Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Η Ιταλική Γερουσία ενέκρινε τη Συμφωνία (Intesa) μεταξύ Ιταλικού Κράτους και Ορθοδόξου Μητροπόλεως Ιταλίας

Ο Ναός του Αγίου Θεοδώρου στη Ρώμη, που παραχωρήθηκε από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β' στους Ορθόδοξους

Από την πύλη θρησκευτικών ειδήσεων ΑΜΕΝ
με πληροφορίες από ανακοινωθέν της Ι.Μ.Ιταλίας και Μελίτης
Ιστορική ημέρα για την Ορθοδοξία στην Ιταλία είναι η σημερινή. Η Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων της Γερουσίας ενέκρινε οριστικά το νομοσχέδιο της Συμφωνίας, η οποία παρέχει πλέον στη Μητρόπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ιταλία τα ίδια δικαιώματα με εκείνα τα οποία κατέχει και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Με την εξέλιξη αυτή δικαιώνονται οι μεγάλοι αγώνες και οι μακροχρόνιες προσπάθειες που κατέβαλε ο Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης κ. Γεννάδιος, προκειμένου η Ορθόδοξη Μητρόπολη να πετύχει αυτή την αναγνώριση από την Πολιτεία.
Πιο συγκεκριμένα, η κοινοβουλευτική διαδικασία διήρκεσε περισσότερο από δύο χρόνια και στη θετική έκβασή της συνέβαλε καθοριστικά η αναγνώριση της πνευματικής προσφοράς της Ορθοδόξου Μητροπόλεως Ιταλίας και Μελίτης καθώς και του έργου του Μητροπολίτου κ. Γενναδίου από τις Αρχές της Ιταλικής Δημοκρατίας. Ο μεγάλος αυτός αγώνας ξεκίνησε ευθύς μετά την εκλογή και Ενθρόνισή του ως Μητροπολίτου (1996) της νεοσυστάτου Μητροπόλεως Ιταλίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση της εγκρίσεως της Συμφωνίας, ο Μητροπολίτης Ιταλίας, ο οποίος αυτές τις ημέρες πραγματοποιεί Ποιμαντορική Περιοδεία στην Καλαβρία και την Σικελία, τέλεσε Επίσημη Δοξολογία προς τον Τριαδικό Θεό, ευχαρίστησε δε την Ιταλική Κυβέρνηση και όλους εκείνους οι οποίοι συνέβαλλαν στην μεγάλη προσπάθεια, Γερουσιαστές και Βουλευτές, ιδιαιτέρως δε τους Γερουσιαστές Lucio Malan και Stefano Ceccanti, οι οποίοι απετέλεσαν τους μεγάλους υποστηρικτές ενώπιον των Ιταλικών Αρχών.





Διαβάζοντας αυτή την Είδηση στο ΑΜΕΝ
μας ήρθε στο μυαλό να ξεφυλλίσουμε
κάποιο φάκελο του Αρχείου...
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
σε χώρες της Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης
και Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ στην Ελλάδα
(ενδεικτικά):
-στην Αυστρία: με Νόμο του Κράτους από το 1967 έχει αναγνωρισθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία ισότιμη της Καθολικής. Πρόσφατα ο νέος έλληνας Μητροπολίτης Αυστρίας-Έξαρχος Ουγγαρίας, ενθρονίστηκε στη Βουδαπέστη σε καθολικό Ναό, διότι τον ορθόδοξο τον έχουν καταλάβει οι ρώσσοι ορθόδοξοι.
-στο Βέλγιο: με πρωτοβουλία καθολικών βουλευτών από το 1985 έχει γίνει η ίδια με την παραπάνω νομική αναγνώριση. Επίσης μισθοδοτείται από το Βελγικό κράτος ο ελληνορθόδοξος Κλήρος (αν και πρόκειται για αλλοδαπούς, ως προς το Βέλγιο).
-στη Γερμανία: η νομική αναγνώριση της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας έγινε το 1974. Όταν ακόμη δεν υπήρχε ορθόδοξος Μητροπολιτικός Ναός, ο ελληνορθόδοξος “Μητροπολίτης Γερμανίας” ενθρονίστηκε στον καθολικό Ναό, που παραχωρήθηκε αδελφικά για την περίσταση. Στην ίδια χώρα έχουν παραχωρηθεί αρκετοί καθολικοί Ναοί προς χρήση των ελληνορθοδόξων πιστών. Επιπλέον ανοικοδομήθηκαν και ανοικοδομούνται νέοι ναοί με χρηματική βοήθεια της Καθολικής Εκκλησίας.
-στην Ιρλανδία: παραχωρήθηκε κεντρικός καθολικός ναός της πρωτεύουσας στους ελληνορθοδόξους.
-στην Ιταλία: έγινε επίσημη ενθρόνιση του “Μητροπολίτη Ιταλίας και Μάλτας” στη Βενετία, παρουσία των θρησκευτικών και πολιτικών Αρχών της πόλεως. Στο Τορίνο, παραχωρήθηκε ο Ι. Ν. του Τιμίου Σταυρού για την ελληνορθόδοξη κοινότητα. Ο ναός αυτός μάλιστα, σύμφωνα με τον ελληνικό τύπο, από καθολικός έγινε χριστιανικός! Το 2003 παραχωρήθηκε στην ελληνορθόδοξη κοινότητα της Ρώμης ο ιστορικός ναός των Αγίων Θεοδώρων, στον Παλατίνο λόφο. Στην Ιταλία έχουν παραχωρηθεί πάνω από 250 καθολικοί Ναοί σε ορθόδοξες κοινότητες! Στις 18 Ιουλίου 2012 το ιταλικό κράτος υπέγραψε Συμφωνία (Intesa) με την οποία αναγνωρίζεται η νομική υπόσταση της Ορθόδοξης Μητροπόλεως Ιταλίας, με όλα τα δικαιώματά της
Βέβαια, στις χώρες αυτές υπάρχει χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους και η νομοθεσία προβλέπει την ύπαρξη εκκλησιαστικών νομικών προσώπων, τα οποία η Πολιτεία σέβεται και στηρίζει, χωρίς διάκριση δόγματος.
Επί πλέον η έννοια του «νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου» έχει διαφορετικό περιεχόμενο από εκείνο που έχει στην ελληνική νομοθεσία.
Τα Κράτη στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης δεν επεμβαίνουν στα εκκλησιαστικά πράγματα όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου η Πολιτεία θέλει να έχει την Εκκλησία στα γρανάζια της κρατικής μηχανής. Στα Κράτη αυτά η ελληνορθόδοξη Εκκλησία προσαρμόζεται χωρίς δυσκολία στην εκεί ισχύουσα νομοθεσία διότι ακριβώς ο νομοθέτης, σεβόμενος την ιδιότητά της, την αναγνωρίζει όπως είναι, ώς Εκκλησία, και της δίνει τη δυνατότητα να είναι εκκλησιαστικό νομικό πρόσωπο, χωρίς να επεμβαίνει στα του οίκου της.
ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, η οποία θέλει να “ανήκει στη Δύση”, αλλά εξακολουθεί να εμμένει στο βυζαντινό δίκαιο και στη θρησκευτική νοοτροπία της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας :
-Η Καθολική Εκκλησία θεωρείται από το επίσημο κράτος ως ξένο δόγμα, (σύμφωνα με την ελληνορθόδοξη νοοτροπία για να είναι κανείς πραγματικά έλληνας πρέπει να είναι χριστιανός ορθόδοξος) και αντιμετωπίζει συχνά προβλήματα νομικής φύσεως εξ αιτίας του νομικού κενού που υφίσταται στην ελληνική νομοθεσία. Στις 19 Απριλίου 2006 το τότε Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων όρισε μια Επιτροπή, έργο της οποίας ήταν «η μελέτη και η κατάρτιση πρότασης νόμου σχετικά με τη νομική προσωπικότητα της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα». Παρά τις κατά καιρούς υποσχέσεις των αρμοδίων και τις συγκεκριμένες προτάσεις της Καθολικής Εκκλησίας για μια λύση του προβλήματος, που επί τόσα χρόνια την ταλαιπωρεί, μέχρι σήμερα (Ιούλιος 2012) τίποτε δεν έγινε και μάλλον η κατάσταση χειροτερεύει!
Ενώ αναγνωρίζονται ως νομικά πρόσωπα της Καθολικής Εκκλησίας τα καθιδρύματα που υφίσταντο την ημέρα της εισαγωγής του Αστικού Κώδικα (23 Φεβρουαρίου 1946), η Καθολική Εκκλησία δεν έχει τη δυνατότητα να ιδρύσει νέο θεσμό αναγνωρισμένο από την Πολιτεία, διότι ο νόμος δεν προβλέπει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να ιδρυθεί ένα τέτοιο νομικό πρόσωπο. (Η Καθολική Εκκλησία δεν μπορεί να είναι «σωματείο» ή «ίδρυμα» ή «εταιρεία», σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα, δηλ. να εξαρτώνται οι αποφάσεις της από τη Γενική Συνέλευση, αλλά ούτε και «νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου» με την έννοια που έχει ο όρος αυτός στην πατρίδα μας, διότι τότε γίνεται «εθνική εκκλησία» και παύει να είναι καθολική)
-Χρειάσθηκε να γίνει προσφυγή στο δικαστήριο του Στρασβούργου για να αναγνωρισθεί από την Πολιτεία η νομική προσωπικότητα καθολικού ναού, κτισμένου το 1500. Η πολιτεία δεν τον αναγνώριζε διότι δεν τηρήθηκαν οι όροι που προβλέπει ο Αστικός Κώδικας του 1946 (!)
-Τα τελευταία χρόνια, η καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα, ακόμη κι από επίσημα χείλη, εξομοιώνεται με τις διάφορες αιρέσεις και παραθρησκείες.
Αυτά, έτσι ενδεικτικά, ξεφυλλίζοντας κάποιο φάκελο του Αρχείου...
Σημ. Το τελευταίο διάστημα γίνεται συχνά λόγος για τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων στην Τουρκία, ενόψει των διαπραγματεύσεων για την είσοδο της χώρας αυτής στην Ενωμένη Ευρώπη.
Πολύ σωστά, τόσο η Κυβέρνηση όσο και διάφοροι πολιτικοί μας, ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Έχουν όμως αντιληφθεί ότι τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι Τούρκοι για να μην αναγνωρίσουν τα δικαιώματα του Πατριαρχείου, χρησιμοποιούν οι ίδιοι στη χώρα μας για να μην αναγνωρίσουν τα δικαιώματα της Καθολικής Εκκλησίας στην Ελλάδα;
Λέγοντας αυτά δεν εννοούμε ότι η θρησκευτική κατάσταση είναι ίδια στην Ελλάδα και στην Τουρκία, αλλά ότι το πνεύμα και η επιχειρηματολογία με την οποία αντιμετωπίζονται τα «ξένα δόγματα» είναι παρόμοια.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ

οι βουτιές απόγνωσης στο κενό δεν έχουν τέλος...

Το δελτίο αυτοκτονιών συνεχίζει να αυξάνεται. Οι αυτοκτονίες λόγω φτώχειας. Είναι η λογική κατάληξη μιας κοινωνίας που στήριξε την προσωπική αξιοπρέπεια στην επιφάνεια. Σε μια κοινωνία που λειτουργεί με βάση τα πόσα έχεις, πόσα μπορείς να αγοράσεις, πως θα σε δουν οι γύρω. Το σπίτι ο ναός του νοικοκύρη, το αυτοκίνητο, το κομπόδεμα στη τράπεζα, η ωραία επίπλωση, τα ωραία ρούχα, οι διακοπές το καλοκαίρι, το εξοχικό, η βάρκα, τα καλοντυμένα παιδιά φορτωμένα με όλα τα γκατζετάκια τελευταίου τύπου, η κυρά που πηγαίνει ανελλιπώς κομμωτήριο, μανικιούρ, πεντικιούρ κάθε βδομάδα, η σύναξη σε ταβέρνες και κέντρα διασκέδασης, ένα σύνολο άνεσης κατανάλωσης, ατέλειωτης κατανάλωσης των προϊόντων του δυτικού παραδείσου.

Ο άντρας ορίζεται από το τάδε άρωμα λέει η διαφήμιση, η γυναίκα ορίζεται από τη τάδε σιλουέτα, τα παιδιά ορίζονται από το τάδε κολέγιο, η οικογένεια ορίζεται από το τάδε τζιπάκι που τραβάει μια βάρκα από πίσω, και το σπίτι ορίζεται από τα τάδε έπιπλα και αξεσουάρ που βλέπουν οι άλλοι και ζηλεύουν. Οι άνθρωποι ορίζονται από τα αντικείμενα που αγοράζουν. Ποια δύναμη να βρει κανείς όταν χάνει όλα αυτά που τον ορίζουν. Όταν κάτω από αυτά δεν υπάρχει κάποιος άλλος σκοπός ζωής? Σ' αυτή τη κοινωνία το να σου πάρουν το σπίτι μοιάζει το τέλος του κόσμου. Το να αναγκαστείς να πεις στα τέκνα "είμαστε φτωχοί πρέπει να αλλάξουμε ζωή" μοιάζει σαν αποδοχή πως είσαι ένας γονιός εξευτελισμένος. Το να πεις στη γυναίκα σου , τέρμα το κομμωτήριο μοιάζει σαν να της ομολογεί πως δεν σου σηκώνεται πλέον....

Το δελτίο αυτοκτονιών δεν έχει γεμίσει με ανθρώπους που είναι φτωχοί, είναι γεμάτο με ανθρώπους που τρεις μέρες πριν δεν ήταν....Γεμάτο με ανθρώπους που υποκύπτουν στο μοιρολατρικό και ταπεινωτικό όπου φτωχός κι η μοίρα του. Μια φράση φετίχ στο σύστημα για να θυμίζει συνεχώς πως αν είσαι φτωχός δεν έχεις μοίρα. Για να υπάρχεις με μοναδικό σκοπό να μην είσαι φτωχός. Δεν πλανιέται γύρω μας το σκιάχτρο της φτώχειας, πλανιέται κάτι πιο ύπουλο το φάντασμα του φόβου της φτώχειας. Οι απροετοίμαστοι άνθρωποι στον πιο δύσκολο αγώνα της ζωής. Εκείνον που δεν έχει άκρες, δεν έχει μέσα, δεν έχει γνωριμίες στα υπουργεία, δεν έχει λαδώματα και μίζες, ευνοϊκή μεταχείριση και φακελάκια. Το φάντασμα των ανθρώπων που πρέπει να κάνουν οτιδήποτε για να επιβιώσουν, ακόμα και ταπεινά επαγγέλματα, στερήσεις, βάσανα, και να σταθούν στα πόδια τους.

Είναι οι άνθρωποι που πρέπει να διδάξουν σύντομα τον εαυτό τους και την οικογένειά τους πως οι παχιές αγελάδες τέλειωσαν. Πως αύριο θα μοιάζουν σαν εκείνη την οικογένεια του κυρ Δημήτρη στη γειτονιά που ζει στο ημιυπόγειο. Θα μοιάζουν στη Μαρία που καθαρίζει τριάντα χρόνια σκάλες. Θα μοιάζουν στο ντελιβερά που ερχόταν φορτωμένος με πίτσες τις παλιές καλές εποχές. Γιατί ένα ολόκληρο σύστημα που υποστήριξαν και έθρεψαν μέχρι του σημείου να γίνει ένα αναίσθητο παχύδερμο, τους είχε πείσει πως όλα αυτά θα είναι μόνιμα. Πως το χρήμα θα αυγατίζει συνεχώς και η καλοπέραση θα αυξάνεται. Ο ψεύτικος κόσμος των διαφημίσεων με τις υπέροχες οικογένειες, στα υπέροχα σπίτια που έτρωγαν σε υπέροχες κουζίνες υπέροχα φαγητά ήταν το σημείο αναφοράς για την αξιοπρέπεια, την επιτυχία, τη θέση σ΄αυτό το κόσμο.

Όλα αυτά τα χρόνια όταν έμπαινα στα σπίτια που είχαν τα πάντα εκτός από μια βιβλιοθήκη (γατί τα βιβλία πιάνουν σκόνη εύκολα) όταν έβλεπα τα γυαλισμένα τετράτροχα να μας πετάνε τα νερά από τις λακκούβες του δρόμου, όταν έβλεπα οικογένειες τεσσάρων ατόμων στις παραλίες να παραγγέλνουν για δέκα, όταν κοίταζα τα σκουπίδια γεμάτα από πεταμένες μπριζόλες και κάθε λογής εδέσματα περίσσευμα, όταν άκουγα τα παιδιά να κλαίνε υστερικά για τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια που έχει ο κολλητός, όταν κοίταζα τις κυρίες να ιδρώνουν στα γυμναστήρια και τους κυρίους να ποτίζουν με κάσες από ουίσκι και γαρδένιες τις πίστες.... σκεφτόμουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που υπάρχουν για να αγοράζουν και να καταναλώνουν, που έχουν σαν σκοπό της ζωής τη γεμάτη τσέπη, τι θα κάνουν όταν τους τραβήξει κανείς το χαλί κάτω από τα πόδια.

Η αυτοκτονία κάποιου που πτώχευσε δεν είναι καινούργιο πράγμα. Συνέβαινε και σε άλλες εποχές. Απλά δεν ακουγόταν γιατί ήταν ο ένας. Κάποιος ανώνυμος που βίωνε η οικογένειά του το δράμα. Είναι όπως μια αρρώστια που υποκύπτει κάποιος στο νοσοκομείο και κανείς δεν γνωρίζει εκτός κι αν προσβληθεί όλος ο θάλαμος, πεθάνουν πενήντα μαζί και φτάσουν τα κανάλια. Τότε πλακώουν οι ειδήμονες κι αναλύουν τα πως και τα γιατί. Έτσι και τώρα. Στους τρεις τέσσερις πρώτους δεν έδωσε σημασία κανένας. Τώρα η επιδημία γίνεται αξιοπρόσεκτη και μια καλή ευκαιρία αντιμνημονιακής προπαγάνδας. Όμως το μνημόνιο δεν ήταν η αιτία. Είναι το αποτέλεσμα. Η αιτία που οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν ένα καλό λόγο να ζήσουν ακόμα κι όταν τα χάνουν όλα, είναι ένα ολόκληρο σύστημα που τους έχει αφαιρέσει τη δυνατότητα να βρουν λόγους να ζουν πέρα από τα σκουπίδια που τους πασάρει. Το μνημόνιο δεν δοκιμάζει μόνο τις τσέπες μας, δοκιμάζει όλα εκείνα που υπάρχουν μέσα μας, τις σωματικές και πνευματικές μας αντοχές, δοκιμάζει αυτό που κάποιος μπορεί να είναι όταν μείνει γυμνός μπροστά σε όλους.

Είναι η δύναμη κάποιου να δει πως η φτώχεια δεν είναι η ντροπή, πως ντροπή είναι ένα σάπιο σύστημα που μπορεί να σε πετάει σαν τρίχα από το προζύμι. Και σ΄αυτό το σημείο ή πρέπει να υποκύψεις ταπεινωμένος και να σε πείσουν πως όντως είσαι μια τρίχα ή πρέπει να σηκώσεις κεφάλι και του δείξεις τα δόντια. Πρέπει να ανακοινώσει κανείς με θάρρος στην οικογένεια πως είναι η ώρα να σηκώσουν τα μανίκια και να αποδείξουν πως είναι ικανοί να ζήσουν σε σκληρές συνθήκες. Πως ήρθε η ώρα να δοκιμαστούν οι αντοχές και το μυαλό. Γι΄αυτό θα επιζήσουν εκείνοι που εκτός από το τραπεζικό κομπόδεμα είχαν φτιάξει ένα άλλο, με άλλα πλούτη. Κι αγάπη. Αγάπη για την ίδια τη ζωή. Όσοι θα μείνουν ενωμένοι και στα βάσανα. Αξιοπρεπείς ακόμα και πεινασμένοι. Εύχομαι σύντομα να σταματήσει αυτή η τραγωδία της αυτοκτονικής λύσης. Να γίνει μια επίσκεψη σ΄εκείνο το ημιυπόγειο του κυρ Δημήτρη και να τον ρωτήσουν να μάθουν πως τα καταφέρνει και χαμογελάει ακόμα.

Γιατί όλοι αυτοί που χορταίνουν με το να ρουφάνε τις ανθρώπινες ζωές ένα πράγμα μόνο δεν ανέχονται. Μπλοκάρουν. Να τους κοιτάς στα μάτια και να γελάς. Δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν το ψυχικό μεγαλείο γιατί δεν έχουν. Οταν μπροστά τους υπάρχει κάποιος που θεωρούν ασήμαντο και ορθώνει το ανάστημα τρελένονται. Δεν μπορούν να κατανοήσουν το γεγονός πως ένα τεράστιο και λουξ επιπλωμένο σπίτι όπως το δικό τους είναι τόσο κενό και ανούσιο μπροστά στη δύναμη ενός ανθρώπου που δεν έχει τίποτα από ότι έχουν κι όμως είναι πλούσιος. Ολο το παιχνίδι υποταγής μπορεί να συμπεριλάβει μόνο όσους υποτάσσονται. Δεν υπάρχουν όπλα ούτε κολπάκια ούτε καλοπιάσματα για κάποιον που βλέπει όλο αυτό το γελοίο κατασκεύασμα στη πραγματική του διάσταση. Δηλαδή γελοίο.

Προσοχή, δεν υποτιμώ κανέναν άνθρωπο που έφτασε στο μοιραίο εκείνο σημείο να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή. Κανείς δεν είναι ικανός να νοιώσει ότι ένοιωσε αυτός ο άνθρωπος. Και κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει αν ήταν σωστό ή όχι. Αυτό που στιγματίζω είναι το γεγονός πως αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν παγιδευμένος πολύ πριν το μνημόνιο. Κι αυτός και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι. Παγιδευμένοι σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Εκατομμύρια παγιδευμένοι σε ένα σύστημα επιδερμικό, κούφιο, χυδαίο που προωθεί αυτή την άθλια κενότητα σαν νοικοκύρεμα. Που σπρώχνει τους ανθρώπους να αγωνίζονται συνεχώς , να αφιερώνουν όλη τους την ύπαρξη για να αποκτήσουν όλα εκείνα που δεν θα έπρεπε κανείς να θυσιάσει ούτε λεπτό από τη ζωή του για να τα αποκτήσει. Αυτό στιγματίζω κι αυτό θεωρώ γελοίο. Κι είναι μεγάλη αγανάκτηση να βλέπω πόσο γερά κρατάει αυτή η παγίδα. Που θα πάει όμως, κάποια στιγμή θα σπάσει η φάκα και τότε αλίμονο γι΄αυτό που θα ξεφύγει από μέσα. Αλίμονο....

Πηγή