Η Ιταλική Γερουσία ενέκρινε τη Συμφωνία (Intesa) μεταξύ Ιταλικού Κράτους και Ορθοδόξου Μητροπόλεως Ιταλίας

Ο Ναός του Αγίου Θεοδώρου στη Ρώμη, που παραχωρήθηκε από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β' στους Ορθόδοξους

Από την πύλη θρησκευτικών ειδήσεων ΑΜΕΝ

με πληροφορίες από ανακοινωθέν της Ι.Μ.Ιταλίας και Μελίτης

Ιστορική ημέρα για την Ορθοδοξία στην Ιταλία είναι η σημερινή. Η Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων της Γερουσίας ενέκρινε οριστικά το νομοσχέδιο της Συμφωνίας, η οποία παρέχει πλέον στη Μητρόπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ιταλία τα ίδια δικαιώματα με εκείνα τα οποία κατέχει και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Με την εξέλιξη αυτή δικαιώνονται οι μεγάλοι αγώνες και οι μακροχρόνιες προσπάθειες που κατέβαλε ο Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης κ. Γεννάδιος, προκειμένου η Ορθόδοξη Μητρόπολη να πετύχει αυτή την αναγνώριση από την Πολιτεία.

Πιο συγκεκριμένα, η κοινοβουλευτική διαδικασία διήρκεσε περισσότερο από δύο χρόνια και στη θετική έκβασή της συνέβαλε καθοριστικά η αναγνώριση της πνευματικής προσφοράς της Ορθοδόξου Μητροπόλεως Ιταλίας και Μελίτης καθώς και του έργου του Μητροπολίτου κ. Γενναδίου από τις Αρχές της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ο μεγάλος αυτός αγώνας ξεκίνησε ευθύς μετά την εκλογή και Ενθρόνισή του ως Μητροπολίτου (1996) της νεοσυστάτου Μητροπόλεως Ιταλίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της εγκρίσεως της Συμφωνίας, ο Μητροπολίτης Ιταλίας, ο οποίος αυτές τις ημέρες πραγματοποιεί Ποιμαντορική Περιοδεία στην Καλαβρία και την Σικελία, τέλεσε Επίσημη Δοξολογία προς τον Τριαδικό Θεό, ευχαρίστησε δε την Ιταλική Κυβέρνηση και όλους εκείνους οι οποίοι συνέβαλλαν στην μεγάλη προσπάθεια, Γερουσιαστές και Βουλευτές, ιδιαιτέρως δε τους Γερουσιαστές Lucio Malan και Stefano Ceccanti, οι οποίοι απετέλεσαν τους μεγάλους υποστηρικτές ενώπιον των Ιταλικών Αρχών.

Διαβάστε το ανακοινωθέν της Ι.Μ.Ιταλίας και Μελίτης

---

Διαβάζοντας αυτή την Είδηση στο ΑΜΕΝ

μας ήρθε στο μυαλό να ξεφυλλίσουμε

κάποιο φάκελο του Αρχείου...

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
σε χώρες της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης
και Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ στην Ελλάδα

(ενδεικτικά):

-στην Αυστρία: με Νόμο του Κράτους από το 1967 έχει αναγνωρισθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία ισότιμη της Καθολικής. Πρόσφατα ο νέος έλληνας Μητροπολίτης Αυστρίας-Έξαρχος Ουγγαρίας, ενθρονίστηκε στη Βουδαπέστη σε καθολικό Ναό, διότι τον ορθόδοξο τον έχουν καταλάβει οι ρώσσοι ορθόδοξοι.

-στο Βέλγιο: με πρωτοβουλία καθολικών βουλευτών από το 1985 έχει γίνει η ίδια με την παραπάνω νομική αναγνώριση. Επίσης μισθοδοτείται από το Βελγικό κράτος ο ελληνορθόδοξος Κλήρος (αν και πρόκειται για αλλοδαπούς, ως προς το Βέλγιο).

-στη Γερμανία: η νομική αναγνώριση της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας έγινε το 1974. Όταν ακόμη δεν υπήρχε ορθόδοξος Μητροπολιτικός Ναός, ο ελληνορθόδοξος “Μητροπολίτης Γερμανίας” ενθρονίστηκε στον καθολικό Ναό, που παραχωρήθηκε αδελφικά για την περίσταση. Στην ίδια χώρα έχουν παραχωρηθεί αρκετοί καθολικοί Ναοί προς χρήση των ελληνορθοδόξων πιστών. Επιπλέον ανοικοδομήθηκαν και ανοικοδομούνται νέοι ναοί με χρηματική βοήθεια της Καθολικής Εκκλησίας.

-στην Ιρλανδία: παραχωρήθηκε κεντρικός καθολικός ναός της πρωτεύουσας στους ελληνορθοδόξους.

-στην Ιταλία: έγινε επίσημη ενθρόνιση του “Μητροπολίτη Ιταλίας και Μάλτας” στη Βενετία, παρουσία των θρησκευτικών και πολιτικών Αρχών της πόλεως. Στο Τορίνο, παραχωρήθηκε ο Ι. Ν. του Τιμίου Σταυρού για την ελληνορθόδοξη κοινότητα. Ο ναός αυτός μάλιστα, σύμφωνα με τον ελληνικό τύπο, από καθολικός έγινε χριστιανικός! Το 2003 παραχωρήθηκε στην ελληνορθόδοξη κοινότητα της Ρώμης ο ιστορικός ναός των Αγίων Θεοδώρων, στον Παλατίνο λόφο. Στην Ιταλία έχουν παραχωρηθεί πάνω από 250 καθολικοί Ναοί σε ορθόδοξες κοινότητες! Στις 18 Ιουλίου 2012 το ιταλικό κράτος υπέγραψε Συμφωνία (Intesa) με την οποία αναγνωρίζεται η νομική υπόσταση της Ορθόδοξης Μητροπόλεως Ιταλίας, με όλα τα δικαιώματά της

Βέβαια, στις χώρες αυτές υπάρχει χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους και η νομοθεσία προβλέπει την ύπαρξη εκκλησιαστικών νομικών προσώπων, τα οποία η Πολιτεία σέβεται και στηρίζει, χωρίς διάκριση δόγματος.

Επί πλέον η έννοια του «νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου» έχει διαφορετικό περιεχόμενο από εκείνο που έχει στην ελληνική νομοθεσία.

Τα Κράτη στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεν επεμβαίνουν στα εκκλησιαστικά πράγματα όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου η Πολιτεία θέλει να έχει την Εκκλησία στα γρανάζια της κρατικής μηχανής. Στα Κράτη αυτά η ελληνορθόδοξη Εκκλησία προσαρμόζεται χωρίς δυσκολία στην εκεί ισχύουσα νομοθεσία διότι ακριβώς ο νομοθέτης, σεβόμενος την ιδιότητά της, την αναγνωρίζει όπως είναι, ώς Εκκλησία, και της δίνει τη δυνατότητα να είναι εκκλησιαστικό νομικό πρόσωπο, χωρίς να επεμβαίνει στα του οίκου της.

ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, η οποία θέλει να “ανήκει στη Δύση”, αλλά εξακολουθεί να εμμένει στο βυζαντινό δίκαιο και στη θρησκευτική νοοτροπία της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας :

-Η Καθολική Εκκλησία θεωρείται από το επίσημο κράτος ως ξένο δόγμα, (σύμφωνα με την ελληνορθόδοξη νοοτροπία για να είναι κανείς πραγματικά έλληνας πρέπει να είναι χριστιανός ορθόδοξος) και αντιμετωπίζει συχνά προβλήματα νομικής φύσεως εξ αιτίας του νομικού κενού που υφίσταται στην ελληνική νομοθεσία. Στις 19 Απριλίου 2006 το τότε Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων όρισε μια Επιτροπή, έργο της οποίας ήταν «η μελέτη και η κατάρτιση πρότασης νόμου σχετικά με τη νομική προσωπικότητα της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα». Παρά τις κατά καιρούς υποσχέσεις των αρμοδίων και τις συγκεκριμένες προτάσεις της Καθολικής Εκκλησίας για μια λύση του προβλήματος, που επί τόσα χρόνια την ταλαιπωρεί, μέχρι σήμερα (Ιούλιος 2012) τίποτε δεν έγινε και μάλλον η κατάσταση χειροτερεύει!

Ενώ αναγνωρίζονται ως νομικά πρόσωπα της Καθολικής Εκκλησίας τα καθιδρύματα που υφίσταντο την ημέρα της εισαγωγής του Αστικού Κώδικα (23 Φεβρουαρίου 1946), η Καθολική Εκκλησία δεν έχει τη δυνατότητα να ιδρύσει νέο θεσμό αναγνωρισμένο από την Πολιτεία, διότι ο νόμος δεν προβλέπει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να ιδρυθεί ένα τέτοιο νομικό πρόσωπο. (Η Καθολική Εκκλησία δεν μπορεί να είναι «σωματείο» ή «ίδρυμα» ή «εταιρεία», σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα, δηλ. να εξαρτώνται οι αποφάσεις της από τη Γενική Συνέλευση, αλλά ούτε και «νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου» με την έννοια που έχει ο όρος αυτός στην πατρίδα μας, διότι τότε γίνεται «εθνική εκκλησία» και παύει να είναι καθολική)

-Χρειάσθηκε να γίνει προσφυγή στο δικαστήριο του Στρασβούργου για να αναγνωρισθεί από την Πολιτεία η νομική προσωπικότητα καθολικού ναού, κτισμένου το 1500. Η πολιτεία δεν τον αναγνώριζε διότι δεν τηρήθηκαν οι όροι που προβλέπει ο Αστικός Κώδικας του 1946 (!)

-Τα τελευταία χρόνια, η καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα, ακόμη κι από επίσημα χείλη, εξομοιώνεται με τις διάφορες αιρέσεις και παραθρησκείες.

Αυτά, έτσι ενδεικτικά, ξεφυλλίζοντας κάποιο φάκελο του Αρχείου...

Σημ. Το τελευταίο διάστημα γίνεται συχνά λόγος για τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων στην Τουρκία, ενόψει των διαπραγματεύσεων για την είσοδο της χώρας αυτής στην Ενωμένη Ευρώπη.

Πολύ σωστά, τόσο η Κυβέρνηση όσο και διάφοροι πολιτικοί μας, ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Έχουν όμως αντιληφθεί ότι τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι Τούρκοι για να μην αναγνωρίσουν τα δικαιώματα του Πατριαρχείου, χρησιμοποιούν οι ίδιοι στη χώρα μας για να μην αναγνωρίσουν τα δικαιώματα της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα;

Λέγοντας αυτά δεν εννοούμε ότι η θρησκευτική κατάσταση είναι ίδια στην Ελλάδα και στην Τουρκία, αλλά ότι το πνεύμα και η επιχειρηματολογία με την οποία αντιμετωπίζονται τα «ξένα δόγματα» είναι παρόμοια.

CEN

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

οι βουτιές απόγνωσης στο κενό δεν έχουν τέλος...

Το δελτίο αυτοκτονιών συνεχίζει να αυξάνεται. Οι αυτοκτονίες λόγω φτώχειας. Είναι η λογική κατάληξη μιας κοινωνίας που στήριξε την προσωπική αξιοπρέπεια στην επιφάνεια. Σε μια κοινωνία που λειτουργεί με βάση τα πόσα έχεις, πόσα μπορείς να αγοράσεις, πως θα σε δουν οι γύρω. Το σπίτι ο ναός του νοικοκύρη, το αυτοκίνητο, το κομπόδεμα στη τράπεζα, η ωραία επίπλωση, τα ωραία ρούχα, οι διακοπές το καλοκαίρι, το εξοχικό, η βάρκα, τα καλοντυμένα παιδιά φορτωμένα με όλα τα γκατζετάκια τελευταίου τύπου, η κυρά που πηγαίνει ανελλιπώς κομμωτήριο, μανικιούρ, πεντικιούρ κάθε βδομάδα, η σύναξη σε ταβέρνες και κέντρα διασκέδασης, ένα σύνολο άνεσης κατανάλωσης, ατέλειωτης κατανάλωσης των προϊόντων του δυτικού παραδείσου.

Ο άντρας ορίζεται από το τάδε άρωμα λέει η διαφήμιση, η γυναίκα ορίζεται από τη τάδε σιλουέτα, τα παιδιά ορίζονται από το τάδε κολέγιο, η οικογένεια ορίζεται από το τάδε τζιπάκι που τραβάει μια βάρκα από πίσω, και το σπίτι ορίζεται από τα τάδε έπιπλα και αξεσουάρ που βλέπουν οι άλλοι και ζηλεύουν. Οι άνθρωποι ορίζονται από τα αντικείμενα που αγοράζουν. Ποια δύναμη να βρει κανείς όταν χάνει όλα αυτά που τον ορίζουν. Όταν κάτω από αυτά δεν υπάρχει κάποιος άλλος σκοπός ζωής? Σ' αυτή τη κοινωνία το να σου πάρουν το σπίτι μοιάζει το τέλος του κόσμου. Το να αναγκαστείς να πεις στα τέκνα "είμαστε φτωχοί πρέπει να αλλάξουμε ζωή" μοιάζει σαν αποδοχή πως είσαι ένας γονιός εξευτελισμένος. Το να πεις στη γυναίκα σου , τέρμα το κομμωτήριο μοιάζει σαν να της ομολογεί πως δεν σου σηκώνεται πλέον....

Το δελτίο αυτοκτονιών δεν έχει γεμίσει με ανθρώπους που είναι φτωχοί, είναι γεμάτο με ανθρώπους που τρεις μέρες πριν δεν ήταν....Γεμάτο με ανθρώπους που υποκύπτουν στο μοιρολατρικό και ταπεινωτικό όπου φτωχός κι η μοίρα του. Μια φράση φετίχ στο σύστημα για να θυμίζει συνεχώς πως αν είσαι φτωχός δεν έχεις μοίρα. Για να υπάρχεις με μοναδικό σκοπό να μην είσαι φτωχός. Δεν πλανιέται γύρω μας το σκιάχτρο της φτώχειας, πλανιέται κάτι πιο ύπουλο το φάντασμα του φόβου της φτώχειας. Οι απροετοίμαστοι άνθρωποι στον πιο δύσκολο αγώνα της ζωής. Εκείνον που δεν έχει άκρες, δεν έχει μέσα, δεν έχει γνωριμίες στα υπουργεία, δεν έχει λαδώματα και μίζες, ευνοϊκή μεταχείριση και φακελάκια. Το φάντασμα των ανθρώπων που πρέπει να κάνουν οτιδήποτε για να επιβιώσουν, ακόμα και ταπεινά επαγγέλματα, στερήσεις, βάσανα, και να σταθούν στα πόδια τους.

Είναι οι άνθρωποι που πρέπει να διδάξουν σύντομα τον εαυτό τους και την οικογένειά τους πως οι παχιές αγελάδες τέλειωσαν. Πως αύριο θα μοιάζουν σαν εκείνη την οικογένεια του κυρ Δημήτρη στη γειτονιά που ζει στο ημιυπόγειο. Θα μοιάζουν στη Μαρία που καθαρίζει τριάντα χρόνια σκάλες. Θα μοιάζουν στο ντελιβερά που ερχόταν φορτωμένος με πίτσες τις παλιές καλές εποχές. Γιατί ένα ολόκληρο σύστημα που υποστήριξαν και έθρεψαν μέχρι του σημείου να γίνει ένα αναίσθητο παχύδερμο, τους είχε πείσει πως όλα αυτά θα είναι μόνιμα. Πως το χρήμα θα αυγατίζει συνεχώς και η καλοπέραση θα αυξάνεται. Ο ψεύτικος κόσμος των διαφημίσεων με τις υπέροχες οικογένειες, στα υπέροχα σπίτια που έτρωγαν σε υπέροχες κουζίνες υπέροχα φαγητά ήταν το σημείο αναφοράς για την αξιοπρέπεια, την επιτυχία, τη θέση σ΄αυτό το κόσμο.

Όλα αυτά τα χρόνια όταν έμπαινα στα σπίτια που είχαν τα πάντα εκτός από μια βιβλιοθήκη (γατί τα βιβλία πιάνουν σκόνη εύκολα) όταν έβλεπα τα γυαλισμένα τετράτροχα να μας πετάνε τα νερά από τις λακκούβες του δρόμου, όταν έβλεπα οικογένειες τεσσάρων ατόμων στις παραλίες να παραγγέλνουν για δέκα, όταν κοίταζα τα σκουπίδια γεμάτα από πεταμένες μπριζόλες και κάθε λογής εδέσματα περίσσευμα, όταν άκουγα τα παιδιά να κλαίνε υστερικά για τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια που έχει ο κολλητός, όταν κοίταζα τις κυρίες να ιδρώνουν στα γυμναστήρια και τους κυρίους να ποτίζουν με κάσες από ουίσκι και γαρδένιες τις πίστες.... σκεφτόμουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που υπάρχουν για να αγοράζουν και να καταναλώνουν, που έχουν σαν σκοπό της ζωής τη γεμάτη τσέπη, τι θα κάνουν όταν τους τραβήξει κανείς το χαλί κάτω από τα πόδια.

Η αυτοκτονία κάποιου που πτώχευσε δεν είναι καινούργιο πράγμα. Συνέβαινε και σε άλλες εποχές. Απλά δεν ακουγόταν γιατί ήταν ο ένας. Κάποιος ανώνυμος που βίωνε η οικογένειά του το δράμα. Είναι όπως μια αρρώστια που υποκύπτει κάποιος στο νοσοκομείο και κανείς δεν γνωρίζει εκτός κι αν προσβληθεί όλος ο θάλαμος, πεθάνουν πενήντα μαζί και φτάσουν τα κανάλια. Τότε πλακώουν οι ειδήμονες κι αναλύουν τα πως και τα γιατί. Έτσι και τώρα. Στους τρεις τέσσερις πρώτους δεν έδωσε σημασία κανένας. Τώρα η επιδημία γίνεται αξιοπρόσεκτη και μια καλή ευκαιρία αντιμνημονιακής προπαγάνδας. Όμως το μνημόνιο δεν ήταν η αιτία. Είναι το αποτέλεσμα. Η αιτία που οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν ένα καλό λόγο να ζήσουν ακόμα κι όταν τα χάνουν όλα, είναι ένα ολόκληρο σύστημα που τους έχει αφαιρέσει τη δυνατότητα να βρουν λόγους να ζουν πέρα από τα σκουπίδια που τους πασάρει. Το μνημόνιο δεν δοκιμάζει μόνο τις τσέπες μας, δοκιμάζει όλα εκείνα που υπάρχουν μέσα μας, τις σωματικές και πνευματικές μας αντοχές, δοκιμάζει αυτό που κάποιος μπορεί να είναι όταν μείνει γυμνός μπροστά σε όλους.

Είναι η δύναμη κάποιου να δει πως η φτώχεια δεν είναι η ντροπή, πως ντροπή είναι ένα σάπιο σύστημα που μπορεί να σε πετάει σαν τρίχα από το προζύμι. Και σ΄αυτό το σημείο ή πρέπει να υποκύψεις ταπεινωμένος και να σε πείσουν πως όντως είσαι μια τρίχα ή πρέπει να σηκώσεις κεφάλι και του δείξεις τα δόντια. Πρέπει να ανακοινώσει κανείς με θάρρος στην οικογένεια πως είναι η ώρα να σηκώσουν τα μανίκια και να αποδείξουν πως είναι ικανοί να ζήσουν σε σκληρές συνθήκες. Πως ήρθε η ώρα να δοκιμαστούν οι αντοχές και το μυαλό. Γι΄αυτό θα επιζήσουν εκείνοι που εκτός από το τραπεζικό κομπόδεμα είχαν φτιάξει ένα άλλο, με άλλα πλούτη. Κι αγάπη. Αγάπη για την ίδια τη ζωή. Όσοι θα μείνουν ενωμένοι και στα βάσανα. Αξιοπρεπείς ακόμα και πεινασμένοι. Εύχομαι σύντομα να σταματήσει αυτή η τραγωδία της αυτοκτονικής λύσης. Να γίνει μια επίσκεψη σ΄εκείνο το ημιυπόγειο του κυρ Δημήτρη και να τον ρωτήσουν να μάθουν πως τα καταφέρνει και χαμογελάει ακόμα.

Γιατί όλοι αυτοί που χορταίνουν με το να ρουφάνε τις ανθρώπινες ζωές ένα πράγμα μόνο δεν ανέχονται. Μπλοκάρουν. Να τους κοιτάς στα μάτια και να γελάς. Δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν το ψυχικό μεγαλείο γιατί δεν έχουν. Οταν μπροστά τους υπάρχει κάποιος που θεωρούν ασήμαντο και ορθώνει το ανάστημα τρελένονται. Δεν μπορούν να κατανοήσουν το γεγονός πως ένα τεράστιο και λουξ επιπλωμένο σπίτι όπως το δικό τους είναι τόσο κενό και ανούσιο μπροστά στη δύναμη ενός ανθρώπου που δεν έχει τίποτα από ότι έχουν κι όμως είναι πλούσιος. Ολο το παιχνίδι υποταγής μπορεί να συμπεριλάβει μόνο όσους υποτάσσονται. Δεν υπάρχουν όπλα ούτε κολπάκια ούτε καλοπιάσματα για κάποιον που βλέπει όλο αυτό το γελοίο κατασκεύασμα στη πραγματική του διάσταση. Δηλαδή γελοίο.

Προσοχή, δεν υποτιμώ κανέναν άνθρωπο που έφτασε στο μοιραίο εκείνο σημείο να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή. Κανείς δεν είναι ικανός να νοιώσει ότι ένοιωσε αυτός ο άνθρωπος. Και κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει αν ήταν σωστό ή όχι. Αυτό που στιγματίζω είναι το γεγονός πως αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν παγιδευμένος πολύ πριν το μνημόνιο. Κι αυτός και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι. Παγιδευμένοι σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Εκατομμύρια παγιδευμένοι σε ένα σύστημα επιδερμικό, κούφιο, χυδαίο που προωθεί αυτή την άθλια κενότητα σαν νοικοκύρεμα. Που σπρώχνει τους ανθρώπους να αγωνίζονται συνεχώς , να αφιερώνουν όλη τους την ύπαρξη για να αποκτήσουν όλα εκείνα που δεν θα έπρεπε κανείς να θυσιάσει ούτε λεπτό από τη ζωή του για να τα αποκτήσει. Αυτό στιγματίζω κι αυτό θεωρώ γελοίο. Κι είναι μεγάλη αγανάκτηση να βλέπω πόσο γερά κρατάει αυτή η παγίδα. Που θα πάει όμως, κάποια στιγμή θα σπάσει η φάκα και τότε αλίμονο γι΄αυτό που θα ξεφύγει από μέσα. Αλίμονο....

Πηγή

Μύθοι και πραγματικότητα για τη μετανάστευση

Βρισκόμαστε παραμονές βουλευτικών εκλογών και η αλλαγή ηγεσίας στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (πρώην Δημοσίας Τάξης) επανέφερε στη δημόσια συζήτηση το θέμα των παράνομων μεταναστών στη χώρα μας.

Ας προσπαθήσουμε να καταγράψουμε με ψυχραιμία μερικά δεδομένα: 

 

1. Όσοι έχουμε μεγαλώσει και κυκλοφορούμε ακόμα στο κέντρο της Αθήνας γνωρίζουμε την τεράστια ποιοτική υποβάθμιση που έχει υποστεί η καρδιά της πρωτεύουσας. Κλειστά και εγκαταλειμμένα κτίρια, άδεια μαγαζιά και γραφεία, συνεχώς αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων που κοιμούνται πλέον στους δρόμους, αύξηση “ελαφράς” (κλοπών) και “βαριάς” (ληστειών, αφαίρεσης ζωής) εγκληματικότητας, φόβος κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες...

Ταυτόχρονα, σε όσες περιοχές έχουν παραμείνει κάτοικοι και εμπορική / καλλιτεχνική δραστηριότητα (Εξάρχεια, Αμπελόκηποι) η κατάσταση είναι καλύτερη και ο φόβος μικρότερος ακόμα και από τα βόρεια προάστια της Αθήνας. Επομένως τα “γκέτο” της Αθήνας (ιδιαίτερα κοντά στην Ομόνοια ή γύρω από την οδό Αχαρνών) τα δημιούργησε η οικονομική κατάσταση και η απουσία κρατικής παρέμβασης. Η ανέχεια και η εγκατάλειψη ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων από εμπορική δραστηριότητα οδήγησε Αφρικανούς και Ασιάτες παράνομους μετανάστες (που η απουσία κράτους άφηνε ως τώρα να φτάσουν από τα σύνορα), αλλά και Έλληνες νεόπτωχους και τοξικομανείς να διαμένουν όπου βρουν και όπως μπορούν, και να διεκδικούν την επιβίωση στα σκουπίδια, στην ανακύκλωση υλικών ή τέλος, στην παρανομία. 

  

Αν οι περιοχές αυτές ήταν φωτισμένες, διατηρούνταν καθαρές, στηριζόταν οικονομικά η επαγγελματική και οικιστική δραστηριότητα και υπήρχε συστηματικός έλεγχος παράνομων δραστηριοτήτων θα ήταν στην ίδια κατάσταση;

Η έλλειψη κέντρων κράτησης π.χ. ή η αδυναμία αστυνομικού ελέγχου ευθύνεται για την αναγκαστική εκπόρνευση εκατοντάδων πλέον ανήλικων κοριτσιών από την Αφρική στο κέντρο της Αθήνας και σε όλη την Πατησίων; 

Είναι δυνατόν π.χ. να παραμένουν κλειστά τόσα ξενοδοχεία στο κέντρο της Αθήνας και να θεωρούμε φυσιολογικό οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένοι και άρρωστοι από ναρκωτικά (ανεξαρτήτως εθνικότητας) να κοιμούνται ή να κάνουν τις ανάγκες στους στο δρόμο;

2. Η Ελλάδα διέρχεται τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Αυτή είναι η αιτία που ξανασυζητάμε το θέμα της παράνομης μετανάστευσης, και φόβος να μάς διώξουν από τις χώρες της συνθήκης Σέγκεν. Προφανώς δεν υπάρχουν δουλειές για όλους μας (Έλληνες και ξένους). Προφανώς πολλοί από εμάς, πάλι Έλληνες και αλλοδαποί, θα φύγουν από την Ελλάδα σε αναζήτηση εργασίας. Όμως σε άλλες χώρες (Αφρική, Ασία) είναι ακόμα χειρότερα και δεν είναι εύκολο, για πολλούς λόγους, αν φτάσεις εδώ να επιστρέψεις ή να σε δεχθούν πίσω. Ούτε μάς το “επιτρέπουν”, αλλιώς θα το κάναμε τόσα χρόνια, να δίνουμε ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους θέλουν να φύγουν για άλλες ευρωπαϊκές χώρες ...

Τέλος, ας θυμηθούμε ότι η απουσία σταθερής μεταναστευτικής πολιτικής, εδώ και 20 χρόνια, οδήγησε κατά καιρούς σε διαδικασίες νομιμοποίησης, που εξαρτήθηκε πάντα από ύπαρξη εργασίας και πληρωμής εισφορών. Με την παρούσα κρίση πόσοι μπορούν να ανανεώσουν τις άδειες παραμονής; Όλοι μας έχουμε σχετικά παραδείγματα στον περίγυρό μας. Εξάλλου όσοι αλλοδαποί δεν τα βγάζουν πέρα, μπορούν να φεύγουν μόνοι τους από την Ελλάδα..

Επομένως, ακόμα και αν αποφασισθεί να γίνουν “κέντρα” συγκέντρωσης παράνομων μεταναστών, η υλοποίηση πρέπει να λάβει υπ’ όψιν συγκεκριμένα θέματα ( πότε ήρθαν, αν μπορούν να απελαθούν, πόσο θα χρειαστεί να παραμείνουν έγκλειστοι... ).

3. Θα αφήσουμε την Αθήνα ή τις άλλες μεγάλες πόλεις στο έλεος της παρανομίας; Προφανώς όχι ! Αλλά ας μη ρίχνουμε τις κρατικές αδυναμίες στο κεφάλι των πιο αδύναμων. Δεν είναι απαραίτητα παράνομοι μετανάστες όσοι αλλοδαποί διαπράττουν εγκληματικές πράξεις. Ούτε ευθύνονται μόνο αυτοί, για το φόβο των ηλικιωμένων να κυκλοφορήσουν στους δρόμους (με αποτέλεσμα φαινόμενα συνοδείας ηλικιωμένων γυναικών, αστικής προέλευσης, από ακροδεξιούς νέους, όταν πάνε στην Τράπεζα για να σηκώσουν χρήματα...). 

Ο έλεγχος εφαρμογής του νόμου, επομένως, και της ηρεμίας των πολιτών στην καθημερινότητά τους, είναι ευθύνη του κράτους.

4. Η Καθολική Εκκλησία της Ελλάδας έχει προφανή λόγο να εκφέρει άποψη για το μεταναστευτικό ζήτημα. Κατ’ αρχάς, σε όλη την Ελλάδα στήριξε και στηρίζει σταθερά προσπάθειες αρωγής μεταναστών (αλλά και γενικότερα συμπολιτών μας σε ανάγκη). Επίσης, φροντίζει για την υλική και πνευματική ενσωμάτωσή τους στις τοπικές κοινωνίες όπου ζουν.

Ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα, και οι 3 εκκλησιαστικές διοικήσεις της, ρωμαιο- καθολική, ελληνόρρυθμη και αρμενική βρίσκονται στο Δήμο Αθήνας (στην οδό Πανεπιστημίου, στην οδό Αχαρνών και στο Νέο Κόσμο αντίστοιχα) και ζουν την καθημερινή υποβάθμιση των περιοχών. Όμως, θεωρούν ότι ευθύνεται κυρίως η οικονομική και ηθική κρίση της κοινωνίας και όχι μόνο η παρουσία μεταναστών...

Εξάλλου οι (πρώην ή ακόμα και τώρα) παράνομοι μετανάστες που είναι μέλη της (πολωνοί, φιλιππινέζοι, αφρικανοί, ιρακινοί, ουκρανοί, ρουμάνοι κ.α.) είναι στην πλειοψηφία τους φιλήσυχοι άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν τίμια, όπως και οι έλληνες μετανάστες σε άλλες χώρες.

Όμως, και οι μη χριστιανοί μετανάστες που έρχονται καθημερινά σε επαφή με καθολικούς θεσμούς και ενορίες (Κάριτας, Αδελφές Μητέρας Τερέζας, ενορία Αγίας Θηρεσίας) είναι συχνά παράνομοι από ανάγκη (ήρθαν στην Ελλάδα από εμπόλεμες ή φτωχές χώρες).

5. Μπορεί η Ελλάδα να περιθάλψει όλους τους αναγκεμένους του πλανήτη; Προφανώς όχι! Όμως, οι εκπρόσωποί της πολιτείας οφείλουν, σεβόμενοι ηθικούς και νομικούς κανόνες, να συμπεριφέρονται σε όσους βρέθηκαν παράνομα στην χώρα μας, και μέχρι αυτοί να επιστρέψουν στη δική τους, με σεβασμό της αξιοπρέπειάς τους: είτε είναι σε κέντρα μεταναστών είτε στη φυλακή ...

Είναι απορίας άξιο (αλλά εύκολα ερμηνευόμενο λόγω εκλογών) κάποιοι να προβάλλουν τις χριστιανικές τους πεποιθήσεις αλλά να απαιτούν “εγκλεισμό” ή “ένα πιάτο φαγητό τη μέρα μόνο σε μετανάστες που θα το δουλεύουν“ για ανθρώπους που έκαναν το “έγκλημα” να είναι παράνομα σε άλλη χώρα: 

              

Πριν 2000 και πλέον χρόνια κάποιος, που συχνά επικαλούνται, είχε πει επαινετικές φράσεις για όσους περιθάλπουν φτωχούς και ασθενείς ή επισκέπτονται φυλακισμένους. Ούτε η εξουσία της εποχής εκτίμησε τα λόγια του... Και τον σταύρωσε.

Υστερόγραφο: Η δημιουργία κέντρων προσωρινής φιλοξενίας (ή κράτησης) παράνομων μεταναστών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πριν 16 χρόνια το κέντρο της Αθήνας είχε κατακλυσθεί από Κούρδους πρόσφυγες. Έμεναν σε άθλιες συνθήκες πίσω από το παλιό Δημαρχείο. Η τότε Διαπαραταξιακή Επιτροπή του Δήμου για Μετανάστες αποφάσισε να μεταφερθούν προσωρινά στις κατασκηνώσεις του Δήμου στον Άγιο Ανδρέα (Νέα Μάκρη). Συμφώνησαν και οι Κούρδοι. Παρ’ όλα τα προβλήματα διαμονής και ελέγχου 1500 περίπου άτομα φιλοξενήθηκαν για δίμηνο, καταγράφηκαν και κατέθεσαν αιτήσεις ασύλου. Ο σχεδιασμός απέτυχε γιατί τα έξοδα σίτισης ήταν τεράστια. Δύο μήνες μετά οι περισσότεροι είχαν φύγει αλλά ο αριθμός όσων φιλοξενούνταν αυξανόταν, έρχονταν άλλοι στις θέσεις τους. Η δε “ταρίφα” των δουλεμπόρων στα τουρκικά παράλια είχε διπλασιαστεί, όποιος περνούσε ερχόταν συστημένος στη Νέα Μάκρη... Ο δήμος εγκατέλειψε την προσπάθεια. Το κέντρο της Αθήνας ανακουφίσθηκε, οι Κούρδοι, σταδιακά άρχισαν να συγκεντρώνονται στην Πάτρα (ο υπογράφων συμμετείχε σε εκείνη την Επιτροπή ως εκπρόσωπος της Μαρίας Δαμανάκη, τότε υποψήφιας δημάρχου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ).

Επομένως αν δε λυθούν βασικά ζητήματα και δεν υπάρξει συγκεκριμένη προοπτική, ακόμα και 30 κλειστά ή ανοιχτά κέντρα μεταναστών να δημιουργηθούνσε όλη την Ελλάδα, ουσιαστική πρόοδος στο μεταναστευτικό δεν θα υπάρξει.

Ούτε θα μειωθεί η εγκληματικότητα φυσικά !

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ

δικηγόρος

μέλος της Συνοδικής Επιτροπής “Δικαιοσύνη και Ειρήνη”

της Καθολικής Εκκλησίας

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΚΑΘΟΛΙΚΗ"

Τ.77 Απρίλιος 2012

cen.gr

«Κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο, κάτι συμβαίνει μα τον Άγιο»

του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη
Καθημερινά διαπιστώνω την αξία της λαϊκής προγονικής σοφίας στις παροιμίες που μας πλουτίζουν με τα συμπεράσματα αιώνων για να φυλαγόμεθα από αλλοπαρμένα πρόσωπα τα οποία αντί να λογίζονται σοβαρά απαντούν «Κύματι θαλάσσης» κατά το «άνεμος τ' ανέμου του καπνού» ! Η μακρά διδακτική και συγγραφική μου πείρα με διδάξαν ότι μόνο «κακοί χρεωφειλέτες πετούν άχυρα» κατά προσώπων και θεσμών γιατί όταν: «ένας παλαβός πετάξει μιa πέτρα μέσα στο γιαλό χίλιοι γνωστικοί δεν αρκούν να την βρούν και να τη βγάλουν». Έτσι, η ξέφρενη προκλητικότητα αντιμετωπίζεται μόνον σκωπτικά και «εν παραβολαίς» με διηγήσεις γεγονότων που έζησα ως έφηβος στον Πειραιά και ίσως να τις θυμούνται και δυο τρείς φίλοι μου Πειραιώτες σημερινοί αρχιερείς.

1) Η γιαγιά μου ζούσε στην Καστέλα και πήγαινα τακτικά να τη βλέπω. Εξ άλλου αυτή με δίδαξε να αγαπώ και να σέβομαι την Εκκλησία. Πολλές φορές την συνόδευα στα μαγαζιά του κέντρου του Πειραιά. Η νησιώτικη ευλάβειά της με οδηγούσε να προσκυνήσω και στον πρόχειρο ναό που στήθηκε μέσα στην Αγία Τριάδα μετά τον καταστροφικό βομβαρδισμό του 1944. Έτσι, δυό-τρείς φορές παρακολούθησα ένα κωμικοτραγικό θέαμα. Στα σκαλιά της Αγίας Τριάδος ήταν ανεβασμένος ένας περίεργος τύπος. Φορούσε μαύρη ρεντιγκότα και φουλάρι και με ύφος θερμού ρήτορα ανέπτυσσε οργισμένος το πρόγραμμα των «Κυανοφρόνων» και κατακεραύνωνε τα κακώς κείμενα της δημόσιας ζωής.

Ερώτησα ποιός είναι και έμαθα! Ήταν ο σαλεμένος Αρμόνδος Δελαπατρίδης που περιφερόταν και στην πλατεία Συντάγματος των Αθηνών και καταφερόταν επί δικαίων και αδίκων που δεν τον ψήφιζαν. Το ακροατήριό του το αποτελούσαν περαστικοί ανακατεμένοι με την χάσκουσα αληταρία της παρακείμενης κρεαταγοράς του Πειραιά. Ο δυστυχής, νόμιζε πως οι συγκεντρωθέντες ήλθαν για να τον ακούσουν και παραληρούσε. Ύψωνε τη φωνή του στο κατακόρυφο και προκαλούσε την καζούρα του ακροατηρίου του που άρχιζε με μουγκρητά και κατέληγε στα σφυρίγματα. Τότε γούρλωνε τα μάτια του, έτριζε τα δόντια του και με ύφος έξαλλου «ιεροκήρυκα» πρότεινε τον δείκτη του χεριού του και «αναθεμάτιζε» παρόντες και απόντες. Τότε η «μαρίδα» τον γιουχάιζε και εκείνος υποσχόταν την πίσσα όλων των καζανιών της Κολάσεως! Και όσο ανερχόταν την κλίμακα των απειλών, τόσο αντιδρούσαν και τον αποτρέλαιναν σφοδρότερα οι παρόντες μέχρι που έφθανε η αστυνομία για να σταματήσει ο «ιεροκήρυκας» και να διαλυθεί η «ομήγυρης» !

Δίδαγμα: Αλλοίμονο σε εκείνον που έχασε το μέτρο κρίσεως και τη σεμνή και ισορροπημένη παρουσία. Οι απειλές των «αφορισμών» δεν συγκινούν πλέον κανένα ούτε και προστατεύουν! Έχουν αντίθετα αποτελέσματα στο λαό που διαπιστώνει την παρακμή της αυτοκεφαλίας. Απλά η κοινή γνώμη αξιολογεί τον κάθε πυρομανή αναλόγως και άλλοι μεν αηδιάζουν από την αμετροέπεια, άλλοι λοιδορούν την Ι. Σύνοδο που ανέχεται τους διάφορους «λοξίες» και οι πολλοί τους χαρακτηρίζουν αξιοδάκρυτους «τύπους» έχοντες χρεία περιθάλψεως.

2) Όταν πήγαινα στη γιαγιά μου συνήθιζα να διαβάζω στη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Πειραιά, που τότε στεγαζόταν στο Δημοτικό Θέατρο. Διερχόμενος την πλατεία του αντίκριζα συνήθως έναν άκακο σαλεμένο που λεγόταν Διπλαράκος και όλοι τον αποκαλούσαν «στρατηγό»!

Αυτός πήγαινε και ερχότανε εκεί με μια δήθεν «στραταρχική ράβδο» περιτυλιγμένη με αλυσίδα και διέταζε έντονα το φανταστικό του στράτευμα με παραγγέλματα! Η μανία του αποτυπωνόταν στο στήθος του. Ήταν καταστόλιστο από ψευτοπαράσημα αποδεικτικό της ψυχικής του καταστάσεως. Είχε καρφιτσώσει στο γιλέκο του αγκράφες από ζώνες, φανταχτερά κουμπιά και μερικά παλιά μετάλλια από τα παλιατζίδικα της πλατεία Ιπποδαμείας που του κρεμούσαν για να διασκεδάσουν φιλοπαίγμονες Πειραιώτες. Η λόξα του ήταν ανεξέλεγκτη γιατί φανταζόταν ότι είναι «στρατηγός» και ζούσε στον κόσμο του, αλλά δεν ενοχλούσε κανένα. Παρέμεινε όμως στη μνήμη μας ως ένας που έχασε το μέτρο των λογισμών του και που ήταν άξιος της συμπαθείας μας γι'αυτό : Αιωνία η μνήμη του.

Δίδαγμα: Η φαντασία ότι κάποιος έγινε «στρατηγός» δεν του εξασφαλίζει κύρος και εκτίμηση όταν δεν μπορεί να κυβερνήσει τον εαυτό του και τα νεύρα του. Πορεύεται στη ζωή του μέχρι τέλος ως κακομαθημένος πλούσιος νεανίας με τραγική μεγαλομανία και αμετροέπεια μόλις νιώσει «στρατηγός» και λοιδορεί προσβλητικά τους πάντες με αγένεια, απρέπεια, νοσηρή υψηγορία εκφραζόμενη με εξεζητημένο λεξιλόγιο, ενώ είναι γνωστή η τεθλασμένη γραμμή πλεύσεως. Οι συνειρμοί είναι των αναγνωστών μου.

3) Ένας παλαιός εξαίρετος και πραγματικά άγιος κληρικός, που υπηρέτησε ως θεολόγος στο Πειραιά, χωρίς ποτέ να γίνει θηρευτής της αρχιερωσύνης, δέχθηκε ενώ δίδασκε, ένα τηλεφώνημα της Συνόδου πώς εκλέχθηκε μητροπολίτης Κερκύρας! Αυτός ήταν ο Μεθόδιος Κοντοστάντος. Στα γηρατειά του ήταν υποχρεωμένος από την εθιμοτυπία στις επίσημες τελετές να φέρει τα παράσημά του. Κάποτε για να τον πειράξει ο Κίτρους Βαρνάβας άρχισε να τον ερωτά περί της ιστορίας κάθε διακρίσεως. Ο ανύποπτος γέροντας του εξιστορούσε τα καθέκαστα. Αυτό, ο Κίτρους Βαρνάβας, του το ζήτησε τουλάχιστον οκτώ φορές για να του πει στο τέλος, με σοβαροφάνεια, ότι κάποιο παράσημο του λείπει! Ο γέροντας στεναχωρήθηκε και τον ρώτησε ποιό είναι; Εκείνος χαμογελώντας του είπε περιπαικτικά: Σεβασμιώτατε «Δεν βλέπων να έχετε του Φίξ». Ο Γέροντας δεν κατάλαβε το πείραγμα. Πολύ απλά ο Βαρνάβας εννοούσε, ελαφρώς ειρωνικά, το καπάκι της φιάλης του ζύθου Φιξ που συνήθως φορούσαν σαν παράσημο στο πέτο τους τα παιδιά!

Γι' αυτό δεν υπάρχει δίδαγμα! Υπάρχει ερώτημα: Οι παρασημοφορηθέντες μετά τα Αναθέματα κληρικοί ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι δεν αναλογίστηκαν την ευθύνη αυτής της ύβρεως κατά του μέγιστου μέρους της θεολογικής οικογένειάς που διαφωνεί με τις εξαλλοσύνες των «ακριβολατρών»; Και ποια είναι η πραγματική αξία του παρασήμου που έλαβαν;

Αυτά δείχνουν τη βαθειά παρακμή της ελλαδικής αυτοκεφαλίας. Η εικόνα της είναι πως κατάντησε ένα ασύντακτο «σκορποχώρι» από την κατάχρηση της «ελευθερίας της γνώμης» από μερικούς αρχιερείς και από την ασκούμενη τρομοκρατία του αχαλίνωτου Νεοζηλωτισμού. Αυτά διχάζουν την εκκλησιαστική ζωή του Γένους, που βρίσκεται μάλιστα αντιμέτωπο με την σοβαρότερη κρίση μετά το 1922! Μήπως το Πατριαρχείο θα πρέπει να ξανασκεφθεί αρχικά την βεβιασμένη «Πράξη του 1928» και αργότερα την δωρεά του 1850; Αμήν, Γένοιτο !
_____________

Υ.Γ. Με την ευκαιρία τα περί του καρδιναλικού αξιώματος τα αντιπαρέρχομαι γιατί άκουσα κάτι για «καταθύμιο» ενός φιλόδοξου νεαρού! Τα δε περί «διγαμίας» είναι αστεία και επιστρέφονται αφού και οι μετατεθέντες σε δεύτερη Μητρόπολη αρχιερείς είναι δίγαμοι, κατά τον μακαρίτη το φίλο μου π.Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, και μάλιστα τιμώνται επ' εκκλησίες της κανονικής μνημονεύσεως, είτε είναι ζώντες, είτε κεκοιμημένοι!

Η πρόκληση είναι να καθυβρίζονται ως «αναθεματισμένοι» οι συνειδητοί θεολόγοι χωρίς την προστασία της Διοικούσης Εκκλησίας μας και οι «λοξίες» να αφρίζουν;

Αυτά γράφονται γιατί από τα συμβάντα συμπεραίνουμε πως «Κάτω στον Πειραιά στο μουράγιο, κάτι συμβαίνει μα τον Άγιο».-
Amen

Καρδινάλιος Christoph Schönborn "Η Ευρώπη οφείλει στους Έλληνες τις βάσεις του ευρωπαϊκού πνεύματος"

 

«Στους Έλληνες η Ευρώπη οφείλει τις βάσεις του Ευρωπαϊκού Πνεύματος και είναι «ντροπή» με ποιά επιφανειακότητα και επιπολαιότητα γίνεται τώρα λόγος για τους Έλληνες», επισήμανε ο αρχιεπίσκοπος Βιέννης, καρδινάλιος Κρίστοφ Σένμπορν, στη χθεσινοβραδινή ομιλία του στη μεγάλη εκδήλωση συμπαράστασης με τον ελληνικό λαό, με τίτλο «Είμαστε όλοι Έλληνες», που διοργάνωσε η Ελληνοορθόδοξη Μητρόπολη Αυστρίας στην ιστορική Συνοικία των Ελλήνων στο κέντρο της Βιέννης.

Για τους Χριστιανούς, οι Έλληνες υπήρξαν επιπλέον, οι πρώτοι στην Ευρώπη που αποδέχτηκαν το Χριστιανισμό, ενώ η Καινή Διαθήκη γράφηκε στην ελληνική γλώσσα, αλλά προπάντων ο όρος της αλληλεγγύης με ανθρώπους που περνούν δυσκολίες, προέρχεται από την ελληνική σοφία και το ευαγγέλιο, τόνισε ο καρδινάλιος, χαιρετίζοντας συγχρόνως ως απολύτως ορθό το σύνθημα της εκδήλωσης «Είμαστε όλοι Έλληνες».

Προσφωνώντας τους εκατοντάδες επισκέπτες της εκδήλωσης - ανάμεσά τους ιεράρχες των χριστιανικών Εκκλησιών, πολιτικοί και διπλωμάτες με επικεφαλής τους πρέσβεις της Ελλάδας και Κύπρου, Θεμιστοκλή Δημίδη και Κωνσταντίνο Παπαδήμα - ο Μητροπολίτης Αυστρίας-Εξαρχος Ουγγαρίας και Μεσευρώπης Αρσένιος, παρέπεμψε στην ελληνική φιλοξενία που είναι πάντα πρόθυμη να μοιράσει και το ελάχιστο, όπως και στη μεγάλη καρδιά του ελληνικού λαού, τόσο στον πόνο όσο και στη χαρά του.

Πρόσθεσε δε, πως για το λόγο αυτό πληγώνουν ακόμη περισσότερο, από την έναρξη της κρίσης χρέους, η αρνητική συνθηματολογία και οι προκαταλήψεις στην πολιτική συζήτηση και στην ειδησεογραφία των Μέσων Ενημέρωσης, ενώ τόνισε, πως η Συνοικία των Ελλήνων στη Βιέννη αποτελεί παράδειγμα για την επιμέλεια και την εργατικότητα των προγόνων, οι οποίες παραμένουν ακέραιες μέχρι σήμερα και που μαζί με τη φιλοξενία, μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει επισκεπτόμενος την Ελλάδα.

Ο Μητροπολίτης Αρσένιος εξέφρασε τις ευχαριστίες της Μητρόπολης προς την Καθολική και την Ευαγγελική Εκκλησία και τις άλλες ορθόδοξες Εκκλησίες στην Αυστρία, για την υποστήριξή τους, αλλά και προς τον ομοσπονδιακό πρόεδρο της Αυστρίας - που λόγω ταξιδιού του στο εξωτερικό δεν μπόρεσε να παραβρεθεί - για το χαιρετισμό και τις ευχές του για επιτυχία της εκδήλωσης.

Τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση προσφώνησε ο επίσκοπος της Αυστριακής Ευαγγελικής Εκκλησίας, Μίχαελ Μπιούνκερ, τονίζοντας πως οι άνθρωποι της Ευρώπης, πέραν κάθε κρίσης, ανήκουν στην ίδια κοινωνία, ενώ ο επικεφαλής της Σερβοορθόδοξης Εκκλησίας Αυστρίας, Λούκα Μίτροβιτς, επέδωσε ποσό 15.000 ευρώ, δωρεά των Σέρβων της Βιέννης, που, μαζί με τα έσοδα της χθεσινής εκδήλωσης, θα διατεθούν για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας της Ελλάδας.

Η εκδήλωση, η οποία, με συμμετοχή εκατοντάδων επισκεπτών, διάρκεσε μέχρι αργά το βράδυ της Κυριακής, πραγματοποιήθηκε στην Οδό Ελλήνων και στην πλατεία ανάμεσα στους δύο παραδοσιακούς ελληνορθόδοξους ναούς της Βιέννης, με ιστορία 200 ετών, τον καθεδρικό της Αγίας Τριάδας και το ναό του Αγίου Γεωργίου.
Στην περιοχή κυριαρχούσε ολόκληρη την ημέρα έντονο το ελληνικό χρώμα, με πλούσια ελληνική κουζίνα-προσφορά ελληνικών εστιατορίων της Βιέννης αλλά και πολλών Ελληνίδων της Ομογένειας, όπως επίσης ζωντανή ελληνική μουσική που παρουσίασαν σε ένα πολύωρο πρόγραμμα, τα μουσικά σχήματα της Βιέννης «Οι Έλληνες», «Μάριος και Τζούλη» και «Συμφωνία», όπως και το ελληνοαυστριακό συγκρότημα παραδοσιακών χορών «Η παρέα».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Capital