς τους νέους: «Είναι στο χέρι σας, νέοι του Χριστού, να δείξετε στον κόσμο ότι η πίστη φέρνει ευτυχία και χαρά, μια χαρά που είναι αληθινή, πλήρης και διαρκής. Αν ο τρόπος που ζουν οι Χριστιανοί μερικές φορές φαίνεται θαμπός και βαρετός, θα πρέπει να είστε οι πρώτοι που θα δείξετε την χαρούμενη και ευτυχισμένη πλευρά της πίστης». Και ο Πάπας τελειώνει με μία προτροπή: «Να είστε ενθουσιώδεις μάρτυρες του νέου ευαγγελισμού»!
Απρίλιος 2012

Χριστιανός ο Μωάμεθ ο Πορθητής?

Μωάμεθ ο Πορθητής, 1480, Gentile Bellini

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Ενώ στην Τουρκία σπάει όλα τα ρεκόρ εισιτηρίων η κινηματογραφική επιτυχία, «Φατίχ 1453», η οποία όμως έχει κατηγορηθεί ακόμα και από Τούρκους ιστορικούς για μεγάλες ιστορικές ανακρίβειες, άνοιξε για άλλη μια φορά σε δημόσια συζήτηση το ζήτημα του τάφου του Μωάμεθ του Πορθητή και όλων των πιθανών μυστηρίων που κρύβονται εκεί και τα οποία για πολλούς αποτελούν μεγάλο ταμπού για την ίδια την ύπαρξη της Τουρκίας.

Σε μια σημαντική συνέντευξή του στην τουρκική εφημερίδα Χουριέτ, στις 15 Απριλίου 2012, ο Τούρκος συγγραφέας, Ahmet Ümit, παρουσιάζοντας το νέο του βιβλίο με τον τίτλο, «Να σκοτώσεις τον Σουλτάνο», ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην ζωή του Μωάμεθ του Πορθητή, δηλώνει ότι υπάρχει ανάγκη να ανοιχτεί επιτέλους ο τάφος του για να ερευνηθεί τι ακριβώς έγινε με τον θάνατό του. Σύμφωνα με τον συγγραφέα του έργου, «Σκοτώνοντας τον Σουλτάνο», ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατά πάσα πιθανότητα δεν πέθανε με φυσιολογικό τρόπο, αλλά δηλητηριάστηκε. Το γεγονός αυτό για τον Ahmet Ümit έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί αν αποδειχτεί ότι έγινε έτσι, τότε, όπως υποστήριξε ο Τούρκος συγγραφέας, θα καταρρεύσει ένα μεγάλο ταμπού για την ίδια την ύπαρξη της Τουρκίας. Μάλιστα ο Ahmet Ümit χαρακτήρισε «ιστορικό λεκέ» τον δηλητηριασμό του Φατίχ και δεν δίστασε να ζητήσει ακόμα και ιστολογική εξέταση για να εξακριβωθεί η πραγματική αιτία θανάτου του.

Να σημειωθεί ότι ο τάφος του Μωάμεθ του Πορθητή κρατείται ερμητικά κλειστός καθώς στο παρελθόν είχαν κυκλοφορήσει έντονες φήμες ότι αν ανοιχτεί θα αποκαλυφτεί ότι ο Φατίχ, τουλάχιστον στο τέλος της ζωής του, είχε ασπαστεί ο την Ορθοδοξία και ίσως γι’ αυτόν τον λόγο τον είχαν δηλητηριάσει. Ο πρώτος που μίλησε αποκαλυπτικά για το θέμα αυτό ήταν ένας μεγάλος Τούρκος πολιτικός και ποιητής, ο Γιαχία Κεμάλ Μπεγιατλί και το γεγονός αυτό αναφέρει ο Τούρκος συγγραφέας, Ρεσάτ Εκρέμ Κότσού στο βιβλίο του, «Οθωμανοί ηγεμόνες»,. Η απαγορευμένη αυτή μαρτυρία είναι άκρως αποκαλυπτική για την πραγματική θρησκευτική ταυτότητα του μεγάλου Φατίχ των Οθωμανών, του Μωάμεθ του Πορθητή. Γράφει λοιπόν το βιβλίο:

«Την εποχή του Αμπντούλ Χαμίτ του Β΄, στις αρχές του εικοστού αιώνα, είχε σπάσει ένας μεγάλος αγωγός νερού στη συνοικία του μεγάλου τεμένους του Πορθητού, το Φατίχ. Το Φατίχ είχε οικοδομηθεί μεταξύ των ετών 1463 και 1470, πάνω στα ερείπια της κατεδαφισμένης από τους Οθωμανούς εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων, κάτω από την οποία βρίσκονται θαμμένοι πολλοί βυζαντινοί βασιλείς. Στην εκκλησία αυτή ο Γεννάδιος είχε εγκαταστήσει το Πατριαρχείο κατόπιν άδειας του Μωάμεθ μετά την άλωση. Το 1454 ο Πατριάρχης εγκατέλειψε οικιοθελώς την εκκλησία, επειδή μέσα σε αυτή είχε βρεθεί το πτώμα ενός Τούρκου και φοβήθηκε μήπως κατηγορηθούν οι Έλληνες για το έγκλημα. Την κατασκευή του τζαμιού είχε αναλάβει ο Έλληνας αρχιτέκτονας, Χριστόδουλος, που φρόντισε όμως να διατηρήσει τα θεμέλια της κατεδαφισμένης εκκλησίας. Κατά την επισκευή όμως του χαλασμένου αγωγού, ο Αμπντούλ Χαμίτ έδωσε εντολή να ανοιχτεί ο τάφος του Μωάμεθ που βρίσκονταν δίπλα στο τζαμί, για να διαπιστωθούν τυχόν ζημιές και να επισκευαστούν. Ο τάφος λοιπόν ανοίχτηκε και σε βάθος τριών μέτρων βρέθηκε μια σιδερένια καταπακτή από όπου μια πέτρινη σκάλα οδηγούσε στην υπόγεια αίθουσα της βυζαντινής εκκλησίας. Εκεί βρέθηκε ο μαρμάρινος τάφος που βρίσκονταν το ταριχευμένο πτώμα του Μωάμεθ, ολόιδιο με το πορτρέτο που είχε φιλοτεχνήσει ο Ιταλός ζωγράφος Μπελίνι, πέντε μήνες πριν από τον θάνατο του Πορθητή. Το γεγονός αυτό και μόνο για πολλούς αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Μωάμεθ θέλησε να ταφεί σαν χριστιανός και βυζαντινός βασιλιάς, εν μέσω των άλλων βυζαντινών αυτοκρατόρων».

Ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ, που για λόγους πολιτικούς την εποχή εκείνη είχε εγκαταλείψει το μπεκτασισμό, (δηλαδή το αιρετικό Ισλάμ), τον οποίο ακολουθούσε και ασπάστηκε τον σουνιτισμό, δηλαδή το ορθόδοξο Ισλάμ, κυριεύτηκε από πανικό και έδωσε εντολή να σφραγιστεί αμέσως ο τάφος του Μωάμεθ. Τα παραπάνω συνέβησαν πριν από το 1908 και έκτοτε ο τάφος του Μωάμεθ δεν ξανάνοιξε. Γι’ αυτό και σήμερα είναι αδύνατο να αποδειχτεί αυτή η μαρτυρία του Μπεγιατλί. Αποτελεί όμως μαρτυρία επιφανούς Τούρκου, η οποία δεν εξυπηρετεί κάποιες σκοπιμότητες και δεν είχε λόγους να παρουσιάζει τον Μωάμεθ Χριστιανό. Σήμερα το μέρος εκείνο είναι απαγορευμένο και δεν επιτρέπεται σε κανένα, είτε αρχαιολόγο είτε θρησκευτικό αρχηγό να το πλησιάσει, επιτείνοντας έτσι το μυστήριο για τους βυζαντινούς βασιλικούς τάφους αλλά και για τους τάφους των σουλτάνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Είναι γεγονός ότι παρόμοιες με αυτήν μαρτυρίες έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς στην Τουρκία, αλλά χωρίς να δοθούν για ευνόητους λόγους μεγάλη έκταση. Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι στις 19 Δεκεμβρίου 1996, το εβδομαδιαίο περιοδικό, μεγάλης κυκλοφορίας, στην Τουρκία, «Ακτουέλ», του συγκροτήματος της γνωστής εφημερίδας, «Σαμπάχ», είχε κυκλοφορήσει με τον εξής εντυπωσιακό τίτλο: «Ο Πορθητής ήταν Χριστιανός;» και από κάτω είχε τον υπότιτλο: «Οι ιστορικοί δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να λύσουν αυτό το μυστήριο, 540 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Φατίχ».

Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Η Α' εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδος

Ο Πάπας Σίλβεστρος αν και δεν παρέστη αυτοπροσώπως, προεδρεύει μαζί με τον Κωνσταντίνο το Μέγα στην Α' Οικουμενική Σύνοδο

Οι ιστορικοί θέτουν ως ορόσημο σε μιά νέα περίοδο που αρχίζει για την Εκκλησία, την Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ..Χ, όταν ήδη είχε μεταφερθή η Πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού Κράτους στή Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, όπου ο Μ. Κωνσταντίνος συγκεντρώνει λείψανα Αγίων και κειμήλια.
Στήν εικόνα του μεγάλου Μαΐστορα της ζωγραφικής των εικόνων ιστορείται η Α' Οικουμενική Σύνοδος η εν Νικαία. Η εικόνα αυτή συνδέεται εννοιολογικά με την εικόνα της θείας Λειτουργίας και της Αγίας Τριάδος. Σε αυτήν την εικόνα δίνεται η έμφαση στο δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον Υιό, ο οποίος χαρακτηρίστηκε και αποτυπώθηκε στο Σύμβολο της Πίστεως ως «ομοούσιος τώ Πατρί». Καί αυτό γίνεται διότι η Α' Οικουμενική Σύνοδος συνεκλήθη για να καταδικάση τον Άρειο, που ήταν Πρεσβύτερος και αντίπαλος του Αλεξάνδρου Αλεξανδρείας, αλλά και την πλάνη του περί της κτιστότητος του Υιού και του μή αχρόνου Του.
Εκατέρωθεν του Θρόνου, που βρίσκεται στο κέντρο και που επάνω υπάρχει ένα ανοιχτό βιβλίο, κάθονται σε ξυλόγλυπτα έδρανα αριστερά ο Πάπας της Ρώμης Σίλβεστρος με Αρχιερατικό σάκο και την παπική τιάρα στο κεφάλι και δεξιά ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος κρατώντας σκήπτρο και κλειστό ειλιτάριο και φοράει ακτινωτό στέμμα. Δεξιά και αριστερά είναι τρείς Ιεράρχες με κλειστά βιβλία. Ο πρώτος από αριστερά είναι ο Άγιος Σπυρίδων, σημαντική προσωπικότητα κατά την Σύνοδο. Ιεράρχες κάθονται και στο πίσω έδρανο ενώ πίσω από τον Μ. Κωνσταντίνο στέκει ο υπασπιστής του. Πίσω από τον Θρόνο με το Ευαγγέλιο δύο νέοι κρατούν λαμπαδάρια με αναμμένα κεριά.. Τό ανοιχτό Ευαγγέλιο που γράφει «ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» και ακουμπά πάνω σε δύο μαξιλάρια χρησιμεύει ως υπόμνηση της παρουσίας του Χριστού. Τό μέτωπο του Θρόνου το καλύπτει ποδέα με την παράσταση του «Πορευθέντες».
Τήν παράσταση πλαισιώνουν και άλλοι Ιεράρχες και Μοναχοί, όλοι σχεδόν με φωτοστέφανα. Τήν αίθουσα κλείνει ένα ημικυκλικό περίστωο από μαρμάρινους κίονες, ενώ παριστάνεται το όραμα του Πέτρου, επισκόπου Αλεξανδρείας. Πάνω σε Αγία Τράπεζα όπου είναι τοποθετημένα ένα Ευαγγέλιο και ιερά σκεύη, εμφανίζεται ο Χριστός ως νήπιο με σχισμένο χιτώνα σε μιά χειρονομία συνομιλίας με τον Πέτρο. Εκατέρωθεν της Τραπέζης δύο Διάκονοι με λαμπαδάρια και αναμμένα κεριά.
Στό κάτω τμήμα της εικόνας παρουσιάζεται ο Άρειος μέσα σε ημικυκλικό χώρο φορώντας ανατολικό κάλυμμα κεφαλής. Ακουμπά πάνω σε κλειστά βιβλία σύμβολα της διδασκαλίας, ενώ με τις παλάμες του κρατά τούς κροτάφους του. Μιά ταινία τοποθετημένη στο χέρι του τον χαρακτηρίζει ως «Θεομάχο» και πρώτο των αιρεσιαρχών.
Τον Δ΄ αιώνα μετά το τέλος των Διωγμών εμφανίστηκε η πρώτη μεγάλη δογματική απειλή για την επίσημη χριστιανική θρησκεία. Ήταν η διδασκαλία του Αρείου. Το πρόβλημα που βασάνιζε τον Άρειο ήταν η αΐδια - αιώνια γέννηση του Θείου Λόγου. Δίδασκε, λοιπόν, ότι ο Υιος δεν είναι κατά φύση και κατ ουσίαν αληθινός Θεός. Δημιουργήθηκε από το Θεό - Πατέρα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή «εν χρόνω». Για το λόγο αυτό δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί αγέννητος, ούτε μέρος αγεννήτου. Ήταν επομένως, ένα απλό κτίσμα του Θεού. Ως κτίσμα, λοιπόν, ο Υιος και ο Λόγος του Θεού δεν είναι συνάναρχος και συναΐδιος προς τον Πατέρα, αλλά δημιουργήθηκε αμέσως «θελήσει» του Πατρός, ενώ τα άλλα κτίσματα δημιουργήθηκαν από το Θεό δια μέσου του Υιού. Χαρακτηριστική φράση που συνόψιζε την αρειανική διδασκαλία για τον Υιό ήταν «ην ποτε ότε ουκ ην».

Η συνδημιουργία του κόσμου από το Θεό και τον Υιό δε σημαίνει ότι ο δεύτερος μετείχε στη φύση η στην ουσία του Θεού ούτε ότι ήταν κατά φύση αληθινός Θεός. Ο Άρειος υποστήριζε την απόλυτη μοναρχία της θεότητας και δεχόταν ένα Θεό αγέννητο και άναρχο. Επομένως, πριν από τη δημιουργία του Υιού ήταν απόλυτη η «μοναρχία» του μόνου αγέννητου και άναρχου Θεού, γι αυτό και ο μεν Θεός δεν ήταν Πατήρ, πριν να δημιουργήσει τον Υιό, και ο δε Υιος δεν υπήρχε πριν δημιουργηθεί από τον Πατέρα, «σύνες ότι η μονάς ην, η δυάς δε ουκ ην, πριν υπάρξη. Αυτίκα γουν Υιού μη όντος ο Πατήρ Θεός εστι».
Η θεμελίωση της διδασκαλίας του περί της κατωτερότητας του Υιού σε σχέση με τον Πατέρα στηρίχθηκε στη διάχυτη αντίληψη περί subordinatio. Το τελευταίο αποτελούσε το βασικό έρεισμα της κακοδοξίας του. Έκδηλο είναι ότι ο Άρειος χρησιμοποιεί τις θεολογικές έννοιες της πατρότητας και της υιότητας μεταφορικά και κατ αναλογίαν προς την ανθρώπινη ζωή, κατά την οποία ο πατέρας προηγείται χρονικά του υιού του. Επιχειρεί, λοιπόν, να εξηγήσει με βάση τις ανθρώπινες σχέσεις τις σχέσεις των Προσώπων της Αγίας Τριάδος.
Ο Άρειος και οι θιασώτες του χρησιμοποιούν αυστηρά την ιστορικογραμματική ερμηνευτική μέθοδο της Αντιοχειανής Σχολής για να τεκμηριώσουν την απόλυτη μοναρχία του Θεού - Πατρός, την κτιστή φύση του Υιού - Λόγου και τη δημιουργία του από τον Πατέρα, την ατελή γνώση του για τον Πατέρα και την ηθική θεοποίηση του Υιού. Την αιρετική διδασκαλία του Αρείου ανέλαβε να ανασκευάσει ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Αλέξανδρος με τη βοήθεια του Μεγάλου Αθανασίου. Στην πραγματικότητα ο Μέγας Αθανάσιος ήταν ο μοναδικός θεολογικός αντίπαλος του Αρείου, χωρίς όμως να καταφέρει να νουθετήσει τον τελευταίο.
Αναγκαία κρίθηκε η σύγκληση μιας συνόδου, στην οποία θα μπορούσαν να απολογηθούν οι αρειανόφρονες επίσκοποι και ο ίδιος ο Άρειος. Στη συνέχεια θα υπήρχε η δυνατότητα της ορθής διατύπωσης της διδασκαλίας της Εκκλησίας για την αΐδια, άτρεπτη, τέλεια υιότητα και θεότητα του Υιού και Λόγου του Θεού, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδας. Η σύνοδος αυτή αρχικά προετοιμάστηκε ως μία τοπική σύνοδος, αλλά η συμμετοχή επισκόπων τόσο από τη Δύση όσο και από την Ανατολή καθώς και η θεολογική θεμελίωση του Τριαδικού δόγματος έδωσαν στη σύνοδο οικουμενικό χαρακτήρα. Η Σύνοδος αυτή είναι η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Εκκλησίας του Χριστού, η οποία έγινε το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας.

Την εποχή εκείνη, στο θρόνο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας βρισκόταν ο Κωνσταντίνος (306-337), ο κληθείς αργότερα Μέγας, γιός του Κωνστάντιου του Χλωρού. Ο Κωνσταντίνος είχε στραφεί ευνοϊκά προς το Χριστιανισμό. Επί χρόνια είχε πολεμήσει τους Δονατιστές της Βόρειας Αφρικής και τους Μελιτιανούς της Αιγύπτου. Τώρα, όμως, ερχόταν αντιμέτωπος με μία αίρεση με σοβαρότερες προεκτάσεις για τη συνοχή της αυτοκρατορίας. Η αίρεση αυτή γεννήθηκε από τα δογματικά ολισθήματα του Αρείου.

Ο αυτοκράτορας διακαώς επιθυμούσε την επικράτηση θρησκευτικής ειρήνης στην αυτοκρατορία και μη κατανοώντας τις δογματικές διαφορές της αρειανικής διδασκαλίας από την ορθόδοξη άποψη, προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα των θεολογικών αντιπάλων. Ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν μπορούσε να διεισδύσει στη βαθύτερη σημασία της αϊδιότητας της γεννήσεως του Υιού. Για το λόγο αυτό προέτρεπε και τον Άρειο και τον Αλέξανδρο να συνυπάρξουν ειρηνικά παρά τη διαφορετική τους διδασκαλία για τον Τριαδικό Θεό. Το μεγάλο θεολογικό κίνδυνο τον εξέθεσε στον αυτοκράτορα ο Κορδούης Όσιος. Ο τελευταίος παρότρυνε τον Κωνσταντίνο να προχωρήσει στη σύγκληση Συνόδου με σκοπό την επίλυση της θεολογικής αυτής διαμάχης.

Η Νίκαια κρίθηκε καταλληλότερη για τη διεξαγωγή των εργασιών της συνόδου, αφού εξασφάλιζε την ευχερέστερη πρόσβαση των επισκόπων της Αιγύπτου και της Δύσης. Ταυτόχρονα όμως η πόλη αυτή παρείχε τη δυνατότητα στον Κωνσταντίνο να παρακολουθήσει ο ίδιος τις εργασίες της συνόδου. Η Σύνοδος άρχισε τις εργασίες της στις 20 Μαΐου του 325 και τις περάτωσε στις 25 Αυγούστου του ίδιου έτους. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας εγκαινίασε τις εργασίες τις Συνόδου, δείχνοντας έτσι πόσο σημαντική ήταν αυτή η Σύνοδος τόσο για τον ίδιο όσο και για την εσωτερική ειρήνη της αυτοκρατορίας. Συμμετείχαν 318 Πατέρες, αριθμός συμβολικός με τον αριθμό των ανδρών που χρησιμοποίησε ο Αβραάμ για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς). Πρακτικά της Συνόδου δεν κρατήθηκαν. Αυτό επιβεβαιώνεται μέσα από τα έργα του Μεγάλου Αθανασίου, στα οποία ο ιερός πατήρ καταφεύγει στη μνήμη του, για να περιγράψει γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Σύνοδο η λόγια που ειπώθηκαν από τους υποστηρικτές και τους επικριτές του Αρείου. Πρόεδρος της Συνόδου θεωρείται ο Ευστάθιος Αντιοχείας, αλλά πολλοί κατά καιρούς υπεστήριξαν ότι ήταν η ο Νικομηδείας Ευσέβιος η ο Μέγας Κωνσταντίνος κ.λπ.

Η Σύνοδος καταδίκασε τον Άρειο, τη διδασκαλία του και τα τρία εκκλησιαστικά σχίσματα, το Νοβατιανό, του Παύλου Σαμοσατέα και το Μελιτιανό, τα οποία ταλάνιζαν για χρόνια την εσωτερική ειρήνη της Εκκλησίας. Εξέδωσε 20 ιερούς κανόνες και το Σύμβολο της Νίκαιας, στο οποίο δηλωνόταν ότι ο Υιός είναι ομοούσιος του Πατρός, δηλαδή συναΐδιος και φύσει αληθινός Θεός. Ο όρος ομοούσιος χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο, για να περιγράψει τη σχέση του Υιού με τον Πατέρα. Η ένταξη το συγκεκριμένου όρου στο προσχέδιο του Συμβόλου σήμαινε ταυτόχρονα και την καταδίκη του Αρειανισμού. Ο καθηγητής Κ. Σκουτέρης σημειώνει σχετικά για τον επίμαχο όρο ομοούσιος: «Ο Μ. Αθανάσιος έχει διατυπώσει στο Περί της εν Νικαία Συνόδου έργο του το όλο σκεπτικό και την όλη πορεία της Συνόδου για την υιοθέτηση του όρου. Κατ αρχάς είναι αναντίρρητο, κατά τον Αθανάσιο, ότι ο όρος, πέρα του ότι εκφράζει τη διάνοια της Γραφής, είναι μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση. Οι Συνοδικοί παρέλαβαν τη θεολογία που εκφράζει ο όρος «άνωθεν παρά των προ αυτών». Εξ άλλου, αυτός ο μη γραφικός όρος υποστηρίζεται από πολλά γραφικά χωρία, τα οποία είχαν υπ όψιν τους και κατέγραψαν οι Συνοδικοί Πατέρες. «Επειδή δε η εκ Πατρός Υιού γέννησις άλλη παρά την ανθρώπων φύσιν εστί και ου μόνον όμοιος, αλλά και αδιαίρετός εστι της του Πατρός ουσίας και εν μεν εισί αυτός αυτός και ο Πατήρ (Ιω. 10, 30), ως αυτός είρηκεν, αεί δε εν τω Πατρί εστίν ο Λόγος και ο Πατήρ εν τω Λόγω (Ιω. 10,38. 14,20), ως έστι το απαύγασμα προ το φως (Εβρ. 1,3) - τούτο γαρ η λέξις σημαίνει - δια τούτο η Σύνοδος τούτο νοούσα καλώς ομοούσιον έγραψεν, ίνα την τε των αιρετικών κακοήθειαν ανατρέψωσι και δείξωσιν άλλον είναι των γενητών τον Λόγον». Οι Αρειανοί, αντί να αναζητούν τη «διάνοιαν» των Γραφών, είχαν «εφθαρμένην διάνοιαν» και αδυνατούσαν να συλλάβουν ότι με τον όρο «ομοούσιος» εκφραζόταν η αγιογραφική διδασκαλία. Τέλος, το Σύμβολο της Νίκαιας περιείχε τα επτά πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.
Ο πάπας Πίος ΙΑ', διάδοχος του Σίλβεστρου χοροστατεί σε ελληνική Θεία Λειτουργία το 1925 στον Άγιο Πέτρο για την επέτειο των 1600 ετών από την σύγκληση της Συνόδου

Συνοπτική παράθεση των ιερών Κανόνων:




Κανών Α':

Καταδικάζεται ἡ συνήθεια τοῦ οἰκοιοθελοῦς εὐνουχισμοῦ καί ἀπαγορεύεται ἡ χειροτονία εὐνουχισμένων, πλήν ὅσων ἐξετμήθησαν γιά ἰατρικούς λόγους ἤ λόγω βασανιστηρίων.




Κανών Β':Ἀπαγορεύεται ἡ χειροτονία ὡς κληρικῶν στούς νεοεισερχομένους τῆς ἐκκλησίας.

Κανών Γ':Καταδικάζεται ἡ συνήθεια τῶν κληρικῶν ὅλων τῶν βαθμῶν νά συζοῦν ἤ νά συγκατοικοῦν μέ νεαρές γυναίκες τίς ὁποίες δέν εἶχαν παντρευτεῖ (συνείσακτοι).

Κανών Δ' - Ε':Εισάγεται τό «μητροπολιτικό σύστημα», τό ὁποῖο ἵσχυε στήν ὀργάνωση τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Καθορίζεται ὁ ρόλος τῆς ἐπαρχιακῆς συνόδου στή χειροτονία τῶν ἐπισκόπων.

Κανών ΣΤ': Ἀναγνωρίζεται κατ̉ ἐξαίρεση τό ἀρχαῖο ἔθος τῆς συγκεντρωτικῆς δικαιοδοσίας τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ἀλεξάνδρειας στίς ἐκκλησίες τῆς Αἰγύπτου, Λιβύης καί Πενταπόλεως -ὅπως συνέβαινε καί μέ τήν ἐκκλησία τῆς Ρώμης-, ἐνῶ ἐξαιρεῖται ἡ Ρώμη καί ἡ Ἀντιόχεια ἀπό τό γενικό μέτρο τοῦ μητροπολιτικοῦ συστήματος.

Κανών Ζ':Ὁρίζεται ὅτι ὁ ἐπίσκοπος Αἰλίας (δηλ. ὁ Ἱερουσαλήμ) νά εἶναι ὁ ἑπόμενος στή σειρά ἀπόδοσης τιμῶν.

Κανών Η': Ὁρίζεται ὁ τρόπος ἐπιστροφῆς τῶν λεγόμενων «Καθαρῶν» (Μελιτιανό σχίσμα).
στήν ἐκκλησία τῆς Αἰγύπτου .

Κανών Θ': Ἀναφέρεται στήν τότε συνήθη περίπτωση χειροτονίας πρεσβυτέρων τῶν ὁποίων δέν ἐξετάστηκαν τά προσόντα ἤ οἱ ὁποῖοι δεν παραμένουν ἄμεμπτοι.




Κανών Ι': Καταδικάζεται ἡ χειροτονία τῶν πεπτοκότων.

Κανών ΙΑ' - ΙΒ': Καθορίζεται η μετάνοια των πεπτωκότων, με αυστηρότερα κριτήρια.

Κανών ΙΓ': Δέχεται ὅτι εἶναι δυνατόν νά λάβει κάποιος τή Θεία Ευχαριστία ἐπί τῆς ἐπιθανατίου κλίνης.

Κανών ΙΔ': Ὁρίζεται ὁ τρόπος τῆς μετάνοιας τῶν πεπτωκότων κατηχουμένων.

Κανών ΙΕ' - ΙΣΤ': Καταδικάζεται ἡ ἐπιδίωξη κληρικῶν γιά μετάθεση σέ ἄλλες ἐκκλησίες.

Κανών ΙΖ': Καταδικάζεται ἡ πλεονεξία καί ἡ αἰσχροκέρδεια τῶν κληρικῶν πού προέρχεται ἀπό τόν ἐντοκο δανεισμό.

Κανών ΙΗ': Ἀπαγορεύεται στούςς διακόνους νά μεταδίδουν καί νά ἀγγίζουν τή Θεία Εὐχαριστία πρίν ἀπό τούς πρεσβυτέρους, καί δέν ἐπιτρέπεται τό νά κάθονται μεταξύ τῶν πρεσβυτέρων.

Κανών Κ': Ἀπαγορεύεται ἡ γονυκλισία στή Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.


Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Στο αρχείο η μήνυση του Σεραφείμ Πειραιώς κατά των καθολικών?


Σε δήλωσή του που δημοσιεύθηκε χτες στη Ρομφαία, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ κάνει μια σύντομη αναδρομή όλων των δικαστικών περιπετειών με τις οποίες έμπλεξε την Εκκλησία του και μυστηριωδώς παραλείπει κάθε αναφορά στην πρόσφατη μήνυση που κατέθεσε κατά της Καθολικής Εκκλησίας στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου των εν Αθήναις Καθολικών, του καθολικού Εφημερίου Πειραιά και της Ηγουμένης της Ι.Μ. Αγίου Ιωσήφ.

Να υποθέσουμε οτι ο Εισαγγελέας έθεσε στο αρχείο την μήνυση επειδή δεν βρήκε τίποτα το αξιόποινο με αποτέλεσμα να μην πληρεί τα κριτήρια για να φτάσει στις αίθουσες των δικαστηρίων?

Από το παρών ιστολόγιο πάντως δεν επιχειρήθηκε καμία προσπάθεια φίμωσης του Σεβασμιοτάτου και όλες οι αναφορές του σχετικά με τη μήνυση όπως και η ίδια η μηνυτήρια αναφορά αναδημιοσιεύθηκαν αυτούσιες χωρίς να παραλαφθεί ούτε ένα κόμα.

Του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ


Υπείκων εις τον σωτηριώδη λόγο του ενσαρκωθέντος Κυρίου ότι τα μέλη του σώματός Του πρέπει να είναι το άλας της γης και το φως του κόσμου και η βίοτή τους να αποδεικνύει καθημερινώς τον συντονισμό της προς την Ευαγγελική αλήθεια ως «πόλις επάνω όρους κειμένη» (Ματθ. 5:13-14) χρεωστώ ως ποιμένας της Εκκλησίας να γνωστοποιώ τα κατ’ εμέ εις τους διακονουμένους υπό της αναξιότητός μου.

Όπως προ ολίγου χρόνου τα λεγόμενα «ομοερωτικά» σωματεία με είχαν εγκαλέσει ποινικά δια δήθεν εξύβρισή τους επειδή ομιλώ εναντίον της θανασίμου αμαρτίας της ομοφυλοφιλίας, που αποκόπτει από τον αιώνιο Θεό και αντιβαίνει στην ανθρώπινη φυσιολογία και ψυχολογία επιχειρούσα την ανατροπή της ανθρωπίνης οντολογίας με την συνδρομή του κ. Παναγιώτου Δημητρά, εκπροσώπου του ελληνικού παρατηρητηρίου των συμφωνιών του Ελσίνκι, μιας Μη Κυβερνητικής Οργανώσεως (ΜΚΟ), με αποτέλεσμα να αθωωθώ τελεσιδίκως με την υπ’ αριθμ. 455/2011 Διάταξη του Εισαγγελέως Εφετών Αθηνών έτσι και πάλι η ανωτέρω ΜΚΟ με την συνδρομή του εκδότου κ. Μωρίς Χατζή του περιοδικού «Κρησάρα», που ασχολείται με θέματα του Εβραϊσμού και του κ. Abdulhalim Dede που αυτοπροσδιορίζεται στην Ελλάδα, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης η οποία δεν αναγνωρίζει Τουρκική μειονότητα επειδή δεν υφίσταται, ως εκπρόσωπος της «Τουρκικής μειονοτικής κίνησης για τα ανθρώπινα δικαιώματα», με εγκαλούν ενώπιον της ποινικής δικαιοσύνης για δήθεν παράβαση των άρθρων 1 και 2 του Νόμου 927/1979 «Περί κολασμού πράξεων η ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις» σε συνδυασμό με την απόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ/28.11.2008 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δια δημοσιευθείσες θέσεις μου δια τον διεθνή Σιωνισμό και τον Ισλαμισμό παρερεμηνεύοντες εντελώς τας διατάξεις των Νόμων που επικαλούνται διότι ουδέποτε ο λόγος μου προέτρεψε στην πρόκληση διακρίσεων, μίσους η βίας κατά προσώπων, αλλ’ ανέδειξε ως έχω χρέος εκ της Επισκοπικής μου ευθύνης, την αλήθεια των πραγμάτων εκφράζων ελευθέρως ως στο Σύνταγμα της χώρας κατωχυρούται την προσωπικήν μου άποψιν.

Χρησιμοποιούν βεβαίως δηλώσεις στρεβλωτικές των θέσεών μου, του τότε Κυβερνητικού Εκπροσώπου κ. Πεταλωτή, της Προέδρου της ΔΗΣΥ κας Ντόρας Μπακογιάννη, του Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, της Ι. Αρχιεπισκοπής Αμερικής, του Προέδρου της ΑΧΕΠΑ κ. Νικολάου Καρακώστα, του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδας, του Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, του κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη, εκδότου της «Νέας Εστίας» κλπ.
Οι εγκαλούντες την ταπεινότητά μου παραθεωρούν δια των μηνύσεών των ότι ευρισκόμεθα σε χώρα δημοκρατική και ελευθέρα, όπου η ελευθερία εκφράσεως αποτελεί συνταγματικό κεκτημένο δικαίωμα του ανθρώπου και επομένως εάν διαφωνούν με τας θέσεις μου έχουν την δυνατότητα να αντιπαρατεθούν προς αυτάς δημοσία.

Έχω αναρτήσει στο διαδίκτυο συγκρητική μου μελέτη δια τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό όπου αποδεικνύω εναργέστατα ότι το Ισλάμ είναι θρησκεία κατασκευασμένη από ανθρώπους και μη προερχομένη εκ της θείας αποκαλύψεως, όπως ο Χριστιανισμός και ουδείς εκπρόσωπος του Ισλαμισμού τόλμησε να την αντικρούσει.

Το ίδιο έχω δημόσια με αδιάψευστα επιχειρήματα εκ της Παλαιάς Διαθήκης και του Προφητισμού αποδείξει απευθυνόμενος στον τ. Ραββίνο της Θεσσαλονίκης κ. Φριζήν ότι ο ενσαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Μεσσίας και ότι ο αναμενόμενος υπό του Ιουδαϊσμού θα είναι ο τραγικός Αντίχριστος.

Και πάλι ουδείς ετόλμησε να αντικρούση το κείμενό μου. Το να επιχειρείται η φίμωσις μου με αβάσιμες, έωλες και ανεπέρειστες μηνύσεις είναι καθαρή ματαιοπονία.

Ταπεινώς και φιλαδέλφως προτρέπω τους διώκτας μου να μετανοήσουν ειλικρινώς, να δεχθούν τον μόνο Σωτήρα και Λυτρωτή Κύριο Ιησού Χριστό, διότι άλλως θα απωλέσουν και αυτήν την ζωήν κατατρυχόμενοι από ψευδή κοσμοείδωλα και το φρικωδέστερον την αιώνια και αδιάστατη και ατελεύτητη συνέχειά της.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ