Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Βίος και Θαύματα της Ορθοδόξου Ουνίας

 Όχι, δεν πρόκειται για τον βασιλιά καρνάβαλο αλλά για τον ορθόδοξο μητροπολίτη Ιερώνυμο του Πατριαρχείου Μόσχας, ενδεδυμένο με τα "παπικά" άμφια, μετά την τέλεση της "Θείας Λειτουργίας του Αγίου Γρηγορίου" που δεν είναι άλλη από το Λειτουργικό τυπικό που εξέδωσε ο πάπας Πίος Ε το 1570 με την Αποστολική Διάταξη "Quo Primum"


η έναρξη της παπικής Λειτουργίας από Ορθόδοξους Ιερείς.

Ορθόδοξος ναός με παπική αγία τράπεζα και το άγαλμα του αγίου Ιωσήφ. Αυτό δεν είναι Ουνία?

Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν. Περισσότερες πληροφορίες για το Βικαριάτο για το Δυτικό Τυπικό του Πατριαρχείου Μόσχας, εδώ

1 σχόλιο:

π. Ν. Σ. είπε...

Αντιπαρέρχομαι τον όρο ουνία και για τις ελληνοκαθολικές εκκλησίες αλλά και τις λατινόρυθμες ορθόδοξες ενορίες.
Νομίζω πως τους αδικούμε αν τους ονομάσουμε "ουνίτες" δηλαδή ενωτικούς ή ενωμένους γιατί έχουν διαφορετικό ιστορικό υπόβαθρο.
1ον διότι οι ελληνοκαθολικές εκκλησίες είναι δημιουργήματα της λατινικής Εκκλησίας η οποία την εποχή αυτή ήθελε την Ένωση των Ανατολικών "σχισματικων" Ελλήνων με οποιοδήποτε τρόπο αναγνωρίζοντας το πρωτειο (εξουσίας) του Ρωμαίου Ποντίφικα.
2ον διότι οι γένεση των λατινορυθμων ορθοδόξων κοινοτήτων ήταν και είναι τώρα αντίδραση των ίδιων των χριστιανών (προτεσταντικης αποχρωσεως) στα διάφορα "τρελά" των εκκλησίων τους.
Θα μου πεις γιατί δεν επέστρεψαν στην Ρώμη; Νομίζω πως το παρελθόν του Ρωμαϊκού συγκεντρωτισμού μάλλον τους απωθεί, αν και τελευταία η σοφή κίνηση ματ του σοφού Πατριάρχη & Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου με το Anglicanorum coetibus πέτυχε και νομίζω θα συνεχίσει να ελκύει χριστιανούς από την αγγλικανική εκκλησια.
Αυτό λοιπόν που έκανε και συνεχίζουν να κάνουν πολλές ορθόδοξες εκκλησίες κάνει πλέον και η ρωμαιοκαθολικη, δηλαδή να δέχεται τις επιστρέφουσες κοινότητες με όλο το λειτουργικό τους πλούτο αλλά χωρίς τις αιρετικίζουσες διδασκαλίες και πρακτικές τους.
Ανακεφαλαιωνοντας, η ελληνοκαθολικές εκκλησίες είναι ένα μόρφωμα το οποίο ιστορικά επιβλήθηκε, αλλά παρολαυτά είναι πλέον σεβαστή η ύπαρξη τους, ενώ οι λατινόρυθμες ορθόδοξες κοινότητες είναι μια μορφή επιστροφής στην Εκκλησία, ενοριών (πρώην αγγλικανικων και ποτέ ρωμαιοκαθολικών), μια κίνηση δηλαδή εκ των έσω αυτών προς την Ορθοδοξία.