Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα καρκίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα καρκίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου;



Την ίδια στιγμή που η λαβωμένη ορθοδοξία στην Κρήτη τσακωνόταν για το αν η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία είναι όντως εκκλησία ή μόνο κατ'όνομα για ιστορικούς λόγους, αν είναι αδελφή ή ετερόδοξη, αν μας επιτρέπεται να ονομαζόμαστε έστω και χριστιανοί, για να μην στενοχωρήσουν τον κάθε Σεραφείμ και Αμβρόσιο, μια καθολική μοναχή στην Αργεντινή, έχοντας ανατραφεί πνευματικά στην Εκκλησία του Χριστού παρέδιδε την όμορφη ψυχή της στο Χριστό με απέραντη χαρά παρόλο που πόναγε φρικτά.

Πρόκειται για την αδελφή Καικιλία του τάγματος του Καρμήλου, από την πόλη Σάντα Φε της Αργεντινής. Μόλις 43 χρονών προσβλήθηκε από καρκίνο του πνεύμονα που μέσα σε λίγους μήνες εξαπλώθηκε σε όλο της το σώμα.

Δεν έχασε όμως την πίστη της, μέσα στους φρικτούς πόνους, σήκωσε το σταυρό της και ακολούθησε τον Σωτήρα της έχοντας λαμπρούς συνοδοιπόρους τους μεγάλους αγίους του τάγματός της, Ιωάννη του Σταυρού, Θηρεσία της Άβιλα και Θηρεσία του Βρέφους Ιησού.

Ο θάνατος αποτελεί μια τραγωδία για τους θνητούς, και όμως με την πίστη στην αιωνιότητα και την προσδοκία να βρεθούμε στην αγκαλιά του ουράνιου Πατέρα μας, ο θάνατος γίνεται λαμπρός. 

«Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου; Πού είναι, Άδη, η νίκη σου;»  Αναστήθηκε ο Χριστός, και συ καταβαραθρώθηκες. Αναστήθηκε ο Χριστός, και οι δαίμονες ρίχτηκαν κάτω. Αναστήθηκε ο Χριστός, και χαίρονται οι άγγελοι. Αναστήθηκε ο Χριστός, και κανείς νεκρός δεν μένει πια στο μνήμα. Γιατί ο Χριστός σηκώθηκε από το μνήμα και έγινε οδηγός των κεκοιμημένων. Σ᾽ αυτόν η δόξα και η δύναμη στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Προσευχή και ασθένεια, Μέρος Β'


Απάντηση του π. Λέοντος Κισκίνη στην ανάρτηση για τον καρκίνο και την προσευχή.


Χρειάζεται ισορροπία σε ό,τι κάνουμε. Η προσευχη ειναι διαλογος με τον Θεο, ειναι δοξολογία, ευχαριστια, αλλά και αιτηση, παρακληση. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να πει σε εναν καρκινοπαθή ή σε οποιονδηποτε αλλο αρρωστο: "Μην προσευχεσαι, μην ελπιζεις/μην πιστευεις πως ο Θεος μπορει να σε θεραπευσει". Η Εκκλησια κραυγαζει καθε μερα στον Κυριο της, ωστε εκεινοι που βρισκονται στο σκοταδι να μπορεσουν επιτελους να βρουν το φως τους και να θεραπευτουν.

Αν λοιπον εχουμε πιστη, ας αρχισουμε να κραυγαζουμε με τη δυναμη της προσευχης, ας ουρλιαξουμε τη μοναξια μας, το εσωτερικο μας σκοταδι, τον πονο μας, σωματικο και ψυχικο. Εκεινη τη στιγμη πολλοι, γυρω μας, μας λενε να σιωπησουμε. "Ο Θεος δεν υπαρχει", "Δεν ασχολειται μαζι σου", "Βγαλτα περα μονο σου".

Ο κοσμος μας θελει να υποβαθμισει τη συναντηση με τον Ιησου σε προσωπικη ευλαβεια, σε πνευματικη υπερευαισθησια, σε ευσεβη ψευδαισθηση. Αν ομως εχουμε πιστη, αν ακομα κραυγαζουμε απο τα βαθη της απογνωσης μας, ο Κυριος σταματα και μας πλησιαζει, οπως στο ευαγγελικο αναγνωσμα της περασμενης Δευτερας (Λκ 18, 35-43).


Συμμεριζομαι οσα λες για τον Σταυρό, για την παρουσία του Χριστού στον άνθρωπο, για το εργο της Εκκλησιας. Θελησα να τονισω την αναγκαιοτητα της προσευχης.

Ποσες φορες ακουσα απο ευσεβεις χριστιανους: "Μα πως... εγω παω στη Λειτουργια, προσευχομαι, συμπεριφερομαι σωστα, και μου συνεβη αυτη η συμφορα, αυτη η δυστυχια...". Δεν ειμαστε εμεις ομως που θα υποδειξουμε στον Θεο τι πρεπει να κανει ή αν κανει καλά το "επάγγελμα" του... Τον Υιό του τον αφησε και πέθανε πάνω στον σταυρο, παροτι εκεινος προσευχηθηκε να απελθει το ποτηριο του θανατου... Ναι, εχω πιστη, επιθυμω ο Θεος να με εισακουσει, αλλα βρισκω τη χριστιανικη δυναμη και γαληνη να πω: "Κυριε, ας γινει το δικο σου θελημα, οχι το δικο μου". Διαφορετικα διαπραγματευομαστε με τον Θεο... τον βλεπουμε σαν εναν υπουργο που θελουμε να τον λαδωσουμε, σαν εναν ασφαλιστη με τον οποιο ερχομαστε σε συμφωνια... Mercanteggiare, οπως λενε οι ιταλοι... Εγω ξερω ποια ειναι η ευτυχια μου, Αυτος ας παει με τα νερα μου, ας προσαμοστει...

Επειτα χρειαζεται διαπαιδαγωγηση στο μυστηριο του ανθρωπινου πονου, που καταλαβαινω πως δεν μπορουν να εχουν ολοι οι χριστιανοι...κυριως οι συγγενεις, που τα ριχνουν ολα στον "κακο" Θεο..

Υπαρχει, αδελφε μου, ενα σχεδιο του Θεου για τη ζωη του καθενος μας... Υπαρχει στο dna μας μολις ηρθαμε στον κοσμο. Ερχομαστε απο τον Πατερα, οδευουμε σε αυτη τη γη, αφηνουμε αυτον τον κοσμο, και επιστρεφουμε στον Πατερα.

Προσευχή και ασθένεια


Το παρόν άθρο αποτελεί απάντηση της Άννας Πρίντεζη, Θεολόγου στην ανάρτηση σχετικά με τον καρκίνο και την προσευχή.


Μκ 9,23 -25 O Iησούς για άλλη μια φορά συγκινείται μπροστά στο δράμα του ανθρώπου που μακριά Tου είναι αβοήθητος και υποχείριο του Σατανά. Pωτά τον πατέρα πόσο καιρό το παιδί είναι σ’ αυτήν την κατάσταση. O ταραγμένος πατέρας από την έντονη κρίση του παιδιού, απαντάει ότι είναι σ’ αυτή την κατάσταση από μικρό παιδί. Γεμάτος φόβο για τη ζωή του παιδιού προσθέτει: «αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας». H αδυναμία των μαθητών κλόνισε την πίστη του πατέρα στο αν πράγματι ο Iησούς μπορεί κάτι να κάνει να τον βοηθήσει. 

O Ιησούς αμέσως σχολιάζει το «αν μπορείς» του πατέρα. Στο «αν μπορείς» που λες, εγώ σου απαντώ πως όλα είναι δυνατά σ’ αυτόν που Μ΄ εμπιστεύεται, όλα μπορεί να τα αντιμετωπίσει αυτός που μ’ εμπιστεύεται! Aυτός που μ΄ εμπιστεύεται δε θέτει όρια στη δύναμη του Θεού! Eγώ και σε συμπονώ και μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά θα το κάνω σαν απάντηση στην εμπιστοσύνη σου σε μένα και όχι γιατί με προκαλείς αμφιβάλλοντας τη δύναμή μου. Tην ώρα αυτή δοκιμάζεται η εμπιστοσύνη σου σε μένα, αν πιστεύεις ότι εγώ είμαι το σωτήριο χέρι του παντοδύναμου Θεού».

Tο εδάφιο αυτό «πάντα δυνατά τω πιστεύοντι» έχει πολλά υποφέρει στα χέρια διαφόρων «ενθουσιαστών» που το χρησιμοποιούν ν’ αποδείξουν ότι ό,τι κι αν ζητήσουμε σ’ αυτό τον κόσμο μπορούμε να τα έχουμε αρκεί να έχουμε αρκετή πίστη, θαρρείς και ο Θεός δεν έχει δική του θέληση ή σχέδια! «Αρκετή πίστη που;» ρωτάω. «Στο θαύμα; Στη θεραπεία; Στο ότι θα αποκτήσω αυτό ή να πετύχω το άλλο;» E, λοιπόν λάθος! Αυτό που ονομάζουμε «πίστη» δεν εξαναγκάζει τον Θεό να κάνει κάτι, ούτε ορίζει το θέλημα του Θεού. Αν αυτό που ονομάζουμε «πίστη» δεν είναι εμπιστοσύνη στον Χριστό είναι η αφελής αυθυποβολή των επιθυμιών μας! Δικαιούμαι να μιλώ γιατί το ίδιο λάθος έχω κάνει και εγώ! 


Όταν εμπιστευόμαστε τον Χριστό Αυτός κάνει το δικό Του θέλημα: άλλοτε μας θεραπεύει και άλλοτε μας παίρνει κοντά Του, άλλοτε μας ελευθερώνει από την καταιγίδα και άλλοτε μας κρατά με την δύναμή του μέσα στην θύελλα, πάντα όμως μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε ό,τι Εκείνος επιτρέπει στην ζωή μας! Όταν όμως, εμείς θέλουμε ο Θεός να κάνει κάτι για μας και πείθουμε τον εαυτό μας ότι η έμμονη επιθυμία μας είναι «πίστη», τότε ασφαλώς στο τέλος θα νοιώσουμε απογοητευμένοι από τον Θεό ενώ στην πραγματικότητα θα έχουμε εξαπατήσει τον εαυτό μας.

 O πατέρας καταλαβαίνει ότι ο Χριστός όχι μόνο πρέπει να γίνει το αντικείμενο της πίστης αλλά και ο χορηγός της πίστης! Γι’ αυτό προσεύχεται «Πιστεύω. Bοήθησε με στην απιστία μου. Bοήθησέ με γιατί δεν Σε εμπιστεύομαι αρκετά. Βοήθησε με να Σε εμπιστευτώ ολοκληρωτικά». Πόσο μεγάλη ενθάρρυνση για μας ότι ακόμα και η κλονισμένη πίστη, ακόμα και η ελλιπής πίστη, όταν είναι εμπιστοσύνη στον Χριστό, είναι για τον Θεό επαρκής πίστη! H αγωνιώδης αυτή κραυγή του πατέρα μάς θυμίζει πόσο δύσκολη είναι η ζωή της εμπιστοσύνης στον Χριστό, που πάντα όσο εμπιστευμένοι και αν είμαστε, αντιμέτωποι στις περιστάσεις και τις δυσκολίες της ζωής μας αναγκαζόμαστε να προσευχηθούμε «βοήθα με στην απιστία μου! Βοήθησέ με να εμπιστευτώ το τι κάνεις παρόλο που δεν το καταλαβαίνω!

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Η προσευχή θεραπεύει τον καρκίνο, υποστηρίζει επικεφαλής της Καθολικής εκκλησίας


Η προσευχή δύναται να νικήσει τον καρκίνο, όμως η ελπίδα για μία θαυματουργή ίασή του είναι «μακρινό όνειρο», τόνισε ο επικεφαλής των 5 εκατ. Καθολικών της Αυστραλίας.

«Ναι προφανώς ο καρκίνος μπορεί να θεραπευθεί μέσω της προσευχής. Και στα επίσημα αρχεία υπάρχει ικανός αριθμός από παραδείγματα», τόνισε ο καρδινάλιος Τζορτζ Πελ, στο δημόσιο τηλεοπτικό δίκτυο ABC.

Ωστόσο, ο αρχιεπίσκοπος του Σίδνεϊ διευκρίνισε πως οι ασθενείς στο τελικό στάδιο θα πρέπει να κατανοήσουν πως οι θαυματουργές θεραπείες είναι σπάνια φαινόμενα.

Στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου το Βατικανό αναγνώρισε το δεύτερο από δύο θαύματα που αποδίδονται στη Μέρι Μακ Κίλοπ, που έχει πεθάνει εδώ και 100 χρόνια, καθώς φέρεται ότι οι προσευχές μίας γυναίκας σε τελικό στάδιο τη θεράπευσαν από ανεγχείρητο καρκίνο. Η Μακ Κίλοπ αναμένεται να γίνει η πρώτη αυστραλή αγία.

Ο μεγαλύτερος αριθμός των πιστών όσον αφορά στον Θεό και τα πνευματιστικά φαινόμενα είναι γυναίκες, ενώ στην ύπαρξη των εξωγήινων πιστεύουν περισσότερο οι άνδρες.

Την ίδια στιγμή, ο ένας στους τέσσερις Αυστραλούς δηλώνει άθεος ή αγνωστικιστής.

Οι γυναίκες εμφανίζονται πιο πιστές από τους άνδρες. Το 69% των γυναικών, που έλαβαν μέρος στη δημοσκόπηση της εφημερίδας «The Age», δήλωσε ότι πιστεύει στον Θεό (ανεξάρτητα από το όνομα αυτού), ενώ το ανάλογο ποσοστό των πιστών ανδρών ήταν περίπου 54%.

O Χριστιανισμός παραμένει ακόμα η κυρίαρχη θρησκεία, αφού το 64% των πιστών δήλωσε ότι τον εκφράζει η συγκεκριμένη θρησκεία, ενώ ο Βουδισμός έρχεται "καταϊδρωμένος" δεύτερος, με ποσοστό πιστών γύρω στο 2% και τον ακολουθούν οι θρησκείες του Ινδουισμού και του Μουσουλμανισμού, που συγκεντρώνουν το 1% των πιστών η κάθε μία.

Όσον αφορά στα θαύματα, τα αγγελουδάκια, τους υπερκόσμιους παραδείσους και όλα τα άλλα… συναφή, το 63% των πιστών πιστεύει ότι γίνονται θαύματα, το 53% στη ζωή μετά τον θάνατο και το 51% στην ύπαρξη των αγγέλων. Την κόλαση, όμως, οι περισσότεροι πιστοί, μάλλον, δεν την λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους. Μόνο ένα 38% πιστεύει στην ύπαρξή της.

Παρά το γεγονός, όμως, ότι οι πιστοί είναι πολλοί στην Αυστραλία, λίγοι είναι εκείνοι που ασπάζονται την άποψη ότι ο Μεγαλοδύναμος δημιούργησε τον κόσμο. Μόνο ένα 25% πιστεύει στη θεία κοσμογονία, ενώ το 42% ασπάζεται τη δαρβινική εξελικτική θεωρία και ένα 32% πιστεύει ότι ο Δαρβίνος τα λέει πολύ καλά αλλά κάπου στην όλη υπόθεση... έβαλε το χεράκι της και κάποια ανώτερη δύναμη.

Μπορεί θρησκείες, αστρολογία, εξωγήινοι, υπερφυσικά φαινόμενα και ανώτερες δυνάμεις να μπερδεύονται γενικώς στον πνευματικό κόσμο των Αυστραλών και να ακούγεται λίγο "σχιζοφρενικό" το όλο μωσαϊκό, σύμφωνα όμως με τον δρα Φίλιπ Χιούζ, από το Χριστιανικό Ερευνητικό Ινστιτούτο, η κατάσταση είναι απόλυτα φυσιολογική. "Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές δοξασίες, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του", δήλωσε συγκεκριμένα ο δρ Χιούζ.
Πηγή:  ΑΠΕ - ΜΠΕ

ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Ο χριστιανισμός αποτελεί τη μόνη αληθινή θρησκεία. Σύμβολό της είναι ο Σταυρός. Ο σταυρός δεν συμβολίζει παρά τα βάσανα και το θάνατο. Ο Ιησούς είπε για όποιον θέλει να Τον ακολουθήσει να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει το σταυρό του. Οι μάρτυρες που επικαλούμαστε ως αγίους βρήκαν φρικτό θάνατο και δεν βρέθηκε κανείς να τους γλυτώσει. Ο άγιος Νεκτάριος πέθανε από καρκίνο. Ο Σταυρός όμως χάρη στο Σωτήρα και Κύριο Ιησού Χριστό, έγινε σύμβολο της νίκης επί του θανάτου, σύμβολο της Ανάστασης!

Αυτό που αναμένουμε και ελπίζουμε ως "στεφάνι" για τα βάσανα της ζωής μας είναι η αιώνια ζωή. Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας, η προσδοκία για την ανάσταση των νεκρών και την ζωή του μέλλοντος αιώνος.

Θεωρώ εξευτελιστικό και ταπεινωτικό να βλέπω καρκινοπαθείς του τελικού σταδίου, με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει να ανεβαίνουν τα αμέτρητα σκαλοπάτια στον Όσιο Πατάπιο στο Λουτράκι ελπίζοντας σε μια ίαση.

Όπως όλη αυτή η βιομηχανία με τους θαυματουργούς αγίους και τα προσκυνήματά τους, με τους τάφους τους να αναβλύζουν μύρο....Ο Ιησούς είχε εντελώς διαφορετική άποψη για τους τάφους.
Αντί λοιπόν οι διάφοροι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι να διαφημίζουν τα ανά την οικουμένη θαυματουργά προσκυνήματα που είναι από την φύση τους κέντρα αισχοκέρδειας επειδή πλουτίζουν ασύστολα από την καρκινοπαθή μάνα που ελπίζει να θεραπευθεί για να μείνει μαζί με τα παιδιά της, από την σύζυγο που δεν θέλει να χάσει τον άνδρα της από την σκλήρυνση κατά πλάκας, ας κάνουν αυτό που είναι πραγματικά ευαγγελικό: να είναι οι πρωταγωνιστές στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

Πράγματι, η Καθολική Εκκλησία είναι πρωταγωνίστρια στην φιλανθρωπία, στην ανέγερση δεκάδων χιλιάδων νοσοκομείων και ιατρείων πόνου ανά την υφήλιο. Ένα έργο μοναδικό και αξιοθαύμαστο! Και αυτή είναι η αποστολή της Εκκλησίας, να συμπάσχει με τον πόνο του κάθε άρρωστου ανθρώπου. Όπως ο Χριστός που έκλαψε για τον θάνατο του φίλου του Λάζαρου. Όπως οι χιλιάδες άγιοι που εγκατέλειψαν τα πάντα και αφιερώθηκαν στην ανακούφιση των πονεμένων μέσα από τα ιδρύματα των ταγμάτων, επειδή με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να υπηρετήσουν τον Κύριο και επειδή η καρδιά τους γεμάτη πίστη, συνέπασχε με τους αρρώστους. "Ήμουν άρρωστος και με επισκεφτήκατε". Ο Ιησούς ταυτίζει τον εαυτό του με τον κάθε άρρωστο, ο Ιησούς ταυτίζει τον εαυτό του με τον καρκινοπαθή!

Σε αντίθετη περίπτωση οι ναοί της θα αδειάζουν όλο και περισσότερο από τους απογοητευμένους πενθούντες που θα έχουν θυμώσει με τον "κακό" Θεό που γύρισε την πλάτη στις προσευχές τους και άφησε το αγαπημένο τους άνθρωπο να υποφέρει την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι τυχεροί και όχι απαραίτητα ευσεβέστεροι και πιστότεροι, με μια προσευχούλα κέρδισαν την υγεία τους και την παραμονή τους σε αυτή την "κοιλάδα των δακρύων".

Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος, ΑΜΗΝ!