Δεν υπάρχουν -ευτυχώς- Διάταξη και Κανόνες που να ορίζουν χορούς και τα συναφή στη Λειτουργική ζωή της Καθολικής Εκκλησίας.
Τώρα για ποιό λόγο γίνονται αυτά τα έκτροπα υπό την ανοχή πολλών επισκόπων, το αφήνω στην κρίση του καθενός.
Και να αναφέρω και την καθαρά προσωπική μου γνώμη. Το να βλέπω ιερείς, διακόνους και υπηρέτες να εισέρχονται στη θεία Λειτουργία λικνιζόμενοι στους ίδιους ρυθμούς που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί τους Ίνκας, Μάγια, Αζτέκοι κλπ για να προσφέρουν ανθρωποθυσίες στις δικές τους θεότητες, το θεωρώ βδέλυγμα ενώπιον του Θεού. Και αυτό, επειδή μου δημιουργείται ο φόβος οτι λατρεύουν τον ινδιάνο θεό-ήλιο Ίντι στο πρόσωπο του Ιησού υπό την δικαιολογία μιας οικτρά παρερμηνευμένης "Inculturation".
Και συνεχίζω θέτοντας έναν προβληματισμό: Η Ρωμαϊκή Θεία Λειτουργία όπως την ορίζουν οι Διατάξεις και οι Κανόνες είναι πανέμορφη είτε όπως τελούνταν πριν την Β' Σύνοδο του Βατικανού είτε με το "νέο" τυπικό του 1968 το οποίο στην ουσία επανεισήγαγε λειτουργικές συνήθειες της πατερικής περιόδου που χρησιμοποιούνταν ευρέως κατά την πρώτη χιλιετία στην Δυτική Εκκλησία. Όποιος διαβάσει την διάταξη περί Λειτουργίας της Β' Βατικανής Συνόδου και τις υπόλοιπες διατάξεις θα δει οτι πουθενά, δεν αφήνεται καν να εννοηθεί οτι μπορούμε να χορεύουμε ταγκό στην θεία Λειτουργία, να ντυνόμαστε κλόουν και κοτόπουλα στις "αποκριάτικες" λειτουργίες ή να τιναζόμαστε στο πάτωμα αφρίζοντας σαν τους σεληνιασμένους επειδή δήθεν ο ερχομός του αγίου Πνεύματος προκαλεί τέτοια "συμπτώματα".
Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄το 2007 πολύ σωστά έφερε ξανά στο φως την ξεχασμένη "παλιά" Λειτουργία, επιτρέποντας σε όλους τους ιερείς να την τελούν ελεύθερα, χωρίς την άδεια του τοπικού επισκόπου. Για να θυμούνται οι παλαιοί και να "μαθαίνουν" οι νέοι. Με αυτό τον τρόπο θέλησε να δώσει ένα τέλος στη ρήξη μεταξύ παραδοσιακών και νεωτεριστών και ξεκαθάρισε οτι η παλαιά και η νέα Λειτουργία είναι ίσες μεταξύ τους.
Από την άλλη, πολλοί καθολικοί δεν συμμετέχουν στη Λειτουργία ή και αποχωρούν σιωπηρά επειδή δεν καταφέρνουν να "εγκλιματισθούν" στην ατμόσφαιρα που επικρατεί στις περισσότερες ενορίες. Στις περισσότερες ενορίες, συνήθως, υπάρχει μια "λειτουργική" ομάδα, η οποία παραμερίζει τις δεήσεις του επίσημου τυπικού που με τον τρόπο που έχουν γραφτεί αγκαλιάζουν όλη την εκκλησία, και τις αντικαθιστούν γράφοντας οι ίδιοι προσευχές που εκφράζουν την θρησκευτικότητα, την ψυχολογία και τις ανάγκες των ίδιων. Επίσης βάζουν στην άκρη τα βιβλικά αναγνώσματα που έχει το τυπικό για την συγκεκριμένη Κυριακή και τις αντικαθιστούν με άλλα που έχουν επιλεχθεί με βάση το τί "εκφράζει" μια ομάδα 5-6 ατόμων. Με αυτό τον τρόπο όμως ο απλός καθολικός που προσέρχεται στην θεία Λειτουργία για να λάβει μέρος στο ευχαριστήριο Δείπνο και στην σταυρική Θυσία του Ιησού Χριστού, καταλαβαίνει οτι παρακολουθεί κάτι που του είναι εντελώς ξένο, κάτι που δεν έχει ετοιμαστεί και για αυτόν, και έτσι η Λειτουργία αντί να είναι "για πολλούς" γίνεται από λίγους "για λίγους" και "για τους ίδιους".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου