Το μυστικό

ο Πάπας των 33 ημερών Ιωάννης Παύλος Α΄ (1978)

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Με τον τίτλο «Ποτέ δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια», φράση που είπε ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος Α’ Luciani, ο Πάπας των τριάντα τριών (33) ημερών, το περιοδικό “30 Days” (Ιούνιος Ιούλιος 2006) –το οποίο διευθύνεται από τον πρώην Πρωθυπουργό της Ιταλίας Giulio Andreotti– δημοσίευσε συνέντευξη που παραχώρησε στην Stefania Falasca ο Ισπανός Ιησουίτης Miguel Arranz. Ο Arranz συνόδευσε -προκειμένου να βοηθήση στην μετάφραση- τον Μητροπολίτη της Αγίας Πετρουπόλεως (Λένιγκραντ) Νικόδημο στην συνάντησή του με τον νεοεκλεγέντα Πάπα την 5η Σεπτεμβρίου του 1978 και, όπως είναι γνωστόν σε όσους παρακολουθούν τα εκκλησιαστικά πράγματα, ο Μητροπολίτης Νικόδημος, μετά την ιδιαίτερη αυτή συνομιλία, ξεψύχησε μπροστά στα πόδια του Πάπα.

Το γεγονός αυτό τάραξε τον νέο Πάπα και μάλιστα ύστερα από δυό ημέρες ο ίδιος ο Πάπας δημοσίως είπε: «Πριν 2 ημέρες πέθανε ο Μητροπολίτης Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος στα χέρια μου. Απαντούσα στην προσφώνησή του. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια για την Εκκλησία όσο τα λόγια που είπε εκείνος. Δεν μπορώ να τα ξαναπώ, παραμένει μυστικό».

Ποιά ήταν αυτά τα λόγια για την Εκκλησία που ενθουσίασαν τότε τον νέο Πάπα και παραμένουν ως μυστικό;

Στην συνέντευξή του ο Miguel Arranz, που ήταν παρών στην συνάντηση αυτή ως μεταφραστής, την οποία παραχώρησε στην Stefania Falasca, αναφέρθηκε στα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την ημέρα μπροστά στον Πάπα, κατά την επίσημη υποδοχή των ορθοδόξων αντιπροσωπειών προκειμένου να τον συγχαρούν, μετά την εκλογή και την ενθρόνισή του και, όπως προαναφέραμε, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «30 Days».

Στα εισαγωγικά σχόλια της Stefania Falasca, που προηγούνται της συνεντεύξεως, γράφεται ότι ο Μητροπολίτης της Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος ήταν τότε ηλικίας 49 ετών και «ένας εκ των λαμπροτέρων προσωπικοτήτων της Ορθοδοξίας, αλλά προ πάντων ένας των σπουδαιοτέρων μορφών στην ιστορία του Οικουμενισμού. Είχε λεπτή οικουμενική συνείδηση, που τον οδήγησε να εντείνη την επικοινωνία του με την Καθολική Εκκλησία και να μπη κάμποσες φορές στο Βατικανό για να συναντήση τον Πάπα Ρώμης στην εποχή μετά την Σύνοδο (την Β Βατικάνειο) στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, όταν συχνά διασταυρώθηκαν οι δρόμοι του Οικουμενισμού και της πολιτικής».

Ο Μητροπολίτης Νικόδημος ήταν Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, το οποίο Τμήμα ιδρύθηκε το 1946. Πρώτος Πρόεδρός του ήταν ο Μητροπολίτης Νικόλαος και διάδοχός του ο Νικόδημος.

Επίσης, στον πρόλογο της συνεντεύξεως αυτής γράφεται:

«Ο Miguel Arranz, παλαιός πρόμαχος του Οικουμενισμού και τώρα συνταξιούχος, θυμάται ακριβώς εκείνη την εποχή, την μετά την Σύνοδο, σαν μια αθετημένη υπόσχεση: "Χωρίς να το διακηρύσσουν ανοικτά, οι Επίσκοποι της Ανατολής στην πραγματικότητα αναγνώριζαν τότε την θέση του Πάπα ως διαδόχου του Πέτρου. Τα ταξίδια τους στην Ρώμη ήταν πραγματικές επισκέψεις στο κατώφλι (ad limina) του Πέτρου. Τα κράτη τους πίεζαν (παρότρυναν) και έρχονταν στον Πάπα με την πίστη των υιών, ως υιοί μιας αδελφής Εκκλησίας. Ίσως η σχέση (δεσμός, ομολογία) μεταξύ του διαδόχου του Πέτρου και των Χριστιανών εκείνων των χωρών θα μπορούσε να βρη τρόπο να επιβληθή. Ίσως ήταν όλο μια απάτη, αλλά η επιστροφή για την ένωση φαινόταν σε κάποιες στιγμές πάρα πολύ εύκολη».

Φαίνεται ότι τα λόγια που άκουσε ο Πάπας από τον Μητροπολίτη Νικόδημο σχετίζονταν με «την ένωση των Εκκλησιών» μέσα στα πλαίσια του οικουμενισμού.

Διαβάζοντας κανείς ολόκληρη την συνέντευξη μπορεί να προσέξη μερικά ενδιαφέροντα σημεία.

Το πρώτο είναι ότι ο Μητροπολίτης Νικόδημος είχε επισκεφθή την Ρώμη για την κηδεία του Πάπα Παύλου ΣΤ’ και τέλεσε μνημόσυνο στην βασιλική του Αγίου Πέτρου στο οποίο «συμμετείχαν πολλοί εκπρόσωποι της ιεραρχίας της καθολικής Εκκλησίας». Ο αρχηγός των Ιησουϊτών P.Arrupe πρότεινε να τον φιλοξενήση όλο τον μήνα Αύγουστο, στην Βίλα Cavaletti στο Φρασκάκι μέχρι την εκλογή του νέου Πάπα, και ο Νικόδημος αποδέχθηκε την πρόσκληση και παρέμεινε στην Ιταλία μέχρι την εκλογή του νέου Πάπα.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι, όπως γνωρίζουμε και από άλλα κείμενα, την 26η Αυγούστου του 1978 εξελέγη νέος Πάπας ο Luciani ως Ιωάννης-Παύλος Α’, παρά πάσα προσδοκία πολλών ανθρώπων. Βέβαια, για λίγο καιρό παρέμεινε στον θρόνο, γιατί λίγες ημέρες μετά την ενθρόνισή του, και μάλιστα, όταν κάποια ημέρα επρόκειτο να κάνη ριζικές αλλαγές στα ηγετικά στελέχη του Βατικανού, τα ξημερώματα βρέθηκε στο δωμάτιό του νεκρός. Γύρω από τον θάνατό του έχουν λεχθή πολλά, αλλά δεν είναι σκοπός μου να αναφερθώ στα θέματα αυτά, παρά μόνον να παρουσιάσω ο,τι λέγεται στην συνέντευξη αυτή.

Το γεγονός είναι ότι ο Luciani δεν ήταν το φαβορί για την εκλογή σε αυτό το ύπατο αξίωμα και γι’ αυτό η εκλογή του προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και έκπληξη. Μάλιστα, όπως διηγείται ο Arranz, όταν πήγαιναν μαζί με τον Νικόδημο, στην πλατεία του Αγίου Πέτρου για να ακούσουν την πρώτη ομιλία του νέου Πάπα, μετά την εκλογή του, περνούσε από εκεί ο Καρδινάλιος Willebrands, Πρόεδρος της Γραμματείας για την Χριστιανική ενότητα, ο οποίος «κατέβηκε από το αυτοκίνητό του και άρχισε να αναφωνή στον Μητροπολίτη Νικόδημο: " Ήταν το Άγιον Πνεύμα! Το Άγιον Πνεύμα!…"». Ο Μητροπολίτης Νικόδημος άκουγε με μεγάλη έκπληξη αυτά τα λόγια. Μάλιστα ο ίδιος ο Πάπας εκείνη την ημέρα στην πρώτη ομιλία του είπε: «Χθες το πρωΐ πήγα να ψηφίσω…. Ποτέ δεν φανταζόμουν …ποτέ».

Το τρίτο σημείο είναι ότι ο Μητροπολίτης Νικόδημος επεδίωξε να συναντήση τον Πάπα κατ’ ιδίαν και να έχη μια ιδιαίτερη συνομιλία μαζί του, παρά το ότι δεν προβλεπόταν από το πρόγραμμα και το αυστηρό πρωτόκολλο των ημερών εκείνων. Είχε προσδιορισθή ο Πάπας να συναντήση όλες τις ορθόδοξες αντιπροσωπείες που πήγαν στην ενθρόνισή του, κατά την 5η Σεπτεμβρίου, αλλά αυτή ήταν μια τυπική και γενική συνάντηση. «Προσωπικές συνομιλίες με τους εκπροσώπους δεν ήταν στο πρόγραμμα για εκείνη την επίσκεψη». Όμως, «ο Νικόδημος ήθελε να μιλήση στον Πάπα εμπιστευτικά. Εζήτησε μια ακρόαση έξω από το πρωτόκολλο, να επωφεληθή από την συνάντηση με τις αντιπροσωπείες. Επέμενε πολύ στον Casarola να του δοθή η ευκαιρία», λέγοντας μάλιστα ότι «υπήρχε επείγουσα ανάγκη». Και ύστερα από τις ανάλογες συνεννοήσεις πήρε την διαβεβαίωση «ότι θα επιτρεπόταν να μιλήση με τον Πάπα» λίγο πριν συναντηθούν μαζί του οι ορθόδοξες αντιπροσωπείες.

Αμέσως μετά από αυτήν την διαβεβαίωση ο Μητροπολίτης Νικόδημος «αποσύρθηκε νωρίς στο δωμάτιό του, γιατί ήξερε ότι η άλλη ημέρα επρόκειτο να είναι τεταμένη και σημαντική». Το πρωί ο Arranz, ο μεταφραστής του, λίγο πριν την συνάντηση με τον Πάπα, είδε τον Νικόδημο «πολύ στενοχωρημένο», ο οποίος του είπε «ότι δεν είχε κοιμηθή», λόγω ζέστης και κλεισούρας και μάλιστα προσέθεσε ότι «αισθάνθηκε σαν να πνιγόταν». Ο γραμματέας του Μητροπολίτου, Αρχιμανδρίτης Lev του μέτρησε την πίεση και ο Νικόδημος «ήπιε αμέσως νιτρογλυκερίνη, αφού είχε προβλήματα με την καρδιά του». Μάλιστα εκείνη την νύκτα το αυτοκίνητο που είχε δανεισθή «για να πάη στο Βατικανό είχε κλαπή. Εκείνο το γεγονός τον είχε ταράξει». Έγινε και άλλο γεγονός καθ’ οδόν προς το Βατικανό για να συναντήση τον Πάπα, πράγμα που τον στενοχώρησε, γιατί είχε «υπ' όψη του ότι είχε το προνόμιο να είναι ο πρώτος που θα έβλεπε τον Πάπα».

Στην αίθουσα της αναμονής, ενώ ο Arranz εξηγούσε στον Μητροπολίτη τις «ζωγραφιές που κρέμονταν εκεί», εκείνος δεν πρόσεχε, «αλλά ήταν φανερό ότι ο νους του ήταν απασχολημένος εκείνη την στιγμή με άλλες σκέψεις». Μάλιστα, κρατούσε το φιαλίδιο με την νιτρογλυκερίνη ανοικτό, το έδωσε στον μεταφραστή του λέγοντας: «Φύλαξέ το ανοιχτό, μπορεί να χρειασθή».

Το τέταρτο ενδιαφέρον σημείο είναι τα όσα έγιναν κατά την διάρκεια της συναντήσεως του Νικοδήμου με τον Πάπα. Ας παρακολουθήσουμε την αφήγηση του Arranz, που ως μεταφραστής ήταν εκεί καθ’ όλη την διάρκεια της συνομιλίας και αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων.

«Μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο, ο Ιωάννης Παύλος Α χαμογέλασε αμέσως και πλησίασε τον Μητροπολίτη. Τον χαιρέτησε πολύ εγκάρδια. Ο Νικόδημος προσέφερε στον αρχηγό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας τις θερμές ευχές του Πατριάρχη της Μόσχας Ποιμένος, της Συνόδου και όλης της Ρωσικής Εκκλησίας, και ευχήθηκε στον νέο Πάπα πολλά έτη παπωσύνης. Εξέφρασε την μεγάλη ελπίδα οι αδελφικές σχέσεις μεταξύ των δύο Εκκλησιών, που ξεκίνησαν καλά κατά την διάρκεια του Πάπα Ιωάννη ΚΓ καί συνεχίσθηκαν με τον Παύλο Α , να προχωρήσουν σε βαθύτερη αλληλοκατανόηση από τις δύο πλευρές, στις κοινές προσπάθειες των δύο Εκκλησιών να ενθαρρύνουν την ειρήνη. Τον ευχαρίστησε ο Πάπας για τους χαιρετισμούς και τις ευχές, και παρακάλεσε τον Μητροπολίτη να διαβιβάση στον Πατριάρχη Ποιμένα την ελπίδα του για καρποφόρα συνεργασία για το καλό της Ρωσσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Του είπε (ο Πάπας) ότι πάντα παρακολουθούσε την οικουμενική του δράση με πολύ ενδιαφέρον και εξέφρασε επίσης την επιθυμία του να συνεχισθή το έργο. Μετά από αυτές τις ανταλλαγές χαιρετισμών, κάθησαν για μια εμπιστευτική συνομιλία».

Όταν η δημοσιογράφος ρώτησε τον Arranz τι ακριβώς είπε ο Νικόδημος στον Πάπα εκείνος απάντησε:

«Δεν επιτρέπεται να το πω• είναι μυστικό. Αλλά τα λόγια του ήταν έκφραση πλήρους εμπιστοσύνης. Σαν να πηγαίνη κάποιος στον πατέρα του». Όταν στην συνέχεια τον ερώτησε πως συμπεριφερόταν ο Νικόδημος στον Πάπα, εκείνος απάντησε: «Και θυμάμαι ακόμα ότι μιλούσε με χαμηλή φωνή στον Πάπα Luciani. Μάλιστα ήταν μερικές στιγμές που μιλούσε και χαμηλότερα σαν να μην ήθελε να τον ακούσουν αδιάκριτα αυτιά. Δεν ήθελε να τον κρυφακούση κανείς».

Μετά το πέρας αυτής της εμπιστευτικής συνομιλίας προσκλήθηκε ο Αρχιμανδρίτης Lev να εισέλθη μέσα στον χώρο. Ας δούμε την όλη σκηνή όπως την διασώζει ο μεταφραστής Arranz:

«Όταν τελείωσε η συνομιλία, ο Αρχιμανδρίτης Lev προσκλήθηκε να μπη. Ο Νικόδημος τον σύστησε στον Πάπα. Είπε στον Άγιο Πατέρα ότι ο Lev σπούδαζε στην Ρώμη, στο Γρηγοριανό Ινστιτούτο, και ότι ήξερε Ιταλικά. Τότε ο Πάπας, όρθιος, άρχισε να μιλάη με το Lev για τις σπουδές του. Και ο Νικόδημος στεκόταν κοντά του. Κάποια στιγμή, ενώ τελείωνε η συνομιλία με το Lev, ο Νικόδημος κάθισε χωρίς να πη λέξη, και σαν κάθισε, έσκυψε μπροστά με ήρεμο και εύσχημο τρόπο, σαν να έκανε μετάνοια, μια βαθιά μετάνοια... με τέτοιο τρόπο που έμεινα έκπληκτος. Γνωρίζοντας με τι ακρίβεια τηρούσε το πρωτόκολλο, σκέφθηκα ότι ήταν έκφραση σεβασμού... Σωριάσθηκε στα πόδια του Πάπα. Προσπαθήσαμε να τον σηκώσουμε. Ακόμη και ο Πάπας έσκυψε πάνω του και προσπάθησε να τον σηκώση. Εκείνη την ταραγμένη στιγμή ο Πάπας Luciani δεν κατάλαβε αμέσως τι συνέβαινε. Τον πληροφόρησα για την καρδιοπάθεια (του Μητροπολίτου Νικοδήμου), ενώ ο Αρχιμανδρίτης Lev ξαναμπήκε τρέχοντας με τον χαρτοφύλακα με τα φάρμακα και προσπάθησε να του κάνη ένεση διεγερτικού για την καρδιά, χωρίς αποτέλεσμα. Τα μάτια του Νικοδήμου ήταν ακόμα λίγο ανοιχτά. Έτσι ψιθύρισα στον Άγιο Πατέρα: "Δώστε του άφεση αμαρτιών...". Γονάτισε ο Πάπας και του έδωσε άφεση στην λατινική γλώσσα. Μετά από λίγο μπήκε ο γιατρός, που δεν μπορούσε να κάνη τίποτε, παρά μόνο να δηλώση ότι πέθανε ο Νικόδημος».

Το τραγικό αυτό γεγονός τάραξε υπερβολικά τον Πάπα, ο οποίος έλεγε: «Θεέ μου, Θεέ μου, και αυτό έπρεπε να συμβή σε μένα». Και πραγματικά «τα είχε τόσο χαμένα εκείνη την στιγμή, που, όταν έφθασε ο γιατρός, και ο Νικόδημος ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα, μάζευε (ο Πάπας) τους κόκκους της νιτρογλυκερίνης που μου είχαν πέσει στην αναστάτωση. Τους έβαλε στην παλάμη μου... Είπα: "Παναγιώτατε, δεν είναι χρήσιμα πια"».

Σύμφωνα, όμως, με το πρόγραμμα ο Πάπας έπρεπε, μετά από το γεγονός αυτό, να δεχθή τις Ορθόδοξες αντιπροσωπείες. Και διηγείται ο Arranz:

«Ο Πάπας έφυγε από την βιβλιοθήκη να πάει να υποδεχθή τις άλλες αντιπροσωπείες που περίμεναν την σειρά τους. Αλλά μετά που μεταφέρθηκε το λείψανο του Νικοδήμου σε άλλο δωμάτιο, προσκλήθηκα και πάλι να διερμηνεύσω για την Βουλγαρική αντιπροσωπεία. Έτσι βρέθηκα πάλιν κοντά στον Πάπα Luciani. Ο Βούλγαρος Δεσπότης έπρεπε να προσφέρη αμέσως τις θερμές του ευχές, αλλά ο ηλικιωμένος Ορθόδοξος Επίσκοπος και ο Πάπας ήταν αδύνατον να πουν κάτι. Γι’ αυτό άρχισα τότε να διαβάζω το κείμενο της προσφωνήσεως που μου είχαν αναθέσει να μεταφράσω στα Ιταλικά. Και συνέχισα να διαβάζω καθώς έκλαιγαν σιωπηλά και οι δυό τους, χωρίς να πουν μια λέξη».

Μετά από δύο (2) ημέρες, δηλαδή στις 7 Σεπτεμβρίου, πήγε στην Ρώμη η Ρωσσική αντιπροσωπεία για να παραλάβη το νεκρό σώμα του Νικοδήμου. Ο Πάπας συνάντησε την αντιπροσωπεία στο δωμάτιο εκείνο όπου πέθανε ο Νικόδημος. Διηγείται ο Arranz:

«Πριν την ακρόαση μίλησα πολύ σύντομα με τον Μονσίγνωρ Μagee. Μου είπε ότι ο Άγιος Πατέρας είχε δύο νύχτες να κοιμηθή, και ότι ο θάνατος (του Μητροπολίτη) τον είχε συντρίψει βαθιά. Ο Πάπας περιέγραψε στα μέλη της αντιπροσωπείας τις τελευταίες στιγμές της ζωής του Νικοδήμου και αναφέρθηκε και στα λόγια που ειπώθηκαν».

Στην αποκαλυπτική αυτή συνέντευξη που σχολιάζουμε γίνεται λόγος και για τις διαδόσεις που κυκλοφόρησαν εκείνον τον καιρό για τον θάνατο του Νικοδήμου, ότι δηλαδή δεν πέθανε, αλλά αυτό το γεγονός ήταν κατά κάποιο τρόπο σκηνοθετημένο από το Βατικανό για να τον κρύψη από τον κόσμο, αφού «είχε ασπασθή την Ρωμαιοκαθολική πίστη»,, «ότι ήπιε κατά λάθος ένα δηλητηριασμένο καφέ που προοριζόταν για τον Ιωάννη-Παύλο Α’», ότι πέθανε επειδή «είπε ο Ορθόδοξος Δεσπότης πράγματα που δεν έπρεπε να πη σε αυτόν τον νέο Πάπα», «ότι κατάσκοποι της KGB τον είxαν σκoτώσει από απόσταση», από την ρωσσική πρεσβεία από την οποία «φαίνονται τα παράθυρα του διαμερίσματος του Πάπα». Βέβαια, ο Arranz απέκρουσε όλες αυτές τις διαδόσεις, λέγοντας: «Πλήρης φαντασία! Η υγεία του Νικοδήμου ήταν σοβαρά κλονισμένη από αρκετά πριν».

Ο ίδιος ο Πάπας ήταν ενθουσιασμένος από τα λόγια που του είπε ο Νικόδημος πριν πεθάνει, γι’ αυτό, όπως το είπαμε στην αρχή, ομολόγησε δημόσια:

«Πριν 2 ημέρες πέθανε ο Μητροπολίτης Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος στα χέρια μου. Απαντούσα στην προσφώνησή του. Μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια για την Εκκλησία όσο τα λόγια που είπε εκείνος. Δεν μπορώ να τα ξαναπώ, παραμένει μυστικό».

Στην ερώτηση που υποβλήθηκε στον Arranz: «Μετά από τόσα χρόνια ποιά εντύπωση σας απομένει από εκείνη την συνάντηση; Θα μπορούσε πραγματικά να υποδείξη (ο Νικόδημος) τον δρόμο προς την πλήρη κοινωνία;» εκείνος απάντησε:

«Δεν ήρθε ο Νικόδημος να συμβουλεύση τον Πάπα. Είχε σαφή αντίληψη (βαθειά αίσθηση) της θέσεως του κάθε ανθρώπου μέσα στην Εκκλησία. Ο Νικόδημος μιλούσε πολύ έντονα για την Εκκλησία, την όλη Εκκλησία... ένα νέο όραμα. Ο Πάπας Luciani δεν έκανε πίσω. Επί πλέον ήταν μια χειρονομία που εξέφρασε (ο Πάπας) την αφοβία του και ταυτόχρονα την ειλικρίνειά του και την απλότητά του... ότι ένας Πάπας αναγνωρίζει ότι ένας μη Καθολικός μπορεί να του διδάξη κάτι, και ότι βεβαιώνει αυτό εκείνη την στιγμή και δημοσία, με τον αφοπλιστικό του αυθορμητισμό. "Σας βεβαιώνω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ακούσει τόσο ωραία λόγια...". Και επανέλαβε ότι εντυπωσιάσθηκε πραγματικά. " Ένας Ορθόδοξος", είπε, ¨αλλά τι αγάπη είχε για την Εκκλησία!". Και πιστεύω ότι υπόφερε πολύ για την Εκκλησία, και έκανε πολλά για την ενότητα».

Ο Μητροπολίτης της Αγίας Πετρουπόλεως Νικόδημος πέθανε μπροστά στα πόδια του Πάπα, ύστερα από μια μυστική συνομιλία που ενθουσίασε τον Πάπα. Αλλά και ο ίδιος ο Πάπας αργότερα, μεταξύ 28ης και 29ης Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, βρέθηκε νεκρός στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Παρέμεινε στον Παπικό θρόνο τριάντα τρεις (33) ημέρες. Και ο μεταφραστής, που ήταν παρών στην συνάντηση εκείνη, κρατάει το στόμα του κλειστό και δεν μας αποκαλύπτει «τα ωραία λόγια» που είπε ο Νικόδημος στον Πάπα που «ποτέ δεν είχε ακούσει». Απλώς δίνει την ατμόσφαιρα των λόγων: «Ήταν έκφραση πλήρους εμπιστοσύνης, σαν να πάει κάποιος στον πατέρα του», και μάλιστα μιλούσε χαμηλόφωνα γιατί «δεν ήθελε να τον κρυφακούση κανείς».

Τελικά ποιό ήταν το μυστικό;

Πηγή: Parembasis

Αυτοί που κατηγορούν το Βατικανό, επενδύουν με Μουσουλμάνους

 

Η μείωση των εσόδων της Εκκλησίας λόγω της οικονομικής κρίσης οδήγησε τον Αρχιεπίσκοπο μέχρι το Κατάρ, σε αναζήτηση συνεργασιών και επενδυτών για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

 

Σύμφωνα με εκκλησιαστικές πηγές ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν - σε διερευνητικό στάδιο - ήταν και πιθανές επενδύσεις. Ο κ. Ιερώνυμος αποφεύγει προς το παρόν να προβεί σε ανακοινώσεις, διότι θέλει πρώτα να ενημερώσει τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που συνεδριάζει την 1η Νοεμβρίου. Σύμφωνα ωστόσο με επιχειρηματικές πηγές, ανάμεσα στα άλλα εκδηλώθηκε ενδιαφέρον από την πλευρά του Κατάρ για εξόρυξη μαρμάρων σε εκτάσεις της Εκκλησίας.

 

Ενα από τα «άγια πρότζεκτ» της Εκκλησίας στην προσπάθειά της να αυξήσει τα έσοδά της είναι αυτό των επενδύσεων στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας - και συγκεκριμένα των φωτοβολταϊκών πάρκων. Κι αυτό διότι η Εκκλησία διαθέτει μεγάλες εκτάσεις σε όλη τη χώρα - εκτάσεις που θεωρούνται κατάλληλες για τέτοιου τύπου εγκαταστάσεις. 

 

«Πιλότος» για το παραπάνω πρότζεκτ που μελετά η Εκκλησία είναι το σχέδιο της Αρχιεπισκοπής για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκού πάρκου σε έκταση της Μονής Πεντέλης. Αυτό το διάστημα η Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών (ΕΚΥΟ) πραγματοποιεί έρευνα για να διαπιστώσει σε ποιες εκτάσεις της Εκκλησίας υπάρχει η δυνατότητα να εγκατασταθούν φωτοβολταϊκά πάρκα. Παρόμοια έρευνα κάνει η Υπηρεσία Οικονομικών και για την εξόρυξη μαρμάρων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει στην Πεντέλη αλλά «με σύγχρονες μεθόδους - δηλαδή υπογείως - και όχι με τρόπους όπως στο παρελθόν που έβλαπταν το περιβάλλον και το τοπίο», αναφέρουν στα «ΝΕΑ» πηγές της ΕΚΥΟ. 

 

Οι προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου και της Ιεραρχίας για εξεύρεση πόρων εν μέσω κρίσης δεν σταματούν εδώ. Γι' αυτό και το οικονομικό επιτελείο της Εκκλησίας έχει βάλει μπρος και άλλα σχέδια αύξησης εσόδων. Στόχος είναι - όπως τονίζει συχνά ο κ. Ιερώνυμος - να ενισχυθεί περαιτέρω το προνοιακό έργο της Εκκλησίας αλλά παράλληλα να δοθεί και βοήθεια στην ανάπτυξη της χώρας.

«Αυτό που θέλουμε είναι στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε η Εκκλησία να μπορεί να βοηθήσει όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους που υποφέρουν. Να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους» τονίζει ο γενικός διευθυντής της ΕΚΥΟ αρχιμανδρίτης Αντώνιος Αβραμιώτης.

Βασική προσπάθεια της ΕΚΥΟ είναι να αυξηθούν τα έσοδα από τα ακίνητα που διαθέτει προς ενοικίαση. Σήμερα η Κεντρική Διοίκηση της Εκκλησίας έχει 486 ακίνητα (γραφεία, διαμερίσματα, καταστήματα) στην Αθήνα, στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη. Περίπου ένα στα τέσσερα όμως - συνολικά 127 - παραμένουν ξενοίκιαστα. Εβδομήντα τρία ακίνητα είναι ξενοίκιαστα στην Αθήνα και 54 στη Θεσσαλονίκη. Για παράδειγμα, ξενοίκιαστο παραμένει εδώ και τρία χρόνια ακίνητο της Εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Βαλαωρίτου, το οποίο χρησιμοποιείτο ως βιοτεχνία.

Ρίχνει τις τιμές των ενοικίων,

ανακαινίζει για να βρει ενοικιαστές

Ακολουθώντας την τακτική πολλών ιδιοκτητών ακινήτων που κατεβάζουν τα μισθώματα λόγω της κρίσης, η Εκκλησία προσπαθεί να προσελκύσει ενοικιαστές για τα ξενοίκιαστα ακίνητά της με τον ίδιο τρόπο - μειώνει δηλαδή τα ενοίκια.

Την ίδια στιγμή η ΕΚΥΟ με στόχο την προσέλκυση ενοικιαστών προσπαθεί - «με φειδώ όμως, διότι η κρίση δεν δίνει δυνατότητες για πολλά έξοδα» σημειώνουν εκκλησιαστικές πηγές - να κάνει ριζικές ανακαινίσεις στις εγκαταστάσεις (ηλεκτρομηχανολογικές) ή και στις όψεις κτιρίων της. Τέτοιες επισκευές αναμένεται να γίνουν στο ακίνητο της Εκκλησίας στην οδό Βεντήρη 5, πίσω από το «Χίλτον». 

 

«Αγκάθι» για τις οικονομικές υπηρεσίες της Εκκλησίας αποτελούν και τα μεγάλα ακίνητά της που αυτή τη στιγμή παραμένουν ξενοίκιαστα και ανεκμετάλλευτα. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του κτιρίου στην οδό Μητροπόλεως 15 όπου έως το 2006 στεγαζόταν το υπουργείο Παιδείας. Το Δημόσιο έδινε για το ενοίκιο στην Εκκλησία 791.592 ευρώ το χρόνο• ήταν από τα πιο προσοδοφόρα. Μολονότι το 10ώροφο - 7.000 τ.μ. - κτίριο βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, δεν έχει μισθωθεί ακόμη. Περισσότεροι από τρεις διαγωνισμοί έχουν γίνει χωρίς αποτέλεσμα. Πηγές από την ΕΚΥΟ όμως αναφέρουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει έντονο ενδιαφέρον επενδυτών - και από το εξωτερικό - και ευελπιστούν για θετικό αποτέλεσμα σε επόμενο διαγωνισμό. Ανάμεσα στις προτάσεις που έχουν γίνει είναι για τη μετατροπή του κτιρίου σε ξενοδοχείο, γραφεία ή για μεικτή χρήση. 

 

Πηγή: Τα Νέα

Γιατί οι πιστοί δεν προσέρχονται στη Θεία Λειτουργία

Ένας από τους λόγους είναι και οι παρακάτω γελοιότητες που αντικρύζουν πολλοί πιστοί στην Κυριακάτικη Λειτουργία. Αρκετοί ιερείς και οι "λειτουργικές επιτροπές" νομίζουν οτι μετατρέποντας τους Ιερούς Ναούς σε "Δελφινάρια" και τις Θείες Λειτουργίες σε σάτιρες και ροκ συναυλίες, θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον των πιστών. Εν μέρει θα το καταφέρουν προκαλώντας αισθήματα ειρωνίας αλλά και λύπησης. 

Ο τωρινός πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄έχει ανοίξει τα παράθυρα ώστε να φύγει ο μουχλιασμένος αέρας της δεκαετίας του ΄60 και να ξαναμπεί φρέσκος φυσιολογικός αέρας. Μακάρι το παράθυρο αυτό να παραμείνει ολάνοιχτο και από τον διάδοχό του ώστε η Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας να βρεί μια ισορροπία.

Οι σκληροπυρηνικοί Ορθόδοξοι παραδέχονται οτι είναι λάθος απέναντι στον Πάπα Ρώμης!

Με μια απίστευτή γκάφα το αντι-οικουμενικό, αντι-αιρετικό και αντι-παπικό ορθόδοξο μπλογκ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ κατηγορεί το Ευαγγέλιο, τους εκκλησιαστικούς Πατέρες, τις Οικουμενικές Συνόδους, μέχρι και τον Μέγα Φώτιο οτι έκαναν τα πάντα για να "ποδηγετηθεί" η Εκκλησία από τους Πάπες. 

Ευχαριστούμε θερμά τον συγγραφέα του πονήματος κ. Ιωάννη Καρδάση σχετικά με τις πολυάριθμες πηγές που μας αναφέρει για την εκκλησιολογία της πρώτης χιλιετίας και που με αυτόν τον τρόπο αποδεικνύει οτι ο ίδιος ανήκει σε μια εκκλησία που απομακρύνθηκε από την Ιερή Παράδοση και ανέπτυξε μια καινοτόμο εκκλησιολογία, παντελώς αντίθετη και ξένη με αυτήν της Εκκλησίας των 7 Οικουμενικών Συνόδων!

Σύνοψη εκδηλώσεων, ενεργειών, νοοτροπιών, παραδοχών με τις οποίες καταδεικνύεται η εκδυτικοποίηση και ποδηγέτηση της Εκκλησίας από τη Ρώμη ήδη από την αυγή της ιστορίας της Εκκλησίας: 

1/ Απόστολος Πέτρος (50). Προσπάθεια εξάσκησης πρωτείου διαποίμανσης στην Εκκλησία: «Ο Θεός με διάλεξε από όλους εσάς να κηρύξω το ευαγγέλιο σ’ όλα τα έθνη» (Πράξ. 15. 7). 

2/ Ρώμης άγιος Κλήμης Α΄ (90). Σε επιστολή του προς τον Ιεροσολύμων Ιάκωβο τον αδελφόθεο κηρύττει το πρωτείο του Πέτρου, την άφιξή του στη Ρώμη, την χειροτονία του απ’ αυτόν και τον μαρτυρικό θάνατό του. Η επιστολή αυτή αναφέρεται και στην εγκύκλιο της Πανορθοδόξου Συνόδου του 1722. 

3/ Σύνοδος Σαρδικής (347). Καθιέρωση του εκκλήτου, ε΄ κανόνας: «ένας καταδικαθείς επίσκοπος μπορεί να καταφύγει στον επίσκοπο της Ρώμης, τον αρχηγό του επισκοπικού σώματος, στην έδρα του αγίου Πέτρου». 

4/ Ιω. Χρυσόστομος (400). Θεωρεί τον Πέτρο «προστάτη όλης της Οικουμένης και θεμέλιο της Εκκλησίας». 

5/ Σύνοδος Καρθαγένης (418). Επελήφθη του Σχίσματος Ρώμης-Αλεξάνδρειας λόγω του αφορισμού του Ι. Χρυσοστόμου και απευθύνεται στον Ρώμης Ιννοκέντιο Α΄ (όχι στον Αλεξανδρείας) να επιβάλει την ειρήνη στην Εκκλησία. 

6/ Αλεξανδρείας άγιος Κύριλλος (430). «Ο Κύριος θεμελίωσε την Εκκλησία του πάνω στον Πέτρο και τον κατέστησε ποιμένα της καθόλου Εκκλησίας». 

7/ Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος (431). Δέχτηκε, χωρίς καμία αντίρρηση, τη διατύπωση του πρωτείου διαποίμανσης του Πάπα άγιου Κελεστίνου Α΄. 

8/ Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος (451). Καθιέρωσε τον Πάπα άγιο Λέοντα, ως τον «αρχιεπίσκοπο πάσης της Οικουμένης, πατέρα τε και πατριάρχην» και «μακαριώτατο άνδρα πασών των εκκλησιών». Πράγματι, η προσαγόρευση του Πάπα, ως πατέρα, από τους Πατριάρχες ΚΠόλεως γινότανε μέχρι το Σχίσμα (1054). Ο Ρώμης Λέων Α΄ δεν υπογράφει τον κη΄ κανόνα περί των ίσων πρεσβείων τιμής με τον ΚΠόλεως. Στη Σύνοδο αυτή έχουμε τον πλήρη θρίαμβο του Παπισμού. 

9/ Αυτοκράτορας Μαρκιανός (451). Απείλησε τους Πατέρες της Δ΄, ότι αν δεν έβγαζαν Όρο αρεστό στον Πάπα Λέοντα Α΄, θα μετέφερε τη Σύνοδο στη Ρώμη. 

10/ ΚΠόλεως άγιος Ανατόλιος (458). Διαβεβαιώνει τον Ρώμης Λέοντα Α΄, ότι: «άνευ της εγκρίσεώς του, ουδείς Κανόνας της Δ΄ Συνόδου θα εφαρμοστεί». 

11/ Αυτοκράτορας Ιουστίνος Α΄ (519). Ζήτησε από τον Πατριάρχη Ιωάννη Β΄ και τους λοιπούς Επισκόπους και υπέγραψαν τον παπικό λίβελλο Ορμίσδα : «επόμενοι εν πάσι τω αποστολικώ θρόνω και κηρύσσοντες αυτού πάσας τας διατάξεις», ώστε να λήξει το Ακακιανό Σχίσμα. 

12/ Ρώμης άγιος Αγαπητός (535). Πρώτος εξάσκησε το αλάθητο στην εκλογή του ΚΠόλεως Μηνά, «πως υποδέξονται την κρίσιν της Αποστολική καθέδρας» και όχι της Συνόδου, που το δέχτηκε και η Εκκλησία. 

13/ Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ (545). Κατοχυρώνει το πρωτείο του Πάπα Ρώμης νομοθετικά (131 νεαρά) και τον θεωρεί πρώτο των Επισκόπων και τον ΚΠόλεως δεύτερο. «Θέλουμε να δούμε όλους τους λαούς που βρίσκονται υπό την τακτική δικαιοδοσία μας, να ζουν στην πίστη, την οποίαν ο άγιος Απόστολος Πέτρος μετέδωσε στους Ρωμαίους ποντίφηκες». 

14/ Ρώμης άγιος Γρηγόριος Α΄ Διάλογος (604). Ο πρώτος που ασχολήθηκε και με την πολιτική εξουσία και θεωρείται ο ηθικός ιδρυτής της κοσμικής εξουσίας των Παπών. 

15/ Αυτοκράτορας Φωκάς (604). Αναγνωρίζει τον Πάπα Γρηγόριο Α΄ ως: «την κεφαλή της Εκκλησίας». 

16/ Ρώμης άγιος Αγάθωνας (680). Η θεολογία και το πρωτείο του θριάμβευσαν στην ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, με την επιστολή του προς αυτήν. 

17/ Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Β΄ (711). Υποδέχεται στην ΚΠολη τον Ρώμης Κων/νο γονυπετώντας προ αυτού. Έτσι, ο Πάπας υπέγραψε τους μισούς κανόνες της Πενθέκτης (όσους τον συνέφεραν). 

18/ Κοσμική εξουσία (754). Ο Ρώμης Στέφανος Γ΄ υπήρξε επίσημα ο πρώτος Πάπας, που εξάσκησε και την κοσμική εξουσία. Η Εκκλησία αναγνώρισε de facto την ιδιότητα αυτή, γι’ αυτό έκτοτε οι Πάπες εγίνοντο δεκτοί στις Οικουμενικές Συνόδους (Ζ΄ και Η΄) και με αυτή τη νέα ιδιότητα. . 

19/ Ρώμης Αδριανός Α΄ (787). Η θεολογία, του για τις εικόνες, το κύρος, καθώς και το πρωτείο του επικράτησαν πλήρως στη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο. 

20/ Ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις (800). Πλαστογραφήθηκαν με τη βοήθεια της ΚΠολης, για να στηρίξουν το πρωτείο του Πάπα, έναντι των Φράγκων (ψευδοκωνσταντίνειος δωρεά).

21/ Θεόδωρος Στουδίτης (810). Γράφει στον Ρώμης Λέοντα Γ΄, ότι «είναι ο τελικός κριτής σε θέματα δόγματος και υπακοής» και «….. σώσον ημάς, αρχιποίμην της υπ’ ουρανόν εκκλησίας,…..» και προς τον πάπα Πασχάλη Α΄ (820): «Άκουε, αποστολική κάρα, θεοπρόβλητε ποιμήν των Χριστού προβάτων, κλειδούχε της ουρανών βασιλείας, πέτρα της πίστεως, εφ' η ωκοδόμηται η καθολική εκκλησία. Πέτρος γαρ συ, τον Πέτρου θρόνον κοσμών και διέπων…..». 

22/ Ιγνατιανή Σύνοδος (870). Αναγνώρισε το παπικό πρωτείο και τις παπικές αξιώσεις και κατάργησε τον κη΄ κανόνα της Δ΄, υποβιβάζοντας τον ΚΠόλεως στη δεύτερη θέση. 

23/ ΚΠόλεως άγιος Ιγνάτιος (870). Επιστολή προς τον Ρώμης Αδριανόν Β΄: «ακολουθούμεν την του αποστολικού θρόνου αυθεντίαν». 

24/ ΚΠόλεως άγιος Φώτιος (880). Πλέκει το εγκώμιο του ορθοδοξώτατου και αγιώτατου Πάπα Ιωάννη Η΄, αν και ο τελευταίος τόνιζε ιδιαιτέρως το πρωτείο του και θεωρούσε δογματικώς ορθό το Φιλιόκβε. 

25/ Σχίσμα (1054). Στο Σχίσμα δεν προσχώρησαν αμέσως τα άλλα Πατριαρχεία. Αντιόχεια και Ιεροσόλυμα προσχώρησαν τον 13^ο αι. και η Αλεξάνδρεια τον 14^ο, αντιδρώντας στην μέχρι το Σχίσμα, ασφυκτική κηδεμονία της ΚΠολης. 

26/ Άγιος Γεώργιος Αθωνίτης (1060). «Η Ρώμη μπορεί να χρησιμοποιεί άζυμο άρτο, γιατί ποτέ δεν έπεσε σε αίρεση, ενώ η Ανατολή χρησιμοποιεί ένζυμο άρτο λόγω των αιρέσεων, στις οποίες υπέπεσε». 

27/ Βουλγαρίας Θεοφύλακτος (1109). «να δοθεί στη Ρώμη το δικαιωματικό της πρωτείο». 

28/ Αυτοκράτορας Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός (1169). Πρότεινε στον Πάπα Αλέξανδρο Γ΄ τη θέση και του Πατριάρχη ΚΠόλεως. Ο τελευταίος αρνήθηκε. 

29/ Αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος (1261). Αποκαλεί τον Πάπα Ουρβανό Δ΄ «πατέρα και πρώτο στο βαθμό μεταξύ των Επισκόπων». 

30/ Αυτοκράτορας Ιωάννης Ε΄ Παλαιολόγος (1369). Κατά την επίσκεψή του στη Ρώμη έσκυψε και φίλησε το πόδι του Πάπα Ιννοκέντιου ΣΤ΄. 

31/ Αυτοκράτορας Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός (1352). Έστειλε επιστολή τέλειας αφοσίωσης στον Πάπα Κλήμη ΣΤ΄, φθάνοντας στο σημείο «να φιλήσει ακόμη το πόδι του ή το πόδι του αλόγου του ή ακόμη τη σκόνη κάτω από αυτό!». 

32/ Θεσ/νίκης άγιος Συμεών (1429). Έκανε συμφωνία με τους Παπικούς να παραμείνουν στην πόλη και αυτός στο θρόνο του και κατέστη αίτιος πολλών συμφορών της πόλης. 

33/ Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος. Υπέγραψε τον ενωτικό όρο της Φλωρεντίας, με τον οποίον ο Πάπας αναφέρεται ως «κεφαλή όλης της Εκκλησίας». Τον όρο υπέγραψαν και 3 Μονές του Αγίου Όρους. 

34/ Αυτοκράτορας Κων/νος ΙΑ΄ Παλαιολόγος. Στην ουνίτικη λειτουργία της 12.12.1452 με την παρουσία του αυτοκράτορα, διαβάστηκε ο όρος της Συνόδου της Φλωρεντίας και μνημονεύθηκε ο Πάπας Νικόλαος Ε΄ και ο καθαιρεθείς πατριάρχης Γρηγόριος Γ΄ Μάμμας, που είχε καταφύγει στη Ρώμη. 

35/ Άγιοι που στήριξαν το πρωτείο. Ρώμης Κλήμης Α΄, Αντιοχείας Ιγνάτιος, Λουγδούνου Ειρηναίος, Ρώμης Ανίκητος, Στέφανος Α΄, Ιππώνος Αυγουστίνος, Ιερώνυμος, Ρώμης Κελεστίνος Α΄, Λέων Α΄, Αγαπητός Α΄, Μαρτίνος Α΄, Αγάθων, Αλεξανδρείας Κύριλλος, Θεόδωρος Στουδίτης, ΚΠόλεως Ανατόλιος, Ιγνάτιος, Γεώργιος Αθωνίτης. 

36/ Συλλείτουργα. Δεν έπαυσαν από το 1054 και μετά να τελούνται μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων ακόμη και όταν είχε καταληφθεί η ΚΠολη από τους Σταυροφόρους. 

37/ Σχολή Ιησουϊτών στο άγιον Όρος. Το 1635-1641 λειτουργεί Σχολή Ιησουιτών στο Πρωτάτο του αγίου Όρους με την έγκριση της Ι. Κοινότητας. Τη Σχολή κατάργησαν οι Τούρκοι και μετεφέρθη στη Θεσ/νίκη . 

38/ Τουρκοκρατία. Πολλοί Πατριάρχες ΚΠόλεως ήταν παπόφιλοι ή παπόδουλοι, όπως π.χ. οι Ραφαήλ Β΄, Νεόφυτος Β΄, Τιμόθεος Β΄, Κύριλλος Β΄ Κονταρής κ.ά. οι οποίοι αναγνωρίζουν τον Πάπα ως «κεφαλή της Εκκλησία» ή φιλοπροτεστάντες, όπως ο Κύριλλος Α΄ Λούκαρις, που καταδικάζεται από την Σύνοδο ΚΠόλεως του 1638. 

39/ Πανορθόδοξη Σύνοδος (1848). Αναφέρει, ότι ο απόστολος Πέτρος ήταν «εγωιστής και αναδείκνυε τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους μαθητές», γι’ αυτό επετράπη μόνο σ’ αυτόν να τον πειράξει ο Σατανάς. 

40/ Σύγχρονη εποχή. Όλες οι Ορθόδοξες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες, η μια μετά την άλλη υποδέχονται ή ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον Πάπα της Ρώμης, ως τον «αγιώτατο Πάπα Ρώμης», συνεχίζοντας τη φιλοπαπική πολιτική της Εκκλησίας, που είναι διαχρονική, παρ’ όλες τις περιστασιακές καταδίκες του Παπισμού, αλλά ποτέ της «εκκλησίας» της Ρώμης. . 

Κύριες Πηγές:

Αγίου Νεκταρίου. «Τα αίτια του Σχίσματος», «Οικουμενικές Σύνοδοι».

Πισιδίας Μεθόδιου. «Έλληνες και Λατίνοι».

Ράνσιμαν Στ. «Δύση και Ανατολή σε Σχίσμα».

Ρωμανίδης Ι. «Δογματική», «Φραγκία».

Σχετικά άρθρα:
"Ω ΘΕΙΩΤΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΚΕΦΑΛΩΝ ΚΕΦΑΛΗ"

Περί Πρωτείου και Αλάθητου του Πάπα

Τελικά τί είναι αυτό το περίφημο παπικό αλάθητο?

 Περαιτέρω διευκρινίσεις για το Παπικό αλάθητο

Tι και πως θ’ απαντούσε στον Hawking ο Einstein…

τoυ Χάρη Ανδρεόπουλου,

Δημοσιογράφου – θεολόγου ΑΠΘ (xaan@theo.auth.gr),

καθηγητή Β/θμιας Εκπαίδευσης (Γυμνάσιο Δομενίκου Ελασσόνας)

Mε την περίπτωση του Stephen Hawking ασχολήθηκε και ο αείμνηστος καθηγητής Δογματικής και Φιλοσοφίας του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, Νίκος Ματσούκας, σχολιάζοντας τις διφορούμενες απόψεις του διάσημου αστροφυσικού, χωρίς να τις (δια-) συνδέσει με την υφιστάμενη παραπληγία του και, φυσικά, χωρίς να προχωρήσει σε εικασίες περί «συγχύσεως του νοός του», όπως - αδικαιολογήτως, κατά τη ταπεινή μας γνώμη - πράττει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ,  σχολιάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Hawking με τίτλο “The Grand Desing” («Ο μεγάλος σχεδιασμός»).

Ο μεγάλος δογματολόγος της Θεσσαλονίκης Νικ. Ματσούκας αναφερόταν συχνά σε σύγχρονους επιστήμονες, κυρίως από το χώρο της αστροφυσικής, που κάνουν λόγο για ένα ξεκίνημα του σύμπαντος σε μια δεδομένη στιγμή, για μια έκρηξη μιας κοσμογονίας, για ένα διαστελλόμενο σύμπαν, για συνεχή δημιουργία, κτλ, κτλ, και θεωρούσε ότι οι απόψεις αυτές είναι άκρως ενδιαφέρουσες για τη σημερινή θεολογική επιστήμη, αλλά επεσήμαινε και τόνιζε: «Προς Θεού, χρειάζεται μεγάλη προσοχή – οι απόψεις αυτές μπορούν να ενδιαφέρουν μονάχα για λόγους ερμηνευτικούς, και ποτέ για λόγους απολογητικούς ή για συμπεράσματα αθεϊας (…) Τέτοιες συζητήσεις για την ύπαρξη ή την ανυπαρξία του Θεού κατά τη σημερινή επιστημολογία τουλάχιστον είναι ανόητες…», υποστήριζε ο καθηγητής, επικαλούμενος ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φιλοσοφία του L. Wittgenstein.   (βλ. «Δογματική και Συμβολική Θεολογία», τόμος Δ’, εκδ. Πουρναρά, Θεσ/νίκη, 1999, σελ. 39)

Ο Νικ. Ματσούκας, ένιωσε μάλιστα την ανάγκη να υπερασπισθεί το δικαίωμα του Hawking να αρνηθεί να απαντήσει αν είναι θρησκευόμενος ή άθεος, όταν ρωτήθηκε σχετικώς, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετιας του ’90, για να δώσει διάλεξη. Κατά τη επίσκεψή του εκείνη στην Αθήνα, «χριστιανομαθημένοι» δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν πιστεύει στο Θεό. Πολύ σωστά, όμως - γράφει ο Ματσούκας (ο.π., σελ. 39) - ο Hawking είπε ότι δεν επιθυμεί ν’ απαντήσει, γιατί δεν θα’ θελε να θεωρηθεί μήτε θρησκευόμενος, μήτε άθεος. Ωστόσο ένας «χριστιανομαθημένος» δημοσιογράφος δεν σεβάσθηκε την επιθυμία του και στο ρεπορτάζ που έκανε φρόντισε να μας πληροφορήσει κατηγορηματικά ότι ο Hawking είναι «εκ πεποιθήσεως άθεος» (έκφραση του δημοσιογράφου). «Προφανώς η συμπεριφορά αυτή του δημοσιογράφου μόνο …αγιοπνευματική (κάθε άλλο!) επιρροή δεν μαρτυρούσε…», είχε παρατηρήσει ο αείμνηστος καθηγητής του τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ.  

Επί της ουσίας τώρα και σχετικά με τη άποψη (αυτή είναι που μας ενδιαφέρει και - προς Θεού! - όχι το εάν είναι ή δεν είναι παραπληγικός …) που εξέφρασε ο Hawking, ότι δηλ. ο Θεός δεν είναι δημιουργός του σύμπαντος και άρα η επίκληση του Θείου δεν είναι αναγκαία για την κατανόηση του κόσμου μας, κλπ.,  θα μπορούσαμε, θεολογικώς πράττοντες, να απαντήσουμε με το λίαν χαριτωμένο παράδειγμα που έδιδε ο Albert Einstein, περιγράφοντας τη σχέση επιστήμης και αποκάλυψης (: θρησκείας / πίστης): «Εμείς οι θετικοί επιστήμονες», έλεγε ο κορυφαίος φυσικός του 20ου αιώνα, «μοιάζουμε με τους αναρριχητές ορειβάτες. Με πολλή προσπάθεια και κόπο ανεβαίνουμε το όρος της Αλήθειας. Όταν, όμως, φθάσουμε στη κορυφή, βρίσκουμε εκεί τους θεολόγους να μας περιμένουν…».  Νομίζουμε ότι ο Αγιος Πειραιώς,  εξ επόψεως θεολογικής, είπε λιγότερα απ’ όσα ώφειλε και εξ επόψεως απολογητικής, περισσότερα απ’ όσα έπρεπε.

πηγή: amen.gr

Φωτογραφίες από την εκταφή του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' ανακηρύχτηκε Μακάριος από την Καθολική Εκκλησία μόλις 6 χρόνια μετά την κοίμησή του παραβλέποντας τον εκκλησιαστικό νόμο που απαιτεί 50 χρόνια. Για το λόγο αυτό έγινε εκταφή χωρίς όμως να ανοιχθεί το φέρετρο ώστε αυτό να μεταφερθεί από την κρύπτη της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου, μέσα στο Ναό. Εκτέθηκε για 3 μέρες σε λαικό προσκύνημα.

"Εμείς είμαστε Εκκλησία", με υπογραφή του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ'

Πρόκειται για απόσπασμα μιας ομιλίας που έδωσε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ στο πρόσφατο ταξίδι του στη Γερμανία, στους φοιτητές της Ιερατικής Σχολής του Φριβούργου. Λόγια που βγήκαν μέσα από την καρδιά του, αφού δεν κρατούσε κείμενο μπροστά του. Ένα ηχηρό χαστούκι στον ρελατιβισμό, αλλά και σε όσους προσπαθούν να επιβάλλουν μια εικόνα της εκκλησίας όπως βρίσκεται μέσα στη φαντασία τους, είτε πρόκειται για μια εκκλησία με «ηθικές αξίες» όπως συμφέρει εμένα, είτε πρόκειται για μια εκκλησία-απολίθωμα, είτε πρόκειται για μια φρέσκια εκκλησία ξεκάρφωτη, αποκομμένη από την παράδοσή της.

Μόνο στο εμείς μπορούμε να πιστέψουμε. Κάποιες φορές λέω: ο Άγιος Παύλος έγραψε ότι η πίστη προέρχεται από την ακοή, όχι από την ανάγνωση. Η πίστη έχει ανάγκη και από την ανάγνωση, αλλά έρχεται από το άκουσμα, δηλαδή από τον ζωντανό λόγο, από τα λόγια που οι άλλοι απευθύνουν σε μένα και μπορώ να ακούσω. Από τα λόγια της Εκκλησίας διαμέσω όλων των αιώνων, από τον επίκαιρο λόγο που αυτή μου απευθύνει μέσω των ιερέων, των επισκόπων, και των πιστών. Το «εσύ» του διπλανού μας αποτελεί μέρος της πίστης, και αποτελεί μέρος της πίστης το «εμείς». Και ακριβώς το να υπομένουμε αμοιβαία ο ένας τον άλλον αποτελεί κάτι το πολύ σημαντικό. Το να μαθαίνουμε να δεχόμαστε τον άλλον ως άλλον στην διαφορετικότητά του, και να μαθαίνουμε ότι ο άλλος πρέπει να υπομείνει εμένα στην διαφορετικότητά μου , ώστε να γίνουμε ένα «εμείς», με σκοπό κάποια μέρα και στην ενορία να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια κοινότητα, να καλέσουμε τους ανθρώπους να εισέλθουν σε κοινωνία με το Λόγο και να είμαστε μαζί στην πορεία προς το ζωντανό Θεό.
Αποτελεί μέρος αυτού, το πολύ συγκεκριμένο «εμείς», όπως είναι η ιερατική σχολή, όπως θα είναι η ενορία, αλλά επίσης σημαντικό είναι να βλέπουμε πέρα από το πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο «εμείς», στο μεγάλο «εμείς» της Εκκλησίας κάθε τόπου και κάθε εποχής, ώστε να μην καταστήσουμε τους εαυτούς μας ως απόλυτο κριτήριο. Όταν λέμε «εμείς είμαστε Εκκλησία», ναι, αποτελεί αλήθεια. Είμαστε εμείς, όχι οποιοσδήποτε άνθρωπος. Το «εμείς» είναι ολόκληρη η κοινότητα των πιστών, σε όλα τα μέρη του κόσμου, του σήμερα και όλων των εποχών. Και λέω πάντα: «στην κοινότητα των πιστών, ναι, εκεί υπάρχει, ας πούμε, η κρίση της πλειοψηφίας de facto, μα δεν μπορεί να αποτελεί πλειοψηφία ενάντια στους αποστόλους και ενάντια στους αγίους. Αυτή θα αποτελούσε μια πλειοψηφία που κάνει λάθος. Εμείς είμαστε Εκκλησία: να είμαστε! Να είμαστε ακριβώς με το να ανοιγόμαστε και να πηγαίνουμε πέρα από τον εαυτό μας και με το είμαστε μαζί με τους άλλους!

Ο "ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟΣ" ΧΟΚΙΝΓΚ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Μα είναι δυνατόν εν έτει 2011 να εκλέγονται ακόμα τέτοιοι "Μητροπολίτες"? Αναδημοσιεύω το άρθρο του ορθόδοξου Θεολόγου Παναγιώτη Ανδριόπουλου και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ εφαρμόζει με επιτυχία – είναι αλήθεια – την ιδιωτική του “θεολογία”, αυτή των αποκλεισμών. Οι παπικοί, οι ομοφυλόφιλοι, οι μουσουλμάνοι, ο Καντάφι και ο Έλτον Τζον, οι παραπληγικοί... Όλοι χωρούν στον Καιάδα του.

Το νέο του “χτύπημα” παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Ο παγκοσμίου φήμης επιστήμονας Στήβεν Χόκινγκ στο τελευταίο του βιβλίο εξέφρασε την γνωστή και μη εξαιρετέα σε μερίδα επιστημόνων άποψη ότι ο Θεός δεν είναι δημιουργός του σύμπαντος και άρα “η επίκληση του Θείου δεν είναι αναγκαία για την κατανόηση του κόσμου μας”.

Η “απάντηση” του Πειραιώς Σεραφείμ καταπέλτης!

“Με αφορμή τον συνεχιζόμενο θόρυβο που έχει προκαλέσει διεθνώς η κυκλοφόρησις του τελευταίου βιβλίου του παραπληγικού Βρετανού αστροφυσικού Stephen Hawking με τίτλο The Grand Desing... Ο συγκεκριμένος παραπληγικός Βρετανός επιστήμων είναι απολύτως συμπαθής ιδιαιτέρως διότι ευρίσκεται εις μίαν δραματικήν κατάστασιν υγείας απεικονιζομένην εις δημοσιευθέντα φωτογραφικά στιγμιότυπα, απολύτως καθηλωμένος και επικοινωνών με ηλεκτρονικήν φωνήν, που επιφέρει την κατανόησιν δια την συμπλεγματικότητα και τραγικότητα των απόψεών του που αδίκως βεβαίως ενοχοποιούν ουσία τον Τρισάγιον Θεόν δια την δυσχερεστάτην θέσιν της υγείας του διότι η ασθένεια, η φθορά και ο θάνατος δεν προέρχονται από τον Θεόν αλλά είναι αποτέλεσμα της σχάσεως των ανθρώπων και του κόσμου από Αυτόν... Και όμως την άπειρη αυτή δύναμη, σοφία και πρόνοια αποδίδουν κατά καιρούς οι άφρονες υλιστές και σήμερον ο κ. Χόκινγκ που έχει το ελαφρυντικό της συγχύσεως του νοός του, από την αφόρητο σωματική δυστυχία του...”.
 
Ο Σεβασμιώτατος δεν έχει κανένα ενδοιασμό, ήδη από την αρχή του κειμένου του, να χαρακτηρίσει δις τον Χόκινγκ “παραπληγικό”, δηλ. να μας βροντοφωνάξει πόσο ανάπηρος είναι ο επιστήμονας κι αυτό τον κάνει να έχει σύγχυση φρενών, ο “απολύτως συμπαθής” και δυστυχής!...
Άραγε αν ο Σεβ. είχε στην Μητρόπολή του ίδρυμα παραπληγικών θα τους επισκεπτόταν για να τους τονίσει πόσο παραπληγικοί είναι, πόσο δεν φταίει ο Θεός για την κατάστασή τους και, εν πάση περιπτώσει, είναι – κατά τα άλλα – συμπαθείς, οι δυστυχείς... Μια νέα ποιμαντική ανατέλλει!
Σε ταλιμπανικό ιστολόγιο, που δυστυχώς εγκωμιάζει τον Πειραιώς για τις “αντι-οικουμενιστικές” θέσεις του, διάβασα επανειλημμένως για τον βδελυρό “οικουμενιστή” Μητροπολίτη Νόβισαντ Ειρηναίο Μπούλοβιτς, τον και “αλλήθωρο”! Προφανώς ο υπερτονισμός φυσικών αδυναμιών των “αντιπάλων” ενισχύει τις “πατερικές και παραδοσιακές” θέσεις των εργολαβικώς “ορθοδοξούντων”.

Άρα, δε μένει παρά κάθε φορά να επισημαίνουμε τι σωματικό ή άλλο κουσούρι έχει ο “αντίπαλος” για να το κραδαίνουμε αναλόγως. Είναι μια νέα “αντιρρητική” θεολογία, βασισμένη στα φυσικά ελαττώματα.
Πάντως παρέβλεψε (;) ο Άγιος Πειραιώς να απαντήσει στον προσφάτως θανόντα νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγκο, ο οποίος δήλωνε ευθαρσώς ότι “χωρίς την Βίβλο θα ήμασταν καλύτεροι” και γενικώς διεκήρυττε την αθεϊα του. Ίσως να το κάνει τώρα, μετά θάνατον... Αναλογίζομαι τι κουσούρι θα του προσήπτε.

Πάντως ο Κύριος καταδέχθηκε και έσωσε και αυτούς που είχαν κάποιο σωματικό κουσούρι, χωρίς φυσικά να το ξεστομίσει. Ο Ζακχαίος ήταν κοντός. Ο Μωϋσής στην Π.Δ. ήταν βραδύλγωσσος.

Ο Χόκινγκ, ας μη το ξεχνάμε, πάσχοντας από τη νευροεκφυλιστική νόσο των κινητικών νευρώνων και εργαζόμενος ως επιστήμονας σκληρά και ακαταπαύστως, αποτελεί την καλύτερη δυνατή απόδειξη της ψυχικής δύναμης του ανθρώπινου όντος και ζωντανό παράδειγμα για άλλους ασθενείς. Ο άνθρωπος αυτός απολαμβάνει την οικογενειακή ζωή, έχει τρία παιδιά και ένα εγγόνι και είχε δηλώσει στο παρελθόν «υπήρξα τυχερός που η κατάστασή μου δεν χειροτέρεψε με μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτό δείχνει ότι δεν πρέπει κανείς να χάνει το θάρρος του».
 
Πώς άραγε ερμηνεύει ο Άγιος Πειραιώς αυτή την καλή εξέλιξη του Χόκινγκ (τυχερού μέσα στην ατυχία του); Ως επίσκεψη του Θεού, ακόμα και στον αρνητή του, ή ως δαιμονική επιρροή;

Εστιατόριο «πλήρωσε ό,τι μπορείς» άνοιξε στο Νιού Τζέρσι ο Μπον Τζόβι

«Soul Kitchen» το όνομα του εστιατορίου του Τζον Μπον Τζόβι. Έτσι είχε ονομάσει το εστιατόριό του και ο ήρωας της ταινίας του Φατίχ Ακίν

 

Νέα Υόρκη

Ένα εστιατόριο που επιτρέπει στους πελάτες να πληρώνουν όσα χρήματα θέλουν άνοιξε ο διάσημος Αμερικανός τραγουδιστής Τζον Μπον Τζόβι στο Νιού Τζέρσι. Και σε περίπτωση που ο πελάτης δεν έχει λεφτά, δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Στο Soul Kitchen υπάρχουν αρκετά πιάτα για πλύσιμο.

Το εστιατόριο, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του την Τετάρτη στο Νιού Τζέρσι, δεν διαθέτει τιμοκατάλογο και αφήνει τους πελάτες να πληρώνουν ό,τι ποσό θέλουν.

Για όσους δεν διαθέτουν καθόλου χρήματα, υπάρχει η λύση της εργασίας στο εστιατόριο.

«Σε μια εποχή όπου ένα στα πέντε νοικοκυριά ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και σε μια εποχή όπου ένας στους έξι Αμερικανούς δεν έχει εξασφαλίσει το γεύμα του, ένα εστιατόριο σαν και αυτό είναι απολύτως απαραίτητο» δήλωσε ο Τζον Μπον Τζόβι στο New York Magazine.

Newsroom ΔΟΛ

Η Καθολική Εκκλησία

Η Καθολική Εκκλησία

 Του κ. Γιώργου Τασιά

Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε την αρχαιότητα του ονόματος Καθολική Εκκλησία την ιστορικότητά της ως εκκλησία αλλά και την συνεχή της ύπαρξη ως οντότητα αλλά και ως πραγματική εκκλησία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Θα αναλύσουμε απλά και επιγραμματικά προς το τέλος αυτού του άρθρου την μοναδική της έννοια και σημασία αναδεικνύοντας επίσης και την μοναδική θέση του Πέτρου και κατ επέκταση του επισκόπου της Ρώμης ως αρχηγού στην την αρχαία χριστιανική εκκλησία..

Η έννοια και ο όρος Καθολική Εκκλησία απαντάται σε επιστολές από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια και δηλώνει την αληθινή εκκλησία του Χριστού, την εκκλησία την οποία συνέχισαν μετά τους αποστόλους, οι επίσκοποι και οι πατέρες της εκκλησίας.

Παρατίθενται ερμηνευμένες στη νέα Ελληνική μερικές αναφορές του όρου που βρέθηκαν σε επιστολές ή άλλα κείμενα γραμμένα από επισκόπους ή μάρτυρες της Χριστιανικής πίστεως:

Ο Πάπας Άγιος Κλήμης  Ι, 88-97 μ.Χ. : "Αιρετικοί εκπαιδευτικοί διαστρέφουν τη Γραφή και  προσπαθούν να μπουν στον ουρανό με ψεύτικο κλειδί, γιατί έχουν σχηματίσει τις ανθρώπινες συνελεύσεις τους αργότερα από την Καθολική Εκκλησία, από αυτή την προϋπάρχουσα και πιο αληθινή Εκκλησία, και είναι πολύ σαφές ότι αυτές οι αιρέσεις, και άλλες που έχουν τεθεί σε λειτουργία από τότε, είναι πλαστές και  νέες εφευρέσεις ». (Επιστολή προς Κορινθίους)

Ο Άγιος Πιόνιος (πέθανε το 250 μ.Χ.): «Είμαι Χριστιανός και ανήκω στην Καθολική Εκκλησία . Με τη βούληση του Θεού μακάρι να μπορούσα να πείσω όλους σας να γίνετε Χριστιανοί διότι θα είναι το χειρότερο για σας να καείτε αιώνια μετά το θάνατο.."

Ο Άγιος Κυπριανός (πέθανε το 258 μΧ): ". Αλλά αν κάποιος σκεφτεί αυτά τα πράγματα προσεκτικά, δεν θα χρειαστεί χρόνο λόγου ή επιχειρήματα. Η απόδειξη είναι απλή και πειστική, και συνοψίζεται σε μια πραγματικότητα. Ο Κύριος λέει στον Πέτρο,." Κι εγώ λέγω σε σένα, πως εσύ είσαι ο Πέτρος και επάνω σε αυτήν την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου, και δεν θα την καταστρέψουν οι δυνάμεις του Άδου. Θα δώσω τα κλειδιά για τη βασιλεία των ουρανών. Και ότι εσύ θέλεις να δεσμεύσεις πάνω στη γη, δεσμεύεται επίσης και στον ουρανό, καθώς και οτιδήποτε θέλεις να λύσεις πάνω στη γη θα είναι λυμένο και στον ουρανό. "Και του λέει πάλι μετά την ανάσταση," βόσκε τα αρνία μου... "Είναι σε αυτόν που χτίζει την Εκκλησία, και σε αυτόν εμπιστεύεται τα πρόβατα για τη βοσκή. Εάν ένας άνθρωπος δεν κρατά αναλλοίωτη αυτή τη μοναδικότητα του Πέτρου, άραγε φαντάζεται ότι εξακολουθεί να κατέχει την πίστη; Αν εγκαταλείπει την έδρα του Πέτρου στον οποίο οικοδομήθηκε η Εκκλησία, εξακολουθεί ο ίδιος να έχει πεποίθηση  ότι ανήκει στην Εκκλησία; " (Για την ενότητα της Εκκλησίας)

Ο Λακτάντιος (πέθανε το 310 μΧ): «Είναι η Καθολική Εκκλησία και μόνο, αυτή που διατηρεί την αληθινή λατρεία. Αυτή είναι η πηγή της αλήθειας, αυτή είναι η κατοικία της πίστεως, αυτή είναι ο ναός του Θεού, στην οποία εάν κάποιος δεν εισέλθει ή από την οποία αν κάποιος βγει εκτός, γίνεται ένας ξένος προς την ελπίδα της ζωής και της αιώνιας σωτηρίας. Κανείς δεν πρέπει να κολακεύει τον εαυτό του με την συντήρηση της διαμάχης.. Διότι ο αγώνας είναι στο να σέβεται κάποιος τη ζωή και τη σωτηρία, η οποία, αν δεν είναι προσεκτικά και επιμελώς διατηρημένη κατά άποψη, θα χαθεί και θα σβήσει. " (The Divine Institutes)

Σύνοδος της Νίκαιας (Α Οικουμενικής Συνόδου, μΧ 325): «Αφήστε  τον πατριάρχη να εξετάζει ποιά πράγματα γίνονται από τους αρχιεπίσκοπους και τους επίσκοπους στις επαρχίες τους, και εάν θα βρει κάτι που εκτελείται από αυτούς με άλλο τρόπο από αυτόν που θα πρέπει να είναι, αφήστε τον να το αλλάξει και να το ορίσει όπως σε αυτόν αρμόζει γιατί αυτός είναι ο πατέρας όλων, και αυτοί είναι γιοι του. Και μολονότι ο Αρχιεπίσκοπος  είναι μεταξύ των επισκόπων ως ένας μεγάλος αδερφός, ο οποίος έχει τη φροντίδα των αδελφών του, και οι οποίοι του οφείλουν υπακοή γιατί εκείνος είναι από πάνω τους, εν τούτοις ο πατριάρχης είναι προς όλους εκείνους που βρίσκονται υπό την εξουσία του, όπως ακριβώς  αυτός που κατέχει την έδρα της Ρώμης ο οποίος είναι ο αρχηγός και ηγέτης όλων των πατριαρχών, επειδή αυτός είναι ο πρώτος, όπως ήταν ο Πέτρος, που του έχει δοθεί δύναμη πάνω σε όλους τους  χριστιανούς ηγεμόνες και πάνω σε όλους τους λαούς τους, όπως ο ίδιος ο οποίος είναι ο τοποτηρητής του Χριστού και Θεού μας, σε όλους τους λαούς και σε όλη την Χριστιανική Εκκλησία, και όποιος αναιρέσει τα παραπάνω, είναι αφορισμένος από την σύνοδο. " (Αραβικοί Κανόνες, XXXIX κανών)

Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, 381 μ.Χ.: " Canon VII  Αυτοί που από την αίρεση επιστρέφουν στην Ορθοδοξία της πίστεως, καθώς και για τον αριθμό εκείνων που σώζονται λαμβάνουμε σύμφωνα με την ακόλουθη μέθοδο και έθιμο, Αρειανούς, και Μακεδόνες, Τετραδίτες, και Αππολιναριανούς, τους δεχόμαστε δε δίνοντας τους μια γραπτή παραίτηση από τα λάθη τους και αναθεματίζουμε κάθε αίρεση η οποία δεν είναι σύμφωνη με την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Θεού ".

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, (που πέθανε το 407 μ.Χ. ): «Ξέρουμε ότι η σωτηρία ανήκει στην Εκκλησία και μόνο, και ότι κανείς δεν μπορεί να μετέχει του Χριστού, ούτε να σωθεί αν είναι έξω από την Καθολική Εκκλησία και την Καθολική Πίστη." (De Capto Eutropia)

Γύρω στο έτος 107, ένας επίσκοπος, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας στην Εγγύς Ανατολή, συνελήφθη,  και μεταφέρθηκε στην Ρώμη από ένοπλους φρουρούς και τελικά μαρτύρησε εκεί στην αρένα. Σε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή του, ως ένας από τους πρώτους επίσκοπους μάρτυρες έγραψε στους συναδέλφους του Χριστιανούς  στη Σμύρνη (σήμερα Izmir στη σύγχρονη Τουρκία), και κάνει ίσως την πρώτη γραπτή αναφορά στην ιστορία για την Καθολική Εκκλησία.  Έγραψε, «όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν η Ιησούς Χριστός, εκεί η καθολική εκκλησία» (Προς Σμυρναίους § VIII).

 Διαπιστώνουμε ότι ο δεύτερος αιώνας του Χριστιανισμού είχε μόλις ξεκινήσει και το όνομα της Καθολικής Εκκλησίας ήταν ήδη σε χρήση.

Στη συνέχεια, η αναγραφή του ονόματος γίνεται όλο και πιο συχνή. Φαίνεται πάλι σε μια γραπτή αναφορά που διαθέτουμε για το μαρτύριο  ενός χριστιανού για την πίστη του, του μαρτυρίου του Αγίου Πολυκάρπου, ο οποίος ήταν επίσκοπος της ίδιας Εκκλησίας της Σμύρνης προς την οποία είχε γράψει την επιστολή του ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας.

Ο Άγιος Πολύκαρπος μαρτύρησε γύρω στο 155, και το μαρτύριό του χρονολογείται περίπου την εποχή εκείνη. Ο αφηγητής, μας πληροφορεί ότι στις τελευταίες προσευχές του ο Άγιος Πολύκαρπος, πριν δώσει τη ζωή του για τον Χριστό, θυμήθηκε  όλους εκείνους που είχαν συναντηθεί μαζί του ανά πάσα στιγμή, μικρούς και μεγάλους, τόσο αυτούς με φήμη όσο και αυτούς χωρίς φήμη, καθώς και το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γνωρίζουμε ότι ο Άγιος Πολύκαρπος, κατά τον χρόνο του θανάτου του το 155, ήταν ήδη χριστιανός εδώ και 86 χρόνια. Δεν θα μπορούσε, ως εκ τούτου, να έχει γεννηθεί πολύ αργότερα από το 69 ή το 70. Ωστόσο, φαίνεται ότι ήταν κανονικό μέρος του λεξιλογίου ενός ανθρώπου της εποχής να είναι σε θέση να μιλήσει για το σύνολο της Καθολικής Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το όνομα είχε επικρατήσει από τότε, και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχε επικρατήσει για σοβαρούς λόγους.
Ας δούμε τώρα την ετοιμολογία και την σημασία της έννοιας Καθολικός.  «καθολικός» λοιπόν σημαίνει , ο κατά το όλον, ο εις το όλον αναφερόμενος, γενικός, δηλαδή «οικουμενικός» παγκόσμιος, και όταν χρησιμοποιούν αυτό τον όρο εκείνες τις πρώτες ημέρες, ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας και ο Αγ. Πολύκαρπος Σμύρνης αναφέρονται στην Εκκλησία που ήταν ήδη «παντού» σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, σε όλους τους ανθρώπους διαχρονικά, η οποία διακρίνεται από όποιες αιρέσεις, σχίσματα ή αποσχισθείσες ομάδες μπορεί να είχαν δημιουργηθεί κατά τόπους, σε αντίθεση με την παγκοσμιότητα και σταθερότητα της διδασκαλίας της Καθολικής Εκκλησίας.
Ο όρος είχε ήδη γίνει κατανοητός ακόμα και τότε που ήταν ένα ιδιαίτερα επινενοημένο   όνομα, διότι η Καθολική Εκκλησία ήταν για όλους, όχι μόνο για τους ιδεολόγους, τους ενθουσιώδες ή για τους μυημένους  που  μπορεί να είχαν προσελκυστεί από αυτήν.
Και πάλι, κατέστη σαφές ότι η Εκκλησία ήταν «καθολική», διότι – για να υιοθετήσουμε μια σύγχρονη έκφραση - αυτή κατείχε την πληρότητα των μέσων της σωτηρίας. Επίσης, έμελλε να είναι "καθολική" στο χρόνο, καθώς και στο χώρο, και ήταν αυτή στην οποία εφαρμόστηκε η υπόσχεση του Χριστού στον Πέτρο και στους άλλους αποστόλους ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής>.(Ματθ 16: 18).

Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας σήμερα με ακριβή τρόπο συνόψισε όλους τους λόγους για τους οποίους το όνομα της Εκκλησίας του Χριστού είναι  Καθολική Εκκλησία: Η Εκκλησία είναι καθολική, δηλαδή παγκόσμια, επειδή σ΄ αυτήν είναι παρών ο Χριστός: Εκεί όπου είναι παρών ο Χριστός εκεί είναι η Καθολική Εκκλησία (Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας). Η Εκκλησία αναγγέλλει την ολότητα και την ακεραιότητα της πίστης, φέρει και διαχειρίζεται την πληρότητα των μέσων της σωτηρίας, είναι σταλμένη σε αποστολή προς όλους τους λαούς κάθε εποχής και σε οποιονδήποτε πολιτισμό κι αν ανήκουν.

Κάθε τοπική εκκλησία είναι καθολική εάν είναι αποτελούμενη από την κοινότητα των χριστιανών που βρίσκονται σε κοινωνία, στην πίστη και στα ιερά μυστήρια με τον Επίσκοπό τους, χειροτονημένο μέσα στην αποστολική διαδοχή, και με την Εκκλησία της Ρώμης, η οποία προΐσταται στην αγάπη (Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας) (κατήχηση της καθολικής εκκλησίας – σύνοψη σελ 69)

Έτσι, το όνομα της έγινε ταυτόσημο με την εκκλησία του Χριστού. Κατά τη στιγμή της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας κατά το έτος 325 μ.Χ., οι επίσκοποι της εν λόγω συνόδου νομοθέτησαν πολύ φυσικά στο όνομα του καθολικού σώματος που ονομάζεται στη σύνοδο των επίσημων εγγράφων της Νικαίας , Καθολική Εκκλησία.  Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, ήταν το ίδιο συμβούλιο που διατύπωσε το βασικό Πιστεύω στο οποίο ο όρος «καθολική» διατηρήθηκε ως ένα από τα τέσσερα σημεία της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Στο πιστεύω μας δηλώνουμε  ότι πιστεύουμε …εις μιαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν.  

Και είναι το ίδιο όνομα το οποίο βρίσκεται σε όλα τα 16 έγγραφα της εικοστής πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Εκκλησίας, της ΙΙ Βατικανικής Συνόδου.

Ήταν ακόμα τέταρτος αιώνας όταν ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων εύστοχα έγραψε, «Ερευνήστε όχι μόνον το που είναι ο οίκος του Κυρίου, διότι βέβηλες αιρέσεις κάνουν  προσπάθεια να καλέσουν τους δικούς τους οίκους  ως οίκους του Κυρίου. Ούτε να ρωτήσετε μόνο το που είναι η εκκλησία, αλλά το που η Καθολική Εκκλησία είναι. Διότι αυτό είναι το πραγματικό όνομα αυτού του Αγίου Σώματος, η μητέρα όλων, η οποία είναι σύζυγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού »(Κατηχήσεις, xviii, 26).
Η ίδια έρευνα πρέπει να γίνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σήμερα, διότι το όνομα της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού σε καμία περίπτωση δεν έχει αλλάξει. Ήταν αναπόφευκτο ότι η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας θα υιοθετήσει το ίδιο όνομα σήμερα με αυτό που η  Εκκλησία είχε καθ 'όλη την πολύ μεγάλη ιστορία της.

Βλέπουμε ότι η Καθολική Εκκλησία υπήρξε και υπάρχει αδιαλείπτως ως έννοια και ως οντότητα επί δύο χιλιάδες χρόνια , δηλαδή από την αρχή της δομής της Χριστιανοσύνης , διδάσκοντας την ίδια σταθερή πίστη και εφαρμόζουσα πάντα κατά γράμμα τα παραγγέλματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού .