Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Το Άγιο Μανδήλιο στον Άγιο Πέτρο του Βατικανού



Κατά αρχαία παράδοση που ανάγεται στα χρόνια του πάπα Αγίου Γρηγορίου του Μεγάλου(590-604) κατά την διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής οι Ρωμαίοι και άλλοι προσκυνητές συνάσσονται κάθε μέρα σε έναν διαφορετικό Ναό μαζί με τον επίσκοπο Ρώμης για να προετοιμαστούν εν όψει του Πάσχα. 

Πρόκειται για τις περίφημες «40 Εκκλησίες της Ρώμης» που παραμένουν ίδιες μέχρι σήμερα. Έτσι, κάθε μέρα Πάπας και πιστοί συνάσσονταν σε ένα διαφορετικό Ναό για το τελετουργικό που περιλαμβάνει τρία μέρη:

α. τις Λιτανείες των Αγίων όπως τις ξέρουμε και σήμερα

β. την Θεία Λειτουργία

γ. την προσκύνηση των ιερών Λειψάνων.

Σήμερα στη θέση του Πάπα λειτουργούν οι βοηθοί επίσκοποι Ρώμης καθώς και οι Καρδινάλιοι παρόντες στην Πόλη.

Κάθε 5η Κυριακή των Νηστειών είναι η σειρά της Πατριαρχικής Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό να υποδεχθεί τους πιστούς.
Για όλη την ημέρα πάνω στην Αγία Τράπεζα εκτίθενται για προσκύνηση ότι πολυτιμότερο μπορεί να καυχηθεί ο Ναός, που είναι φυσικά τα λείψανα των αγίων Μαρτύρων της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. 
Έκθεση των ιερών λειψάνων στην Αγία Τράπεζα


Νωρίς το απόγευμα τελείται επίσημος Εσπερινός στην αρχή του οποίου ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος Πρωθιερέας της Βασιλικής μαζί με όλους τους ιερείς που κρατούν τα λείψανα, και τους πιστούς, ψέλνουν της Λιτανείες των Αγίων περιφερόμενοι κυκλικά μέσα στον τεράστιο Ναό. Στη συνέχεια, επιστρέφοντας στην Κόγχη κάτω από την Καθέδρα του Πέτρου τελούν τον Εσπερινό. Στο τέλος, τρεις ιερείς ανεβαίνουν σε μια από τις τέσσερεις κολώνες που βαστάζουν τον τεράστιο τρούλο, αυτόν με το άγαλμα της Αγίας Βερονίκης και εμφανίζονται στο μπαλκόνι που βρίσκεται ακριβώς πάνω στην τεράστια κολώνα, βαστάζοντας και οι τρεις μαζί μια μυστηριώδης εικόνα, το Άγιο Μανδήλιον, με την οποία ευλογούν τρεις φορές τους πιστούς ενώ ακούγεται ο ήχος μιας καμπάνας από το εσωτερικό του Ναού. Παράλληλα, η χορωδία ψέλνει ένα αντίφωνο στα λατινικά, που έχει πολλές ομοιότητες με το Απολυτίκιο της Κυριακής της Ορθοδοξίας «Την άχραντον εικόνα Σου».



Το Πέπλο της Βερονίκης ή Sudarium, αποκαλούμενο συχνά Volto Santo, είναι ένα κειμήλιο, που σύμφωνα με τον θρύλο, αποτελεί την Αχειροποίητη αποτύπωση του Προσώπου του Ιησού.

Η πιο πρόσφατη εκδοχή του θρύλου αναφέρει ότι η αγία Βερονίκη από τα Ιεροσόλυμα συνάντησε τον Ιησού κατά μήκος της Via Dolorosa, στην πορεία προς το Γολγοθά. Όταν τον πλησίασε να σκουπίσει τον ιδρώτα (λατινικά suda) από το Πρόσωπό του με το πέπλο της, αυτό αποτυπώθηκε πάνω στο ύφασμα. Το γεγονός αυτό μνημονεύεται στην 6η στάση της Ακολουθίας του Δρόμου του Σταυρού (Via Crucis) που τελείται στους καθολικούς ναούς κατά την διάρκεια της Τεσσαρακοστής.
Δεν υπάρχει καμία γραπτή αναφορά αυτής της ιστορίας μέχρι τον Μεσαίωνα και για αυτό τον λόγο, μάλλον δεν έχει ιστορική βάση. Οι απαρχές αυτού του θρύλου βασίζονται στην ιστορία της Εικόνας του Ιησού, γνωστής ως Μανδήλιον στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στην επιθυμία των πιστών να αξιωθούν να δουν το Πρόσωπο του Λυτρωτή τους. Κατά την διάρκεια του 14ου αιώνα η εικόνα αυτή υπήρξε σημείο αναφοράς στην Δυτική Εκκλησία και όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ιστορικός των καλών τεχνών Neil Macgregor, «από τον 14ο αιώνα και έπειτα, όπου πήγαινε η Ρωμαϊκή Εκκλησία, ακολουθούσε μαζί και το πέπλο της Βερονίκης».

Δεν υπάρχει καμία αναφορά σχετικά με την Βερονίκη και το πέπλο της στα κανονικά Ευαγγέλια. Ως πλησιέστερη αναφορά θα μπορούσε να θεωρηθεί το θαύμα της γυναίκας που θεραπεύτηκε αγγίζοντας τον χιτώνα του Ιησού (Λκ 8:43-48). To όνομά της αργότερα ταυτίζεται με αυτό της Βερονίκης στις απόκρυφες «Πράξεις του Πιλάτου». Η ιστορία εμπλουτίστηκε τον 11ο αιώνα με την αναφορά ότι ο Χριστός της έδωσε ένα πορτραίτο του πάνω σε ένα ύφασμα με το οποίο η Βερονίκη αργότερα θεράπευσε τον αυτοκράτορα Τιβέριο.

Τον 13ο αιώνα ο Roger dArgenteuil στο βιβλίο του «Γαλλική Βίβλος» έδεσε αυτή την ιστορία με τα άγια Πάθη του Ιησού και την θαυματουργή εμφάνιση της εικόνας. Γύρω στα 1300,  χάρη στο έργο «Στοχασμοί πάνω στη ζωή του Ιησού» του ψευδο-Βοναβεντούρα η ιστορία αυτή έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου η απεικόνιση αλλάζει προσθέτοντας το αγκάθινο στεφάνι, αίμα και την έκφραση του πόνου. Η εικόνα πλέον είναι δημοφιλής σε όλη την Καθολική Ευρώπη και η συνάντηση του Ιησού με την Βερονίκη γίνεται μια από της στάσεις του Δρόμου του Σταυρού.

Στην Via Dolorosa στα Ιεροσόλυμα υπάρχει ένα μικρό παρεκκλήσιο, γνωστό ως παρεκκλήσιο του Αγίου Προσώπου που παραδοσιακά θεωρείται ως η οικία της Βερονίκης και τόπος του συγκεκριμένου θαύματος.

Σύμφωνα με την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, το όνομα Βερονίκη προέρχεται από την λατινική λέξη Vera (αληθινή) και την ελληνική λέξη Εικόνα. Για αυτό τον λόγο το πέπλο της Βερονίκης κατά το μεσαίωνα θεωρούταν ως η «αληθινή εικόνα», η πιστή απεικόνιση του Ιησού, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την Ιερά Σινδόνη του Τορίνο.

Ενώ η ιστορία δεν έχει γραπτές βάσεις πριν τον μεσαίωνα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρχε μια εικόνα που εκτίθετο στη Ρώμη τους 13ο, 14ο και 15ο αιώνα που ήταν γνωστή και ετιμάτο ως Πέπλο της Βερονίκης. Παρόλα αυτά η ιστορία της συγκεκριμένης εικόνας είναι κατά κάποιο τρόπο προβληματική. 

Οι δύο πρώτες γραπτές αναφορές για την συγκεκριμένη εικόνα ανάγονται στα 1199 όταν δύο προσκυνητές ονόματι Giraldus Cambrensis και Gervase of Tilbury επισκέπτονται την Ρώμη ξεχωριστά ο καθένας. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1207 ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ’ περιέφερε την εικόνα δημόσια σε λιτάνευση παρέχοντας λυσίποινα σε όποιον προσευχηθεί μπροστά της. Η λιτάνευση της εικόνας από τον Άγιο Πέτρο προς το Νοσοκομείο του Αγίου Πνεύματος καθιερώθηκε από τότε κάθε χρόνο και με αφορμή την περιφορά της εικόνας, το 1300 ο πάπας Βονιφάτιος Η’ ανακήρυξε το πρώτο Ιωβηλαίο. Κατά την διάρκεια αυτού του Ιωβηλαίου η εικόνα εκτίθετο δημόσια και κατέστη ως ένα από τα Mirabilia Urbis (Θαύματα της Πόλης) για τους προσκυνητές που επισκέπτονταν την Ρώμη. Για τα επόμενα 200 χρόνια,  η εικόνα, που φυλασσόταν στην παλιά Βασιλική του Αγίου Πέτρου, θεωρούταν ως το πολυτιμότερο από όλα τα χριστιανικά κειμήλια. Ο Δάντης την αναφέρει στο ΧΙΙΙ άσμα στον "Παράδεισο". Ο Pedro Tafur, ένας ισπανός επισκέπτης το 1436, σημειώνει:

«Στο δεξί χέρι υπάρχει μια κολώνα, ψηλή σαν μικρό καμπαναριό και εκεί βρίσκεται το πέπλο της Βερονίκης. Όταν πρόκειται να εκτεθεί,  δημιουργείται ένα άνοιγμα στην σκεπή του Ναού, από το οποίο δύο κληρικοί κατεβαίνουν μέσα σε ένα καλάθι. Μόλις φτάσουν κάτω, με την μεγαλύτερη ευλάβεια βγάζουν από το καλάθι την εικόνα και την δείχνουν στο λαό που συρρέει. Συμβαίνει συχνά οι πιστοί να εκθέτουν σε κίνδυνο τις ζωές τους εξαιτίας της μεγάλης συρροής και του συνωστισμού»

Μετά την Λεηλασία της Ρώμης το 1527 από τους Άγγλους, ορισμένοι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι η εικόνα καταστράφηκε. Ο Messer Unbano γράφει στη Δούκισσα του Urbino ότι η εικόνα εκλάπη. Άλλοι συγγραφείς όμως βεβαιώνουν για την συνεχιζόμενη παρουσία της εικόνας στο Βατικανό και ένας αυτόπτης μάρτυρας της λεηλασίας δηλώνει ότι οι άγγλοι στρατιώτες δεν μπόρεσαν να βρουν την εικόνα.

Μάλιστα αργότερα, το 1616, ο πάπας Παύλος Ε’ απαγόρευσε την αντιγραφή της εικόνας και το 1629 ο πάπας Ουρβανός Η’ διέταξε την καταστροφή όλων των αντιγράφων ή την μεταφορά τους στο Βατικανό με ποινή αφορισμού.

Από εκείνη την περίοδο η εικόνα εξαφανίζεται σχεδόν από την δημόσια θέα με μοναδική εξαίρεση την 5η Κυριακή των Νηστειών που εμφανίζεται για λίγα δευτερόλεπτα.

Ελάχιστες έρευνες έχουν γίνει και δεν υπάρχουν φωτογραφίες με υψηλή ανάλυση. Μόνο το 1907 επετράπη στον Ιησουίτη ιστορικό των καλών τεχνών Joseph Wilpert να πλησιάσει την εικόνα, αφαιρώντας δύο στρώματα γυαλιού. Ο ίδιος σχολίασε ότι είδε μόνο "ένα τετράγωνο κομμάτι με ανοιχτόχρωμο υλικό, κάπως ξεθωριασμένο από τα χρόνια, που φέρει  δύο ελαφρώς καφέ λεκέδες με σκουριά, που συνδέονται το ένα στο άλλο"

Εξαιτίας της απόστασης που εκτίθεται, κανείς δεν μπορεί να δει την εικόνα καθαρά και το μόνο που φαίνεται είναι το σχήμα του εξωτερικού πλαισίου.
Το συγκεκριμένο κειμήλιο δεν πρέπει να συγχέεται με το Μανδήλιον της Έδεσσας που λεηλατήθηκε από τους σταυροφόρους κατά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 και μεταφέρθηκε στη Saint Chapelle στο Παρίσι και από όπου δυστυχώς εξαφανίστηκε κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης το 1789.

Τέλος δεν πρέπει να συγχέεται ούτε με ένα άλλο Μανδήλιο που φυλάσσεται στο Παρεκκλήσιο της Ματθίλδης στο Βατικανό αλλά εκτίθεται κατά καιρούς σε διάφορες διεθνείς εκθέσεις με τελευταίες την Γερμανική Expo 2000 αλλά και μια έκθεση στο Βρετανικό Μουσείο το 2011.


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!


Αθήνα : Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του σεβ/του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Νικολάου

Το Χριστουγεννιάτικο Μηνυμα του σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου των εν Αθήναις Καθολικών κ.κ. Νικολάου.

Προς
το χριστεπώνυμο Πλήρωμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής
Ο χριστιανικός κόσμος, σ’ ολόκληρη την οικουμένη, γιορτάζει σήμερα την επέτειο της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού, του Λόγου του Θεού, τον οποίο ονομάζει «Ήλιο της δικαιοσύνης».
Ιστορικά, η επιλογή της 25ης Δεκεμβρίου, από την Εκκλησία της Ρώμης ως Εορτής των Χριστουγέννων έγινε διότι την ίδια αυτή ημέρα οι ειδωλολάτρες γιόρταζαν ως θεό τον «αήττητο ήλιο», ο οποίος, τέτοιες μέρες του χρόνου με το φως του νικούσε το σκοτάδι, εφόσον, λόγω του χειμερινού ηλιοστασίου, άρχιζε να περιορίζεται η διάρκεια της νύκτας και να αυξάνει η διάρκεια της ημέρας.
Σαν πραγματικό αλλά πνευματικό Ήλιο είδε η Εκκλησία τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος, όπως αναφέρει ο θεολόγος και ευαγγελιστής Ιωάννης, «φωτίζει κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο». (Ιω 1, 9)
Μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων, η αμαρτία είχε κατακλύσει τον κόσμο και είχε επιφέρει ένα πνευματικό σκοτάδι, το οποίο κάλυπτε όλη την οικουμένη. Η αδικία, κατά γενικό κανόνα, επικρατούσε κι άνθρωπος, με μόνες τις δυνάμεις του, δεν είχε τη δυνατότητα να ξαναβρεί την πραγματική ειρήνη, γαλήνη και ηρεμία που αναζητούσε. Είχε ανάγκη από Κάποιον, ο οποίος θα μπορούσε να επέμβει στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο οποίος θα ήταν το Φως για να νικήσει το σκοτάδι, θα ήταν ο Δίκαιος για να νικήσει την αδικία, θα ήταν η Ειρήνη για νικήσει τις έχθρες και τους πολέμους μεταξύ των ανθρώπων.
Οι Προφήτες, φωτισμένοι από το Πνεύμα το Άγιο, είχαν προαναγ-γείλει την έλευση Εκείνου «κατά τις ημέρες του οποίου θα άνθιζε η δικαιοσύνη και αφθονία ειρήνης».(πρβλ. Ψαλ. 71,7)
Κι «όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» ο προαιώνιος Θεός, που πάντα αγαπά τον άνθρωπο, αλλά και πάντα σέβεται την ελευθερία του με την οποία τον έχει προικίσει, (εφόσον τον έχει πλάσει «κατ’ εικόνα και ομοίωσή του»), χάρη στην άπειρη αγάπη του και με δική του πρωτοβουλία έστειλε στον κόσμο τον ίδιο τον Υιό του, το Λόγο του, για να σώσει το κορυφαίο επίγειο πλάσμα του από την απώλεια.
Αλλά, όπως το αναφέρει ο Ιωάννης στον Πρόλογο του Ευαγγελίου του (Ιω 1,11) και το διαπιστώνουμε κατά τη διάρκεια των αιώνων από την ιστορία της ανθρωπότητας, πολλοί δεν τον δέχθηκαν.
Και σήμερα βλέπουμε να επαναλαμβάνεται το ίδιο φαινόμενο. Πολλοί είναι εκείνοι που αντιτάσσονται στο Μήνυμα του Ευαγγελίου, πολλοί το καταπολεμούν και διώκουν όσους είναι χριστιανοί και θέλουν να μείνουν πιστοί στον Κύριο Ιησού Χριστό.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, υποκριτικά συγκεντρώνονται σε διάφορα σημεία της γης και συζητούν για την ειρήνη. Λησμονούν όμως ότι η ειρήνη είναι «έργο της δικαιοσύνης». (Ησ. 32,17) Οι ίδιοι, που δήθεν αναζητούν τρόπους για την επικράτηση της ειρήνης, είναι εκείνοι που διαπράττουν τις μεγάλες αδικίες σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αλλά και στην Πατρίδα μας παρατηρούμε πόση αδικία επικρατεί, ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση. Δικαιώνονται και επιβραβεύονται οι ένοχοι και τιμωρούνται οι νομοταγείς πολίτες
Στον Κύριο Ιησού Χριστό, Ήλιο της δικαιοσύνης και Άρχοντα της ειρήνης, ας στρέψουμε σήμερα τα βλέμματά μας. Με την απλότητα των ποιμένων ας πλησιάσουμε νοερά στη φάτνη κι ας του ζητήσουμε να φωτίσει όσους κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου, για να αγαπήσουν τη δικαιοσύνη (πρβλ. Σολ 1,1) και να την εφαρμόζουν για το καλό των υπηκόων τους, ώστε να δει ο κόσμος μας την αληθινή ειρήνη, την οποία οι άγγελοι ευχήθηκαν τη νύκτα της Γεννήσεώς Του.
Χριστούγεννα 2011
+ Νικόλαος 
Αρχιεπίσκοπος των εν Αθήναις Καθολικών

Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του Εξάρχου Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος σεβτου κ.κ. Δημητρίου

Το Χριστουγεννιάτικο Μηνυμα του  Εξάρχου Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος σεβασμιοτάτου Δημητρίου. 
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2011
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΞΑΡΧΙΑΣ
Τα εφετινά Χριστούγεννα και η ανατολή του Νέου Έτους 2012 συμπίπτουν με οδυνηρές συγκυρίες για τη χώρα μας, για τον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, κάθε οικογένεια, τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους νέους ανθρώπους, τους για πολλούς ακόμα μήνες απλήρωτους εργαζομένους. Η ολοένα και αυξανόμενη οικονομική κρίση, τα χρέη και οι δυσβάστακτοι φόροι που επέβαλε η Πολιτεία προκειμένου να εξοφλήσει τους διεθνείς δανειστές της με πάντα τον εφιάλτη ενός επικείμενου κινδύνου χρεοκοπίας, οδηγούν σε απελπιστική απόγνωση και ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στη χώρα μας έφτασαν στα όρια της ανέχειας, στα όρια της φτώχειας. Eορτάζουμε λοιπόν εφέτος τα Χριστούγεννα μέσα σ’ ένα χρεοκοπημένο κόσμο, όχι μόνο οικονομικά αλλά κοινωνικά και ηθικά...
Όμως, για κάθε χριστιανό και χριστιανή η κατάσταση αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαλείψει μέσα στη ψυχή μας τη χαρά των Χριστουγέννων, δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε κλονισμό της πίστης και εμπιστοσύνης μας στο Θεό, σε «πνευματική χρεοκοπία» της ψυχής μας. Η χαρά των Χριστουγέννων δεν εξαντλείται στα εντυπωσιακά φώτα και τα πολύχρωμα στολίδια, στα ψώνια και τα δώρα, στην ανταλλαγή τυπικών ευχών, σ’ ένα πλούσιο εορταστικό χριστουγεννιάτικο τραπέζι, στις επισκέψεις, σε ταξίδια αναψυχής, σε βραδινές διασκεδάσεις και άλλες παρόμοιες εξωτερικές εκδηλώσεις. Όλα αυτά απέχουν πολύ από το πνεύμα και τη γνήσια χαρά. Τα Χριστούγεννα δεν είναι ειδωλολατρική εορτή, αλλά θρησκευτική παγκόσμια εορτή προσωπικής και βαθιά πνευματικής χαράς, αναγέννησης και νέου ευαγγελισμού.
Δεν εορτάζουμε τον ερχομό ενός παγκόσμιου κοσμοκράτορα, ισχυρού οικονομικού παράγοντα, αλλά του αληθινού Θεού ανάμεσά μας. Ο Θεός ενσαρκώνεται, γεννιέται άνθρωπος, αντιμετωπίζει όμως την περιφρόνηση και την ταλαιπωρία. Διαλέγει να ζήσει ασήμαντος, ταπεινός, φτωχός, να ζήσει την εμπειρία του διωγμού και της μετανάστευσης.
Γι’ αυτό και σήμερα η Εκκλησία μας ψάλλει: «Από τα ύψη του ουρανού μάς επισκέφθηκε ο Σωτήρας μας, η ανατολή των ανατολών, κι εμείς που κατοικούσαμε στο σκοτάδι της πλάνης και στη σκιά της αμαρτίας και του θανάτου βρήκαμε την αλήθεια, διότι από την Παρθένο γεννήθηκε ο Κύριος».
Αγαπητοί μου Αδελφοί ιερείς και πιστοί των ενοριών της Αγίας Τριάδας στην Αθήνα και των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στα Γιαννιτσά της Μακεδονίας, Αδελφές μοναχές της Ιεράς Μονής της «Παμμακαρίστου Θεοτόκου», Μικρές Αδελφές του Ιησού, Αδελφές μοναχές Βασιλειανές, πιστοί των Καθολικών κοινοτήτων των Ουκρανών, Ιρακινών Χαλδαίων, και Ρουμάνων, τρόφιμοι και εργαζόμενοι στα διάφορα φιλανθρωπικά, μορφωτικά και νοσηλευτικά ιδρύματα της Ελληνικής Καθολικής Εξαρχίας, και αξιέπαινοι εθελοντές, ας χαρούμε και ας πανηγυρίσουμε: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» !
Ποια λοιπόν πρέπει να είναι η ευχή μας; Το συγκλονιστικότερο αυτό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας να αγγίξει και να διεισδύσει στην προσωπική ιστορία του καθενός από εμάς και να γεμίσει τη ζωή μας με τη θεία φώτιση, την ευλογία, την ειρήνη, την αγάπη και τη χαρά του Θείου Βρέφους.
Ευλαβείς προσκυνητές και εμείς του Θείου Βρέφους μαζί με τους βοσκούς της Βηθλεέμ και τους τρεις Μάγους, ας σπεύσουμε να προσκυνήσουμε τον Κύριο και Θεό μας. Μας περιμένει εδώ στην Εκκλησία του, εδώ που Τον λατρεύουμε. Εδώ που ακούμε το λόγο του και κοινωνούμε το άχραντο Σώμα και το πανάγιο Αίμα του. Εδώ θα τον προσκυνήσουμε και θα του προσφέρουμε ως δώρο την καρδιά μας για την καθαρίσει, να τη φωτίσει, να την ανακαινίσει.
Η γέννηση του Κυρίου, αδελφοί μου, έδωσε και δίνει νόημα στη δική μας ζωή. Στο θεανθρώπινο πρόσωπό Του, ο καθένας και η καθεμιά από εμάς ευρίσκει στήριγμα στις δυσκολίες, απάντηση στις αβεβαιότητες.
Με τη γέννησή Του, για κάθε άνθρωπο, διαλύεται το σκοτάδι και γεννιέται η ελπίδα. Ο Ιησούς, ενσαρκωμένος Θεός, πήρε την ανθρώπινη φύση μας την αγάπησε και την ανύψωσε. Με αυτό το παράδειγμα και με την παρουσία Του μαθαίνουμε κι’ εμείς πώς να ζούμε την αγάπη και να τη μοιράζουμε στους άλλους.
Η πραγματική αγάπη νοιάζεται για το κοινό καλό περισσότερο από την εγωιστική ιδιοτέλεια και το προσωπικό συμφέρον, συμπαραστέκεται εκείνους που έχουν ανάγκη υλική ή πνευματική, ή που ζουν στα όρια της φτώχειας και των οποίων ο αριθμός συνεχώς αυξάνεται. Η πραγματική, αληθινή αγάπη καλλιεργεί τη φιλία και την αδελφοσύνη σε όλους τους τομείς, και όχι τη σύγκρουση, μας κάνει ελεύθερους όπου κι’ αν ζούμε, εγγυάται την ειρήνη που σκληρά σήμερα δοκιμάζεται από τις αλλόφρονες αποφάσεις των ισχυρών της γης, από τις δυνάμεις του κακού και από τη θρησκευτική ακόμα μισαλλοδοξία απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται. Κανένας από εμάς δεν είναι αυτάρκης, έχει ανάγκη του Θεού και των συνανθρώπων αδελφών του. Όσα τραγικά συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχουν μια και μόνη αιτία, την άρνηση του Θεού.
Ας προσευχηθούμε λοιπόν και ας ευχηθούμε η θεϊκή αυτή παρουσία του εν Βηθλεέμ γεννηθέντος Χριστού να συνταράξει κάποια στιγμή κάθε ανθρώπινη ψυχή σε όλο τον κόσμο και σ’ αυτή τη χώρα μας για να μας χαρίσει τη δική Του ειρήνη και να μας δώσει τη θεία χάρη και δύναμη να σταθούμε όρθιοι, παρά τα βάσανα και τις θυσίες που καλούμαστε να υποστούμε, να μας μεταδώσει θάρρος, δύναμη κι ελπίδα.
Ευτυχισμένα και ευλογημένα Χριστούγεννα! «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» !
+ Δημήτριος
Αποστολικός Έξαρχος των Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος