Η νυχτερινή ζωή του Πάπα Φραγκίσκου

Πρώτο τραπέζι στην πίστα της φτώχειας και της εξαθλίωσης επιλέγει ο πάπας.

Η εφημερίδα της Ρώμης Ιλ Μεσατζέρο αναφέρει πως αυτό έχει συμβεί δυο ή τρεις φορές τουλάχιστον.

Κατά το δημοσίευμα, ο προκαθήμενος της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας πιστεύεται πως συνοδεύεται από έναν κληρικό και του έχει αναθέσει να «οργώνει» την Ρώμη με ένα απλό άσπρο αυτοκίνητο χωρίς διακριτικά και να συνομιλεί με άστεγους και μετανάστες, με ηλικιωμένους που έχουν ανάγκη, στο πλαίσιο της προσπάθειάς του, όπως αναφέρεται, να κάνει πράξη την χριστιανική διδαχή.

Ο Τύπος της Ιταλίας γράφει ότι ο Πάπας είχε άμεση επαφή με φτωχούς ανθρώπους και στην Αργεντινή, όταν ο κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Βεργκόλιο ήταν αρχιεπίσκοπος του Μπουένος Άιρες.

Το Βατικανό, έως τώρα, δεν έχει σχολιάσει επισήμως την είδηση των «νυχτερινών εξορμήσεων αλληλεγγύης» του ποντίφικα.

Όπως γράφει η εφημερίδα «Κοριέρε Ντέλα Σέρα» ο πάπας συνομιλώντας με συνεργάτες του επιμένει: «από όποιον σας αποκαλεί αιδεσιμότατο πρέπει να ζητάτε αμέσως πέντε ευρώ υπέρ των φτωχών».

Ο αρχιεπίσκοπος Κόνραντ Κραγιέβσκι, 50 ετών, ο οποίος επελέγη από τον Φραγκίσκο για να τον ακολουθει και να βοηθά τους ανθρώπους που βρίσκονται σε οικονομική δυσκολία κάθε βράδυ επιβαίνοντας σ' ένα άσπρο Fiat επισκεπτόμενος τις περιφερειακές συνοικίες της Ρώμης.

Ερωτηθείς πριν από λίγες ημέρες αν ο Πάπας τον έχει συνοδεύσει ποτέ σε κάποια από τις αποστολές του, εκείνος χαμογελώντας, για να κρύψει ίσως την αμηχανία του, απάντησε «σας παρακαλώ, μπορούμε να περάσουμε στην επόμενη ερώτηση;».

Κάθε χρόνο χάρη σε προσφορές από βαπτίσεις, γάμους και πώληση περγαμηνών με ειδική ευλογία, το Βατικανό, διαθέτει περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ για την στήριξη των φτωχών. Σύμφωνα όμως με ιταλικά μέσα ενημέρωσης, τους τελευταίους μήνες, οι εκκλήσεις σε βοήθεια αυξήθηκαν εντυπωσιακά.

romfea.gr

«Το παρόν και το μέλλον των Βιβλικών σπουδών στην Ορθόδοξη και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία»

Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος σε συνεργασία με την Ρωμαιοκαθολική Θεολογική Σχολή της Κεντρικής Ιταλίας, διοργάνωσε στις 6-7 Ιουνίου Διεθνές Συνέδριο με θέμα: «Το Παρόν και το Μέλλον των Βιβλικών Σπουδών στην Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία». Το συνέδριο φιλοξενήθηκε στις εγκαταστάσεις της Καθολικής Θεολογικής Σχολής της Κεντρικής Ιταλίας και το παρακολούθησαν ο Καρδινάλιος Giuseppe Betori, Αρχιεπίσκοπος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Φλωρεντία, Πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης της Θεολογικής Σχολής, ο Αρχιεπίσκοπος του Arezzo κ. Riccardo Fontana, ο Υπογραμματέας του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Ενότητα των Χριστιανών π. Andrea Palmieri, ο Εφημέριος της Ελληνικής Ορθοδόξου Ενορίας του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου π. Νικόλαος Παπαδόπουλος, καθώς και πολλοί καθηγητές, μελετητές της Βίβλου, ιερείς και λαϊκοί τόσο από τη Ρωμαιοκαθολική όσο και την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Κατά την έναρξη του Συνεδρίου σύντομους χαιρετισμούς απηύθυναν ο Καρδινάλιος Giuseppe Betori (Αρχιεπίσκοπος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στην Φλωρεντία), ο Καθηγητής Stefano Tarocchi (Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής της Φλωρεντίας) και ο Δρ. Παντελής Καλαϊτζίδης (Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου), ενώ ο π. Χρίστος Χαχαμίδης (Δρ. Θεολογίας, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και μέλος του ΔΣ της Ακαδημίας) διάβασε χαιρετισμό εκ μέρους του απουσιάζοντος Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου.

Στην πρώτη συνεδρία ο Καθηγητής Stefano Tarocchi (Θεολογική Σχολή Φλωρεντίας) παρουσίασε το θέμα «Ο Κανόνας της Καινής Διαθήκης στη Ρωμαιοκαθολική παράδοση». Σύμφωνα με τον ομιλητή, ο εισαγωγικός...

κανόνας της «Γενικής Συνόδου της Αφρικής στην Ιππώνα» διακηρύσσει: «(θεσμοθετείται οτι) πέραν των κανονικών Γραφών, τίποτε δεν μπορεί να διαβάζεται στην Εκκλησία φέροντας το όνομα των θείων Γραφών». Μια συζήτηση η οποία είχε διαρκέσει επί αιώνες παρέμεινε κατά κάποιο τρόπο αφανής. Ο Αυγουστίνος επίσης, πριν μας εφοδιάσει με τον ισχύοντα -ακόμη- κατάλογο των βιβλίων της Καινής Διαθήκης έγραψε: «Τώρα αναφορικά με τις κανονικές Γραφές, κάποιος οφείλει να ακολουθήσει την απόφαση του μεγαλύτερου αριθμού των Καθολικών Εκκλησιών, και μεταξύ αυτών βεβαίως, σημαντική θέση πρέπει να δοθεί σ' αυτόν που θεωρείται ότι κάθεται στη θέση του Αποστόλου και λαμβάνει τις επιστολές». Αυτός είναι ο τρόπος που τα 27 βιβλία καθιερώθηκαν στην λατινική παράδοση, δια μέσου των αιώνων, παρά τις όποιες αμφιταλαντεύσεις, όπως λ.χ. στην περίπτωση των Παύλειων επιστολών. Η Λέκτωρ Αικατερίνη Τσαλαμπούνη (Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.), ανέπτυξε το θέμα «Ο κανόνας της Καινής Διαθήκης στην Ορθόδοξη παράδοση». Σύμφωνα με την ομιλήτρια, μολονότι υπάρχει γενικά συμφωνία στη Δύση και στην Ανατολή όσον αφορά στον κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, ορισμένα ιστορικά και θεολογικά ζητήματα παραμένουν ανοικτά. Επιπλέον, φαίνεται ότι ο τρόπος που αυτός κατανοείται στον Χριστιανισμό της Δύσης και της Ανατολής είναι διαφορετικός. Μέσα από μία συζήτηση των θεολογικών όρων κανονικότητας σύμφωνα με τις πατερικές πηγές καθώς επίσης και μέσα από τη διερεύνηση της σχέσης του Κανόνα με την Εκκλησία, σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία, στην εν λόγω εισήγηση τονίστηκε αυτή η διαφορά καθώς και τα ρευστά όρια του κανόνα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Υποστηρίχθηκε ότι (α) ο σχηματισμός του κανόνα ήταν μία σύνθετη διεργασία που υπαγορεύθηκε από εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς παράγοντες κι ο κανόνας διατήρησε μία ρευστότητα και αμφισημία στις ανατολικές Εκκλησίας, (β) υπάρχει μία αλληλεξάρτηση του Κανόνα και του κανόνα της πίστης και (γ) αυτή η ιδιαίτερη σχέση επιτρέπει την ποικιλία κι εγγυάται ταυτόχρονα την ενότητα του Κανόνα, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί τα όριά του ρευστά επιτρέποντάς τον από θεολογικής απόψεως να παραμένει ανοικτός. Ο Αν. Καθηγητής Χρήστος Καρακόλης (Θεολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών), ανέπτυξε το θέμα «Πατερική παράδοση, Ορθόδοξη θεολογία και η σημασία της Αγίας Γραφής στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Στο πρώτο μέρος αναλύθηκε η εξέλιξη της πατερικής ερμηνευτικής παράδοσης μέχρι και την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Επίσης ο ομιλητής έθιξε ζητήματα πρωτοτυπίας της βιβλικής ερμηνείας, της κατ' ιδίαν μελέτης της Αγίας Γραφής και της αυθεντίας των κλασικών πατερικών ερμηνειών. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάστηκε σε αδρές γραμμές η σχέση της Ορθόδοξης Θεολογίας του 20ού αιώνα με τη Βίβλο και τη βιβλική επιστήμη. Στο πλαίσιο αυτό έγινε αναφορά στις χριστιανικές αδελφότητες θεολόγων, στη θεολογία της δεκαετίας του ‘60, στην περιθωριοποίηση της βιβλικής επιστήμης και στην ταύτιση ορθόδοξης και πατερικής θεολογίας. Στο τρίτο μέρος απαριθμήθηκαν οι τομείς της ορθόδοξης εκκλησιαστικής ζωής, στους οποίους έχει περιοριστεί η σημασία της Βίβλου. Η εισήγηση ολοκληρώθηκε με συγκεκριμένες προτάσεις για την επαναφορά της Βίβλου στο επίκεντρο της ζωής της Εκκλησίας. Ο Καθηγητής Roberto Filippini (Theological Studium, Camaiore), ανέπτυξε το θέμα «Αγία Γραφή και Παράδοση στο Ρωμαιοκαθολικισμό». Ο εισηγητής υποστήριξε ότι η επίπονη και σε βάθος μελέτη της έννοιας της μετάδοσης της θείας αποκάλυψης πρέπει να αναγνωριστεί ως ένα από τα πιο θετικά και καρποφόρα αποτελέσματα της Β' Βατικανής Συνόδου. Χάρη στο παράδειγμα της αποκάλυψης ως αυτο-επικοινωνίας του Τριαδικού Θεού, με τον διαλογικό-προσωποκεντρικό και ιστορικό-Χριστοκεντρικό χαρακτήρα της, όπως επίσης και τον σωτηριολογικό-κοινωνιακό στόχο της, σε σχέση με την επιθυμία του ανθρώπου για capax Dei (DV 1-6) και χάρη στη δυναμική και ζωντανή έννοια της παράδοσης, που νοείται ως αυτή η ίδια η ζωή της Εκκλησίας (DV 7-10), το Διάταγμα Dei Verbum προχωράει πέρα από το αρχαιότατο ζήτημα για τις δύο πηγές της Αποκάλυψης και προτείνει μια θεώρηση, όπου η ιερήπαράδοση και οι ιερές Γραφές «συνδέονται στενά και επικοινωνούν μεταξύ τους» (DV 9). Η Αποκάλυψη, ακόμα και όταν θεωρείται ολοκληρωμένη, εξακολουθεί να είναι ο πάντοτε σύγχρονος και επίκαιρος Λόγος που έχει ανατεθεί στην Εκκλησία, στην παράδοση και την Αγία Γραφή, σ' αυτήν ακριβώς την αλληλεξάρτησή τους.  Αυτά στην πραγματικότητα παρουσιάζονται στην αρχική τους μορφή, ως ενιαία στοιχεία με τις ποικίλες συνδέσεις τους, ως  μια "ενιαία ιερή παρακαταθήκη" (DV10), η οποία δενείναι αδρανής, διότι μέσω αυτών ο Λόγος του Θεού μεταδίδεται, στην Εκκλησία, σε όλους τους ανθρώπους σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο, αυξάνοντας την κατανόησή της με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος (DV 8).

Στην απογευματινή συνεδρίαση ο Καθηγητής Μιλτιάδης Κωνσταντίνου (Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.) μίλησε με θέμα «Η θεοπνευστία της Βίβλου στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Σύμφωνα με τον ομιλητή, αν και τα γραπτά των Πατέρων και οι αποφάσεις των Οικουμενικών και τοπικών Συνόδων περιγράφουν την Βίβλο ως ‘θεία', ωστόσο δεν θα συναντήσει κανείς μια θεωρητική προσέγγιση της σημασίας του όρου, ούτε την ανάπτυξη μιας συστηματικής διδασκαλίας για τη συνεργασία του θείου και ανθρώπινου παράγοντα στην Βίβλο. Το ερώτημα για τον «λόγο του Θεού» στην ελληνορθόδοξη φιλολογία εμφανίζεται στο τέλος του 18^ου αιώνα και εξής, πιθανότατα υπό την επίδραση σχολαστικών θεολογικών θεωρήσεων, που αναπτύχθηκαν από δυτικούς θεολόγους. Απο τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη μέχρι τους θεολόγους του 20^ου αιώνα, η θεολογική σκέψη βασίστηκε στην διάκριση ανάμεσα στα κείμενα που είναι γραμμένα «δια της θεοπνευστίας» και σε εκείνα που γράφτηκαν «υπο την καθοδήγηση» του Θεού. Στις μέρες μας, η βιβλική επιστήμη και η συστηματική θεολογική προσέγγιση συμφωνούν ότι η θεοπνευστία της Βίβλου είναι κατανοητή μονάχα μέσα στο πλαίσιο της κοινότητας. Η μαρτυρία της Γραφής δεν αναφέρεται σε μια αντικειμενικά επαληθεύσιμη πηγή αλλά στην ζώσα παράδοση του λαού του Θεού, και δεν θα μπορούσε να έχει καμιά εξουσία εκτός Εκκλησίας. Ο Δρ. Alessandro Biancalani (Θεολογική Σχολή Φλωρεντίας), ανέπτυξε το θέμα «Η διδασκαλία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας περί θεοπνευστίας». Στην εισήγησή του ο ομιλητής ανέπτυξε την διδασκαλία της θεοπνευστίας στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, με αφετηρία μια βασική αρχή: η θεοπνευστία αναγνωρίζει την θεία διαμεσολάβηση σε όλα τα επίπεδα, έτσι ώστε να μπορεί να ειπωθεί ότι το βιβλίο είναι θεόπνευστο, ότι ο συγγραφέας εμπλέκεται πλήρως ως «αγιογράφος», αλλά επίσης μπορεί να ειπωθεί ότι ο Θεός είναι ο «αληθινός συγγραφέας». Προκειμένου να διασαφηνίσει τα επιμέρους αυτά επίπεδα θεοπνευστίας, ο ομιλητής χώρισε την εισήγησή του σε δύο μέρη ή δυο προσεγγίσεις: τη διαχρονική και τη συγχρονική. Από την μια πλευρά είναι αναγκαίο να ανιχνευθούν εκ νέου τα βήματα του Magisterium, στην κατεύθυνση της αποσαφήνισης των τριών παραπάνω επιπέδων, ενώ από την άλλη πλευρά, είναι εξίσου ουσιαστικό, πάντοτε από την οπτική γωνία της σχετικής διαμεσολάβησης του Magisterium, να αναπτυχθούν περαιτέρω τα θέματα των θεόπνευστων βιβλίων και του κάθε συγγραφέα, του «αγιογράφου». Κλείνοντας την εισήγησή του ο ομιλητής συζήτησε το ζήτημα του "Deus auctor", όπως περιγράφηκε από την εγκύκλιο Verbum Domini του Πάπα Βενέδικτου 16^ου , η οποία αφορά στην ερμηνεία των κειμένων από την οπτική γωνία της ερμηνευτικής της πίστης. Ο ΚαθηγητήςGérard Rossé (Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Sophia, Loppiano), ανέπτυξε το θέμα «Οι ερμηνευτικές μέθοδοι της βιβλικής εξήγησης στο Ρωμαιοκαθολικισμό». Επιδίωξη του ομιλητή ήταν να παρουσιάσει την εξέλιξη της προσέγγισης της Βίβλου, ξεκινώντας από τους Πατέρες της Εκκλησίας, δια μέσω των Μέσων Χρόνων, μέχρι σήμερα. Ειδική σημασία δόθηκε στην αλλαγή παραδείγματος που έλαβε χώρα μετά την περίοδο του Διαφωτισμού, όπου ο λόγος έλαβε προτεραιότητα έναντι της πίστης και αναδείχθηκε η ιστορική-κριτική μέθοδος, ακολουθούμενη από άλλες μεθόδους μελέτης του κειμένου. Ο ομιλητής επέμεινε επίσης στη σπουδαιότητα των πιστών, με ιδιαίτερη αναφορά στην εγκύκλιο Dei Verbum της Β' Βατικανής Συνόδου και στην Εγκύκλιο της Ποντιφικής Βιβλικής Επιτροπής «Η ερμηνεία της Βίβλου στην Εκκλησία (1993).

Στην μοναδική συνεδρία της δεύτερης μέρας, ο Αν. Καθηγητής Ιωάννης Φωτόπουλος (Saint Mary's College, Notre Dame, ΗΠΑ), ανέπτυξε το θέμα «Το παρόν και το μέλλον των βιβλικών σπουδών στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Στην εισήγησή του, ο ομιλητής αναφέρθηκε στη σημασία της παπικής εγκυκλίου, Divino Afflante Spiritu (1943), και Dei Verbum (1965) της Β' Βατικανής Συνόδου για τις σύγχρονες Βιβλικές Σπουδές στον Ρωμαιοκαθολικισμό, και στο πώς η έμφαση του Βατικανού στις λογοτεχνικές μορφές επηρέασαν σημαντικά την Ρωμαιοκαθολική βιβλική επιστήμη με τον πιο θετικό τρόπο. Ο συγγραφέας σημείωσε, ωστόσο, ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παρατηρήθηκε κάποια αναλογία προς αυτά τα ρωμαιοκαθολικά διατάγματα. Δεν είχαμε πατριαρχικές εγκυκλίους παρόμοιες με αυτά, ούτε διαθέτουμε μια παγκόσμια ορθόδοξη βιβλική επιτροπή υπό την δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Ωστόσο, παρά την πραγματικότητα αυτή, υπάρχουν πολλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί ερευνητές που χρησιμοποιούν την ιστορικο-κριτική μέθοδο με γόνιμο τρόπο για τη μελέτη των Γραφών, καθώς και πολλές από τις λεγόμενες «νέες μεθόδους» της βιβλικής επιστήμης. Ο συγγραφέας αναφέρθηκε στο γεγονός ότι πολλοί σύγχρονοι Ορθόδοξοι ερευνητές της Βίβλου έχουν λάβει το διδακτορικό τους δίπλωμα από μεγάλα πανεπιστήμια, έχοντας εκπαιδευτεί από μερικούς από τους κορυφαίους μελετητές της Βίβλου στον κόσμο. Πράγματι, οι ορθόδοξοι βιβλικοί ερευνητές κατέχουν πλέον τακτικές θέσεις σε πολλά αξιόλογα μη Ορθόδοξα κολλέγια και πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Πολλοί άλλοι σημαντικοί ορθόδοξοι βιβλικοί ερευνητές κατέχουν έδρες σε κρατικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα, το Λίβανο, τη Ρουμανία, τη Σερβία και τη Ρωσία. Παρόλες τις επιτυχίες αυτές, σημείωσε ο ομιλητής, ακόμα φαίνεται να υπάρχει μια γενική αδιαφορία για την Ορθόδοξη ιστορικο-κριτική μελέτη των Γραφών, αν όχι μια παντελής εχθρότητα προς αυτή, από την πλευρά πολλών κληρικών και μοναχών που προτιμούν να επαναλαμβάνουν την εξήγηση ενός μικρού αριθμού πατέρων, θεωρώντας ότι αυτή είναι «η» ορθόδοξη ερμηνεία ενός συγκεκριμένου βιβλικού κειμένου. Ωστόσο, μια τέτοια πρακτική παραγνωρίζει το πνεύμα των πατέρων που ακατάπαυστα μελετούσαν τις Γραφές, έκαναν χρήση των επιστημονικών μεθόδων της εποχής τους, και προσφέφεραν μια μεγάλη ποικιλία από βιβλικές ερμηνείες. Ο συγγραφέας κατέληξε επισημαίνοντας ότι, αν και εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε κάνει κάποια σημαντικά βήματα στις βιβλικές σπουδές κατά τα τελευταία 100 χρόνια, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε. Χρειάζεται να δοθεί σημαντική έμφαση στην μελέτη των Γραφών εκ μέρους της ιεραρχίας σε συνεννόηση με τους Ορθόδοξους βιβλικούς ερευνητές όπως επίσης πρέπει να εξεταστεί και μια καλά αιτιολογημένη πορεία προς τα εμπρός. Θεωρείται επομένως βέβαιο ότι απαιτούνται συντονισμένες προσπάθειες, με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος προς όφελος των Ορθόδοξων βιβλικών σπουδών.

Ο Επ. Καθηγητής Κωνσταντίνος Ζάρρας (Θεολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών), μίλησε με θέμα «Ιουδαίοι, Ιουδαϊκές σπουδές και ιουδαιοφοβία στη σύγχρονη Ελλάδα». Σύμφωνα με τον ομιλητή, από τα αρχαία χρόνια, οι Ιουδαίοι είχαν μια διαρκή και σημαντική παρουσία στην Ελλάδα τόσο σε θρησκευτικό όσο και σε πολιτισμικό επίπεδο. Έχοντας ως βασικό τους κέντρο τη Θεσσαλονίκη που ακτινοβολούσε για αιώνες, μπόρεσαν να αναπτυχθούν και να συμβάλουν στην διαμόρφωση ολάκερης της μεσογειακής πολιτιστικής ταυτότητας. Ωστόσο, αν και είχαν διανύσει πολύ δρόμο μαζί με τους χριστιανούς αδελφούς τους, ως αυθεντικά παιδιά του Αβραάμ, αντι-ιουδαϊκά αισθήματα και στάσεις εμφανίζονταν συχνά, ακόμα και μεταξύ των μορφωμένων. Σε έναν ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο, η εκπαίδευση και η προώθηση των ιουδαϊκών σπουδών θα βοηθήσει στη θεραπεία βαθιά ριζωμένων παρανοήσεων και θα οδηγήσει στην καλύτερη κατανόηση ανάμεσα στις διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες. Ο Καθηγητής Luc Mazzinghi (Καθολική Θεολογική Σχολή Φλωρεντίας και Ποντιφικό Βιβλικό Ινστιτούτο, Ρώμη), ανέπτυξε το θέμα «Η θέση των Βιβλικών σπουδών στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μετά την Διάταξη Dei Verbum της Β΄ Βατικανής Συνόδου». Στην εισήγησή του ο ομιλητής τόνισε ορισμένες σημαντικές πτυχές σε σχέση προς την καθολική εξηγητική, όπως αυτή γίνεται κατανοητή στις μέρες μας, υπο το φως τ

ης Β' Βατικανής Συνόδου. Καταρχάς, η εισήγηση ασχολήθηκε με τον κεντρικό ρόλο που έπαιξαν οι Γραφές μέσα στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, υπο το φως σύνολης της Β' Βατικανής Συνόδου. Δεύτερον, ο εισηγητής μελέτησε την έννοια της «Αποκαλύψεως» στο Διάταγμα DV2, ως «διαλογική» και «ιστορική» αποκάλυψη. Η Αποκάλυψη λαμβάνει χώρα, ως διάλογος ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο. Αυτό συνεπάγεται ότι η Αποκάλυψη δεν έχει ως αντικειμενό της μια αφηρημένη ή δογματικά κωδικοποιημένη αλήθεια, αλλά τη δημιουργία μιας διαπροσωπικής σχέσης. Η ιστορία του κόσμου διαφωτίζει τον Λόγο και με τη σειρά του διαφωτίζεται από αυτόν. Τρίτον, η εισήγηση ασχολήθηκε με το πρόβλημα της ερμηνευτικής, όπως παρουσιάζεται στο Διάταγμα DV 12-13, η οποία οφείλει να είναι ταυτόχρονα θεολογικά και ιστορικο-κριτικά προσανατολισμένη. Τέλος, ο εισηγητής επεχείρησε να υπογραμμίσει ορισμένα λυμένα προβλήματα και να αναδείξει ανοικτά ερωτήματα στην καθολική εξηγητική μετά το Διάταγμα της DV, ειδικά υπο το φως της Εγκυκλίου της Ποντιφικής Βιβλικής Επιτροπής το 1993. Ο Ομ. Καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης (Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.), μίλησε με θέμα «Η λειτουργική χρήση των σύγχρονων μεταφράσεων στη σύγχρονη ελληνόφωνη Ορθοδοξία». Ο ομιλητής παρουσίασε μια ιστορική και θεολογική διαδρομή σε 12 βήματα, προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους υπάρχει δισταγμός στην Ελλαδική Ορθοδοξία να χρησιμοποιείται η Βίβλος με ένα περισσότερο κατανοητό τρόπο στη λειτουργία. Ο ακαθόριστος και μη κλειστός κανόνας, η ριζοσπαστική κατανόηση της βιβλικής αυθεντίας, η απόρριψη της παράδοσης της Αντιόχειας, σε συνδυασμό με μια πρόσφατη υπερβολική δόση εσχατολογίας και την «σύγχρονη» κατανόηση της Βίβλου, οδήγησαν σε μια σημαντική κληρονομιά που εμπόδισε την βιβλική και λειτουργική ανανέωση. Ανεξάρτητα από αυτό, η Εκκλησία στην Ελλάδα εγκαινίασε εδώ και 15 σχεδόν χρόνια, ένα επίσημο, αν και χωρίς επιτυχία πρόγραμμα λειτουργικής ανανέωσης. Η χρήση της Βίβλου, όχι μόνο στη λειτουργία αλλά και στη ζωή της Εκκλησίας, αποτελεί επείγουσα ανάγκη, εξαιτίας της βαθμιαίας απώλειας του προφητικού χαρακτήρα της Εκκλησίας, που είναι περισσότερο φανερός στην Βίβλο. Η τελική πρόταση του ομιλητή ήταν ο συνδυασμός της παραγνωρισμένης αυτής προφητικής και παραδοσιακά εσχατολογικής διάστασης της ορθόδοξης πίστης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παραδοσιακή λειτουργία.

            Με τη λήξη του Συνεδρίου έλαβε χώρα ενδιαφέρουσα συζήτηση για την ευρύτερη θέση της Βίβλου και των βιβλικών σπουδών στα προγράμματα σπουδών των Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών Πανεπιστημίων, ενώ εκφράστηκε η επιθυμία για τη συνέχιση της συνεργασίας ανάμεσα στους δυο φορείς, με τη διοργάνωση του επόμενου συνεδρίου πάνω σε κάποιο βιβλικό θέμα μέτα από δυο χρόνια στο Βόλο.

            Η Καθολική Θεολογική Σχολή της Κεντρικής Ιταλίας διοργάνωσε για τους συμμετέχοντες στο συνέδριο ξενάγηση στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας (Duomo) και το Βαπτιστήριο, ενώ το Σεμινάριο της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής της Φλωρεντίας υποδέχτηκε τους ορθόδοξους συνέδρους στη διάρκεια γεύματος που παρατέθηκε προς τιμή τους.

acadimia.gr

Δεν ξέρουμε ποιοι θα νικήσουν στη Συρία, αλλά ξέρουμε ποιοι θα χάσουν: οι χριστιανοί! – του Ρόμπιν Χάρις

Το ποιος τελικά θα πολεμήσει στον πόλεμο στη Συρία, για να μην μιλήσουμε για το ποιος θα τον κερδίσει, παραμένει ασαφές. Αλλά το ποιος θα τον χάσει το ξέρουμε ήδη –οι χριστιανοί!

Βέβαια ο αδιάκοπος διωγμός των ακολούθων του Χριστού προλέγεται στα ευαγγέλια. Ο θρίαμβος περνάει από το μαρτύριο. Παγκοσμίως, η πραγματικότητα ταιριάζει πράγματι με αυτή την εικόνα. Τα τρία τέταρτα των 2.2 δισεκατομμυρίων χριστιανών του πλανήτη –και μάλιστα τα δυναμικότερα επεκτεινόμενα τμήματά τους– πλέον ζούνε εκτός τής –σε μεγάλο βαθμό ανεκτικής– Δύσης. Ταυτοχρόνως, σύμφωνα με το «φόρουμ της “πιου” για τη θρησκεία και το δημόσιο βίο», ο χριστιανισμός είναι σήμερα η περισσότερο διωκόμενη θρησκεία στον κόσμο.

Αλλά στη Μέση Ανατολή, οι διωγμοί δεν αφορούν μια θρησκεία που επεκτείνεται, αλλά την προσπάθεια της πλήρους εξάλειψής της. Πλέον οι άνθρωποι της Κυριακής ακολουθούν εκείνους του Σαββάτου στο δρόμο της εξόδου από τη Μέση Ανατολή. Ο τέως επικεφαλής ραβίνος λόρδος Σακς (Lord Sacks), που έχει προσωπική εμπειρία από κάτι ανάλογο, αποκαλεί τα βάσανα των Αράβων χριστιανών «μια ανθρώπινη τραγωδία που εξελίσσεται σχεδόν απαρατήρητη» και διαμαρτύρεται που «ο κόσμος δεν μιλάει περισσότερο γι’ αυτήν».

Αλλά μην περιμένετε να ασχοληθεί με αυτήν η βρετανική κυβέρνηση. Καθ’ όλη τη διάρκεια των συζητήσεων περί στόχων, χρονοδιαγραμμάτων και διαχείρισης των ΜΜΕ, καθώς κουρδιζόταν η βρετανική πολεμική μηχανή, δεν σπαταλήθηκε ούτε μια στιγμή στην εξέταση των συνεπειών τυχόν επέμβασης για τους χριστιανούς της περιοχής. Πάντως, στο Ιράκ, τη Συρία, την Αίγυπτο και κάθε επόμενο «θερμό σημείο» (με το Λίβανο να είναι πιθανότατα το επόμενο) οι χριστιανοί θεωρούνται για κάποιο λόγο από τη διεθνή κοινότητα αμελητέα ποσότητα, που βρίσκεται σχεδόν πάντα στη λάθος πλευρά. Στο Ιράκ οι χριστιανοί θεωρούνταν πολύ φιλικοί προς τον Σαντάμ (Saddam). Στη Συρία λογίζονται στους οπαδούς του Άσαντ (Assad). Στην Αίγυπτο, όπου η κοπτική εκκλησία υποστήριξε ανοικτά το στρατιωτικό «μη πραξικόπημα» εναντίον του «αδελφού μουσουλμάνου» προέδρου Μόρσι (Morsi), δεν αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερη ευμένεια από τους δυτικούς σχεδιαστές πολιτικής.

Ο λόγος γι’ αυτό είναι πως η παρουσία Αράβων χριστιανών δεν ταιριάζει με τις παγκόσμιες κυρίαρχες στρατηγικές αντιλήψεις. Στη Μέση Ανατολή, ο κόσμος δεν ενθουσιάζεται με τις υποσχέσεις για δημοκρατία. Ιδίως οι ντόπιοι χριστιανοί, έχουν συνειδητοποιήσει, μετά από μακρά επώδυνη εμπειρία, πως οι δυτικές υποσχέσεις είναι άχρηστες, διότι οι δυτικοί ποτέ δεν δεσμεύονται επί μακρόν στην τήρησή τους. Οι χριστιανοί έχουν μάθει πως προϋπόθεση για την επιβίωσή τους είναι η σταθερότητα• πως μόνη τους ελπίδα για ισότητα είναι η εκκοσμίκευση• και πως οι δύο μεγαλύτεροι εχθροί τους είναι οι ισλαμιστές ζηλωτές και η αναρχία. Κι έχουν απολύτως δίκιο, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στους νεοσυντηρητικούς σαν τον Βρετανό πρωθυπουργό και τους συμβούλους του.

Όποτε βρεθεί στην εξουσία ένα έντονα ισλαμικό καθεστώς, οι χριστιανοί υποφέρουν. Αυτό είναι κανόνας. Κι όσο πιο ισλαμικό είναι το καθεστώς, τόσο χειρότερη είναι η μεταχείρισή προς τους χριστιανούς. Μετά την «αραβική άνοιξη», όλες οι εξεγέρσεις και όλες οι εκλογές στη Μέση Ανατολή αναδείκνυαν πάντοτε στην εξουσία κάποια εκδοχή του ισλαμισμού. Και κάθε φορά, οι χριστιανοί βρίσκονται στο στόχαστρο.

Τα προβλήματα στο Ιράκ προηγήθηκαν εκείνων των υπολοίπων και είναι ιδιαίτερα σημαντικά διότι προτύπωσαν κατά παράδοξο τρόπο ό,τι θα ακολουθούσε. Η «δημοκρατία» που επιβλήθηκε στο Ιράκ δια των όπλων οδήγησε, μεταξύ άλλων τραγωδιών, σε μαζικό διωγμό κατά της χριστιανικής μειονότητας της χώρας. Οι δολοφονίες, οι απαγωγές, οι εκφοβισμοί και οι εκτοπίσεις, σε συνδυασμό με ένα μείγμα φανατισμού και απληστίας, μετέτρεψαν σε ερείπια την ιστορική και άλλοτε ένδοξη χριστιανική κοινότητα της χώρας. Από το 1.4 εκατομμύριο χριστιανών που ζούσε στο Ιράκ πριν τον πόλεμο απέμειναν ελάχιστοι, ίσως 400,000, ως επί το πλείστον οι πιο φτωχοί και ηλικιωμένοι.

Πολλοί Ιρακινοί πρόσφυγες αναζήτησαν καταφύγιο κοντά στα 2 εκατομμύρια χριστιανούς της Συρίας. Τώρα όμως, μοιράζονται κι εκείνοι την ίδια μοίρα: τον διωγμό με την πολιτική στήριξη των δυτικών, τη χρηματοδότηση των Σαουδαράβων και την εκτέλεση από ισλαμιστές αντάρτες. Μεγάλα τμήματα της επικράτειας της Συρίας που κυβερνιούνται από τους αντάρτες, βρίσκονται πλέον στη δικαιοδοσία του ισλαμικού νόμου. Προκειμένου να τηρήσουν τη «σαρία», Σαουδάραβες δικαστές έκαναν την εμφάνισή τους. Οι μη-μουσουλμάνοι γίνονται ανεκτοί μόνο αν καταβάλλουν το «τζιζία», τον ειδικό φόρο για τους «άπιστους». Όλοι οι χριστιανοί ιερείς μετατράπηκαν σε στόχους.Τον περασμένο μήνα δολοφονήθηκε ένας Σύρος ρωμαιοκαθολικός ιερέας, ο π. Φρανσουά Μουράντ (François Murad). Δεν ήταν ο πρώτος. Πέρσι τον Δεκέμβριο είχε δολοφονηθεί ο ορθόδοξος ιερέας Φαντί Χαντάντ (Fadi Haddad), αφού απήχθη ενώ προσπαθούσε να μεσολαβήσει για την απελευθέρωση ενός απαχθέντος ενορίτη του. Η σορός του βρέθηκε δίπλα στον δρόμο, με βγαλμένα τα μάτια. Η απαγωγή δύο άλλων διακεκριμένων χριστιανών (αν και, όπως φαίνεται, όχι τόσο διακεκριμένων ώστε να υποπέσουν στην αντίληψη του βρετανικού τύπου) ήταν η απαγωγή του ελληνορθόδοξου αρχιεπίσκοπου Παύλου (Paul Yazigi) και του Σύρου ορθόδοξου αρχιεπισκόπου Γρηγορίου (Yohanna Ibrahim). Συνελήφθησαν στο Χαλέπι τον Απρίλιο, ενώ προσπαθούσαν να διαπραγματευθούν την απελευθέρωση απαχθέντων ιερέων. Και οι δύο επίσκοποι θεωρούνται σήμερα νεκροί.

Η περίπτωση της Αιγύπτου είναι πιο προβληματική για τη Δύση, που με τη Βρετανία στο ρόλο του βλάκα με περικεφαλαία, μετά την πτώση του Μουμπάρακ (Mubarak) το 2011 κατάφερε να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο σχεδόν σε όλα. Η Δύση πίστευε πως για να έρθει η δημοκρατία, αρκούσε η ανατροπή του δικτάτορα. Τελικά το μόνο που πέτυχε είναι η κυριαρχία των «αδελφών μουσουλμάνων», που δεν είναι κόμμα αλλά ένα ιστορικό ισλαμικό κίνημα, που ταχέως, αν και χωρίς επιτυχία, πρόβαλε ως αναμορφωτής της Αιγύπτου, έως ότου οι μη-ισλαμιστές εξεγέρθηκαν και ο στρατός παρενέβη. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν η ανοικτή υποστήριξη στις ένοπλες δυνάμεις εκ μέρους του κόπτη ορθόδοξου πάπα Θεόδωρου Β’ ήταν εμπνευσμένη ή ανόητη. Προβάλλοντας όμως στο πλευρό του πραξικοπηματία, ο Θεόδωρος προκαλούσε ευθέως μια παραδοσιακή μουσουλμανική αντίληψη: πως οι κόπτες της Αιγύπτου, το 10% του πληθυσμού της χώρας τους, είναι πολίτες Β’ κατηγορίας. Επρόκειτο περί ευθείας αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξεως. Όπου αποκαθιστούσαν τον έλεγχό τους, οι ισλαμιστές αντέδρασαν. Μετά την αντικατάσταση του Μόρσι, 58 χριστιανικές εκκλησίες, όπως και πολλά μοναστήρια, σχολεία, δεκάδες σπίτια και επιχειρήσεις λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν και καταστράφηκαν. Ο ίδιος ο Θεόδωρος αναγκάστηκε να κρύβεται. Στο Κάιρο, μια ομάδα φραγκισκανών καλογραιών αναγκάστηκαν να κοιτούν ενώ ο σταυρός του σχολείου τους γκρεμιζόταν και αντικαθίστατο από ένα λάβαρο της «αλ κάιντα»• το υπόλοιπο σχολείο παραδόθηκε στις φλόγες, ενώ το φρενιασμένο πλήθος τις κακοποιούσε. Η αντίδραση του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών σε αυτή την αποτρόπαια πράξη είχε ως εξής: «είναι σαφές πως κάθε εκδήλωση βίας μας προκαλεί ανησυχία –κι ασφαλώς μας ανησυχεί κάθε εκδήλωση βίας κατά θρησκευτικών θεσμών». Από τα εύγλωττα χείλη του μελίρρυτου εκπροσώπου, ουδέποτε εκστομίστηκαν οι λέξεις «χριστιανός» ή το «διωγμός». Δεν θα βρείτε ούτε ίχνος τους ούτε στα αναρίθμητα «τουίτ» του Ουίλιαμ Χέιγκ (William Hague)

Η άρνηση να αναγνωριστεί η συστηματική κακομεταχείριση των χριστιανών από τις ισλαμικές κυβερνήσεις είναι φυσικά επονείδιστη, αλλά είναι και αποκαλυπτική. Τα γεγονότα είναι γνωστά, αλλά προτιμάται να αγνοούνται: ενοχλούν, διότι εκθέτουν την ανημποριά της δύσης, την ίδια ώρα που οι ηγέτες της αρέσκονται να ποζάρουν ως τα αφεντικά του μέλλοντος των εθνών. Ενοχλούν επίσης και τους σύγχρονους προοδευτικούς και φιλελεύθερους, διότι δείχνουν πόσο λίγα έχουν αλλάξει σε σχέση με τις μεγάλες θρησκευτικές και πολιτιστικές αναταραχές που ανέκαθεν διαμόρφωναν την ανθρώπινη ιστορία.

Το Μάιο, ο πάπας Φραγκίσκος αγιοποίησε σχεδόν 800 μάρτυρες. Επρόκειτο για τους μάρτυρες του Οτράντο, που το 1480 αποκεφαλίστηκαν από τους Οθωμανούς διότι αρνήθηκαν να εξισλαμιστούν. Ενώ η δύση αποτυχαίνει, παραπαίει και προσποιείται, το μέλλον των χριστιανών του αραβικού κόσμου μπορεί να μας δώσει κι άλλες ευκαιρίες να θυμηθούμε το Οτράντο.

[Ο Robin Harris είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο The Spectator και το αναδημοσιεύουμε απ’ την ιστοσελίδα του Νίκου Ράπτη www.ppol.gr. Στην εικόνα το μαρτύριο του Οτράντο.]

frear.gr

"Υγειονομική Αποστολή" της Καθολικής Εκκλησίας στο Λίβανο για τα προσφυγόπουλα της Συρίας

επιμέλεια του Νίκου Παπαχρήστου, με πληροφορίες από News.Va 

Μια αποστολή «υγειονομικής φροντίδας» για τα παιδιά της Συρίας που βρήκαν καταφύγιο στον γειτονικό Λίβανο διοργανώνει το Βατικανό τις αμέσως επόμενες ημέρες. Το πρόγραμμα υγειονομικής υποστήριξης του πιο ευάλωτου τμήματος του προσφυγικού Συριακού πληθυσμού που αναγκάστηκε να ξεριζωθεί λόγω της έκρυθμης καταστάσεως και των συγκρούσεων στην Συρία επεξεργάστηκε το Ποντιφικό Συμβούλιο “Cor Unum” σε συνεργασία με το Παιδιατρικό Νοσοκομείο «Ο μικρός Ιησούς» και με το παράρτημα της ΡΚαθολικής Φιλανθρωπικής Οργάνωσης «Caritas» στο Λίβανο.

Σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν σήμερα στην αίθουσα ενημέρωσης του Βατικανού, ο Καρδινάλιος Robert Sarah, Πρόεδρος του Ποντιφικού Συμβουλίου “Cor Unum” καθώς και οι επικεφαλείς των άλλων εμπλεκόμενων οργανισμών επισήμαναν την σημασία παροχής υγειονομικής περίθαλψης στον δοκιμαζόμενο συριακό προσφυγικό πληθυσμό.

«Βοηθώντας τον Συριακό πληθυσμό, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής ή θρησκευτικής πίστης, είναι ο πιο άμεσος τρόπος να συμβάλεις στην οικοδόμηση της ειρήνης και μιας ανοικτής κοινωνίας σε όλα τα διαφορετικά της μέλη». Όπως είπε ο Καρδινάλιος Sarah τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου ενέπνευσαν αυτή την πρωτοβουλία  με την ελπίδα ότι «αυτές οι τραγωδίες να μην συμβούν ξανά».

Όπως τόνισαν οι ομιλητές είναι πεποίθησή τους πως το σημαντικότερο δώρο που μπορεί να προσφέρει κανείς στην κατεύθυνση να βοηθήσει τα παιδιά που υποφέρουν εξαιτίας του πολέμου στη Συρία είναι να τους δώσει τη δυνατότητα να χαμογελάσουν και πάλι και να συνεχίσουν τη ζωή τους, υποστηρίζοντάς τα όχι μόνο υλικά αλλά κυρίως πνευματικά και ανθρωπιστικά.  

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Υπηρεσίας Προσφύγων του ΟΗΕ περισσότερα από δύο εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Συρία και κατέφυγαν σε γειτονικές και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου. Πιο συγκεκριμένα περίπου 700 χιλιάδες Σύριοι πρόσφυγες βρίσκονται στον Λίβανο, 515 χιλιάδες στην Ιορδανία και 460 χιλιάδες στην Συρία. Από τον συνολικό αριθμό των προσφύγων το 52% είναι παιδιά και ανήλικοί κάτω των 17 ετών.

Για τον καλύτερο συντονισμό των σχετικών υποστηρικτικών ενεργειών και της διανομής της βοήθειας δημιουργήθηκε ήδη από τον περασμένο Ιούνιο στη Βυρηττό ένα κέντρο ενημέρωσης και επικοινωνίας που φέρνει σε επαφή όλους τους Καθολικούς Φιλανθρωπικούς Οργανισμούς που έχουν κινητοποιηθεί για να προσφέρουν σε μια περιοχή με μεγάλη ιστορική και πνευματική σημασία για την Χριστιανοσύνη.

«Αυτή είναι η γλώσσα που η Εκκλησία, όλοι μαζί, επιθυμεί και πρέπει να ομιλεί… σε όλους αυτούς που βρίσκονται σε ανάγκη, όχι μόνο υλική αλλά και πνευματική (σ.σ. στήριξη)»

Η πρωτοβουλία θα ξεκινήσει αρχές Δεκεμβρίου για μια πρώτη περίοδο τριών μηνών. Υπολογίζεται ότι κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θα παρασχεθεί ιατρική φροντίδα σε εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά.

amen.gr

Ιλαρίων: ''Οι Ορθόδοξοι με τους Ρ/Καθολικούς είναι σύμμαχοι''

Συνέντευξη στην Γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» παραχώρησε ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας.

Ακολουθεί αναλυτικά η συνέντευξη του Σεβασμιωτάτου.

Τι αναμένει η Ρωσική Εκκλησία από την επίσκεψη του Β. Πούτιν στο Βατικανό στις 25 Νοεμβρίου 2013; Κατά πόσον ο Πρόεδρος Πούτιν είναι σε θέση να συμβάλει στην προσέγγιση μεταξύ των δυο Εκκλησιών; Ποια είναι η γνώμη Σας για το Γράμμα του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στον Β. Πούτιν υπέρ της ειρηνικής διευθέτησης της καταστάσεως στη Συρία, το οποίο απέστειλε κατά τη Σύνοδο Κορυφής του G 20;

Η επίσκεψη του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας Β. Πούτιν στο Βατικανό θα πραγματοποιηθεί στα πλαίσια της ανάπτυξης των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών, δηλαδή της Ρωσίας και του Βατικανού (Αγίας Έδρας).

Στα πλαίσια της περίπλοκης καταστάσεως διεθνώς ελπίζουμε ότι η εν λόγῳ επίσκεψη και η συνάντηση κορυφής θα συνεισφέρουν πρωτίστως στην αναζήτηση της ειρηνικής διευθέτησης της συνεχιζόμενης πολεμικής συγκρούσεως στη Συρία.

Ο πόλεμος στη χώρα αυτή στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες φιλήσυχους πολίτες. Επίσης παρουσιάζει απειλή στη χριστιανική παρουσία τόσο στην ίδια τη Συρία, όσο και στη Μέση Ανατολή εν γένει.

Να υπενθυμίσω ότι οι χριστιανοί διαφόρων δογμάτων πριν τον πόλεμο απάρτιζαν περίπου 1/10 του συνολικού πληθυσμού της Συρίας.

Όμως τα τελευταία ο αριθμός αυτών συρρικνώνεται ραγδαίως, διότι είτε πέφτουν θύματα των ισλαμικών εξτρεμιστών, είτε φεύγουν από τη χώρα, επειδή δεν αισθάνονται ασφαλείς.

Φοβάμαι πως με την περαιτέρω εξέλιξη των πραγμάτων όπως αυτά έχουν έως σήμερα, η Συρία θα ακολουθήσει την πορεία του Ιράκ, όπου σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις μετά τον πόλεμο 2003 από 1,5 εκ. χριστιανούς έμειναν μόνο από 150 έως 250 χιλιάδες.

Δυστυχώς η ασταθής πολιτική κατάσταση και η αύξηση του εξτρεμισμού στη Μέση Ανατολή επηρεάζουν αρνητικά την κατάσταση των χριστιανών σε ολόκληρη την περιοχή. Φόβο και αβεβαιότητα για το αύριο αισθάνονται οι χριστιανοί ακόμα και φαινομενικά τόσο ευημερούς χώρας όπως είναι ο Λίβανος.

Έχω επισκεφθεί πρόσφατα τη χώρα αυτή και συναντήθηκα με επικεφαλής των Εκκλησιών και με χριστιανούς πολιτικούς. Διατύπωσαν τις ανησυχίες και αγωνίες τους, διότι ο Δύση άφησε αβοήθητους τους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι δεν προσβλέπουν πλέον σε καμία άλλη προστασία εκτός εκείνης της Ρωσίας και της Ρωσικής Εκκλησίας.

Η Αγία Έδρα συμμερίζεται πλήρως τη θέση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του Πατριαρχείου Μόσχας σχετικά με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Επίσης αυτή είναι εκείνη η οποία τάσσεται αποκλειστικά υπέρ της ειρηνικής διευθέτησης της συγκρούσεως στη Συρία.

Με ενθουσιασμό πληροφορηθήκαμε τη δήλωση του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου κατά της επιθέσεως εναντίον της Συρίας, ο οποίος επίσης κάλεσε στην αναζήτηση διπλωματικών τρόπων διευθέτησης της συγκρούσεως.

Μεγάλης σημασίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν και η επιστολή της 5ης Σεπτεμβρίου του Πάπα Φραγκίσκου προς τον Πρόεδρο Β. Πούτιν ως προεδρεύοντα της Συναντήσεως Ηγετών της G 20, διότι μέσω αυτού έδωσε μήνυμα σε όλους τους μετόχους της Συνόδου Κορυφής.

Νομίζω ότι μαζί με την ακλόνητη θέση της Ρωσικής Πολιτείας και τις σχετικές ενέργειες του Πατριαρχείου Μόσχας η επιστολή συνέβαλε στην επικράτηση του κοινού λόγου μεταξύ των δυτικών πολιτικών και έτσι απετράπη το χτύπημα κατά της Συρίας.

Είχα συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο στις 12 Νοεμβρίου στο Βατικανό. Κατά τις συνομιλίες μας μοιράσθηκα τις απόψεις μου από την επίσκεψη στο Λίβανο και τόνισα την ανάγκη συντονισμένων ενεργειών των χριστιανικών Εκκλησιών για την προστασία των χριστιανών στη Συρία.

Ως εκ τούτου μεγάλες ελπίδες αναθέτω στις επικείμενες συνομιλίες μεταξύ του Προέδρου της Ρωσίας και του Πάπα Ρώμης, οι οποίες, υποθέτω, θα έχουν σημαντική απήχηση διεθνώς και θα οδηγήσουν στη λήψη πραγματικών μέτρων προστασίας του χριστιανικού πληθυσμού της Μέσης Ανατολής.

Мπορούμε να πούμε ότι το κλίμα, το οποίο διαμορφώθηκε μετά την εκλογή του νέου Πάπα Ρώμης είναι μάλλον ευμενής για την ενδεχόμενη συνάντηση κορυφής των Ηγετών των δυο Εκκλησιών; Πώς εκδηλώνεται αυτό;

Η θέση του Πάπα Φραγκίσκου επί σειράς ζητημάτων προσεγγίζει τη σχετική της καθ΄ημάς Εκκλησίας. Ακόμα πριν εκλεγεί Πάπας ο Καρδινάλιος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο δήλωσε τη βαθιά του συμπάθεια απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας και την επιθυμία του να συνάψει στενές επαφές μαζί της.

Στα πλαίσια των πανηγυρικών εκδηλώσεων της ενθρονίσεως του νέου Πάπα είχα τη δυνατότητα να συζητήσω μαζί του την επίκαιρη κατάσταση στις σχέσεις της Ρωσικής Εκκλησίας με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Ο Πάπας Φραγκίσκος επιβεβαίωσε την πρόθεσή του να συνεισφέρει στην επίτευξη της αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ των δυο Εκκλησιών. Η δεύτερη συνάντησή μας το Νοέμβριο επίσης έδειξε ότι ήταν όμοιες οι απόψεις μας επί πολλών προβλημάτων της σύγχρονης εποχής.

Ειδικότερα δε, η επιθυμία του Πάπα να φέρει την Εκκλησία κοντά στους φτωχούς και τους αδυνάτους, να επιβάλει διοικητικές μεταρρυθμίσεις στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία προκειμένου να πετύχει τη μεγαλύτερη συνοδικότητα, η έκκλησή του προς τη διεθνή κοινότητα να στρέψει την προσοχή της στους δοκιμαζόμενους και καταδιωκόμενους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής και άλλων περιοχών της υφηλίου, όλα αυτά απολαμβάνουν υποστηρίξεως της Ρωσικής Εκκλησίας.

Τα ως άνω, είναι αδιαμφισβήτητα, ότι καθιστούν την ενδεχόμενη συνάντηση μεταξύ του Πάπα και του Πατριάρχου όλο και πιο ρεαλιστική. Και όμως να μην καταλήξει η συνάντηση αυτή σε αμιγώς εθιμοτυπική, είναι ανάγκη να την προετοιμάσουμε καταλλήλως από πλευράς περιεχομένου.

Όσον δε αφορά τον τόπο διεξαγωγής της συναντήσεως και τις διάφορες εθιμοτυπικές λεπτομέρειες, αυτά δεν έχουν συζητηθεί προς το παρόν σε διμερές επίπεδο.

Σήμερα ποιό είναι το βασικό κώλυμα για την οργάνωση της παρόμοιας συναντήσεως;

Η ανεπίλυτη σύγκρουση μεταξύ των Ορθοδόξων και των Ελληνοκαθολικών στην Ουκρανία παραμένει το βασικό κώλυμα. Κατά την επαναλειτουργία στο τέλος της δεκαετίας 1980 των δομών της Ουκρανικής Ελληνοκαθολικής Εκκλησίας το Πατριαρχείο Μόσχας στερήθηκε σχεδόν όλων των Ιερών Ναών του στη Δυτική Ουκρανία.

Και έως σήμερα αντιμετωπίζει δυσκολίες η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας όταν θέλει να χτίσει Ναό στις δυτικές περιοχές της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα η Ουκρανική Ελληνοκαθολική Εκκλησία επεκτείνει την ιεραποστολική της δράση στα ανέκαθεν Ορθόδοξα εδάφη της Ανατολικής και Νότιας Ουκρανίας, κάτι το οποίο δεν μπορεί παρά να προκαλέσει ανησυχία στους Ορθοδόξους.

Ποια μπορούν να είναι σημεία επαφής για την προσέγγιση μεταξύ των δυο Εκκλησιών; Ίσως η τύχη των χριστιανών της Μέσης Ανατολής; Συμμερίζεσθε την σχετική ανησυχία της Ρώμης;

Η τύχη των χριστιανών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι ίσως το πιο σημαντικό θέμα για τη συνεργασία μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών.

Τόσο η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, όσο και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας έχουν επανειλημμένως εκφράσει ανησυχίες για την τύχη των χριστιανών στη Μέση Ανατολή και τις άλλες χώρες, όπου υφίστανται διώξεις.

Κατά τη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας τον Μάιο 2011 υιοθετήθηκε κείμενο, διά του οποίου η καθ΄ημάς Εκκλησία καταδίκασε διώξεις σε βάρος των οπαδών του Χριστού και κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στο εν λόγῳ πρόβλημα και από κοινού να επεξεργασθούμε μέτρα καταπολέμησης της διακρίσεως σε βάρος των χριστιανών.

Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος τον Σεπτέμβριο 2013 απέστειλε γράμμα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Μπ. Ομπάμα, όπου τον κάλεσε να αφουγκρασθεί τη φωνή των χριστιανικών Εκκλησιών και να απέχει από την επίθεση κατά της Συρίας. Είναι τα ελάχιστα μόνο παραδείγματα τα οποία επιβεβαιώνουν τον κοινό προβληματισμό των Εκκλησιών μας σχετικά με την κατάσταση των χριστιανών στη Μέση Ανατολή.

Και όμως δεν είναι ο μόνος ενδεχόμενος τομέας συνεργασίας μεταξύ των Εκκλησιών. Τα τελευταία όλο και περισσότερο επιβάλλεται η συνεργασία των Ορθοδόξων και των Ρωμαιοκαθολικών για την υπεράσπιση των χριστιανικών αξιών στη σύγχρονη εκκοσμικευμένη κοινωνία.

Συγκλίνουν οι θέσεις των Εκκλησιών μας επί πολλών προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίζει σήμερα ο χριστιανισμός. Μεταξύ τους είναι η υποβάθμιση των οικογενειακών αξιών και η παραβίαση στην κοινωνία των κανόνων της συμβατικής οικογενειακής ηθικής.

Οι Εκκλησίες μας στα πλαίσια της ενιαίας προσπάθειας τάσσονται κατά των αμβλώσεων, της ευθανασίας, των ιατρικών και βιολογικών πειραμάτων, ασύμβατων με την ηθική αρχή σεβασμού του ανθρώπινου προσώπου, της εξισώσεως της συμβιώσεως των ομόφυλων προσώπων με την ένωση γάμου και πολλών άλλων «επιτευγμάτων» του σύγχρονου φιλελεύθερου πολιτισμού, ο οποίος σε κίνδυνο θέτει την επιβίωση των Ευρωπαϊκών λαών.

Ακριβώς αυτή η υποβάθμιση των αρχών της οικογενειακής ηθικής πλήττει άμεσα και σοβαρά ολόκληρο το σύστημα των ανθρώπινων σχέσεων και αποτελεί την κύρια αιτία της δεινότατης δημογραφικής κρίσεως, η οποία μαστίζει πολλές χώρες της Ευρώπης.

Όταν στη Γαλλία οι αρχές χρησιμοποιούν τα δακρυγόνα για να διαλύσουν τους διαδηλωτές κατά της υιοθεσίας των παιδιών από τα ομόφυλα ζευγάρια αυτό είναι μια ολοφάνερη περιφρόνηση της βουλήσεως μιας σημαντικής μερίδας ανθρώπων.

Κατά την άποψή μου είναι αυτοκτονία για τις χώρες της Ευρώπης η στοχευμένη αυτή πολιτική που υπονομεύει την οικογένεια, διότι οδηγεί στην σταδιακή εξαφάνιση των αυτοχθόνων πληθυσμών της Ευρώπης.

Όλο και πιο επίκαιρο αναδεικνύεται το πρόβλημα της παραβιάσεως των δικαιωμάτων των χριστιανών εξαιτίας της θρησκευτικής τους ταυτότητας.

Δυστυχώς τις δηλωμένες αντιχριστιανικές θέσεις τις παρατηρούμε και στη σύγχρονη Ευρώπη, όπου υπάρχουν ορισμένες δυνάμεις, οι οποίες αποπειρώνται τον εξοβελισμό της θρησκείας από το δημόσιο χώρο στον αποκλειστικά ιδιωτικό.

Έχουμε ζήσει στη Ρωσία την πικρή εμπειρία διώξεων κατά της Εκκλησίας, και γι΄αυτό ξέρουμε την αξία της θρησκευτικής ελευθερίας.

Είμαστε βέβαιοι ότι η θρησκευτική ελευθερία δεν σημαίνει απλώς να είσαι ελεύθερος να φοράς σταυρό κάτω από το πουκάμισό σου και να προσεύχεσαι μπροστά στις εικόνες στο σπίτι σου.

Περιλαμβάνει και την ελευθερία να μιλάς ελεύθερα για τις χριστιανικές απόψεις, να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με πίστη, να αποφεύγεις τις πράξεις, που αντιβαίνουν στις χριστιανικές ηθικές αρχές.

Έχουμε πάρα πολλά σημεία επαφής σε όλα αυτά τα θέματα οι Ορθόδοξοι και οι Ρωμαιοκαθολικοί. Και θα αναπτύξουμε τη συνεργασία μας, έχοντας υπόψη ότι τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι Ρωμαιοκαθολικοί, δεν είμαστε ανταγωνιστές, αλλά σύμμαχοι.

Έχουμε ένα κοινό ιεραποστολικό πεδίο, αντιμετωπίζουμε κοινές προκλήσεις, έχουμε μια κοινή πίστη στο Χριστό ως Θεό και Σωτήρα.

Από αυτή την πίστη να απορρέουν και όλες οι κοινές μας προσπάθειες προκειμένου να διαφυλάξουμε τις χριστιανικές αξίες στο σύγχρονο εκκοσμικευμένο κόσμο.

romfea.gr

«Βρήκε ο Φίλιππος… τον Ναθαναήλ!»

Του Μαρκιανού Πρωτονοταρίου, για το Amen.gr

Είναι αλήθεια, πως όταν γίνεται τσακωμός, μια προσπάθεια επέμβασης μπορεί να γίνει αιτία να σταματήσουν εκείνοι  που πιάστηκαν μεταξύ τους και… να πιαστούν με εσένα… Ωστόσο θα το επιχειρήσω !

Διάβασα με προσοχή την απάντηση του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Νάξου κ. Νικολάου, της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θυμήθηκα τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, προς την “Εκκλησιαστική κοινότητα” των Κορινθίων, τότε που η Εκκλησία του Χριστού βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα της Βηθλεέμ και ανέγνωσα με μια προσεκτικότερη ματιά την απάντηση του Σεβ. Νάξου λουσμένη από το φώς του άστρου που ακολούθησαν οι τρεις Σοφοί “μάγοι”, το οποίο και μας δείχνει την πορεία μας προς το σπήλαιον ένθα εγεννήθη ο Χριστός ! Στην προμνημονευθήσα επιστολή, ο Παύλος, αφού έχει ενημερωθεί σχετικά με έριδες που προέκυψαν στην Εκκλησία της Κορίνθου, θέτει το μεγαλειώδες ερώτημα στο οποίον εν συνεχεία εμπράκτως απαντήσαμε οι Χριστιανοί! Διερωτάται λοιπόν: “μεμέρισται ὁ Χριστός;” ( Α. Κορ. 1-13).

Η απαντητική επιστολή του Σεβ. Νικολάου με εξέπληξε και τούτον διότι είχα μείνει με την εντύπωση πως το προνόμιο της παρουσίας και του λόγου του Σεβ. Σεραφείμ, το είχαμε μόνον εμείς στην Ορθοδοξία! Ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς, είναι ένας λόγιος Ιεράρχης που διατυπώνει τις απόψεις του με ένα συγκεκριμένο μέτρο, όποιο και αν είναι αυτό. Ωστόσο, οι απόψεις ανήκουν στο πρόσωπο και όχι στο σύνολο της Εκκλησίας. Για τον λόγο αυτό, οι απόψεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς, είναι αλήθεια πως προβληματίζουν - ιδιαίτερα ως προς το θέμα των σχέσεων Ρωμαιοκαθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας, κυρίως επειδή δημιουργούν την αίσθηση πως θέτουν υπό αμφισβήτηση κοινές θέσεις που έχουν υιοθετήσει οι δύο Εκκλησίες στην πορεία του μεταξύ τους διαλόγου, τον οποίο διεξάγουν τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Όμως να, που αυτό το προνόμιο το διαθέτει τελικά και η δυτική όχθη μιας και ο Σεβ. Νικόλαος, μέσα από την επιστολή του κατέδειξε τελικά τον τρόπο να μεταποιούνται οι απόψεις ενός προσώπου σε απόψεις της Εκκλησίας, την στιγμή που μέσα από αυτή τη δημόσια τοποθέτησή του καθιστά την Εκκλησία ως πρόσωπο, αφού όπως αναφέρει : «…μάθετε μια για πάντα ότι, αυτήν που εσείς αποκαλείτε απλώς «κοινότητα», είτε το θέλετε είτε όχι είναι: Η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, όσο και αν αυτό σας κοστίζει! Αν θέλετε να χρησιμοποιείτε κι εσείς τον ίδιο τίτλο για τη δική σας  Εκκλησία,  μπορείτε να το κάνετε. Εξ άλλου οι  άνθρωποι συνηθίζουν να δίνουν το ίδιο όνομα σε διαφορετικά πρόσωπα…».

Η Ανατολή με την Δύση, δεν νομίζω πως θα καταφέρουν ποτέ να επανενωθούν, αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, τουλάχιστον όσο υπάρχουν  αντιπαραθέσεις μεταξύ προσώπων, και από τις δύο πλευρές, που με τον λόγο και τις πράξεις τους συνεχίζουν να κάνουν ό,τι δεν έκαναν οι Ρωμαίοι στρατιώτες στον άραφο Χιτώνα του Χριστού…

Οι απόψεις των δύο Επισκόπων, όπως άλλωστε και η δική μου -που χώνομαι ανάμεσα- παραμένουν προσωπικές. Τουλάχιστον όμως, θα υπενθυμίζουν σε όλους μας αυτό: Τελικά, Δύση και Ανατολή θα συναντώνται σε τακτά χρονικά διαστήματα - και - μέσα από κείμενα και απόψεις που διαβάζοντας τα, το μόνο που δεν θα μπορούν να μας προσφέρουν είναι μια ελπίδα, μια προοπτική υπέρβασης των ανθρωπίνων, ένα φως που θα οδηγεί στην επίτευξη της εντολής του Κυρίου, «… ίνα πάντες εν ώσιν…». 

Αντίθετα, θα μας θυμίζουν πως καμιά φορά, ξανά και ξανά, μπορεί να βρει ο Φίλιππος… τον Ναθαναήλ!  

Βατικανό: Σε κοινή θέα οστά του Απόστολου Πέτρου

Οκτώ μικρά οστά που θεωρούνται ότι είναι του Απόστολου Πέτρου εξετέθησαν σε κοινή θέα στο Βατικανό για πρώτη φορά την Κυριακή, ενώ ο Πάπας Φραγκίσκος Α' στην διάσημη πλατεία που φέρει το όνομα αυτού του Απόστολου ολοκλήρωνε την κυριακάτικη υπαίθρια λειτουργία αφιερωμένη, επίσης, στο κλείσιμο του 'Ετους Πίστης'.

Ο προκαθήμενος της Καθολικής Εκκλησίας παρέμεινε γονατιστός μπροστά από την μεταλική οστεοθήκη που γράφει στα λατινικά: «Μερικά από τα οστά, που ευρέθησαν σε υπόγειο χώρο της Βασιλικής του Βατικανού και τα οποία θεωρούνται ότι είναι του ευλογημένου Απόστολου Πέτρου». 

Πιο συγκεκριμένα, αυτή η οστεοθήκη περιέχει οκτώ τμήματα οστού --το καθένα μήκους μόλις τριών εκατοστών--, για τα οποία το Βατικανό το 1971, μετά από μακρόχρονες ανασκαφές στο χώρο της ιστορικής Βασιλικής, έχει κάνει την πρώτη δημόσια αναφορά στην ιδιάζουσα για την Καθολική εκκλησία σημασία τους (γνωστού όντος ότι ο Απόστολος Πέτρος είναι ο ιδρυτής της Καθολικής εκκλησίας).

Το 1968, ο τότε Πάπας Παύλος 6ος δήλωσε ότι «υπάρχουν 'πειστικές' αποδείξεις πως αυτά είναι οστά του Απόστολου Πέτρου».

Στη λειτουργία συμμετείχαν περίπου 60 χιλιάδες Καθολικοί. 

Για ένα περίπου λεπτό, ο Πάπας παρέμεινε αμίλητος σε περισυλλογή, έχοντας ανά χείρας πολύτιμα κειμήλια. Στο κυριακάτικο κήρυγμα, κάλεσε «να γίνει πραγματικότητα η ομόνοια και η Ειρήνη στην αγιασμένη γη της Συρίας, σε όλη την (Μέση) Ανατολή».

'Εκανε, όμως, και μία αναφορά στον λιμό που εξολόθρευσε μερικά εκατομμύρια πολιτών στην Ουκρανία, την σοβιετική εποχή, από την οποίο λιμό σήμερα συμπληρώθηκαν ακριβώς τα 80 έτη.

Καθολικός αρχιεπίσκοπος Νικόλαος: «Η Χρυσή Αυγή δεν έχει καμία σχέση με τον χριστιανισμό»

Το Νοέμβρη του 2012, ο καθολικός Αρχιεπίσκοπος Νάξου - Τήνου Νικόλαος Πρίντεζης, είχε απαντήσει σε μιά σειρά ερωτήσεων που του υπέβαλε γραπτώς το "Ξάνεμο". Αξίζει τον κόπο να ξαναθυμηθούμε την ανάρτηση εκείνη και ειδικότερα τις ερωτήσεις που αναφέρονται στον φασισμό και τον ρατσισμό και στον χαρακτηρισμό του «ότι η Χρυσή Αυγή, ούτε χρυσή είναι, ούτε και αυγή αποτελεί για τον άνθρωπο. Δεν έχει καμία σχέση με το Χριστιανισμό και κανένας Χριστιανός δε μπορεί να δεχθεί ή χειρότερα να ακολουθήσει τη θεωρία της, το πρόγραμμά της  ή να επικροτήσει τα έργα της.»

Απόσπασμα από κείνη την συνέντευξη που είχε τίτλο: "Ερωτήσεις και απαντήσεις"
 με την επίκαιρη  θέση του για την χρυσή αυγή και τον ρατσισμό παραθέτουμε παρακάτω:

"Ξ": 1.- Η κοινωνία μας ζει τους τελευταίους μήνες το φριχτό πρόσωπο του νεοφασισμού και  του ρατσισμού μέσω ενός εκλεγμένου πολιτικά φορέα, της Χρυσής Αυγής. Κατά την γνώμη μου, η Εκκλησία οφείλει να πάρει θέση. Θυμηθείτε πως για την στάση της ουδετερότητας (αν όχι κάτι χειρότερο) η Καθολική Εκκλησία στο παρελθόν έχει πολλές φορές κατακριθεί (κτηνωδίες του Γ’ Ράιχ, φασιστικά και δικτατορικά καθεστώτα σε Ευρώπη, Λατινική Αμερική κ.α.). Έχει σήμερα η Εκκλησία την πολυτέλεια να δηλώνει μεν κοινωνικά παρούσα αλλά να παρακολουθεί απλώς τα γεγονότα, εκφράζοντας μόνο την θλίψη της, χωρίς και να καταδικάζει απερίφραστα απάνθρωπες και αντιχριστιανικές πρακτικές που καταπατούν τον ευαγγελικό λόγο;

Απάντηση:

Όσον αφορά στη Χρυσή Αυγή, ούτε χρυσή είναι, ούτε και αυγή αποτελεί για τον άνθρωπο. Δεν έχει καμία σχέση με το Χριστιανισμό και κανένας Χριστιανός δε μπορεί να δεχθεί ή χειρότερα να ακολουθήσει τη θεωρία της, το πρόγραμμά της  ή να επικροτήσει τα έργα της.

Η Καθολική Εκκλησία μπορεί να έχει κατακριθεί στο παρελθόν και να κατακρίνεται και σήμερα για ουδετερότητα, αλλά δεν είναι αλήθεια. Πολλές φορές αγνοείται η επίσημη θέση της Εκκλησίας. Όμως με την πιο επίσημη φωνή του πρώτου Επισκόπου της έχει πάρει θέση, έχει μιλήσει και έχει διακηρύξει την αντίθεσή της προς τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και της Ευρώπης και της Αμερικής και της Αφρικής  και της Ασίας. Οι κατά καιρούς Ποντιφικές Εγκύκλιοι είναι σαφέστατες και ξεκάθαρες. Αρκεί να διαβάσει κανείς  τις πιο αντιπροσωπευτικές όπως:


RERUM NOVARUM του Πάπα Λέοντος 13ου, 15/5/1891.

QUADRAGESIMO ANNO Πάπα  Πίου 11ου,15/5/1931

MATER ET MAGISTRA του Πάπα Ιωάννη 23ου, 15/5/1961

Το Συνοδικό Διάταγμα της Β΄Συνόδου του Βατικανού:  GAUDIUM ET SPES (Η Εκκλησία μέσα στο σύγχρονο κόσμο), 7/12/1965

Τη ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ  ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, 2004 (που μεταφράστηκε και στην ελληνική γλώσσα το 2006),

Μην ξεχνάτε ότι ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄ έχει κατακριθεί επίσης πως συνέβαλε στην κατάργηση ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη!

 Μην ξεχνάτε τις συνεχείς προσπάθειες του Πάπα Βενεδίκτου 16ου  για τη συνεργασία των λαών, των θρησκειών, των πολιτισμών.

Η  Καθολική Εκκλησία πάντοτε καταδίκασε και καταδικάζει   τη βία απ όπου κι αν προέρχεται κι όποιες μορφές κι αν παίρνει, ιδιαίτερα όταν αυτή είναι οργανωμένη και αποτελεί πολιτικό φορέα.

Ως τοπική Εκκλησία Νάξου-Τήνου-Άνδρου Μυκόνου αρνηθήκαμε να στείλουμε την ιστορική εικόνα της Παναγίας, (12ου αιώνα)  που βρίσκεται στη Μητρόπολή μας στη Νάξο, στο Metropolitan Μuseum της Νέας Υόρκης, δηλώνοντας με επιστολή μας πως «δε στέλνουμε την εικόνα της Παναγίας σε μία Χώρα που ετοιμάζεται να εισβάλει σε μία άλλη»  (στο Ιράκ 2003).

Αυτά δε δημοσιεύτηκαν στα Μ.Μ.Ε.  διότι δεν είναι εμπορεύσιμα!

Δεν είναι αλήθεια λοιπόν ότι, απλώς παρακολουθεί τα γεγονότα και εκφράζει μόνο τη θλίψη της.


"Ξ": 2.- Πέραν της Χρυσής Αυγής, το επίσημο κράτος εδώ και καιρό, χτίζει ένα ρατσιστικό πρόσωπο. Στρέφεται κατά των μεταναστών και με ενορχηστρωτές τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προχωρά σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματά τους, τους στοχοποιεί, τους εγκλείει σε ειδικά κέντρα συγκέντρωσης-αποθήκες ανθρώπινων ψυχών, κάνει τα στραβά μάτια στις εκκαθαρίσεις εγκληματικών ταγμάτων εφόδου κ.α. Είναι οι μετανάστες το πρόβλημα της βαθύτατης και πολύμορφης κρίσης που ζούμε ή μέρος του προβλήματος; Γιατί υπάρχουν μετανάστες;

Απάντηση:

Δεν έχω συγκεκριμένα στοιχεία για να δεχθώ ότι το επίσημο κράτος χτίζει ρατσιστικό καθεστώς και πως στρέφεται κατά των μεταναστών. Αν όμως αυτό αποδειχθεί τότε σίγουρα το καταδικάζω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.
Υπάρχουν  μετανάστες  νόμιμοι και παράνομοι. Πιστεύω ότι οι νόμιμοι πρέπει να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα που απολαμβάνει κάθε νόμιμος Έλληνας πολίτης. Αλλά και οι παράνομοι πρέπει να αντιμετωπίζονται με ανθρωπιά και πολιτισμένα στη Χώρα του πολιτισμού και της Δημοκρατίας. Να βοηθούνται να γίνουν νόμιμοι, διότι και παράνομοι που είναι παραμένουν ανθρώπινα πρόσωπα, δεν είναι  αντικείμενα. Σε μια Χώρα που χαρακτηρίζεται μάλιστα χριστιανική, πρέπει να επικρατούν οι ευαγγελικές και χριστιανικές αρχές σε όλα και σε όλους.

"Ξ": 3.-Στο ίδιο μήκος κύματος η κυβέρνηση εξισώνει τη Χρυσή Αυγή, με τις πορείες-περιπολίες προστασίας των μεταναστών στα κέντρα των αστικών πόλεων. Χαρακτηριστικά καταδικάζεται «η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Συμφωνείτε με την άποψη αυτή; Οι άνθρωποι που με κάθε μέσο προσπαθούν να προστατέψουν συνανθρώπους τους χωρίς να κάνουν διακρίσεις είναι δυνατόν να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με εκείνους που σπέρνουν το φόβο;


Απάντηση:

Αν στην πράξη είναι έτσι, σίγουρα δε συμφωνώ με την άποψη αυτή.

Προσωπικά ναι καταδικάζω τη βία, διότι η βία γεννά  τη βία και σε καμία περίπτωση δε μπορώ να δεχθώ  πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Εξ άλλου αυτή η έκφραση δεν ανήκει στην Καθολική Εκκλησία.

Είναι ανάγκη όσοι  πιστεύουν στην ανθρωπιά, στο χριστιανισμό, δηλαδή στην αγάπη, να προστατεύουν και να υπερασπίζονται τα δικαιώματα και των μεταναστών, όμως με  τρόπο ειρηνικό και όχι προκαλώντας άλλης μορφής βία.

Εξ άλλου σήμερα η Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος στη μεγάλη πλειονότητά της αποτελείται από μετανάστες.

xanemo.blogspot

Η Επιστολή Γόρτυνος προς τον Αρχιεπίσκοπο Τήνου Νικόλαο

Αυξάνονται και πληθύνονται οι επιθέσεις μίσους από πλευράς Ορθόδοξων Μητροπολιτών κατά της Καθολικής Εκκλησίας, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός οτι η Καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα αποτελεί μειονότητα. Μετά τον Μητροπολίτη Πειραιώς, στον χορό των προσβλητικών και μισαλλόδοξων επιθέσεων προστέθηκε και Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας. Μόνο που δεν παρομοίασε τους Καθολικούς με σκουλίκια αφού "μέ μία γενική βέβαια εννοια ολοι οι ανθρωποι τής γής ειμεθα άδελφοί, διότι ολοι καταγόμεθα άπό τήν μητέρα γή".

Η γνώμη μου, ως απλού καθολικού πιστού είναι οτι ο σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος Πρίντεζης έχει μπει σε διάλογο με τη Λερναία Ύδρα. Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο στη χώρα μας όπου εθνικισμός, ο ρατσισμός και οι εκδηλώσεις μίσους, έστω και με το γάντι όπως είναι η παρακάτω επιστολή, βρίσκονται σε έξαρση. 

Αυτό το πνεύμα δεν είναι σύμφωνο με την επίσημη στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας οπότε ας μεριμνήσουν οι ίδιοι οι ορθόδοξοι να δώσουν απάντηση ή να βάλουν στη θέση τους, τους συγκεκριμένους μητροπολίτες. Παραφωνίες πάντα θα υπάρχουν αλλά ειλικρινά δεν αξίζει τον κόπο να μπαίνουμε σε διάλογο με ανθρώπους που πρεσβεύουν τέτοιες "αρχές". Όχι επειδή δεν μας συμφέρει αλλά επειδή αυτοί οι "διάλογοι" σύντομα μετατρέπονται σε ανούσιες ρητορικές και λογοπαίγνια, παντελώς ξένες με την Καθολική Εκκλησία που άλλο λόγο δεν έχει παρά αυτόν της Αγάπης και της Αληθείας!

Εντιμότατε κ. Νικόλαε,

Καθολικέ Αρχιεπίσκοπε Νάξου, Τήνου, Άνδρου και Μυκόνου

Χαίρετε και υγιαίνετε!

1.      Είμαι ένας Αρχιερεύς τής Ορθοδόξου Εκκλησίας καί διακονώ ποιμαντικά τόν λαό τοῦ Θεοῦ στήν Ιερά Μητρόπολη Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως. Ευχαριστώ τόν Κύριον ήμών [ησούν Χριστόν, διότι γεννήθηκα καί άνατράφηκα στήν αγκαλιά τής Μάνας Όρθοδόξου Εκκλησίας. 
Ο άγιος ημών των Ορθοδόξων Κοσμάς ο Αιτωλός, στον όποιον οι Έλληνες πρέπει να είμεθα ευγνώμονες, διότι αν δεν υπήρχε αυτός, δεν θα υπήρχε πατρίδα ελευθέρα, έλεγε στό κήρυγμά του στούς υποδούλους Έλληνες: «Όλες αι πίστες είνε ψεύτικες· τούτο κατάλαβα αληθινόν, ότι μόνη η πίστις τών ὀρθοδόξων χριστιανών είνε καλή και ἁγία. Νά ευφραίνεσθε όπου είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί καί νά κλαίετε διά τούς άσεβείς καί αιρετικούς όπου περιπατούν εις τό σκότος».

Αιτία τής έπιστολής μου πρός Σάς είναι τό κείμενο τής άπαντήσεως Σας πρός τόν Συλλειτουργόν Άδελφόν Μητροπολίτην Πειραιώς κ. Σεραφείμ καί τό όποιο κείμενο έγινε εις πάντας γνωστό διά τού Διαδικτύου. Επειδή τά θιγόμενα εις αυτήν τήν έπι- στολή άπτονται θεμάτων ορθοδόξου θεολογίας, παρακαλώ νά δεχθείτε καί νά άνα- γνωσετε τήν έπιστολή μου, τήν όποία μού έπέβαλε ή άρχιερατική μου συνείδηση νά Σάς γράψω, ως έγω τουλάχιστον τό αισθάνθηκα.

2.   Κατά πρώτον, Εντιμότατε Αρχιεπίσκοπε τών Καθολικών, ήθελα νά Σάς έξη - γήσω γιατί δέν Σάς προσφωνώ ως «άδελφόν», άλλά Σάς προσφωνώ μέ τόν τίτλο «Εντιμότατε». Μέ μία γενική βέβαια εννοια ολοι οι ανθρωποι τής γής ειμεθα άδελφοί, διότι ολοι καταγόμεθα άπό τήν μητέρα γή. Τήν εννοια αυτή τήν εχουμε καί ήμείς οι Όρθόδοξοι στήν λατρεία μας, λέγοντες εις τινα Αναβαθμόν τού πλ. δ' ήχου: «Επί τήν μητέρα αυτού γήν δύνων πας αύθις αναλύσει». Άλλά μέ τήν αλλη, τήν έκκλησιολογική εννοια τής λέξεως «άδελφός», λυπούμαι, Εντιμότατε κ. Νικόλαε, διότι δέν μπορώ νά Σάς προσφωνήσω καί έξηγούμαι διατί: Ή λέξη «άδελφός» συντίθεται άπό τό ουσια­στικό «δελφύς» (= κοιλία) καί τό «α» ως άθροιστικόν καί όχι στερητικόν. «Άδελφοί» λοιπόν μέ τήν ερμηνεία αυτή είναι έκείνοι οι όποίοι προέρχονται άπό τήν Ιδια κοιλία, εχουν τό Ιδιο αιμα στίς φλέβες τους καί άνήκουν στήν Ιδια οικογένεια. Ή κοιλία, ή όποία «γεννά» τόν ανθρωπο καί τόν κάνει τέκνο Θεού είναι τό άγιο Βάπτισμα. Τό αιμα μέ τό όποίο τρέφονται τά τέκνα τού Θεού είναι τού Χριστού τό Αιμα, τό χυθέν κατά

τόν Σταυρικό Του θάνατο στον Γολγοθά καί τό Όποιο Αιμα είναι στό άγιο Ποτήριο τής θείας Λειτουργίας. Καί ή Οικογένεια στήν οποία άνήκουν τά τέκνα τού Θεού είναι ή Εκκλησία. Δέν μπορώ λοιπόν, Εντιμότατε Αρχιεπίσκοπε των Καθολικών, νά Σας προσφωνήσω «άδελφόν», διότι δέν έξήλθαμε άπό τήν ιδια μήτρα. Ημείς οι Όρθόδοξοι ειμεθα βαπτισμένοι στήν αγία Κολυμβήθρα μέ τρεις καταδύσεις, ένώ Σείς οι Καθολικοί εχετε απλό ράντισμα. Δέν κοινωνοΰμε μαζί Σας τό Αιμα τοΰ Χριστού καί δέν άνήκετε μαζί μας στήν Οικογένεια του Θεού, τις έστίν ή ’Ορθόδοξη Εκκλησία. Άφοΰ δέν ειμεθα Συλλειτουργοί, δέν μπορεί νά λεγόμεθα καί «άδελφοί» μέ τήν έκκλησιολογική έννοια της λέξεως. 
Πρός στηριγμό τών άνωτέρω Σας γράφω ενα σχετικό χωρίο τοΰ αγίου Ιωάννου τοΰ Χρυσοστόμου: «Άδελφόν τό βάπτισμα εργάζεται καί ή τών θείων μυστηρίων κοινωνία»! (εις MPG 58,718). Καί ενα άλλο άκόμη χωρίο τοΰ ιδίου πατρός: «Τί γάρ έστι τό ποιούν τήν άδελφότητα; Τό λουτρόν τής παλιγγενεσίας», δηλαδή τό ιερόν Βάπτισμα (MPG 63,177). Άλλά ο άλλος πάλι άγιος πατέρας καί μέγας θεολόγος, ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, τόν οποίο ήμείς ονομάζουμε «συνισταμένη τών αγίων Πατέρων» διά σας τούς Παπικούς λέγει οτι είστε άβάπτιστοι. Δέν μποροΰμε λοιπόν νά σας καλοΰμε άδελφούς.

3.     Άλλά ούτε, ως ορθόδοξος έγώ θεολόγος, μπορώ νά πώ γιά Σας τούς Παπικούς οτι άποτελείτε Εκκλησία. Σείς βέβαια στήν έπιστολή Σας πρός τόν Μητροπολίτην Πειραιώς κ. Σεραφείμ γράφετε καί λέγετε μέ ισχύ οτι άποτελείτε τήν «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Εκκλησίαν» μέ τήν προσθήκη μάλιστα «οσο καί άν αυτό κοστίζει εις σας», δηλαδή εις ήμας τούς ’Ορθοδόξους. 
Έγώ ομως Σας λέγω, μετά άπό θεολογική μελέτη καί σπουδή, οτι Σείς οι Παπικοί δέν είστε Εκκλησία. Καί έξηγοΰμαι πάλι διατί. Είναι έντυπωσιακό, Εντιμότατε, οτι στά πατερικά κείμενα δέν εχουμε ορισμό περί Εκκλησίας. Οι φερόμενοι σέ μερικά έγχειρίδια ορισμοί περί Εκκλησίας στηρίζονται, λίγο ή πολύ, έπί έσφαλμένων βάσεων. Κατά τήν ορθόδοξη θεολογία, ή Εκκλησία είναι Μυστήριο καί δέν καθορίζεται μέ ορους. Όσο δέ κανείς καθαίρεται καί φωτίζεται μέ τήν Χάρη τοΰ Θεοΰ, τόσο περισσότερο νοεί τό Μυστήριο αυτό τής Εκκλησίας. Άλλά εχουμε καί ενα σύντομο λόγο τοΰ άποστολικοΰ πατρός αγίου Ιγνατίου τοΰ θεοφόρου, τόν οποίο μποροΰμε νά θεωρήσουμε, οπως καί θεωρή­θηκε πράγματι, ως ορισμός τί είναι Εκκλησία. Κατά τόν άγιον αυτόν πατέρα Εκκλη­σία είναι τό «Θυσιαστήριον», ή Αγία Τράπεζα δηλαδή, πάνω στήν οποία οι ιερείς τελοΰν τήν θεία Λειτουργία.^[1] €στε «Εκκλησία», κατά τόν άγιο Ιγνάτιο, είναι τό Μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας. Πραγματικά, σ’ αυτό τό Μυστήριο, στήν θεία Λει­τουργία, γευόμεθα έμείς οι Όρθόδοξοι καρδιακά τό τί είναι Εκκλησία. Άλλά θέλω νά δώσω καί βιβλική άπόδειξη εις τά παραπάνω, στό οτι δηλαδή Εκκλησία είναι ή τέ­λεση τής θείας Ευχαριστίας. Ώς άπόδειξη φέρω τό κεφ. 11 τής Α' πρός Κορινθίους Επιστολής τού άποστόλου Παύλου. Είναι φανερό στό κεφάλαιο αυτό οτι ό Άπόστολος όμιλεί γιά τήν σύναξη τών πιστών πρός τέλεση τής θείας Ευχαριστίας. Καί τήν σύ­ναξη αυτή τήν ονομάζει «Εκκλησία», γιατί λέγει: «Συνερχόμενων υμών εν Εκκλησία άκούω σχίσματα έν υμίν υπάρχειν» (στίχ. 18).^[2] Άφού λοιπόν «Εκκλησία» είναι ή σύναξη τού λαού γιά τήν τέλεση τής θείας Ευχαριστίας — καί τό Μυστήριο αυτό γί­νεται βέβαια γιά τήν Θεία Κοινωνία τού Σώματος καί Αίματος τού Χριστού — καί άφού μέ Σάς τούς Παπικούς δέν μπορούμε νά συλλειτουργήσουμε καί νά κοινωνήσουμε μαζί τήν Θεία Τροφή, εύκολα έξάγεται τό συμπέρασμα οτι δέν άποτελείτε Εκκλησία. Ταύτα λέγω κατά τήν πίστη ήμών τών Όρθοδόξων οτι ή Εκκλησία, τήν Όποία ίδρυσε ό Χριστός, είναι ή Όρθόδοξη Εκκλησία.

4.        Εννοώ οτι Σας ένόχλησε, Εντιμότατε, αυτό τό τελευταίο πού ειπα οτι ήμείς οι Όρθόδοξοι άποτελούμε τήν μόνην καί άληθή Εκκλησίαν, τήν Όποίαν ίδρυσε ό Χρι­στός, καί όχι Σείς οι Παπικοί. Είναι βέβαια ακρως άντίθετο αυτό πού Σας λέγω πρός αυτό τό όποίο Σείς μετά πυγμής ισχυρίζεσθε στήν έπιστολή Σας πρός τόν άγιο Άδελφό κ. Σεραφείμ, «νά μάθουμε» ήμείς οι Όρθόδοξοι «μιά γιά πάντα» οτι «ειτε τό θέλουμε ειτε όχι» Σείς οι Παπικοί είσθε «ή Μία, Αγία, Καθολική καί Άποστολική Εκκλησία», μέ τόν περισσότερο άκόμη προκλητικό λόγο Σας, « οσο καί αν αυτό μάς στοιχίζει». Όχι, Άρχιεπίσκοπε τών Καθολικών κ. Νικόλαε! Ή Όρθόδοξη Εκκλησία αυτή είναι ή μόνη άληθής Εκκλησία τού Χριστού. Καί είναι ετσι, διότι ήμείς οι Όρθόδοξοι κρα­τούμε τήν διδασκαλία τού Ιησού Χριστού καί τών αγίων Άποστόλων καί τίς παρα­δόσεις τών Οικουμενικών Συνόδων, ένώ Σείς οι Καθολικοί τίς παραλλάξατε.

Δέν μού λέτε, Σας παρακαλώ, ήταν σέ πλάνη ή Εκκλησία γιά τόσους αιώνες καί ήρθατε Σείς οι Παπικοί τόν 9ο αι. καί βάλατε «αφοβα» τό χέρι Σας στό Σύμβολο τής Πίστεως μέ τό Filioqueπού προσθέσατε σ’ αυτό; ’Έγραψα τήν έκφραση «αφοβα», διότι πραγματικά ήταν πολύ τολμηρό καί άσεβέστατο αυτό πού κάνατε. Διότι υπήρχε προηγούμενη έντολή Οικουμενικής Συνόδου κανείς νά μήν τολμήσει νά παραλλάξει τό ιερό Σύμβολο προσθέτοντας ή άφαιρώντας τι άπό αυτό. Αυτήν τήν έντολή τήν σεβάστηκαν οι άγιοι Πατέρες τής Γ' Οικουμενικής Συνόδου καί δέν προ­σέθεσαν στό Σύμβολο τής Πίστεως διά τήν Παναγία τόν ορο «Θεοτόκος». Σείς, οι Παπικοί, άντίθετα πρός τήν ρητή έντολή καί άντίθετα πρός τό παράδειγμα αυτό τών αγίων Πατέρων Οικουμενικής Συνόδου, βάλατε άσεβή χείρα — πώς δέν φοβηθήκατε; - στό ιερό Κείμενο τής Πίστεως καί τό άλλοιώσατε. Καί μόνο άπό τό Filioque άπο- δεικνύεσθε οτι δέν φυλάξατε άκεραία τήν πίστη τών Πατέρων καί άλλοιώσατε τό δόγμα τής Εκκλησίας. Άκοΰστε τώρα τί Σας λέγει ο άγιός μας, μέγας θεολόγος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς:

«Ποτέ δέν πρόκειται νά Σας δεχθούμε ως κοινωνούς, οσον χρόνον ομολογείτε οτι τό Πνεύμα προέρχεται καί έκ του Θεού»!^[3] 

Σας συνιστώ κ. Νικόλαε νά διαβάσετε ολη τήν σχετική ομιλία του ιερού Πατέρα.

Είναι φοβερή, είναι «βόμβα» έναντίον Σας, οπως μοΰ τήν χαρακτήρισε ενα ιερό πρό­σωπο! Διαβάσατέ την, παρακαλώ. Ούτε λίγο ούτε πολύ στήν ομιλία του αυτή ο μέγας θεολόγος άγιος Γρηγόριος ο Παλαμας λέγει, καί όχι μόνο λέγει άλλά καί τό άποδεικνύει, οτι οι Παπικοί είναι σατανοκίνητοι αιρετικοί! 
Συγγνώμην, Τιμιώτατε, άλλά άγιος τών Όρθοδόξων τό λέγει αυτό καί ήμείς βεβαίως δεχόμεθα τόν λόγον του, διότι τόν λέγει άγιος καί μέγας θεολόγος. Σέ μία λοιπόν μικρά περικοπή τής ομιλίας του αυτής λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμας:

«Αυτός ο έπάρατος όφις (δηλαδή ο Διάβολος) εισάγει διά τών πειθηνίων του Λατίνων (φοβερός ο λόγος του· δηλαδή, λέγει ο άγιος οτι οι Παπικοί είναι πειθήνια όργανα του Διαβόλου!...)νέους περί Θεοΰ ορους, οι οποίοι φαίνονται μέν νά εχουν μικράν παραλλαγήν, άλλά γίνονται άφορμές μεγάλων κακών, φέρουν πολλά δεινά έκφυ- λιστικά τής ευσεβείας καί άτοπα καί δεικνύουν εις ολους φανερά οτι καί τό μικρότερον εις τά σχετικά μέ τόν Θεόν δέν είναι μικρόν».^[4]

Προηγουμένως μάλιστα ο άγιος λέγει οτι ή αίρεση τών Λατίνων (Γμών τών Πα­πικών) ερχεται ως συνέχεια τών παλαιών αιρέσεων του Άρείου, τοΰ Άπολιναρίου, του Ευνομίου, του Μακεδονίου κ.ά.

Διαβάστε ακόμη, παρακαλώ, κ. Καθολικέ Επίσκοπε, τί σάς λέει ο άγιος γιά τό Filioque Σας καί σέ μία άλλη περικοπή τοΰ λόγου του. Παρακαλώ νά προσέξετε ιδι­αίτερα τήν περικοπή αυτή:

«Πώς τολμάτε σεις νά δέχεσθε αυτό (τό Filioque), τό οποίον δέν εχει λεχθεί άπό αυτούς οι οποίοι διεκήρυζαν τήν άλήθεια (δηλαδή άπό τούς αγίους Άποστόλους), τό οποίο δέν άνήγγειλε τό "Άγιο Πνεΰμα, πού άπήγγειλε ολη τήν άλήθεια; (Πώς τολμάτε νά δέχεσθε τό Filioque) τό οποίο δέν μαρτύρησε ούτε γνωστοποίησε στούς άγαπητούς Αυτός (δηλαδή ο Ιησούς Χριστός) ο γνωστοποιήσας ολα οσα άκουσε παρά του Πατρός καί ήλθε γι ’ αυτόν άκριβώς τόν λόγο, γιά νά μαρτυρήσει υπέρ τής άληθείας; ([ω. 18,37).  Πώς τολμάτε νά εισαγάγετε τόσο έκφυλιστική προσθήκη στόν ορο τής πίστεως, τόν όποιο οι εγκριτοι Πατέρες συνέγραψαν πνευματοκινήτως σέ κοινή Σύνοδο καί παρέδωσαν;»^[5]

Παρατηρήστε, παρακαλώ, πώς λέγει ό άγιος τήν προσθήκη τού Filioque πού έκάνατε στό Σύμβολο τής Πίστεως. Τήν λέγει «έκφυλον»!...Ό Παπισμός, κύριε Αρχιε­πίσκοπε τών Καθολικών Νάξου, Τήνου, Άνδρου καί Μυκόνου, είναι αίρεση καί μάλιστα, οπως μας τά είπε παραπάνω ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμας, καί τό λέγουν καί πολλοί άλλοι άγιοι Πατέρες, ειναι μεγάλη αίρεση. Διά τούτο καί έξέστην, όμού μετ αλλων κληρικών άδελφών καί πολλών ευσεβών χριστιανών, εις τόν λόγον Άδελφού Άρχιερέως, τόν όποίον διαβάσαμε έσχάτως στό Διαδίκτυο (αν άληθεύει ό λόγος αυτός, άλλά δέν είδαμε τήν διάψευσή του) οτι «δέν συμπεριλαμβάνονται στίς αιρέσεις οι Καθολικοί άδελ­φοί, ούτε ή Καθολική Εκκλησία». 
Ή γνωμάτευση αυτή ορθοδόξου Άρχιερέως (αν άληθεύει, έπαναλαμβάνω) ερχεται ακρως άντίθετη πρός τήν πατερική θεολογία, ή όποία όμόφωνα καταδικάζει τούς Παπικούς ως αιρετικούς, ως καί θά άποδείξω αυτό εις σειράν μελετών μου. Άλλ’ ας διαβάσει ό έν λόγω Άδελφός τά οσα ολίγα τού αγίου Γρηγορίου τού Παλαμα παραθέτω έδώ περί τών «άδελφών» του Παπικών, τούς όποί- ους, ως λίαν άγαπητούς του, τούς έναγκαλίζεται χαιρετώντας τους!....

5.     Άφού, Εντιμότατε, οι Παπικοί δέν άνήκετε εις τήν τήν Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν Εκκλησίαν, ή όποία είναι ή Όρθόδοξη Εκκλησία, στερείσθε καί τού ορου «άγιος», διότι εξω άπό τήν Εκκλησία τού Χριστού δέν μπορεί νά υπάρξει αγιότητα ο~τε καί σωτηρία. «Extra Ecclesia nulla salus», είπε άπό παλαιά ό μέγας εκκλησιολόγος πατήρ άγιος Κυπριανός, Επίσκοπος Καρχηδόνος. Ή αγιότητα είναι μοσχοβολητό ανθος, πού φύεται μόνο στήν Όρθόδοξη Εκκλησία, διότι εις αυτήν μόνο υπάρχουν τά ορθά δόγματα τής πίστεως, καί δέν νοείται αγιότητα εξω άπό αυτήν. «Αγίους — λέγει κάπου ό άγιος Χρυστόστομος — διά τής τού Πνεύματος δόσεως καί τών ορθών δογμάτων» καλούμεν (MPG 59,443). 
Καί αλλος πατέρας, ό Μέγας Βα­σίλειος, λέγει: «Οι άγιοι, έν οις οικεία γιότης διά τόν ενα του βαπτίσματος αγιασμόν». (MPG 29,761). Άλλά οι Παπικοί Καθολικοί είναι άβάπτιστοι! Επομένως, οι έκφρά- σεις «άγιος» καί «αγιώτατος» διά τόν Πάπα ή γιά κάποιον καθολικό έπίσκοπο, μή βαπτισμένους καί εξω λοιπόν άπό τήν Εκκλησία ευρισκομένους, είναι ήμαρτημένες έκφράσεις κατά τήν ορθόδοξη πατερική θεολογία. Γι’ αυτό καί, Εντιμότατε κ. Νι­κόλαε, δέν σας προσφωνώ ως «άγιον» στήν έπιστολή μου. Μού είπε όμως κάποιος ήμέτερος οτι καί στά πατερικά κείμενα συναντοΰμε τιμητικές έκφράσεις πρός τούς αιρετικούς. Ναί, λέγω καί έγώ, άκόμη καί πρός αυτόν τόν αιρετικό Νεστόριο εχουμε τήν προσφώνηση τοΰ αγίου Κυρίλλου «ή σή ευλάβεια» καί«σή ευσέβεια»! 
Άς γνω­ρίζουμε ομως οτι αυτές οι έκφράσεις πρός τούς αιρετικούς λέγονται τιμητικώς πρίν άπό τήν καταδίκη τους, πρίν άπό τήν άποβολή τους άπό τήν Εκκλησία, διά νά δοθεί εις αυτούς ή ευκαιρία νά μετανοήσουν άπαρνούμενοι τήν πλάνη τους. Άλλά μετά τήν καταδίκη τους ως αιρετικών δέν συναντοΰμε στά πατερικά κείμενα προσφωνήσεις πρός αυτούς «άγιος» καί «αγιώτατος». Διά δέ τούς Παπικούς εχουμε άποφάσεις Συνόδων, ου μήν άλλά καί άναθέματα κατ αυτών. Δέν χωρούν λοιπόν οι προσφωνήσεις πρός αυτούς «άγιος» καί «αγιώτατος». Δέν μπορεί νά υπάρξει αγιότητα εξω άπό τήν Εκκλησία. Αυτό άποτελεί δόγμα πίστεως.

'Έτερος Άδελφός μοΰ είπε πάλι τήν άντίρρηση, πώς προσφωνοΰμε τιμητικώς εναν άρχοντα ως «Έντιμότατον», ένώ δυνατόν νά είναι καί σκανδαλοποιός; Έτσι, τιμη­τικώς μόνο, μοΰ είπε, προσφωνοΰμε καί τόν Πάπα ως «αγιώτατο». Σαθρόν τό έπι- χείρημα! Τόν άρχοντα τόν προσφωνώ «έντιμότατο», καί άς μήν είναι τίμιος, διότι εχει, άν θέλει, τήν δυνατότητα, στήν θέση πού βρίσκεται, νά γίνει καλός καί εντιμος καί έντιμότατος. Ό Πάπας ομως καί οι παπικοί του, στήν πλάνη καί τήν αίρεση ευρι­σκόμενοι, δέν δύνανται ποτέ νά γίνουν άγιοι καί αγιώτατοι! «ExtraEcclesia nulla salus» καί ομοίως nulla sanctitas (= αγιότητα) δι’ αυτούς!

6.     Τέλος, διά νά παραλείψω τά πολλά καί πάμπολλα τά χωρίζοντα ήμας, κ. Νικό­λαε, ως παλαιοδιαθηκολόγος καθηγητής στό Πανεπιστήμιο Άθηνών, στήν εδρα τής Εισαγωγής εις τήν Παλαιάν Διαθήκην καί Ερμηνείας τοΰ κειμένου τών Ο ', εχω νά έκφράσω τήν βαθυτάτη μου πικρία καί θλίψη διά τήν έσφαλμένη ερμηνεία τών Πα­πικών περί τής έκφράσεως «Άγγελος Κυρίου» (hUT ^alQ, «Μαλάχ Γιαχβέ»), τήν συναντωμένην συχνά - πυκνά στά κείμενα τής Παλαιας Διαθήκης. Κατά τήν ερμηνεία τών ορθοδόξων Πατέρων ο «Άγγελος Κυρίου», ο έμφανιζόμενος στούς δικαίους τής Παλαιας Διαθήκης, Πατριάρχες καί Προφήτες, είναι τό Δεύτερο Πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος, ο ιός τοΰ Θεοΰ, άσαρκος ετι ών, ο Όποίος έβιάζετο (!) πότε νά σαρκωθεί καί οι αυτό ένεφανίζετο μέ μορφήν Αγγέλου καί πρίν άκόμη άπό τήν σάρκωσή Του. Κατ’ αυτήν τήν ερμηνεία τών Όρθοδόξων Πατέρων, άλλά καί τωρινών Όρθοδόξων ερμηνευτών, ή Παλαιά Διαθήκη είναι βιβλίο θεοφανειών τοΰ άσάρκου —ιοΰ τοΰ Θεοΰ καί ετσι είναι ο,τι είναι καί ή Καινή Διαθήκη! Παλαιά καί Καινή Διαθήκη εχουν τό Ιδιο περιεχόμενο!«Δύο διαθήκαι καί δύο παιδίσκαι καί δύο άδελφαί τόν ενα Δεσπότην δορυφοροΰσι» (Χρυστόστομος)! Ή Παλαιά Διαθήκη είναι βιβλίο τοΰ άσάρκου Ιησοΰ Χριστοΰ καί ή Καινή Διαθήκη είναι βιβλίο τοΰ σαρκωθέντος Ιησοΰ Χριστοΰ.

Σείς οι Παπικοί, Έντιμότατε κ. Νικόλαε, ερμηνεύσατε τόν «Άγγελο Κυρίου» ως κτιστόν άγγελο καί αυτό εφερε τήν υποτίμηση τής Παλαιας Διαθήκης στόν χώρο μας. Τήν άλήθεια αυτή, μαζί μέ τήν πικρία μου, έξέφραζα συχνά άπό τήν Πανεπιστημιακήν Έδρα, διά νά παγιώσω εις τούς φοιτητάς τήν πατερική ερμηνεία καί νά παρουσιάσω τήν Παλαιά Διαθήκη ως βιβλίο θεοφανειών τοΰ Ιησοΰ Χριστοΰ.

7.     Σας ευχαριστώ διότι είχατε τήν υπομονή νά διαβάσετε τό κείμενο τής έπιστολής μου. Σας ζητώ συγγνώμη γιά τήν λύπη πού Σας προξένησα, άλλά ή έκκλησιαστική ιστορία καί ο βίος τών αγίων Πατέρων τής Έκκλησίας μας διδάσκουν οτι σέ θέματα πίστεως πρέπει νά είμαστε ειλικρινείς καί ευθείς. Ή άρχιερατική μου συνείδηση, έπα- ναλαμβάνω, μοΰ τό έπέβαλε, Έντιμότατε, νά γράψω τήν παροΰσα μου έπιστολήν. Θά ειμεθα προδότες του ιερού μας ορκου κατά τήν χειροτονία μας ήμείς οι Άρχιερείς καί θά είμεθα άνάξιοι διάδοχοι τών Αγίων Πατέρων μας, άν άπό μίαν κακώς έννοουμένη ευγένεια καί άγάπη ή καί άκόμη καί προσωπική υποχρέωση πρός τινας νά μήν μιλάμε καί νά μήν διαμαρτυρόμεθα, οταν βλέπουμε νά προσβάλλεται τό ορθόδοξο δόγμα καί ήθος.

Μέ πολλή-πολλή χαρά θά ήθελα νά εχουμε εναν άνοικτό θεολογικό διάλογο έπί τών διαφορών τής Όρθοδόξου πίστεως καί τοΰ Παπισμοΰ καί νά άναρτώμε μάλιστα τά κείμενά μας στό Διαδίκτυο, διά νά εχουμε καί τήν παρακολούθηση τών ενδιαφερομένων. Σας παρακαλώ διά τούτο. Γνωρίζω οτι θά περιγελάσετε τό κείμενόν μου αυτό, άφοΰ στήν έπιστολή Σας πρός τόν Συλλειτουργό μου Άδελφό Μητροπολίτη Πειραιώς κ.Σεραφείμ χαρακτηρίζετε τά γραπτά Του ως «φαιδρά άναγνώσματα», τά οποία «κάπως Σας ξεκουράζουν» εις τόν κόπο Σας. Άναμένω καί έγώ τόν ίδιο χαρα­κτηρισμό διά τήν έπιστολή μου αυτήν. Πλήν ομως, άφοΰ πιστεύετε τήν άλήθεια τοΰ δόγματός Σας, μή φοβάστε τόν διάλογο μαζί μας.

Έγώ, Έντιμότατε, μαζί μέ τούς άλλους πατέρες καί άδελφούς χριστιανούς τής Όρθοδόξου Έκκλησίας, θά άναπαυόμεθα καί θά ευφραινόμεθα στούς λόγους τοΰ αγίου Κοσμά τοΰ Αιτωλοΰ, μέ τούς οποίους άρχισα τήν έπιστολή μου πρός Σας. Τούς έπα- ναλαμβάνω διά τό μεγαλείον τους:

«Όλες αι πίστες είνε ψεύτικες · τοΰτο κατάλαβα άληθινόν, οτι μόνη ή πίστις τών ορθοδόξων χρστιανών είνε καλή καί αγία. Νά ευφραίνεσθε οπού είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί καί νά κλαίετε διά τούς άσεβείς καί αιρε­τικούς οπού περιπατοΰν εις τό σκότος»!!!

Έν Δημητσάνη 25 Νοεμβρίου 2013
Με αγάπη Χριστού καί τιμή

Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας 
Όμότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Άθηνών 
____________________

1. Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου, ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ, εκδ. ΛΑ', σελ. 132.

τρολόγος Altaner λέγει: Die Kirche nennt er (ο ’Ιγνάτιος) «θυσιαστήριον» (Έφ. 5,2. Τραλ. 7,2. Φιλ.

4) und erinnert so an das Wort «θυσία» der Didache. B. Altaner A. Stuiber, Patrologie, Leben, Schriften

und Lehre der Kirchenvater,⁷ Basel, Wien, 1966, σελ. 49.

---

2.             Πρός Έφεσ. 5,2. Πρός Τραλλ. 7,2. Έπί τών χωρίων τούτων έρειδόμενος καί ο δικός Σας πα-

[2]       Καί ή εκφραση τής Καινής Διαθήκης «κατ’ οικον Εκκλησία» άναφέρεται στήν σύναξη τών αστών γιά τήν τέλεση τής θείας Ευχαριστίας καί όχι γιά μιά απλή διδασκαλία.

[3]       Έπί λέξει λέγει τό κείμενο: «Ουδέποτ’ άν υμάς κοινωνούς δεξαίμεθα μέχρις άν καί έκ του Υιού τό Πνεύμα λέγητε», Περί τής έκπορεύεσεως τοΰ Αγίου Πνεύματος, Λόγος Α, ΕΠΕ Γρηγορίου του Παλαμά ’Έργα 1, σελ. 74.

[4]        «Ουτος τοίνυν ο έπάρατος όφις... διά τών αυτω πειθηνίων Λατίνων περί Θεοΰ καινάς εισφέρει φωνάς, μικράς μέν δοκούσας εχειν υπαλλαγήν, μεγάλων δέ κακών άφορμάς καί πολλά καί δεινά φερούσας, τής ευσεβείας εκφυλά τε καί άτοπα καί τοίς πάσι φανερώς δεικνύσας, ως ου μικρόν έν τοίς περί Θεοΰ τό παραμικρόν», Περί τής έκπορεύεσεως τοΰ Αγίου Πνεύματος, Λόγος Α, ΕΠΕ Γρηγορίου τοΰ Παλαμα Έργα 1, σελ. 68-70.

[5]       Ή περικοπή εις τό κείμενον: «... Ο μή τούτοις ειρηται τοίς παρρησιασαμένοις τήν άλήθειαν, ο μή άνήγγελε το Πνεύμα το πάσαν άπαγγελαν τήν άλήθειαν, ο μή έμαρτύρησεν ή έγνώρισεν ό πάντα οσα ήκουσε παρά τού Πατρός τοίς άγαπητοίς γνωρίσας, καί διά τούτο έ)λ)ών, ινα μαρτυρήσω τη άλτβεία, πώς υμείς τούτο τολμάτε λέγειν ούτως εκφυλον εισάγοντες προσθήκην έν τω τής πίστεως ορω, ον οι πρόκριτοι πατέρες κοινη συνειλεγμένοι πνευματοκινήτως... συνεγράψαντό τε καί παραδεδώκασιν;» Περί τής ίκπορεύεσεως τού Αγίου Πνεύματος, Λόγος Α, ΕΠΕ Γρηγορίου τού Παλαμα Έργα 1, σελ. 76.